Χωρίς Τίτλο

Κείμενα μελών του φόρουμ.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
castledemon
Δημοσιεύσεις: 932
Εγγραφή: Δευ 02 Απρ 2018, 14:02

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από castledemon »

Ρε σεις, κάπου δεν υπήρχε ένα τοπικ όπου είχαμε δικά μας γραπτά, στίχους κτλ; δεν το βρήκα.
Όπως και να έχει, ήθελα να βάλω το κείμενο που ακολουθεί που μόλις μου έσκασε και το έγραψα σήμερα το μεσημέρι... Θέλει λίγο σουλουπωμα και διόρθωμα / αλλαγές αλλά όπως είπα, είναι φρέσκο φρέσκο, της ώρας...

Ονόματα και καταστάσεις είναι τυχαία, μη νομισει κανείς ότι με χτύπησε η μοίρα, ευτυχώς όλα καλά, όλο το σόι είναι ζωντανό ακόμα χαχα

Ατιτλο ακόμα...

Με ξύπνησε το χτύπημα της πόρτα μέσα στη βαθιά νύχτα. Όλοι κοιμοντουσαν, κανείς δε σαλεψε. Ένας καμπουρης γέροντας περίμενε στο κατώφλι. Φορούσε κουρελια και είχε κρυμμένο το αποστεωμενο του πρόσωπο μέσα στην κουκούλα. Κρατούσε ένα μπαστούνι και ένα φανάρι που αχνοφεγγε τόσο που έμοιαζε σβηστο. Η βραδιά δεν είχε αστέρια, παρά μόνο το φεγγάρι που ήταν θολό.

- Τι θέλεις γέροντα;
- Μπορώ να περάσω;
- Ποιος είσαι;
- μου έχουν δώσει πολλά ονόματα, σε πολλές γλώσσες. Αλλά κανένα δεν είναι το αληθινό μου.
- Εγώ πως να σε λέω;
- Φώναζε με Χουρνιάζ. Μπορώ να περάσω;
- Έλα αλλά κάνε ησυχία, όλοι κοιμούνται.

Πέρασε και καθησε. Ακουμπησε τη λάμπα στο τραπεζακι και το μπαστούνι του στο τοίχο.
- Να σου βάλω κάτι;
- ένα τσιπουρακι, βάλε και για σένα ένα, θα το χρειαστείς.

Έβαλα δύο ποτήρια. Σήκωσα το δικό μου. Στην υγειά μας. Δεν έπιασε καν το δικό του μα κοιτούσε σκυφτος το πάτωμα. Ένα ανεξηγητο ριγος με διαπερασε.
- Πες μου τώρα μπάρμπα, τι σε φέρνει εδώ.
- Ήρθα για το Νίκο.
Χαμηλωσα το ποτήρι από το στόμα...
- Τον ανιψιο μου; τι τον εθες;
- Θα τον πάρω μαζί μου
- Πού;
- Ακόμα δεν κατάλαβες ποιος είμαι;

Το ποτήρι μου έπεσε από το χέρι. Έσπασε με κροτο σε χίλια κομμάτια αλλά κανείς δεν ξύπνησε. Γύρισα στην κουζίνα και αρπαξα το μαχαίρι.

- Φύγε όπως είσαι!!
- Δε γίνεται.
- Φύγε σου λέω θα σε σφαξω.
- Δεν καταλαβαίνεις...

Με μια κίνηση εχωσα το μαχαίρι στην καρδιά του. Ή εκεί που θα έπρεπε να ήταν... Τράβηξα το μαχαίρι και ξεχυθηκαν μαύρα ζουμιά. Σκουλήκια και σαρανταποδαρουσες βρήκαν διέξοδο από την τρύπα. Κοιτούσα με τρόμο κατανοωντας ποιον είχα απέναντι μου...

