Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Για αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας...
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από apeitharxos »

30 Οκτωβρίου 1960-25 Νοεμβρίου 2020...



Ζωή σαν παραμύθι στην αρχή, σαν εφιάλτης στην συνέχεια...
Αυτή ήταν η ζωή του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών...

Ξεκίνησε την καριέρα του στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, όπου και πρωτοέπαιξε σε ηλικία μόλις 16 χρονών.

Το 1978 ήταν στο ρόστερ της μετέπειτα πρωταθλήτριας Εθνικής Αργεντινής σε ηλικία μόλις 18 χρονών, στο Μουντιάλ που έγινε στην ίδια χώρα εκείνη τη χρονιά. Δεν έπαιξε καθόλου, ωστόσο.

Το 1981 μεταγράφεται στην πολυαγαπημένη του θρυλική Μπόκα Τζούνιορς...

Το 1982 συμμετέχει στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Εκεί η παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή δεν τα καταφέρνει στον δεύτερο γύρο, στον όμιλο του θανάτου με αντιπάλους την Ιταλία και την Βραζιλία.

Απέναντι στην Ιταλία, παίζει μόνος του, αλλά σε ένα πολύ πιο σκληρό άθλημα όπως ήταν το ποδόσφαιρο τότε, η κλωτσιά πάει σύννεφο από τους χασάπηδες Ιταλούς, και ειδικά από τον Τζεντίλε που δεν τον άφηνε ούτε στην τουαλέτα να πάει μόνος του...
Τελικά, η Αργεντινή ηττάται με 2-1



Απέναντι στην ασταμάτητη τότε Βραζιλία των παικταράδων Ζίκο, Σώκρατες, Φαλκάο, την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών ίσως, η Αργεντινή υστερεί σε ταλέντο (πλην Μαραντόνα βέβαια) και έτσι γνωρίζει και δεύτερη ήττα με 3-1. Ο Μαραντόνα αποβάλλεται εκνευρισμένος σε εκείνο το ματς...

Ο ίδιος ισχυρίστηκε αργότερα ότι η κλωτσιά που προκάλεσε την αποβολή του πήγαινε για τον Φαλκάο και όχι για τον Μπατίστα. Όταν μάλιστα συνάντησε μετά από μερικά χρόνια τον Μπατίστα και του εξήγησε ότι τον πέρασε για τον Φαλκάο, στην παρατήρηση του πρώτου, ο Μαραντόνα του απάντησε ότι είχε δίκιο, αλλά ότι τέλος πάντων δεν έβλεπε τίποτα από τα νεύρα του!

Το τέλος έρχεται άδοξο λοιπόν...Ραντεβού το 1986 στο Μεξικό...

Ενδιάμεσα, είχε ανακοινωθεί η μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα.
Στην Μπόκα έπαιξε μόλις έναν χρόνο, καθώς η Μπαρτσελόνα δαπάνησε ποσό ρεκόρ για να τον αποκτήσει, και έγινε έτσι η ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών.

Σε εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν πολύ πιο σκληρό άθλημα, η κλωτσιά έπεφτε σύννεφο από τους αντιπάλους...
Το αποτέλεσμα ήταν μέσα στους πρώτους μήνες στην Ισπανία να του σπάσουν τα πόδια σε ένα ματς με τους Βάσκους της Μπιλμπάο...Εκτός από αυτό, ταλαιπωρήθηκε και από ηπατίτιδα...
Η φάση με τον τραγικό τραυματισμό...



To 1983 κατακτά το Κύπελλο Ισπανίας (Copa del Rey) απέναντι στην Ρεάλ μέσα στην Μαδρίτη, σε ένα ματς που ο αντίπαλος υποχρεώθηκε να χειροκροτήσει τον Μαραντόνα για αυτό του το γκολ...



Την επόμενη χρονιά, στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στην Μπιλμπάο, η κλωτσιά πάλι πέφτει σύννεφο, και η Μπαρτσελόνα τελικά ηττάται...
Ο Μαραντόνα δεν έχει ξεχάσει ότι η ίδια ομάδα του έσπασε τα πόδια πριν από 2 χρόνια, και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του...
Οι ψιλές που έπεσαν στο τέλος του ματς έμειναν στην ιστορία, και σηματοδότησαν το τέλος του Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα, καθώς δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα του σε κάποιο πρωτάθλημα, και έτσι μοναδικός απολογισμός ήταν 1 Κύπελλο Ισπανίας, και 1 φορά φιναλίστ του Κυπέλλου Ισπανίας...




Από την Μπάρτσα φεύγει σχεδόν σαν αποτυχημένος μέσα σε 2 χρόνια, καθώς δεν κατάφερε να την οδηγήσει σε πρωτάθλημα απέναντι στην μισητή Ρεάλ...Η οποία Μπαρτσελόνα δεν είχε δει πρωτάθλημα από το 1974...

Το 1984, ανακοινώνεται η μεταγραφή του στην Νάπολι, και πάλι γίνεται η ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών με 850 εκ. δραχμές (τεράστιο ποσό τότε).
Με το που πατάει το πόδι του στην Νότια Ιταλία, λέει: 'Με την Νάπολι θα χτυπήσουμε το πρωτάθλημα'.
Η Νάπολι που ήταν 12η στην Ιταλία ως τότε, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου εκείνη την εποχή.

Μόνος του σχεδόν ο Μαραντόνα με πολύ χαμηλότερα ποιοτικά και ποσοτικά ρόστερ από τις πλούσιες ομάδες του ιταλικού βορρά- μόνιμες πρωταγωνίστριες, κατακτά με την Νάπολι 2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο Ιταλίας, και 1 Κύπελλο Ουέφα, παίζοντας στα ίσα Γιουβέντους, την Μίλαν και την Ίντερ...

Ήταν η χρυσή εποχή για την Νάπολι, η οποία επέστρεψε στην μετριότητα με την αποχώρηση του Μαραντόνα.
Ακόμα ένα πρωτάθλημα χάθηκε για την Νάπολι τις τελευταίες αγωνιστικές την περίοδο 1987-1988, και οι φήμες έλεγαν πως η Καμόρα η μαφία των ναρκωτικών,που ήταν ταυτόχρονα και οι παράνομοι bookmakers κινδύνευε με καταστροφή καθώς οι Ναπολιτάνοι πόνταραν 20εκ. λιρέτες στον τίτλο της Νάπολι, σε μια απόδοση που έδινε 1/13 (έπρεπε δηλαδή να σκάσουν στους παίκτες 260 εκ. λιρέτες).

Ο Μαραντόνα ήταν προστατευόμενος της Καμόρα και τα 'μηνύματα' άρχισαν να έρχονται τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, όταν άγνωστοι έσπασαν ένα από τα πανάκριβα αυτοκίνητα του Μαραντόνα, παρότι ο Αργεντινός είχε προσωπική φρουρά. Ο μέσος της ομάδας Σαλβατόρε Μπάνι ξυλοκοπήθηκε και δύο φορές μπήκαν ληστές στο σπίτι του, ενώ μία φορά του έκλεψαν το αυτοκίνητο. Το 'μήνυμα' άρχισε να περνάει σε όλη την ομάδα, που ως τότε πήγαινε τρένο και γνώρισε την πρώτη ήττα της σεζόν στις 3 Ιανουαρίου 1988, με 1-4 στο Σαν Σίρο από τη βασική ανταγωνίστρια του τίτλου, τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι.
Τελικά, η Νάπολι έχασε το πρωτάθλημα με πολύ μικρή διαφορά από την Μίλαν.

Στα χρόνια του στην Νάπολι λατρεύτηκε σαν Θεός.

