Που πάμε;

Κουβέντες μεταλλικές, απλές και σταράτες...
Άβαταρ μέλους
TitusGroan
Δημοσιεύσεις: 765
Εγγραφή: Τρί 05 Ιουν 2018, 22:46
Τοποθεσία: Ιωαννινα

Που πάμε;

Δημοσίευση από TitusGroan »

Μετα την σεμνη και μετρημενη μεσημβρινη καταναλωση αμνοεριφιων, κοκορετσιου και σπληναντερου μου γεννηθηκαν προβληματισμοι.

Ας χωρισουμε την αγαπημενη μας μουσικη σε 7 χοντροκομμενες κατηγοριες. Α, Β, Γ Εθνικη, Α, Β, Γ ερασιτεχνικο και Τοπικο/Αλανα. Δινω το στιγμα των κατηγοριων χωρις να ειναι κατι απολυτο και καργα αντικειμενικο αλλα πιστευω οτι θα συμφωνησετε αρκετα. Η κατηγοροποιηση αφορα σε ποιοτητα, αξια, αναγνωρισημοτητα, σε πολυ γενικες γραμμες ξαναλεω.

Α Εθν: Painkiller - Somewhere In Time - Sign of the Hammer
Β Εθν: Operation Mindcrime - Transcendence - Keeper I
Γ Εθν: Hypertrace - Master of Disguise - Dominator
κοκ τα "ερασιτεχνικα" τα αφηνω στην κριση σας, (μην παρεξηγηθει και κανενας αμα βαλω το Irae Melanox στην 4 κατηγορια :nana: ), αλλα πιστευω το πιασατε το νοημα. Η τελευταια κατηγορια ειναι για demo 15χρονων, cdr του Μητσου του Motorhead με την one man band μπαντα του κτλ.

Παρακαλω μην κολλησετε στους δισκους που εβαλα, ειναι ενδεικτικοι. Ας προσπαθησουμε να το δουμε το θεμα οσο πιο αντικειμενικα γινεται. Θα ηθελα πχ να βαλω το Omega - The Prophet στη δευτερη κατηγορια ας πουμε αλλα δεν βγαινει πως να το κανουμε.

Ερωτηματα:
1ον Σε ποια κατηγορια θα βαζατε το Paradox Plan of Attack ή το Days of Yore ή το Lords of the Crimson Alliance; Μπορουν να σταθουν στις 3 πρωτες;
2ον Η νεκρανασταση της μουσικης μας για την οποια χαιρομαστε και παινευομαστε, που κινειται; Ας πουμε το Sumerlands ή το Traveler ή το Riot city. Μπορουν αυτα να μπουν πλαι στα πρωτα;

Που θελω να καταληξω: Μηπως εχουμε θεοποιησει υπερμετρα πολλες παλιες μετριοτητες (μετριοτητα δεν σημαινει απαραιτητα κακος δισκος) και τις εχουμε αναγαγει σε ιερες αγελαδες; Μηπως ειμαστε υπερβολικα επιεικεις στις κριτικες μας και ενθουσιωδεις για πολλες νεες κυκλοφοριες; Μηπως τελικα η μουσικη μας σταδιακα παρακμαζει εδω και χρονια και ο πηχης εχει πεσει;
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που παμε;

Δημοσίευση από theBox »

TitusGroan έγραψε: Δευ 03 Μάιος 2021, 00:38 Μηπως εχουμε θεοποιησει υπερμετρα πολλες παλιες μετριοτητες (μετριοτητα δεν σημαινει απαραιτητα κακος δισκος) και τις εχουμε αναγαγει σε ιερες αγελαδες;
100% .

Ωραιο τοπικ, θα επανελθω. Θελω απλα να πεταξω στην εξισωση οτι ΟΣΟ καλο και να ειναι ενα της Α ή Β κατηγοριας, αν το ακους απο τα 13 σου, ε πλεον το εχεις σιχαθει, οποτε ενα "τιμιο" συγχρονο (ή προσφατη 80ς ανασκαφη) απο τις Ερασιτεχνικες κατηγοριες, εχει να σου προσφερει περισσοτερο μουσικο ενδιαφερον κατα την ακροαση, απο το (καθε) somewhere in time.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που παμε;

Δημοσίευση από theBox »

Τελικά υπάρχουν τοσοι παραγοντες επι του θέματος που τελικα θα το γραψω το σεντονάκι, απλα...σε δόσεις.

