Spirits of Fire
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Spirits of Fire
σας γλεντάει 25 χρόνια
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Spirits of Fire
Εγώ είδα και άκουσα 3 masters στο είδος τους, τον Caffery, και μια αδιάφορη σύνθεση. Δεν έχω απαιτήσεις βέβαια, αφού δεν υπάρχει συνθέτης, αλλά θα δούμε...
Spirits of Fire
Έκατσα και έχασα 5 λεπτά από τη ζωή μου για να καταλάβω τι σκ@τ@ ακούτε εσείς που λέτε «μπόμπα το κομμάτι» κτλ κτλ. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Ο ορισμός του generic και του forgettable. Μια φούσκα ανευ ουσίας. Αδιάφορο ριφ, αδιάφορες φωνητικές γραμμές, αδιάφορο ρεφραίν. Όλα τα ξεχνάς το επόμενο δευτερόλεπτο. Generic πλαστική παραγωγή που ακούγεται σαν άπειρες άλλες μπάντες, generic βιντεοκλίπ που μοιάζει με άπειρα άλλα όπου η μπάντα απλά βρισκεται σε έναν χώρο με ατμοσφαιρικό φωτισμό και κάνει ότι παίζει. Κανένα concept, καμία άποψη, καμία ουσία, ούτε έστω μια απειροελάχιστη υποτυπώδης απόπειρα πρωτοτυπίας, τίποτα λεμε. O Zonder κάνει μπαμ ότι βρίσκεται εκεί για να βγάλει ένα μεροκάματο. Πιο sessionας πεθαίνεις. Και το παιδάκι αυτό, ο Ripper, έχει κάποιο άλλο claim to fame εκτός του ότι μπορεί να κάνει μια θλιβερά μέτρια μίμηση του Halford (και ότι κάποτε, πολύ παλιά, τραγούδησε σε μια δισκάρα, το ντεμπούτο Winter's Bane);
Δηλαδή τώρα πραγματικά, αυτό είναι ένα κομμάτι που θα τραγουδούσατε από μέσα σας ενώ π.χ. περιμένετε στη στάση του λεωφορείου, όπως κάνετε ας πούμε με το Hell Patrol; Είναι ένα ριφ που σας κόλλησε αμέσως στο μυαλό και θα μείνει εκεί κολλημένο για βδομάδες όπως π.χ. το ριφ του Breaking the Law; Ήταν ένα ρεφραίν που σας έκανε να ανατριχιάσετε και να βροντοφωνάξετε περήφανοι και συγκινημένοι «HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ» όπως κάνατε τότε που πρωτακούσατε το The sentinel; Ήταν μια φωνητική περφόρμανς που σας έκοψε την ανάσα όπως σας την έκοψε το Exciter ή το Stained Class; Ταυτιστήκατε με τους στίχους όπως ταυτίζεστε με αυτούς του Rock Hard Ride Free; To σόλο σας έφερε σε οργασμό όπως σας φέρνει κάθε φορά το σόλο του Painkiller ή του Between The Hammer And The Anvil***;
[***καλά το κομμάτι αυτό είναι όλο ενας οργασμός από την πρώτη νότα ως την τελευταία, αλλά λεμε τώρα]
Αν απαντήσατε «ναι» έστω και σε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις τότε σίγουρα αντιλαμβάνεστε τη μουσική με εντελώς διαφορετικό τρόπο από μένα και πιθανώς ζούμε και σε παράλληλα σύμπαντα. (φιλικά πάντα όλα αυτά :-) )
Κάποτε oι metal μπάντες είχαν όραμα, άποψη, αισθητική, προσωπικό ήχο. Η συνθέσεις τους ξεχείλιζαν από έμπνευση. Τα κομμάτια τους σου κολλούσαν στο μυαλό. Τους δίσκους τους δεν τους άκουγες μόνο για 1-2 βδομάδες όταν τους αγόραζες αλλά επανερχόσουν σε αυτούς ξανά και ξανά, για χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Αρκούσαν 5 δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι King Diamond, Savatage, Judas Priest, Fates Warning, Saxon, Running Wild, Motorhead, Venom, Accept, Helloween ή Candlemass. Αυτό θα είναι πάντα το μέτρο σύγκρισης. Το ότι σήμερα τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να πιάσει τον πήχη που έθεσαν τα 80s δεν σημαίνει ότι ο πήχης πρέπει να χαμηλώσει και να αρχίσουμε να βλέπουμε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άποψη μου, και την εκφράζω πάντα με πολύ σεβασμό προς όλους εδώ.
