CANDLEMASS - The Door To Doom

Κους-κους για τα άλμπουμ που γουστάρουμε.
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από RedSharks »

apeitharxos έγραψε: Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Με προβλημάτισες με αυτό που έγραψες...Αλλά ρε φίλε, τι θα ήμασταν χωρίς το metal? Καριερίστες που θα αναζητούσαν νόημα μέσα από μια προαγωγή ή αγοράζοντας ένα 4χ4 τζιπ...
Είναι πολύ πιο «εύκολος» ο ρόλος του ακροατή από αυτόν του δημιουργού. Ως ακροατές, μπορεί να γερνάμε, αλλά εφόσον βαθιά μέσα μας κρατάμε ένα κομμάτι μας ακόμα νέο, αυτό το κομμάτι, αυτό το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, είναι που ακόμα μαγεύεται από το metal. Προσωπικά, με θλίβει λίγο που όταν ακούω π.χ. King Diamond δεν νοιώθω πια την ίδια ανατριχίλα που ένοιωθα στα 12 μου. Θυμάμαι ακόμα πώς ήταν εκείνο το συναίσθημα, το νοσταλγώ, και λυπάμαι που δεν θα το ξανανοιώσω ποτέ. Ήταν ένας ενθουσιασμός και ένα δέος μπροστά στην ανακάλυψη ενός ήχου πρωτόγνωρου, διαφορετικού από οτιδήποτε άλλο είχα ακούσει μέχρι τότε, σε συνδυασμό με λίγο φόβο και λίγη ενοχή που ακούω μια μουσική «απαγορευμένη», ενός σατανιστή, που πίνει αίμα νυχτερίδων και κάνει τελετές και ποιός ξέρει τι άλλο κτλ Σήμερα, εξακολουθώ να τον προσκυνώ ως υπέρτατο καλλιτέχνη και εξακολουθώ να απολαμβάνω τους δίσκους του, όμως το συναίσθημα είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι ένας συνδυασμός θαυμασμού για την συνθετική και εκτελεστική τελειότητα (την οποία σήμερα καταλαβαίνω ακόμα καλύτερα, έχοντας πιο ώριμο αυτί) μαζί με νοσταλγία για όλα όσα μου θυμίζει αυτή η μουσική.

Όμως σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος μου ως ακροατή του King Diamond, είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο εύκολος από τον ρόλο του ίδιου του King Diamond, o οποίος στα 63 του (και 10 χρόνια μετά την εγχείρηση τριπλού bypass) είναι υποχρεωμένος να βρει την έμπνευση για να δημιουργήσει κάτι αντάξιο του ένδοξου παρελθόντος του, δηλαδή να φτάσει τον πήχη που ο ίδιος έστειλε στην στρατόσφαιρα στα 80s. Γιατί ξέρει ότι ολόκληρη η metal κοινότητα (συμπεριλαμβανομένου και εμού), με ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους δίσκους θα συγκρίνει τον νέο δίσκο που θα βγάλει το 2020 (για μένα δίσκος της χρονιάς από τώρα).
apeitharxos έγραψε: Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Διαφωνώ επομένως στο ότι τα νειάτα είναι η κινητήριος δύναμη του metal, εγώ νομίζω ότι είναι ο (καλώς εννοούμενος) θυμός απέναντι σε αυτά που είναι ματαιότητα, αλλά για τους άλλους, τους εκτός χώρου, είναι σημαντικά...
Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά ακόμα και ο θυμός, γνώρισμα των νειάτων είναι. Όσο μεγαλώνεις, έχεις την τάση να συμβιβάζεσαι και να αποδέχεσαι. Είτε γιατί κουράστηκες, είτε γιατί απογοητεύτηκες, είτε γιατί είδες ότι δεν αλλάζει τίποτα, είτε γιατί έχεις άλλα προβλήματα να ασχοληθείς (αυχενικά, πόνοι στη μέση, αρθρίτιδες κ.α. :D :D :D ), είτε γιατί μετατράπηκες ο ίδιος σε αυτό που κάποτε μισούσες....
apeitharxos έγραψε: Κυρ 13 Οκτ 2019, 18:50 Νομίζω ότι η αιτία που οι μεγάλες μπάντες αντέχουν 6-7 άλμπουμ maximum στο να βγάζουν καλά είναι ότι από ένα σημείο και μετά παύουν να είναι 'ερασιτέχνες' (η οποία όμως λέξη προέρχεται από το εραστές, και δεν αναφέρομαι επομένως στην αρνητική της έννοια, της οποίας έχουμε αποδώσει στην νεοελληνική γλώσσα, αλλά στην καθεαυτού ετυμολογική της), και γίνονται 'επαγγελματίες'....
Μια χαρά υπερ-επαγγελματίες ήταν οι Maiden το 1985, επί Powerslave, δίνοντας την σπουδαιότερη metal περιοδεία που γνώρισε ποτέ αυτός ο πλανήτης (World Slavery Tour), στο απόγειο της καριέρας τους. Όμως ο υπερ-επαγγελματισμός αυτός δεν τους εμπόδισε να συνεχίσουν να μας δίνουν μνημεία για ακόμα 7 χρόνια...



