Re: Underground, mainstream, marketing, στήριξη σκηνής κλπ κλπ
Δημοσιεύτηκε: Κυρ 11 Φεβ 2018, 19:10
Ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα 90ς facts για να βάλω και αλατοπίπερο στο ποστ:
Υπήρξε μια περίοδο που στο Hammer, την αρχισυνταξία την είχε αναλάβει ο Καραολίδης. εκείνη την εποχή έγινε μια συνειδητή προσπάθεια να σπρωχτεί σε ένα μεγάλο βαθμό, το Grunge, το Alternative και τα συναφή είδη του νέου τότε ήχου -ας πούμε χοντιρκά την περίοδο 1990-1992 άντε βαριά 3-.
Παράλληλα είχε αρχίσει να ανεβαίνει πολύ το Black / Death Metal κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι κάποια Ελληνικά σχήματα είχαν υπογράψει με ξένες εταιρίες. H ροπή ενός σεβαστού κομματιού Ελληνικών συγκροτημάτων στον ακραίο ήχο είχε ξεκινήσει νωρίτερα φυσικά, τα σοβαρά συμβόλαια ήταν η πρώτοι καρποί και η άνοδο της φάσης -άρα και η προβολή της- συγκοινωνούντα δοχείαδοχεία και αναμενόμενα σκηνικά. Χωρίς να λείπει και η κλασική Ελληνική σφραγίδα: Molon Lave Records, Unsound Records -με διασκάδικο-, Go Underground δισκάδικο -ο πρώτος διανομέας της μικρής και ανερχόμενης τότε Nuclear Blast- και άλλα διάφορα. Το ακραίο Metal στην τότε μορφή του ήταν εκεί. Και με τα χρόνια μέσα στα 90ς θα μεγαλώσει και άλλο η φάση και σε επίπεδο μελανιού σε Χάμερ ειδικά όταν ο Φλωράκης ήρθε στο περιοδικό και ακόμα πιο ειδικά όταν άρχισε να γράφει Γιοβανίτης. το Νορβηγικό Black Metal είχε γίνει πλέον μια κυριλέ υπο-κουλτούρα μέσα στη Metal φάση. Είχε και πριν το impact του -βλέπε πχ. επίσκεψη των Ethereal ως φανς στη Νορβηγία όπου φιλοξενήθηκαν από τους ίδιος τους Mayhem κτλ, γιατί το αναφέρω γιατί δεν θα συνέβαινε αν κάποιοι δεν ήταν φανατικοί ήδη με την φάση και δεν είχαν ξεκινήσει αλληλογραφία με τους αντίστοιχους έξω -βλέπε Ethereal - Mayhem).
Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπουμε αυτό που ανέφερε ο rbrigade. Μεγάλοι καρά εμπορικοί δίσκοι: Painkiller, Black Album, Empire και τόσα άλλα.
Από τα μέσα της δεκαετίας τα πράγματα άρχισαν να γίνονται περισσότερο λαμπερά. Ανατρέξτε στα αγαπημένα σας Μέταλ σφυριά και δείτε το μπαμ που έγινε με το Land Of The Free -1995-. Και λογικό διότι έρχονταν στην Ελλάδα από διανομέα τον οποίο στήριζε το Hammer αλλά και εκείνος στήριζε το Hammer. Σας έγραψα και σε άλλο topic για τους διανομείς και το πόσο και τι ρόλο έπαιξαν...
Έχει ήδη αρχίσει να προκαλείται μια ελεγχόμενη μεν υπαρκτή δε φρεμίτιδα με τους Blind Guardian σε συνδυασμό με την φάση που πέρασε μια ολόκληρη γενιά σε επίπεδο -σχεδόν- pop κουλτούρας με τον Tolkien και τα βιβλία τους. Το μεγάλο μπαμ με αυτό το σκηνικό θα έρθει αργότερα με το Nightfall In The Middle Earth -1998-. Ουρές στο Rock City όταν βγήκε ο δίσκος. Το Γερμανικό ατσάλι -Ragem Running Wild- θα γνωρίσει δόξες δίπλα στους Guardian στα πλαίσια μιας "κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά" φάσης.
