R.I.P. Paolo Rossi

Για αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας...
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

R.I.P. Paolo Rossi

Δημοσίευση από apeitharxos »

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, άλλη μια θρυλική μορφή των Μουντιάλ έφυγε πρόωρα, μόλις στα 64 χρόνια του...

Η ημερομηνία έγραφε 5 Ιουλίου 1982, στο στάδιο Σαρία της Βαρκελώνης, το οποίο ήταν η έδρα της Εσπανιόλ ως το 1997.

Αντιμέτωπες η Βραζιλία με την Ιταλία, στον όμιλο του θανάτου, με τρίτη ομάδα την Αργεντινή του Μαραντόνα που είχε ήδη αποκλειστεί με δύο ήττες.
Ο νικητής του ματς περνάει στα ημιτελικά, και γίνεται αυτομάτως το φαβορί ακόμη και για τον τίτλο.
Η Βραζιλία είναι η καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών και δείχνει ασταμάτητη, και περνάει και με ισοπαλία.
Απέναντί της η Ιταλία, άτιτλη εδώ και 44 χρόνια, δέχεται πίεση από τον κόσμο της και τον Τύπο, καθώς θέλει να ξεπλύνει, έπειτα από 44 χρόνια, το φασιστικό χρώμα που είχαν τα δύο πρώτα της Παγκόσμια Κύπελλα, το '34 και το '38, αλλά και την συντριβή της από την Βραζιλία του Πελέ στον τελικό του Μεξικό, το 1970, με 1-4.
Συν τοις άλλοις, το σκάνδαλο με τα παράνομα στοιχήματα συγκλόνισε το ιταλικό ποδόσφαιρο και την ιταλική κοινωνία γενικότερα, δύο χρόνια νωρίτερα.
Οι οιωνοί δεν είναι και οι καλύτεροι δυνατοί για την Σκουάντρα Ατζούρα, και οι πιέσεις για επιτυχία από κόσμο και Τύπο αφόρητες...

Η Ιταλία πέρασε στην επόμενη φάση καταϊδρωμένη με 3 ισοπαλίες μόνο, απέναντι σε Περού, Καμερούν και Πολωνία. Με την νίκη επί της Αργεντινής αναθάρρησαν κάπως, τι θα γινόταν όμως απέναντι στην Βραζιλία που έριχνε 4 σε όποια ομάδα έβρισκε μπροστά της;


Η σύνθεση των Ιταλών συμπεριλαμβάνει έναν αδύνατο νεαρό επιθετικό, ο οποίος επιστρέφει στη δράση έπειτα από 2 χρόνια τιμωρία για συμμετοχή σε παράνομο στοιχηματισμό, ήταν εκ των πρωταγωνιστών του σκανδάλου.
Ο Ρόσι δεν αποδέχτηκε ποτέ τις κατηγορίες, αλλά έως και εκείνο το παιχνίδι ήταν σαν να μην υπήρχε στο γήπεδο, στα πρώτα 4 ματς...
Χωρίς ποτέ να είναι ο πολύ μεγάλος παίκτης, είχε έφεση στο σκοράρισμα και ήταν γρήγορος. Ο Έντσο Μπεαρζότ (ο παππούς, όπως φώναζαν τον προπονητή της Ιταλίας) είχε αποφασίσει, ωστόσο να του δώσει μια ευκαιρία, αν και ήταν σε απραξία εδώ και δύο χρόνια.

'Ήξερα ότι αν ο Ρόσι δεν ήταν στην Ισπανία, δεν θα είχα μια ευκαιρία μέσα στην μικρή περιοχή. Σε αυτό το κομμάτι του γηπέδου ήταν πραγματικά καλός, γρήγορος, πάντα έτοιμος να χρησιμοποιήσει προσποιήσεις' εξηγούσε αργότερα ο Μπέαρτσοτ. ΄'Στην επίθεση είναι αναγκαίο να έχεις έναν γρήγορο φορ. Δεν χρειάζεται να είναι ψηλός (ο Ρόσι ήταν μετρίου αναστήματος 1,78μ), αλλά πρέπει να είναι γρήγορος για να εκμεταλλευτεί τις αντεπιθέσεις' πρόσθεσε ο Ιταλός τεχνικός, τα λεγόμενα του οποίου βρήκαν απόλυτη εφαρμογή, εκείνο το απόγευμα της 5ης Ιουλίου του 1982, στο Σαρία.