Όμως ο χρόνος και τα γηρατειά είναι αμείλικτα, ακόμα και για τους βασιλιάδες του metal ;)
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

RedSharks έγραψε: Κυρ 13 Οκτ 2019, 14:43 Παιδιά, για να μην το κουράζουμε: το metal είναι μουσική για πιτσιρικάδες.
Δεν καταλαβαίνω τη σημαίνει αυτή η φράση για να είμαι ειλικρινής. Είναι κάτι αντίστοιχο με το «η μέταλ είναι παιδική αρρώστια» και το «όταν μεγαλώσεις θα ωριμάσεις»; Το μέταλ είναι αυτό που έιναι και στις τάξεις του θα βρεις από σαβούρες / χαβαλετζιδικα πράγματα, μέχρι μουσικά αριστουργήματα και ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές τοποθετήσεις (δλδ, που ξεφεύγουν από τη σφαίρα της μουσικής).

Από τη μεριά του μουσικού, αυτό που για μένα ακυρώνει το επιχείρημα «μουσική για πιτσιρίκια» είναι το γεγονός πως παρά τα «νιάτα» που υπάρχουν σήμερα στη σκηνή η δημιουργικότητα της πλειοψηφίας των μπαντών αγγίζει το μηδέν - με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κάτι τέτοιο γίνονταν και στα 80ς άλλωστε. Ή μήπως έχουμε την αυταπάτη πως ό,τι κυκλοφορούσε στα 80ς ήταν χρυσό και άσπιλο; Σαφώς και όχι.

Σήμερα όταν μιλάμε για «γερόλυκους», ο μέσος ακροατής βλέπει τα απόνερα του μουσικού κύματος που ξεκίνησε να σαρωνει την ποπ κουλτούρα της Ευρώπης και της Αμερικής πριν από 40 χρόνια. Η ζωή μας λόγω όγκου πληροφορίας έχει γίνει πολύπλοκη και το θέμα δεν είναι μόνο αν ο KING DIAMOND κυκλοφορήσει καλό δίσκο ή όχι, αλλά και πως θα τον εκλάβει ο ακροατής. Οι JUDAS PRIEST έβγαλαν δισκάρα από το πουθενά με το "Firepower", αλλά δεν είχε impact αντίστοιχο του «Screaming for Vengeance» ή του «Sad Wings of Destiny». Και αναρωτιέμαι: γιατί αφού oi PRIEST κυκλοφόρησαν γαμάτο δίσκο, εγώ σαν ακροατής δεν έφαγα το σκάλωμα που είχα φάει με τους προαναφερθέντες δίσκους; Είναι επειδή οι PRIEST κολλάνε ένσημα ή γιατί έχω «μπουκώσει» σαν ακροατής; Αν αυτός ο δίσκος ήταν στη θέση του Painkiller θα είχε την ίδια μοίρα; Ήταν οι PRIEST πιτσιρίκια όταν έγραφαν το Painkiller;

Το «πρόβλημα» που εντοπίζει ο φίλος [mention]starchild[/mention] - κ που για μένα δεν είναι πρόβλημα - έχει να κάνει με τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, δλδ, πως το μέταλ έχασε το edge του σε όλα τα μέτωπα. Έχει να κάνει με την «ηλικία του μέταλ» και όχι με την ηλικία των συντελεστών του (ακροατές και μπάντες). Παλιά έβλεπες κάποιον με μπλουζάκι ROTTING CHRIST και σήμαινε «κάτι» για τα Ελληνικά δεδομένα. Έβλεπες τη πεντάλφα των VENOM και των BATHORY και ήξερες πως αν φόραγες τέτοια μπλούζα σπίτι σου, το πιο πιθανό ήταν να την έβλεπες κομμάτια στα σκουπίδια πριν νυχτώσει. Πλέον βλέπεις τέτοιο image να πουλιέται στα H&M με 10Ε - 15Ε και δεν τρέχει τπτ. «Προχώρησε» ο κόσμος και μοιραία και εμείς, τα «μέταλλα».

