Υπήρχε ενα θεμα στις αρχές "δισκοθηκες κ προβληματισμοι" ή καπως έτσι, που κατι τετοια λεγαμε...
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
...και στο ίδιο θέμα ίσως έχουμε μιλήσει και για το (θεωρητικά) ηθικό κομμάτι.
Εγώ ας πούμε, είμαι εθισμένος με το φυσικό προϊόν και αγοράζω τόσο CD, όσο και βινύλιο, αναλόγως με το ποιο μου "κάθεται" καλύτερα, ποιο θεωρώ καλύτερο και πιο οικονομικό (τα κριτήρια αλλάζουν ανα αγοραστή). Π.χ., δεν πολυγουστάρω τα διπλά βινύλια για να μην αλλάζω συνέχεια πλευρά, οπότε παίρνω το CD και επίσης παίρνω ότι προσφέρει παραπάνω, ανεξάρτητα με το format, δηλαδή bonus tracks, καλύτερο booklet κτλ. Δεν στοχεύω σε συγκεκριμένο format, στη μουσική που με ενδιαφέρει, αλλά στο αποτέλεσμα και τη ποιότητα του προϊόντος το οποίο θα ακούσω με απόλαυση.
Ο χ,ψ τίτλος μπορεί να υπάρχει σε μεταχειρισμένη κόπια, νέα κόπια, χρώμα, μαύρο, CD και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Το ηθικό κομμάτι, λέει πως στο μεταχειρισμένο, τα χρήματα πάνε στη τσέπη του μεταπωλητή και όχι στην εταιρία, η οποία έχει ρίξει κάποια χρήματα, έχει πληρώσει κάποια δικαιώματα και έχουν έσοδα (από ένα σημείο και μετά), τόσο η εταιρία, όσο και ο καλλιτέχνης, οπότε με τη σειρά τους, αμφότεροι μπορούν να συνεχίσουν να μας προσφέρουν τη μουσική που αναζητούμε.
Αγοράζω συνέχεια και μεταχειρισμένα, αλλά κυρίως σε περιπτώσεις που μπορεί να θέλω συγκεκριμένη έκδοση ή δεν υπάρχει στην αγορά. Πάντα με γνώμονα τη μουσική και τη τσέπη.
Γενικώς, σε πολλές διαφορετικές απόψεις, ακόμα και αν συγκρούονται στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπάρχει "δίκιο" σε αρκετές από αυτές, χωρίς σαφή αντικειμενική οπτική γωνία. Η αγορά υπάρχει εκεί έξω, τα προϊόντα επίσης, η μουσική, οι εταιρίες, οι καλλιτέχνες, το κοινό, οι γκρινιάρηδες που φωνάζουν παρότι αγοράζουν ένα CD το χρόνο, αυτοί που αγοράζουν χωρίς να τα ακούνε, αυτοί που θέλουν να αγοράζουν με 10 ευρώ αλλά να πουλάνε με 100, οι εταιρίες με τις τούμπες και τις κινήσεις εντυπωσιασμού, ανακοινώσεις-ξεανακοινώσεις, μουσικοί που πουλάνε CD-R και φτωχά προϊόντα πιο ακριβά από μαγαζιά, υπερτιμολογήσεις, άσχετοι που νομίζουν ότι το CD κοστίζει στην εταιρία 1 ευρώ και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Καλή μουσική θέλω και ας είναι σε ότι θέλουνε, αρκεί να το βρίσκω διαθέσιμο και να καλύπτει τις ανάγκες μου.
Εγώ ας πούμε, είμαι εθισμένος με το φυσικό προϊόν και αγοράζω τόσο CD, όσο και βινύλιο, αναλόγως με το ποιο μου "κάθεται" καλύτερα, ποιο θεωρώ καλύτερο και πιο οικονομικό (τα κριτήρια αλλάζουν ανα αγοραστή). Π.χ., δεν πολυγουστάρω τα διπλά βινύλια για να μην αλλάζω συνέχεια πλευρά, οπότε παίρνω το CD και επίσης παίρνω ότι προσφέρει παραπάνω, ανεξάρτητα με το format, δηλαδή bonus tracks, καλύτερο booklet κτλ. Δεν στοχεύω σε συγκεκριμένο format, στη μουσική που με ενδιαφέρει, αλλά στο αποτέλεσμα και τη ποιότητα του προϊόντος το οποίο θα ακούσω με απόλαυση.
