OCEAN OF GRIEF – Nightfall’s Lament

Μερικές φορές εύχεσαι να γύριζες το χρόνο πίσω για να αλλάξεις επιλογές για τις οποίες μετάνιωσες. Κάπως έτσι ξεκινά η σχέση μου με τη μουσική των OCEAN OF GRIEF.

Ήταν τέλος του 2017 όταν έπεσα πάνω στο Fortress of My Dark Self, το πρώτο EP της μπάντας που τότε έκλεινε ένα χρόνο ζωής. Εκείνη ήταν και η στιγμή που μετάνιωσα που δεν είχα προσέξει νωρίτερα τους συγκεκριμένους κύριους (και κυρία), παρόλο που είχα την ευκαιρία. Και αυτό γιατί μετά από καιρό είχα μπροστά μου μία doom/death μπαντα που με κράτησε κολλημένο στο ηχείο μου από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στις αρχές του 2018 κυκλοφορούν τη πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο Nightfall’s Lament. Τα θετικά δείγματα γραφής του EP εξαργυρώνονται και επιβεβαιώνουν αυτό που η μπάντα μας έλεγε από την αρχή και όλοι είχαμε ψιλιαστεί. Αυτό που φτάνει στα αυτιά μου δεν αποκλίνει στο ελάχιστο από αυτό που περίμενα να ακούσω: μεγαλοπρεπές death/doom, ντυμένο με μελωδικές γραμμές που σου χαράσσονται στο μυαλό με την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Η ατμόσφαιρα που εκπέμπει ο δίσκος σίγουρα θυμίζει αρκετά και αγαπημένα ακούσματα. Ταυτόχρονα, όμως, η απαραίτητη φρεσκάδα που χρειάζεται για να το ξεχωρίσει από τις μάζες είναι εκεί. Έτσι, κατά σημεία μπορείς να διακρίνεις επιρροές από μπάντες όπως MY DYING BRIDE, ENSHINE, NOVEMBERS DOOM & DAYLIGHT DIES, που περασμένες από το χωνευτήρι των OCEAN OF GRIEF, ζυμώνονται σε ένα νέο συνονθύλευμα συναισθηματικής καταχνιάς.

Αργόσυρτα και mid-tempo riffs, μεστές κιθαριστικές μελωδίες, ακουστικά bridges και φυσικά τα trademark για το είδος φωνητικά, είναι τα τυπικά στοιχεία που περιμένει κανείς από μία μπάντα του είδους. Έτσι και εδώ. Στα χαρτιά τίποτα δεν ξεφεύγει από τη πεπατημένη, αλλά στην ουσία το αποτέλεσμα σε μαγνητίζει χωρίς να το καταλάβεις. Μην με ρωτήσετε γιατί. Είναι ίσως σαν τις συνταγές μαγειρικής. Τις ακολουθείς κατά γράμα, αλλά χρειάζεται και λίγο «μαγεία» για να πετύχεις κάτι το ξεχωριστό.