Δίσκοι που δεν σας άρεσαν στην αρχή αλλά στην πορεία αναθεωρήσατε

[LuciferSteele]

Το Into the everflow μου πηρε καποιο καιρο να το καταλάβω, όντας καβλομένος με την λαιλαπα που ακούει στο όνομα A Social Grace.

μπορώ να πω πως και γιά μένα συνέβη κάτι παρόμοιο

[Aegon]

Rocka Rolla και Life Among The Ruins. Το 1ο, εξακολουθώ να το θεωρώ το χειρότερο από τα 70s Priest και γενικά ένα από τα χειρότερά τους, αλλά γενικά πλέον το βρίσκω αρκετά συμπαθητικό, ενώ παλιά το σιχαινόμουν! Για το Life παλιά ξερνούσα, πλέον τον θεωρώ εξαιρετικό δίσκο, που άμα τον είχαν κυκλοφορήσει οι Whitesnake, θα ήταν κλασικός στο είδος. Απλά δεν είναι VS ηχητικά! Βέβαια, εξετάζοντας ψύχραιμα την περίπτωση, οι VS μέχρι τότε (1993), πάντα είχαν και τέτοιου στυλ τραγούδια, απλά ήταν η πρώτη φορά που έκαναν ένα δίσκο αμιγώς σε τέτοιο ύφος. Αμιγώς επικοί όμως, έγιναν από τα Marriage και μετά (για να καταλήξουν αμιγώς βαρετοί δυστυχώς τα τελευταία 20 χρόνια).

Υ.Γ. 1998 προς '99, έχω ξεκινήσει να ακούω ήδη μέταλ και είμαι ενθουσιασμένος με το Sad Wings Of Destiny, το μοναδικό Priest δίσκο που είχα ακούσει έως τότε. Ακούω λοιπόν το Painkiller και μου φάνηκε μια μαλακία και μισή!! Πόλυ "βάρβαρο" σε σχέση με τα στοιχεία που λάτρεψα στο Sad Wings. Το ξανάκουσα μετά από κανα χρόνο (κάπου 2000 με 2001) κι έκτοτε είναι ο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών χαχα

[aorpanos72]

Έχουν βγάλει και άλλα έκτος από το "Life Amomg The Ruins" ;;;;;;;;;

[Aegon]

Έχουν βγάλει και άλλα έκτος από το "Life Amomg The Ruins" ;;;;;;;;;

Βέβηλε

[GeorgeKallinis]

Θυμάμαι όταν είχα πρωτο ακούσει το Seventh Star των Sabbath, πόσο άνευρο και ανιαρό μου φαινόταν, ειδικά όταν είχα στο μυαλό μου την περίοδο Ozzy, Dio, ακόμη ακόμη και Tony Martin.

Πόσο άλλαξε αυτό τα τελευταία χρόνια! Πλέον, ο δίσκος έχει ανέβει δραματικά στην εκτίμηση μου, κυριολεκτικά έχει λιώσει το σιντι μέσα στο αυτοκίνητο μου και έχω αναθεωρήσει τα πάντα σχετικά με εκείνη την περίεργη περίοδο των Sabs. Ίσως και γέρασα και λίγο στο μεσοδιάστημα

Μεγάλο αλάνι ο Glenn Hughes, ένα θαύμα της φύσης, η απόδοση του στο στούντιο ήταν συγκλονιστική και ο αρχιερέας Τόνι, πιο απελευθερωμένος από ποτέ, στον πρώτο του σόλο δίσκο ουσιαστικά, πετάει λίγη από τη σκοτείνια που πάντα τον συνόδευε, πίνει ένα ουισκάκι, χαλαρώνει, πιάνει το τιμόνι και οδηγάει τα μεσάνυχτα με το "No Stranger to Love" στη διαπασών

Είμαι και εγώ εκεί, κάθε φορά που μπαίνει η δισκάρα.

Τo Seventh Star είναι ουσιαστικά η τελευταία του χαλαρή στιγμή, πριν αρχίσει η αντεπίθεση με τον Tony Martin, στα βαριά Σαμπαθικά μονοπάτια και η απόδειξη ότι Τόνι και Γκλεν είχαν χημεία μαζί από παλιά, όπως αποδείχτηκε και στο μέλλον, άλλωστε

[Aegon]

Θυμάμαι όταν είχα πρωτο ακούσει το Seventh Star των Sabbath, πόσο άνευρο και ανιαρό μου φαινόταν, ειδικά όταν είχα στο μυαλό μου την περίοδο Ozzy, Dio, ακόμη ακόμη και Tony Martin.