Ο χ,ψ τίτλος μπορεί να υπάρχει σε μεταχειρισμένη κόπια, νέα κόπια, χρώμα, μαύρο, CD και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Το ηθικό κομμάτι, λέει πως στο μεταχειρισμένο, τα χρήματα πάνε στη τσέπη του μεταπωλητή και όχι στην εταιρία, η οποία έχει ρίξει κάποια χρήματα, έχει πληρώσει κάποια δικαιώματα και έχουν έσοδα (από ένα σημείο και μετά), τόσο η εταιρία, όσο και ο καλλιτέχνης, οπότε με τη σειρά τους, αμφότεροι μπορούν να συνεχίσουν να μας προσφέρουν τη μουσική που αναζητούμε.
Αγοράζω συνέχεια και μεταχειρισμένα, αλλά κυρίως σε περιπτώσεις που μπορεί να θέλω συγκεκριμένη έκδοση ή δεν υπάρχει στην αγορά. Πάντα με γνώμονα τη μουσική και τη τσέπη.
Γενικώς, σε πολλές διαφορετικές απόψεις, ακόμα και αν συγκρούονται στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπάρχει "δίκιο" σε αρκετές από αυτές, χωρίς σαφή αντικειμενική οπτική γωνία. Η αγορά υπάρχει εκεί έξω, τα προϊόντα επίσης, η μουσική, οι εταιρίες, οι καλλιτέχνες, το κοινό, οι γκρινιάρηδες που φωνάζουν παρότι αγοράζουν ένα CD το χρόνο, αυτοί που αγοράζουν χωρίς να τα ακούνε, αυτοί που θέλουν να αγοράζουν με 10 ευρώ αλλά να πουλάνε με 100, οι εταιρίες με τις τούμπες και τις κινήσεις εντυπωσιασμού, ανακοινώσεις-ξεανακοινώσεις, μουσικοί που πουλάνε CD-R και φτωχά προϊόντα πιο ακριβά από μαγαζιά, υπερτιμολογήσεις, άσχετοι που νομίζουν ότι το CD κοστίζει στην εταιρία 1 ευρώ και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Καλή μουσική θέλω και ας είναι σε ότι θέλουνε, αρκεί να το βρίσκω διαθέσιμο και να καλύπτει τις ανάγκες μου.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Το ηθικό κομμάτι είναι αρκετά πιο πολύπλοκο και νομίζω δεν περιορίζεται μόνο στη πλευρά της εταιρείας, αλλά περνάει και στα χωράφια του ίδιου του καλλιτέχνη.
Αν και η ερώτηση ανήκει περισσότερο στο Δισκοθήκες, συλλογές και προβληματισμοί, θα τη κάνω και εδώ για να τσουλήσει η κουβέντα: μέχρι πότε η επανέκδοση εις τη "Ν" μιας κυκλοφορίας θεωρείται ηθική από έναν καλλιτέχνη που έχει σταματήσει να "παράγει" έργο εδω και καιρό, κ απλά δέχεται να "κόψει" πράγμα επειδή ξέρει πως θα πουλήσει για μη μουσικά κριτήρια;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε επανέκδοση χαμένων ντεμο πριν απο 20 - 30 χρόνια. Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο καλό κάνει μια επανέκδοση "σπέσιαλ" με εξτρα ντεμος κ καλούδια.