Δηλαδή τώρα πραγματικά, αυτό είναι ένα κομμάτι που θα τραγουδούσατε από μέσα σας ενώ π.χ. περιμένετε στη στάση του λεωφορείου, όπως κάνετε ας πούμε με το Hell Patrol; Είναι ένα ριφ που σας κόλλησε αμέσως στο μυαλό και θα μείνει εκεί κολλημένο για βδομάδες όπως π.χ. το ριφ του Breaking the Law; Ήταν ένα ρεφραίν που σας έκανε να ανατριχιάσετε και να βροντοφωνάξετε περήφανοι και συγκινημένοι «HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ» όπως κάνατε τότε που πρωτακούσατε το The sentinel; Ήταν μια φωνητική περφόρμανς που σας έκοψε την ανάσα όπως σας την έκοψε το Exciter ή το Stained Class; Ταυτιστήκατε με τους στίχους όπως ταυτίζεστε με αυτούς του Rock Hard Ride Free; To σόλο σας έφερε σε οργασμό όπως σας φέρνει κάθε φορά το σόλο του Painkiller ή του Between The Hammer And The Anvil***;
[***καλά το κομμάτι αυτό είναι όλο ενας οργασμός από την πρώτη νότα ως την τελευταία, αλλά λεμε τώρα]
Αν απαντήσατε «ναι» έστω και σε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις τότε σίγουρα αντιλαμβάνεστε τη μουσική με εντελώς διαφορετικό τρόπο από μένα και πιθανώς ζούμε και σε παράλληλα σύμπαντα. (φιλικά πάντα όλα αυτά :-) )
Κάποτε oι metal μπάντες είχαν όραμα, άποψη, αισθητική, προσωπικό ήχο. Η συνθέσεις τους ξεχείλιζαν από έμπνευση. Τα κομμάτια τους σου κολλούσαν στο μυαλό. Τους δίσκους τους δεν τους άκουγες μόνο για 1-2 βδομάδες όταν τους αγόραζες αλλά επανερχόσουν σε αυτούς ξανά και ξανά, για χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Αρκούσαν 5 δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι King Diamond, Savatage, Judas Priest, Fates Warning, Saxon, Running Wild, Motorhead, Venom, Accept, Helloween ή Candlemass. Αυτό θα είναι πάντα το μέτρο σύγκρισης. Το ότι σήμερα τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να πιάσει τον πήχη που έθεσαν τα 80s δεν σημαίνει ότι ο πήχης πρέπει να χαμηλώσει και να αρχίσουμε να βλέπουμε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άποψη μου, και την εκφράζω πάντα με πολύ σεβασμό προς όλους εδώ.
Spirits of Fire
Χαχα. Ο red sharks ξεσπαθωνει!
Αντιλαμβάνομαι την συμπάθεια κάποιων οπαδών για τις μπάντες κλώνους των αγαπημένων τους συγκροτημάτων, αλλά κάποια στιγμή επέρχεται ο κορεσμός. Εγώ προσωπικά στα mid- late 90s αναζητούσα μανιωδώς αυτούς των Helloween. Κάποια στιγμή τους σιχαθηκα!! Πρόσφατα μπήκα σ' αυτή τη φάση και για αυτούς των Maiden. (Ευτυχώς οι Manowar δεν έχουν αρκετούς. )Απορώ και γω, πως οι οπαδοί των Priest δεν έχουν φτάσει ακόμα σ αυτό το σημείο, να βγάζουν σπυριά σε κάθε νέα προσπάθεια μίμησης.
Αντιλαμβάνομαι την συμπάθεια κάποιων οπαδών για τις μπάντες κλώνους των αγαπημένων τους συγκροτημάτων, αλλά κάποια στιγμή επέρχεται ο κορεσμός. Εγώ προσωπικά στα mid- late 90s αναζητούσα μανιωδώς αυτούς των Helloween. Κάποια στιγμή τους σιχαθηκα!! Πρόσφατα μπήκα σ' αυτή τη φάση και για αυτούς των Maiden. (Ευτυχώς οι Manowar δεν έχουν αρκετούς. )Απορώ και γω, πως οι οπαδοί των Priest δεν έχουν φτάσει ακόμα σ αυτό το σημείο, να βγάζουν σπυριά σε κάθε νέα προσπάθεια μίμησης.
