Έφυγε ο Μπάμπης Αργυρίου

Take a moment to appreciate their life and works.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Έφυγε ο Μπάμπης Αργυρίου

Δημοσίευση από CountRaven »

Χαμπάρι δεν πήρα όλη μέρα. Από το πρωί δουλειά, πήγε 8 το βράδυ και εγώ σφαίρα μέσα στο ψωλόκρυοο, να πάω στο στούντιο του Κόντυ να περάσω δεύτερες, τελειώνει το Image, οπότε έχουμε λάτζα, διορθώσεις και re-recs, γύρισα στις 10, ψυχή απέξω στο μεταξύ, έφαγα για μεσημέρι και με πήρε ο ύπνος μετά από λίγο, ζωάρα. Ξυπνάω κατά τις 5 το πρωί και πάω PC. Μήνυμα από τον γραφίστα για το τεύχος του Forgotten που πάει τυπογραφείο σιγά σιγά, τα υπόλοιπα θα τα δω άλλη ώρα. Ανάβω τσιγάρο, βάζω ανθρακούχο και μπαίνω φ μπ να ποστάρω κάνα θεματάκι του forum. Η είδηση με περιμένει στη γωνία. Έφυγε λέει ο Αργυρίου. "Όχι ρε φίλε". Στιγμιαία παύση και flashback που θα έλεγε και ο Διονύσης.

Τον Μπάμπη τον Αργυρίου δεν τον ήξερα προσωπικά, δεν ήταν φίλος, ούτε καν γνωστός μου. Όταν έβγαινε το Rollin Under εγώ ακόμα έκανα ποδήλατο -για να μην πω κούνια- και παρόλο που ξόδεψα κάποια χρονάκια στη Σαλονικάρα, στο δισκάδικο του δεν έτυχε να πάω ποτέ.

Τον έμαθα όμως αρκετά καλά και αυτόν και το έργο του, στη ραδιοφωνική μου νιότη μέσα από την Lazy Dog Records (διευκρινιστική παρένθεση αν είστε από άλλον πλανήτη: την ετικέτα που έφτιαξε στη Θεσσαλονίκη του 1985 βγάζοντας αρχικά κασέτες και μετά δίσκους και CD).

Τα μέσα της δεκαετίας του 90, εκεί στην αρχή του δρόμου προς το τέλος τους ήταν εποχή αναβρασμού και ακμής για τους μικρόκοσμους της ανεξάρτητης ροκ φάσης. Τα 80ς φάνζινς ωριμάζουν και από τις φωτοτυπίες περνάν στα τυπογραφεία, οι κασετοσυλλογές δίνουν τη θέση τους -σε έναν υπολογίσιμο βαθμό- σε ανεξάρτητες ετικέτες και γενικά γίνεται πανικός. Η Lazy Dog διανύει την περίοδο της δεύτερης φάσης της και της μεγάλης ακμής της στο εγχώριο -και όχι μόνο- underground. Στέλνει άλμπουμ και συλλογές στο ραδιοφωνικό σταθμό που έχω βρει καταφύγιο και για έναν κατά βάση μεταλά στα 17 του, ανοίγει ακόμα ένα κεφάλαιο με μουσικές προς ανακάλυψη. Mecano, Raining Pleasure, Lost Bodies, Bokomolech, Τα Ρόδα της Ερήμου, Ziggy Was, Γκούλαγκ, Εκτός Ελέγχου, Δημήτρης Λαδάς, Στρογκυλό Κίτρινο, Ροδάμα, Άγγελός Μουρβάτης και Ψυχή και φυσικά Zounds και Deep Freeze Mice (και ένα σωρό ακόμα).

Για τους Mecano θα διαβάσω και θα συγκλονιστώ χωρίς να έχω ακούσει ακόμα ούτε νότα σε αυτό το ανυπέρβλητα τέλειο δεύτερο τεύχος του "Χωρίς Κανόνα" από την Θεσσαλονίκη -σημειώστε την πόλη προέλευσης-. Σε τέτοιο αναβρασμό το δίκτυο διανομής -μουσικής και γενικά υλικού- εκείνη την εποχή, που θα φτάσουν τεύχη μέχρι και στη Σύρο! Το συγκεκριμένο τεύχος, του συγκεκριμένου fanzine θα μου αλλάξει κυριολεκτικά τη ζωή. Εκεί θα διαβάσω πρώτη φορά για τον Σαδική και τους Εν Πλώ, ακούγοντας και το 7" (με τρία ανέκδοτα κομμάτια από Εν Πλώ και Σαδίκη "Και Λοιπόν Τι;", "Είχα Έρωτες", "Τα Σημάδια μου". Tsalapetinos Produxios Thessaloniki παρακαλώ). Κόβω τη σελίδα με τους Άγγλους Subhumans και την κολλάω στον τοίχο του τότε εφηβικού μου δωμάτιου -τώρα ραδίο-studio, ακροατήριο, καπνιστήριο, workspace και φυσικά ορμητήριο γραψίματος (επιστροφή σε μέρη γνώριμα μετά από 10.000 κύκλους ε μάγκα;): "Hate, and boredom U.K. - a disunited kingdom". Αν σκαλίσω τα χαρτιά στις κούτες κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στη ντουλάπα θα τη βρω τη σελίδα. Από το ίδιο τεύχος θα διαβάσω και για κάποιους... Tuxedomoon (δεν χρειάζεται να πω περισσότερα). Φυσικά στο τεύχος έχει και άλλο Lazy Dog υλικό (εκτός από τους Mecano που έχουν την τιμητική τους εξαιτίας της "The Half Inch Universe" συλλογής με τα άπαντα τους από το 78 ως το 82): Ροδάμα και Ziggy Was. Εννοείται πως το τεύχος το μαθαίνω σχεδόν απέξω και ετοιμάζω σιγά σιγά και τα δικά μου. Για την ιστορία ο Σαδικής θα κάνει "Το Γέλιο των Πολών" στην Lazy Dog και τα τρία κομμάτια από το παραπάνω 7" θα δουν ξανά το φως της μέρας σε μια κυκλοφορία κοντά στο τέλος του κύκλου της ετικέτας εκεί γύρω το 2005.