- Όχι... Όχι... Δεν είναι δυνατόν... Όχι το Νικο
- Λυπάμαι αλλά έτσι είναι γραμμένο
- Είναι 7 χρονών. Έχει τη ζωή μπροστά του. δική του. Πρέπει να χαρεί, να λυπηθει, να μάθει, να ξεχάσει, να ερωτευτεί, να απογοητευτεί.... Δεν έχει ζήσει τίποτα ακόμα
- Δεν το οριζω εγώ
- Κοίτα με στα μάτια. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον πάρεις!

Σήκωσε το κεφάλι και μέσα από την κουκούλα με κοίταξε στα μάτια. Είδα θρηνο, σκοτάδι, θλίψη και πόνο. Είδα συντρίμμια, κηδείες, χαμό. Δεν τα είδα στα μάτια του, τα μάτια του ήταν μαύρες τρύπες. Τα είδα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

- Φύγε σου λέω
και δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου.
- Δεν μπορώ να γυρίσω με άδεια χέρια...
- Άσε τον μικρό ήσυχο...
- Κάποιον πρέπει να πάρω. Θα πάρω τη μανα του.
- και τι θα απογινει χωρίς μάνα; έχει και μια μικρή αδελφή, ποιος θα τα φροντίσει;
- εσύ, που τα αγαπάς
- δεν είναι το ίδιο. Ξέχνα το, η μάνα τους θα μείνει εδώ μαζί τους.
- Θα πάρω τη δική σου μάνα.
- Όχι τη μάνα μου δε θα το αντέξω.
- Σου είπα δεν μπορώ να γυρίσω με άδεια χέρια.
- Πάρε εμένα διαολε!!
- Δεν είναι ώρα σου...
- Δε με νοιάζει.
- Κοίτα με πάλι στα μάτια.
Κοίταξα. Οι μαύρες τρύπες φωτισαν. Είδα ουράνιο τόξο, είδα θάλασσα, άκουσα παιδικά γέλια και χαρές, είδα εμένα, είδα σφιχτά στην αγκαλιά μου μια γυναίκα που δε γνώριζα. Είδα πάθος, έρωτα, είδα δάκρυα λύπης και χαράς.
- Αυτό σου είναι γραμμένο
μου είπε... Σαστισα. Έκλαψα..... Έβαλα τις παλάμες μου στα μάτια για να σκουπησω τα δάκρυα, αλλά κυρίως για να μη δω άλλα. Κατέβασα το τσίπουρο και μετά το δικό του. Σηκωθηκα και κοίταξα τους άλλους που κοιμοντουσαν γαληνιοι. Φιλησα τη μανα μου, τη νύφη μου, το Νίκο και την Κλειω.
- Πάμε του είπα

Στηριχτηκε στο μπαστούνι και σηκώθηκε.
- Ξέρεις γιατί παίρνω πάντα τους καλούς;
- Γιατί;
- επειδή κάνουμε πάντα την ίδια συζήτηση...

Κοντοσταθηκα λίγο και σκεφτηκα τι μου είπε...
- πάμε τώρα, προχώρα.
- την ίδια συζήτηση είχα και με τον αδελφό σου.
- προχώρα Γαμωτο σου λέω
- Έλα δίπλα μου
- ακόλουθω πίσω σου.
- γιατί;
- δε σου έχω εμπιστοσύνη.

Γέλασε δυνατά και τα λουλούδια μαραζωσαν, δέντρα έπεσαν και το φεγγάρι έσβησε. Γύρισα το κεφάλι μου, οι άλλοι ακόμα κοιμοντουσαν.
Ήμαστε καλά μουρμουρισα, όλα θα πάνε καλά... Όλα θα πάνε καλά...
Περπατουσαμε αμιλητοι για ώρες, ίσως μέρες. Σκέφτηκα πως ίσως δεν υπάρχει προορισμός. Ίσως και να περπαταμε για πάντα...
- Να σε ρωτήσω κάτι;
- Ρώτα με ότι θες
- Ήρθες στ'αλήθεια για το Νίκο;
- Οχι
- Για ποιον ήρθες;
- Για αυτόν που θα μου ανοίξει
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος castledemon την Παρ 12 Ιούλ 2019, 14:34, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από Priamos »

