SACRO (PRY) - The End (2023)

[theBox]

@CountRaven το ξερεις οτι διαφωνω, αλλα ΔΕΚΤΟΝ γιατι ειναι προφανως και υποκειμενικο το ζητημα. Το θεμα ειναι οτι ο Βασιλης ζητησε κατι που θα μπορουσε να μπει στο τοπ 100 του 88, οχι απαραιτητα στο τοπ 10. Δλδ βγηκαν το 88 100 δισκοι καλυτεροι απο ολα αυτα;

Εκτος αν το τοπ 100 ηταν υπερβολη.

Ναι οκ, κανενα δεν πλησιαζει το awaken the guardian για παρσδειγμα, αλλα απο την αλλη, ΟΥΤΕ εκεινη την εποχη το πλησιαζαν πολλα πραγματα.

[theBox]

Να το παρουμε και λιγο αναποδα τωρα....ΠΟΣΑ ηταν αυτα τα κλασσικα αλμπουμ ρε παιδια που συζηταμε; ΠΟΣΑ τετοια βγαινανε καθε χρονο τοτε;

Ασ κανει καποιος που δεν βαριεται μια λιστα με αυτους τους υπερκλασσικους και ανυπερβλητους διακους της περιοδου 86-92 (χονδρικα) να δουμε κι εκει αν βγαλουμε απεξω τα ντεμοζ (που ανακαλυψαμε αργοτερα και φυσικα δεν λογιζονται ως "επισημες" κυκλοφοριες). Να δουμε δλδ σε πιο βαθμο ρομαντικοποιουμε και σε ποιον οχι.

[aorpanos72]

Εγώ θα ευχαριστήσω τον @theBox και τον Κομη για τους "Archetype."..... τι χαστούκι ήταν αυτό. (Δεν τους είχα ακούσει)

[theBox]

@vasilis2112

Να βαλω και eleutheria και in the land of the blind απο Antiquus τωρα που γυριζει, καθως και τα at long last καi beholden to nothing απο Leviathan

[Priamos]

Ρε παίδες , τόσο ψηλά έχετε το Archetype? Άντε να το ξεθαψω από τη δισκοθήκη, να το ξανακουσω.

[vasilis2112]

Βλέποντας τα άλμπουμ που προτείνεις νομίζω ότι αυτοαναιρείσαι.
Εννοείται το 100 ήταν υπερβολή.

[vasilis2112]

Δε λέμε ότι δεν είναι «καλοί» δίσκοι, αλλά ποιό Canaan, ποιό demon bitch και ποιοί αντίκουους!

[Priamos]

@Bersekeros Η άποψη του "πέθανε" αφορά εκείνες τις μπάντες με τις απίθανες φωνές που δεν ξαναεμφανίστηκαν όμοιές τους, τις μαγικές συνθέσεις που δεν ξαναγράφτηκαν, τον μαγικό ήχο που βιομηχανοποιήθηκε αργότερα. Δηλαδή μιλάμε για συγκεκριμένες μπάντες και όχι ιδιαίτερα πολλές.
Οι ρομαντικοί που λέει ο Βασίλης, αποθέωσαν όλο εκείνο το πακέτο που δεν υστερούσε σε τίποτα, ήταν ολόκληρο τόσο τέλειο με κείνες τις μπάντες. Για την άποψη αυτη, το USPM σαν το γενικό σύνολο εκείνων των συγκροτημάτων είναι το all time απώγειο του Metal.

Συγκρίνοντας λοιπόν εκείνες τις μπάντες με τις σύγχρονες, το βρίσκω λογικό (σε υποκειμενικά πλαίσια) να μη γουστάρει κάποιος το σημερινό underground ή το αμερικάνικη σκηνή όπως έχει εξελιχθεί. Δηλαδή το να ισχυριστεί κάποιος πως σήμερα παίζεται USPM με τα τότε στάνταρντ ακούγεται βλάσφημο, πάντα στο context που αναφέρω πιο πάνω.

Φυσικά το να περιμένει κάποιος πως θα προκύψει trend με ήχο φωνή και μουσική εκείνης της εποχής το βρίσκω μάταιο.

Πέστα και στις προσκοπίνες αυτά όταν έρθουν.

Τα ξέρουν ήδη. Για αυτό πλησιάζουν μόνο όταν ακούν Sacro-another day.

[theBox]

Δε λέμε ότι δεν είναι «καλοί» δίσκοι, αλλά ποιό Canaan, ποιό demon bitch και ποιοί αντίκουους!

Ε τωρα ρε Βασιλη απο ενα σημειο και μετα ειναι θεμα οπτικης γωνιας και γουστου. Εγω ολα αυτα που παραθετω τα εχω ΠΟΛΥ ψηλα και δεν με νοιαζει αν βγηκαν την χρυση εποχη ή οχι. Απο την αλλη, δεν ειναι και λιγα τα "κλασσικα 80ς" που θεωρω οτι εχουν το στατους που εχουν καθαρα λογω timing. Τοσο δικο τους (ποσο νωρις κυκλοφορησαν πριν κορεστει η φαση), οσο και δικο μας (σε τι ηλικια τα ακουσαμε δλδ).