Ισως λοιπον οι καταλληλοτεροι να απαντησουμε τα ερωτηματα αυτα δεν ειμαστε εμεις οι 40αριδες που "χτισαμε χαρακτηρα" στα early 90s, και εν πολλοις στο απόηχο των 80ς, αλλά ένας σημερινος μεταλλας εφηβος (πλασμα σπανιοτερο απο μονοκερο) που τωρα αρχιζει να ακουει μουσικη κ απορροφα σαν σφουγγάρι (το θυμάστε το feeling?) Ερεθίσματα, εχοντας ομως σαν δεξαμενη , άλλα 30 χρονια μεταλ παραγωγης, παραπάνω απ οση ειχαμε εμεις στην ηλικία του.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που παμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Όταν κυκλοφορήσει το καινούριο Doomsword θα το απορροφήσω σαν γνήσιο μεσογειακό σφουγγάρι. Και στίχους και ευχαριστίες και όλα....
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
Coroner
Δημοσιεύσεις: 312
Εγγραφή: Πέμ 20 Δεκ 2018, 01:00

Που παμε;

Δημοσίευση από Coroner »

Το σκεφτομαι κι εγω εντονα τις τελευταιες μερες, παροτι ανηκω σε μικροτερη γενια (30 χρ). Οπως το βλεπω το πραγμα, η επομενη δεκαετια θα ειναι αρκετα κρισιμη για το πώς θα τσουλησει το πραγμα μεσο/μακροπροθεσμα. Δλδ σιγουρα ολες οι μπαντες των 80s θα σταματησουν λογω θανατων/ηλικιας κτλ μεσα στην επομενη δεκαετια. Εκει θα φανει ποιοες απο τις υπολοιπες μπορουν να τραβηξουν το κουπι ή θα γινει ολιγον τι μουσειακο ειδος.
Κι αυτο ισχυει για ολο το φασμα του metal περα απο τα ιδιωματα που ασχολουμαστε εμεις εδω.
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

Που παμε;

Δημοσίευση από RedSharks »

Όλα τα genres και sub-genres στην ιστορία της μουσικής ακολούθησαν την πορεία γέννηση - ακμή - παρακμή/τέλμα - εξαφάνιση. Γιατί να περιμένει κανείς ότι το metal θα ξεφύγει από αυτή τη φυσική νομοτέλεια; Είναι σαφές ότι δεν θα ξεφύγει.

- Στην φάση της γέννησης, κάποιοι εμπνευσμένοι πρωτοπόροι μουσικοί αλλάζουν κάποιες παραμέτρους της επικρατούσας μουσικής (αυτής με την οποία μεγάλωσαν), επινοώντας έτσι μια νέα αισθητική, έναν νέο ήχο.
- Στην φάση της ακμής έχουμε έναν «δημιουργικό οργασμό» όπου πλήθος άλλων μουσικών εξερευνεί λαίμαργα όλες τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες παράμετροι. Η έμπνευση χτυπάει κόκκινο, τα αριστουργήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, και στην πορεία δημιουργούνται και περαιτέρω sub-genres και sub-sub-genres.
- Στην παρακμή/τέλμα φαίνεται πώς εξερευνήθηκαν όλες οι δυνατότητες, ό,τι ήταν να παιχτεί στο πλαίσιο των αισθητικών παραμέτρων του συγκεκριμένου ήχου παίχτηκε, και η καινοτομία σταματάει. Κανείς δεν έχει πια κάτι καινούργιο να πει. Πολλές μπάντες διαλύονται, άλλες αλλάζουν τελείως κατεύθυνση, και κάποιες μεγάλες μπάντες συνεχίζουν κυκλοφορόντας 30 φορές τον ίδιο, ανέμπνευστο δίσκο. Και πάει έτσι μέχρι να εμφανιστούν οι επόμενοι εμπνευσμένοι πρωτοπόροι που θα επινοήσουν τον επόμενο ήχο, ξεκινώντας πάλι έναν νέο κύκλο.