Ωραιο. Απλό και καλό. Στο ύφος λαϊκών διηγήσεων.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

castledemon έγραψε: Παρ 12 Ιούλ 2019, 14:34 Ρε σεις, κάπου δεν υπήρχε ένα τοπικ όπου είχαμε δικά μας γραπτά, στίχους κτλ; δεν το βρήκα.
Όπως και να έχει, ήθελα να βάλω το κείμενο που ακολουθεί που μόλις μου έσκασε και το έγραψα σήμερα το μεσημέρι...
Νομίζω δεν υπήρχε, παρα μόνο στο «προώθηση». σκεφτόμουν καιρό τώρα να ανοίξω μια υποκατηγορία για δικά μας κείμενα αλλά κ για workshop/feedback κειμένων, οπότε νομίζω το ποστ σου είναι ιδανική ευκαιρία. Του άλλαξα τίτλο σε "Χωρίς Τίτλο", αλλά αν κάποια στιγμή βρεις κλπ, πες μουνα κάνω edit. Η ιδέα είναι να έχουμε ένα τόπικ ανα κείμενο.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Δικά μας γραπτά...

Δημοσίευση από CountRaven »

Πολύ ωραίο.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από rbrigade »

Ωραίο. Τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι, να το μεγαλώσεις, να του δώσεις βάθος, να απλώσεις διαλόγους και περιγραφές για να έχει μια αξιοπρεπή έκταση. Επίσης με ξένισαν δυο τρία πράγματα, η ευκολία που έβαλε τον γέροντα μέσα (θέλει λίγο διάλογο παραπάνω για να το δικαιολογήσεις), το περίεργο όνομα (σημαίνει κάτι;), το τσίπουρο (ελληνικό ποτό, αλλά λίγο πριν ο γέρος δίνει ένα ξένο όνομα, μου χτύπησε λίγο η αντίφαση)
Άβαταρ μέλους
castledemon
Δημοσιεύσεις: 932
Εγγραφή: Δευ 02 Απρ 2018, 14:02

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από castledemon »

:love2: Καρδούλες μόνο αφού βγήκα αλώβητος από την κριτική του brigade :D

ναι θελει δουλειά ακόμα, αλλωστε γραφτηκε σε ενα brainstorming session 30 λεπτων στο κινητο.
Η αληθεια ειναι οτι το ονομα ειχα σκοπο να το αλλαξω. Ολα ξεκινησαν με μια άσχετη ιστορία που μου είπε η μάνα μου για εναν made-up 'δαίμονα' που χρησιμοποιούσε ο αδελφός της για να την τρομάζει οταν ηταν μικρα. Το όνομα ήταν Χοπτζακ ή κατι τετοιο. Στην αρχή το έγραψα οπως μου το είπε αλλά ακουγοταν πολυ αγγλικό (Hope-Jack) και είπα να το τροποποιήσω λίγο χωρίς να 'εξαφανίσω', ετσι το κανα λιγο αραβοανατολίτικο (στα αυτιά μου τουλάχιστον) :toothy: αλλά και μενα δε μου πάτησε τρελά και επισης με προβληματιζε η αντίφαση που ανέφερες (ξενο ονομα / τσίπουρο).
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από rbrigade »

Κάντο σφηνάκι bourbon, άλλαξε όλα τα ονόματα σε αγγλικά και ξεκινάς διεθνή καριέρα! :)
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Χωρίς Τίτλο

Δημοσίευση από theBox »

Μου αρεσε πολυ κι εμενα! Μπράβο. Οπως ειπε και ο Πριαμος ειναι στο σκεπτικο των λαικων διηγησεων. Εμένα αυτη η "Ελληνιά" μου άρεσε περισσοτερο απ το αν ήταν σε fantasy ή "διεθνές" setting. Μόνο το όνομα του θανάτου ακουγεται κάπως "εκτος" (αν και έπιασα την ανατολίλα πριν την αναφέρεις). Πταίσμα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Δικά μας γραπτά”