Mercyful Fate/King Diamond
Mercyful Fate/King Diamond
Σκιαγραφει την πορεια μου απο κουλτουριαρη προγκρεσσιβα φοιτητη σε τρου μεταλς ενηλικιωση.
Αν τα παρεις απομονωμενα, όντως τετοια εντυπωση δημιουργειται, η αλήθεια φυσικα ειναι απείρως πιο πολύπλοκη...και off topic.
Αν τα παρεις απομονωμενα, όντως τετοια εντυπωση δημιουργειται, η αλήθεια φυσικα ειναι απείρως πιο πολύπλοκη...και off topic.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
- CountRaven
- Δημοσιεύσεις: 14654
- Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09
Mercyful Fate/King Diamond
Πάει το κουτάκι το μικρό
Να κάνει ένα ποστ γουργουριστό
Των Mercyful να υμνήσει την φωνή
Τον βασιλιά τον Διαμαντή
Να πει και κάτι για τα riffs
Που παίζει με θέρμη περισσή
Σε τελεκάστερ κιτρινωπή
Και πέσατε όλη με οργή
Για να την πείτε στο παιδί
Που ακούει κάργα Διαμαντή
Από reunion εποχή
Δεν ειν κατάσταση αυτή
Είναι μια φάση τραγική
Και έτσι το βλέπω κουτί
Να το γυρνάει σε Βανδή
Να κάνει ένα ποστ γουργουριστό
Των Mercyful να υμνήσει την φωνή
Τον βασιλιά τον Διαμαντή
Να πει και κάτι για τα riffs
Που παίζει με θέρμη περισσή
Σε τελεκάστερ κιτρινωπή
Και πέσατε όλη με οργή
Για να την πείτε στο παιδί
Που ακούει κάργα Διαμαντή
Από reunion εποχή
Δεν ειν κατάσταση αυτή
Είναι μια φάση τραγική
Και έτσι το βλέπω κουτί
Να το γυρνάει σε Βανδή
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Mercyful Fate/King Diamond
Mercyful Fate και King Diamond από τα αγαπημένα μου σχήματα EVER.
Mιλάμε ότι στα '80s έχουν συνεχόμενα 10ρια, αμφότεροι.
Ριφφολογία και metal αντίληψη, στα ύψη. Κιθαριστικά δίδυμα στο πάνθεον. Τεράστιο σύνολο δισκογραφίας, όπου ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δεν υπάρχει κακό album.
Mιλάμε ότι στα '80s έχουν συνεχόμενα 10ρια, αμφότεροι.
Ριφφολογία και metal αντίληψη, στα ύψη. Κιθαριστικά δίδυμα στο πάνθεον. Τεράστιο σύνολο δισκογραφίας, όπου ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δεν υπάρχει κακό album.
Mercyful Fate/King Diamond
Βλέπω ο ποιητικός οίστρος διαχύθηκε από το topic ''Metal στίχοι'' σε όλο το forum!
Υ.Γ. Zippo μας φακελώνεις; Τρέμω στην ιδέα τι μπορεί να έχεις απομονώσει... Θα είσαι η πρώτη σκέψη μου αν γυρίσω κάνα μεσημέρι σπίτι και δω την γυναίκα μου να με κοιτάει οργισμένη κρατώντας έναν ανώνυμο φάκελο...
Υ.Γ. Zippo μας φακελώνεις; Τρέμω στην ιδέα τι μπορεί να έχεις απομονώσει... Θα είσαι η πρώτη σκέψη μου αν γυρίσω κάνα μεσημέρι σπίτι και δω την γυναίκα μου να με κοιτάει οργισμένη κρατώντας έναν ανώνυμο φάκελο...
- CountRaven
- Δημοσιεύσεις: 14654
- Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09
Mercyful Fate/King Diamond
Και τα απομονώνει και τα βάζει το ένα κάτω από το άλλο. Έτσι σα σύνολο φαίνονται ακόμα πιο τραγικά.rbrigade έγραψε: ↑Δευ 08 Απρ 2019, 16:12 Βλέπω ο ποιητικός οίστρος διαχύθηκε από το topic ''Metal στίχοι'' σε όλο το forum!