Το 86% των θεατών στο 'Σαν Πάολο' ήταν κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας, ενώ το 25% των νεογέννητων στην πόλη λάμβαναν το όνομα 'Ντιέγκο' ή 'Ντιέγκα'. Μία δημοτική λοταρία εξελίχθηκε σε φιάσκο, όταν 20.000 λαχνοί είχαν γραμμένη πάνω τους τη φράση 'Viva Maradona' και κρίθηκαν άκυροι.
Μία φήμη θέλει 100 γαϊδάρους να έχουν μεταφερθεί από τη Σαρδηνία για το πάρτι του τίτλου. Στους τείχους του τοπικού κοιμητηρίου, το γραμμένο με σπρέι μήνυμα για τους νεκρούς τα έλεγε όλα: 'Δεν ξέρετε τι χάνετε'

'Δεν μπορούσα να πάω να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια, επειδή πέντε λεπτά αργότερα, η βιτρίνα θα γκρεμιζόταν και χίλια άτομα θα έμπαιναν στο κατάστημα', έγραφε χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του («Yo Soy el Diego») ο ίδιος ο Μαραντόνα.
Δεν μπορούσε να βγει ούτε από το ίδιο το σπίτι του και γι’ αυτό έμπαινε στο αμάξι, μάρσαρε, άνοιγε τις γκαραζόπορτες και έτρεχε προς το συγκεντρωμένο απ’ έξω πλήθος, με την ελπίδα να του κάνει χώρο υπό τον φόβο ατυχήματος. Όσοι γνώριζαν το κόλπο του Μαραντόνα, καβαλούσαν τις μηχανές τους και τον ακολουθούσαν. 'Ήταν τρελό, αλλά με τη Mercedes ή τη Ferrari μου τους έχανα', συμπλήρωσε.

Το 1986, έρχεται η μεγάλη στιγμή για τον Μαραντόνα, στο Μουντιάλ του Μεξικό.
Το γκολ με την Αγγλία στα προημιτελικά, καταγράφεται ως το καλύτερο όλων των εποχών.


Είχε προηγηθεί το πρώτο γκολ, το οποίο ο Μαραντόνα σκόραρε με το χέρι, και όταν τον ρώτησαν σχετικά μετά τον αγώνα έκανε την ιστορική δήλωση που έχει μείνει ως τις ημέρες μας: 'Ήταν το χέρι του Θεού...'

Ο ίδιος είπε αρκετά χρόνια αργότερα για αυτό το γκολ:' Όταν η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα, ο ίδιος κοίταξα τον διαιτητή και στη συνέχεια', όπως διηγήθηκε, 'περίμενα τους συμπαίκτες μου να με αγκαλιάσουν και κανείς δεν ήρθε. Τους είπα ‘ελάτε, γιατί ο διαιτητής θα το ακυρώσει'.

Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει: 'Ήθελα να κορνιζάρω καρέ καρέ τη φάση του (2ου) γκολ και να τη βάλω πάνω από το προσκέφαλό μου. Τελικά δεν το έκανα... Ίσως επειδή κάποιες φορές σκέπτομαι ότι ευχαριστήθηκα περισσότερο το γκολ που έβαλα με το χέρι. Όλοι, από τότε, λένε για το χέρι του Θεού. Αρχι..α, το χέρι του Ντιέγκο ήταν!".

Για το καλύτερο γκολ όλων των εποχών (το δεύτερο δηλαδή του αγώνα εκείνου) δήλωσε κάποτε: 'Οι Εγγλέζοι αμυντικοί είναι οι πιο ευγενείς που υπάρχουν στην άμιλλα. Αν τους περάσεις με την μπάλα, δεν θα προσπαθήσουν να σε παίξουν βρώμικα (και να σε κλαδέψουν εννοούσε)...
Ο Γκάρι Λίνεκερ δήλωσε για το γκολ αυτό: 'Δεχθήκαμε το πιο όμορφο γκολ που θα μπορούσε να σημειώσει κάποιος. Επρεπε να το αγαπήσω, επειδή πρέπει να είναι το καλύτερο γκολ στην ιστορία του Μουντιάλ",

Σχολίασε επίσης για εκείνον τον αγώνα ο Μαραντόνα κάποτε: 'Ήταν σαν να νίκησα μια χώρα, κάτι παραπάνω από μία ποδοσφαιρική ομάδα' (διότι τότε, μην ξεχνάμε, μαινόταν και ο πόλεμος των Φώκλαντ μεταξύ Αγγλίας και Αργεντινής).



Στον ημιτελικό με το Βέλγιο, πριν τον αγώνα ο Βέλγος τερματοφύλακας Ζαν Μαρί Πφαφ δηλώνει: 'Είμαι ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο.'
Όμως, ο Μαραντόνα τον τιμωρεί σκοράροντας δύο φορές, η πρώτη μάλιστα με εμφανέστατο λάθος του Πφαφ, που βγήκε να κόψει τον Μαραντόνα την στιγμή που τον έκλειναν ήδη 2 Βέλγοι αμυντικοί.
Το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα έρχεται με πανομοιότυπο τρόπο, όπως το δεύτερο με την Αγγλία, περνώντας δηλαδή όλη την ομάδα του Βελγίου, και πάλι.



Ο τελικός με την Δ. Γερμανία θα μείνει στην ιστορία: Η Αργεντινή προηγείται 2-0, οι Γερμανοί μέσα σε 10' ισοφαρίζουν (είχαν μείνει στην ιστορία οι ανατροπές τους στα μεγάλα παιχνίδια) και η ασίστ του Μαραντόνα στον Μπουρουσάγκα στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, δίνει τον δεύτερο και τελευταίο παγκόσμιο τίτλο στην Αργεντινή μέχρι σήμερα



Ο Ντιέγκο φτάνει στο απόγειο της δόξας του, αλλά, ταυτόχρονα, αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται δέσμιος των καταχρήσεών του, και ειδικά της κοκαϊνης.
Σε ανύποπτο χρόνο δηλώνει κάποια στιγμή: 'Στην Μπαρτσελόνα παίρναμε κοκαϊνη όλοι, και μάλιστα σνιφάραμε και στα ημίχρονα των αγώνων.'

Στο ίδιο Μουντιάλ του Μεξικό ο Μαραντόνα βγάζει γλώσσα και δηλώνει: 'Μας βάζει η ΦΙΦΑ να παίζουμε 12 ώρα το μεσημέρι στους 45C για να εισπράττουν εκατομμύρια από τα τηλεοπτικά δικαιώματα για να βλέπουν και οι Ευρωπαίοι τους αγώνες (λόγω της διαφοράς ώρας)'.

Στην δεκαετία του '80, ο Μαραντόνα και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ήταν οι πιο διάσημοι άνδρες στην Ιταλία.
Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν, ο Μαραντόνα έστησε τον Πάπα 3 ώρες, και μετά την συνάντηση δήλωσε για την επίσκεψή του στο Βατικανό: 'Περίμενα να βρω αγίους και είδα χρυσούς πολυελαίους και μεταξωτές κουρτίνες'.

Μετά από εκείνη τη δήλωση τον λάτρεψε και ο Φιντέλ Κάστρο και του είπε ότι τον θεωρεί παντοτινό φίλο του. Το απέδειξε πριν λίγα χρόνια, όταν τον περιμάζεψε και του προσέφερε έναν ήσυχο παράδεισο για να μπορέσει να αποθεραπευτεί από τα ναρκωτικά.

Επτά μήνες μετά ο ανανεωμένος και υγιής Ντιέγκο (γύρω στο 2001 αυτό), στην πρώτη ευκαιρία ξαναθυμήθηκε τον Ποντίφικα. 'Πώς μπορεί να είναι τόσο π… γιος;' είπε για τον Πάπα σε συνέντευξή του στην αργεντίνικη τηλεόραση. 'Ζει μέσα στην πολυτέλεια και μετά πηγαίνει σε χώρες όπου ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα και φιλάει το χώμα όταν κατεβαίνει από το αεροπλάνο;'
. Οι δηλώσεις του προκάλεσαν την οργή της εκκλησίας της Αργεντινής και ο αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Αϊρες Γκιγιέρμο Μάρκο είπε ότι 'ο Μαραντόνα πλήγωσε απίστευτα τα συναισθήματα του λαού της Αργεντινής που αγαπούν και σέβονται τον Αγιο Πατέρα' και προσέθεσε ότι 'αυτά τα λόγια απέδειξαν την φρικτή επίδραση που έχουν τα ναρκωτικά σε έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν καλός Χριστιανός'.
Ο Μαραντόνα ανταπάντησε λέγοντας ότι 'ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει την άποψή του' και προσέθεσε ότι 'αυτή η άποψη διαμορφώθηκε από την επίσκεψή μου στο Βατικανό'.

