Είναι πολύ πιο «εύκολος» ο ρόλος του ακροατή από αυτόν του δημιουργού. Ως ακροατές, μπορεί να γερνάμε, αλλά εφόσον βαθιά μέσα μας κρατάμε ένα κομμάτι μας ακόμα νέο, αυτό το κομμάτι, αυτό το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, είναι που ακόμα μαγεύεται από το metal. Προσωπικά, με θλίβει λίγο που όταν ακούω π.χ. King Diamond δεν νοιώθω πια την ίδια ανατριχίλα που ένοιωθα στα 12 μου. Θυμάμαι ακόμα πώς ήταν εκείνο το συναίσθημα, το νοσταλγώ, και λυπάμαι που δεν θα το ξανανοιώσω ποτέ. Ήταν ένας ενθουσιασμός και ένα δέος μπροστά στην ανακάλυψη ενός ήχου πρωτόγνωρου, διαφορετικού από οτιδήποτε άλλο είχα ακούσει μέχρι τότε, σε συνδυασμό με λίγο φόβο και λίγη ενοχή που ακούω μια μουσική «απαγορευμένη», ενός σατανιστή, που πίνει αίμα νυχτερίδων και κάνει τελετές και ποιός ξέρει τι άλλο κτλ Σήμερα, εξακολουθώ να τον προσκυνώ ως υπέρτατο καλλιτέχνη και εξακολουθώ να απολαμβάνω τους δίσκους του, όμως το συναίσθημα είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι ένας συνδυασμός θαυμασμού για την συνθετική και εκτελεστική τελειότητα (την οποία σήμερα καταλαβαίνω ακόμα καλύτερα, έχοντας πιο ώριμο αυτί) μαζί με νοσταλγία για όλα όσα μου θυμίζει αυτή η μουσική.apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Με προβλημάτισες με αυτό που έγραψες...Αλλά ρε φίλε, τι θα ήμασταν χωρίς το metal? Καριερίστες που θα αναζητούσαν νόημα μέσα από μια προαγωγή ή αγοράζοντας ένα 4χ4 τζιπ...
Όμως σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος μου ως ακροατή του King Diamond, είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο εύκολος από τον ρόλο του ίδιου του King Diamond, o οποίος στα 63 του (και 10 χρόνια μετά την εγχείρηση τριπλού bypass) είναι υποχρεωμένος να βρει την έμπνευση για να δημιουργήσει κάτι αντάξιο του ένδοξου παρελθόντος του, δηλαδή να φτάσει τον πήχη που ο ίδιος έστειλε στην στρατόσφαιρα στα 80s. Γιατί ξέρει ότι ολόκληρη η metal κοινότητα (συμπεριλαμβανομένου και εμού), με ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους δίσκους θα συγκρίνει τον νέο δίσκο που θα βγάλει το 2020 (για μένα δίσκος της χρονιάς από τώρα).
Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά ακόμα και ο θυμός, γνώρισμα των νειάτων είναι. Όσο μεγαλώνεις, έχεις την τάση να συμβιβάζεσαι και να αποδέχεσαι. Είτε γιατί κουράστηκες, είτε γιατί απογοητεύτηκες, είτε γιατί είδες ότι δεν αλλάζει τίποτα, είτε γιατί έχεις άλλα προβλήματα να ασχοληθείς (αυχενικά, πόνοι στη μέση, αρθρίτιδες κ.α. ), είτε γιατί μετατράπηκες ο ίδιος σε αυτό που κάποτε μισούσες....apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Διαφωνώ επομένως στο ότι τα νειάτα είναι η κινητήριος δύναμη του metal, εγώ νομίζω ότι είναι ο (καλώς εννοούμενος) θυμός απέναντι σε αυτά που είναι ματαιότητα, αλλά για τους άλλους, τους εκτός χώρου, είναι σημαντικά...
Μια χαρά υπερ-επαγγελματίες ήταν οι Maiden το 1985, επί Powerslave, δίνοντας την σπουδαιότερη metal περιοδεία που γνώρισε ποτέ αυτός ο πλανήτης (World Slavery Tour), στο απόγειο της καριέρας τους. Όμως ο υπερ-επαγγελματισμός αυτός δεν τους εμπόδισε να συνεχίσουν να μας δίνουν μνημεία για ακόμα 7 χρόνια...apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Νομίζω ότι η αιτία που οι μεγάλες μπάντες αντέχουν 6-7 άλμπουμ maximum στο να βγάζουν καλά είναι ότι από ένα σημείο και μετά παύουν να είναι 'ερασιτέχνες' (η οποία όμως λέξη προέρχεται από το εραστές, και δεν αναφέρομαι επομένως στην αρνητική της έννοια, της οποίας έχουμε αποδώσει στην νεοελληνική γλώσσα, αλλά στην καθεαυτού ετυμολογική της), και γίνονται 'επαγγελματίες'....
Όμως ο χρόνος και τα γηρατειά είναι αμείλικτα, ακόμα και για τους βασιλιάδες του metal