DARK COVENANT (CAN)

[Xstroyer]

Αυτό που γράφει ο Κουτής, "Με το που δημιουργηθει ενα εργο τεχνης παύει να ανηκει στον δημιουργο και ανηκει πλεον στον εκαστοτε δεκτη που το λαμβανει, στο δικό του προσωπικο συμπαν που αυτος οριζει τους κανονες ηθικης του", κάποιες φορές το πιστεύω και εγώ, αλλά έχει 100% βάση και αλήθεια, μόνο αν ο δέκτης προσδιορίζει και νιώθει το ιδιο το έργο, ακόμα και αντίθετα με αυτό που πιστεύει πως "είναι" ο δημιουργός. Όταν βλέπεις δημιουργούς να "τσινάνε" με το πως αντιλαμβάνονται οι δέκτες το έργο τους, πώς το νιώθουν και πως το αφουγκράζονται, το έργο δεν φεύγει ποτέ από τον δημιουργό και είναι ένα με αυτόν, τις ιδέες του, τα ερεθίσματά του, το εγώ του. Όταν κάποιοι είναι υπερπροστατευτικοί με το έργο τους, δεν μπορεί να γίνει ο διαχωρισμός, και αυτό ποτέ δεν έχει να κάνει μόνο με την καλλιτεχνική προσέγγιση, αλλά με την ολότητα της δημιουργίας.

[Advancing Yokeda]

Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά έβαλα να το ακούσω ολόκληρο και είναι πολύ ωραία ντουμιά. Τα γύρω γύρω καλά θα ήταν να μην υπήρχαν, αλλά από μουσική σκίζει. Έχει και κάτι από Isole που μόνο καλό είναι.

[theBox]

@Xstroyer εχεις καποιο συγκεκριμένο παραδειγμα, γιατι δεν μου εχει συμβει κ δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο. Αν ο δημιουργος ειναι τοσο υπερπροστατευτικος, μηπως μιλαμε για στρατευμενη τεχνη εν τελει;

[aorpanos72]

Εμένα μου ήρθε ένα τέτοιο παράδειγμα στο μυαλό. Οι Burzum.

[Mamercus]

Με το που δημιουργηθει ενα εργο τεχνης (και δεδομενου οτι δεν ειναι στρατευμενο, βλεπε NSBM κτλ) παύει να ανηκει στον δημιουργο και ανηκει πλεον στον εκαστοτε δεκτη που το λαμβανει, στο δικό του προσωπικο συμπαν που αυτος οριζει τους κανονες ηθικης του.

Μέγιστη αλήθεια!
Με ό,τι αυτή συνεπάγεται...

[theBox]

Εμένα μου ήρθε ένα τέτοιο παράδειγμα στο μυαλό. Οι Burzum.

Γιατι ρε παιδια ο Μπουρζουμ ειπε πουθενα ποτε οτι το "A Lost Forgotten Sad Spirit" ή το "My journey through the stars" δεν θελω αν το ακουνε οι αριστεροι, οι εβραίοι και οι γκέι, ειναι γραμμένα μονο για την τερψη Αρείων Γερμανικών φύλων?

[FarCry]