Αν και η ερώτηση ανήκει περισσότερο στο Δισκοθήκες, συλλογές και προβληματισμοί, θα τη κάνω και εδώ για να τσουλήσει η κουβέντα: μέχρι πότε η επανέκδοση εις τη "Ν" μιας κυκλοφορίας θεωρείται ηθική από έναν καλλιτέχνη που έχει σταματήσει να "παράγει" έργο εδω και καιρό, κ απλά δέχεται να "κόψει" πράγμα επειδή ξέρει πως θα πουλήσει για μη μουσικά κριτήρια;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε επανέκδοση χαμένων ντεμο πριν απο 20 - 30 χρόνια. Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο καλό κάνει μια επανέκδοση "σπέσιαλ" με εξτρα ντεμος κ καλούδια.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Aυτό είναι ένα θέμα χωρίς σαφή απάντηση και με διαφορετικές προεκτάσεις. Δεν πρέπει να έχει και κάποια έσοδα ο επαγγελματίας μουσικός; Επαγγελματίας είναι, δεν είναι απλώς "καλλιτέχνης". Εδώ κοιτάνε να κονομήσουν διάφοροι καιροσκόποι με μισό album... Οπότε π.χ. ο κάθε "Τσάμης" αφού δεν γράφει νέα μουσική, ανακυκλώνεται σε επανακυκλοφορίες για έξτρα εισόδημα. Ακόμα και αν βρίσκεις εύκολα τα albums. Το να είσαι επίκαιρος, το βρίσκεις μπροστά σου σε συναυλίες που μπορεί να προκύψουν κτλ.Scrollkeeper έγραψε: ↑Τετ 10 Απρ 2019, 13:25 Το ηθικό κομμάτι είναι αρκετά πιο πολύπλοκο και νομίζω δεν περιορίζεται μόνο στη πλευρά της εταιρείας, αλλά περνάει και στα χωράφια του ίδιου του καλλιτέχνη.
Αν και η ερώτηση ανήκει περισσότερο στο Δισκοθήκες, συλλογές και προβληματισμοί, θα τη κάνω και εδώ για να τσουλήσει η κουβέντα: μέχρι πότε η επανέκδοση εις τη "Ν" μιας κυκλοφορίας θεωρείται ηθική από έναν καλλιτέχνη που έχει σταματήσει να "παράγει" έργο εδω και καιρό, κ απλά δέχεται να "κόψει" πράγμα επειδή ξέρει πως θα πουλήσει για μη μουσικά κριτήρια;
Όπως έγραψε και ο rbrigade, "όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να στεναχωριόμαστε που κάτι ανατυπώνεται αντί να χαιρόμαστε, τότε έχουμε πιάσει πάτο", οπότε, καλό είναι να υπάρχει ότι έχει ζήτηση, αν και κάποιες φορές ΚΑΙ αυτό είναι σχετικό, αφού η ζήτηση μπορεί να είναι πλασματική ή να υπάρχουν "λογιστικά" εμπόδια.
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Να ξεκαθαρίσω το εξής: θεωρώ απολύτως θεμιτό να ανατυπώνονται δίσκοι που εξαντλήθηκαν. Δηλαδή επειδή βρέθηκαν σήμερα 500-1000 νοματαίοι που αγόρασαν και εξάντλησαν έναν δίσκο δεν θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να τον αγοράσουν οι επόμενες φουρνιές ακροατών; Μακάρι οι καλοί δίσκοι να ξεπουλάνε και να ανατυπώνονται συνεχώς.
Σαφώς διαφωνώ με τα εξής δύο:
1) να τιμολογεί μια εταιρεία τσιμπιμένα κάποιον δίσκο επειδή και καλά είναι limited edition και μετά από λίγο να τον ανατυπώνει (και το πρόβλημά μου δεν είναι η ανατύπωση, αλλά το αρχικό σκόπιμο τσίμπιμα)
2) να ξαναβγαίνει ο ίδιος δίσκος σε παραλλαγές ή με επιπλέον υλικό με το σταγονόμετρο στοχεύοντας στο ίδιοι κοινό που είχε αγοράσει και τις προηγούμενες εκδόσεις.
Ως προς το 2 θα μου πει κανείς ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίζεις ότι όντως υπάρχει τέτοια διάθεση αρμέγματος και στην τελική και ο οπαδός δεν πρέπει να είναι αρνί και να τσιμπάει για ένα μπόνους. Και δεν έχω κάποιον αντίλογο. Αν όμως όντως γίνεται η επανέκδοση με σκοπό αρμέγματος είναι κατακριτέο.
Σαφώς διαφωνώ με τα εξής δύο:
1) να τιμολογεί μια εταιρεία τσιμπιμένα κάποιον δίσκο επειδή και καλά είναι limited edition και μετά από λίγο να τον ανατυπώνει (και το πρόβλημά μου δεν είναι η ανατύπωση, αλλά το αρχικό σκόπιμο τσίμπιμα)
2) να ξαναβγαίνει ο ίδιος δίσκος σε παραλλαγές ή με επιπλέον υλικό με το σταγονόμετρο στοχεύοντας στο ίδιοι κοινό που είχε αγοράσει και τις προηγούμενες εκδόσεις.