Ο Μαραντόνα είχε αρχίσει να γίνεται ανεπιθύμητος για το σύστημα, και αυτό φάνηκε στα 2 επόμενα Μουντιάλ.
Το Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία έμεινε στην Ιστορία για την δήλωσή του, που δίχασε την χώρα:
Ήταν παραμονές του ημιτελικού ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ιταλία, μέσα στη Νάπολι, και ο Μαραντόνα δηλώνει:

Δε μου αρέσει που τώρα όλοι ζητούν από τους Ναπολιτάνους να φερθούν σαν Ιταλοί και να υποστηρίξουν την εθνική τους ομάδα. Η Νάπολη ήταν πάντα περιθωριοποιημένη από την υπόλοιπη Ιταλία. Είναι μια πόλη που αντιμετωπίζεται με τον πιο άδικο ρατσισμό. Για 364 μέρες το χρόνο, θεωρείστε ξένοι στην ίδια σας τη χώρα και σήμερα σας ζητούν να κάνετε το σωστό υποστηρίζοντας την εθνική σας ομάδα. Αντιθέτως, εγώ είμαι Ναπολιτάνος 365 μέρες το χρόνο.

Το αποτέλεσμα των δηλώσεών αυτών, ήταν οι Ναπολιτάνοι να πάρουν το μέρος της ομάδας του Μαραντόνα την ώρα του αγώνα!

Προηγουμένως, στην φάση των '16, ο Μαραντόνα υπενθυμίζει πώς είναι να περνάς πάλι όλη την αντίπαλη ομάδα: Μια υπερμέτρια Αργεντινή με ηγέτη τον Μαραντόνα, πλαισιωνόταν από μέτριους παίκτες, και υπήρχε και ο φίλος του στις καταχρήσεις, killer όποτε του παρουσιαζόταν η ευκαιρία, ο Κλαούντιο Κανίγια. Αυτή ήταν η Αργεντινή του '90.
Απέναντι σε αυτήν, η Βραζιλία εμφανώς χειρότερη σε σχέση με το '82 και το '86 αλλά σίγουρα πολύ ανώτερη της Αργεντινής.
Η Βραζιλία χτυπάει με λύσσα την Αργεντινή σε όλο το ματς και την απειλή με συντριβή. Το γκολ δεν έρχεται όμως, και ο Μαραντόνα αποφασίζει να τιμωρήσει την Βραζιλία.
5' πριν την λήξη, περνάει όλη την ομάδα και την κατάλληλη στιγμή πασάρει στον φίλο του Κανίγια, ο οποίος σκοράρει το μοναδικό γκολ του ματς, δολοφονώντας την Βραζιλία.



Ο Μαραντόνα πήρε έτσι την εκδίκησή του για την ταπεινωτική ήττα του 1982 από τους Βραζιλιάνους.

Επιστροφή, στον ημιτελικό με την Ιταλία. Πλην των Μαραντόνα, Κανίγια, η Αργεντινή εμφανίζει ακόμη έναν απρόσμενο ήρωα. Το όνομά του: Σέρχιο Γκοικοετσέα, και είναι ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας.
Αφού απέκλεισε στην διαδικασία των πέναλντι τους πολύ καλούς (και ανώτερους) Γιουγκοσλάβους (που θα εμφανίζονταν για τελευταία φορά ως ενωμένη Γιουγκοσλαβία σε Μουντιάλ) ο Γκοϊκοετσέα, το ξανακάνει και με τους Ιταλούς, αφού το 1-1 σε κανονική διάρκεια και παράταση έστειλε το ματς στην ρώσικη ρουλέτα των πέναλντι.
Εννοείται φυσικά, πως χωρίς τον ΗΓΕΤΗ Μαραντόνα, η Αργεντινή αυτή έχανε και από τον Παναιτωλικό.

Τώρα όμως, ο Μαραντόνα και μόνο αρκεί για την ξαναφέρει στον τελικό, πάλι με αντίπαλο την Δυτική Γερμανία.

Ο Μαραντόνα είναι κακό παιδί και ανεπιθύμητος, η Γερμανία πρόκειται να επανενωθεί και, επιπλέον, 'είναι καλά παιδιά οι Γερμανοί και αψεγάδιαστοι'. Κουνάνε το δάχτυλο στους υπόλοιπους πάντα, αλλά τις ιστορίες πίσω από τα ντοπαρίσματά τους κανείς δεν τις ερεύνησε ποτέ...
Αλλά έχει και καλή ομάδα η Γερμανία: Ματέους, Μπρέμε, Κλίνσμαν, Φέλερ.
Ωστόσο, στον τελικό, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι, έχουν κλείσει καλά τον Μαραντόνα, αλλά δεν κάνουν ούτε φάση.
Ώσπου, τελικά είναι ο διαιτητής αυτός που αποφασίζει να τους βγάλει από την δύσκολη θέση, αφ'ενός αφήνοντας την Αργεντινή με 10 παίκτες και με πέτσινο πέναλντι αφετέρου, καθώς αν το ματς πάλι έφτανε στα πέναλντι , με την αυτοπεποίθηση του Γκοϊκοετσέα στα ύψη, δύσκολα το έχανε η Αργεντινή.


Συγκλονιστική η καταγραφή την στιγμή της απονομής: Ενώ οι Γερμανοί το σήκωναν, η κάμερα επέμενε να καταγράφει τα δάκρυα του μεγάλου Μαραντόνα, που διαισθανόταν πως δεν θα είχε άλλη ευκαιρία (δυστυχώς δεν βρίσκω το σχετικό βίντεο)...

Πώς είπατε; Βασικά, θα είχε άλλη μια ευκαιρία, την οποία του έκλεψαν..,
Τα χρόνια μετά το 1990 είναι σκοτεινά χρόνια, ποδοσφαρικά, για τον Μαραντόνα. Φεύγει από την Νάπολι και η κοκαϊνη τον οδηγεί σε περίοδο απεξάρτησης Παίζει για λίγο στην Σεβίλλη, και στην Νιούελς Όλντ Μπόϋς, ωστόσο στο Μουντιάλ του 1994, στα 34 του, είναι έτοιμος και δηλώνει παρόν!
Ο ίδιος δήλωσε αργότερα για αυτό:' Ήθελα να με καμαρώνουν οι κόρες μου που έπαιζα απέναντι σε εικοσάρηδες και τους κέρδιζα...'

Η Αργεντινή αυτή τη φορά έχει ΟΜΑΔΑΡΑ: Πλην του ΗΓΕΤΗ, υπάρχουν ο Μπατιστούτα, ο Ρεδόνδο, ο Σιμεόνε και ο Μπάλμπο.
Διαλύει την Ελλάδα με 4-0 στο πρώτο ματς της Ελλάδας σε Μουντιάλ. Ο Μαραντόνα σκοράρει το τέταρτο γκολ και πανηγυρίζει μπροστά στην κάμερα. Ήταν σαν να έλεγε: 'Τώρα θα δείτε ποιος είναι ο Μαραντόνα ρε μουνιά, που 4 χρόνια τον είχατε ξεγραμμένο!'



Ακολουθεί νέα νίκη 2-1 απέναντι στην εκπληκτική Νιγηρία, και η Αργεντινή δείχνει ασταμάτητη.,
Η ΦΙΦΑ όμως έχει άλλη γνώμη.
Λίγες ημέρες αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο Μαραντόνα βρέθηκε να έχει κάνει χρήση πέντε παραγώγων της εφεδρίνης, και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών από την FIFA και, βεβαίως, αποβλήθηκε από την διοργάνωση.

'Μου έκοψαν τα πόδια' ήταν η θρυλική ατάκα του Ντιέγκο για την τιμωρία, η οποία διέλυσε ψυχολογικά την Αργεντινή.

Ο Μπάλμπο δήλωσε αργότερα για αυτή την ιστορία:
Αυτό που έγινε με τον Ντιέγκο ήταν μία συνωμοσία", τόνισε στο τηλεοπτικό δίκτυο "TNT Sports" , για να συμπληρώσει:

"Ενοχλούσαμε αρκετούς και δεν μπορούσαν να μας επιτρέψουν να γίνουμε παγκόσμιοι πρωταθλητές. Ήταν όλα πολύ παράξενα. Ο Ντιέγκο ήταν πάντα πολύ ειλικρινής μαζί μας.

