Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Τα πάντα γύρω από τις αγαπημένες μας ταινίες, κινηματογραφικές και μή.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από apeitharxos »

Πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω ότι έξω υπάρχουν άτομα που έχουν καταβροχθίσει ό,τι αμερικανιά κυκλοφορεί στο σινεμά, αλλά αγνοούν τα αριστουργήματα του ελληνικού κινηματογράφου.
Από μια εποχή λοιπόν που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά αποτελεί μνημείο πολιτισμού για την Ελλάδα, κάθε δημοσίευση θα αφορά και μία ιστορική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για δράμα.
Υπεύθυνος για αυτή την τεράστια πολιτιστική παρακαταθήκη ήταν η Φίνος Φιλμ, κυρίως, εταιρεία παραγωγής ταινιών που ξεκίνησε από την δεκαετία του '40 ήδη, και μεσουράνησε έως και την δεκαετία του '70 για να αφήσει μια δυσθεώρητου μεγέθους κληρονομιά για την χώρα, την οποία, δυστυχώς, οι 'νεωτεριστές' και 'εκσυγχρονιστές', φροντίζουν, αν όχι να λοιδωρούν, στην χειρότερη περίπτωση να αγνοούν.
Αναδείχθηκαν, σε όλες αυτές τις δεκαετίες, ηθοποιοί παγκόσμιας κλάσης, αυθεντικοί, πηγαίου ταλέντου, και είναι να απορεί κανείς πώς οι σημερινοί διάδοχοί τους συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε αταλαντοσύνη...

Ξεκινάω λοιπόν την περιήγηση με μια από τις ιστορικότερες και επικότερες ταινίες: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, σενάριο Νίκου Φώσκολου, και μουσική Μίμη Πλέσσα.
Παίζουν: Νίκος Κούρκουλος, Γιάννης Βόγλης, Μαίρη Χρονοπούλου, Μάνος Κατράκης, Φαίδων Γεωργίτσης, Ζέτα Αποστόλου.

Πρώτη προβολή: 11 Ιανουαρίου 1966. Τα εισιτήρια της ταινίας έφτασαν στο εξωπραγματικό νούμερο των 588.000!

Εικόνα

Η ταινία είναι ένα γουέστερν ελληνικής παραγωγής. Ο μεγαλοτσιφλικάς Χορμόβας (Κατράκης) έχει δύο γιους τον Ρήγα (Βόγλης) και τον Οδυσσέα (Κούρκουλος), εντελώς διαφορετικούς ως χαρακτήρες, ωστόσο. Οι δυο τους διαχειρίζονται την μεγαλοϊδιοκτησία, σε γη, της οικογένειας, στον Θεσσαλικό κάμπο. Η Ειρήνη (Μαίρη Χρονοπούλου) είναι δασκάλα και δουλεύει στα χωράφια που ανήκουν στον Χορμόβα, και γίνεται το μήλο της έριδος μεταξύ των δύο αδελφών. Ο Γιάννος (Φαίδων Γεωργίτσης) είναι ο αδελφός της.
Γενικά, ο Οδυσσέας είναι πολύ πιο δίκαιος από τον Ρήγα, ο οποίος συμπεριφέρεται βάναυσα στους εργάτες της γης που του ανήκουν.
Ο Ρήγας, μην μπορώντας να δεχτεί ότι η Ειρήνη δεν θέλει εκείνον, αλλά τον αδελφό του Οδυσσέα, την απαγάγει, με αποτέλεσμα οι τελευταίες σκηνές του έργου να εξελιχθούν σε συμπλοκή μεταξύ των αδελφών Χορμόβα, στην οποία σκοτώνεται ο πατέρας Χορμόβας κατά λάθος, από βόλι του ίδιου του Ρήγα, και στην οποία συμπλοκή εμπλέκεται και ο Γιάννος.
Στην τελευταία σκηνή, ο Γιάννος και ο Ρήγας σκοτώνονται στην μεταξύ τους συμπλοκή από τις σφαίρες που ανταλλάσσουν, πεθαίνοντας πλάι πλάι στην κορυφή ενός βουνού που έβλεπε κάτω στον Θεσσαλικό κάμπο.
Και εκείνη τη στιγμή, που οι δυο τους ξεψυχάνε πλάι πάλι, ο Γεωργίτσης εκφέρει την κορυφαία ίσως ατάκα στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου: 'Και τώρα Ρήγα, κοίτα κάτω στον κάμπο και πες μου: Πόση γη είναι δική σου;'