Ωραιο σχολιο mamercus. Και για μενα ειναι ξεκαθαρος(κι επιβεβλημενος κατα ενα τροπο) ο διαχωρισμος μουσικης-καλλιτεχνη.Δυσκολο κομματι αλλα ειναι ενα headgame το οποιο γινεται σιγα σιγα οσο μεγαλωνουμε πιστευω.Οταν αρχιζει και ξεκαθαριζει ηρεμα και σταθερα το πως δημιουργειται τελικα η τεχνη.Ο ναζισμος/το φυλετικο αυτο μανιακο κρεσεντο ειναι μια επιμερους διαταραχη ,ασχετως που εκφραζεται σαν ιδεολογια.Τετοιες ειναι και η παιδοφιλια,οι εθισμοι στο αλκοολ,τα ναρκωτικα,τον τζογο,τα ψυχικα νοσηματα ,οι αυτοκτονικες τασεις,η καταθλιψη κλπ κλπ.Η τεχνη γεννιεται απο ''πειραγμενες'' προσωπικοτητες ,ζορισμενες στο να χωρεσουν στη καθημερινοτητα.Αυτο που δεν επρεπε να υπαρχει αλλα τελικα πρεπει να υπαρχει για να δινει στηριγμα και σε εμας και στον κοσμο οπως ειχε πει ο αγαπημενος Κελαηδονης(αλκοολικος κι ο ιδιος) ,το ''σκοτωμενο αιμα''.
Δηλαδη με μια σκεψη ,και για να φυγω λιγο απο τη μουσικη, Μπουκοφσκι,Γουντι Αλεν,Σιλβια Πλαθ,Κερουακ,Χαιντεγκερ,Γουιλλιαμ Μπαρροους,Ποε,Βιρτζινια Γουλφ και και και...anyway για να το κλεινω,οταν ο καλλιτεχνης δε προπαγανδιζει το οτιδηποτε θελω και πιστευω του ,δε στρατευεται μεσω της τεχνης του,κι εγω ειμαι ενταξει.Και σαφως κατα των προπυλακισμο μπαντων πριν απο λαιβ ή ακυρωσεις για πιθανους συνωμοσιολογικους λογους φαση ο κιθαριστας συχναζει στο καφενειο ''Η ΛΕΥΚΗ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΗ ΑΡΚΟΥΔΑ'' που το εχει ενας που του αρεσει να πηγαινει σε μουσεια με εκθεματα απο το σπιτι του Φυρερ και κατι τετοια τελος παντων.Αναφερομαι σε συνωμοσιες και συνδυαστικα σεναρια αποκλεισμου.Γιατι πραγματιστικως ο ναζισμος εχει απλωσει πολλα ποδαρια και πρεπει να κοπουν.
ΥΓ-Τρομερο το Dark Covenant ρε σεις

[Xstroyer]

Το τι είναι στρατευμένη τέχνη μπορεί να είναι ξεκάθαρο, μπορεί να είναι και σχετικό, δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο. Θα σας πάω σε ένα παράδειγμα εκτός μουσικής για να το δείτε αλλιώς

Ο Luc Besson είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει γυρίσει το φοβερό Leon, με τους Jean Reno, Natalie Portman και Gary Oldman. Υποθέτω πως οι περισσότεροι γνωρίζετε τη συγκεκριμένη ταινία που κυκλοφόρησε το 1994.

Λίγα χρόνια πριν, ο Besson είχε σχέση με μια 15χρονη, την οποία άφησε έγγυο και τελικά παντρεύτηκε, κάνοντας νόμιμη κατα κάποιο τρόπο, μια πράξη του. Μετά χώρισε βέβαια. Κατά καιρούς έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση, ακόμα και βιασμό.

Σκέψου τώρα, πως η σχέση με την ανήλικη, τον επηρέασε (όπως έχει πει) για το Leon. Τώρα ξαναδες το Leon, βλέποντας τον κεντρικό χαρακτήρα του εκτελεστή και τη σχέση του με την 12χρονη Portman, η οποία σε δεύτερη ανάγνωση, μαθαίνοντας το παρασκήνιο, μπορεί να αλλάξει την οπτική σου σε αυτή τη ταινία. Ειδικά αν έχεις μια ανήλικη κόρη.

Στη τέχνη, τα πάθη και όσα συζητάμε, μπορεί να βγαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που δεν φαντάζεσαι, εκεί που δεν βλέπεις. Και μπορεί να είναι μερος του έργου χωρίς να το καταλαβαίνεις, χωρίς να το βλέπεις ξεκάθαρα. Το αν και πως το αποδέχεται κάποιος, είναι προσωπικό του θέμα και καλά κάνει. Αλλά πρέπει να καταλαβαίνει και αυτούς που δεν το δέχονται.

