Βρείτε μου μια σημερινή μπάντα που να παίζει σαν...

[Advancing Yokeda]

Πάντως αυτά τα υπέροχα, τα μνημειώδη τύπου Eternal quest είναι λιγοστά και κυκλοφόρησαν σε διάστημα μικρότερο των 10 ετών όλα. Το παιχνίδι τερματίστηκε. Έφτασες στο τελευταίο boss και το ξέκανες. Τέλος.

Είναι ανώφελο να συγκρίνουμε τα καλά του σήμερα με τα μνημεία του χθες. Μνημεία θα βγαίνουν πάντα και πάντα θα είναι η συντριπτική μειοψηφία.

Επίσης, αν δεν αγαπήσεις το μέταλ του σήμερα (όχι καταγκαστικά, εννοώ το καλό το ποιοτικό, τις 2,3,5 κυκλοφορίες έστω) είναι βέβαιο πως θα κουραστείς και θα το παρατησεις το άθλημα.

#ΜΟΝΟTHESLORDWEIRDSLOUGHFEG#

[Progress_Lost]

Εternal Quest, εεε? Λες τόσο να κρατήσει η αναζήτησή μας για νέα αριστουργήματα;!

[Advancing Yokeda]

Εternal Quest, εεε? Λες τόσο να κρατήσει η αναζήτησή μας για νέα αριστουργήματα;!

Όσο υπάρχουν Eternal Champion, δε θα βρούμε νέο Eternal quest ούτε ζωγραφιστό.

[Zippo190]

ΑΠΛΑ ΒΑΖΩ ΑΥΤΟ ΕΔΩ

[Xstroyer]

Έχω την αίσθηση πως το thread ξεκινάει κατευθείαν λάθος, αν ορίζετε τους πολύ καλούς Soul Cages ως "δεν ξαναβγαίνει κάτι τέτοιο". Για να μη πω σχετικά πράγματα τύπου Horizon's End, γενικώς στο metal, ήδη προτιμάω κάποια σύγχρονα albums από Eternal Champion, Atlantean Kodex, Agatus (The Eternalist), Crypt Sermon, που τα έχω κλασικά στη κεφάλα μου και με συγκινούν, με φτιάχνουν, με πορώνουν.

[CountRaven]

Έχω την αίσθηση πως το thread ξεκινάει κατευθείαν λάθος, αν ορίζετε τους πολύ καλούς Soul Cages ως "δεν ξαναβγαίνει κάτι τέτοιο". Για να μη πω σχετικά πράγματα τύπου Horizon's End, γενικώς στο metal, ήδη προτιμάω κάποια σύγχρονα albums από Eternal Champion, Atlantean Kodex, Agatus (The Eternalist), Crypt Sermon, που τα έχω κλασικά στη κεφάλα μου και με συγκινούν, με φτιάχνουν, με πορώνουν.

Μια χαρά ξεκινάει το τόπικ αγαπητέ μου.

Απλά η δική μου άποψη μάλλον δεν συμβαδίζει με την δική σου -όπως και άλλων εδώ-, απόψεις όμως που δεν μπορούν να κριθούν ως λάθος ή σωστές.

Για τον παραπάνω λόγο ανοίγονται και αυτά τα νήματα - για να γίνεται κουβέντα.

Πχ. Ανέφερες κάποια άλμπουμ από μπάντες που τα θεωρείς κλασσικά. Όπως πολύ σωστά είπες, εσύ για σένα.

Για κάποιον άλλον μπορεί να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα.

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτό.

Αν εννοείς λάθος την προσέγγιση μου, ο σκοπός της είναι να ξεκινήσει κουβέντα επί του θύματος. Πράγμα που συμβαίνει με επιτυχία.

Προχωράμε.

[CountRaven]

Αυτό που μάλλον δεν έχετε καταλάβει οι περισσότεροι είναι ότι οι Cages ήταν ένα παράδειγμα. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε ότι είδος θέλετε με μπάντες όπως Domine, Lost Horizon, Mekong Delta και ότι άλλο έπος θέλετε από οποίο είδος θέλετε.

Το point της όλης κουβέντας είναι ότι η στόφα της μουσικής μας έχει αλλάξει, προς το χειρότερο.

[CountRaven]

Πάντως αυτά τα υπέροχα, τα μνημειώδη τύπου Eternal quest είναι λιγοστά και κυκλοφόρησαν σε διάστημα μικρότερο των 10 ετών όλα. Το παιχνίδι τερματίστηκε. Έφτασες στο τελευταίο boss και το ξέκανες. Τέλος.

