BATTLEROAR - Codex Epicus

Κους-κους για τα άλμπουμ που γουστάρουμε.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

BATTLEROAR - Codex Epicus

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Οι BATTLEROAR είναι μέσα στις 3 αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες έβερ και η μόνη από αυτές που καταπιάνεται 100% με τον επικό ήχο, οπότε η αντικειμενικότητα πάει περίπατο από ένα σημείο και μετά. Το demo του 2001 είχε σκάσει σαν χαστούκι και παρά τα όποια - αναμενόμενα - θεματάκια είχε, το ακούω μέχρι και σήμερα και μπορώ να πω πως το απολαμβάνω περισσότερο από το 7" που ακολούθησε με πιο «κυριλέ» παραγωγές. Όλοι έχουμε τις παραξενιές μας...



Το γεγονός πως το άμεσο, «προσβάσιμο» επικό μέταλ του ντέμο, έβρισκε σιγά σιγά το δρόμο του για το 1ο δίσκο, για μένα είχε αποκτήσει αρκετά συμβολικό χαρακτήρα: μια μπάντα του ελληνικού μη-ακραίου underground ήχου - που όλοι ξέρουμε σε ποια μοίρα βρίσκονταν στο θέμα coverage, - επιτέλους δισκογραφούσε αξιοπρεπώς και «έκλεινε στόματα». Ξέρω, παιδική προσέγγιση, αλλά έτσι το ένιωθα τότες.

Ο ερχομός του Μάρκο έδωσε άλλον αέρα στη μπάντα, τόσο στο συνθετικό και το στιχουργικό σκέλος, όσο και στο «οπαδικό momentum» σκέλος: «Ω μλκ, πηραν Ιταλό τραγουδιστή. Τραγουδιστή από τη χώρα που έβγαλε τα έπη ADRAMELCH, DARK QUARTERER, DOMINE, DOOMSWORD, κλπ». Σήμερα θα το λεγαμε hype :D Κομμάτια σαν το "Mourning Sword" και το "Megaloman" έπαιζαν στο ριπιτ για μήνες ολόκληρους, και έδειξαν το τι είναι ικανή να καταφέρει αυτή η μπάντα. Η λέξη «σοκ» ήταν πολύ λίγη για να περιγράψει τα συναισθήματα που μου είχε προξενήσει το ομώνυμο όταν είχε κυκλοφορήσει. Για μένα επρόκειτο για μεταμόρφωση της μπάντας.



Και αν το demo ήταν χαστούκι, και το ομώνυμο σοκ, το "Age..." ήταν γροθιά στο κατεψυγμένο.



Η μπάντα ακούγονταν πιο ολοκληρωμένη από ποτέ και από μένα ήταν ΝΑΙ σε όλα καθώς με το "Age..." επισφράγησαν τη μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος. Στο IRL κομμάτι, εκείνα τα χρόνια είχαν ξεκινήσει να κλείνονται συστηματικά κάποιες εμφανίσεις στο εξωτερικό, οπότε θα λέγαμε πως οι 'Roar έβαλαν κατα κάποιο τρόπο την ελληνική σκηνή στο spotlight του επικου (και όχι μόνο) χώρου. Αναφέρομαι στα αντίστοιχα «κυβικά» πάντα, δεν εννοώ πως έγιναν ROTTING CHRIST. Βέβαια, επειδή πάνε και 15 χρόνια από τότε, μπορεί να τα θυμάμαι και λάθος, οπότε ας με διορθώσει κάποιος γηραιότερος, σοφότερος κ με καλύτερη μνήμη... [mention]Priamos[/mention] γκουχ γκουχ... :D