Η Βραζιλία, ακόμη και με ισοπαλία περνάει στην επόμενη φάση.
Είχε έρθει όμως η ώρα του Πάολο Ρόσι, ο οποίος με απόλυτα κυνικό τρόπο εκμεταλλεύτηκε τις επιπολαιότητες της Βραζιλίας και με τρία δικά του γκολ την έστειλε στο καναβάτσο.



Η Ιταλία ήταν στα ημιτελικά, και η πρώτη κούπα έπειτα από 44 χρόνια ήταν απλά ζήτημα χρόνου.
Ο γράφων, όντας πολύ πιτσιρικάς τότε, και βλέποντας την Βραζιλία να είναι ομάδα βγαλμένη από παιχνίδι, σαρώνοντας όποια αντίπαλη ομάδα έβρισκε μπροστά της ως εκείνη την στιγμή, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό το παιχνίδι.
Θα ξεσπάσει σε λυγμούς, στο τέλος εκείνου του ματς, και δεν θα το συγχωρέσει αυτό ποτέ στον 'καταραμένο' Πάολο Ρόσι, που του χάλασε το παραμύθι (Ήταν όμως και ένα μάθημα κυνισμού για τον γράφων αυτό, και θα το μάθαινε νωρίς, ότι τα παραμύθια είναι σπάνια στην πραγματική ζωή).

Με ηγέτη τον Ρόσσι πλέον, η Ιταλία κερδίζει 2-0 τους Πολωνούς στα ημιτελικά, με 2 γκολ δικά του, και στον τελικό διαλύει την Γερμανία με 3-1, με τον Ρόσι να σκοράρει το πρώτο γκολ...

Το ματς με την Βραζιλία όμως, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη όσων το είδαν (και θα είναι στην ουσία ο πραγματικός τελικός της διοργάνωσης) ως η μέρα που 'ο Ρόσι σκότωσε το ποδόσφαιρο'...(και δεν ήταν λίγοι που δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ αυτό το ματς, όπως έχω συζητήσει με πολλούς, η αντίδρασή τους ήταν η ίδια με την δική μου)

'Εκείνη την μέρα πέθανε το ποδόσφαιρο' εξηγεί ο Ζίκο, αστέρας μεταξύ των αστέρων εκείνης της Βραζιλίας. 'Αν είχαμε νικήσει σε εκείνο το ματς, το ποδόσφαιρο θα ήταν διαφορετικό. Αντ' αυτού, αρχίσαμε να δημιουργούμε ποδόσφαιρο βασισμένο στο αποτέλεσμα με οποιοδήποτε κόστος, ένα ποδόσφαιρο βασισμένο στο να καταστρέφεις το παιχνίδι του αντιπάλου, βασισμένο στα φάουλ. Εκείνη η ήττα της Βραζιλίας δεν έκανε καλό στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο' είπε, χρόνια αργότερα, ο πρώην προπονητής του Ολυμπιακού, ο οποίος όμως ένιωθε πως, εκείνο το απόγευμα, η Βραζιλία δεν θα νικούσε, ότι και αν έκανε.

'Αν είχαμε πετύχει πέντε γκολ, η Ιταλία θα έβαζε έξι, αφού πάντα έβρισκε τρόπο να εκμεταλλεύεται τα λάθη μας' συμπλήρωνε ο 'Λευκός Πέλε' για την μεγαλύτερη βραδιά στην καριέρα του Ρόσι.
Εκείνες τις ημέρες στην ζεστή Ισπανία, ο Πάολο και ο Αντόνιο Καμπρίνι άκουγαν συνεχώς το 'Κάτω από την βροχή' του τραγουδοποιού Αντονέλο Βεντίτι. Όχι, δεν έβρεχε. Αλλά ίσως να ήταν τα δάκρυα που έχυσαν εκατομμύρια Βραζιλιάνοι, το 1982.

Πηγή: hhttps://www.sport24.gr/opinions/alexandros-loth ... 04461.html

'Αφόρητη ζέστη. Ακόμα και στο μουντό και συνήθως κρύο Τορίνο, εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου του ‘82, έκαιγε ο τόπος.
Μόλις έχει δύσει ο ήλιος και το κοινό έχει κατακλύσει το Stadio Comunale, ένα Δημοτικό Στάδιο που δεν υπάρχει πιά. Στην πλειοψηφία νεαροί. Ανυπόμονοι, αλλά ευδιάθετοι, έτοιμοι να ροκάρουν, να τινάξουν από πάνω τους έγνοιες, πίεση, τα πάντα.