Κάπως έτσι δεν πήγε το πράγμα π.χ. με το 70s hard rock;

Στο metal έχουμε και την ιδιαιτερότητα ότι ο «πρώτος του θάνατος» συνέβει κάπως άγρια, βεβιασμένα, στις αρχές των 90s, όταν ήταν ακόμα στην απόλυτη ακμή του, επειδή στον ευρύτερο «σκληρό ήχο» εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα 3-4 πράγματα που είχαν πρωτοφανή δημοφιλία (π.χ. Nirvana, Pantera) κάνωντας εν μια νυκτί τα μέχρι τότε sub-genres να φαίνονται παρωχημένα και αναχρονιστικά (στο ευρύ κοινό). Δηλαδή, κάποιος που τον Δεκέμβριο του 1990 θα έκανε έναν απολογισμό εκείνης της χρονιάς, μιας χρονιάς που βγήκαν Painkiller, Rust in Peace, The Eye, Into the Mirror Black, Coma of Souls, Never, Neverland και άλλα υπερέπη (παρεμπιπτόντως και το No Prayer for the Dying για μένα δισκάρα είναι), με ΤΙΠΟΤΑ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι σε 2-3 χρόνια οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες και τα αντίστοιχα sub-genres θα βρίσκονταν σε βαθιά παρακμή. Για εναν παρατηρητή στο Δεκέμβριο του 90, το πράγμα έμοιαζε να καλπάζει.

Την νεκρανάσταση του κλασσικού ήχου τα τελευταία 15 χρόνια, και εγώ τη χαίρομαι και την απολαμβάνω (όπως και την αναβίωση του thrash και του old school death). Χάρηκα π.χ. που οι Manilla Road απόλαυσαν την καθολική αποδοχή και αναγνώριση που πάντα τους άξιζε, και που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν ζήσει στα 80s. Χαιρόμουν που ο Shelton έβγαζε τον ένα δίσκο μετά τον άλλο. Όμως, η πικρή αλήθεια είναι ότι o μακαρίτης ό,τι είχε να πει καλλιτεχνικά, το είχε ήδη πει μέχρι το 1987 (άντε με πολλή επιείκεια μέχρι το 1990). Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για όλες τις μπάντες του κλασσικού ήχου, παλιές και καινούργιες. Όπως και στο Re-Animator, μπορείς να αναστήσεις κάτι που έχει πεθάνει, αλλά στην πραγματικότητα το ζόμπι που δημιουργείς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε.

https://www.youtube.com/watch?v=wLJ8Z3PDEGU
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Που παμε;

Δημοσίευση από LuciferSteele »

δε νομίζω πως μπορεί να γίνει η όποια κατηγοριοποίηση με κριτήρια άλλα πέρα της αναγνωρισιμότητας και της εμπορικής επιτυχίας, δηλαδή τα αντικειμενικά κριτήρια
διότι το καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να μετρηθεί και να συγκριθεί με βάση κάποια κλίμακα, είναι τέχνη και η τέχνη έχει υποκειμενικό χαρακτήρα
τώρα σε ότι αφορά το ροκ-μέταλ, υπάρχει θεωρώ ένας αστερίσκος που το κάνει και ξεχωρίζει. μπορεί καλλιτεχνικά να έχει "πεθάνει", να έχει κλείσει τον κύκλο του αλλά ανακυκλώνεται επιτυχημένα γιατί πέρα από μουσική πρόταση, έχει να κάνει και με την έκφραση συναισθημάτων. η γκάμα που καλύπτει αυτή η μουσική είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με άλλα είδη μουσικής που θεωρούνται νεκρά όπως είναι π.χ. η τζαζ
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
Coroner
Δημοσιεύσεις: 312
Εγγραφή: Πέμ 20 Δεκ 2018, 01:00

Που παμε;

Δημοσίευση από Coroner »

