Το "Hereditary" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη ταινία του Ari Aster ενός νέου και ανερχόμενου σκηνοθέτη η οποία έγινε επιτυχία στην Αμερική ενώ αποθεώθηκε από κριτικούς και τον κόσμο. Παραθέω μερικές από τις κριτικές:
"In its sense of poisoned family bloodlines, of the everyday invaded by unspeakable evil, of bonechilling terror you won't be able to shake, 'Hereditary' is a new horror landmark. Toni Collette should have Oscar calling."
"In the end, horror and supernatural fans will certainly get their thrills, but it's the psychic damage on the screen that will make the film hard to forget.
"Hereditary is so refreshing in part because it invents its own scare vocabulary."
"This remarkable directorial debut from Ari Aster builds on classical horror tropes - the occult, possession, mental illness - to craft its own unique spin on terror."
ενώ χαρακτηρήστικε ως το πιο τρομακτικό θρίλερ όλων των εποχών. H ιστορία έχει να κάνει με μια οικογένεια που ενώ βιώνει την απώλεια της γιαγιάς τους, η μικρή τους κόρη πεθαίνει σε ένα τραγικό δυστύχημα. Μην μπορώντας να το αντέξει προσπαθεί μέσω του μεταφυσικού να έρθει σε επαφή με το πνεύμα της."When you pare away its demonic accoutrements, you're left with the most intractably nightmarish arena of all: hearth and home."
Όπως όλες οι ταινίες τρόμου που αποθεώνονται από το mainstream κοινό ("It", "The conjuring", "It comes at night", "Get out") έτσι το "Hereditary" είναι μια φουσκωμένη επιφανειακή μπούρδα: ένα μείγμα όλων των σεναριακών κλισέ και υποτίθεται των καλύτερων στιγμών του mainstream σινεμά τρόμου κάτω από ένα μανδύα σοβαροφάνειας: και μόνο ότι ολόκληρη η πρώτη ώρα αναλώνεται στο "δράμα" της οικογένειας (χεστήκαμε) ενώ χτίζονται χαρακτήρες που αργότερα η ταινία τους πετάει στα σκουπίδια (πχ το creepy κοριτσάκι) ενώ η δεύτερη ώρα δίνει ένα εύπεπτο μυστήριο και ένα αναμάσημα των κλισέ. Το έργο δεν είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό, αγωνιώδες, δεν κρατάει τον θεατή, κουράζει, το σενάριο το έχουμε ξαναδεί σε δεκάδες άλλες ταινίες και παρά τις καλές ερμηνείες και την καλή κινηματογράφιση δεν εκπληρώνει τον σκοπό της. Ότι δίνει το έχουμε ξαναδεί κάπου αλλου καλύτερα πχ "La casa del fin de los tiempos", "A dark song", "Absentia" και ένα σωρό ακόμα φτωχά πλην τίμια έργα. Αντίθετα η δήθεν ¨ώριμη" προσέγγιση με το επιδερμικό αποτέλεσμα απλά προκαλέι τα νεύρα του θεατή που περιμένει και δεν παίρνει παρά ελάχιστα. Ουσιαστικά είναι το αντίστοιχο των Ghost, όσοι φοβούνται να δούνε κάποιο σοβαρό έργο βλέπουν τέτοιες πορδές.
Και για να απαντήσω στην αρχική ερώτηση, όχι δεν είναι η μεγαλύτερη κουράδα, αυτό τον τίτλο τον έχει το "It comes at night", αλλά η αλήθεια είναι ότι το "Hereditary" είναι αρκετά μεγάλη (κουράδα).