Ποιος θα ξεχάσει το όμορφο 1996 και το μεγάλο μπαμ με τους Angra και τους Iced Earth; Μέχρι και οι λαικιές στο λύκειο ένιωθαν με I died for you... Τι να λέμε τώρα. Δεν νομίζω να ξεχνάτε πόσοι τόνοι μελανιού χύθηκαν. Και τα φουλ οπαδικά σκηνικά πριν τα live με ντου στον Sky Rock και άλλα όμορφα.
Το 1995 κυκλοφόρησε ένας δίσκος που έμελε να ανοίξει μια μεγάλη πόρτα -ακάλυπτος ένα πράγμα- στην ταλαίπωρη Metal Ελλάδα μας. Πόρτα για να σκάσουν μύτη οι εραστές του σκότους που ουσιαστικά έψαχναν γκόμενα. Cradle Of Filth - Dusk And Her Embrace - Τα σχόλια και το τι είδαν τα ματάκια μας μετά από αυτό... Δικά σας.
Δεν είχε μερίδα ο ατμοσφαιρικός ήχος; Paradise Lost - Draconian Times να γράψω μόνο και δεν παίζει να υπάρχει πιο προωθημένη μπάντα σε Ελλάδα. Είτε μιλάμε για Doom / Death Metal μπάντες που μεταμορφώθηκαν -Anathema, Gathering, Paradise Lost-, είτε όχι ΚΑΙ αυτή η τάση είχε μερίδα λεόντος στο Ελλάντα. Το ημερολόγιο έδειχνε 1995. Και στα χρόνια που ακολούθησαν ήρθαν ανάλογες κυκλοφορίες με μεγάλο impact -Theater Of Tragedy πχ-.
Το 1996 θα παίσουν τα πρώτα σποράκια της Nevermore τρέλας με το Politics, ενώ το 1998 με το Dreaming θα γίνουν η για χρόνια αγαπημένη Χάμερ-μπάντα.
Εκεί γύρω στα 1998 βρίσκονταν σε εξέλιξη μια άλλη φρενίτιδα: αυτή των Dream Theater που έφερε σε ένα μεγάλο βαθμό το Prog στο προσκήνιο μέσα από τις σελίδες του Hammer. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κρητική Age Of Impact από Explorers Club στο Hammer και άλλα τέτοια όμορφα, το Prog μέσω του τηλεμεταφορέα των Dream Theater ήταν ένα είδος το οποίο έμπαινε για τα καλά στον Ελληνικό χάρτη. Φυσικά και είχε ξεκινήσει νωρίτερα -εποχή Awake- το 1998 όμως έγινε αύξηση του καταλόγου διανομής εταιριών με Prog υλικό -Magna Carta κτλ- οπότε...
Τα τέλη των 90ς - αρχές 00ς με το Nu Metal, την Tool φρενίτιδα και τους νεωτερισμούς τύπου Isis, Mastodon κτλ ή τις τάσεις τύπου drone και post metal. Προσπαθώ να τα διαγράψω από τη μνήμη μου -κρατώντας τα καλά από μια χούφτα δίσκων-. Αν και το χάμερ ήταν πάλι εκεί. Γιατί άραγε;
Όλα αυτά συνέβαιναν παράλληλα κύριοι και έβρισκαν one way or another τον δρόμο τους στο Hammer και στο Invader. Κυρίως επειδή υπήρχε ένα εμπορικό νόημα σε κάθε τέτοια κίνηση.
