Forgotten Scroll

...αν το σκότωσε δλδ κανείς.

Μπούρδες λέει ο Dio, όσο μεσουρανούσε το πόζερ ήταν στα πάνω του και το heavy metal, μόλις πλακώσανε οι γραντζοαλτερνατιβάδες από την μία και οι παντεροχαρντκορίλες από την άλλη το μέταλ ''πέθανε'' με συνοπτικές διαδικασίες, δηλαδή πάτωσε εμπορικά, γιατί στην πραγματικότητα δεν πέθανε, αρκετά δημοφιλές είναι και μιλούνια νέες μπάντες βγαίνουν, απλά υπάρχει πολυδιάσπαση του κοινού με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγει ένα όνομα να κάνει πάταγο και να φανεί και πάλι ότι τραβάει το μέταλ.

το μέταλ "πέθανε" γιατί έτσι αποφάσισαν οι εταιρείες. όπως και οι ίδιες ήταν που το έφεραν στον αφρό εξ αρχής
τα μουσικά ρεύματα και τα συγκροτήματα από μόνα τους δεν μπορούν να εξοντώσουν ένα άλλο μουσικό είδος. χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο από αυτό

rbrigade έγραψε: ↑Δευ 05 Μαρ 2018, 17:06 μόλις πλακώσανε οι γραντζοαλτερνατιβάδες από την μία και οι παντεροχαρντκορίλες από την άλλη το μέταλ ''πέθανε'' με συνοπτικές διαδικασίες

Ενδιαφέρουσες δηλώσεις από τον BIFF σχετικά με το πως το γραντζ ίσως και να βοήθησε το μεταλ αφυπνώντας μπάντες όπως οι Saxon με το τι είναι στην ουσία το χέβι μεταλ:

Biff Byford says that the rise of the early grunge movement, which symbolized the working-class spirit and focused on music over image, was ultimately a positive thing for bands like SAXON because it challenged them to not get complacent.

"I think the NIRVANA, PEARL JAM, I think the grunge thing, in some respects, was a good thing," he continued. "It kicked everybody up the ass and said, 'It's not about makeup and hair. It's about the guitar riffs and the attitude and what we're singing about.' So I don't think it was a bad thing, really, for that period.

Πηγή: blabbermouth.net

Καλά, ντάξει, (π)έτυχε και οι Saxon βρέθηκαν στην από δω μεριά (στην από κει όσοι εξαφανίστηκαν), αν δεν είχαν επιβιώσει δεν θα ήταν τόσο μεγαλόψυχος...

όντως, μιλάει λίγο εκ του ασφαλούς. η κατάσταση στην ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική

Σίγουρα στην Ευρώπη ήταν διαφορετικά τα πραγματα. Και εδώ έρχεται η ερώτηση:

Μήπως τα πράγματα στο Αμέρικα σε ότι αφορά το μέταλ ήταν και λίγο φούσκα; Δεν μιλάω για την ποιότητα της μουσικής που γράφτηκε και περασε στην ιστορία. Μιλάω για την όλη αντιμετώπιση από τα media που ήταν και αυτά που καθιέρωσαν σε ένα βαθμό την εικόνα του ροκσταρ. Στην Ευρώπη τα mainstream media ήταν θεωρώ πιο δυσκοίλια σε σχέση με την Αμερική που απλά το έβαλαν στο μικροσκόπιο και το έκαναν πιο πολύ "προϊόν' (αυτό που είπε κ ο Σνάιντερ για το "tv ready product"). Πάντα είχα την αίσθηση ότι τα πραγματα στην Ευρώπη ήταν πιο εσωστρεφή σε σχέση με το Αμέρικα. Τι λέτε;

και βέβαια ήταν περισσότερο προιόν, το έγραψα και παραπάνω. οι εταιρίες αποφάσισαν γιά την άνοδο και την πτώση του μεταλ

Δεν ξέρω αν αυτό το Ευρώπη-Αμερική ξεκίνησε από το δικό μου ποστ, ως ''από δω μεριά'' εννοούσα τις μπάντες που για τον χ,ψ λόγο επιβίωσαν και ως ''από κει μεριά'' τις μπάντες που διαλύθηκαν. Οι Saxon κατάφεραν και επιβίωσαν και τώρα λένε ότι λένε, αλλά αν είχαν διαλυθεί θα κράζανε και αυτοί το grunge.