Όταν από τη Fender Telecaster του Κιθ Ρίτσαρντς ακούγεται το πρώτο riff, ο κόσμος τρελαίνεται, είναι έτοιμος για τους Rolling Stones.

Από τη σκηνή ξεκινάει μια ιπτάμενη σκάλα τυλιγμένη με την τρίχρωμη σημαία της Ιταλίας. Όταν η σκάλα φτάνει πάνω από το αλαλάζον πλήθος, σηκώνεται γκαζωμένος ο Μικ Τζάγκερ και δίνει τον τόνο: Under My Thumb.

Ο frontman μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών φοράει τη φανέλα της Squadra Azzurra, η οποία σε λίγες ώρες, στις 8 το βράδυ τοπική ώρα επρόκειτο να παίξει τον πιο αναπάντεχο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία της.

Το tricolore μπροστά, το 20 ραμμένο στην πλάτη. Ο Μικ Τζάγκερ φοράει τη φανέλα του Πάολο Ρόσι.

Εξήντα χιλιάδες άνθρωποι σε παροξυσμό. Κάτι μεταξύ απόλυτης ευφορίας, προσμονής, ελπίδας, έκστασης, όλα μαζί.

Πού να το φανταζόταν το παληκαράκι από το Prato της σοφιστικέ Τοσκάνης, ότι ο τεράστιος Μικ θα φορούσε μια μέρα τη φανέλα του. Αδιανόητο.

Ο Μικ Τζάγκερ με τη φανέλα του Πάολο Ρόσι.
Τίποτε απολύτως δεν προμήνυε την αποθέωση, καμία ένδειξη δεν οδηγούσε ούτε κατά διάνοια στο συμπέρασμα ότι ο Πάολο θα γίνει μια παγκοσμίως αναγνωρίσιμη προσωπικότητα.

Δεν τον λόγιζαν καν σπουδαίο ταλέντο. Ανδρώθηκε στις ακαδημίες της Γιούβε, αλλά τον έδιναν δανεικό γιατί κανένας προπονητής δεν τον πίστεψε.

Στο Κόμο πέρασε απαρατήρητος. Ένας εξτρέμ με συγκεκριμένα τεχνικά στοιχεία και προτερήματα, με «στεγνή» σωματική διάπλαση και νεύρο.

Ακόμα και στην όψη συνηθισμένος. Με εκείνο το ακατάστατο ημίμακρο μαλλί των ‘70s που έκρυβε το μέτωπο και την αύρα του Ιταλιάνου που μόλις γυρίσεις το βλέμμα θα σε «ρίξει».

Τα φώτα έπεσαν επάνω του μόνο όταν η πυξίδα της καριέρας του έδειξε τη Βιτσέντσα, την πόλη του Αντρέα Παλλάντιο, ενός εκ των κορυφαίων από τους Αρχιτέκτονες της Αναγέννησης.

Στην τοπική Λανερόσι της serie B συστήθηκε ο Πάολο, στα χέρια του θρυλικού για τους ντόπιους Τζιμπί Φάμπρι κατάλαβε ότι δεν έχει ούτε τη σωματική διάπλαση, ούτε τις ικανότητες για να ανεβοκατεβαίνει στη γραμμή και να βγάζει σέντρες από τον ασβέστη.

Ο καινοτόμος Φάμπρι του υπέδειξε να παίξει πιο μπροστά, ουσιαστικά επινόησε τη θέση του δεύτερου κρυφού φορ και ο Πάολο έγινε λίγο φουνταριστός, λίγο δεκάρι, λίγο δεύτερος επιθετικός. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο.

Σε αυτή την τακτοποιημένη αναρχία, ο Ρόσι ξεδίπλωσε κάθε ικμάδα του έμφυτου ταλέντου του. Έπαιζε για το γκολ, «μύριζε» γκολ, έβαζε γκολ. Κι όταν απέκτησε εμπιστοσύνη στα πόδια του και κυρίως στο μυαλό του, τα γκολ άρχισαν να έρχονται από μόνα τους.


Η Λανερόσι προβιβάστηκε στη serie A, o Πάολο στο ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ με 24 γκολ.

Ο νεωτεριστής Φάμπρι και ο νέος μεγάλος αστέρας του campionato είχαν κάνει το ασύλληπτο και η ταπεινή Βιτσέντσα κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα αφήνοντας πίσω της μεγαθήρια. «Ρεάλ Βιτσέντσα», ακόμα έτσι τη θυμούνται οι παλιοί εκείνη την ομάδα.

