Τσεκαρετε δειγματα εδω:
https://retched.hearnow.com/?fbclid=IwA ... ZWN1RZm7D4
Να υπενθυμισω τι ειχα γραψει για αυτους:
Πωωω!!! Τι ήταν αυτό ρε παιδάκι μου!!! Χορτάσαμε metal και βάλαμε και στις τσέπες!!! Τα συγχαρητήριά μου στην Alone Records για την ανακάλυψη και την κυκλοφορία αυτού του παντελώς άγνωστου διαμαντιού, που μας έρχεται από το 1988 και τις πολυαγαπημένες μας (μεταλλικά) Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά αυτή η δεκαετία έχει πολλά ακόμα να μας δώσει.
Υπάρχουν κάποια παρακλάδια του 80s US metal που ήταν πάντα ιδιαίτερα αδικημένα. Το παραδοσιακό metal με τραχιά, ακατέργαστα φωνητικά ήταν ένα από αυτά, καθώς απευθυνόταν σε πολύ περιορισμένο κοινό. Κι αυτό γιατί βρισκόταν εκτός των ορίων των αναγνωρισμένων κατηγοριών και προκαλούσε σύγχυση στους θιασώτες των ταμπελών. Επίσης, προκαλούσε αμηχανία στους οπαδούς. Δεν ήταν αρκετά «κάφρικο» για να γουστάρουν οι «thrash-άδες», αλλά ούτε αρκετά εκλεπτυσμένο για να αρέσει στους «μελωδικούς». Οι Retched ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Ζόρικο, στιβαρό, «αντρίκειο» heavy metal που απευθύνεται στους οπαδούς συγκροτημάτων όπως οι Tyrant, Ruthless, Aerian Rage, Thrust, Iron Cross και στα πιο επικά τους, Axehammer, Overlorde κλπ.
Σε τέτοιου είδους συγκροτήματα το βαρόμετρο είναι ο τραγουδιστής. Αυτός είναι που θα τους δώσει την ξεχωριστή τους ταυτότητα και προσωπικότητα ή αντίθετα μπορεί να υπονομεύσει το υλικό με την κακή του απόδοση. Γενικά είναι μια love it or hate it κατάσταση. Για τους Retched, συγκριμένα, είναι ο άσσος στο μανίκι τους. Παρά το γεγονός ότι βγάζει μια πρωτόγονη μεταλλική δύναμη, δεν αποθαρρύνει και τους οπαδούς των πιο τεχνικών τραγουδιστών, γιατί έχει έλεγχο της φωνής του και δεν ολισθαίνει ποτέ στην «καφρίλα». Μάλιστα το βάθος της φωνής του και η «μεσαιωνική» χροιά της, θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους οπαδούς του επικού ήχου, καθώς και το μουσικό υπόβαθρο κομματιών όπως “Lost In The Night” (κομματάρα), “Pharaoh’s Curse” και “The Overlord Messiah” ανήκει ξεκάθαρα στο είδος. Μιλώντας για κομμάτια, θα πρέπει να προσθέσουμε στα διακριθέντα και τον εναρκτήριο ύμνο “Black Leather And Me”, παρόλο που δεν υπάρχουν κομμάτια που ουσιαστικά να υστερούν (και αυτό δεν είναι ένας τυπικός ευφημισμός).
Το “The Overlord Messiah”, αν και EP 6 κομματιών, είναι ένα χορταστικό άκουσμα. Παρόλα αυτά, θεωρώ απίθανο αυτή η κυκλοφορία να βρει ανταπόκριση σε διευρυμένο κύκλο οπαδών, γιατί αν και οι εποχές άλλαξαν, παραμένει ένα δύστροπο και αντιεμπορικό άκουσμα μακριά από το μέσο όρο ή τις δημοφιλείς εναλλακτικές τάσεις. Είναι όμως σίγουρο ότι οι λίγοι που θα το τιμήσουν, θα το απολαύσουν στο έπακρο, καθώς ακούσματα τόσο αντιπροσωπευτικά του γνήσιου μεταλλικού ήχου, σπανίζουν.
Βαθμολογία: 84/100