Οι εταιρείες πάντως βάλανε μεγάλο αυτογκόλ, πήρανε ένα έτοιμο στρωμένο προϊόν που απέδιδε (ποζερομέταλ) και που συνοδευόταν από μια κουλτούρα που ευνοούσε τις πωλήσεις δίσκων και το πέταξαν στα σκουπίδια για να προωθήσουν ένα άλλο προϊόν (grunge) που η κουλτούρα του ήταν τελείως διαφορετική και εν τέλει υπονόμευσε τις πωλήσεις.
Οι ποζερομέταλοι ήταν αυτοί που λάτρευαν τα συγκροτήματα τους, είχανε φετιχισμό, αγοράζανε δίσκους, τρέχαν στις συναυλίες, ζούσαν για την μουσική κτλ ενώ οι γκραντζάκηδες ήταν και καλά πιο αντισυμβατικοί, αντικαταναλωτικοί, ανεξάρτητοι, πουτάνα κενωνία μπλα μπλα, μια φιλοσοφία που δεν ευνοεί την κατανάλωση αλλά το ''δώσε φράγκα για μπάφους και το cd θα το αντιγράψουμε''. Μιλάμε για επικών διαστάσεων γκάφα....

ποντάρανε στο λάθος άλογο, ήθελαν να δημιουργήσουν ένα νέο τρεντ για να τονώσουν τις πωλήσεις και πέτυχαν το αντίθετο

εγώ διαφωνώ σε κάποιο βαθμό. Η μουσική βιομηχανία δεν θα μπορούσε να εκμεταλλεύεται το poser εσαεί. Σε κάποιο σημείο είχε κορεστεί ο ήχος και χρειαζόταν ανανέωση (μιλάω καθαρά και μόνο για το θέμα marketing/πωλήσεις/μόδα όχι μουσικά) επιπλέον σχεδόν όλες οι νεανικές κουλτούρες βασίζονταν στην τάση των νέων να προκαλούν να είναι αντισυμβατικοί και τέτοια και σε κάποιο σημείο το poser είχε πάψει να προκαλεί.

δε λέμε κάτι διαφορετικό, η βιομηχανία ήθελε να επενδύσει σε κάτι νέο αλλά εμπορικά μιλώντας μάλλον έκανε λάθος κίνηση

Διαφωνώ (με Zippo) γιατί στα τέλη των 80's αρχές 90's το melodic/party/sleaze/glam κτλ είχε πολλά ακόμα να δώσει, όπως φυσικά και το heavy metal. Σκέψου απλά σούπερ stars όπως Guns n Roses (αυτωνών φταίει και το κακό τους το κεφάλι βέβαια), Skid Row, Warrant, Winger, Slaughter κτλ που μόλις είχαν σκάσει ή ήταν στο απόγειό τους και θα μπορούσαν να πάνε τρένο τουλάχιστον άλλη μια πενταετία, συν τους πιο παλιούς που ακόμα πηγαίνανε τρένο (Def Leppard, Bon Jovi, Bryan Adams) σκέψου και στο metal δίσκους όπως Programmed, Parallels, One small voice, τι συνέχεια θα μπορούσαν να έχουν αν δεν άλλαζε το κλίμα... Όλες αυτές οι μπάντες έπεσαν στην λούμπα ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν δραστικά ήχο, να ''ωριμάσουν'', να γίνουν πιο σκοτεινοί και μίζεροι, εντέλει να αυτοακυρωθούν.

