Heavy Metal το 2022;

[Progress_Lost]

Πριν κάμποσο καιρό στο κέντρο της Αθήνας συνάντησα γνωστό πρώην συντάκτη του Χάμμερ που κατά καιρούς τον πετυχαίνω και μιλάμε. Είναι πάντα φιλικός και του αρέσει η κουβέντα αν και φαίνεται αρκετά απόμακρος (έχει μακρύ άσπρο μαλλί, μεγάλη μπάκα και κοντό σορτσάκι!) οπότε αν τον δείτε μη φοβηθείτε να πείτε κανά γεια! Μέσα στα άλλα που είπαμε, τον ρωτάω "γιατί οι νέες μπάντες - νέοι δίσκοι δεν μπορούν να σε αγγίξουν τόσο πολύ όσα τα παλιά;; Όχι απλά να σ' άρεσουν, αλλά να σε συγκλονήσουν..."

"Έχουν παιχτεί όλα, μη το ψάχνεις"... μου απαντά.

Σκεπτόμενος αυτή την κουβέντα, είπα να δω και τις απόψεις των μελών του φόρουμ... Τί έγινε;; Φταίμε εμείς;; Χάσαμε κάποιοι το ενδιαφέρον μας για καλή μουσική;; Φταίνε οι μπάντες;; Φταίνε οι εποχές;; Ή συμφωνείτε με τον Τάσο;

Να πω και την άποψή μου... Ρίχνοντας μια ματιά στους στίχους αλλά και την ιστορία κάποιων συγκροτημάτων καταλαβαίνεις πολλά... Αρχές 80 που ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα, οι στίχοι σε μεγάλο βαθμό μιλούσαν για απομονωμένα άτομα, παρεξηγημένα και μοναχικά παιδιά, άτομα που ένιωθαν -ή και ήταν - εκτός του κοινωνικού συνόλου, που έκρυβαν όμως ρομαντισμό και ενώ ένιωθαν αγάπη, δεν είχαν ποτέ ανταπόκριση. Ακόμη και οι ιστορίες για μάγους και δρακους και μάχες είχαν μέσα το στοιχείο του ήρωα.. Αυτό περιέγραφε το heavy metal τότε: τον αντιήρωα που ενώ νιώθει απογοήτευση και όλα και όλοι είναι εναντίον του, εκείνος κάπως θα τα καταφέρει... το στοιχείο δηλαδή του ηρωισμού σε συνδυσμό με δύσκολες καταστάσεις ήταν το βασικότερο συστατικό του heavy metal.

To θέμα είναι ποιοι όμως τα γράφανε και τα τραγουδούσαν αυτά;; Ήταν φτωχά παιδιά... τα περισσότερα ζούσαν υπό καθεστώς μεγάλης φτώχειας (μιλάμε για εποχές NWOBHM) και με άθλιες δουλειές που με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα - μη ξεχνάμε πχ τον Harris που δούλευε σκουπιδιάρης. Δύσκολες εποχές, που κάποια παιδιά για να εκφράσουν όλη αυτά που ένιωθαν, βρήκαν το heavy metal.

Τί γίνεται λοιπόν σήμερα;; Θεωρώ ότι με τα χρόνια, αυτήν η αδικία, ο αποκλεισμός, η απόρριψη συναισθημάτων ή ο δύσκολος τρόπος ζωής έχει φύγει από τα περισσότερα παιδιά και έχουν μείνει απλά σε έναν ήχο που ακούν... Για αυτό και δεν πιάνουν και το συναίσθημα, αλλά μόνο τη μουσική.. "Λείπει το feeling" λένε πολλοί και ουσιαστικά αυτό είναι νομίζω.. Δε μπορείς να λες για καταστάσεις και να περιγράφεις συναισθήματα που δεν έχεις ζήσει. Όχι ότι ξαφνικά όλοι έγιναν πλούσιοι, κοινωνικοί και ευτυχισμένοι, αλλά κακά τα ψέμματα, το βιοτικό επίπεδο σε Ευρώπη και ΗΠΑ από το 2000 για τον μέσο εργαζόμενο άρχισε να ανεβαίνει πολύ. Δεν μπορείς να είσαι στην εταιρεία και το απόγευμα να λες σαν χόμπι "είμαι τώρα επαναστάτης" (σαν αυτόν που πήγαινε στο Χωρίς Ανάσα με καπαρντίνα! Τί να απέγινε αυτός ρε παιδιά;;!) Δεν ήταν αυτό το heavy metal, και δυστυχώς πολλοί έτσι το αντιλαμβάνονται...