Πόσο άλλαξε αυτό τα τελευταία χρόνια! Πλέον, ο δίσκος έχει ανέβει δραματικά στην εκτίμηση μου, κυριολεκτικά έχει λιώσει το σιντι μέσα στο αυτοκίνητο μου και έχω αναθεωρήσει τα πάντα σχετικά με εκείνη την περίεργη περίοδο των Sabs. Ίσως και γέρασα και λίγο στο μεσοδιάστημα

Μεγάλο αλάνι ο Glenn Hughes, ένα θαύμα της φύσης, η απόδοση του στο στούντιο ήταν συγκλονιστική και ο αρχιερέας Τόνι, πιο απελευθερωμένος από ποτέ, στον πρώτο του σόλο δίσκο ουσιαστικά, πετάει λίγη από τη σκοτείνια που πάντα τον συνόδευε, πίνει ένα ουισκάκι, χαλαρώνει, πιάνει το τιμόνι και οδηγάει τα μεσάνυχτα με το "No Stranger to Love" στη διαπασών

Είμαι και εγώ εκεί, κάθε φορά που μπαίνει η δισκάρα.

Τo Seventh Star είναι ουσιαστικά η τελευταία του χαλαρή στιγμή, πριν αρχίσει η αντεπίθεση με τον Tony Martin, στα βαριά Σαμπαθικά μονοπάτια και η απόδειξη ότι Τόνι και Γκλεν είχαν χημεία μαζί από παλιά, όπως αποδείχτηκε και στο μέλλον, άλλωστε

Μου αρέσει πολύ το Seventh Star. Διαφορετικό αλλά πολύ ωραίο! Το προτιμάω σε σχέση και με το Eternal Idol και με το Born Again (για να αναφέρθώ στις 80s κυκλοφορίες τους)

[aorpanos72]

Αγαπημένο το Seventh Star. πιο 80s Hard Rock πιο Commercial προσέγγιση. Αλλά και αυτό άνισο όπως το Eternal Idol που αναφέρθηκε. Μισό ύμνους, μισό fillers.

[GeorgeKallinis]

Αγαπημένο το Seventh Star. πιο 80s Hard Rock πιο Commercial προσέγγιση. Αλλά και αυτό άνισο όπως το Eternal Idol που αναφέρθηκε. Μισό ύμνους, μισό fillers.

Νομίζω πλέον δεν ακούω ούτε μισό φίλλερ!!

Αλλά, αντικειμενικότητα μηδέν, να ξέρεις, εξηγούμαι να μην παρεξηγούμαι

[aorpanos72]

Να πούμε και τα ωραία κους κους απο εκείνη την εποχή ...O μεγαλος Tony τα ειχε με την Lita Ford το 85.... Ισως για αυτο του βγηκε ο υμνος "No Strange To Love"

[GeorgeKallinis]

Να πούμε και τα ωραία κους κους απο εκείνη την εποχή ...O μεγαλος Tony τα ειχε με την Lita Ford το 85.... Ισως για αυτο του βγηκε ο υμνος "No Strange To Love"

Αυτά θέλουμε! Ερωτιάρικος δίσκος

[Bersekeros]

Δύσκολη και πονεμένη ιστορία.
Είναι σα να πας για εξομολόγηση αμαρτιών.

Καταρχάς ΔΕΝ άκουγα πάντα όλα τα είδη του metal.
Τους glam / AOR τους θεωρούσα φλώρους και βαμμένους θηλυπρεπείς σαλιάρηδες, το death metal μουσική με φωνητικά "βόθρος" και το black, έναν θόρυβο από ουρλιαχτά φρενοβλαβών - σχιζοφρενών.

Βέβαια στην πορεία, όλα αυτά αναθεωρήθηκαν σιγά σιγά.

Αλλά όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα, μπροστά σε αυτό που θα αποκαλύψω παρακάτω, το οποίο το θεωρώ μέγιστο "αμάρτημα" και ύψιστο δείγμα αμπαλοσύνης, ενός πολύ φρέσκου μεταλλά που γουστάρει epic αλλά και τσαμπουκαλεμένη ταχύτητα είτε σε thrash είτε σε πρώιμη helloween / running wild μορφή.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά, το ομώνυμο από CRIMSON GLORY δεν μου άρεσε / έκανε εντύπωση. Μου είχε φανεί πολύ σοφτ και αργό.