Αλλά τον έψαξαν και ήρθαν να τον πάρουν, ήταν όλα ένα θέατρο. Ο χρόνος έδειξε πως έχουμε δίκιο. Όλοι είδαν πως κάτι απαίσιο υπήρχε στην FIFA
".

Με ψυχολογία στο ναδίρ, και χωρίς τον μεγάλο ΗΓΕΤΗ της, η Αργεντινή αποκλείστηκε στην συνέχεια στην φάση των 16 από την εκπληκτική Ρουμανία του μεγάλου Γκεόργκε Χάτζι, που ήταν στο peak της καριέρας του.

Ο Μαραντόνα ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Μπόκα όπου έπαιξε από το 1995 έως το 1997, έχοντας 30 συμμετοχές.

Από εκεί και πέρα, όποτε ερχόταν στην δημοσιότητα το όνομα του Ντιέγκο, δεν ήταν για καλό.
Το 2008 έως το 2010, ωστόσο, υπήρξε προπονητής της Αργεντινής, όμως η θητεία του έληξε άδοξα στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, χάνοντας με 4-0 από την Γερμανία, πάλι.

Όσο ήταν προπονητής της Αργεντινής, μετά από ένα νικηφόρο ματς απέναντι στην Ουρουγάη, που έδωσε την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής στην Αργεντινή δήλωσε:

Μου φαίνεται πως εσείς οι δημοσιογράφοι δεν θέλατε να προκριθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. 'Ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που ακούνε, αλλά όσοι μου ασκούν κριτική όλο αυτό το διάστημα και μου συμπεριφέρθηκαν σαν σκουπίδι, τώρα μπορούν να καταπιούν την γλώσσα τους. Τον ρουφήξατε και θα συνεχίσετε να τον ρουφάτε'

Και μετά από αυτήν την δήλωση, το χάος! Η Αργεντινή γέμισε μπλουζάκια με την φράση του, την ώρα που εφημερίδες διεξήγαγαν δημοσκόπηση στην οποία το κοινό σε ποσοστό 80% ζητούσε από τον αθυρόστομο Μαραντόνα να ζητήσει δημόσια συγνώμη.

Πολλοί λένε ότι ο Μέσι είναι ο διάδοχός του...
Δυστυχώς, η ψυχή και παληκαριά που κατέθετε ο Μαραντόνα με την φανέλα της Αργεντινής δεν συγκρίνονται με το σχεδόν φοβικό παιχνίδι του Μέσι, ο οποίος σε κάθε ματς με την Αργεντινή φοβάται μην φάει κλωτσιά, σε εποχές που οι αμυντικοί τιμωρούνται πολύ πιο εύκολα σε σχέση με την εποχή που έπαιζε ο Μαραντόνα. Ο Μέσι, δεν θα άντεχε να παίξει ούτε ένα παιχνίδι, αν έτρωγε τις κλωτσιές που έχει φάει ο Μαραντόνα...
Ο Μαραντόνα άλλωστε υπήρξε πολύ πιο σκληραγωγημένος, μεγαλωμένος στις φαβέλες της Αργεντινής, σε σχέση με τον Μέσι που από τα 12 του βρίσκεται στην προστατευτική γυάλα της Μπαρτσελόνα...
Με τον Μέσι υπήρχε σχέση αγάπης-μίσους, και είπε κάποτε για αυτόν: Το να προσπαθείς να βαφτίσεις ηγέτη κάποιον που πριν το ματς πηγαίνει 20 φορές στην τουαλέτα δεν έχει βάση
It's pointless making someone who goes to the toilet 20 times before a match into the leader

Το 1988 ο ΠΑΟΚ βρίσκει την Νάπολι στον δρόμο του.
Μετά το ματς της Τούμπας, ο Μαραντόνα δηλώνει για τον κόσμο του ΠΑΟΚ:



Το 2006 είναι επίτιμος καλεσμένος στην φιέστα πρωταθλήματος του Ολυμπιακού, και φοράει την φανέλα με το Νο10



Η σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο:
Η μοίρα θέλησε οι δυο φίλοι να πεθάνουν την ίδια ακριβώς ημέρα, με διαφορά 4 χρόνων (και, όπως διάβασα κάπου, και με τον Τζορτζ Μπεστ).

Ο Αργεντινός σούπερ σταρ επισκέφτηκε την Κούβα, για πρώτη φορά το 1987 και από τότε δημιούργησε μία στενή σχέση με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ιανουάριο του 2000 υποβλήθηκε σε διαδικασία απεξάρτησης από τον εθισμό του στα ναρκωτικά στη κλινική «La Pedrera».

Ο Μαραντόνα ήταν θαυμαστής της κουβανικής επανάστασης, έχοντας τατουάζ το πρόσωπο του Κουβανού ηγέτη στο ένα πόδι, και του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα στο μπράτσο.

Το 2005 πήρε συνέντευξη από τον Φιντέλ Κάστρο για την τηλεοπτική εκπομπή της Αργεντινής «La Noche del 10».


Ατάκες που έμειναν στην ιστορία:

Δήλωσε κάποτε ο Πελέ: 'Νιώθω ευλογημένος γιατί ο Θεός με έστειλε στην Γη για να παίξω ποδόσφαιρο'. 'Εγώ δεν έστειλα κανέναν', απάντησε ο Ντιέγκο.

Επίσης, για τον Πελέ είπε: 'Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν, είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου, όλα μαζί σε ένα. Επειδή ήμουν η παθιασμένη πλευρά του ποδοσφαίρου'

Στην ψηφοφορία που έγινε για την ανάδειξη του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών από την ΦΙΦΑ, κατά την οποία ο κόσμος ανέδειξε τον ίδιο ως καλύτερο ποδοσφαιριστή, ενώ η Ομοσπονδία αποφάσισε μέσω μιας Επιτροπής να βραβεύσει τον Πελέ, ο Μαραντόνα σχολίασε, λέγοντας ότι και σε μια άλλη ψηφοφορία στην Βραζιλία για τον πιο αγαπημένο βραζιλιάνο αθλητή "ο Πελέ ήρθε πάλι δεύτερος, μετά τον Άιρτον Σένα: 'Πρέπει να κάνει κάτι για να σταματήσει να έρχεται δεύτερος!".


Πάντως αυτό δεν τον εμπόδισε να καλέσει τον Πελέ στο talk show που παρουσίαζε πριν μερικά χρόνια στην αργεντίνικη τηλεόραση.
Και όλα αυτά ενώ είχε προηγουμένως δηλώσει ότι ο Πελέ τα είχε με τον προπονητή του, στην τρυφερή ηλικία των 14!

Για τον Κριστιάνο είχε πει, θέλοντας να σχολιάσει την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου: 'Έχετε παρατηρήσει πόσο ενθουσιώδης φαίνεται ο Κριστιάνο Ρονάλντο; Σκοράρει ένα γκολ και σας πουλά σαμπουάν'..

Για την φτώχεια στην οποία μεγάλωσε: 'Η φτώχεια είναι κακή, είναι δύσκολη, το ήξερα καλά. Θέλεις πολλά πράγματα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα ονειρεύεσαι. Θα ήταν ωραίο αν υπήρχε περισσότερη δικαιοσύνη. Αν εκείνοι που έχουν πολλά είχαν λίγο λιγότερα και όσοι έχουν λίγα είχαν λίγα περισσότερα'.

Για τον Μπους είπε κάποτε: Νομίζω ότι ο Μπους είναι δολοφόνος. Θα ηγηθώ του κινήματος εναντίον του ώστε να μην πατήσει το πόδι του σε αργεντίνικο έδαφος.

Για τον Τσάβες είχε πει: Πιστεύω στον Τσάβες. Είμαι οπαδός του. Ό,τι κάνει ο Φιδέλ Κάστρο, ό,τι κάνει ο Τσάβες, για μένα είναι το καλύτερο.

Ο Πελέ, ωστόσο, δήλωσε σήμερα για τον θάνατο του Ντιέγκο: 'Μια μέρα θα παίξουμε μπάλα στον ουρανό"

Ο δε φίλος του, Κλαούντιο Κανίγια (ο οποίος υπήρξε, στην προσωπική του ζωή σε καταχρήσεις, ό,τι και ο Μαραντόνα αλλά πιο γόης) δήλωσε σήμερα: Είμαι συντετριμμένος από τα νέα. 'Ήταν η αδελφή ψυχή μου ο Ντιέγκο. Ελπίζω να καταλαβαίνετε. Δεν έχω λόγια αυτή τη στιγμή. Θέλω να πω στην οικογένεια του πως συμμετέχω στον πόνο τους.