Κι όταν η κουβέντα έρχεται στον «Παολίνο», τα μάτια βουρκώνουν από τη συγκίνηση. Ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά από δεκαετίες. Πολύ απλά γιατί κάποια ανδραγαθήματα, κάποια επιτεύγματα, μένουν πάντοτε βαθιά χαραγμένα στη μνήμη και δεν σβήνουν ποτέ.

Δεν ήταν δυνατόν να μην τον συμπεριλάβει ο Μπεαρτζότ στην αποστολή για το Μουντιάλ της Αργεντινής. Ήταν ένα σουρεαλιστικό Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνο του 1978.

Διεξήχθη υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, λόγω της δικτατορίας του Βιδέλα στην Αργεντινή, με ένα σύστημα που δεν τιμά το ποδόσφαιρο και έκτοτε δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ από τη FIFA.

Η Ιταλία σε εκείνο το Μουντιάλ πρωτεύοντα στόχο είχε να αποτινάξει από πάνω της τη βαριά σκιά της ομάδας του ’70. Ήταν η ομάδα της ανανέωσης, της παράδοσης σκυτάλης.

Ο Πάολο βρήκε το χώρο του, σκόραρε τρεις φορές στη διοργάνωση, ήταν μάλλον το πιο καλό νέο σε μια εν γένει επιτυχημένη παρουσία των Azzurri που σταμάτησε στον οίστρο των Ολλανδών στον «ημιτελικό».


Ο Ρόσι επέστρεψε στην Ιταλία «Παμπλίτο», ήταν η καινούρια ελπίδα, το σημείο αναφοράς στην επίθεση που μετά μανίας αναζητούσαν οι Ιταλοί μετά το Ρίβα.

Άπαντες συμφωνούσαν ότι έχει μια τεράστια καριέρα μπροστά του, ότι είναι στην καλύτερη ηλικία για το τελικό μεγάλο βήμα που θα τον μετατρέψει σε παγκόσμιο πρωταθλητή.

«Είναι το όνειρό μου να σηκώσω μια μέρα αυτό το Κύπελλο». Όταν ο Πάολο διηγείτο το όνειρό του στην πρώτη συνέντευξη για το επερχόμενο Μουντιάλ της Ισπανίας, σε ένα σκοτεινό γραφείο στο δεύτερο όροφο της Εισαγγελίας της Ρώμης, ο αδέκαστος Αρνάλντο Μπράτσι υπέγραφε τα εντάλματα σύλληψης που έσυραν το ιταλικό ποδόσφαιρο στο βούρκο.

Ποδοσφαιριστές υπέρ άνω υποψίας, εξέχουσες προσωπικότητες, παράγοντες, άνθρωποι γύρω και πέριξ ενός ποδοσφαίρου που είχε ξεφύγει από τον έλεγχο.

Η 23η Μαρτίου του 1980 είναι από τις ιστορικότερες ημερομηνίες στην ιστορία της Ιταλίας. Είναι η ημέρα που εκατομμύρια κόσμος παρακολούθησε σε ζωντανή μετάδοση από τη RAI, να συλλαμβάνονται ποδοσφαιριστές και αστυνομικοί να τους περνάνε χειροπέδες μέσα στο γήπεδο.

Το πλήγμα για το φίλαθλο κόσμο ανεπανόρθωτο. Ο κόσμος πληγώθηκε για κάτι που αγαπούσε, που θεωρούσε αγνό, αμόλυντο, «ένα παιχνίδι».

Τα παράνομα στοιχήματα τα γνώριζαν, τα συζητούσαν όλοι. Κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν υπολόγιζε ότι εμπλέκονται και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, ότι κάποια παιχνίδια χειραγωγήθηκαν, «στήθηκαν».

Εκείνη τη μαύρη Κυριακή κατά την οποία το ιταλικό ποδόσφαιρο πυροβολήθηκε εξ επαφής, ο Πάολο Ρόσι ήταν στην Περούτζια. Έτυχε να βρίσκεται μαζί με δυο εκ των εγκεφάλων της σπείρας. Τον Ντέλα Μάρτιρα και τον Τζεκίνι. Οδηγήθηκε στα κάγκελα, ούρλιαζε στους carabinieri ότι είναι αθώος.

