Το 1996, η χρονιά δηλαδή που κυκλοφόρησε το “Bleeding” των Psychotic Waltz είναι αρκετά μακριά. 23 χρόνια αναμονής για νέο υλικό από μια μπάντα που διέλυσε και σταδιακά επανασύνδεσε τα κομμάτια του παζλ της, δεν είναι λίγα. Και ξέρεις ε; Τούτο εδώ το single κλείνει ουσιαστικά αυτόν τον κύκλο αναμονής.

Με την εισαγωγή σαν να σου κόβεται η ανάσα, και ειδικά στην ένταση της πρώτης ακρόασης δεν έχεις προλάβει να ενεργοποιήσεις την διορατικότητα σου ή τέλος πάντων το όποιο experience έχεις αποκτήσει σκαλίζοντας τους Psychotic ήχους, ώστε να θυμηθείς πως ή μπάντα συνηθίζει -τουλάχιστον στην τελευταία της περίοδο εκεί κοντά στο 1996 του “Bleeding”- να σου κάνει γνωστές τις προθέσεις σε κάθε κομμάτι, από την αρχή κιόλας…

Έτσι εδώ έχουμε μια υπνωτικά απλωμένη εισαγωγή με το φλάουτο να ξεκινά να φτιάχνει το πορτραίτο – μοτίβο που σε προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει – ναι ok είπαμε, όταν βγεις από την κατάσταση σοκ-.

Το πομπώδες μοτίβο του intro παίρνει μορφή και γίνεται το πρώτο κιθαριστικό θέμα της σύνθεσης. Ξεδιπλώνεται και αφήνεται να πλημμυρίσει το χώρο. Υπνωτικά λυτρωτικό με τα πλήκτρα να το σηκώνουν ψηλότερα και το φλάουτο να τρυπώνει παιχνιδιάρικα.

Ακολουθεί στο ίδιο tempo αυτό το στεγνό σχεδόν απογυμνωμένο riff που θα αποπειραθεί να στήσει την βάση των κουπλέ. Είναι έξυπνα στημένο και δοσμένο κατά τρόπο τέτοιο ώστε να αφήσει χώρο για τα φωνητικά. Υπνωτικές -έτσι, κάνε την πρώτη αντιστοιχία με την εισαγωγή και το εναρκτήριο θέμα-, και αφηγηματικές οι φωνητικές γραμμές.

Η πρώτη αίσθηση μπορεί και να σε μουδιάσει. Καταλαβαίνω πως ενδόμυχα περίμενες -και περίμενα- αυτήν την λυρική ερμηνεία του καλωσορίσματος στον κόσμο του καινούριου μετά από 23 έτη, αλλά… Αλλά σύντομα θα καταλάβεις πως αυτό το φωνητικό μοτίβο των κουπλέ εξυπηρετεί την συνέχεια της σύνθεσης. Ναι ναι. Ξέρω πως η λαχτάρα και ο ενθουσιασμός φέρνουν καταστάσεις βιασύνης. Αλλά εδώ μιλάμε για Psychotic Waltz.

Η πολυφωνία στην κορύφωση της τελευταίας φράσης του κουπλέ λοιπόν σε προετοιμάζει για αυτήν ακριβώς τη συνέχεια. Ένα -ξανά- απλωτό, μα λυτρωτικό ρεφρέν που ανθίζει κυριαρχώντας στον χώρο.  Άκουσε το μεμονωμένα ξανά και κάνε focus στα μελωδικά του θέματα και στην φωνή που εδώ βγαίνει μπροστά όχι πάνω από αλλά μαζί με αυτά, δίνοντας τους και προτεραιότητα στην ανάπτυξη και εν τέλη συνυπάρχοντας μαζί τους. Σιγά σιγά μα εν τέλη κυριαρχικά.

Το δεύτερο κουπλέ θα ακολουθήσει, πάρε χρόνο και άκου τα πλήκτρα, βρίσκουν χρόνο να περπατήσουν υπόγεια. Παίρνουν όμως αμπάριζα στο ρεφρέν και τα μελωδικά του θέματα. Τα είπαμε και πριν μην τα ξαναλέμε.

Η πρώτη γέφυρα που ακολουθεί μετά το δεύτερο ρεφρέν και πριν το σόλο είναι ουσιαστικά ένα κουπλέ σε κλωνοποίηση, λειτουργεί όμως σαν ένας καμβάς για να μπουν αυτά τα -Mosquito- Psychotic στοιχεία που έχουν γίνει κάτι σαν άτυπα trademarks για την μπάντα. Η φωνή με τα effects, οι clean κιθάρες, τα τύμπανα σε μικρές εμφατικές δώσεις. Όλα αυτά, σε προετοιμάζουν για το σόλο που φτάνει.

Το ρεφρέν θα ξαναβγεί μπροστά και θα δώσει την θέση του στο σημείο που για μένα λειτουργεί ως πραγματική  συγκίνηση στο κομμάτι αυτό. Το πρώτο ακουστικό σημείο μετά από τόσα χρόνια. Όλα είναι ζεστά και γνώριμα εδώ, μέσα σε μια παράξενη θαλπωρή, η κιθάρα, η φωνή και οι μελωδίες της… Άκουσε της, τραγουδούν μια γλυκόπικρη ματαιότητα, ανησυχώντας και περιμένοντας… Το ξέσπασμα που έρχεται.

Ένα αγωνιώδες ξέσπασμα. Τι έχεις να πεις για τη φωνή εδώ; Μια στιγμιαία κατάσταση εσωτερικής παράνοιας που ψάχνει διέξοδο -άκου προσεκτικά- αλλά ταυτόχρονα  παρασέρνει πιο βαθιά σε μια κατάσταση rem μέσα στην οποία όμως συμβαίνει κάτι. Άκου τα πλήκτρα στο τελευταίο θέμα και συνέδεσε τα με την εισαγωγή…

Το πρώτο single είναι υπέροχο. Το κατατάσσουμε στη λίστα με τα απλωτά, υπνωτικά, Psychotic τραγούδια. Ελπίζουμε να γεμίσουμε και τις λίστες εκείνες που διψάνε για τον σουρεαλιστικό Psychotic τεχνοκρατισμό.

Δεν θα επιχειρήσω συγκρίσεις ή ταυτίσεις με το “Pull The String“, επίσης νέο κομμάτι, που έπαιξαν ζωντανά πριν κάποιο καιρό. Μια γενική ιδέα μπορείς να την πάρεις αλλά όχι παραπάνω από μια καταγραφή μιας live εκτέλεσης από κάμερα κινητού.