Αυτό πιστεύω συμβαίνει με το metal σήμερα.. Ενδιαφέρον υπάρχει, αλλά οι πιο πολλοί που θέλουν να παίξουν heavy metal μένουν στον ήχο και όχι στο πρωταρχικό του συναίσθημα που ήταν η μοναχικότητα που βίωνες και χανόσουν στα όνειρά σου. Για αυτό και δε βγαίνουν πια μπαλάντες που εκεί περιέγραφαν οι μπάντες όλο αυτό το συναίσθημα στο μέγιστο βαθμό.. Στους περισσότερους δίσκους είχες και μια και δυο ίσως μπαλάντες... Τώρα τίποτα, γιατί όσοι ασχολούνται δε ξέρουν να διαχειριστούν τέτοια συναισθήματα ή να γράψουν για αυτά, δεν τα καταλαβαίνουν και δεν τα έχουν ζήσει.. Μια ψευτοδουλειά και μια στέγη όλοι βρίσκουν.. Λονδίνο ή Αμερική το '80 όμως;;;

Αυτό νομίζω ισχύει... Το heavy metal ήταν η μουσική των φτωχών και των αδικημένων, και πλέον ούτε τα νέα παιδιά, ούτε η παλιά γενιά μπορεί να βγάλει αυτή την πείνα, αυτά τα όνειρα που είχε για να ξεφύγει από τις δυσκολίες.. Τί λέτε;;

"How long I have wanted
This dream to come true
And as it approaches
I can't believe I'm through..."

[CountRaven]

Άρα τώρα που τον χειμώνα θα πάρουμε όλοι πούλο μετά τα μπάνια του λαού θα ξαναβγούν έπη;

Γαμώ.

[Advancing Yokeda]

Νομίζω πως η Ανθρωπότητα -> Πολιτισμός -> Τέχνες -> Μουσική -> Μέταλ βρίσκονται σε εκφυλισμό και μάλιστα με ραγδαίο τρόπο.

Δες την ποιότητα των φωνητικών που μας δίνεται σήμερα. Βολευόμαστε με autotune και καλά να πάθουμε που πληρώνουμε για άτομα που δε μπορούν συναυλιακά να ολοκληρώσουν πετυχημένα ούτε μια στροφή από τα τραγούδια τους.

Καλά να πάθουμε και που στηρίζουμε κομπιουτερίστικες παραγωγές, πιο άψυχες και από intro παιχνιδιού amiga.

Καλά να πάθουμε και για το ότι αποδεχτήκαμε υπερτεχνολογικό τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να χάσουμε την αίσθηση της φυσικότητας, τον ιδρώτα, το σπρώξιμο, τον τσαμπουκά και μαζί τους τη μεταλλική αίσθηση, οπότε.....

....καλά να πάθουμε που δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τους μουφατζήδες από τους άξιους, λες και πάσχουμε από νοητική διαταραχή.

Καλά να πάθουμε που από τα ντεσιμπέλ τύπου Αγκαθιού ή Ανάσας που σου κάρφωναν το ριφφ στην ψυχή σου για πάντα, καταλήξαμε να ακούμε μέταλ δωματίου στο youtube. ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ HEAVY METAL ΓΙΑ RINGTONE. ΦΤΟΥ ΜΑΣ!

[theBox]

Επιτελους μια συζητηση με ζουμι!!!

Γενικα διαφωνω με progress_lost, οχι τοσο με το οτι δεν ειναι σωστη η συλλογιστικη του, οσο με το γεγονος οτι σαν παιδι των 90ς δεν μπηκα στο μεταλ τοσο για το social outcast mentality, οσο για το escapism που προσεφεραν τα 90ς με τη συγκλιση μεταλ και "nerd culture" (fantasy/scifi λογοτεχνια, rpgs και τα ρεστα). Ουσιαστικα η μεταλ αισθητικη αποτελεσε για μενα (και μαλλον για αλλους της γενιας μου) την "γυμνασιακη" συνεχεια των κινουμενων σχεδιων και βιβλιων που παρακολουθουσα ηδη απο το δημοτικο.

Θελω να σταθω ομως στο "ολα εχουν παιχτει, μην το ψαχνεις" το οποιο αφενος θα επρεπε να γινει "ολα εχπυν παιχτει στα ειδη που μας ενδιαφερουν" μιας και το μεταλ μια χαρα καινοτομει ακομα σε παρακλαδια με τα οποια "βγαζουμε σπυρια", και αφετερου...δεν ξερω γιατι θα επρεπε να μας απασχολει αυτο αν κατι ειναι καλοπαιγμενο και εμπνευσμενο. Σαμπως στα 90ς δεν ακουγαμε πραγματα που ηδη ειχαν παιχτει απο τα 80ς; Τοτε δεν φαινοταν να μας απασχολει ιδιαιτερα γιατι ΕΜΕΙΣ ειμασταν αδειο δοχειο που ανυπομονουσε να γεμισει με νοτες και εικονες.

