HERCULES (GR) - Waiting for the King (2023)

Νέο άλμπουμ από HERCULES στο γνώριμο obscure Epic Metal ύφος τους που παραπέμπει σε πρώιμους Cirith Ungol, Manilla Road και Manowar.

Για μένα αυτή τη στιγμή η πιο τίμια και ειλικρινής μπάντα του χώρου. Απόλυτα αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει. Ένας μοναχικός λύκος που βαδίζει τον δρόμο του.

Λυπάμαι που είδα το άλμπουμ ανεβασμένο στο γνωστό κανάλι, μια χαρά έκανε την δουλειά της η μπάντα με το bandcamp, σεβαστή όμως κάθε επιλογή τους. Ειδικά για μια τέτοια μπάντα που έχει χαράξει το δρόμο της μόνη της.

Για μένα ο Χρήστος, το παιδί πίσω από το σχήμα, είναι παράδειγμα προς μίμηση για την αφοσίωση του και την αγάπη του σε αυτό που κάνει. Μακάρι να ήταν περισσότεροι σαν αυτόν.

Vic

Βουτάω μέσα. Αν δεν τα καταφέρω να επιστρέψω σας αγαπώ όλους.

Vic

Μετά από 20 περίπου λεπτά ακρόασης, αναζήτησα κάτι που έχω γράψει παλιότερα. Γιατί δεν αλλάζω ούτε κόμμα.

Vic το 2019 έγραψε: Για την ώρα είναι ντέμο του ντέμο που βάζεις σε φίλους να σου πούνε τι κάνεις λάθος.

Επίσης, έκατσα και άκουσα όλο το The Triumph of True Metal Part II. Αυτό που αναλογιζόμουν καθώς το άκουγα είναι ότι α. δεν είναι κακός κιθαρίστας αν και πρέπει να έχει ηχογραφηθεί το όλο πράμα μέσα σε μήνες (όπου μάθαινε) γιατί στην αρχή ειδικά πρασίνισε ο τόπος από το φάλτσο.

Και β. αν σε ένα σενάριο sci-fi ηχογραφούνταν κανονικά από αστέρια μουσικούς (ξέρω γω Mikkey Dee ή Portnoy στα τύμπανα, Eric Adams στα νιάτα του στη φωνή, Κρις Ολίβα με Λαρόκ στις κιθάρες) με μια βαριά μονταζιέρα στο songwriting και το άκουγε ο Χέρκιουλιζ το τελικό αποτέλεσμα θα ανατιναζόταν ο εγκέφαλός του από την ευτυχία.

Έχει ιδέες (κάποιες αφόρητα κλισέ, κάποιες πραγματικά ωραίες) αλλά αυτό που έχει στο μυαλό του και αυτό που ηχογραφεί απέχει έτη φωτός πραγματικά. Αλλά από την άλλη αυτή γιγαντιαία άγνοια κινδύνου και επίγνωσης που τον χαρακτηρίζει εξασφαλίζει ένα αποτέλεσμα 100% έννιωθο. Το παιδί νιώθει τόσο μα τόσο πολύ. Που προσωπικά με έκανε να νιώσω ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ μεταξύ κριντζ, λατρείας, γέλιου στα όρια του κατουρήματος, λύπης, γέλιου, κριντζ και ούτω καθεξής.

Έχει την συμπάθειά μου, πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Επίσης νομίζω είναι ο πιο γνήσιος απόγονος/πνευματικό/καλλιτεχνικό παιδί του Δημήτρη Κατή. Which makes sense on many levels.

Προσθέτω:
Εξηγήστε μου πώς 3-4 χρόνια μετά από το Back for Revenge βγάζει ακόμα χειρότερη παραγωγή με ακόμα πιο άθλιο ήχο τυμπάνων. Στα φωνητικά δε γίνεται χαμός, ισοπέδωσις, ένας μικρόκοσμος μόνα τους άξιος διπλοσέντονης περιγραφής (ή και όχι). Δεν μπορώ να διαχειριστώ τα φαλσέτο "ου" που κάνει. Δεν μπορώ να ολοκληρώσω την ακρόαση, το ρόλερ κόστερ που λέω πάνω είναι too much - αλλά μιλάμε για έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις.

Εντωμεταξύ μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου λέει ότι αν έκαναν οι Triumpher ξέρω γω μια διασκευή θα κωλοτούμπιαζε το σύμπαν. Ή. Και. Όχι. Αλλά μπορεί κιόλας. Μπορώ να φανταστώ σε κάποια χρόνια ψαγμένα πιτσιρίκια να ρίχνουν καλτ διασκευές με ΗΧΑΡΑ σε Ironsword - Metal Strike και Hercules και να γίνεται χαμούλης.

