rbrigade έγραψε: ↑Τρί 24 Απρ 2018, 17:35
Κάπου εκεί στο Nowhere to hide και στο The journey goes on είχαν καταντήσει κουραστικοί, τεράστια σε διάρκεια κομμάτια το ένα ίδιο με το άλλο και με μάπα παραγωγή/ήχο. Αν και πατάγανε στην μανιέρα του Cry for the new world δεν το φτάνανε με τίποτα. Στα 90's ήταν πολύ καλοί. Ίσως το Forever in time να είχε κάποια σημεία κόπωσης, αλλά είναι καλός δίσκος.
Η τελευταία λέξη που θα μπορούσα να βρω για τους Mantis είναι «κουραστικοί». Το κομμάτι είναι καλό, σε πιο classic δρόμους, αλλά δεν με χάλασε.
edit: Προβλέπω ποικιλόμορφο άλμπουμ μιας και τα 2 κομμάτια είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
rbrigade έγραψε: ↑Τρί 24 Απρ 2018, 17:35
Κάπου εκεί στο Nowhere to hide και στο The journey goes on είχαν καταντήσει κουραστικοί, τεράστια σε διάρκεια κομμάτια το ένα ίδιο με το άλλο και με μάπα παραγωγή/ήχο. Αν και πατάγανε στην μανιέρα του Cry for the new world δεν το φτάνανε με τίποτα. Στα 90's ήταν πολύ καλοί. Ίσως το Forever in time να είχε κάποια σημεία κόπωσης, αλλά είναι καλός δίσκος.
το "Journey..." είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου Mantis δίσκος
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
το "Journey..." είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου Mantis δίσκος
Δεν χρειάζονται και πολλά details, ο γιατρός έχει πει να του λέμε απλά ναι σε όλα.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
rbrigade έγραψε: ↑Τρί 24 Απρ 2018, 17:35
Κάπου εκεί στο Nowhere to hide και στο The journey goes on είχαν καταντήσει κουραστικοί, τεράστια σε διάρκεια κομμάτια το ένα ίδιο με το άλλο και με μάπα παραγωγή/ήχο. Αν και πατάγανε στην μανιέρα του Cry for the new world δεν το φτάνανε με τίποτα. Στα 90's ήταν πολύ καλοί. Ίσως το Forever in time να είχε κάποια σημεία κόπωσης, αλλά είναι καλός δίσκος.
το "Journey..." είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου Mantis δίσκος
και μένα, άνετα στα τοπ3, ανάλογα με τα κέφια ίσως και ο πιο αγαπημένος. έχετε όλοι κολήσει στην αρχική αντίδραση (που και για μένα ήταν ίδια... "πως ακούγεται έτσι αυτό") και δεν του δώσατε μια ευκαιρία παραπάνω. Ο δίσκος εχει απίστευτο λυρισμό, τρομερές κομματάρες και άπιαστες ερμηνείες
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
rbrigade έγραψε: ↑Πέμ 26 Απρ 2018, 23:09
Δεν υπάρχει ελπίδα για αυτό το φόρουμ... Θα μου πεις εδώ κάποιοι έχουν το Louder than hell στα τρία καλύτερα Manowar...
στα τρία καλύτερα Manowar δεν μπαίνει αλλά χαλαρά μπαίνει στους τρείς καλύτερους δίσκους του 1996.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Το λιγότερο καλό Mantis, παραμένει όμως πάνω από τον μέσο όρο των νέων κυκλοφοριών. Η πιο ποικιλόμορφη κυκλοφορία τους (ταυτόχρονα και η λιγότερο καλή), αλλά και πάλι έχει κάποιες κομματάρες μέσα. Κρίμα όμως, να εμφανίζεται σύνθεση με τον επιβλητικό τίτλο "Mantis Theme" και να είναι μετριάτζα. Δεν έχω πρόβλημα με τον τραγουδιστή όπως άλλοι και μου αρέσει μια χαρά. Επίσης, πάλι συναντώ τις αγαπημένες μου γλυκόπικρες και νοσταλγικές μελωδίες, έστω και σε μικρότερο βαθμό. Ίσως εντοπίζεται κάποιο πρόβλημα στη συνοχή και το γεγονός οτι το Gravity ξεκινάει με τα χειρότερα κομμάτια.
Κατα τ'άλλα, Journey... και Nowhere... τιτάνιες δισκάρες.
![=]](./images/smilies/icon_e_biggrin.gif "grin"){kind=icon}