Παντως για την τζαζ ή τα και τα μπλουζ μιλαμε για ειδη που ξεκινησαν προπολεμικα (κι αρκετα πριν το βππ) οποτε μιλαμε για τελειως διαφορετικες κοινωνικες και πολιτισμικες συνθηκες. Η επιδραση τους παντως ειναι ανεξαντλητη στη μουσικη κ συνεχιζει μεχρι τις μερες μας.
Για το ροκ-μεταλ εχουμε ειδη που ειναι ηλικιας 50 ετων. Σε συνολικοτερο πλαισιο ακομα ειναι σχετικα κραταια τα ιδιωματα αυτα, νομιζω.
Άβαταρ μέλους
JimmyF
Δημοσιεύσεις: 460
Εγγραφή: Τρί 03 Σεπ 2019, 12:37

Που παμε;

Δημοσίευση από JimmyF »

Ωραίο topic και θα λεγα ότι όλες οι απόψεις έως τώρα έχουν βάση. Ο @LuciferSteele ανέφερε τις πολύ σημαντικές παραμέτρους που αφορούν σε εμπορικό/ καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Κι αν στη 15ετία 1980-1995 πολλές φορές αυτά πήγαν παρέα, από εκεί κι έπειτα ειδικά με την πληθώρα των sub genres στο metal, το καλό/κακό downloading, τις αλλαγές στο πώς κάποια μπάντα θεωρείται επιτυχημένη (views vs. physical sales), το μειούμενο shock value από τις νέες προτάσεις μετά από 30-40 χρόνια, η παρεούλα εμπορικής απήχησης/καλλιτεχνικής αξίας δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Μπορεί στο μικρόκοσμό μας οι Eternal Champion να μας κάνουν να αγαλλιάζουμε αλλά δυστυχώς (μακάρι να διαψευστώ) δε θα φτάσουν ποτέ την αναγβωρισιμότητα πχ των Manowar, πολύ απλά γιατί η σύγχρονη εποχή δεν αφήνει τέτοιες δυνατότητες. Οι Maiden κ οι Metallica θα συνεχίσουν να πουλάνε (όχι μόνο κόπιες των albums τους) γιατί ο πιτσιρικάς μεταλλάς με το δίκιο του θα θέλει (όπως κ μεις κάποτε) να νιώσει μέρος της ιστορίας right now και ο πιο παλιός θα θελήσει α ξανανιώσει ίσως το δέος που χε νιώσει παλιά.
Ρίχτε και μια ματιά στις λίστες του top40 εδώ στο fs για 1980-2020 και το πώς ανοίγει η βεντάλια ειδικά μετά το 2000 και πόσο διαφοροποίηση υπάρχει.
Εν τέλει το είδος θα υπάρχει όσο βγαίνουν καλές δουλειές, όχι απαραίτητα αριστουργήματα. Δίσκοι όμως τίμιοι που θα δίνουν τη δυνατΌτητα σε κάποιον πιο παλιό να προτείνει με όλη του την καρδιά σε έναν νεότερο που ψάχνεται στα ακούσματά του και θέλει να μπει στο χώρο του metal. Το 90 με μπάσανε με painkiller και npftd. Το 95 έμπασα με τη σειρά μου φίλους με angra&iced earth. Κάποιοι θα μπήκαν στο χώρο χάρη στους tool και στους slip.. ή τους system of a down. Life goes on.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14658
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Που παμε;

Δημοσίευση από CountRaven »

(μην παρεξηγηθει και κανενας αμα βαλω το Irae Melanox στην 4 κατηγορια :nana: )
Το Irae Melanox μιας και αναφέρθηκε είναι ο αρτιότερος Metal δίσκος που έχει βγει μετά το Awaken the Guardian. Βαδίζει εξάλλου σε πολύ μεγάλο στα χνάρια της πρώτης Fates περιόδου, κουβαλώντας την ίδια στόφα και την ίδια αισθητική.

Στέκεται ως ένα παντοτινό αριστούργημα μουσικής ανεξάρτητα το είδος -όπως και το Awaken...-, και φυσικά δεν χωράει σε καμία είδους λίστα, κατηγορία ή κατηγοριοποίηση.