Ο πρώην συμπαίκτης του Χόρχε Βαλντάνο δήλωσε τον Ιούνιο του 2006, στη γερμανική εφημερίδα Sόddeutsche Zeitung: 'η στιγμή που η Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ενεργό ποδόσφαιρο, έφυγε από την τραγωδία της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας εξαιρετικός παράγοντας αποζημίωσης για μια χώρα που σε λίγα χρόνια γνώρισε αρκετές στρατιωτικές δικτατορίες και κοινωνικές απογοητεύσεις κάθε είδους'.

Ο Μαραντόνα φαίνεται να άγγιξε τις ψυχές των ανθρώπων απλά γι’ αυτό που είναι και πρέπει επίσης να προστεθεί ο μύθος της αντιπαράθεσης του με τους «ισχυρούς», ηγέτες των ομοσπονδιών και ομάδων της βόρειας Ιταλίας, ως εκπρόσωπος των «καταπιεσμένων», των φτωχών της νότιας χώρας. Ηταν η φιγούρα του ήρωα που οδηγεί με αμίμητες δράσεις τους αδύναμους σε εντυπωσιακές νίκες απέναντι στους ισχυρούς. (πηγή: https://www.real.gr/athlitismos/arthro/ ... as-691769/)

Όπως έγραψε ο Oυρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο 'Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς'.

Ο κοινωνιολόγος Ελισέο Βερόν συμφωνεί ότι ο Μαραντόνα αντικατοπτρίζει τις 'πεποιθήσεις και τις συλλογικές ανάγκες των άπορων, των φτωχών, εκείνων που πρέπει να πιστέψουν ότι ο Θεός είναι κοντά και έτσι να ταυτιστεί με τον Ντιέγκο'.

Η Μαραδονική Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998, βρίσκεται στο Ροζάριο. Στην Αργεντινή και σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει αυτή η παρωδία της θρησκείας που σχετίζεται με τη λατρεία του Μαραντόνα ως θεού. Τα ιδρυτικά μέλη υπολογίστηκαν σε 200 και οι 'οπαδοί' σε άνω των 20.000 όπως φαίνονταν από τον επίσημο ιστότοπο το 2004.
Νεώτερες πληροφορίες θέλουν την επέκταση του θρησκευτικού ιδιώματος και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής πλην της πατρίδας του καθώς και στη Γαλλία και το Καναδά και τον αριθμό των πιστών σε τουλάχιστον 500.000. Για αυτούς, το 1961 είναι το έτος 1 DD, 'μετά τον Ντιέγκο' και σηματοδοτεί την αρχή της «μαραδονικής εποχής».

Επίσης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του το 2004, πολλοί οπαδοί του παίκτη πλησίασαν τις πόρτες της κλινικής της Αργεντινής και κρεμούσαν αφίσες με μηνύματα υποστήριξης στους τοίχους. Μεταξύ αυτών είναι μηνύματα όπως Θα ζεις πάντα, 'ο Θεός δεν θέλει ανταγωνισμό΄' ή 'ο Ιησούς αναστήθηκε μία φορά. Εσύ χιλιάδες'.

Οι πιστοί συγκεντρώνονται κάθε εβδομάδα σε όλο τον κόσμο όπου μοιράζονται μαρτυρίες για το αποτέλεσμα του Μαραντόνα στη ζωή τους, βαφτίζονται σε ένα τελετουργικό που τους εμπλέκει να αναδημιουργήσουν το στόχο 'το χέρι του Θεού' και να γιορτάσουν τη δική τους εκδοχή των Χριστουγέννων στις 30 Οκτωβρίου (γενέθλια του Μαραντόνα).
Ο ίδιος ο Μαραντόνα είναι απρόθυμος να δεχθεί αυτές τις συγκρίσεις. Σε αρχειακό υλικό ήρθε σε αντίθεση με έναν Ιταλό παρουσιαστή τηλεόρασης που δηλώνει ότι 'οι Ναπολιτάνοι έχουν το Μαραντόνα μέσα τους περισσότερο από ό,τι έχουν το ίδιο το Θεό'.



Ο Μαραντόνα ήταν πάντα πολλοί άνθρωποι μαζί. Για τους οπαδούς του όμως υπήρξε ένας Θεός που όταν θα πέθαινε, δίλημμα δεν θα υπήρχε κανένα: μοναδικός προορισμός θα ήταν η κόλαση, επειδή βγήκε την ίδια στιγμή από τη μήτρα του Πλάστη και του Διαβόλου. Τον αποδέχτηκαν και τον αγάπησαν όμως έτσι. Είναι αυτοί οι οπαδοί του που, όπως έγραφε και ο παππούς του ποδοσφαίρου, Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Τον λάτρευαν και για τις δύο ιδιότητές του. Δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, αλλά και το γκολ του κλέφτη. Και ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό, εκείνο το χέρι που έκλεψε».

Για όσους επέλεγαν πάντοτε να κριτικάρουν την εικόνα του ραγισμένου ειδώλου, την καρικατούρα στην εξέδρα που βρισκόταν μεταξύ έκστασης και ντάγκλας, η μοναδική εξήγηση είναι ότι δεν κατανόησαν ποτέ το πραγματικό σενάριο αυτής της καταδικασμένης στα πάθη ζωής. Δεν μπόρεσαν να δουν πως πλάι στα γηπεδικά υπέροχα ακροβατικά του μάγου, πορευόταν παράλληλα ένας τρωτός θεός. Ενας αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συμπικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, ανεύθυνος.

Είναι στη φύση του ανθρώπου να καταφέρνει να γίνεται σπουδαίος, όταν περιμένουν σπουδαία πράγματα από αυτόν. Και το Χρυσό Αγόρι ανταποκρίθηκε σε κάθε προσδοκία, σε κάθε πεπρωμένο. Και έκανε τα πράγματα να συμβούν με τον τρόπο που όριζε εκείνος. Το «πώς» δεν τον απασχόλησε ποτέ, φάνηκε πως ήξερε ότι ο δρόμος θα αποκαλυπτόταν από μόνος του. Η πορεία βρισκόταν εκεί. Σε κάθε σλάλομ, λίκνισμα, μαγική ενέργεια, που εξελισσόταν σε φαντασία και φαντασίωση μαζί.

Η μυθική υπόστασή του αντικατοπτριζόταν στο αληθινό στίγμα αυτής της λατρεμένα βασανισμένης ύπαρξης. Στον βωμό ενός μη καθωσπρεπισμού, ενός βρώμικου Θεού του πεζοδρομίου που τολμούσε πάντα να μιλήσει ανοικτά κόντρα στα μεγάλα αφεντικά. Ενός αδύναμου που δεν μπορούσε να αρνηθεί όσα του έτρωγαν και του έκαιγαν την ψυχή. Και που κάθε φορά υπέκυπτε ξανά και ξανά στον ίδιο εναλλασόμενο κύκλο της απογείωσης και της κατρακύλας, που απείχαν μονάχα μία βαθιά ανάσα μεταξύ τους.

Η αλήθεια είναι πως η εικόνα δεν υπήρξε εύπεπτη για τον καθωσπρεπισμό, για τους ποδοσφαιρόφιλους που τον αγάπησαν για όσα έκανε μέσα στο γήπεδο. Μόνο που αυτή υπήρξε πάντα η μορφή του. Χτισμένη με μία ειδική λάσπη με συστατικά τη μαγεία και την κατάντια. Αλλά είπαμε, δεν φταίει εκείνος. Ηταν οι Μοίρες που τον έβαλαν σε αυτό το αδύναμο κορμί. Ηταν μία συμφωνία με τον διάβολο. Ενα κοντράτο που έφερνε μαζί τη δόξα και τον ατιμασμένο θάνατο.
Αυτή η ίδια η δόξα λοιπόν, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο...

Επειδή ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα. Ηταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία.
Η δόξα είναι το ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται… !