Και κάτι άλλο. Αυτό δεν έχει να κάνει με cancel culture. Και αυτό σχετικό είναι και δεν χρειάζεται να βλέπουμε μόνο τη σκατίλα και το κράξιμο με το παραμικρό, στα social media. Θα μιλήσω προσωπικά, για να μην αερολογούμε. Λατρεύω τον Polanski σαν σκηνοθέτη, γουστάρω με χίλια το Hvis Lyset Tar Oss από Burzum. Ο ένας έχει βιάσει 13χρονη και είναι φυγάς εδώ και δεκαετίες από την Αμερική που έχει εκδοθεί, μένοντας εγκλωβισμένος στη Γαλλία. Ο άλλος είναι δολοφόνος ναζί. Το κλασικό τους έργο είναι συναρπαστικό και θα το παρακολουθώ πάντα, αλλά προσωπικά, δεν θα έκανα ποτέ παρέα με τον Polanski και τον Varg. Σαν επαγγελματίας, δεν θα δούλευα ποτέ μαζί τους. Αυτό δεν είναι cancel culture. Είναι προσωπική θέση επειδή αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνάνε τα ηθικά μου όρια.

[theBox]

Ταλλά προσωπικά, δεν θα έκανα ποτέ παρέα με τον Polanski και τον Varg. Σαν επαγγελματίας, δεν θα δούλευα ποτέ μαζί τους. Αυτό δεν είναι cancel culture. Είναι προσωπική θέση επειδή αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνάνε τα ηθικά μου όρια.

Ξεκάθαρα. Αυτο νομιζω, στα πλαισια των παραμέτρων που κινειται η κουβέντα, ειναι αυτονόητο και κοινο για την πλειοψηφία.

[Xstroyer]

Ταλλά προσωπικά, δεν θα έκανα ποτέ παρέα με τον Polanski και τον Varg. Σαν επαγγελματίας, δεν θα δούλευα ποτέ μαζί τους. Αυτό δεν είναι cancel culture. Είναι προσωπική θέση επειδή αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνάνε τα ηθικά μου όρια.

Ξεκάθαρα. Αυτο νομιζω, στα πλαισια των παραμέτρων που κινειται η κουβέντα, ειναι αυτονόητο και κοινο για την πλειοψηφία.

Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν και μιλάνε κατευθείαν για cancel culture, αν κάποιος ανακαλύπτει κάτι περίεργο σε κάποιον και δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του. Ανθρώπινη και ηθική επιλογή είναι.

[Xstroyer]

@Xstroyer εχεις καποιο συγκεκριμένο παραδειγμα, γιατι δεν μου εχει συμβει κ δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο. Αν ο δημιουργος ειναι τοσο υπερπροστατευτικος, μηπως μιλαμε για στρατευμενη τεχνη εν τελει;

Τώρα είδα αυτό το σχόλιο. Πάμε για ένα σεντόνι επειδή είναι Σαββατο.

Είναι γενικότερο το πλαίσιο. Δεν μιλάμε για την όποια ηθική και πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας ή αν τον επηρεάζει, είτε είναι ξεκάθαρη και στοχευμένη (όπως στους Nacht und Nebel), είτε είναι υπόγεια (όπως στο Leon) και με βάση τα πάθη του δημιουργού.

Δεν μιλάμε μόνο για διαχείριση ιδεών, αλλά για τη δημιουργία γενικότερα, την υφή της, μουσικά και καλλιτεχνικά κριτήρια, επιρροές, τα πάντα.

Κάποιοι δημιουργοί είναι υπερπροστατευτικοί με το έργο τους, οπότε αυτό, δεν μπορεί να φύγει από αυτούς. Αυτοί, ίσως είναι και η πλειοψηφία, οπότε το αφήγημα "Με το που δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης παύει να ανήκει στον δημιουργό και ανήκει πλέον στον εκάστοτε δέκτη που το λαμβάνει και στο προσωπικό του σύμπαν", όσο και να το πιστεύω και εγώ, δεν μπορεί να βρει την απόλυτη εφαρμογή του.

Αν πεις στον Magus το αυτονόητο, αυτό που πιστεύω ξεκάθαρα εγώ και οι περισσότεροι που το έχουμε συζητήσει, πως το τελευταίο Necromantia μοιάζει πολύ με Yoth Iria, θα γίνει έξαλλος. Δεν το δέχεται. Αυτό το έργο, δεν μπορεί να φύγει από τον δημιουργό και δεν μιλάμε για διαχείριση ιδεών εδώ, αν και σε αυτόν τον τομέα, έχει συγκεκριμένες ιδέες ο καλλιτέχνης και θα διαφωνήσει άμεσα αν ο δέκτης πιστέψει κάτι διαφορετικό.