Αν θέλετε τώρα να κάνουμε focus στο Metal σε σχέση με το Irae..., η ύπαρξη και μόνο αυτού του έπους μέσα στο συγκεκριμένο είδος -με όλα τα παρακλάδια του- ανεβάζει ολόκληρο το Metal πολλά επίπεδα ψηλά. Το συγκεκριμένο άλμπουμ μάλιστα μπορεί να σταθεί ως θαυμάσιο παράδειγμα και σημείο αναφοράς για να τεκμηριωθεί το γεγονός ότι το Metal σαν μουσικό είδος έχει δώσει μεγαλειώδη έργα και αριστουργήματα.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που πάμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Είναι εντυπωσιακό ότι ένας/μια που γεννήθηκε το 1990 επιλέγει να ακούσει και να ακολουθήσει και να δώσει τον εαυτό του/της σε ένα μουσικό είδος το 2005, γνωρίζοντας πως οι στυλοβάτες του ιδιώματος όρισαν και οριακά τερμάτισαν το ιδίωμα τις δεκαετίες που δε γνώρισε ποτέ.

Εκείνος/εκείνη βρήκε κάτι μαγικό και ερεθίστηκε ένα πρωτόγοννο ένστικτο, που ταυτόχρονα ξεχειλίζει ευγένεια στη μουσική αυτή, που δε γίνεται να βρει σε άλλη μουσική.

Το κομμάτι του εαυτού μας που ερεθίστηκε με εκείνη την πρώτη αντιγραμμένη κασέτα και δε σταμάτησε να ζητά νέα ερεθίσματα, είναι ο λόγος ύπαρξης ακόμα αυτής της μουσικής.

Γιατί αυτό το μαγικό πράγμα, θα το βρει κανείς στο hail to england του 84, το doomsword του 1999, το Iron Will του 2008, το death by fire του 2013 και όλα τα ενδιάμεσα και όλα τα επόμενα και όλα τα μελλοντικά και όλα τα subgenres που δεν έκοψαν τον λώρο με το πρωτογεννές.

Γιατί τελικά αυτό που μετρά δεν είναι η δισκάρα Painkiller, αλλά το άτομο που επέτρεψε στο painkiller να του αλλάξει τη ζωή. Δεν είναι το Triumph of steel, αλλά είναι αυτό το μαγικό γονίδιο που έφτασε σε οργασμό ακούγοντάς το.

ΑΝ ποτε πεθάνει αυτό το γονίδιο θα πεθάνει και το μέταλ.
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που πάμε;

Δημοσίευση από theBox »

Για να πάω ενα βημα παρακατω αυτο που έγραψε ο @Advancing Yokeda , σκεφτειτε τωρα οτι καποια απο αυτα τα παιδια θα φτιάξουν και μπάντες και ΚΑΠΟΙΕΣ απο αυτές θα εχουν την καβλα να πουν πράγματα. Δεν ειναι ενδεχομένως πολλές, ενα 5% στην καλυτερη περιπτώση, αλλά εδω που τα λέμε, και στα 80ς και 90ς τοσο ηταν το ποσοστο αναλογικα, απλά εμεις εκ των υστερων δινουμε υπερμετρη αξία σε 80ς μετριότητες. Για να δωσω ενα παραδειγμα πχ, ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ δεν θεωρω το lords of crimson alliance καλύτερο απο το armor of ire.

Αντικειμενικα ομως, εχουν συντελεστει καποιες σημαντικες αλλαγες απο τοτε μεχρι τωρα, με τις σημαντικοτερες να ειναι οι παρακατω:

1.το ευρος της κλιμακας εχεο αλλάξει κατα πολυ, δλδ εχουμε αντικειμενικα λιγοτερους νεους μεταλλαδες ακροατες κ μουσικους σε σχεση με τα 80s/90s
2. Εχει αλλαξει ο τροπος που ο καθενας μπορει να ηχογραφησει και κυκλοφορησει μουσικη σε σχεση με τοτε. Πλεον δεν στηριζομαστε (καλως ή κακως αυτο ειναι μια αλλη μεγαλη κουβεντα) σε δισκογραφικες, και ο καθε deceiver of the blind ( ή hercules) μπορει πανευκολα να ηχογραφησει σπιτι του και να κυκλοφορισει τη δουλεια του μονος του εστω και ψηφιακα.