Είναι απολύτως λογικό αυτό που αναφέρει ο Πρίαμος. Μπάντες που ήταν στο underground τότε, να παορυσιαστούν τότε σε fanzines κυρίως. Αυτό ήταν και το σωστό και το υγιές να συμβαίνει. Μήπως αυτός δεν ήταν ο ρόλος των zines και τότε και πάντα;
Όσο πιο γρήγορα καταλάβετε ότι τα εξώφυλλα των περιοδικών διαμορφώνονται κατά βάση -με διακυμάνσεις και σε ένα Χ επίπεδο ανάλογα τις συνθήκες και την νοοτροπία του εκάστοτε εντύπου- από εμπορικές συναλλαγές και διαφήμιση -και σήμερα πόσο μάλλον στα 90ς της ευημερίας-, τόσο πιο εύκολα θα καταλάβετε γιατί η παρουσία του εναλλακτικού τύπου είχε και έχει νόημα.
Heavy / Power / Epic Metal λοιπόν: Κυρίως στην underground εκδοχή του. Στα πέτρινα χρόνια. Ναι ήταν υπαρκτή η έλλειψη που αναφέρει ο Πριαμός σε επίπεδο ύλης. Η έλλειψη υλικού μιας συγκεκριμένης Metal κατεύθυνσης / κουλτούρας / αισθητικής. Ναι το καινό καλύπτονταν από Zines και καλώς γίνονταν. Ναι υπήρχαν οι μαζικές παραγγελίες, τα trades, σου γράφω μου γράφεις και τα lives από όποιες Ελληνικές μπάντες στα 90ς είχαν θέση στον ήχο. Ναι υπήρχαν οι διανομές και ναι αρκετά άτομα από τον χώρο αυτό αργότερα την είδαν πιο σοβαρά την φάση και έκαναν επιχειρήσεις με εταιρίες, δισκάδικα και διοργανώσεις συναυλιών από τις οποίες σήμερα βγάζουν μέρος ή όλο το ψωμί τους. Όλα καλά.
Ήταν όμως η παραπάνω παράγραφος μάλλον ένα σκηνικό που αφορούσε μια συγκεκριμένη παρέα, έχοντας εξαπλωθεί σιγά σιγά στο ευρύτερο κομμάτι φίλων γνωστών κτλ. Υπήρχαν και άλλες παρέες τέτοιες σε άλλες περιοχές της Αθήνας -πχ Knights Of Sunrise Fanzine- ίσως αυτές η παρέες να συναντιόντουσαν σε live κτλ, ή σε κάποια Metal μαγαζιά. Υπήρχε σίγουρα ένα νοητό δίκτυο. Και αλληλογραφία υπήρχε με άλλες πόλεις -been there-. Ένα μικρό ένθερμο κομμάτι της πίτας που αργότερα μεταλλάχθηκε και μεγάλωσε σε εύρος ίσως με την προσθήκη νέων ατόμων.
Μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό σκηνή; Εγώ θα πω όχι. Πιστεύω πως στην Ελλάδα είμαστε πολύ κάφροι και παρτάκιδες, σκηνικό που δυσκολεύει την δημιουργία κάποια σκηνής. Ανάλογα περιστατικά θα έχει να πει και κάποιος που είναι σε Black Metal φάση ή σε Doom φάση ή σε Hardcore ή Gothic φάση ή δεν ξέρω και εγώ που. Στα μάτια τα δικά μου όμως η λέξη σκηνή έχει μια κάπως διαφορετική περισσότερο ρομαντική, ομοιογενή και συνεχόμενη στο χρόνο υπόσταση.
Στην Ελλάδα τα σκηνικά της μιζέριας, του κουτσομπολιού, του σταρχιδισμού, του κιτρινισμού και των χτυπημάτων κάτω από τη μέση είναι περισσότερα από τα καλά σκηνικά -και ειδικά τα τελευταία χρόνια με την βιτρίνα του φ μπ το κακό πλέον φαίνεται και πιο άμεσα, γρήγορα και εύκολα-, για αυτό δυσκολεύομαι να μιλήσω για "σκηνή" σε οποιοδήποτε μουσικό είδος.