Έπειτα, υπάρχουν οι καλλιτέχνες που το έργο τους δεν έχει υφολογική συνοχή. Αυτό δείχνει 2 πράγματα: α) το έργο είναι απόλυτα προσωπικό, β) το έργο είναι σκόπιμα διαφορετικό.

Στη πρώτη περίπτωση μπορούμε να βάλουμε το έργο του Jim Matheos και των Fates Warning. Στούς ύστερους Fates, o Matheos δημιουργεί απόλυτα προσωπική μουσική και φωνάζει "don't follow me" στον οπαδό και τον δέκτη. Η ύστερη μουσική του έχει συναρπάσει πολλούς, οι οποίοι τη νιώθουν βαθύτατα και έχουν ταυτιστεί με αυτή. Αν την νιώσουν με το δικό τους τρόπο και το αναφέρουν στον Matheos, μάλλον θα διαφωνήσει και θα πει πως η δημιουργία είναι κάτι συγκεκριμένο και όχι αυτό που λαμβάνει ο δέκτης. Σε παλιότερες Fates δημιουργίες, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει γιατί δεν τον εκφράζουν πλέον. Οπότε ταυτόχρονα, ο δημιουργός αντιλαμβάνεται και διαφορετικά κάθε τμήμα του έργου του, αναλόγως με τη αλλαγή του χαρακτήρα του, των ιδεών του, της μουσικής του εξέλιξης και της διαφορετικής προσέγγισης στη τέχνη του. Moυσικοί σαν τον Jim Matheos, δημιουργούν τόσο προσωπική τέχνη, που δεν φεύγει εύκολα από αυτούς, ενώ κάποιοι άλλοι σαν τον Magus δεν δέχονται καν διαφορετική προσέγγιση. Έβαλα 2 παραδείγματα, υπάρχουν αμέτρητα ακόμα. Αυτοί είναι υπερπροστατευτικοί με το έργο τους και δεν θέλουν διαφορετική ανάγνωση.

Στη δεύτερη περίπτωση, το έργο αλλάζει σκόπιμα για εμπορική αποδοχή. Εκεί, σχεδόν σίγουρα, δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον δημιουργό πως θα λάβει ο δέκτης το έργο του. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και περιπτώσεις όπως π.χ. οι Accept των τελευταίων ετών, οι Sabaton, oι Amon Amarth και πολλοί ακόμα, οι οποίοι δημιουργούν μουσική μέσα σε συγκεκριμένα κουτάκια, με συγκεκριμένες προδιαγραφές και τυποποίηση, για να έχουν κάτι να υποστηρίξουν σε μια περιοδεία ή να προσεγγίσει ένα συγκεκριμένο κοινό που θέλει να διασκεδάσει. Και πάλι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για αυτούς πως θα το λάβει ο δέκτης. Από αυτούς, φεύγει το έργο, αλλά δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο πέρα από το fun της υπόθεσης.

Θα σας πάω τώρα, σε μια αντίθετη περίπτωση. Ο σκηνοθέτης David Lynch δημιουργεί ονειρικό και αφηρημένο σινεμά με μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία. Εκεί μέσα, σίγουρα αντιλαμβάνεσαι πολλές προσωπικές ιδέες, ειδικά αν έχεις διαβάσει και κάποια κείμενα του. Αν κάτσει σε ένα τραπέζι και μιλήσει με τρία διαφορετικά άτομα, που ο καθένας αντιλαμβάνεται, νιώθει και καταλαβαίνει διαφορετικά π.χ. το Mulholland Drive, o Lynch θα πει και στους τρεις "μπράβο". Το έργο του Lynch, κυριολεκτικά φεύγει από αυτόν, και ο ίδιος θέλει ο δέκτης να το αντιλαμβάνεται με τον τρόπο του. Αυτός, αφήνει ο ίδιος να φύγει το έργο του και να πάει στο κοινό, το οποίο θέλει να σκεφτεί και να το εκλάβει όπως θέλει.