Το μέταλ δεν είναι μουσική για πιτσιρίκια, αλλά μια μουσική ωριμασμένη και «(καλο)γερασμένη», που ακόμα και σήμερα συγκινεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στην τελική, πόσα από τα «πιτσιρίκια» που μεγαλώνουν με Νετφλιξ θα μπορούσαν να συλλάβουν / ωραματιστούν επή αντίστοιχα με αυτό στα mid-20s τους; ;)



Προσωπικά δεν ψάχνω την ανατριχίλα που ένιωσα όταν άκουγα τα έπη των CANDLEMASS για πρώτη μου φορά. Μου φαίνεται αφύσικο. Αυτό όμως που δεν μου φαίνεται αφύσικο είναι να ευχαριστιέμαι τα κομμάτια που μου προκάλεσαν ανατριχίλες, και να χαίρομαι με τη πιθανότητα να ακούσω κάτι καλό από το συγκεκριμένο όνομα, είτε αυτό λέγεται CANDLEMASS, είτε KING DIAMOND. Ίσως να με έχει βοηθήσει κ λίγο το μεντάλιτι του «μουσικού» / οργανοπαίχτη σε αυτό.

ΥΓ1: Δεν είναι εύκολο να κάνεις καμία δουλειά για 50+ χρόνια σερί. Ας σκεφτούμε για λίγο γιατί βλέπουμε ξανά κ ξανά τις μεγάλες μπάντες του παρελθόντος να είναι headliners στα ίδια και στα ίδια festivals, αλλά ας το δούμε πέρα από το εμπορικό κομμάτι ;)

ΥΓ2: Από όσους έχω μιλήσει, αλλά κ από ιδία πείρα, σπανίως οι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται για το τι θα σκεφτούν οι οπαδοί όταν γράφουν μουσική. Αυτό μπαίνει στο παιχνίδι πολύ αργότερα, είναι εκτός δημιουργικής διαδικασίας κ συνήθως αποτελεί πρόβλημα του εταιρειούχου. Καλλιτέχνες σαν τους KD κ CANDLEMASS θα γράψουν, ακόμα και αν στο 99% των οπαδών ακούγεται μλκία. Κ ευτυχώς που το κάνουν.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Xstroyer »

Με έκαψε λίγο ο RedSharks με όλα αυτά τα "το metal είναι για πιτσιρικάδες", "οι γερόλυκοι βγάζουν ανέμπνευστες μετριότητες", τις 2 εξαιρέσεις του (Accept, Satan) - oι οποίες είναι σχετικές, αφού το τελευταίο Accept είναι χειρότερο από τα τελευταία albums άλλων γερόλυκων... και ξαφνικά, "ο δίσκος που θα βγάλει ο King Diamond το 2020 θα είναι ο δίσκος της χρονιάς!"

ΠΑΣΟΚάρα!
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Για κάποιο λόγο, κάθε φορά μπερδεύω τον [mention]RedSharks[/mention] κ τον ταγκάρω με οτιδήποτε πέρα από το nickname του :P
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

CANDLEMASSΈ - The Door To Doom

Δημοσίευση από CountRaven »

RedSharks έγραψε: Κυρ 13 Οκτ 2019, 14:43 Παιδιά, για να μην το κουράζουμε: το metal είναι μουσική για πιτσιρικάδες.
Πιστεύω πως ο [mention]RedSharks[/mention] το γράφει από την σκοπιά του δημιουργού το παραπάνω. Είσαι νέος. Βράζει το αίμα. Βγάζεις έπη. Έτσι το κατάλαβα εγώ από τα γραφόμενα του.

Διευκρινιστική η παρέμβασή μου.

Αποψη για όλα αυτά δεν μπορώ να γράψω με το δάχτυλο από το κινητό.

Θα περιοριστεί σε ένα απλό: ΠΑΣΟΚ.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Xstroyer »

Ανοίγω ένα thread με μπάντες-albums (ενδεικτικούς τίτλους κυκλοφοριών) και να συγκρίνουμε τον καλύτερο δίσκο συγκροτημάτων στη πρώτη τους δεκαετία, στη δεύτερη, στη τρίτη και την after-all (αν υπάρχει δισκογραφική δουλειά).

Νομίζω θα έχει ενδιαφέρον αν βάλουμε ονόματα στο τραπέζι και δούμε τις αλλαγές σε διαφορετικά επίπεδα, όπως η έμπνευση, τo performance, η μουσική κατεύθυνση, η αποδοχή και τα δεδομένα της κάθε εποχής.