[crimsonglory]

Προσωπικά θεωρώ ότι μπάντες επιπέδου Maiden δεν θα ξαναβγούν, όπως λίγο πολύ και στις άλλες τέχνες, και σε αυτό φταίνε οι εποχές γιατί έχει χαθεί η μαγεία. Από την άλλη, το έχουν παιχτεί όλα δεν λέει και κάτι σε απόλυτο βαθμό. Λ.χ μπάντες τύπου Deaf Dealer κατα τη γνώμη μου δεν έκαναν και κάτι καινούριο, αλλά και πάλι το Journey into fear το λες και έπος. Πιστεύω ότι τέτοιοι δίσκοι βγαίνουν ακόμη σήμερα και ενδεχομένως συχνότερα. Απλά εμείς, από τη μια, με την τόση πληροφορία, από σπάνια έως ποτέ καθόμαστε να λιώσουμε όσο πρέπει ένα τέτοιο άλμπουμ, και από την άλλη και οι μπάντες ξέρουν ότι η πραγματικότητα τους καθηλώνει σε έναν αλγόριθμο όπου ότι κι αν έχουν γράψει, θα πουλήσουν 500-2000 CD ανάλογα με το τι κονέ έχουν στα social και μετά τη μουσική τους θα την καταπιει το συνεχές του internet.

[Progress_Lost]

Έτσι είναι παιδιά.. Ίσως και να είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω ή απλά η φυσιολογική φθορά που φέρνει ο χρόνος σε όλα.. έτσι και στο heavy metal, και από την πλευρά των ακροατών και των συγκροτημάτων.

Πάντως είναι πράγματι περίεργα τα πράγματα στο χώρο όπως και να το δεις.. άπειρα webzines και περιοδικά και ο καθένας προτείνει και ακούει τα δικά του - ακόμα και μέσα στο ίδιο το περιοδικό! Δεν υπάρχει κανένα κοινό συγκρότημα που να ενώνει έστω και μια μερίδα μέσα στο ίδιο παρακλάδι πχ power metal.. Οι λίστες των συντακτών είναι η μέρα με τη νύχτα μεταξύ τους...

Anyway, φαντάζομαι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος στο heavy metal, ποσοτικά τουλάχιστον.... ποιοτικά ανησυχώ λίγο..

[audigy37]

Το "έχουν παιχτεί όλα" και το ότι "δεν θα βγουν μπάντες σαν τους μεηντεν πχ" μου θυμίζει αυτό που λένε οι μεγάλοι στους νεότερους "εμείς στα στα χρόνια μας στίβαμε τη πέτρα ή εμείς στην εποχή μας ήμασταν καλύτερα σε κάποια πράγματα". Υπάρχουν πολλές σοβαρές μπάντες και με ουσιαστικό στίχο και μουσική. Ήρθε η ώρα κάποιοι πχ μεηντεν, μεταλλικα κλπ να κατέβουν από τη σκηνή και να δώσουν τόπο στα νιάτα. Υπάρχει πολύ δίψα και όρεξη εκεί έξω. Για να γίνει αυτό όμως, δεν είναι θέμα μόνο των ακροατών να ψάχνονται αλλά και των ιθύνοντων του χώρου πχ. Hammer, να μην μπουστάρουν μόνο μπάντες από όπου βγάζουν μεροκάματο διότι έτσι δεν πάει τίποτε μπροστά

[Progress_Lost]

Nαι, καλό θα'ταν η παλιά φουρνιά, σιγά-σιγά να αποχωρεί... Αν έβγαζαν βέβαια καλή μουσική, προσωπικά δεν θα'χα πρόβλημα να έμεναν και άλλα τόσα χρόνια. Αλλά από τη στιγμή που οι σύγχρονες δουλειές τους δεν λένε και πολλά, νομίζω να μένεις μόνο και μόνο για τα live δεν κάνει καλό στη σκηνή - και πόσες φορές να πας να τους δεις στην τελική;;

Αλλά βλέπεις, ότι πολύς κόσμος διαφωνεί. Πολλοί πιστεύουν πως οι νέες δουλειές είναι καλές - έτσι λένε τουλάχιστον... αν πράγματι τα ακούνε και πόσο νιώθουν είναι άλλο θέμα. Ακόμα και αν το Hammer και όλα τα μέσα σταματήσουν την προώθηση, η κατάσταση δύσκολα θα αλλάξει.. Φαντάσου ξαφνικά να σταματήσουν οι διαφημίσεις για την Coca-Cola. Θα σταματήσει ο κόσμος να αγοράζει;; Το brand name πια πουλάει περισσότερο από την μουσική και την ποιότητα, και δεν αλλάζει εύκολα μια παγιωμένη κατάσταση...

Οι νέες μπάντες είναι πραγματικά σε δύσκολο δρόμο σε σχέση με το πόσο θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν και να κάνουν μια επιτυχημένη πορεία. Να βγάζουν δουλειές και μουσική - έστω και digital - είναι πια εύκολο. Αλλά για να ξεχωρίσεις πια στις μέρες μας...

[CountRaven]

Γενικά βλέπω πολλές αστοχίες στο νήμα και δεν συμφωνώ με τα περισσότερα.