Υπήρξε μια περίοδο που στο Hammer, την αρχισυνταξία την είχε αναλάβει ο Καραολίδης. εκείνη την εποχή έγινε μια συνειδητή προσπάθεια να σπρωχτεί σε ένα μεγάλο βαθμό, το Grunge, το Alternative και τα συναφή είδη του νέου τότε ήχου -ας πούμε χοντιρκά την περίοδο 1990-1992 άντε βαριά 3-.
Παράλληλα είχε αρχίσει να ανεβαίνει πολύ το Black / Death Metal κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι κάποια Ελληνικά σχήματα είχαν υπογράψει με ξένες εταιρίες. H ροπή ενός σεβαστού κομματιού Ελληνικών συγκροτημάτων στον ακραίο ήχο είχε ξεκινήσει νωρίτερα φυσικά, τα σοβαρά συμβόλαια ήταν η πρώτοι καρποί και η άνοδο της φάσης -άρα και η προβολή της- συγκοινωνούντα δοχείαδοχεία και αναμενόμενα σκηνικά. Χωρίς να λείπει και η κλασική Ελληνική σφραγίδα: Molon Lave Records, Unsound Records -με διασκάδικο-, Go Underground δισκάδικο -ο πρώτος διανομέας της μικρής και ανερχόμενης τότε Nuclear Blast- και άλλα διάφορα. Το ακραίο Metal στην τότε μορφή του ήταν εκεί. Και με τα χρόνια μέσα στα 90ς θα μεγαλώσει και άλλο η φάση και σε επίπεδο μελανιού σε Χάμερ ειδικά όταν ο Φλωράκης ήρθε στο περιοδικό και ακόμα πιο ειδικά όταν άρχισε να γράφει Γιοβανίτης. το Νορβηγικό Black Metal είχε γίνει πλέον μια κυριλέ υπο-κουλτούρα μέσα στη Metal φάση. Είχε και πριν το impact του -βλέπε πχ. επίσκεψη των Ethereal ως φανς στη Νορβηγία όπου φιλοξενήθηκαν από τους ίδιος τους Mayhem κτλ, γιατί το αναφέρω γιατί δεν θα συνέβαινε αν κάποιοι δεν ήταν φανατικοί ήδη με την φάση και δεν είχαν ξεκινήσει αλληλογραφία με τους αντίστοιχους έξω -βλέπε Ethereal - Mayhem).
Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπουμε αυτό που ανέφερε ο rbrigade. Μεγάλοι καρά εμπορικοί δίσκοι: Painkiller, Black Album, Empire και τόσα άλλα.
Από τα μέσα της δεκαετίας τα πράγματα άρχισαν να γίνονται περισσότερο λαμπερά. Ανατρέξτε στα αγαπημένα σας Μέταλ σφυριά και δείτε το μπαμ που έγινε με το Land Of The Free -1995-. Και λογικό διότι έρχονταν στην Ελλάδα από διανομέα τον οποίο στήριζε το Hammer αλλά και εκείνος στήριζε το Hammer. Σας έγραψα και σε άλλο topic για τους διανομείς και το πόσο και τι ρόλο έπαιξαν...
Έχει ήδη αρχίσει να προκαλείται μια ελεγχόμενη μεν υπαρκτή δε φρεμίτιδα με τους Blind Guardian σε συνδυασμό με την φάση που πέρασε μια ολόκληρη γενιά σε επίπεδο -σχεδόν- pop κουλτούρας με τον Tolkien και τα βιβλία τους. Το μεγάλο μπαμ με αυτό το σκηνικό θα έρθει αργότερα με το Nightfall In The Middle Earth -1998-. Ουρές στο Rock City όταν βγήκε ο δίσκος. Το Γερμανικό ατσάλι -Ragem Running Wild- θα γνωρίσει δόξες δίπλα στους Guardian στα πλαίσια μιας "κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά" φάσης.