[Epitaph]

Θα μιλήσω προσωπικά, για να μην αερολογούμε. Λατρεύω τον Polanski σαν σκηνοθέτη, γουστάρω με χίλια το Hvis Lyset Tar Oss από Burzum. Ο ένας έχει βιάσει 13χρονη και είναι φυγάς εδώ και δεκαετίες από την Αμερική που έχει εκδοθεί, μένοντας εγκλωβισμένος στη Γαλλία. Ο άλλος είναι δολοφόνος ναζί. Το κλασικό τους έργο είναι συναρπαστικό και θα το παρακολουθώ πάντα, αλλά προσωπικά, δεν θα έκανα ποτέ παρέα με τον Polanski και τον Varg. Σαν επαγγελματίας, δεν θα δούλευα ποτέ μαζί τους. Αυτό δεν είναι cancel culture. Είναι προσωπική θέση επειδή αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνάνε τα ηθικά μου όρια.

Μία ερώτηση μόνο στη φιλοσοφική αυτή συζήτηση, χωρίς καμία αίσθηση ειρωνείας ή εξυπνακισμού.

Ο Varg Vikernes όντως είχε ασπαστεί για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ιδέες που είχαν να κάνουν με ναζισμό (ειδικά όσο ήταν φυλακή). Από τα βίντεο που είχε μετά στο κανάλι του (τα παρακολουθούσα συχνά, γιατί έβγαζαν μια ηρεμία, παρ όλα τα ακραία θέματα που μπορεί να καταπιανόταν), εγώ δεν είχα ακούσει καμία νεοναζιστική ιδέα**. Αλλά γιατί να μην μπορεί κάποιος να αλλάξει τελικά τις απόψεις του; Με λίγα λόγια γιατί να μην μπορεί κάποιος να μετριάσει ή να αποκηρύξει τελείως μια ιδεολογία;

**Αν θυμάμαι καλά από τα πιο ακραία παραδείγματα από αυτά τα νέα βίντεο του (πριν φάει το μπαν), ήταν πως είχε πει πως «κάθε φυλή έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και φυσικά γνωρίσματα μόνο στη συγκεκριμένη φυλή (π.χ. οι Αφρικανοί έχουν μεγαλύτερες φυσικές αντοχές και δύναμη χωρίς να προσπαθήσουν πολύ)». Για να γίνω πιο ξεκάθαρος έλεγε πως αν γεννηθεί ένας Λευκός και ένας Μαύρος, τότε αν τηρήσουν το ίδιο πρόγραμμα διατροφής και γυμναστικής, ο μαύρος θα βγει πιο δυνατός από τον λευκό. Που και εξελικτικά π.χ. βγάζει νόημα, αφού όσοι είναι σε χώρες με πολύ ακραίες θερμοκρασίες και δεν ζουσαν για εκατοντάδες χρόνια σε χώρες με ανέσεις (δίκτυο ύδρευσης, αυτοκίνητα/άλογα, κλπ) είναι φυσικό και επόμενο να αποκτήσουν λίγες παραπάνω σωματικές δυνάμεις. Νομίζω το χε φέρε ακριβώς έτσι το παράδειγμα. Κάποιος που είναι νεοναζί, δεν πρέπει να θεωρεί την Άρεια Φυλή καλύτερη σε όλους τους τομείς; Πως μπορεί κάποιος ναζί, να δεχθεί ότι -φυλετικά- είναι χειρότερος από κάποιον ερυθρόδερμο/καφέ/μαύρο/λατίνο/μεσογειακό κ.λπ;

Επίσης όντως κατηγορούσε Εβραίους, περισσότερο τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και γενικά με αυτές είχε τρελό κόλλημα. Αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι κάτι ακραία ρατσιστικό να φεύγει από το στόμα του (ίσως να το λεγε και να το χω αποβάλλει απ το μυαλό μου - πιθανό).
Απλά αν μπορείς και έχεις χρόνο, θέλω να απαντήσεις εσύ (ή ο οποιοσδήποτε στην σημειωμένη ερώτηση).

[Xstroyer]

Μία ερώτηση μόνο στη φιλοσοφική αυτή συζήτηση, χωρίς καμία αίσθηση ειρωνείας ή εξυπνακισμού.