Μας έδωσε ένα ενδιαφέρον ερέθισμα ο Καρχαρίας.
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από RedSharks »

Xstroyer έγραψε: Τρί 15 Οκτ 2019, 18:32 Με έκαψε λίγο ο RedSharks με όλα αυτά τα "το metal είναι για πιτσιρικάδες", "οι γερόλυκοι βγάζουν ανέμπνευστες μετριότητες", τις 2 εξαιρέσεις του (Accept, Satan) - oι οποίες είναι σχετικές, αφού το τελευταίο Accept είναι χειρότερο από τα τελευταία albums άλλων γερόλυκων... και ξαφνικά, "ο δίσκος που θα βγάλει ο King Diamond το 2020 θα είναι ο δίσκος της χρονιάς!"

ΠΑΣΟΚάρα!
Χαχαχα. Αν βάλουμε για λίγο στην άκρη την εν μέρει οπαδική/συναισθηματική δήλωση περί νέου King Diamond (θα επανέλθω σε λίγο) τα υπόλοιπα που γράφω δεν νομίζω ότι είναι και τόσο... καμμένα.

Νομίζω ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται/βρίσκεται οι/o Running Wild/Rock 'n' Rolf εδώ και πολλά χρόνια, με την έμπνευση να έχει στερέψει τελείως, με το να είναι προφανώς ανίκανος να βγάλει κάτι έστω και remotely αντάξιο του 80s παρελθόντος του, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ πια ο άνθρωπος, ακόμα και αν ήταν θέμα ζωής ή θανάτου (even if his life depended on it που λέμε και στο χωριό μου), και ταυτόχρονα να έχει από δίπλα τον καυλωμένο πιτσιρικά των Blazon Stone να έρχεται και να βγάζει για πλάκα 2-3 δισκάρες στο ίδιο ακριβώς στυλ (ούτε αυτές αντάξιες των παλιών RW, αλλά δισκάρες, και σίγουρα κλάσεις ανώτερες των RW των τελευταίων 20 ετών), ε, λοιπόν όλο αυτό το σκηνικό, αν και κάπως ακραία περίπτωση, νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι «γερόλυκοι» σήμερα.

Σε παρόμοια, άντε ελαφρώς καλύτερη, κατάσταση με τον Rock 'n' Rolf βρισκόταν για πάρα πολλά χρόνια και ο Shelton, με μόνη διαφορά ότι τουλάχιστον ακόμη έσπερνε συναυλιακά και ότι δεν έτυχε να εμφανιστεί κάποιος αντίστοιχος Ced που να παίζει τη μουσική του καλύτερα και από τον ίδιο. Αλλά ας αφήσουμε τον μακαρίτη να αναπαυτεί και πάμε στους ακόμα ζωντανούς:

Τα περσινά UDO, Saxon, Metal Church, Blitzkrieg, και Heir Apparent, το προπέρσινο Jag Panzer και το φετινό Grim Reaper, χωρίς να είναι απαίσια, μου φάνηκαν απλώς αδιάφορα και ανέμπνευστα. Είναι οι δίσκοι που ακούς μια φορά χωρίς να δυσανασχετείς αλλά ούτε και να ενθουσιάζεσαι, και μετά απλά δεν σε τραβάνε να τα ξανακούσεις. Καλύτερα βρήκα τα Fifth Angel, Tokyo Blade, Satan και Judas Priest, πολύ αξιόλογοι δίσκοι που άκουσα αρκετές φορές, αλλά και εδώ, με εξαίρεση τους Satan, δεν νομίζω ότι αυτοί οι δίσκοι μπορούν να σταθούν δίπλα στους κλασσικούς 80s δίσκους αυτών των μπαντών. Το Satan όχι απλά μπορεί να σταθεί, αλλά ίσως να μου αρέσει και περισσότερο από το Court in the Act.

Γενικά όσον αφορά νέες κυκλοφορίες, βρίσκω πολύ συχνότερα πράγματα που να μου αρέσουν πραγματικά, να με ενθουσιάσουν, σε περιπτώσεις «καυλωμένων πιτσιρικάδων» τύπου Air Raid, Traveler, Manacle, Sacral Rage, Blade Killer, Black Viper, Deathhammer κ.α. παρά στις νέες δουλειές των βετεράνων, τους 80s δίσκους των οποίων οι πιτσιρικάδες αυτοί έχουν ως πρότυπα (και συνήθως αντιγράφουν). Περνάω καλύτερα με τους νέους ρε παιδί μου. Makes sense; Δεν νομίζω ότι είναι πια τόσο παράλογο και καμμένο αυτό που λέω (ασχέτως αν διαφωνείτε). Και όταν θέλω να περάσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλά, τότε βάζω στο πικάπ τους 80s δίσκους των βετεράνων, δηλαδή τους δίσκους που βγάλανε όταν ήταν οι ίδιοι πιτσιρικάδες. Makes sense;