Θα δώσω μερικές γρήγορες απαντήσεις - παρατηρήσεις - σε φάση προσωπικής άποψης, τις οποίες μπορείτε να τις αγνοήσετε.

1. Με το αρχικό ποστ διαφωνώ σχεδόν στον 100 τις 100. Σόρρυ @Progress_Lost αλλά μυθεύματα τύπου "Ο Harris ήταν σκουπιδιάρης και πίστεψε στο όνειρο του και στο Metal και τα κατάφερε", μου προκαλούσαν γέλιο ακόμα και τότε που τα διάβαζα για πρώτη φορά.

Είτε μας αρέσει είτε όχι για όλες τις μεγάλες μπάντες που ακούμε μέχρι και σήμερα, υπήρχε πλάνο από την εκάστοτε εταιρία που τις ανελάβε. Και τις περισσότερες φορές υπήρχε από την αρχή άφθονο χρήμα και από τα μέλη τους, πριν πέσουν οι υπογραφές.

Οι μπάντες που δεν είχαν κονέ και βασικά δεν είχαν λεφτά είναι αυτές που έβγαλαν ένα 7ρι μόνες τους -μιας και μιλάς για NWOBHM- και σήμερα επανακυκλοφορεί το υλικό τους σε CD και χαίρονται στα 70 τους.

2. Εγώ συμφωνώ με τον Τάσο. Ναι έχουν παιχτεί όλα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βγει καλή μουσική και σήμερα. Δεν ψάχνουμε πια την φόρμα και την φόρμουλα, αλλά την έμπνευση η οποία θα φέρει το καλό υλικό σε πρωτογενή φάση και από εκεί και πέρα με σκληρή δουλειά, θα βγουν καλοί δίσκοι. Όποια μπάντα δεν κωλοβαράει αλλά στρωθεί στη δουλειά, λιώσει στις πρόβες, στήσει το υλικό της με σύνεση, ξοδέψει χρόνο στην ενορχήστρωση & την προπαραγωγή, θα δει φως και θα δούμε φως και εμείς. Αρκεί να υπάρχει έμπνευση στο starting point. Όταν μου ξοδεύεις χρόνο μόνο σε happy birthday posts και πόζες δεν θα πας πουθενά φίλε μου, πουθενά.

3. Ο Κουτής έχει ένα καλό point σε αυτά που γράφει, για την αρχική ακρόαση και την ταύτιση με την μουσική. Όλη αυτή η διαδικασία αποτύπωσε και ταυτόχρονα γαλούχησε με παραπάνω βήματα μπροστά ένα κομμάτι της αισθητικής, της ιδιοσυγκρασίας ΚΑΙ του χαρακτήρα μας. Είτε μιλάμε για νέρντουλες με γυαλιά και φρόντο rpg, είτε μιλάμε για πιο εσωστρεφή άτομα -βλέπε αναφορές σε αρχικό ποστ του progress- το Metal ήταν εκεί για να μας υποδεχτεί με χαρά. Ας μην προσπαθούμε όμως να μετουσιώσουμε τα προσωπικά σκηνικά του καθένα σε γενικευμένα φαινόμενα με κοινωνικές προεκτάσεις. Μπορεί αυτό να ήταν και βολικό σε επίπεδο ταύτισης όταν είμαστε έφηβοι αλλά πλέον δεν μπορούμε στα 40 κάτι μας να εξτασιαζόμαστε με ποιηματάκια για Metal επαναστάσεων και ανατροπών. Αυτά ξέρουμε ποιοι τα λένε ακόμα και σήμερα και εντάξει συμπαθείς μας είναι, αλλά για ένα ταπ ταπ στη πλάτη το πολύ -καλά εγώ γελάω κιόλας και στα αρχίδια μου-, ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε.

4. Επίσης αυτή η καραμέλα με το Χάμερ πρέπει να τελειώσει παιδιά. Το Χάμερ πλέον δεν επηρεάζει τίποτα. Όλα τα έντυπα περιοδικά του κόσμου όσο και αν πουλάνε δεν είναι πλέον τίποτα άλλο από προϊόντα που απευθύνονται σε ένα κοινό -ηλικίας 40 και πάνω- που έχει μάθει να τα διαβάζει και που θα θέλει πάντα να βλέπει τις αγαπημένες του μπάντες εκεί, αλλιώς μπορεί και να μην αγοράσει το τεύχος. Και πλέον με την τσίμα τσίμα φάση που παίζει στο only printed is real made in Greece, ακόμα και ένας λιγότερος είναι πλήγμα. Το Χάμερ κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει. Σφιγμομετρεί τι παίζει online, βγάζει το ζουμί και πράττει ανάλογα σε σχέση με την ύλη, βάζοντας πάντα μια βιτρίνα που έχει κάτι mainstream και γνώριμο. Γιατί ξέρει ότι το κοινό του είναι βασικά ανάμεσα σε αυτούς τους 20.000 που πήγαν Maiden πχ, και αυτοί θέλουν πάντα να διαβάζουν για Maiden, Metallica, Σάκη Τόλη, Rotting Christ, Villagers και Nightstalker. Νέα γενιά αναγνωστών δεν υπάρχει, οπότε όσο αντέξουμε. Και μπράβο τους κιόλας γιατί φτύνουν αίμα - και έχουν και μπόλικο χώρο για underground υλικό γενικά, που αυτό από κάποια φάση και μετά είχε μειωθεί ποσοτικά σε επίπεδο ύλης. Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω μην ακούω ότι το Χάμερ επηρεάζει πράγματα.

