Ωραίο το Mindless Sinner - το ριφ ίδιο σίγουρα, το κομμάτι δεν θα το έλεγα, μου αρέσει ως έχει, θα τον ακούσω κάποια στιγμή όλο τον δίσκο, έχει προοπτικές.
Psychotic θεοί, εγώ ανήκω στην σπάνια ομάδα που αγαπημένο έχει το Into the Everflow.
Little People το αγαπημένο μου άσμα και συνοψίζει και την λατρεία μου: Παρανοϊκά ριφς με πιο παρανοϊκά φωνητικά τα οποία όμως ακολουθούν άλλη εντελώς μελωδία και ο συνδυασμός τους σκοτώνει, με την ερμηνεία του Buddy να είναι το σημείο αναφοράς (στους αγαπημένους έβερ, έχω μεγάλη αδυναμία στις έντονες ερμηνείες - βλ. και Midnight - Lost Reflection, Jon Oliva - Hounds, Charles Rytkonen - Madness, King Diamond, David Bower από Hell κλπ). Και όση παράνοια έχει το κουπλέ, τόσο πιο πολύ τα σκάει το ρεφρέν που είναι καραπιασάρικο και στρέητ (στο ίδιο μοτίβο παράνοιας βέβαια). Μου αρέσει πολύ και το στιχουργικό κομμάτι με τον τύπο που σαλεύει το μυαλό του από την τηλεόραση και την δικιά της "πραγματικότητα" και τα βάζει με τους Little People, δηλαδή τους ανθρώπους στην τηλεόραση ("When they wake up with perfect make up it makes me sick"). Κρεσέντο εκεί που σπάει την τηλεόραση και τα ανθρωπάκια ξεχύνονται από μέσα, τα πιάνει αυτός, τα βάζει στην τσέπη του και "then I made them do really bad things". Επίλογος με καραμπλουζάτη κατάληξη. ΘΕΟΙ.
Όλος ο δίσκος είναι μνημείο χασίματος σε υπέροχες μελωδίες και ο Buddy σερφάρει σε κυματάρες μωβ, μπλε και κιτρινοπράσινες φωσφοριζέ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΡΕ. To
Ashes που ανοίγει τον δίσκο είναι υπέροχα μελαγχολικό, ο Buddy χωρίς ακρότητες σχεδόν απαγγέλει τους στίχους ενώ οι κιθάρες κεντάνε από πίσω ατμόσφαιρες μέχρι να μπει για τα καλά ο δίσκος με το ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ (και δεύτερο αγαπημένο Psychotic κομμάτι)
Out of Mind που στο κουπλέ γίνεται ΠΑΛΙ αυτό το απίστευτο πράγμα με το σύμπλεγμα μελωδιών κιθάρας / φωνής. Τι γραμμή έγραψε το άτομο δηλαδή, πώς του βγήκε τέτοιο πράμα δεν ξέρω: "My spirit takes a journey through my miiiiiiiiind" <--ΠΩΣ το λέει αυτό το mind που να πάρει, πόσο τεράστιος; Και δεν είπα και τίποτα για την δισολία στο ομώνυμο κομμάτι που μόνο πτώμα μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο...
Αυτή η παράνοια/ψυχεδέλεια σε συνδυασμό με το μέταλ δεν υπάρχει αλλού (λίγο την ακούμπησαν σε άλλο μοτίβο όμως οι Mayfair στο ντέμο και το πρώτο θα έλεγα, για αυτό και τιμή και δόξα στον Μάριο... και αυτός στο πάνθεον των ερμηνευτών που έλεγα) και δυστυχώς απομακρύνθηκαν και οι ίδιοι οι PW από αυτό. Τα Mosquito και Bleeding είναι καταπληκτικοί δίσκοι κατά την γνώμη μου, απλά είναι πιο γήινοι, χάθηκε λίγο το φωσφοριζέ που έλεγα πάνω στην έξαψή μου (σόρι) και οι Dead Soul Tribe ενώ είναι πολύ αξιόλογοι χάνουν τόσο πολύ σε σύγκριση που δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά μαζί τους, ειδικά μετά το τρισάθλιο λάιβ στο Aν που ήταν απογοητευσάρα.
Όπως και να έχει, ο νέος δίσκος αποκλείεται να είναι μέτριος και αποκλείεται να είναι κάτι συνηθισμένο, οπότε περιμένουμε εναγωνίως. Ας κάνουν και 10 χρόνια να τον βγάλουν, τους έχω εμπιστοσύνη.