Η ταινία προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από apeitharxos »

Επόμενη ταινία: Εκείνο το καλοκαίρι

Εικόνα

Παραγωγή: Κλέαρχος Κονιτσιώτης, Σενάριο: Πάνος Κοντέλλης, Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργιάδης, Μουσική: Γιάννης Σπανός, Τραγουδούν: Αφροδίτη Μάνου, Γιάννης Φέρτης
Πρώτη προβολή: 1971

Παίζουν: Έλενα Ναθαναήλ, Λάκης Κομνηνός, Ανδρέας Φιλιππίδης, Ρούλα Χριστοπούλου

Η ταινία πήρε το πρώτο βραβείο φωτογραφίας και μουσικής στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1971

Υπόθεση: Ο Πέτρος (Λάκης Κομνηνός) έρχεται από το Λονδίνο μετά από πρόσκληση της συζύγου του (Έλενα Ναθαναήλ). Το ζευγάρι βρίσκεται σε διάσταση δύο χρόνια ο ένας από τον άλλο και στα όρια του διαζυγίου. Όμως εκείνη η συνάντησή τους θερμαίνει και πάλι τον παλιό έρωτα που ζήσανε μαζί.

Η Έλενα έχει μαζί της και την κόρη της Τζένη (Ρούλα Χριστοπούλου) η οποία αρχικά είναι διστακτική με τον πατέρα της. Οι σχέσεις της μικρής μαζί του βελτιώνεται πολύ γρήγορα. Ο Πέτρος έχει επιστρέψει για να δώσει τέλος στο γάμο, η συνάντησή τους όμως θερμαίνει και πάλι τον παλιό έρωτα που έζησαν κάποτε. Τότε έρχεται η κρίσιμη στιγμή όπου η Έλενα θα του αποκαλύψει το μυστικό της... Της απομένουν λίγοι μήνες ζωής γιατί έχει όγκο στον εγκέφαλο. Ο Πέτρος θέλει να μείνει δίπλα της και να τη στηρίξει. Το τέλος έρχεται με ένα τόσο πικρό αλλά και συγχρόνως συμβολικό τρόπο...

Δυο άνθρωποι χωρισμένοι από πείσμα κι εγωισμό που τους κάνει να ζουν μακριά ο ένας από τον άλλον. Υπάρχει όμως ένα παιδί που τους ενώνει και ένα τηλεγράφημα από εκείνη "Για να σου παραδώσω το παιδί..."

Οι ματιές τους συναντιούνται και τότε είναι που όλα γυρίζουν μαγικά πίσω στο χρόνο... Οι αναμνήσεις και η αγάπη που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει... Το τώρα γίνεται χθες και κάθε στιγμή σε "εκείνο το καλοκαίρι" γίνεται ξανά έρωτας, ελπίδα, προσμονή αλλά και φόβος. Ο βυθός, τα δίχτυα, τα μακριά μαλλιά μιας "γοργόνας" κι ο απαλός θόρυβος των κυμάτων που σκάνε στην ακτή. Το τέλος...

Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτήν την ταινία-ορόσημο του ελληνικού κινηματογράφου; Ποιος δεν την έχει συνδέσει με το Νέο Κύμα στην ελληνική μουσική με το soundtrack σήμα-κατετεθέν του Γιάννη Σπανού, αλλά και την μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας σε μια ποιο ξένοιαστη εποχή, μιας ελληνικής κοινωνίας που έβγαινε από τα συγκλονιστικά πολιτικά γεγονότα των τριών προηγούμενων δεκαετιών, και όδευε προς την φαινομενική Μπελ Επόκ της μεταπολιτευτικής περιόδου;
Ποιος δεν την έχει συνδέσει με ένα αντίστοιχο δικό του καλοκαίρι; Με εκείνα τα ξένοιαστα, ειδικά, καλοκαίρια της δεκαετίας του '80 και των αρχών της δεκαετίας του '90 που η ταινία προβαλλόταν μέσα από το κρατικό κανάλι στις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις μας, όταν στις ακόμη παρθένες παραλίες του λεκανοπεδίου (χωρίς μπιτσόμπαρα, χωρίς αριθμημένες ξαπλώστρες, χωρίς εκνευριστική μουσική, χωρίς ποδοσέλφι) ζούσαμε, ως λυκειόπαιδα, το δικό μας παραμύθι; Όταν κατεβαίναμε με τα ποδήλατα στην παραλία της περιοχής, στην οποία παραθερίζαμε, για να συναντήσουμε το καλοκαιρινό αμόρε με μόνο σκοπό να ξαπλώσουμε στα πόδια της στην παραλία στην περιορισμένη ώρα που μπορούσε να μας διαθέσει, έχοντας κανονίσει ραντεβού ημέρες πριν, πολλές φορές, χωρίς καν να ξέρουμε αν θα την πετύχουμε εκεί, καθώς κανενός άλλου είδους άλλη επικοινωνία δεν υπήρχε τότε;