Ακόμα και όταν συνέβαινε αυτό, ουσιαστικά το παζλ στήνονταν από τους διανομείς, που προσπαθούσαν να πουλήσουν το υλικό που έφερναν, χρησιμοποιώντας τα τρία μέσα που υπήρχαν τότε. Τηλεόραση, ραδιόφωνο και περιοδικά. Ο στόχος ήταν να γεμίσουν τα δισκάδικα με πελάτες που θα ζητούσαν το φρέσκο πράγμα που μόλις είχε φέρει ο διανομέας. Λέγε με Rock City για να μην το κουράζουμε. Τα έχω γράψει άπειρες φορές αυτά. Ωραία χρόνια μα πλέον η δισκογραφία έχει αλλάξει -πεθάνει;-, τα δισκάδικα είναι παρελθόν, η μπάλα παίζεται online και επιστροφή δεν υπάρχει. Χωνέψτε το. Οπότε το να διαβάζω το 2022 για την επιρροή του Χάμερ μου ακούγεται κάπως άτοπο.

5. Υπάρχουν καλές μπάντες σήμερα; Φυσικά, αλλά θέλει ψάξιμο. Και αναφέρομαι γενικά στη φάση μας έτσι. Δηλαδή το ευρύτερο underground Heavy / Epic / Power / Prog / Doom Metal -καλές καφρίλες included για τους μερακλήδες-. Γιατί καλό είναι να διαχωρίζουμε και 5 πράγματα. Διαβάστε το #6 παρακάτω και θα καταλάβετε. Έχουμε άλλα όπλα στα χέρια μας και ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη φάση του σύμφωνα με την εξειδίκευσή του και να γουστάρει φουλ. Γιατί η μουσική παίδες είναι προσωπική υπόθεση. Σίγουρα πρέπει να ακούσεις 100 σκουπίδια για να βρεις 20 καλά, αλλά δεν πειράζει. Όλη μέρα με μουσική ασχολούμαστε έτσι και αλλιώς. Άσε που πλέον υπάρχει και διαθεσιμότητα σε παλιό υλικό που τα παλιότερα χρόνια απλά δεν ήταν διαθέσιμο. Οπότε αν δεν σου αρέσουν τα καινούρια ξεκινάς περισσότερη εξερεύνηση για παλιά έπη που δεν άκουσες τότε / ήξερες και η μέρα γεμίζει (reissues included). Για φέτος τι έχουμε από καινούρια πχ; Cauldron Born, έπος, Leviathan, έπος, Sumerlands, έπος, Zero Hour, έπος, Seventh Wonder, έπος, Sands of Eternity, έπος. Περιμένουμε και έπη από Doomocracy και Riot City! Και αυτά τα έγραψα στο πόδι. Ε εντάξει από μένα παράπονο μηδέν.

6. Όσο για τις μεγάλες μπάντες που γεμίζουν αρένες και που κάποτε θα σταματήσουν να παίζουν. Μακάρι να παίζουν για 50 χρόνια ακόμα -συναυλίες της προκοπής έτσι, όχι φλόμπες-, αλλά η ίδια η βιομηχανία του Metal θεάματος έχει φροντίσει ήδη για το replacement. Το μέλλον είναι πλέον τα μεγάλα φεστιβάλ με άπειρες μπάντες σε πολλά stages όπου μαζεύεται κάθε καρυδιάς, καρύδι με τον κόσμο του και όλα καλά. Το έδαφος προετοιμάζεται εδώ και μια 20τία περίπου. Οι μεγάλες μπάντες το ξέρουν αυτό και φροντίζουν να χώνονται και αυτές. 80.000 εισητήρια σε 5 ώρες το Wacken του 2023 με headliners τους Maiden μαζί με ένα σωρό άσχετες μεταξύ τους και αστείες μπάντες από αυτές που ακούει ο mainstream μεταλλάς του σήμερα also known as φεστιβαλάκιας.
IRON MAIDEN, MEGADETH, THE DROPKICK MURPHYS, WARDRUNA, JINJER, BEARTOOTH, TWO STEPS FROM HELL, ENSIFERUM, DEICIDE PENTAGRAM, NERVOSA, BURNING WITCHES είναι τόσο για τον πούτσο όλοι που απλά αδυνατώ να διαχειριστώ το copy / paste. Αλλά ναι είναι η ντρίμπλα που έχει γίνει στο mainstream κομμάτι του Metal θεάματος. Ναι πολλές από αυτές τις μπάντες ουσιαστικά υφίστανται για να παίζουν κυρίως σε αυτά τα φεστιβάλ, και με βάση το παραπάνω δεδομένο στήνουν και τη μουσική τους: Λίγο από όλα, λίγο καφρίλα, πολύ θέαμα, πολύ εφέ, λίγο "old school τζούρες", λίγο viking, με σκοτσέζικη φουστανέλα και γρίλισμα κτλ. Όλα καλά, και στημένα στη λογική του φεστιβαλικού υπερθεάματος και της φιέστας. Napalm Records oh I love you deeply. Υγ. Αρκετά από αυτά τα σκουπίδια τα είδαμε και εδώ φέτος.