Και εδώ θα γίνω λίγο γκρινιάρης :D Όχι γιατί το "To Death And Beyond" δεν περιέχει συνθέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν άνετα ως η «επιτομή» της καλλιτεχνικής πορείας της μπάντας, αλλά επειδή συνολικά χάνει κάποιους πόντους εξαιτίας 1 - 2 κομματιών που σπάνε τον αμιγώς επικό χαρακτήρα που υπήρχε στα προηγούμενα. Αναφέρομαι στα "Metal from Hellas" και "Born in the 70's" που μου φαίνονται παράταιρα. Και αν το πρώτο σώζει κάπως την κατάσταση λογω του επικού στίχου, το "Born in the 70's" το έχω στο μυαλό μου σαν το "Warlord" στο "Into Glory Ride" κ το "Feeling Free Again" στο "Crystal Logic". Θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει (ή να έχει βγει σαν b-side/bonus) και όλοι να ήταν χαρούμενοι. Αλλά ΟΚ, μην τα θέλουμε κ όλα δικά μας :D Επίσης, σημαντικό ρόλο στην αφαίρεση πόντων έχει να κάνει πως είχε χαθεί, πλέον, αυτό το "wow factor" που επικρατούσε πριν και ανάμεσα στη κυκλοφορία των δύο προηγούμενων. Ξέρω πως ακούγομαι σαν γεροπαράξενος, αλλά έτσι μου έχει μείνει :woohoo:

Για μένα όλα τα BATTLEROAR έχουν κερδίσει τη θέση τους στη δισκοθήκη μου, και ενώ μπορώ να διαχωρίσω το τάδε από το δίνα στο μουσικό κομμάτι, υπάρχει κάτι παραπάνω που ορίζει το «τι ακούγεται σήμερα και τι όχι» και αυτό δεν έχει να κάνει με επιδραστικότητες ή επιτυχίες στις πωλήσεις. Δεν ξέρω αν το "To Death..." αγκαλιάστηκε περισσότερο στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα, αλλά η θεωρία μου για το "wow factor", σε συνδυασμό με το γεγονός πως κυκλοφόρησε από την Cruz (κίνηση που ίσως να έκανε κάποιους να δουν τη μπάντα με άλλο μάτι) να μπορεί να εξηγήσει γιατί έγινε αυτό.

Για την ιστορία να πω πως με έχω πιάσει να ακούω πιο συχνά τα δύο πρώτα, παρά το "To Death...".

------

Τώρα για επιδραστικότητα κλπ, νομίζω πως δεν έχει νόημα να το αναλύσουμε όταν μιλάμε για Ελλάδα. Η μόνη ελληνική μπάντα κ σκηνή που μπορεί να μιλάει για κάτι τέτοιο είναι οι ROTTING CHRIST και το hellenic black metal γενικότερα. Σε όλα τα άλλα είδη - heavy, epic, death, progressive, symphonic κλπ - ακολουθούμε (κατα)ιδρωμένοι.

------

Στο SOLSTICE vs BATTLEROAR αν το παμε ιστορικά κάθε σύγκριση θα πέσει στο κενό. Τα Lamentations / Halcyon / New Dark Age είναι ορόσημα και απλησίαστα από πολλές απόψεις. Αν τώρα πιάσουμε τη νεότερη ιστορία των SOLSTICE (δλδ το "White Horse Hill" του 2018 και καμια 40αρια demos/eps πριν από αυτό :D ), εκεί μια σύγκριση του στυλ «ποιο από τα δύο βαζεις στη λίστα σου» για μένα θα είχε νόημα και με το παραπάνω. Προσωπικά, μάλλον θα το έριχνα στους BATTLEROAR και το "Codex..." για συναισθηματικούς λόγους.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

BATTLEROAR - Codex Epicus

Δημοσίευση από theBox »

Ωπ τι έγινε; Γκρινιάζουμε που επικος δισκός δεν ειναι ομογενώς επικος στο συνολο του; Και γκριιάζουμε εμμεσως που το ιδιο γινοταν και στα τιμημένα 80ς απο μεγάλες μπάντες; Κοιτα να δεις!
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

BATTLEROAR - Codex Epicus

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Ε καλά, μην παίρνεις κ εσύ το «γκρίνια» τοις μετρητοίς, δε με έφαγε δα και το μαράζι :P Πιο πολύ το είπα συγκριτικά με τα υπόλοιπα BATTLEROAR. Τα 80ς παραδείγματα που ανέφερα είναι καραμπινάτα, κ το γεγονός πως υπήρχαν εναλλακτικές που τσάκιζαν κόκαλα αλλά τελικά έμειναν εκτός, κάνει την όλη φάση πιο σουρεάλ (Defender > Warlord, Flaming Metal Systems > Feeling Free Again). Αλλά και πάλι, μπορώ να καταλάβω γιατί επιλέχθηκαν λογω του ότι οι μπάντες τότε έπρεπε να κινηθούν σε διαφορετικούς άξονες σε σχέση με το σήμερα.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Metal Κυκλοφορίες”