Και ποιος, ως μεγαλύτερος πια, δεν έκατσε ένα καλοκαιρινό αυγουστιάτικο βράδυ που έμεινε σπίτι να την ξαναδεί για να ξαναζήσει τις παιδικές του αναμνήσεις, έχοντας γυρίσει από μπάνιο και ηλιοθεραπεία κάτω από τον καυτό αττικό ήλιο, έχοντας χαμηλώσει τα φώτα και κατεβάζοντας τα παραθυρόφυλλα, αφήνοντας τις φωτοσκιάσεις από τα νυχτερινά φώτα που ανάβουν στις τσιμεντένιες γειτονιές (που αναστενάζουν από τη ζέστη) μόλις πέφτει το βράδυ, να περάσουν μέσα από τις γρύλλιες των παραθυρόφυλλων, σχηματίζοντας το δικό τους αποτύπωμα πάνω στους τοίχους του σπιτιού την ώρα της ταινίας;
Για όλα αυτά, η ταινία η ταινία θεωρείται κλασική και ανεπανάληπτη 50 χρόνια μετά...
Η εικόνα του Πέτρου (Λάκη Κομνηνού) και της Έλενας Ναθαναήλ να περπατάνε χέρι χέρι στην παραλία, την ώρα του ηλιοβασιλέματος κάτω από τον ελληνικό ουρανό, στοιχειώνει τα όνειρα και τις τεχνικές του κάθε διεθνούς φήμης δυτικού σκηνοθέτη, που, όσο και αν προσπαθήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να συλλάβει την διαχρονικότητα, τη μελαγχολία, την απλότητα και την δωρικότητα της συγκεκριμένης σκηνής, σε ανάλογα πολυδιαφημισμένα 'διεθνούς φήμης' εγχειρήματα.



Λόγια της Έλενας Ναθαναήλ, του Λάκη Κομνηνού και του δημιουργού της ταινίας:

Έλενα Ναθαναήλ: "Δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να ζω ήρεμα γνωρίζοντας πως θα πεθάνω. Χωρίς αμφιβολία διαμορφώνεται μια ειδική ψυχολογία και η ζωή, κάθε ώρα, παίρνει ένα άλλο νόημα, το αληθινό της πια νόημα, τις αληθινές της διαστάσεις. Δεν μπορώ πάντως παρά να θλίβομαι για το τέλος της ηρωίδας έστω κι αν είναι πρόκειται για ταινία... νέα, μητέρα, αγαπημένη... γιατί αυτά συμβαίνουν στους ανθρώπους..."

Λάκης Κομνηνός (παρεμβαίνει): "Είναι μια ιστορία δυνατή κι εφιαλτική κι όσο κι αν ξέρουμε πως είναι παραμύθι, δεν παύει να είναι συγκινητική και πολύ ανθρώπινη. Πρέπει να τολμάς σε παρόμοιες περιστάσεις. "Την αγαπώ και θα τολμήσω", λέω στον πατέρα της γυναίκας στην ταινία!"

"Δεν τσιγγουνευτήκαμε", λέει ο δημιουργός της ταινίας Κλέαρχος Κονιτσιώτης. "Η ταινία μας κόστισε σε έξοδα και δουλειά. Υποστήριζα ανέκαθεν κι εξακολουθώ να υποστηρίζω και τώρα, πως πρέπει να προσφέρουμε στο θεατή και αισθητική απόλαυση μα και ειλικρίνεια. Τα μίζερα έργα μου χαλάνε τη διάθεση. Η ταινία μας κούρασε. Δεν ήταν διόλου εύκολη δουλειά... Ο Κομνηνός αποδείχθηκε δεινός δύτης αλλά και η Έλενα τα κατάφερε περίφημα".