Surreal Killer
Spirits of Fire
αν μπορούσες να κατεβάσεις νομοσχέδιο για να καταγγέλεται αυτεπάγγελτα το U.S. Power Metal θα το είχες κάνει, παραδέξου το.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Spirits of Fire
Συγκρίνεις δύο ανομοια πράγματα: οι μπάντες που αναφέρεις έδρασαν στην "χρυσή εποχή" καθιερώθηκαν συνειδησιακά αφού ήταν οι πρωτοπόροι, απόλαυσαν εμπορική/καλλιτεχνική επιτυχία αφού εκείνη την εποχή ήταν το ρεύμα και έγιναν δίκαια η άδικα καθεστός και μέτρο σύγκρισης σε μια εποχή που οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν παιδιά η έφηβοι οπότε είχαμε άλλο τρόπο απορρόφησης των ερεθισμάτων. Είναι άδικο να συγκρίνουμε μια καινούρια μπάντα (ακόμα και all star) με μια που καθιερωμένη εδώ και 30 χρόνια. Θέλεις να συγκρίνουμε πχ με τους Witherfall, με Necrytis ή με τα άλλα project του Ripper, ας κάνουμε αυτό είναι πιο δίκαιο.RedSharks έγραψε: ↑Τρί 20 Νοέμ 2018, 00:31 Έκατσα και έχασα 5 λεπτά από τη ζωή μου για να καταλάβω τι σκ@τ@ ακούτε εσείς που λέτε «μπόμπα το κομμάτι» κτλ κτλ. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Ο ορισμός του generic και του forgettable. Μια φούσκα ανευ ουσίας. Αδιάφορο ριφ, αδιάφορες φωνητικές γραμμές, αδιάφορο ρεφραίν. Όλα τα ξεχνάς το επόμενο δευτερόλεπτο. Generic πλαστική παραγωγή που ακούγεται σαν άπειρες άλλες μπάντες, generic βιντεοκλίπ που μοιάζει με άπειρα άλλα όπου η μπάντα απλά βρισκεται σε έναν χώρο με ατμοσφαιρικό φωτισμό και κάνει ότι παίζει. Κανένα concept, καμία άποψη, καμία ουσία, ούτε έστω μια απειροελάχιστη υποτυπώδης απόπειρα πρωτοτυπίας, τίποτα λεμε. O Zonder κάνει μπαμ ότι βρίσκεται εκεί για να βγάλει ένα μεροκάματο. Πιο sessionας πεθαίνεις. Και το παιδάκι αυτό, ο Ripper, έχει κάποιο άλλο claim to fame εκτός του ότι μπορεί να κάνει μια θλιβερά μέτρια μίμηση του Halford (και ότι κάποτε, πολύ παλιά, τραγούδησε σε μια δισκάρα, το ντεμπούτο Winter's Bane);
Δηλαδή τώρα πραγματικά, αυτό είναι ένα κομμάτι που θα τραγουδούσατε από μέσα σας ενώ π.χ. περιμένετε στη στάση του λεωφορείου, όπως κάνετε ας πούμε με το Hell Patrol; Είναι ένα ριφ που σας κόλλησε αμέσως στο μυαλό και θα μείνει εκεί κολλημένο για βδομάδες όπως π.χ. το ριφ του Breaking the Law; Ήταν ένα ρεφραίν που σας έκανε να ανατριχιάσετε και να βροντοφωνάξετε περήφανοι και συγκινημένοι «HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ» όπως κάνατε τότε που πρωτακούσατε το The sentinel; Ήταν μια φωνητική περφόρμανς που σας έκοψε την ανάσα όπως σας την έκοψε το Exciter ή το Stained Class; Ταυτιστήκατε με τους στίχους όπως ταυτίζεστε με αυτούς του Rock Hard Ride Free; To σόλο σας έφερε σε οργασμό όπως σας φέρνει κάθε φορά το σόλο του Painkiller ή του Between The Hammer And The Anvil***;
[***καλά το κομμάτι αυτό είναι όλο ενας οργασμός από την πρώτη νότα ως την τελευταία, αλλά λεμε τώρα]
Αν απαντήσατε «ναι» έστω και σε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις τότε σίγουρα αντιλαμβάνεστε τη μουσική με εντελώς διαφορετικό τρόπο από μένα και πιθανώς ζούμε και σε παράλληλα σύμπαντα. (φιλικά πάντα όλα αυτά :-) )
Κάποτε oι metal μπάντες είχαν όραμα, άποψη, αισθητική, προσωπικό ήχο. Η συνθέσεις τους ξεχείλιζαν από έμπνευση. Τα κομμάτια τους σου κολλούσαν στο μυαλό. Τους δίσκους τους δεν τους άκουγες μόνο για 1-2 βδομάδες όταν τους αγόραζες αλλά επανερχόσουν σε αυτούς ξανά και ξανά, για χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Αρκούσαν 5 δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι King Diamond, Savatage, Judas Priest, Fates Warning, Saxon, Running Wild, Motorhead, Venom, Accept, Helloween ή Candlemass. Αυτό θα είναι πάντα το μέτρο σύγκρισης. Το ότι σήμερα τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να πιάσει τον πήχη που έθεσαν τα 80s δεν σημαίνει ότι ο πήχης πρέπει να χαμηλώσει και να αρχίσουμε να βλέπουμε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άποψη μου, και την εκφράζω πάντα με πολύ σεβασμό προς όλους εδώ.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Spirits of Fire
Το τραγούδι είναι άθλιο, δεν ακούγεται, κρίμα για τους συντελεστές του.
