Επομένως, για ποιο λόγο αντιμετωπίζονται ρατσιστικά σήμερα (επαναλαμβάνω σήμερα). Διότι και στην Ιντιάνα που έζησα το 2001 για 3 εβδομάδες (που σημαίνει ότι είχα μια κάποια επαφή με τον έξω κόσμο και την καθημερινότητα, π.χ. πήγαινα super market, βόλτες κλπ) δεν διαπίστωσα διακρίσεις. Δούλευαν και μαύροι και λευκοί στα μαγαζιά, κανονικά χωρίς πρόβλημα.
Αντίθετα, στο κέντρο της πόλης υπήρχαν κλαμπ με κάτι θεές μαύρες μέσα, που όμως εμένα δεν με άφηναν να μπω κάτι ντουλάπες που ήταν στην πόρτα. Και γινόταν χαμός μέσα. Διότι μόνο αν ήσουν μαύρος σε άφηναν να μπεις μέσα. Και, ακόμη και αν παρέκαμπτες τα θηρία που ήταν στην πόρτα, το ξύλο το είχες σίγουρο αν έμπαινες μέσα, από τους υπόλοιπους.
Στο αντίστοιχο κλαμπ που έμπαιναν λευκοί δεν υπήρχε ούτε πόρτα ούτε τίποτα, απλώς ήμασταν εμείς και εμείς...διότι οι μαύροι δεν καταδέχονταν να μπουν...
Σε ένα άλλο μαγαζί στο Σικάγο (η Ιντιάνα είναι κοντά στο Σικάγο, μόνο 3 ώρες, που για τα δεδομένα της Αμερικής είναι πολύ κοντινή απόσταση) που πήγαμε ένα Σαββατόβραδο ονόματι Βυζάντιο (πήγαιναν ομογενείς ως επί το πλείστον εκεί), πάλι δεν υπήρχε κάποια πόρτα στην είσοδο...Απλώς δεν πατούσαν οι αφροαμερικανοί...
Δεν θεωρώ επομένως πως οι μαύροι δεν ενδιαφέρονται να παίξουν metal, θεωρώ πως δεν είναι στην κουλτούρα τους στην οποία έχουν αναπτύξει έναν έντονο προστατευτισμό (δεν χρησιμοποιώ καν αυτή την αστεία και γελοία λέξη της πολιτικής ορθότητας των διεθνιστών περί ρατσισμού, χρησιμοποιώ μία με θετική έννοια η οποία αντίστοιχα θα μπορούσε να υπάρχει, επί του πρακταίου, και για τους λευκούς).
Και, εν τέλη, θα πρέπει να σταθμίσεις την χρονική περίοδο που γράφεται το κείμενο, όπου η disco (στην Ευρώπη παιγμένη από λευκούς, η λεγόμενη italo-disco), από το '88 και μετά έδωσε την θέση της στην rap, εντελώς ξαφνικά, με αποτέλεσμα να πέσει κατακόρυφα το επίπεδο της διασκέδασης. Απλώς δεν θέλω να πω πώς ένιωσα όταν διαπίστωσα ότι στις ως τότε disco, τα τραγούδια της καταργήθηκαν εν μία νυκτί και αντικαταστάθηκαν από την rap.
Χωρίς βέβαια να αγνοούμε ότι η disco ξεκίνησε από τους μαύρους, την Donna Summer στην Αμερική και τους Boney M στην Ευρώπη, με έναν από τους κορυφαίους σόουμαν όλων των εποχών τον Μπόμπι Φαρέλ, και δάσκαλο του Michael Jackson.
Όποιος δεν έζησε, έστω και λίγο, τις disco της δεκαετίας του '80, απλώς δεν έζησε την διασκέδαση στα καλύτερά της...
Ίσως και να λέμε τον ίδιο, ένας μελαχροινός με τίγκα κορακίσιο μαλλί, αυτός πειραματιζόταν συνεχώς με το κεφάλι του...Advancing Yokeda έγραψε: ↑Τετ 30 Δεκ 2020, 10:34υπήρχε κάποιος σ' αυτό το μαγαζί χωρίς υφάκι?apeitharxos έγραψε: ↑Τετ 30 Δεκ 2020, 00:25 εκείνος ο τύπος με τα μαύρα μούσια που κάποιες φορές έκανε τα μαλλιά του γαλλική κοτσίδα, αυτός που, τέλος πάντων, έβλεπα πάντα στο μαγαζί όποτε έμπαινα, και είχε ένα υφάκι μερικές φορές...κάπως...
Πάντως θυμάμαι τον κοντοκουρεμένο με το καπέλο αρκετά συμπαθητική φυσιογνωμία 9σε σύγκριση με τους άλλους)