Αυτά τα λίγα από μένα για την ώρα.

[theBox]

Αψογος ο Κομης, συντασσομαι 100%

[GeorgeKallinis]

Δεν ξερω ποιος είναι αυτός ο συντάκτης του Χάμερ, αλλά από μένα να του πεις ότι έχει δίκιο, όντως όλα εχουν παιχτεί.

Και όχι μόνο αυτό.

Και η παλιά γενιά μεταλλάδων τα έχει ακούσει όλα και πλέον δεν συγκινείται τόσο ευκολα. Από την άλλη, η νέα γενιά, συνηθίζει σε άλλους ήχους, σε άλλες εικόνες, σε άλλα συναισθήματα και καλά κάνει.

Δεν είναι, για να μιλήσουμε πολιτικά, ταξικο το ζήτημα της νέας φουρνιας μεταλ, αλλά θέμα εποχής. Δηλαδή, το μεταλ έδωσε σπουδαία έργα τέχνης και εδώ και καιρό έχει στερέψει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, γιατί έχουμε υλικό για 7 ζωές και κάποια διαμάντια που περιμένουν να βγουν!

[Progress_Lost]

Nαι συμφωνώ με τον Κόμη, και κάποια μέρη από την οπτική του γωνία δεν τα είχα σκεφτεί, αλλά με βρίσκουν σύμφωνο. Εξάλλου, και εγώ πιστεύω ότι υπάρχει και σήμερα καλό μέταλ, και σε μερικές περιπτώσεις, πολύ καλό μάλιστα, απλά ίσως δεν έχω βρει κάτι το συγκλονιστικό όπως παλιά - με εξαίρεση ένα-δύο άλμπουμ που όμως δε ξέρω τη διαχρονικότητά τους ακόμη...

[Mamercus]

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη και πραγματικά, συγχαρητήρια για τις γνώμες που κατατίθενται και τη συζήτηση που ξεκίνησε.
Στα σύντομα κι η δική μου άποψη, ετών σαρανταπέντε, πιστός μεταλλάς από το 1986, όταν ήμουν εννιά, παρότι έχω πλέον λατρεμένα ακούσματα κι από πολλά άλλα είδη.

Φυσικά, θα αναφερθώ εδώ μόνο στην ΜΕΓΑΛΗ αγάπη όλων μας, το χέβυ μέταλ.

Καταρχάς, νέες μπάντες ΜΠΟΡΟΥΝ να με συγκλονήσουν - αν και θα 'πρεπε να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τί ακριβώς εννοούμε τον όρο "νέες".
Δευτερευόντως, ΔΕΝ έχουν παιχτεί όλα και ΝΑ το ψάχνεις - πάντα.

Οι μοναδικές μεγάλες διαφορές μεταξύ της εποχής που ξεκινούσαν όλα, εκεί στα τέλη 70's, αρχές 80's, είναι, νομίζω, τρεις:
1. η ταυτότητα των μεταλλάδων που τότε αυτοπροσδιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά ως περιθωριακή/αντιδραστική
2. η αντι-εμπορικότητα της μουσικής, η οποία ως νέο ρεύμα δεν είχε ακόμα κερδίσει ραδιοφωνικό αέρα και απήχηση
3. το διαδίκτυο, με Ό,ΤΙ κι αν επιφέρει, από άμεση και ευκολοπροσβάσιμη πληροφορία που βοηθά στην ουσιαστικότερη μελέτη της είδους, μέχρι αναρίθμητες, ρηχές και χωρίς συναισθηματική εμπλοκή ακροάσεις - πραγματικά, πάμπολλα τα θετικά μα και αρνητικά στοιχεία.

Τα δύο πρώτα άλλαξαν ανεπιστρεπτί. Και μάλιστα, σύντομα.

Η μουσική σχετίζεται ισχυρά με πολλές εγκεφαλικές λειτουργίες, αυτό βάσει νευροψυχολογίας.
Βλέπε από νανούρισμα μέχρι παιάνα.