Ποιος θα ξεχάσει το όμορφο 1996 και το μεγάλο μπαμ με τους Angra και τους Iced Earth; Μέχρι και οι λαικιές στο λύκειο ένιωθαν με I died for you... Τι να λέμε τώρα. Δεν νομίζω να ξεχνάτε πόσοι τόνοι μελανιού χύθηκαν. Και τα φουλ οπαδικά σκηνικά πριν τα live με ντου στον Sky Rock και άλλα όμορφα.
Το 1995 κυκλοφόρησε ένας δίσκος που έμελε να ανοίξει μια μεγάλη πόρτα -ακάλυπτος ένα πράγμα- στην ταλαίπωρη Metal Ελλάδα μας. Πόρτα για να σκάσουν μύτη οι εραστές του σκότους που ουσιαστικά έψαχναν γκόμενα. Cradle Of Filth - Dusk And Her Embrace - Τα σχόλια και το τι είδαν τα ματάκια μας μετά από αυτό... Δικά σας.
Δεν είχε μερίδα ο ατμοσφαιρικός ήχος; Paradise Lost - Draconian Times να γράψω μόνο και δεν παίζει να υπάρχει πιο προωθημένη μπάντα σε Ελλάδα. Είτε μιλάμε για Doom / Death Metal μπάντες που μεταμορφώθηκαν -Anathema, Gathering, Paradise Lost-, είτε όχι ΚΑΙ αυτή η τάση είχε μερίδα λεόντος στο Ελλάντα. Το ημερολόγιο έδειχνε 1995. Και στα χρόνια που ακολούθησαν ήρθαν ανάλογες κυκλοφορίες με μεγάλο impact -Theater Of Tragedy πχ-.
Το 1996 θα παίσουν τα πρώτα σποράκια της Nevermore τρέλας με το Politics, ενώ το 1998 με το Dreaming θα γίνουν η για χρόνια αγαπημένη Χάμερ-μπάντα.
Εκεί γύρω στα 1998 βρίσκονταν σε εξέλιξη μια άλλη φρενίτιδα: αυτή των Dream Theater που έφερε σε ένα μεγάλο βαθμό το Prog στο προσκήνιο μέσα από τις σελίδες του Hammer. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κρητική Age Of Impact από Explorers Club στο Hammer και άλλα τέτοια όμορφα, το Prog μέσω του τηλεμεταφορέα των Dream Theater ήταν ένα είδος το οποίο έμπαινε για τα καλά στον Ελληνικό χάρτη. Φυσικά και είχε ξεκινήσει νωρίτερα -εποχή Awake- το 1998 όμως έγινε αύξηση του καταλόγου διανομής εταιριών με Prog υλικό -Magna Carta κτλ- οπότε...
Τα τέλη των 90ς - αρχές 00ς με το Nu Metal, την Tool φρενίτιδα και τους νεωτερισμούς τύπου Isis, Mastodon κτλ ή τις τάσεις τύπου drone και post metal. Προσπαθώ να τα διαγράψω από τη μνήμη μου -κρατώντας τα καλά από μια χούφτα δίσκων-. Αν και το χάμερ ήταν πάλι εκεί. Γιατί άραγε;
Όλα αυτά συνέβαιναν παράλληλα κύριοι και έβρισκαν one way or another τον δρόμο τους στο Hammer και στο Invader. Κυρίως επειδή υπήρχε ένα εμπορικό νόημα σε κάθε τέτοια κίνηση.