Υ.Γ. Zippo μας φακελώνεις; Τρέμω στην ιδέα τι μπορεί να έχεις απομονώσει... Θα είσαι η πρώτη σκέψη μου αν γυρίσω κάνα μεσημέρι σπίτι και δω την γυναίκα μου να με κοιτάει οργισμένη κρατώντας έναν ανώνυμο φάκελο...
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
- vasilis2112
- Δημοσιεύσεις: 933
- Εγγραφή: Τρί 02 Οκτ 2018, 02:02
Mercyful Fate/King Diamond
Ναι ρε, δεν τα ανέβασα για να σου πω «τι λε ρε, Κοιτα δω!»theBox έγραψε: ↑Δευ 08 Απρ 2019, 07:05Ρε συ βασιλη, πολυ ωραια ειναι και αυτα, μακρια απο το μεσο ορο της εποχης τους, (στο αρχικο ποστ μαλλον δεν φαινεται καθαρα αυτο γιατι εγραψα για "τυπικα 80ς", αν και εγραψα ΠΙΟ τυπικα 80ς), ποιτικα τα συγκρινω μονο με την ιδια μπάντα στα 90ς και οχι με καποιον τρίτο. Λεω απλά οτι για τα γουστα μου, μετα οι κιθαρες εγιναν ΑΚΟΜΑ καλύτερες.
Btw, βρισκω τις κιθαρες του OATH πόλυ καλύτερες απο του melissa, χωρις να λεω οτι το melissa ΔΕΝ μου αρεσει.
Mercyful Fate/King Diamond
Ο King είναι και μέσα στο τοπ 5 μου, το οποίο πέραν της πρώτης θέσης (Μetallica 80s) δεν γνωριζει ιεραρχία, απλά πεθαίνω για τους King Diamond/Mercyful Fate. Θα πω ότι μεγαλώνοντας είχα σαφή προτίμηση στους King Diamond και δεν είχα γονατίσει με τα 2 πρώτα MF όσο τα 3 πρώτα του King, κάτι που άλλαξε πριν πολλά-πολλά χρόνια και βρήκαν και αυτά το δρόμο τους να γίνουν 11άρια μέσα μου.
Ευχαριστώ για την συγκινητική παραπομπή [mention]RedSharks[/mention]! Μέχρι σήμερα μιλάμε για την πιο έντονη εμπειρία ακρόασης νέου δίσκου, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα άλλο στο πόσο σφαλιάρα έφαγα επιτόπου. Όπως λέει και ο απόπάνως, δεν μιλάμε μόνο για κιθαριστική τελειότητα (μετράμε: Denner, Shermann, LaRocque, Blakk, Wead), οι MF/KD είχαν ντράμερ κολοσούς, εννοώντας τους Kim Ruzz (Ο Δανός Clive Burr), Mikkey Dee (τοπ 3 έβερ για μένα αλλά και γενικά αντικειμενικά στους καλύτερους έβερ) και Snowy Shaw (τέρας). Έκτοτε δυστυχώς ακουμπήσαμε ίσα-ίσα την αξιοπρέπεια (Matt Thompson, Bjarn Holm) και από εκεί και πέρα το χάος.
Κακό δίσκο δεν έχουν. Έχουν απλώς κατώτερα πράγματα σε σχέση με τα ένδοξα, δίσκους του 7, που όταν έχεις τόσα 11ΑΡΙΑ, μιλάμε για 4 βαθμούς κάτω.
Δικαίωμα στο γούστο γενικώς αλλά η κιθαριστική δουλειά ριφφολογικά δεν συγκρίνεται ούτε για αστείο (αν και στα In the Shadows και Time υπάρχουν κάτι ριφφ οργασμοί, οπότε κομπλέ) και στα σόλο προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να συγκρίνω, είναι ντροπή. ΛαΡοκ στην κορυφή μου, δεν την παλεύω ΣΥΧΝΑ με την πάρτη του και πρέπει να μετρήσουμε εδώ και τα σόλο που έπαιξε στο Individual Thought Patterns που είναι όλα αριστουργήματα. Αναζητήστε παρεμπιπτόντως το ντοκυμαντέρ Death By Metal, η φάση που περιγράφει ο DiGiorgio την επίσκεψη του LaRocque είναι όλα τα λεφτά (προφανώς Τσακ και Στηβ ήσαν φανμπόηδες).