Κάθε μουσικό παράγωγο απευθύνεται στο ατομικό υπόβαθρο καθενός αλλά εντάσσεται πάντα στο ευρύτερο χρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.

Αν, λοιπόν, φτιάξουμε μια εικόνα του ατόμου που πρωτοέρχεται σε επαφή με ένα μουσικό είδος (εδώ μιλάμε για το μέταλ), πρέπει να εξετάσουμε τρεις, τουλάχιστον παραμέτρους:
Σε ατομικό επίπεδο:
1. την ευρύτητα των ακουσμάτων του και την πιθανή μουσική κατάρτισή του (άλλο ο ακούω-τα-πάντα κι άλλο ο επαγγελματίας βιολονίστας συμφωνικής που αγαπάει τη φολκ και γουστάρει και τη ροκ)
2. την συναισθηματική του κατάσταση κι ωριμότητα (άλλο εφηβεία κι άλλο μέση ηλικία)
3. το βιοκοινωνικό του προφίλ (άλλο ο άφραγκος πιτσιρικάς της επαρχίας στα μέσα των 80's κι άλλο ο 35άρης ευκατάστατος αστός των 00's)
Σε κοινωνικό επίπεδο:
1. την δεκτικότητα στο είδος (άλλο περιοχές που δυναστεύονται από Ταλιμπάν κι άλλο το Λονδίνο)
2. την προσβασιμότητα στο είδος (άλλο κλειστή κοινότητα στο πουθενά μιας μεσοπολιτείας κι άλλο στην καρδιά του Χόλλιγουντ)
3. το ιδεολογικό υπόβαθρο και ο σχετικός προβληματισμός (άλλο ο βρετανικός θατσερισμός κι άλλο το metoo κίνημα)

Δεν νομίζω ότι τα παραπάνω εξαντλούνται εντός φόρουμ αν προσδώσουμε την επιρροή τους πάνω στο ιδίωμα του μέταλ.

Όμως, είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν γραφεί ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ με θέμα τη μουσική, από το ροκ εν ρολλ της Ελλάδας του 50, μέχρι το NWBHM.

Και κάπου εδώ να κλείσω.

Η μουσική ΔΕΝ τελειώνει και ΔΕΝ σταματά να συγκλονίζει ΠΟΤΈ!
Αντιθέτως, πάντα εξελίσσεται και διαρκώς προσφέρει πρωτόγνωρες συγκινήσεις, ακόμα και μέσα στο ΊΔΙΟ είδος. Άλλωστε, ο πλουραλισμός που απέκτησε το αγαπημένο μας χέβυ μέταλ είναι ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ επιβίωσης κι όχι, φυσικά, εκφυλισμού όπως κάποιοι σκληροπυρηνικοί κλειστόμυαλοι θεωρούν. Κι αν το μέταλ επιβίωσε το χρωστά και σε ένα επίσης ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ χαρακτηριστικό που είναι η ΦΑΝΑΤΙΛΑ των ακροατών του. Σπάνια πετυχαίνεις τόσο αφοσιωμένο κοινό σε άλλο είδος και τόσους κολλέκτορες. Αυτό από μόνο του, είναι θέμα σειράς συζητήσεων, και ΔΕΝ είναι φαινόεμνο μοναχά της γενιάς μου.

Να σημειώσω και κάτι σε σχέση με όσα ειπώθηκαν: ναι, παίζει τόση και τέτοια πλαστικούρα πλέον σε παραγωγή, που και για μένα καταντά εμετική.
Δεν αρκεί για να ξεριζώσει μια τέτοια κληρονομιά αληθινότατου ήχου, θαρρώ.

Συγνώμη αν κούρασα.

Χέβυ μέταλ, ρε, όχι το 2022 αλλά ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!!!

[theBox]

@Mamercus καλως ηλθες! Πολυ μου άρεσε η τοποθετηση σου.

[CountRaven]

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη και πραγματικά, συγχαρητήρια για τις γνώμες που κατατίθενται και τη συζήτηση που ξεκίνησε.
Στα σύντομα κι η δική μου άποψη, ετών σαρανταπέντε, πιστός μεταλλάς από το 1986, όταν ήμουν εννιά, παρότι έχω πλέον λατρεμένα ακούσματα κι από πολλά άλλα είδη.

Φυσικά, θα αναφερθώ εδώ μόνο στην ΜΕΓΑΛΗ αγάπη όλων μας, το χέβυ μέταλ.

Καταρχάς, νέες μπάντες ΜΠΟΡΟΥΝ να με συγκλονήσουν - αν και θα 'πρεπε να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τί ακριβώς εννοούμε τον όρο "νέες".
Δευτερευόντως, ΔΕΝ έχουν παιχτεί όλα και ΝΑ το ψάχνεις - πάντα.