Τώρα όσον αφορά τον King Diamond. Είμαι οπαδός. Ο χειρότερος δίσκος του είναι καλύτερος από το 80% τουλάχιστον των κυκλοφοριών της ίδιας χρονιάς. Οι καλύτεροι δίσκοι του απλώς είναι ασύλληπτοι. Δεδομένης της πλαστικούρας και της έλλειψης έμπνευσης που επικρατεί σήμερα, αν ο KD κατέβει στο γήπεδο της δισκογραφίας έστω και σε μέτρια φόρμα, εκτός απροόπτου, δεν νομίζω ότι θα είναι δύσκολο να βγάλει το δίσκο της χρονιάς. Για αυτούς φυσικά που καταλαβαίνουν και αγαπούν τη μουσική του. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο ούτε π.χ. του Abigail, δεν θα το πιάσουν ούτε τώρα.
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από RedSharks »

Απάντησα μόνο στον Xstroyer γιατί είμαι στη δουλειά και δεν προλαβαίνω να διαβάσω τα υπόλοιπα σχόλια. Πάντως αυτό το «ΠΑΣΟΚάρα» που γράφετε, δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει και τι θέλετε να πείτε με αυτό, πάντως αν είναι κωδικοποιημένη εκδοχή του «μόνο 80s ρε μουνιά», σε γενικές γραμμές δεν θα διαφωνήσω ;)
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από apeitharxos »

RedSharks έγραψε: Πέμ 17 Οκτ 2019, 14:31
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ πια ο άνθρωπος, ακόμα και αν ήταν θέμα ζωής ή θανάτου (even if his life depended on it που λέμε και στο χωριό μου), και ταυτόχρονα να έχει από δίπλα τον καυλωμένο πιτσιρικά των Blazon Stone να έρχεται και να βγάζει για πλάκα 2-3 δισκάρες στο ίδιο ακριβώς στυλ (ούτε αυτές αντάξιες των παλιών RW, αλλά δισκάρες, και σίγουρα κλάσεις ανώτερες των RW των τελευταίων 20 ετών), ε, λοιπόν όλο αυτό το σκηνικό, αν και κάπως ακραία περίπτωση, νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι «γερόλυκοι» σήμερα.
Συμφωνώ απόλυτα, κάποιων νέων μπαντών οι δουλειές είναι πολύ αξιολογότερες των αντίστοιχων σημερινών 'γερόλυκων'.
Δηλαδή, για παράδειγμα, όταν είχε βγει ο δίσκος των Cauldron Born, που τότε ήταν νέα μπάντα, αυτό δεν ισοπέδωνε για πλάκα iron maiden από x factor και μετά, queensryche από το empire και μετά, fates warning από το inside out και μετά, και πάει λέγοντας;
Ή,ας πούμε οι doomsword, δεν ήταν οι δίσκοι τους καλύτεροι από ό,τι είχαν κάνει οι manowar από το fighting the world και μετά, ή από τους candlemass από το tales of creation και μετά;

RedSharks έγραψε: Πέμ 17 Οκτ 2019, 14:31 Σε παρόμοια, άντε ελαφρώς καλύτερη, κατάσταση με τον Rock 'n' Rolf βρισκόταν για πάρα πολλά χρόνια και ο Shelton,
Εδώ θα διαφωνήσω, όχι όλοι οι δίσκοι τους από το atlantis rising και μετά, αλλά οι περισσότεροι, είναι αξιόλογοι, με μια προτίμηση στο gates of fire...Άλλωστε οι δίσκοι των MR αξιολογούνται στο πέρασμα του χρόνου τις περισσότερες φορές, δεν μπορούν να αξιολογηθούν απόλυτα αμέσως...
RedSharks έγραψε: Πέμ 17 Οκτ 2019, 14:31 Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο ούτε π.χ. του Abigail, δεν θα το πιάσουν ούτε τώρα.
Είμαι από αυτούς, αλλά, αντίθετα, είμαι ένθερμος υποστηρικτής και οπαδός των mercyful fate...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Xstroyer »

Ρε παιδιά, μη τρελαθούμε, λατρείες οι Doomsword, αλλά οι δίσκοι τους δεν είναι καλύτεροι από το Kings of Metal και το Triumph of Steel...