Με λίγα λόγια γιατί να μην μπορεί κάποιος να μετριάσει ή να αποκηρύξει τελείως μια ιδεολογία;

Φυσικά και μπορεί. Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Ειδικά για κάτι που πίστευε σε εφηβική ή νεαρή ηλικία, όταν δεν είχε συγκροτήσει πλήρως τη σκέψη του και τη θεώρηση των πραγμάτων.

Έχω παρακολουθήσει αυτά που αναφέρεις, όταν λέω "ναζί" δεν εννοώ κυριολεκτικά αυτό που σημαίνει η λέξη, αλλά το ακραίο της δεξιάς, για να καταλαβαινόμαστε κάπως.

[CountRaven]

Θα μιλήσω προσωπικά, για να μην αερολογούμε. Λατρεύω τον Polanski σαν σκηνοθέτη, γουστάρω με χίλια το Hvis Lyset Tar Oss από Burzum. Ο ένας έχει βιάσει 13χρονη και είναι φυγάς εδώ και δεκαετίες από την Αμερική που έχει εκδοθεί, μένοντας εγκλωβισμένος στη Γαλλία. Ο άλλος είναι δολοφόνος ναζί. Το κλασικό τους έργο είναι συναρπαστικό και θα το παρακολουθώ πάντα, αλλά προσωπικά, δεν θα έκανα ποτέ παρέα με τον Polanski και τον Varg. Σαν επαγγελματίας, δεν θα δούλευα ποτέ μαζί τους. Αυτό δεν είναι cancel culture. Είναι προσωπική θέση επειδή αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνάνε τα ηθικά μου όρια.

Μία ερώτηση μόνο στη φιλοσοφική αυτή συζήτηση, χωρίς καμία αίσθηση ειρωνείας ή εξυπνακισμού.

Ο Varg Vikernes όντως είχε ασπαστεί για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ιδέες που είχαν να κάνουν με ναζισμό (ειδικά όσο ήταν φυλακή). Από τα βίντεο που είχε μετά στο κανάλι του (τα παρακολουθούσα συχνά, γιατί έβγαζαν μια ηρεμία, παρ όλα τα ακραία θέματα που μπορεί να καταπιανόταν), εγώ δεν είχα ακούσει καμία νεοναζιστική ιδέα**. Αλλά γιατί να μην μπορεί κάποιος να αλλάξει τελικά τις απόψεις του; Με λίγα λόγια γιατί να μην μπορεί κάποιος να μετριάσει ή να αποκηρύξει τελείως μια ιδεολογία;

**Αν θυμάμαι καλά από τα πιο ακραία παραδείγματα από αυτά τα νέα βίντεο του (πριν φάει το μπαν), ήταν πως είχε πει πως «κάθε φυλή έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και φυσικά γνωρίσματα μόνο στη συγκεκριμένη φυλή (π.χ. οι Αφρικανοί έχουν μεγαλύτερες φυσικές αντοχές και δύναμη χωρίς να προσπαθήσουν πολύ)». Για να γίνω πιο ξεκάθαρος έλεγε πως αν γεννηθεί ένας Λευκός και ένας Μαύρος, τότε αν τηρήσουν το ίδιο πρόγραμμα διατροφής και γυμναστικής, ο μαύρος θα βγει πιο δυνατός από τον λευκό. Που και εξελικτικά π.χ. βγάζει νόημα, αφού όσοι είναι σε χώρες με πολύ ακραίες θερμοκρασίες και δεν ζουσαν για εκατοντάδες χρόνια σε χώρες με ανέσεις (δίκτυο ύδρευσης, αυτοκίνητα/άλογα, κλπ) είναι φυσικό και επόμενο να αποκτήσουν λίγες παραπάνω σωματικές δυνάμεις. Νομίζω το χε φέρε ακριβώς έτσι το παράδειγμα. Κάποιος που είναι νεοναζί, δεν πρέπει να θεωρεί την Άρεια Φυλή καλύτερη σε όλους τους τομείς; Πως μπορεί κάποιος ναζί, να δεχθεί ότι -φυλετικά- είναι χειρότερος από κάποιον ερυθρόδερμο/καφέ/μαύρο/λατίνο/μεσογειακό κ.λπ;

Επίσης όντως κατηγορούσε Εβραίους, περισσότερο τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και γενικά με αυτές είχε τρελό κόλλημα. Αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι κάτι ακραία ρατσιστικό να φεύγει από το στόμα του (ίσως να το λεγε και να το χω αποβάλλει απ το μυαλό μου - πιθανό).
Απλά αν μπορείς και έχεις χρόνο, θέλω να απαντήσεις εσύ (ή ο οποιοσδήποτε στην σημειωμένη ερώτηση).