(πηγή:https://www.gazzetta.gr/planetfootball/ ... -ton-theon)
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος apeitharxos την Πέμ 26 Νοέμ 2020, 01:46, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Mόνο σεβασμός στον Ντιέγκο, μόνο συγχαρητήρια για το μεράκι του ποστ σου!
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από Zippo190 »

δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος, ομολογώ ότι τον Μαραντόνα τον έβλεπα κάπου ανάμεσα στην υπερβολή και στην γελοιότητα αλλά το γεγονός ότι είναι ίνδαλμα του σύγχρονου αθλητισμού είναι αδιαμφισβήτητο.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

O ΝΤΙΈΓΚΟ ΣΤΗΝ ΑΤΣΈΡΑ: Όταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο έπαιξε στις λάσπες για χάρη ενός παιδιού

Το βράδυ της Πρωταπριλιάς του 1991 στο αεροδρόμιο της Ρώμης γράφτηκε ο επίλογος μιας εκ των ωραιότερων και πιο ιδιαίτερων σχέσεων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε κρυφά από την Ιταλία με μια μεταμεσονύκτια πτήση. Οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια και όλος ο υπόλοιπος κόσμος πληροφορήθηκαν τη φυγή του την επόμενη μέρα. Παρ’ ότι δεν υπήρχε κάποια επίσημη δήλωση, κατά βάθος όλοι ήξεραν πως ο Μαραντόνα δεν σκόπευε να επιστρέψει, καθώς τα ανοιχτά μέτωπα πλέον ήταν αμέτρητα.

Η εφορία τον κατηγορούσε για φοροδιαφυγή, το δικαστήριο είχε αποφανθεί πως μια εκ των ερωμένων του, η Κριστίνα Σινάγκρα, δικαιούταν μηνιαία διατροφή για το παιδί που έκανε με τον Ντιέγκο (το οποίο ο Μαραντόνα αναγνώρισε πολλά χρόνια αργότερα), η ιταλική δικαιοσύνη τον είχε συμπεριλάβει στην έρευνα της για την τοπική Μαφία, έρευνα που σχετιζόταν με υποθέσεις ναρκωτικών και ιερόδουλων, η ίδια του η ομάδα είχε πάει στα δικαστήρια την εταιρεία που διαχειριζόταν την εικόνα του, υποστηρίζοντας πως η συμπεριφορά του πλέον έβλαπτε την Νάπολι (τον τελευταίο χρόνο ο Ντιέγκο έκανε συχνά κοπάνες από τις προπονήσεις ισχυριζόμενος ότι έχει στρες, αρνιόταν να συμμετάσχει σε κάποια παιχνίδια, ειδικά όταν το προηγούμενο βράδυ είχε προγραμματισμένο κάποιο πάρτι με γυναίκες και ναρκωτικά, και ουσιαστικά άφησε αβοήθητη τη Νάπολι στην προσπάθεια της να υπερασπιστεί τον τίτλο της – τερμάτισε τελικά στην 8η θέση – αλλά και να προχωρήσει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, πηγαίνοντας σαν τουρίστας, ξεχωριστά από την ομάδα, στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Σπαρτάκ στη Μόσχα) και το σοβαρότερο όλων, λίγες εβδομάδες πριν είχε βρεθεί θετικός σε αντιντόπινγκ κοντρόλ μετά από ένα παιχνίδι με τη Μπάρι.

Εφτά χρόνια πριν, τον χειμώνα του 1984, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο “Πίμπε ντε όρο” (το “Χρυσό Αγόρι”) και η Νάπολι βρισκόταν στον πρώτο χρόνο της σχέσης τους και όλα έμοιαζαν σχεδόν παραμυθένια, παρά το γεγονός πως η κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου έμοιαζε σαν μακρινό όνειρο. Ο 24χρονος Αργεντινός μπορεί να μην είχε γίνει ακόμα “Θεός” αλλά ήταν ήδη “Μεσσίας”, αυτός που όλοι πίστευαν (και όχι άδικα, όπως αποδείχτηκε) πως θα αλλάξει το ρου της ιστορίας της ομάδας. Το πιο σημαντικό απ’όλα όμως είναι ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν ακόμα εκείνος ο θρασύς πιτσιρικάς από μια φτωχή οικογένεια που δεν είχε γνωρίσει καλά τη χλιδή και την πολυτέλεια που συναντάει κανείς όταν το εισόδημα του αυξάνεται κατακόρυφα και η φήμη του φτάνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Μερικά χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τη Νάπολη, βρίσκεται η Ατσέρα, μια μικρή πόλη 40.000 κατοίκων τότε, ένα από αυτά τα μέρη που προσπερνάς με το αμάξι και λίγη ώρα μετά έχεις ξεχάσει την ύπαρξη τους. Τον χειμώνα εκείνο, ένας απελπισμένος ντόπιος πατέρας που έβλεπε πως τα λεφτά του δεν έφταναν για να μεταφερθεί ο άρρωστος γιος του στη Γαλλία, για να υποβληθεί σε επέμβαση, ζήτησε τη βοήθεια του Πιέτρο Πουζόνε, ενός 21χρονου ποδοσφαιριστή που είχε καταγωγή από την Ατσέρα και εκείνη την εποχή έπαιζε στη Νάπολι. Ο Πουζόνε συζήτησε το θέμα με τους συμπαίκτες του και ζήτησε από τη διοίκηση άδεια για να διεξαχθεί στην Ατσέρα ένα φιλικό, με αντίπαλο την τοπική ερασιτεχνική ομάδα, τα έσοδα του οποίου θα ενίσχυαν την οικογένεια του μικρού παιδιού.

Σύμφωνα με τον Πουζόνε ο πρόεδρος της ομάδας, Κοράντο Φερλαΐνο, είχε αρνητική στάση, φοβούμενος για τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και ειδικότερα του Μαραντόνα, που λίγους μήνες πριν είχε γίνει η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Ντιεγκίτο όμως είχε πάρει εξ αρχής τη δική του απόφαση: “Θα πάμε να παίξουμε”. Και κάπως έτσι, χάρη στην επιμονή ενός πεισματάρη, ταλαντούχου Αργεντινού με φουντωτό μαλλί, η Ατσέρα απέκτησε μια όμορφη ιστορία για να διηγείται στις επόμενες γενιές.

Η Νάπολι κατέφθασε στο μικρό γηπεδάκι της πόλης ένα κρύο και μουντό απόγευμα και αντίκρισε αυτό ακριβώς που φοβόταν η διοίκηση της ομάδας εξ αρχής: ένα ερασιτεχνικό γήπεδο, χωμένο ανάμεσα σε παλιά, ερειπωμένα κτίρια, με αποδυτήρια που δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη, μια κεντρική, ετοιμόρροπη κερκίδα και έναν αγωνιστικό χώρο γεμάτο λακκούβες, χώμα και λασπουριά.

Οι παίκτες και των δυο ομάδων έκαναν προθέρμανση μπροστά σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, την ώρα που διάφοροι παρατρεχάμενοι περνούσαν από δίπλα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν ότι ο τύπος με το 10 στη φανέλα που έκανε τσαλιμάκια στο πάρκινγκ του γηπέδου της πόλης τους ήταν πράγματι ο Μαραντόνα, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του πλανήτη εκείνη την εποχή.

Παρά την τραγική κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, που χειροτέρευε όσο περνούσε η ώρα, ο αγώνας ξεκίνησε και τέλειωσε κανονικά. Το περιβραχιόνιο της Νάπολι μόνο για το συγκεκριμένο παιχνίδι φόρεσε ο ντόπιος Πουζόνε. Αδιαφορώντας για τα (πολλά) λεφτά που είχαν επενδυθεί πάνω του και για το ότι ήταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του Καμπιονάτο, ο Ντιεγκίτο αντιμετώπισε την όλη εκδήλωση σαν ένα ακόμα παιχνίδι, όπως αυτά που έπαιζε μικρός στους δρόμους και τις αλάνες του Μπουένος Άιρες.