Επίσης λατρείες οι Cauldron Born, αλλά τι να συγκρίνω με το Promised Land? Είναι τόσο διαφορετικό το ύφος, που δεν βρίσκω νόημα. Αν είμαι σε mood να ακούσω το Promised Land, κατουράω τους Cauldron Born. Αν θέλω να ακούσω τη πώρωση του Born of the Cauldron, δεν θα αγγίξω το Promised Land, αλλά η σύγκριση μεταξύ κάποιων δίσκων με τυχαίο name-dropping είναι παράλογη. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε Cauldron Born με ύστερους 'ryche και Fates Warning.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από apeitharxos »

Xstroyer έγραψε: Πέμ 17 Οκτ 2019, 19:31

Αν θέλω να ακούσω τη πώρωση του Born of the Cauldron, δεν θα αγγίξω το Promised Land, αλλά η σύγκριση μεταξύ κάποιων δίσκων με τυχαίο name-dropping είναι παράλογη. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε Cauldron Born με ύστερους 'ryche και Fates Warning.
Καθόλου τυχαίες οι επιλογές, γιατί οι queensryche, αλλά κυρίως οι πρώιμοι fates, είναι από τις μπάντες που επηρρέασαν το ύφος των cauldron born, και των οποίων το ύφος δεν θα ήθελα να καταλήξει να ομοιάζει (αν συνέχιζαν) με τους ύστερους queensryche & fates warning. Η αφετηρία επομένως των μεταγενέστερων (από άποψη χρόνου εμφάνισης στο προσκήνιο) cauldron born, είναι το ύφος που είχαν κάποτε οι δύο πάλαι ποτέ τιτάνες του είδους.
Σήμερα, και επειδή μίλησε παραπάνω ο Καρχαρίας για μουσική που παίζεται από πιτσιρικάδες, οι δύο μπάντες (queensryche & fates) είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα μπαντών που από πρωτοπόροι κατήντησαν soundtrack για τσιλαουτέρια (δεν ξέρω αν συμφωνείς Καρχαρία)...Εντάξει, αν θέλαμε να τους κριτικάρουμε στο ευρύ φάσμα του ροκ τους late 'ryche και τους fates, πολύ καλοί είναι, metal δεν είναι πάντως...
Xstroyer έγραψε: Πέμ 17 Οκτ 2019, 19:31 Ρε παιδιά, μη τρελαθούμε, λατρείες οι Doomsword, αλλά οι δίσκοι τους δεν είναι καλύτεροι από το Kings of Metal και το Triumph of Steel...
Κοίτα είναι λίγο πολύπλοκη (αλλά και απλή ταυτόχρονα- για όποιον ξέρει τα μουσικά μου γούστα) η επιχειρηματολογία μου σε αυτό, αλλά, κατά τη γνώμη μου πάντα, και όντας υπέρ του ακατέργαστου και 'ξερού' ήχου, αλλά και υπέρμαχος του στοιβαρού rhythm section, νομίζω πως από αυτή την άποψη τα 3 πρώτα doomsword ακούγονται πιο πρώιμοι manowar με μια early Candlemass ατμόσφαιρα και ένα early Candlemass 'άγγιγμα' εν γένει, σε σχέση με τις μονότονες δίκασες του triumph, το 'κάπου στο βάθος του διαδρόμου' μπάσο του αρχηγού (όταν αυτό δεν αναλαμβάνει ρόλο δεύτερης κιθάρας, εγώ δεν το ακούω), και την ροπή προς τα εφέ και το show που έχει το kings of metal. Διότι, ας λαμβάνουμε υπόψιν μας και το γεγονός ότι πολλές φορές οι αμερικάνοι, ιδιαίτερα όταν θέλουν να απευθυνθούν σε μεγαλύτερες μάζες, έχουν την τάση να μετατρέπουν τα πάντα σε show...έτσι, εκ των πραγμάτων, ένα μέρος του ταλέντου γίνεται εμπορικότητα με αυτό τον τρόπο...

