Σε αυτή τη σειρά ρίχνουμε μια ματιά σε ορισμένα κιθαριστικά άλμπουμ που, από τη δική μου σκοπιά, αποτελούν σταθμούς για την ελληνική μέταλ σκηνή. Παράλληλα, εστιάζουμε στους ανθρώπους κλειδιά πίσω από της μπάντες αυτές και τη γενικότερη συνεισφορά τους στην κιθαριστική εξέλιξη της εγχώριας σκηνής. Αν χάσατε το πρώτο μέρος της σειράς για τους ANGELO PERLEPES’ MYSTERY, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: 3 + 1 Ελληνικά Κιθαριστικά Άλμπουμ (Α’ Μέρος).
Προχωρώντας στη δεύτερη γενιά – όπως θέλω να ονομάζω – Ελλήνων κιθαριστών, περνάμε σιγά σιγά στην νέα χιλιετία, που επιφυλάσσει πολλά και διάφορα για την αγαπημένη μας μουσική. Τα κιθαριστικά “τεκταινόμενα” στην Ελλάδα δίνουν και παίρνουν και εγώ δε θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο να αναφερθώ σε αυτή την κιθαριστική αναδρομή πέρα του THEODORE ZIRAS.
Όσοι από εσάς είστε λίγο “δεινόσαυροι”, ίσως να θυμάστε πως η πορεία του Θοδωρή έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, σχεδόν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη συμμετοχή του στους ICE DIVINE & GUARDIAN ANGEL. Γιατί λοιπόν τον κατατάσσω στη δεύτερη γενιά κιθαρωδών από τη στιγμή θα μπορούσε δικαιωματικά να φιγουράρει στη πρώτη; Η εξήγηση είναι απλή: όσο και να μου άρεσαν οι δουλειές του Ζήρα από εκείνη τη περίοδο, όσο ενδεικτικές των ικανοτήτων του κι αν ήταν για τότε, δεν ήταν αντιπροσωπευτικές του ταλέντου του, κάτι που φάνηκε και στη συνέχεια της πορείας του.
Το μεγάλο “μπαμ” σε ότι αφορά τη παρουσία του Ζήρα στα μουσικά δρώμενα έγινε το 2003 με το album VIRTUAL VIRTUOSITY, ένα “σκληροπυρηνικό” κιθαριστικό instrumental δημιούργημα χωρίς σάλτσες και φιοριτούρες. Ήταν ένα αρκετά τολμηρό βήμα για τα ελληνικά δεδομένα και ένα στοίχημα το οποίο θεωρώ πως κερδήθηκε και με το παραπάνω. Βλέπετε, μπορεί το TRAINED TO PLAY να είχε προηγηθεί δύο χρόνια νωρίτερα, όμως ήταν η συγκεκριμένη κυκλοφορία που κατάφερε να τον φέρει στην κορυφή του ελληνικού “πρωταθλήματος”. Αν δεν απατώμαι, οι Έλληνες μέταλ μουσικοί που είχαν κυκλοφορήσει δύο instrumental album “back to back” μέχρι τότε, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όσο καλός όμως και αν είναι ένας κιθαρίστας στο να παίζει σόλο ή να συνθέτει instrumental albums, η μουσική δεν παύει ποτέ να είναι ομαδική υπόθεση, ιδίως δε, όταν μιλάμε για heavy metal. Επίσης, αυτό που ορισμένοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν εκ πρώτης όψεως, είναι ότι το να μπορέσει ένας βιρτουόζος να ενταχθεί και να στηρίξει μια μπάντα σαν ισότιμο μέλος, είναι εξίσου δύσκολο με το να μπορεί να παίζει σόλο σαν και αυτό ή αυτό.
Οι λόγοι για αυτό είναι αρκετοί.
Πέρα από τη ταχύτητα, τα εντυπωσιακά περάσματα, τον φαντεζί εξοπλισμό και τη λίστα με τα κονσερβατόρια και τα σεμινάρια που έχει παρευρεθεί ένας κιθαρίστας, υπάρχουν πολλά άλλα χαρακτηριστικά που πρέπει να είναι εκεί για να μπορέσει κάποιος να ολοκληρωθεί σαν μουσικός. Αυτά είναι η σύνθεση, η εναρμόνιση με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, η παραχώρηση μουσικού χώρου σε αυτά (σσ: μην θυμηθώ τα πρόσφατα τραγελαφικά με τους μουσικούς “παρίες” του YNGWIE…), κλπ. Έτσι, αρκετές φορές βλέπουμε σολίστ/κιθαρίστες να σχηματίζουν μπάντες με σκοπό να παρουσιάσουν ένα προφίλ διαφορετικό από αυτό που τους έχουμε γνωρίσει, χωρίς τελικά να καταφέρνουν να μας “πείσουν”.
Ευτυχώς όμως για εμάς, οι EUROFORCE δεν ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία.
EUROFORCE – EUROFORCE (2005)
Έχοντας αφήσει πίσω του το μοναχικό μονοπάτι του drum machine και των instrumental συνθέσεων, ο Ζήρας κάνει το επόμενο βήμα και μαζί με τον ΓΙΩΤΗ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗ (VICTORY, ex-HUMAN FORTRESS) και τον ΣΠΥΡΟ ΚΑΜΠΑΣΑΚΑΛΗ στα φωνητικά και στα τύμπανα αντίστοιχα, συγκροτεί τους EUROFORCE. Με τη σύνθεση αυτή μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε δώδεκα συνθέσεις αγνού europower με αρκετά neoclassical στοιχεία στα χνάρια των STRATOVARIUS και SYMPHONY X (και όχι μόνο).
Το τελικό αποτέλεσμα κινείται σε αρκετά υψηλό επίπεδο κάτι που καθιστά το άκουσμά του δίσκου αρκετά απολαυστικό από αρχής μέχρι τέλους. Η “ποσότητα” των σόλο είναι ιδιαίτερα χορταστική χωρίς όμως να κουράζει, ενώ η ποιότητα στις κιθάρες και στα φωνητικά δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Μερικά από τα κομμάτια που ξεχώρισαν στα αυτιά μου είναι τα Spirit by my Side, The European Lie και το highlight του δίσκου Crown Seeker. Φυσικά από ένα τέτοιο εγχείρημα δε θα μπορούσε να λείπει και το instrumental κομμάτι-υπογραφή του Ζήρα με τίτλο Ubiquitous, το οποίο αποτελεί και ένα από τα βίντεο κλιπ του συγκεκριμένου δίσκου.
Για να είμαι πάντως ειλικρινής, βάσει των ικανοτήτων των κεντρικών “ηρώων” του lineup θα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό σε επίπεδο συνθέσης και παραγωγής, αλλά ΟΚ, εγώ είμαι και λίγο παράξενος σε τέτοια θέματα.
Δυστυχώς, όσο και αν άρεσαν οι EUROFORCE, όσο υποσχόμενη και αν ήταν η πρώτη αυτή προσπάθεια, τα χρόνια πέρασαν και εμείς δεν καταφέραμε να δούμε συνέχεια με μια δεύτερη κυκλοφορια. Δεν πειράζει όμως, ας είναι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε στο τρίτο μέρος της σειράς.