Επίσης, άσχετο τελείως, αλλά εγώ βλέπω έναν Καρλ Λόγκαν καβάλα στο άλογο και βγαίνει ένα φλος ρουαγιάλ καλτίλας.

Vic έγραψε: ↑Παρ 23 Ιουν 2023, 18:19 Μετά από 20 περίπου λεπτά ακρόασης, αναζήτησα κάτι που έχω γράψει παλιότερα. Γιατί δεν αλλάζω ούτε κόμμα.

Vic το 2019 έγραψε: Για την ώρα είναι ντέμο του ντέμο που βάζεις σε φίλους να σου πούνε τι κάνεις λάθος.

Επίσης, έκατσα και άκουσα όλο το The Triumph of True Metal Part II. Αυτό που αναλογιζόμουν καθώς το άκουγα είναι ότι α. δεν είναι κακός κιθαρίστας αν και πρέπει να έχει ηχογραφηθεί το όλο πράμα μέσα σε μήνες (όπου μάθαινε) γιατί στην αρχή ειδικά πρασίνισε ο τόπος από το φάλτσο.

Και β. αν σε ένα σενάριο sci-fi ηχογραφούνταν κανονικά από αστέρια μουσικούς (ξέρω γω Mikkey Dee ή Portnoy στα τύμπανα, Eric Adams στα νιάτα του στη φωνή, Κρις Ολίβα με Λαρόκ στις κιθάρες) με μια βαριά μονταζιέρα στο songwriting και το άκουγε ο Χέρκιουλιζ το τελικό αποτέλεσμα θα ανατιναζόταν ο εγκέφαλός του από την ευτυχία.

Έχει ιδέες (κάποιες αφόρητα κλισέ, κάποιες πραγματικά ωραίες) αλλά αυτό που έχει στο μυαλό του και αυτό που ηχογραφεί απέχει έτη φωτός πραγματικά. Αλλά από την άλλη αυτή γιγαντιαία άγνοια κινδύνου και επίγνωσης που τον χαρακτηρίζει εξασφαλίζει ένα αποτέλεσμα 100% έννιωθο. Το παιδί νιώθει τόσο μα τόσο πολύ. Που προσωπικά με έκανε να νιώσω ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ μεταξύ κριντζ, λατρείας, γέλιου στα όρια του κατουρήματος, λύπης, γέλιου, κριντζ και ούτω καθεξής.

Έχει την συμπάθειά μου, πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Επίσης νομίζω είναι ο πιο γνήσιος απόγονος/πνευματικό/καλλιτεχνικό παιδί του Δημήτρη Κατή. Which makes sense on many levels.
Προσθέτω:
Εξηγήστε μου πώς 3-4 χρόνια μετά από το Back for Revenge βγάζει ακόμα χειρότερη παραγωγή με ακόμα πιο άθλιο ήχο τυμπάνων. Στα φωνητικά δε γίνεται χαμός, ισοπέδωσις, ένας μικρόκοσμος μόνα τους άξιος διπλοσέντονης περιγραφής (ή και όχι). Δεν μπορώ να διαχειριστώ τα φαλσέτο "ου" που κάνει. Δεν μπορώ να ολοκληρώσω την ακρόαση, το ρόλερ κόστερ που λέω πάνω είναι too much - αλλά μιλάμε για έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις.

Εντωμεταξύ μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου λέει ότι αν έκαναν οι Triumpher ξέρω γω μια διασκευή θα κωλοτούμπιαζε το σύμπαν. Ή. Και. Όχι. Αλλά μπορεί κιόλας. Μπορώ να φανταστώ σε κάποια χρόνια ψαγμένα πιτσιρίκια να ρίχνουν καλτ διασκευές με ΗΧΑΡΑ σε Ironsword - Metal Strike και Hercules και να γίνεται χαμούλης.

Επίσης, άσχετο τελείως, αλλά εγώ βλέπω έναν Καρλ Λόγκαν καβάλα στο άλογο και βγαίνει ένα φλος ρουαγιάλ καλτίλας.

Για αυτές τις αναλύσεις θέλουμε @vic στο φόρουμ.

Επίσης να προσθέσω πως Warlords of the Sun -διάλεξτε οποίο part θέλετε- είναι μάλλον η πιο λυρική στιγμή της μπάντας!

Pavlos

Καλό πράγμα. Αλλά για να βγάλεις ενα τέτοιο εξώφυλλο άλμπουμ χρειάζεσαι πραγματικά balls of steel!!