Αλλα περιμενω να δω ΠΟΣΑ ειναι τελικα αυτα τα δυσθεωρητα US power metal αλμπουμς που βγηκαν το 88. Ειναι πανω απο 10; πανω απο 20; πανω απο 100; Για βοηθειστε με ντατα να δουμε για ποιο πραγμα μιλαμε, γιατι κατι μου λεει οτι τα crimson glory, τα screamer κααι τα lethal αυτου του κοσμου παιζει να μην ειναι τοσα πολλα οσο θυμάστε.

[vasilis2112]

Εν τάχει και πάω θάλασσα:

maiden, metallica, helloween, queensryche, fates warning, king diamond, virgin steel, candlemass, riot, helstar, deadly blessing, cloven hoof, gargoyle, hitman, manowar, runing wild, manilla, liege lord, adramelch, vicious rumors, screamer, crimson glory,

Και απλά κοίταξα στο discogs τη συλλογή μου στη χρονιά, άρα πόσες επανακυκλοφορίες δε μου τις έβγαλε, δε μπαίνω καν στο underground (exodo, brocas helm, sa slayer), ούτε στα πιο extreme (death, testament, sadus)

[theBox]

Εν τάχει και πάω θάλασσα:

maiden, metallica, helloween, queensryche, fates warning, king diamond, virgin steel, candlemass, riot, helstar, deadly blessing, cloven hoof, gargoyle, hitman, manowar, runing wild, manilla, liege lord, adramelch, vicious rumors, screamer, crimson glory,

Και απλά κοίταξα στο discogs τη συλλογή μου στη χρονιά, άρα πόσες επανακυκλοφορίες δε μου τις έβγαλε, δε μπαίνω καν στο underground (exodo, brocas helm, sa slayer), ούτε στα πιο extreme (death, testament, sadus)

Ρε σορρυ, ειχα την εντυπωση πως μιλαμε για λυρικο US power metal ή εστω για us power metal γενικα. Τι μου βαζεις τωρα τα πάντα-ολα μεσα;

[CountRaven]

@theBox

Μη προσπαθείς να το πας με λίστες και άλλα τέτοια επιστημονικά.

Μάζεψε τα κλασσικά άλμπουμ που ξέρουμε όλοι. Όσα και να είναι. Για τη περίοδο που λες 86-92.

Άκουσε τα πάλι.

Ε δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Η στόφα, η μαγεία, ο λυρισμός, η μυσταγωγία, χάνονται σταδιακά από το 2000 και μετά.

Χάνεται καταρχήν η έννοια του riffing. Ξεκινάμε από αυτό από τη βάση.

Τα μελωδικά φωνητικά με ολοκληρωμένες φράσεις και φωνές κρύσταλλο, εξαφανίζονται σχεδόν.

Τη θέση τους παίρνουν βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η μουσική παύει να συγκινεί.

Οκ καλό το Onward και το Demon Bitch, καλά τα Crescent Shield, καλά τα Riot City και μερικά ακόμα, αλλά οκ η φάση άλλαξε πως να το κάνουμε.

Χαμήλωσαν τα standards. Είναι πολύ απλό.

[TitusGroan]

Η μουσική παύει να συγκινεί.

Αυτο

[Bersekeros]

Δεν πειράζει.

Ας μείνει η φλόγα ζωντανή και το μέλλον κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει.

Μπορεί κάποια στιγμή, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, να γίνει κανένα χωροχρονικό παράδοξο, από κανένα παράλληλο σύμπαν, να σταματήσει ξερωγώ ο Ερμής να είναι ανάδρομος και να ξαναγίνει ό,τι.εγινε το 86-92.

Μπορεί και όχι.

Το θέμα είναι να μένει η φλόγα ζωντανή.
Το album των sacro, για μένα, στην τελική, αυτό προσφέρει.

Κρατάει τη φλόγα ζωντανή.

Τα παλιά διαμάντια ούτως ή άλλως εκεί είναι,
στο θρόνο τους, για πάντα.

[Starman]

Η στόφα, η μαγεία, ο λυρισμός, η μυσταγωγία, χάνονται σταδιακά από το 2000 και μετά.

Χάνεται καταρχήν η έννοια του riffing. Ξεκινάμε από αυτό από τη βάση.

Τα μελωδικά φωνητικά με ολοκληρωμένες φράσεις και φωνές κρύσταλλο, εξαφανίζονται σχεδόν.

Τη θέση τους παίρνουν βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η μουσική παύει να συγκινεί.

Οκ καλό το Onward και το Demon Bitch, καλά τα Crescent Shield, καλά τα Riot City και μερικά ακόμα, αλλά οκ η φάση άλλαξε πως να το κάνουμε.

Χαμήλωσαν τα standards. Είναι πολύ απλό.

Ότι πιο ολοκληρωμένο, περιεκτικό και αληθές για μένα διάβασα τον τελευταίο καιρό, συμπυκνωμένο σε λίγες γραμμές.

Μουσική θα συνεχίσει να βγαίνει και μάλιστα ακόμα πιο πολύ από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί να κυκλοφορήσει μόνος του ότι θέλει από το pc του σπιτιού του. Αυτό όμως που οι περισσότεροι εδώ μέσα έχουμε στο κεφάλι μας για να πούμε ότι μια κυκλοφορία πραγματικά γαμάει, μάλλον είναι ουτοπία σήμερα. Τα λιγοστά πραγματικά καλά album που βγαίνουν κάθε χρόνο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνουν αυτόν το κανόνα. Οι σημερινές μπάντες περισσότερο ενδιαφέρονται για τα social και το merch παρά για την ίδια τη μουσική.