Σε αντιδιαστολή με αυτό που λέω (και προκειμένου να γίνω περισσότερο αντιληπτός περί του όρου 'εμπορικότητα'): Αυτή την τάση μετατροπής σε show, δεν την παρατηρώ σε μεταγενέστερους δίσκους των maiden ή των saxon, για παράδειγμα, είναι απλά ανέμπνευστοι οι δίσκοι των maiden, τάση προς εμπορικότητα δεν διακρίνω. Για τους Saxon δεν μπορώ να πω το ίδιο από άποψη ποιότητας συνθέσεων (πολύ πιο ενδιαφέρουσες οι μεταγενέστερες δουλειές, σε σχέση με τους maiden), αλλά και είναι ίσως η μπάντα από τις μεγάλες που μεταλλάχθηκε λιγότερο στο πέρασμα των χρόνων, ίσως μεν να μετέτρεψαν με τα χρόνια το πιο μπλουζ (ή nwobhm όπως θες πες το) ύφος στις κιθάρες τους σε πιο power, ωστόσο τάση προς εμπορικότητα και μετάλλαξη με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω (για τους manowar) δεν έδειξαν ούτε αυτοί (εντάξει, το solid ball of rock, ας πούμε, ναι μεν ήταν εμπορικό αλλά ήταν περασμένο μέσα από το σαξονικό πρίσμα, είχε έναν αυθορμητισμό και ήταν η εξαίρεση, στην πραγματικότητα της συνολικής πορείας).

Πιστεύω να έγινε κατανοητός ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα, εξ αιτίας των οποίων και οδηγούμαι σε αυτά τα συμπεράσματα...Εντελώς υποκειμενική η γνώμη μου πάντα...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από Xstroyer »

Υπάρχει μια σημαντικότατη παράμετρος την οποία προσπερνάμε.

Συγκρίνεις 2 albums των Cauldron Born με τους ύστερους Fates Warning και Queensryche. Aν θέλεις να είσαι σωστός στις συγκρίσεις σου, σύγκρινε π.χ. τα 2 πρώτα albums των Cauldron Born με τα 2 πρώτα albums των Queensryche. Ή ακόμα καλύτερα, περίμενε να βγάλουν οι Cauldron Born 5-6 albums και τότε, σύγκρινε τα π.χ. με το Perfect Symmetry ή το Parallels.

Όταν δισκογράφησαν οι CB, οι FW ήταν ήδη κάτι που δεν είχε σχέση με τη μπάντα του φίλου, Bentley. Δεν βρίσκω κάποια σχέση, ούτε αντιλήφθηκα τους Fates Warning ως κουρασμένη μπάντα που βγάζει τα ίδια - κάθε άλλο! Επίσης, βρίσκω το τελευταίο τους album (Τheories of Light) καταπληκτικό.

Τώρα το αν το μοναδικό κριτήριο και το βασικό θετικό credit είναι το ποιός είναι πιο "metal", μιλάμε σε άλλη βάση, αλλά η κορυφαία στιγμή των Cauldron Born (που τους αγαπάω) κοιτάζει το Awaken The Guardian με κιάλια.

Όλα μουσική είναι, αλλά κάποια πράγματα είναι διαφορετικά έτσι κ αλλιώς.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, με έχασες κάπου, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μιλάς αποκλειστικά με το υποκειμενικό σου γούστο και αντίληψη, οπότε πάω πάσο.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

CANDLEMASS - The Door To Doom

Δημοσίευση από apeitharxos »

Xstroyer έγραψε: Παρ 18 Οκτ 2019, 15:53 Υπάρχει μια σημαντικότατη παράμετρος την οποία προσπερνάμε.

Συγκρίνεις 2 albums των Cauldron Born με τους ύστερους Fates Warning και Queensryche. Aν θέλεις να είσαι σωστός στις συγκρίσεις σου, σύγκρινε π.χ. τα 2 πρώτα albums των Cauldron Born με τα 2 πρώτα albums των Queensryche. Ή ακόμα καλύτερα, περίμενε να βγάλουν οι Cauldron Born 5-6 albums και τότε, σύγκρινε τα π.χ. με το Perfect Symmetry ή το Parallels.
Είναι οπωσδήποτε πιο επιδραστικά τα πρώτα των fates & 'ryche, και είναι από τα άλμπουμ που έδειξαν το δρόμο αδιαμφισβήτητα.
Ωστόσο, μιλάμε πάντα για τραγούδια και αντίκτυπο αυτών, στην καρδιά του καθενός. Δεν έχω πρόβλημα να πω ότι οι Cauldron Born μετεξέλιξαν τον ήχο που ξεκίνησε από τους 'ryche & fates (και όχι μόνο αυτούς).

Xstroyer έγραψε: Παρ 18 Οκτ 2019, 15:53
Τώρα το αν το μοναδικό κριτήριο και το βασικό θετικό credit είναι το ποιός είναι πιο "metal", μιλάμε σε άλλη βάση, αλλά η κορυφαία στιγμή των Cauldron Born (που τους αγαπάω) κοιτάζει το Awaken The Guardian με κιάλια.