Από εκεί και πέρα οι υπερβολές που άκουσα για τον Owens είναι απίστευτες. Και εγώ θεωρώ το Jugulator από τα χειρότερα Priest, αλλά δε μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα τραγουδούσαν αυτό το έπος, το Cathedral Spires.
Επίσης, απορώ πραγματικά που δε μνημονεύεται η δισκάρα των Iced Earth, το The Glorious Burden. Με τα Declaration Day και Hold At All Costs ακόμα και τώρα, 15 χρόνια μετά, που τα ακούω, μου σηκώνεται η...τρίχα. Και ο Owens έχει κάνει τρομερές ερμηνείες εδώ μέσα.
Από εκεί και πέρα οι υπερβολές που άκουσα για τον Owens είναι απίστευτες. Και εγώ θεωρώ το Jugulator από τα χειρότερα Priest, αλλά δε μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα τραγουδούσαν αυτό το έπος, το Cathedral Spires.
Επίσης, απορώ πραγματικά που δε μνημονεύεται η δισκάρα των Iced Earth, το The Glorious Burden. Με τα Declaration Day και Hold At All Costs ακόμα και τώρα, 15 χρόνια μετά, που τα ακούω, μου σηκώνεται η...τρίχα. Και ο Owens έχει κάνει τρομερές ερμηνείες εδώ μέσα.
Spirits of Fire
Πάντως ρε [mention]Zippo190[/mention] , με τραγουδια σαν αυτο οι μεγαλες μπάντες δεν νομίζω να γίνονταν ποτέ μεγάλες. Προσωπική θεώρηση αυτο. Ακόμα και με σύγχρονους όμως να το συγκρίνουμε, ε το λες και μόνος σου...Necrytis. Δηλαδή με το να στηρίζουμε κινήσεις σαν κι αυτές θεωρω οτι εξισώνουμε και αδικούμε τους ανθρώπους που πραγματικά κάνουν δουλεια. Τον Κναππ πχ...ή τους beyond fallen και τους ancient empire. Και μαλιστα τους δύο τελευταίους δεν τους θεωρώ καν πρωτοκλασσάτους, αλλα ότι κανουν τα τελευταία χρονια, στο στυλ αυτό, ειναι αιώνες μπροστά απο αυτό εδω.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Spirits of Fire
Το κομμάτι δεν τσουλάει ιδιαίτερα. Ο Ζόντερ είναι σχεδόν εξαφανισμένος (αλήθεια, που είναι τα πιατίνια του ) και οι μελωδίες του Ripper σχεδόν ανύπαρκτες. Θα περιμένω να ακούσω και τον υπόλοιπο δίσκο, αν και δεν τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες.
Πάντως αυτό που λέτε πως ο Ripper είναι κλώνος του Halford δεν στέκει. Το οτι μπήκε στη μπάντα αντικαθιστώντας τον Halford δεν τον κάνει αυτόματα κλώνο του. Ναι, έπρεπε να αποδώσει τα κομμάτια με τέτοιο ύφος ώστε να θυμίζουν Halford (γι' αυτό άλλωστε ακούμε Priest), αλλά από εκεί και πέρα οι φωνές των δύο είναι η μέρα με τη νύχτα σε χροιά, τεχνική, έκταση κλπ. Για μένα ο Ripper είναι από τους τελευταίους "μεγάλους" τραγουδιστές που μπορούσε να συνδυάσει την τεχνική με το συναίσθημα και να βγάλει κάτι μοναδικό/χαρακτηριστικό. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως η πορεία του μετά τους Priest είναι γεμάτη λάθη. Θα έπρεπε να εστιάσει σε ένα πράγμα και να αφοσιωθεί εκεί. Πλέον έχει καταντήσει μαϊντανός και χωρίς χαρακτήρα, κάτι βέβαια που μόνο καλό κάνει στις μπάντες που κάνει συμμετέχει ως guest. Σε ότι αφορά το "Jugulator", ήταν όντως μακριά από τα Priest "standards", αλλά για μένα δεν παύει να είναι ένας καλός metal δίσκος.