Οι μοναδικές μεγάλες διαφορές μεταξύ της εποχής που ξεκινούσαν όλα, εκεί στα τέλη 70's, αρχές 80's, είναι, νομίζω, τρεις:
1. η ταυτότητα των μεταλλάδων που τότε αυτοπροσδιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά ως περιθωριακή/αντιδραστική
2. η αντι-εμπορικότητα της μουσικής, η οποία ως νέο ρεύμα δεν είχε ακόμα κερδίσει ραδιοφωνικό αέρα και απήχηση
3. το διαδίκτυο, με Ό,ΤΙ κι αν επιφέρει, από άμεση και ευκολοπροσβάσιμη πληροφορία που βοηθά στην ουσιαστικότερη μελέτη της είδους, μέχρι αναρίθμητες, ρηχές και χωρίς συναισθηματική εμπλοκή ακροάσεις - πραγματικά, πάμπολλα τα θετικά μα και αρνητικά στοιχεία.

Τα δύο πρώτα άλλαξαν ανεπιστρεπτί. Και μάλιστα, σύντομα.

Η μουσική σχετίζεται ισχυρά με πολλές εγκεφαλικές λειτουργίες, αυτό βάσει νευροψυχολογίας.
Βλέπε από νανούρισμα μέχρι παιάνα.

Κάθε μουσικό παράγωγο απευθύνεται στο ατομικό υπόβαθρο καθενός αλλά εντάσσεται πάντα στο ευρύτερο χρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.

Αν, λοιπόν, φτιάξουμε μια εικόνα του ατόμου που πρωτοέρχεται σε επαφή με ένα μουσικό είδος (εδώ μιλάμε για το μέταλ), πρέπει να εξετάσουμε τρεις, τουλάχιστον παραμέτρους:
Σε ατομικό επίπεδο:
1. την ευρύτητα των ακουσμάτων του και την πιθανή μουσική κατάρτισή του (άλλο ο ακούω-τα-πάντα κι άλλο ο επαγγελματίας βιολονίστας συμφωνικής που αγαπάει τη φολκ και γουστάρει και τη ροκ)
2. την συναισθηματική του κατάσταση κι ωριμότητα (άλλο εφηβεία κι άλλο μέση ηλικία)
3. το βιοκοινωνικό του προφίλ (άλλο ο άφραγκος πιτσιρικάς της επαρχίας στα μέσα των 80's κι άλλο ο 35άρης ευκατάστατος αστός των 00's)
Σε κοινωνικό επίπεδο:
1. την δεκτικότητα στο είδος (άλλο περιοχές που δυναστεύονται από Ταλιμπάν κι άλλο το Λονδίνο)
2. την προσβασιμότητα στο είδος (άλλο κλειστή κοινότητα στο πουθενά μιας μεσοπολιτείας κι άλλο στην καρδιά του Χόλλιγουντ)
3. το ιδεολογικό υπόβαθρο και ο σχετικός προβληματισμός (άλλο ο βρετανικός θατσερισμός κι άλλο το metoo κίνημα)

Δεν νομίζω ότι τα παραπάνω εξαντλούνται εντός φόρουμ αν προσδώσουμε την επιρροή τους πάνω στο ιδίωμα του μέταλ.

Όμως, είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν γραφεί ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ με θέμα τη μουσική, από το ροκ εν ρολλ της Ελλάδας του 50, μέχρι το NWBHM.

Και κάπου εδώ να κλείσω.

Η μουσική ΔΕΝ τελειώνει και ΔΕΝ σταματά να συγκλονίζει ΠΟΤΈ!
Αντιθέτως, πάντα εξελίσσεται και διαρκώς προσφέρει πρωτόγνωρες συγκινήσεις, ακόμα και μέσα στο ΊΔΙΟ είδος. Άλλωστε, ο πλουραλισμός που απέκτησε το αγαπημένο μας χέβυ μέταλ είναι ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ επιβίωσης κι όχι, φυσικά, εκφυλισμού όπως κάποιοι σκληροπυρηνικοί κλειστόμυαλοι θεωρούν. Κι αν το μέταλ επιβίωσε το χρωστά και σε ένα επίσης ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ χαρακτηριστικό που είναι η ΦΑΝΑΤΙΛΑ των ακροατών του. Σπάνια πετυχαίνεις τόσο αφοσιωμένο κοινό σε άλλο είδος και τόσους κολλέκτορες. Αυτό από μόνο του, είναι θέμα σειράς συζητήσεων, και ΔΕΝ είναι φαινόεμνο μοναχά της γενιάς μου.

Να σημειώσω και κάτι σε σχέση με όσα ειπώθηκαν: ναι, παίζει τόση και τέτοια πλαστικούρα πλέον σε παραγωγή, που και για μένα καταντά εμετική.
Δεν αρκεί για να ξεριζώσει μια τέτοια κληρονομιά αληθινότατου ήχου, θαρρώ.

Συγνώμη αν κούρασα.

Χέβυ μέταλ, ρε, όχι το 2022 αλλά ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!!!

Εξαιρετικό ποστ. Καλώς ήρθες και να σε βλέπουμε.