Κυνήγησε χαμένες μπαλιές, έφτιαξε παιχνίδι, ντρίπλαρε, έκανε τάκλιν, πανηγύριζε τα γκολ του, έπεσε στις λάσπες και σε μια φάση στο δεύτερο ημίχρονο πέρασε όποιον έκανε το λάθος να βρεθεί μπροστά του, συμπεριλαμβανομένου και του τερματοφύλακα, πριν σκοράρει σε άδεια εστία και αποθεωθεί από τον κόσμο, που επειδή δεν χωρούσε στις κερκίδες (υπολογίζεται πως περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι κατέκλυσαν κάθε γωνία του γηπέδου), στεκόταν όρθιος, δίπλα στις πλαϊνές γραμμές, με τις ομπρέλες στο χέρι.

Στο τέλος του αγώνα όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο και χειροκρότησε παρατεταμένα γι’αυτή τη μικρή αλλά τόσο ανέλπιστη (για τους κατοίκους μιας τόσο μικρής, αδιάφορης πόλης) παράσταση. Ο ίδιος αποχώρησε λασπωμένος από την κορυφή ως τα νύχια. Αυτή δεν ήταν η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά στη ζωή του που λερώθηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, παίζοντας μπάλα. Αρκετά χρόνια μετά, στο ποδοσφαιρικό του αντίο, εκστόμισε τα ωραιότερα λόγια της καριέρας του: “Εγώ έκανα λάθος και το πλήρωσα. Η μπάλα όμως δεν λεκιάζεται”.

Σε μια συνέντευξη του το 2015 ο Πουζόνε αποκάλυψε πως τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν από τα εισιτήρια και τις χορηγίες κάλυψαν και με το παραπάνω την επέμβαση του μικρού, που υγιής πλέον μπορεί να διηγείται στα δικά του παιδιά πως μια μέρα του χειμώνα του 1984, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ήρθε, για χάρη του, να παίξει μπάλα στις λάσπες.


https://www.sombrero.gr/2016/12/maradona-accera/
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από theBox »

Καρδούλα [mention]apeitharxos[/mention] για το ποστ, κι ας μην εχω δει στη ζωη μου ουτε μισό αγωνα ποδοσφαιρου.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από apeitharxos »

theBox έγραψε: Πέμ 26 Νοέμ 2020, 19:22 Καρδούλα @apeitharxos για το ποστ, κι ας μην εχω δει στη ζωη μου ουτε μισό αγωνα ποδοσφαιρου.
Δυστυχώς μεγάλο το κενό για τους ποδοσφαιρόφιλους. Υπήρξαν βέβαια κάποιοι ποδοσφαιριστές που ήταν πολύ χαρισματικοί μετά τον Μαραντόνα, όπως ο Ρονάλντο ο Βραζιλιάνος, ο Φίγκο ο Πορτογάλος, ο Βαν Μπάστεν, ο Ριβάλντο όσο ήταν στην Μπαρτσελόνα, ο Βερόν, ο Μπατιστούτα, ο Ινιέστα ο Ζιντάν σύμφωνα με κάποιους (εμένα δεν με πολυενθουσίαζε ο συγκεκριμένος), αλλά Μαραντόνα δεν ήταν κανείς.
Σήμερα, δυστυχώς, αφού δεν υπάρχουν ούτε οι προαναφερόμενοι, φίλε και εγώ δεν μπορώ να δω τίποτα σχεδόν...

Ο οποίος βέβαια Μαραντόνα, μέχρι και το Μουντιάλ του '86 εθεωρείτο ως ένας φέρελπις που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έφυγε δηλαδή από την Μπαρτσελόνα ως αποτυχημένος (σύμφωνα με τον ελληνικό τύπο) για να πάει στην μικρομεσαία Νάπολι, και το '82 δεν κατάφερε να φτάσει μακριά με την Αργεντινή στο Μουντιάλ της Ισπανίας.
Όλα αυτά βέβαια, σύμφωνα με τους Ελληναράδες δημοσιογράφους, οι οποίοι μπορεί να αποθέωναν ένα ματς του αγγλικού πρωταθλήματος (για πολλά χρόνια είχαμε υποστεί πλύση εγκεφάλου με το αγγλικό πρωτάθλημα εδώ στην Ελλάδα), αλλά να έκαναν αφ' υψηλού κριτική στον Μαραντόνα.

Μια ιστορία που δεν είναι πάρα πολύ γνωστή:

Toν Δεκέμβρη του 1987, όταν όλη η Ελλάδα (σε αθλητικό και πολιτικό επίπεδο) χόρευε σε ρυθμούς Κοσκωτά, ο πάλαι ποτέ τραπεζίτης και εκδότης, ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, φέρνει στην Ελλάδα το πιο καυτό νέο όνομα της Λατινικής Αμερικής τότε, μετά τον Μαραντόνα, αυτόν τον μακρυμάλλη Ινδιάνο που βλέπετε δεξιά στο avatar μου.
Το όνομά του ήταν Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Είχε σκοράρει δύο γκολ στους διπλούς τελικούς της Ρίβερ Πλέητ (της μεγαλύτερης ομάδας στην Αργεντινή μαζί με την Μπόκα), συμβάλλοντας τα μέγιστα ώστε η Ρίβερ να πάρει το πρώτο της Κόπα Λιμπερταδόρες στην ιστορία της, το 1986 (το αντίστοιχο champions league της Λατινικής Αμερικής), είχε σκοράρει 92 γκολ σε 170 εμφανίσεις στην Λατινική Αμερική με την κολομβιάνικη Μιλλιονάριος και την Ρίβερ Πλέητ με τις οποίες έπαιξε, μέσα σε 4 χρόνια.
Τότε δεν υπήρχε internet και η είδηση που διαβάσαμε στις εφημερίδες ήταν ότι έρχεται στον Ολυμπιακό το μεγάλο αστέρι της Ρίβερ Πλέητ, την στιγμή που τότε μόνο 2 ξένοι επιτρέπονταν σε κάθε ομάδα (3 στην Ιταλία). Σήμερα δηλαδή, ήδη τέτοιοι παίκτες θα έπαιζαν στην Ευρώπη. Συν βέβαια ότι τότε δεν καταλάβαμε τότε ποιος ακριβώς παίκτης ήρθε να παίξει στην Ελλάδα.
Ο Φούνες ήταν ήδη διεθνής 4 φορές με την ομάδα της Αργεντινής (έμελλε να είναι και οι τελευταίες του), όπου τον βλέπετε ως συμπαίκτη του Μαραντόνα

Εικόνα

Πράγματι, όταν είδαμε αυτόν τον παίκτη στην Ελλάδα, στο διάστημα Ιανουάριος 1988-Ιούνιος 1988, παραμιλούσαμε. Και θα παραμιλούσαμε για χρόνια αν η απόδοσή του είχε διάρκεια.
Μιλάμε για έναν παίκτη που ήταν σε δύναμη και τεχνική ό,τι και ο Μαραντόνα. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν με αντιπάλους τους Έλληνες αμυντικούς, όπως και αν έχει όμως σημερινοί παίκτες-αστέρια παγκοσμίου φήμης σαν τον Αγουέρο (γαμπρός του Μαραντόνα) ή τον Ιγκουαϊν είναι γατάκια μπροστά του.
Μάλιστα, ήταν από τους πρωταγωνιστές του αλησμόνητου τελικού κυπέλλου Ελλάδος με τον Παναθηναϊκό το 1988, που έμεινε στην ιστορία, κυρίως για την ατμόσφαιρα και το πάθος εκείνης της αναμέτρησης, καθώς ο Κοσκωτάς συναγωνιζόταν σε όλα τα επίπεδα τον Βαρδινογιάννη.
Στον ημιτελικό του κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο Μανωλάς τον τραβάει από την φανέλα να τον ρίξει κάτω, ο 'βούβαλος' (όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά λόγω της υπερφυσικής δύναμής του) όχι μόνο δεν πέφτει, αλλά σέρνει τον δυστυχή Μανωλά που τον τραβούσε από την φανέλα, στο χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας.
Αλλά δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί όλο αυτό, διότι (εκτός του σκανδάλου Κοσκωτά) ο 'βούβαλος' αποδείχτηκε ότι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του.

Στον Ολυμπιακό η επόμενη σεζόν δεν ήταν καλή, και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Γαλλία επιστρέφει στην Αργεντινή, όπου και σταματάει αναγκαστικά το ποδόσφαιρο σε ηλικία 29 χρονών μόλις.
Τελικά, η καρδιά του τον προδίδει 2 χρόνια πιο μετά.