Πάντως αυτό που λέτε πως ο Ripper είναι κλώνος του Halford δεν στέκει. Το οτι μπήκε στη μπάντα αντικαθιστώντας τον Halford δεν τον κάνει αυτόματα κλώνο του. Ναι, έπρεπε να αποδώσει τα κομμάτια με τέτοιο ύφος ώστε να θυμίζουν Halford (γι' αυτό άλλωστε ακούμε Priest), αλλά από εκεί και πέρα οι φωνές των δύο είναι η μέρα με τη νύχτα σε χροιά, τεχνική, έκταση κλπ. Για μένα ο Ripper είναι από τους τελευταίους "μεγάλους" τραγουδιστές που μπορούσε να συνδυάσει την τεχνική με το συναίσθημα και να βγάλει κάτι μοναδικό/χαρακτηριστικό. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως η πορεία του μετά τους Priest είναι γεμάτη λάθη. Θα έπρεπε να εστιάσει σε ένα πράγμα και να αφοσιωθεί εκεί. Πλέον έχει καταντήσει μαϊντανός και χωρίς χαρακτήρα, κάτι βέβαια που μόνο καλό κάνει στις μπάντες που κάνει συμμετέχει ως guest. Σε ότι αφορά το "Jugulator", ήταν όντως μακριά από τα Priest "standards", αλλά για μένα δεν παύει να είναι ένας καλός metal δίσκος.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Spirits of Fire
Ορυμαγδός σοβαρών τοποθετήσεων και ιερής αγανάκτησης εναντίον του ισοπεδωτικού κατεστημένου των Zippo-Lucifersteel
Υ.Γ.: Αν ήμουν ο Ripper και διάβαζα όλες αυτές τις αλήθειες θα είχα πάρει τα βουνά να μονάσω...
Υ.Γ.: Αν ήμουν ο Ripper και διάβαζα όλες αυτές τις αλήθειες θα είχα πάρει τα βουνά να μονάσω...
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Spirits of Fire
Καλά δεν θα το έλεγα κ "ιερή αγανάκτηση" Εμένα πιο πολύ απωθημένο μου έμεινε που δεν πήγε "μπάλα" μετά τους Priest. Ο Ripper έχει αποδείξει πως όταν έχει κέφια, όλοι κρύβονται στις τρύπες τους
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Spirits of Fire
ο ρίππερ επέλεξε να είναι ο Ιμπραίμοβιτς του χέβυ μέταλ
έπαιξε μεγάλη μπάλα αλλά δεν δέθηκε με καμία ομάδα ουσιαστικά, άρα ήταν ρολίστας. δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, και αυτή τη δουλειά κάποιοι πρέπει να την κάνουν!
έπαιξε μεγάλη μπάλα αλλά δεν δέθηκε με καμία ομάδα ουσιαστικά, άρα ήταν ρολίστας. δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, και αυτή τη δουλειά κάποιοι πρέπει να την κάνουν!
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Spirits of Fire
τα επιχειρήματα των τοποθετήσεων αυτών δεν αρκούν ούτε για ένα glitch στο martix μας.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Spirits of Fire
Τι λες ρε, γελάνε και τα τσιμέντα, ο Ιμπραήμοβιτς είναι σούπερ σταρ, και στην Κολοπετινίτσα να πάει θα έχει όλο τον κόσμο να ασχολείται μαζί του, ο Ripper χωρίς αυτοκολλητάκι ex-Priest είναι σαν τον Νταρακλίτσα συνταξιούχο...LuciferSteele έγραψε: ↑Τρί 20 Νοέμ 2018, 18:36 ο ρίππερ επέλεξε να είναι ο Ιμπραίμοβιτς του χέβυ μέταλ
έπαιξε μεγάλη μπάλα αλλά δεν δέθηκε με καμία ομάδα ουσιαστικά, άρα ήταν ρολίστας. δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, και αυτή τη δουλειά κάποιοι πρέπει να την κάνουν!