Ειδικα ως προς το 2, δημιουργειται το παραδοξο να εχουμε λιγοτερους νεους μεταλλαδες αλλά πολλαπλασιο αριθμο κυκλοφοριων να φτανουν στο πισι μας, κανοντας το εργο μας του να φτιαριζουμε λασπες για να βρουμε τα διαμαντια καπως δυσκολοτερη.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος theBox την Τρί 04 Μάιος 2021, 09:33, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
TitusGroan
Δημοσιεύσεις: 765
Εγγραφή: Τρί 05 Ιουν 2018, 22:46
Τοποθεσία: Ιωαννινα

Που πάμε;

Δημοσίευση από TitusGroan »

Για να μην παρεξηγηθω: η κατηγοριοποιηση που εκανα ειναι εντελως σχηματικη και εντελει επιπλαστη. Απλα εφτιαξα ενα "μοντελο" μαλλον γτπ για να ξεδιπλωσω τις βαθυστοχαστες σκεψεις μου χαχαχα. Παντως οπως εγραψα και στο αρχικο ποστ, ο καθενας μπορει να βαλει ο,τι θελει στις κατηγοριες αλλα η δικη μου μανια και αγαπη για ενα συγκεκριμενο δισκο κανει το ολο σχημα εντελως υποκειμενικο και δεν οδηγει οχι μονο σε απαντησεις αλλα ουτε καν στις ερωτησεις που εβαλα στο τελος.

Anyway να βαλω και ενα σημαντικο προσωπικο παραγοντα στο θεμα. Αυτον της ηλικιας και των πρωτων ακουσματων. Μπορει λοιπον το Armor of Ire να χτυπαει στα ισα το Painkiller (λεμε τωρα) αλλα αυτο που ενιωσα ή νομιζω οτι ενιωσα, οπως το θυμαμαι, τοτε στην εφηβεια με το καθε Painkiller, δεν μου το εχει προσφερει κανενα Armor of Ire εδω και χρονια.

Ενα παραδειγμα αντιστροφο. Για καποιους λογους τυχης, συγκυριων ή δεν ξερω τι αλλο, δεν ασχοληθηκα για αρκετα χρονια με Accept ενω απο πολυ νωρις λατρεψα Solitude Aeturnus. Ε ακομα και τωρα δε νιωθω με τους πρωτους και προσκυνω τους δευτερους. Ο εισαγγελεας του metal πρεπει να επεμβει για προσβολη των θειων...ή μηπως οχι;
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που πάμε;

Δημοσίευση από theBox »

Μα φυσικα! Ειναι απολυτως λογικο οι κυκλοφοριες που εφτασαν στα αυτια μας κατα τα formative years μας ως ακροατες να θεωρουνται ενστικτωδως κλασσικοτερες απο οτισηποτε αλλο ακουσαμε 20 χρονια μετα. Δεν γινεται πχ εγω που πετυχα τα 2 πρωτα Angra οταν κυκλοφορουσαν, να ακουσω galneryus το 2015 και να πω "αυτο ειναι καλυτερο"! (δλδ ΕΓΩ συγκεκριμμενα ισως και να μπορω, αλλα αυτο ειναι άλλο θεμα). Γι αυτο λέω πως οι καταλληλοτεροι να απαντησουν σε αυτα τα θεματα ειναι μικροτεροι ακροατες οι οποιοι τα ανακαλυπτουν "ολα μαζι" , αποκομμενα απο την ιστορικη τους θέση.

Προσωπικα, προσπαθω στο βαθμο που μπορω παντα, να μπαινω στη θεση του 20αρη οταν ακουω καινουρια μουσικη, προσπαθοντας να δεχομαι τα καινουρια ερεθισματα οσο πιο αντικειμενικα κ αποκομμένα απο το "βαρος της ιστοριας και των προκαταληψεων μου" μπορω. Δεν λεω οτι το πετυχαινω φυσικα πάντα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος theBox την Τρί 04 Μάιος 2021, 09:50, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που πάμε;

Δημοσίευση από theBox »

Τωρα, σχετικα με αυτο που πολυ σωστα λεει ο @CountRaven για το adramelch, ουσιαστικα το εχει απαντησει στη γενικοτερη διασταση του ο @LuciferSteele στην πρωτη του παραγραφο.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Heavy metal καταστάσεις...”