Ο 'βούβαλος' πέθανε στα χέρια του Θεού, και ο Μαραντόνα ήταν ανάμεσα σε αυτούς που κουβάλησαν το φέρετρό του...
Εικόνα

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο 'Εγώ ο Ντιέγκο' ο Μαραντόνα γράφει για το γεγονός αυτό:

Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης.

Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών... Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ηταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ημασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του.


Τελικά το παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου 1992, κι ενώ χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μαραντόνα τα προβλήματα που είχε με τη ΦΙΦΑ, λόγω της τιμωρίας του για χρήση ναρκωτικών.
Γράφει ο Μαραντόνα στην αυτοβιογραφία του: «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά»...

Πιο συγκεκριμένα:
Τρεις μήνες μετά το σοκ, τον Απρίλη του ’92 στο José Amalfitani, την έδρα της μεγάλης Vélez του Sarsfield συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου, μετά από πρωτοβουλία του ίδιου του Diego Armando Maradona.

Επίλεκτοι Αργεντινής εναντίον επίλεκτων Λατινικής Αμερικής

Τέτοια μέρα, πριν λίγα χρόνια, ο Diego το ξαναθυμήθηκε εκείνο το παιχνίδι. Σπανίως έγραφε μόνος του ανακοινώσεις ή post στα social, τούτη τη φορά όμως ήταν προσωπικό: «Τέτοια μέρα ήταν, σαν σήμερα πίσω στο 1992. Κατά τη διάρκεια της προσωρινής τιμωρίας μου από τη Νάπολι, έπαιξα ένα παιχνίδι αφιερωμένο στον Juan Gilberto Funes.

Ήταν μεγάλος παίκτης που έλαμψε στη River και συμπαίκτης μου στην Εθνική. Πέθανε στην αγκαλιά μου, εκείνον τον καταραμένο Ιανουάριο, στην κλινική του Guemes. Είχα κάνει εισαγωγή εκεί για ένα καρδιακό πρόβλημα και με τη γυναίκα μου την Claudia παρακολουθήσαμε το δικό του σοβαρό θέμα πολύ στενά. Σταθήκαμε δίπλα στη γυναίκα του την Ivanna, ώστε να μπορεί να υπολογίζει σε εμάς.

Δυστυχώς ο Juan δεν τα κατάφερε και μετά την επιστροφή μας από την κηδεία του στο San Luis, πήρα την πρωτοβουλία να διοργανώσω μαζί με άλλους συμπαίκτες μας, ένα παιχνίδι φόρο-τιμής στο «Βούβαλο» και την οικογένειά του. Τον Απρίλιο, λίγες ώρες πριν το ματς, ήρθε ένα τέλεξ της FIFA, επί προεδρίας Χαβελάνζε, το οποίο ανέφερε ότι δεν μπορούσα να παίξω ούτε σε φιλανθρωπικό παιχνίδι και όποιος συμμετείχε θα τον τιμωρούσαν αυστηρά. Τηλεφώνησα αμέσως στον πρόεδρο της AFA τον Grondona. Του εξήγησα ότι αυτός ο αγώνας ήταν το πιο σημαντικό πράγμα εκείνη τη στιγμή. Αδιαφόρησε και δήλωσε: “Ο Ντιέγκο δεν μπορεί να παίξει. Εάν το κάνει, θα έχετε όλοι συνέπειες”.

Όλοι οι παίκτες που είχαν έρθει τότε στο Μπουένος Άιρες και είχαν εκφράσει την αλληλεγγύη τους, παράκουσαν και μου ζήτησαν να κάνω κι εγώ το ίδιο και να παίξω. Το ένιωθα μέσα μου, ότι περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι, έπρεπε να παίξω σε αυτό. Για να συλλέξουμε όσο περισσότερα χρήματα γινόταν για την οικογένεια του Χουάν, εκτός από τις εισπράξεις των εισιτηρίων, το παιχνίδι μεταδόθηκε και τηλεοπτικά. Όλα τα έσοδα πήγαν στην οικογένεια του Juan. Επιπλέον, κάναμε κάποιες «ρυθμίσεις» και αλλαγές, ώστε το παιχνίδι να μην θεωρείται επίσημο και η FIFA να μην έχει πάτημα να τιμωρήσει κανέναν. Τη θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη νύχτα. Το στάδιο της Vélez ήταν γεμάτο, οι οπαδοί, οι άνθρωποι μας στάθηκαν, κυρίως τίμησαν τη μνήμη του «Βούβαλου». Σκόραρα δύο γκολ, κερδίσαμε 5-2, αλλά το σκορ είχε ελάχιστη σημασία.

Μετά το ματς στήθηκα στις κάμερες και τους είπα ότι “απόψε οι ποδοσφαιριστές χτύπησαν την εξουσία.” Το βραβείο μας ήταν η υποστήριξη και η αλληλεγγύη των συμπαικτών μας, για τη μνήμη και την αγάπη μας στην οικογένεια του “Βούβαλου”» .


Για την ιστορία να αναφέρω πως στην γενέτειρα του Φούνες, το Σαν Λουίς, υπάρχει το άγαλμά του. Πιτσιρίκια που δεν τον είδαν να παίζει, βγάζουν φωτογραφίες με το άγαλμά του και κρατούν ζωντανό το μύθο και τη μνήμη του.
Εικόνα

Επίσης, υπάρχει και το γήπεδο Estadio Provincial Juan Gilberto Funes στο Σαν Λουίς πάλι, που φέρει το όνομά του.
Δυστυχώς, στον Ολυμπιακό, ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δεν έχει τιμηθεί και μνημονευθεί όσο θα έπρεπε. Μπορεί να έπαιξε λίγο, αλλά το ταλέντο του ήταν ισάξιο των Τζιοβάνι και Ντέταρι (και ευτυχώς είδαμε λίγο από αυτό για ένα διάστημα).

Πηγές: https://www.sport24.gr/sthles/otan-o-ma ... 08312.html
https://athletestories.gr/i-kardia-tou-boubalou/


Επίσης, εδώ και η συνέντευξη του Μαραντόνα στον Τριανταφυλλόπουλο, όταν είχε έρθει εδώ στην Ελλάδα καλεσμένος του Ολυμπιακού. Δείτε από το 16'00' και μετά, περίπου, αν δεν αντέχετε τους υπόλοιπους μαλάκες που μιλάνε. Όταν μιλάει ο Μαραντόνα, οι υπόλοιποι είναι απλώς μειράκια άλλωστε...


edit: Εδώ, μια άλλη, πιο συναισθηματική καταγραφή των γεγονότων, και πώς ο Μαραντόνα αγνόησε την Παγκόσμια Ομοσπονδία προκειμένου να παίξει προς τιμήν του νεκρού φίλου του. Πράγματι, ο Φούνες ήταν τόσο αγαπητός στον κόσμο του Ολυμπιακού, όσο περιγράφει. Εξ ίσου, όπως και ο Ντέταρι.
https://biancorossi1925.blogspot.com/20 ... .html#more

Σελίδα που ενώ έχει θέμα μόνο τον Ολυμπιακό, έχει και ένα αφιέρωμα με τους πιο αξιόλογους δίσκους της χρονιάς, ανάμεσα στους οποίους τοποθετεί και αυτόν των SACRED OUTCRY!

https://biancorossi1925.blogspot.com/20 ... metal.html

edit 2:
Ακόμη μία δήλωση, την οποία δεν γνώριζα:
“Ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο, ντυμένος στα λευκά, εάν έβλεπα μια λασπωμένη μπάλα να έρχεται κατά πάνω μου, θα τη σταματούσα με το στήθος.“






Ακολουθούν δηλώσεις επωνύμων στα social για τον θάνατο του Ντιέγκο

Πρώτα, και πάνω απ' όλα:

































Και οι ομάδες του





























Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Vourvachis
Δημοσιεύσεις: 131
Εγγραφή: Τρί 26 Ιουν 2018, 09:04

Όταν οι Θεοί λένε αντίο...Αντίο Diego Maradona...

Δημοσίευση από Vourvachis »

Αντίο
Συνημμένα
Ντιέγκο Παντέλος.jpg
Ντιέγκο Παντέλος.jpg (45.7 KiB) Προβλήθηκε 2625 φορές
Απάντηση

Επιστροφή στο “Of Obituaries and Farewells”