Το "Ζωή" των Lost Bodies άσκησε πάνω μου ένα παράξενο και ανεξήγητο ακόμα και σήμερα είδους σοκ. Ναι είναι κάπως δύσκολο να το εξηγήσω και είναι δύσκολο να το κατανοήσει ο αναγνώστης ετούτου του κειμένου. Με την κυκλοφορία αυτή το υλικό τους έρχεται στο φως, λίγο πιο πέρα από το υπόγειο δίκτυο των tape traders. Εντάξει αργότερα φρόντισα να βρω και τις κασέτες αντιγραμμένες από το mail order του μπασίστα (νομίζω) των South Of No North, μαζί με Zounds και μερικά ακόμα, αλλά αν δεν ήταν τα Lazy Dogs Releases να μας ανοίξουν τα μάτια, καλά κρασιά. Ναι για μας λέω που στα 80ς ακόμα είμαστε παιδάκια. Όπως και να έχει το έλκηθρο είναι ένα άχρηστο μέσο για το καλοκαίρι.

"The Half Inch Universe" και "Untitled". Πόσα repeat το "Unititled" και το "Links". Και νομίζω ότι το "Φορτηγό" του Λαδά, έσπασε ρεκόρ ακροάσεων κομματιού ever όταν απαιτούσα να μου το βάζουν να παίζει στο repeat ενώ έστηνα στο σπίτι του Σαρτζ σε Microsoft Word το φάνζιν της οικολογικής ομάδας που είχαν φτιάξει τότε με μερικούς ακόμα φίλους.

Raining Pleasure - "Nostalgia" και Deep Freeze Mice - "Saw A Ranch House Burning Last Night" από τον ποπ ρομαντισμό στη νεοψυχεδέλεια και πάλι πίσω και όλα αυτά σε ραδιόφωνα και σε κουβέντες με φίλους στο μπαρ απέναντι από τον σταθμό. Κάθε πρωί περνάω απέξω και νομίζω ότι το σημείο μου φωνάζει "Που είστε ρε μαλάκες;".

Από όλα αυτά λοιπόν τον έμαθα τον Μπάμπη Αργυρίου και νιώθω ότι του χρωστάω πολλά. Lazy Dog Records. Και από αυτό το starting point έρχεται και το Rollin Under στο δικό μου κόσμο, πως θα μπορούσε άλλωστε να μην έρθει; Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι μα το μισό τούτο κείμενο για φάνζιν γράφει έτσι και αλλιώς. Σημείο αναφοράς η Σαλόνικα. Υπήρχε η σύνδεση. Υπόγεια μα ξεκάθαρη.

Ευχαριστώ στον Μπάμπη χρωστάμε όλοι όσοι ασχοληθήκαμε ή ασχολούμαστε με την ανεξάρτητη μουσική σκηνή σε αυτή τη χώρα. Σαν ακροατές κατά βάση αλλά και σαν φανζινάδες, ραδιοφωνατζίδες ή μουσικοί. Ένα κομμάτι από το όραμα που είχε ο Μπάμπης καλό είναι να το κρατήσουμε σαν σημείο αναφοράς.

Σίγουρα υπάρχουν πιο κατάλληλοι άνθρωποι από μένα να μιλήσουν για αυτόν, εμένα πάντως η αγάπη του και η αφοσίωση του για την φάση μου έφεραν μουσικές στην πόρτα μου. Δύσκολή πίστα για την προ - internet επαρχεία των 90ς. Να τα λέμε και αυτά.

Ευχαριστώ Μπάμπη Αργυρίου. Και καλό ταξίδι.

Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Απάντηση

Επιστροφή στο “A Farewell To Kings”