Για να είσαι ακόμα σε αυτό το τόπικ και να αναρωτιέται τέτοια πράγματα, δεν έχεις πατήσει ακόμα play σε BSTA.

[Mamercus]

Ωραιο σχολιο mamercus. Και για μενα ειναι ξεκαθαρος(κι επιβεβλημενος κατα ενα τροπο) ο διαχωρισμος μουσικης-καλλιτεχνη.Δυσκολο κομματι αλλα ειναι ενα headgame το οποιο γινεται σιγα σιγα οσο μεγαλωνουμε πιστευω.Οταν αρχιζει και ξεκαθαριζει ηρεμα και σταθερα το πως δημιουργειται τελικα η τεχνη.Ο ναζισμος/το φυλετικο αυτο μανιακο κρεσεντο ειναι μια επιμερους διαταραχη ,ασχετως που εκφραζεται σαν ιδεολογια.Τετοιες ειναι και η παιδοφιλια,οι εθισμοι στο αλκοολ,τα ναρκωτικα,τον τζογο,τα ψυχικα νοσηματα ,οι αυτοκτονικες τασεις,η καταθλιψη κλπ κλπ.Η τεχνη γεννιεται απο ''πειραγμενες'' προσωπικοτητες ,ζορισμενες στο να χωρεσουν στη καθημερινοτητα.Αυτο που δεν επρεπε να υπαρχει αλλα τελικα πρεπει να υπαρχει για να δινει στηριγμα και σε εμας και στον κοσμο οπως ειχε πει ο αγαπημενος Κελαηδονης(αλκοολικος κι ο ιδιος) ,το ''σκοτωμενο αιμα''.

Να 'σαι καλά, @FarCry.

Πολλή δυνατή η φράση "σκοτωμένο αίμα".

Δεν θα έβαζα όμως στο ίδιο σακούλι εθισμό και ναζισμό.
Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι πώς το λες, υπό την έννοια της διαταραχής που βρίσκει διέξοδο σε κάτι στρεβλό.
Αλλά και πάλι, ο νεοναζί λειτουργεί αυτόβουλα, ο χρήστης ουσιών -αφού εθιστεί- δυστυχώς όχι. Άλλο η ψυχολογία μάζας κι άλλο η νευροφυσιολογία της στέρησης.
Ο νεοναζί επιλέγει να είναι/γίνει κοινωνικοπαθολογικό τέρας, ο καταθλιπτικός είναι ασθενής, δεν έχει δυνατότητα επιλογής.

Επίσης, οι καλλιτέχνες δεν είναι πειραγμένοι ή παράξενα φρούτα, όλοι τους. Κάθε άλλο. Πολύ συχνά, εμείς είμαστε οι πειραγμένοι, κι αυτοί εμάς δεν αντέχουν, παρά την ιδιοσυγκρασία τους. Όταν ο υπηρέτης των Μουσών πέφτει πάνω στην κοινωνική αναγλησία και τον ατομικισμό, το βόλεμα, την απάθεια, την καταστροφή των ονείρων, την κατάπτωση, την κατρακύλα, δεν είναι αυτός παράξενος που θα χτυπήσει όλα τούτα με λόγια/νότες/χρώματα που τελικά ίσως ξαφνιάσουν το γενικό, κοινό αίσθημα.

Ναι, πειραγμένος ο Άσιμος.

Ο κόσμος που ζούσε, η κοινωνία, ήταν ...απείραχτα;

Άλλη, μεγάλη κουβέντα που πραγματικά, αν υπάρχει σχετικός μεταλλοδίσκος με τέτοιες υπαρξιακές ερωταποκρίσεις θα τον άκουγα αμέσως!