Και να πω και κάτι άλλο... Στην ουσία το μελωδικό hard των 80's έπεσε θύμα μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Δηλαδή έσκασε το grunge και όλοι νόμισαν ότι εκεί είναι το μέλλον και έστρεψαν εκεί το ενδιαφέρον τους, χωρίς όμως να δικαιολογείται όντως αυτή η στροφή από τις πωλήσεις. Αν συνέχιζαν οι εταιρείες έστω και ως δίπορτο (και grunge και melodic) το δεύτερο θα επιβίωνε μια χαρά και θα ήταν στο προσκήνιο. Προεξόφλησαν την πτώση του και έτσι την προκάλεσαν, δεν ήρθε ως φυσική συνέπεια.

Δείτε λίστα πωλήσεων παλιομοδίτικων δεινοσαύρων όλου του φάσματος στις αρχές 90's και εξηγήστε μου γιατί οι εταιρείες έστρεψαν την πλάτη τους στο 80's hard rock/metal....

Aerosmith- Get a grip (1993 – 7x platinum USA, 21 millions worldwide)
Bon Jovi- Keep the faith (1992- 2x platinum USA, 12 millions worldwide)
Bon Jovi- Crossroads (1994- 21,5 millions worldwide)
Bon Jovi- These days (1995 – platinum USA, 10 millions worldwide)
Bryan Adams- Waking up the neighbours (1991 – 4x platinum USA)
Def Leppard- Adrenalize (1993 – 3x platinum USA)
Eric Clapton- Unplugged (1992- 26 millions)
Genesis – We can’t dance (1991 – 4x platinum USA)
Guns n Roses- Use your illusion I (1991 – 7x platinum USA, 16,2 millions worldwide)
Guns n Roses- Use your illusion II (1991 – 7x platinum USA, 14,8 millions worldwide)
Heart- Brigade (1990 – 2x platinum USA)
Meatloaf- Bat out of hell II (1993 – 5x platinum USA, 15 millions worldwide)
Metallica- Metallica (1991- 21 millions)
Poison- Flesh & blood (1990- 3x platinum USA
Scorpions- Crazy World (1990 – 2x platinum USA)
Skid Row- Slave to the grind (1991- 2x platinum USA)
Van Halen- For Unlawful Carnal Knowledge (1991 – 3x platinum USA)
Van Halen- Balance (1995- 3x platinum USA)

Και ακόμα περισσότερα, αν σκεφτείς οτι π.χ. το No More Tears της Ozzάκλας έχει πουλήσει περισσότερο από τα Van Halen και Scorpions που γράφεις.

Και κάτι βασικό: Υπήρχαν τοσο ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ μπάντες, που αν ήθελε η μουσική βιομηχανία να ποντάρει επάνω τους, θα ερχόταν πολύ χρήμα. Ενδεικτικό παράδειγμα το απίστευτα επιτυχημένο Empire των Queensryche που έγινε 3 φορές πλατινένιο στην Αμερική!

Από' κει και πέρα, δεν ξέρω αν ταυτίζομαι βέβαια με την άποψη οτι "το grunge σκότωσε το metal". Πιστεύω πως είναι λίγο πιο περίπλοκο το θέμα, ενώ όσοι συνέχισαν και δεν τα παράτησαν, μια χαρά έμειναν. Έστω και αν πέρασαν μια περίοδο ύφεσης. Έτσι και αλλιώς, η μουσική βιομηχανία δεν είναι για ευαίσθητους και θέλει γερά στομάχια, υπομονή, επιμονή και αντοχές. Πέρα από ταλέντο, προφανώς.

Πολύ σωστός, μου διέφευγε τελείως ο Ozzy στα 90's, και το Ozzmosis διπλά πλατινένιο. Queensryche και αυτοί σε μεγάλο peak στις αρχές της δεκαετίας. Επιστρέφοντας στα μελωδικά το 1990 σκάσανε και τα διπλά πλατινένια ντεμπούτα Firehouse-Nelson.