Η δικαιοσύνη εκτός από τυφλή είναι και εξαιρετικά βραδεία. Απονεμήθηκε με πέντε χρόνια καθυστέρηση. Ο Πάολο τελικά ήταν όντως αθώος, κι ας μην τον πίστεψε κανένας.


https://athletestories.gr/to-oneiro-tou-paolo-rossi/

Έπειτα από εκείνο το Μουντιάλ, ακολούθησαν 2 ακόμη χρόνια στην Γιουβέντους, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο για τον Παμπλίτο. Η καριέρα του ακολούθησε καθοδική πορεία μέχρι και το 1987, που σταμάτησε στα 31 του.
Θα μείνει όμως για πάντα στην ιστορία ως ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι μια ολόκληρη χώρα για την οδηγήσει στον πρώτο της Παγκόσμιο τίτλο, στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Χωρίς εκείνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα να έχει κατακτηθεί από την Ιταλία, το καμπιονάτο δεν θα γινόταν η Μέκκα του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου και το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, όπως για πολλά χρόνια ήταν έτσι, μέχρι και τα τέλη ίσως της δεκαετίας του '90...

Ήταν ο απόλυτος ήρωας για μια χώρα που προσπαθούσε να ξεπεράσει τους φόβους και την διχόνοια. Ήταν ο Πάολο Ρόσι, ο Παμπλίτο όλων των Ιταλών.

Το calcio για την Ιταλία είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Είναι ένα ταξίδι γνώσης και «άσκησης», που οδηγεί στην αλήθεια και τη σωτηρία. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ήταν ένα φάρμακο που είχε θεραπεύσει τις πληγές δύο δεκαετιών. Η χώρα μόλις είχε βγει από τα Μολυβένια χρόνια, μια περίοδο που η Ιταλία γνώρισε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις, τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς, που είχαν ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους περισσότεροι από 100 άνθρωποι.

Η αδιάκριτη βία δημιούργησε ένα κλίμα φόβου που χώριζε το έθνος, απειλώντας ακόμα και την ίδια την δημοκρατία της Ιταλίας. Οι ουλές ήταν ακόμα εκεί όταν ξεκίνησε το Μουντιάλ της Ισπανίας. Στον τελικό η «Σκουάντρα Ατζούρα» επικράτησε της Δυτικής Γερμανίας 3-1. Η νίκη και η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου προκάλεσε ένα απίστευτο ξέσπασμα εθνικού συναισθήματος, το οποίο η χώρα είχε να δει για δεκαετίες. Ο ήρωας εκείνης της διοργάνωσης, Πάολο Ρόσι έγραφε λίγα χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του: «Ο τίτλος αυτός ξύπνησε αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας και εμπιστοσύνης σε όλους τους Ιταλούς». Κάτι απολύτως λογικό. Το Μουντιάλ αυτό ήταν κάτι παραπάνω από έναν αθλητικό θρίαμβο. Ήταν ο καταλύτης για την εθνική κάθαρση.

O άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ο σπουδαίος Πάολο Ρόσι νικημένος από τον καρκίνο δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας.


https://www.gazzetta.gr/football/serie- ... s-pics-vid

Ο Άρης Θεσσαλονίκης το 1979, βρέθηκε αντιμέτωπος με την πανίχυρη ιταλική Περούτζια τότε, παίκτης της οποίας ήταν τότε ο Πάολο Ρόσι.
Την οποία και απέκλεισε, σε μια από τις θρυλικότερες προκρίσεις ελληνικής ομάδας, νικώντας 3-0 μέσα στην Ιταλία (1-1 προηγουμένως στην Θεσσαλονίκη).

Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

R.I.P. Paolo Rossi

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Τεράστιος :~(

Εικόνα
"Αν και είμαι πολύ χαλαρός άνθρωπος που κοιμάται πολύ, πριν από τον τελικό του Μουντιάλ με τη Δ. Γερμανία κοιμήθηκα ελάχιστα. Καθόμουν στο κρεβάτι και σκεφτόμουν το ματς και πως έπρεπε να κινηθώ. Μέχρι τότε τα περισσότερα βράδια τα περνούσασμε συζητώντας, βλέποντας ταινίες, παίζοντας χαρτιά ή απλά ακούγοντας μουσική. Ο Μπεαρζότ ερχόταν από τα δωμάτια μας και μαζί του συζητούσαμε τα πάντα. Θυμάμαι ότι συνήθως μιλούσαμε για πίνακες, επειδή ήξερε ότι μου αρέσουν οι τέχνες."
(Πάολο Ρόσι, 1956-2020)
https://www.facebook.com/sombrerogr/pos ... 3274935931
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Of Obituaries and Farewells”