Όλα μουσική είναι, αλλά κάποια πράγματα είναι διαφορετικά έτσι κ αλλιώς.
Εξαρτάται τι θέλουμε: Θέλουμε το είδος να συνεχίσει να υφίσταται σαν να μην έχει περάσει μέρα από τότε που ηχογραφήθηκε π.χ. το Black Sabbath ή το The Number of the Beast, ή θέλουμε να παρακολουθούμε την πορεία των μεγάλων συγκροτημάτων, που δεν έχουν σχέση με τον παλιό εαυτό τους;
Προφανώς θέλουμε και τα δύο, αλλά θέλουμε και μια διάδοχη κατάσταση επίσης, αλλά και δεδομένου ότι οι πόροι είναι περιορισμένοι, ο καθένας αποφασίζει πού θέλει να επενδύσει το χρόνο και το χρήμα του, και με τι σκοπό.
Δηλαδή, όταν μου λένε: 'δεν βγαίνουν πλέον μεγάλες μπάντες' αλλά βλέπω από την άλλη τους οπαδούς να μην επενδύουν στις μικρές μπάντες, παρά μόνο στις μεγάλες, ε πώς θες εσύ ο x οπαδός να βγουν 4-5 μεγάλες μπάντες αύριο, αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου; Προτιμάς να βλέπεις να γίνονται μεγάλες μπάντες οι καραγκιόζηδες του nu metal, από τις μεγάλες εταιρείες που καθορίζουν και τις μόδες; Δείξε σε αυτές τις μεγάλες εταιρείες (που διαθέτουν απεριόριστο χρήμα για προώθηση και διαφήμιση) ότι αρνείσαι πεισματικά να αφήσεις τον κλασικό ήχο, στηρίζοντας το οτιδήποτε νέο (με παραδοσιακό ήχο) αξίζει.*
Νομίζω πως, από την πλευρά μου, γίνεται εύκολα αντιληπτό, επομένως με βάση τα παραπάνω, τι θα προτιμούσα, αν δεν είχα απεριόριστο χρόνο και χρήμα (που δεν έχω).
Για τη σύγκριση που ανέφερες, σαφώς και το Awaken the Guardian είναι καλύτερο, αλλά διαφωνώ ως προς το θέμα της...απόστασης. Με τα κυάλια που αναφέρεις, δεν νομίζω ότι υφίσταται αυτή η διαφορά.
Έπειτα, είναι και το άλλο, από την πλευρά του οπαδού αλλά και μέλους μιας μπάντας ταυτόχρονα: Μια νεομφανιζόμενη μπάντα, για παράδειγμα, η οποία έχει ως πρότυπα μόνο τις μεγάλες μπάντες και τα κλασικά σε όλους μας άλμπουμ (και άριστα πράττει βέβαια), αλλά θεωρεί ότι ένα κακό άλμπουμ από μια μεγάλη μπάντα είναι και πάλι πολύ καλύτερο από ό,τι υπάρχει από τις μικρές μπάντες, πώς περιμένει έναν άλλο οπαδό να εκτιμήσει τη δική του μπάντα και να πάει στο live της; Το έχουμε αναρωτηθεί αυτό;

Xstroyer έγραψε: Παρ 18 Οκτ 2019, 15:53 Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, με έχασες κάπου, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μιλάς αποκλειστικά με το υποκειμενικό σου γούστο και αντίληψη, οπότε πάω πάσο.
Είμαι οπαδός του δωρικού και λιτού ήχου, τα οποία νομίζω αποτελούν την προϋπόθεση του αμιγώς επικού ήχου, σε αντίθεση με τον πομπώδη ήχο, ο οποίος θεωρώ ότι κάνει το αποτέλεσμα πιο 'εύπεπτο'. Πλην του καθαρά συνθετικού κομματιού επομένως, η παραγωγή και η ενορχήστρωση, αλλά και η διάθεση των μουσικών που συνθέτουν ένα άλμπουμ, ως προς το ακροατήριο που θέλουν να προσεγγίσουν, διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Γι' αυτό και συνειδησιακά έχω το πρώτο των doomsword πχ, πάνω από το kings of metal.

* Είναι όπως όταν λένε κάποιοι ψηφοφόροι: 'Μα πώς έφτασε ως εδώ αυτή η χώρα;' hello, μεγάλε, εσύ ψηφίζεις, ψάξε, μορφώσου, ενημερώσου, προτού γίνεις ο πελατάκος των πλαστών διλημμάτων της αριστεράς της δεξιάς και του κέντρου (που αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους) και πας και ρίχνεις τις ψήφους σου στα συστημικά κόμματα...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Απάντηση

Επιστροφή στο “Metal Κυκλοφορίες”