(Περιοδικό Φαντάζιο, `71.)

Να σημειωθεί πως για τους δύο πρωταγωνιστές, στις στιγμές εκτός γυρισμάτων, δεν μιλούσε καν ο ένας στον άλλον, ενώ ο Λάκης Κομνηνός έγινε ο πρώτος διευθυντής της ΥΕΝΕΔ την περίοδο '81-'82 που δεν ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού.
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από Zippo190 »

Ωραία ταινία το "Εκείνο το καλοκαίρι" που δυστυχώς ξεφτιλήστηκε λόγω του μελοδραματικού τραγουδιού. Πάντως η Ναναναήλ είχε εξωπραγματική ομορφια, δεν καταλάβαίνες αν σου άρεσε ή όχι.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από apeitharxos »

Zippo190 έγραψε: Τρί 07 Ιαν 2020, 16:53 Ωραία ταινία το "Εκείνο το καλοκαίρι" που δυστυχώς ξεφτιλήστηκε λόγω του μελοδραματικού τραγουδιού. Πάντως η Ναναναήλ είχε εξωπραγματική ομορφια, δεν καταλάβαίνες αν σου άρεσε ή όχι.
Άρα δηλαδή δεν σου άρεσε το soundtrack, το οποίο κατά τη γνώμη μου, αλλά και τη γνώμη πολλών, ήταν από τους κύριους λόγους που κατέστησαν την ταινία θρυλική;
Αυτό για την Ναθαναήλ, ήταν λίγο αντικρουόμενο. Όντως είχε εξωπραγματική ομορφιά, σαν μπιμπελό περισσότερο όμως, παρά ως μία γυναίκα την οποία, βλέποντάς την, σκέφτεσαι πρόστυχα για αυτήν, όπως συνέβαινε π.χ. με την Λάσκαρη ή την Καραγιάννη.
Αλλά αυτό που λες, 'δεν καταλάβαινες αν σου άρεσε ή όχι', ενώ λες (και σωστά) ότι είχε 'εξωπραγματική ομορφιά', αυτό δεν κατάλαβα πώς κολλάει το ένα με το άλλο...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από apeitharxos »

Επόμενη ταινία: Η ωραία των Αθηνών

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Τσιφόρος
Μουσική: Γιώργος Μουζάκης
Τραγούδι: Σπεράντζα Βρανά, Τρίο Γκιτάρα

Παίζουν: Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου, Μίμης Φωτόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Σπεράντζα Βρανά, Γκέλυ Μαυροπούλου

Πρώτη προβολή: 13 Μαρτίου 1954, Εισιτήρια: 80.420

Ο Ζάχος Μαρκάς, πρόεδρος του συλλόγου "Πνεύμα και Ηθική", μαθαίνει από τον συμβολαιογράφο του ότι κληρονομεί ένα μεγάλο ποσό από τον μακαρίτη θείο του, με τον όρο να παντρευτεί την Αριστέα, τη μεσόκοπη δεσποινίδα που τον φρόντιζε μέχρι τα τελευταία του. Όταν όμως ο Ζάχος ανακαλύπτει ότι η Αριστέα είναι μια πανάσχημη και αγράμματη γεροντοκόρη, σκαρφίζεται να την παντρέψει με έναν από τους νοικάρηδές του. Αυτοί όμως είναι ερωτευμένοι με δύο κορίτσια και στήνουν παγίδα στον Ζάχο, ο οποίος αναγκάζεται να παντρευτεί την Αριστέα, για να μην εκτεθεί στα αυστηρά μέλη του σωματείου του.

Τι να πει κανείς για αυτή την all-time classic ταινία, όταν 70 σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, κάθε φορά που την βλέπεις ξεκαρδίζεσαι σαν να την βλέπεις πρώτη φορά.
Οι ατάκες του τιτάνα Βασίλη Αυλωνίτη: 'Ωρέ πού πάμε ρε', 'Πνεύμα και Ηθική!', 'Ρεμπεσκέδες!' χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα από τους περισσότερους από εμάς!
Επίσης, και ο χορός της Σπεράντζας Βρανά στο Μάμπο Μπραζιλέρο έχει μείνει στην ιστορία.









Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

Δημοσίευση από LuciferSteele »

Τσιφόρος. τι να λέμε τώρα, εγγύηση
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Απάντηση

Επιστροφή στο “Κινηματογράφος & Ταινίες”