Ένα τελευταίο μεταλοπατερίστικο και προσωπική παραξενιά μου: ειλικρινά να αγαπάς το μέταλ και να μην νιώθεις King Diamond (ΚΑΤΙ ΕΣΤΩ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ, εξαιρώντας τα love/hate φωνητικά τα οποία ξεπερνιούνται στο 90% των περιπτώσεων αν κάτσει κανείς με στίχους να ακούσει δίσκο σωστά)... είναι κάτι που με ξενίζει, σαν να υπάρχει κάτι λάθος και αφύσικο, σαν να μην μπορεί να υπάρξει συνεννόηση, ταύτιση, κατανόηση.
Για να είμεθα και επίκαιροι, λυπάμαι που δεν εχει επιστρέψει ο Mikkey Dee ή ο Snowy Shaw και λυπάμαι που δεν έγινε κάτι με τους Mercyful Fate νωρίτερα και ΞΟΔΕΨΑΝ ό,τι έμπνευση είχαν Denner/Shermann σε δίσκους κατώτερους των περιστάσεων (ε, μα ρε λατρείες, πού πάτε χωρίς τον βασιλέα; Περιμένετε ρε!)
Ευχαριστώ για την συγκινητική παραπομπή [mention]RedSharks[/mention]! Μέχρι σήμερα μιλάμε για την πιο έντονη εμπειρία ακρόασης νέου δίσκου, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα άλλο στο πόσο σφαλιάρα έφαγα επιτόπου. Όπως λέει και ο απόπάνως, δεν μιλάμε μόνο για κιθαριστική τελειότητα (μετράμε: Denner, Shermann, LaRocque, Blakk, Wead), οι MF/KD είχαν ντράμερ κολοσούς, εννοώντας τους Kim Ruzz (Ο Δανός Clive Burr), Mikkey Dee (τοπ 3 έβερ για μένα αλλά και γενικά αντικειμενικά στους καλύτερους έβερ) και Snowy Shaw (τέρας). Έκτοτε δυστυχώς ακουμπήσαμε ίσα-ίσα την αξιοπρέπεια (Matt Thompson, Bjarn Holm) και από εκεί και πέρα το χάος.
Κακό δίσκο δεν έχουν. Έχουν απλώς κατώτερα πράγματα σε σχέση με τα ένδοξα, δίσκους του 7, που όταν έχεις τόσα 11ΑΡΙΑ, μιλάμε για 4 βαθμούς κάτω.
Δικαίωμα στο γούστο γενικώς αλλά η κιθαριστική δουλειά ριφφολογικά δεν συγκρίνεται ούτε για αστείο (αν και στα In the Shadows και Time υπάρχουν κάτι ριφφ οργασμοί, οπότε κομπλέ) και στα σόλο προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να συγκρίνω, είναι ντροπή. ΛαΡοκ στην κορυφή μου, δεν την παλεύω ΣΥΧΝΑ με την πάρτη του και πρέπει να μετρήσουμε εδώ και τα σόλο που έπαιξε στο Individual Thought Patterns που είναι όλα αριστουργήματα. Αναζητήστε παρεμπιπτόντως το ντοκυμαντέρ Death By Metal, η φάση που περιγράφει ο DiGiorgio την επίσκεψη του LaRocque είναι όλα τα λεφτά (προφανώς Τσακ και Στηβ ήσαν φανμπόηδες).
Ένα τελευταίο μεταλοπατερίστικο και προσωπική παραξενιά μου: ειλικρινά να αγαπάς το μέταλ και να μην νιώθεις King Diamond (ΚΑΤΙ ΕΣΤΩ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ, εξαιρώντας τα love/hate φωνητικά τα οποία ξεπερνιούνται στο 90% των περιπτώσεων αν κάτσει κανείς με στίχους να ακούσει δίσκο σωστά)... είναι κάτι που με ξενίζει, σαν να υπάρχει κάτι λάθος και αφύσικο, σαν να μην μπορεί να υπάρξει συνεννόηση, ταύτιση, κατανόηση.