Είναι απολύτως λογικό αυτό που αναφέρει ο Πρίαμος. Μπάντες που ήταν στο underground τότε, να παορυσιαστούν τότε σε fanzines κυρίως. Αυτό ήταν και το σωστό και το υγιές να συμβαίνει. Μήπως αυτός δεν ήταν ο ρόλος των zines και τότε και πάντα;
Όσο πιο γρήγορα καταλάβετε ότι τα εξώφυλλα των περιοδικών διαμορφώνονται κατά βάση -με διακυμάνσεις και σε ένα Χ επίπεδο ανάλογα τις συνθήκες και την νοοτροπία του εκάστοτε εντύπου- από εμπορικές συναλλαγές και διαφήμιση -και σήμερα πόσο μάλλον στα 90ς της ευημερίας-, τόσο πιο εύκολα θα καταλάβετε γιατί η παρουσία του εναλλακτικού τύπου είχε και έχει νόημα.
Heavy / Power / Epic Metal λοιπόν: Κυρίως στην underground εκδοχή του. Στα πέτρινα χρόνια. Ναι ήταν υπαρκτή η έλλειψη που αναφέρει ο Πριαμός σε επίπεδο ύλης. Η έλλειψη υλικού μιας συγκεκριμένης Metal κατεύθυνσης / κουλτούρας / αισθητικής. Ναι το καινό καλύπτονταν από Zines και καλώς γίνονταν. Ναι υπήρχαν οι μαζικές παραγγελίες, τα trades, σου γράφω μου γράφεις και τα lives από όποιες Ελληνικές μπάντες στα 90ς είχαν θέση στον ήχο. Ναι υπήρχαν οι διανομές και ναι αρκετά άτομα από τον χώρο αυτό αργότερα την είδαν πιο σοβαρά την φάση και έκαναν επιχειρήσεις με εταιρίες, δισκάδικα και διοργανώσεις συναυλιών από τις οποίες σήμερα βγάζουν μέρος ή όλο το ψωμί τους. Όλα καλά.
Ήταν όμως η παραπάνω παράγραφος μάλλον ένα σκηνικό που αφορούσε μια συγκεκριμένη παρέα, έχοντας εξαπλωθεί σιγά σιγά στο ευρύτερο κομμάτι φίλων γνωστών κτλ. Υπήρχαν και άλλες παρέες τέτοιες σε άλλες περιοχές της Αθήνας -πχ Knights Of Sunrise Fanzine- ίσως αυτές η παρέες να συναντιόντουσαν σε live κτλ, ή σε κάποια Metal μαγαζιά. Υπήρχε σίγουρα ένα νοητό δίκτυο. Και αλληλογραφία υπήρχε με άλλες πόλεις -been there-. Ένα μικρό ένθερμο κομμάτι της πίτας που αργότερα μεταλλάχθηκε και μεγάλωσε σε εύρος ίσως με την προσθήκη νέων ατόμων.
Μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό σκηνή; Εγώ θα πω όχι. Πιστεύω πως στην Ελλάδα είμαστε πολύ κάφροι και παρτάκιδες, σκηνικό που δυσκολεύει την δημιουργία κάποια σκηνής. Ανάλογα περιστατικά θα έχει να πει και κάποιος που είναι σε Black Metal φάση ή σε Doom φάση ή σε Hardcore ή Gothic φάση ή δεν ξέρω και εγώ που. Στα μάτια τα δικά μου όμως η λέξη σκηνή έχει μια κάπως διαφορετική περισσότερο ρομαντική, ομοιογενή και συνεχόμενη στο χρόνο υπόσταση.
Στην Ελλάδα τα σκηνικά της μιζέριας, του κουτσομπολιού, του σταρχιδισμού, του κιτρινισμού και των χτυπημάτων κάτω από τη μέση είναι περισσότερα από τα καλά σκηνικά -και ειδικά τα τελευταία χρόνια με την βιτρίνα του φ μπ το κακό πλέον φαίνεται και πιο άμεσα, γρήγορα και εύκολα-, για αυτό δυσκολεύομαι να μιλήσω για "σκηνή" σε οποιοδήποτε μουσικό είδος.