Ως προς το 2 θα μου πει κανείς ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίζεις ότι όντως υπάρχει τέτοια διάθεση αρμέγματος και στην τελική και ο οπαδός δεν πρέπει να είναι αρνί και να τσιμπάει για ένα μπόνους. Και δεν έχω κάποιον αντίλογο. Αν όμως όντως γίνεται η επανέκδοση με σκοπό αρμέγματος είναι κατακριτέο.
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
Αντίλογος θα υπάρχει πάντα, και όπως είπα, δεν υπάρχει σαφής γραμμή που να ξεχωρίζει το ορθό και το κατακριτέο.
Για κάθε κυκλοφορία που μπορεί κάποιος να νομίζει πως δεν χρειάζεται να ξαναβγεί ή πλασαρίστηκε limited ή μπορεί να μην έχει ουσία πλέον αφού έχει βγει ξανά και ξανά (π.χ. Manilla Road, Warlord, μέχρι και Iron Maiden) πάντα θα εμφανίζονται κάποιοι που θα το ξαναζητάνε. Ξανά. Και εκεί, δεν βρίσκω κατακριτέο να ψάχνει η εταιρία να βάλει κάτι παραπάνω ή να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό αφού θα το ξανακυκλοφορήσει.
Ξέρω κόσμο που ζητάει τίτλους που δεν πιστεύω πως αξίζει το κόπο να τους ξαναδουλέψει μια εταιρία. Κι όμως, επιμένουν. Αντίστοιχα και κάποιοι διανομείς τα ζητάνε ξανά.
Κάποιοι μεμονωμένοι οπαδοί και συλλέκτες μπορεί να δυσανασχετήσουν, αρκετοί άλλοι θα χαρούν όμως και αντίστοιχα, θα ξανακινηθεί μερίδα αγοράς. Θα δουλέψουν κάποιοι άνθρωποι, θα παραλάβουν συνεργάτες, διανομείς, καταστήματα και το θέμα γυρίζει πάλι. Αν δεν πουλήσει, κάτι κάνεις λάθος ή το έχεις υπερεκτιμήσει. Αν πουλήσει όμως, κάτι γίνεται σωστά.
Για κάθε κυκλοφορία που μπορεί κάποιος να νομίζει πως δεν χρειάζεται να ξαναβγεί ή πλασαρίστηκε limited ή μπορεί να μην έχει ουσία πλέον αφού έχει βγει ξανά και ξανά (π.χ. Manilla Road, Warlord, μέχρι και Iron Maiden) πάντα θα εμφανίζονται κάποιοι που θα το ξαναζητάνε. Ξανά. Και εκεί, δεν βρίσκω κατακριτέο να ψάχνει η εταιρία να βάλει κάτι παραπάνω ή να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό αφού θα το ξανακυκλοφορήσει.
Ξέρω κόσμο που ζητάει τίτλους που δεν πιστεύω πως αξίζει το κόπο να τους ξαναδουλέψει μια εταιρία. Κι όμως, επιμένουν. Αντίστοιχα και κάποιοι διανομείς τα ζητάνε ξανά.
Κάποιοι μεμονωμένοι οπαδοί και συλλέκτες μπορεί να δυσανασχετήσουν, αρκετοί άλλοι θα χαρούν όμως και αντίστοιχα, θα ξανακινηθεί μερίδα αγοράς. Θα δουλέψουν κάποιοι άνθρωποι, θα παραλάβουν συνεργάτες, διανομείς, καταστήματα και το θέμα γυρίζει πάλι. Αν δεν πουλήσει, κάτι κάνεις λάθος ή το έχεις υπερεκτιμήσει. Αν πουλήσει όμως, κάτι γίνεται σωστά.
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Ντρίπλα από Gates of Hell Records
επικροτώ σε πρώτη ανάγνωση την απόφαση της εταιρίας αλλά μετά έχουμε τα ερωτήματα που όλοι θέσατε
προσωπική εκτίμηση από την κατ ιδίαν επαφή που έχω με το αφεντικό της εν λόγω εταιρίας είναι πως πρόκειται για τίμιο επιχειρηματία
προσωπική εκτίμηση από την κατ ιδίαν επαφή που έχω με το αφεντικό της εν λόγω εταιρίας είναι πως πρόκειται για τίμιο επιχειρηματία
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you