Για να είμεθα και επίκαιροι, λυπάμαι που δεν εχει επιστρέψει ο Mikkey Dee ή ο Snowy Shaw και λυπάμαι που δεν έγινε κάτι με τους Mercyful Fate νωρίτερα και ΞΟΔΕΨΑΝ ό,τι έμπνευση είχαν Denner/Shermann σε δίσκους κατώτερους των περιστάσεων (ε, μα ρε λατρείες, πού πάτε χωρίς τον βασιλέα; Περιμένετε ρε!)
Mercyful Fate/King Diamond
Καλα τα σολος του Λαροκ ειναι υπεράνω σχολιασμου προφανως!
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Mercyful Fate/King Diamond
Πάνω στην ώρα ανοίξατε το τόπικ:
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Mercyful Fate/King Diamond
Το ειδα χθες με το που βγηκε. Φοβερη συμπτωση. Αναμενουμε το αντιστοιχο MF
Mercyful Fate/King Diamond
γιατί οργισμένη; Ίσα, ίσα θα εκτιμήσει το γεγονός ότι προσπαθείς να βγείς απο την σπηλιά του μικροαστισμού και θα περάσει την σχέση σας σε νέο επίπεδο.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Mercyful Fate/King Diamond
μια χαρά είναι ο δίσκος, τραγουδάει ο Hell Destroyer, η καλύτερη αντιγραφή Mercyful Fate που υπάρχει εκεί έξω (καλύτερη από Portrait/Attic κ.α.).Vic έγραψε: ↑Δευ 08 Απρ 2019, 20:54
Για να είμεθα και επίκαιροι, λυπάμαι που δεν εχει επιστρέψει ο Mikkey Dee ή ο Snowy Shaw και λυπάμαι που δεν έγινε κάτι με τους Mercyful Fate νωρίτερα και ΞΟΔΕΨΑΝ ό,τι έμπνευση είχαν Denner/Shermann σε δίσκους κατώτερους των περιστάσεων (ε, μα ρε λατρείες, πού πάτε χωρίς τον βασιλέα; Περιμένετε ρε!)
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Mercyful Fate/King Diamond
Ομολογώ ότι τους Mercyful Fate, άργησα σχετικά να τους «πιάσω». Ουσιαστικά ασχολήθηκα μαζί τους 1987 - 1988 επηρεασμένος αρχικά από τη βαθμολογία του Hammer στην The Beginning συλλογή, και κατά δεύτερο λόγο από την ακρόαση του Abigail του Diamond στο σπίτι ενός φίλου. Αφού λοιπόν έφυγα από το σπίτι του με παραμάσχαλα την αντιγραμμένη κασέτα με το Abigail και αφού το έλιωσα στις ακροάσεις, άρχισα να μπαίνω στο μεγαλείο του. Αφού πήρα και το The Beginning τις επόμενες μέρες τότε μπήκα για τα καλά στο κόλπο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Όσον αφορά τον King Diamond, ότι έβγαλε μέχρι και το The Eye είναι δεκάρια, ενώ από κει και πέρα όλες οι δουλειές τους είναι τουλάχιστον καλές έως πολύ καλές. Αντίστοιχα από την άλλη, οι δύο δουλειές των Mercyful Fate στα 80s είναι για 10 και οι υπόλοιπες ένα κλικ πιο κάτω. Μπορεί η φωνή του King να είναι love/hate κατάσταση, αλλά αν ανήκει κάποιος στην πρώτη κατηγορία κάπου εκεί θα βαθμολογήσει. Ενώ και στο σανίδι ο King «έσκιζε». Άλλωστε ποιος ξεχνάει εκείνο το τρομερό live στο Ρόδον που ξεκίνησε βγαίνοντας μέσα από το φλεγόμενο φέρετρο. Από την άτυπη κόντρα με τα κιθαριστικά δίδυμα θα προτιμήσω LaRocque κατάσταση.