Ω θεοί....τέτοια αμπαλοσύνη.

Τώρα μετά τι να πούμε;
Ότι άλλαξε η γνώμη μου και είναι μέσα στους 5 αγαπημένους δίσκους μου, όλων των εποχών;
Έχει καμιά αξία ;
Είναι σα να πάει κάποιος στο δικαστήριο για "φόνο" και να λέει μετάνιωσα και συγνώμη.....

Τέσπα. Αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτία ουκ εστί.

Τι θέτε μωρέ και ξύνετε τέτοιες πληγές;

[TitusGroan]

Triumph of Steel

Alone απο Sol.Aeturnus

Ball of the damned απο Scanner

[Aegon]

Ανέφερα 2 μόνο περιπτώσεις με την έννοια ότι ήταν δίσκοι που χρειάστηκε αρκετός χρόνος να ωριμάσουν μέσα μου. Αν αρχίσω να θυμάμαι τι είχε απορρίψει ο άμπαλος εαυτός μου την εποχή που άκουγα 1-2 χρόνια μέταλ, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι! Πούλησα ο ιερόσυλος το Demons And Wizards των Uriah Heep, ύστερα από λίγες ακροάσεις, διότι "δεν ήταν πολύ χέβι". Πλέον είναι το αγαπημένο μου Heep και στο προσωπικό μου τοπ - 5 από 70s δίσκους γενικότερα! Πούλησα και το Alive II των Kiss το οποίο είχα αγοράσει βλέποντας άπειρες συνεντεύξεις μουσικών να λένε πόσο τους επηρρέασε η μπάντα. Πάω να το ακούσω και μου άρεσε μόνο το Detroit Rock City άντε και το Love Gun. "Τι είναι αυτά τα αγαπησιάρικα και ερωτιάρικα", σκέφτηκε ο 15χρονος εαυτός μου, "που είναι το καυτό μέτσολ"?? Συνεχίζουμε με τον αθεόφοβο εαυτό μου να αγοράζει το King Of The Dead των θεών CU, κατόπιν κριτικής στο Χάμερ (9/10 αν δεν απατώμαι) και μετά να το πουλάω!! Νόμιζα ως γατάκι που ήμουν, ότι επειδή ακούω Manowar, Warlord, Omen και Virgin Steele ήδη, ότι μπορώ να κατανοήσω το σκότος και το έρεβος και την μοναδικότητα των CU!! Περιττό να πω ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω βωμό όπου προσκυνώ τον συγκεκριμένο δίσκο!! Ακούω για πρώτη φορά την δισκάρα Melissa, κάνοντας το λάθος να διαβάζω ταυτόχρονα και τους στίχους! Το 15χρονο χριστιανόπουλο αηδίασε! "Δεν είναι ωραία μπάντα" σκέφτηκε. Μερικούς μήνες μετά, ακούω ξανά μερικά τραγούδια από το άλμπουμ, σε αντιγραμμένη κασέτα (άρα χωρίς στίχους). Από τότε δαιμονίστηκα!! Κλείνω με Manilla Road. Ναι, άκουσα την συλλογή που είχε φτιάξει το Χάμερ και δεν μου είχε αρέσει ιδιαίτερα. Όμως για κάποιο λόγο μου ασκούσε μια μυστηριακή έλξη. Σε φάση ότι δεν μου αρέσουν αλλά θέλω να τους ακούσω ξανά. Εν τέλει, ένιωσα για τα καλά (i sold my soul to Manilla Road που λέει και μια νορβηγική ψυχή)!!

[Corum Jhaelen Irsei]

"Τους glam / AOR τους θεωρούσα φλώρους και βαμμένους θηλυπρεπείς σαλιάρηδες"

Δεν εχει αλλαξει τιποτα απο τοτες... και τωρα αυτοι ειναι

[Corum Jhaelen Irsei]

"Συνεχίζουμε με τον αθεόφοβο εαυτό μου να αγοράζει το King Of The Dead των θεών CU κατόπιν κριτικής στο Χάμερ (9/10 αν δεν απατώμαι) και μετά να το πουλάω!!"