Είναι ανώφελο να συγκρίνουμε τα καλά του σήμερα με τα μνημεία του χθες. Μνημεία θα βγαίνουν πάντα και πάντα θα είναι η συντριπτική μειοψηφία.

Επίσης, αν δεν αγαπήσεις το μέταλ του σήμερα (όχι καταγκαστικά, εννοώ το καλό το ποιοτικό, τις 2,3,5 κυκλοφορίες έστω) είναι βέβαιο πως θα κουραστείς και θα το παρατησεις το άθλημα.

#ΜΟΝΟTHESLORDWEIRDSLOUGHFEG#

Πολύ λιγότερα είναι αυτά που αγαπώ από το σημερινό Metal ναι 2, 3 άντε 5.

Ελάχιστοι είναι οι δίσκοι κυρίως στο Heavy / Power / Epic που μου δίνουν την αίγλη και τη στόφα του παλιού καιρού.

Τη βαρύτητα στις συνθέσεις, την έμπνευση.

Πχ. Το άλμπουμ των Sacred Outcry το δεύτερο είναι ένα τέτοιο άλμπουμ.

Το άθλημα δεν το εγκαταλείπω πάντως.

[Xstroyer]

Θεωρώ ότι η μουσική έχει γίνει απλώς "περισσότερη". Δεν έβγαζε τόσο εύκολα όσο σήμερα, κάποιος ένα άλμπουμ τη δεκαετία του 80, ούτε του 90. Άλλες εποχές, άλλα έξοδα, άλλες δυσκολίες, αλλά και ταυτόχρονα, άλλα κριτήρια. Σήμερα, βγάζει όποιος θέλει ένα άλμπουμ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο "ποιοτικός έλεγχος" δεν υπάρχει, και να μη βρεις κανονική εταιρεία, μπορεί να βρείς "εταιρεία" που μπορεί να μην έχει ούτε ΑΦΜ, ή ακόμα και να το βγάλεις μόνος σου.

Παλιότερα, κάποιοι μπορεί να έκραζαν τη μουσική βιομηχανία επειδή δεν έδινε ευκαιρείες σε πέντε-δέκα νοματαίους που μπορεί να άξιζαν παραπάνω. Σήμερα έχουμε φτάσει στο απέναντι άκρο και έχει ευκαιρία και ο πιο κουλός. Από την άλλη, βοηθάει και το αφήγημα "αν αρέσει έστω σε μια χούφτα άτομα, αξίζει". Τελικά, η σημερινή εποχή έχει γεμίσει χούφτες. Άλλες ανοιχτές, κάποιες γροθιά.

Καλοί δίσκοι, αριστουργήματα, άλμπουμ που θα ακούω πάντα, βρίσκω και στο σήμερα. Όχι στη πληθώρα παλαιότερων εποχών όπου το βιωματικό στοιχείο έδωσε ένα συν παραπάνω, αλλά τα βρίσκω. Απλώς είναι άπειρες πλέον οι κυκλοφορίες αλλά και διαφορετικός ο τρόπος που ακούμε και βιώνουμε τη μουσική, σήμερα.

Και κάποιοι νεώτεροι, τα βρίσκουν πιο έντονα τα δικά τους, σύγχρονα "κλασικά άλμπουμς" λόγω του νεανικού, βιωματικού στοιχείου που εμείς είχαμε στο μακρινό παρελθόν. Και καλά κάνουν οι νέοι, δεν θα τους κουνήσω το δάχτυλο αν προτιμάνε τους Amon Amarth από τους Manowar όπως προτιμάω κι εγώ τους Manowar από τους Led Zeppelin.

Αλλά, ακόμα και μεταξύ μας, πάντα θα έχουμε διαφορές. Οι Soul Cages του Κόμη, που ορίζουν την αισθητική του με το πουκάμισο, για εμένα είναι μια καλή μπάντα, αλλά προτιμώ πιο σύγχρονες σαν αυτές που ανέφερα, που ορίζουν τη δική μου αισθητική, με το ατσάλι και το δέρμα. Όταν μεταξύ μας, που έχουμε περισσότερα κοινά μπορούμε να έχουμε και τόσο διαφορετικες απόψεις, φαντάσου τι μπορεί να γίνει με έναν νεώτερο!

Κλείνω επιστρέφοντας στη πρώτη μου παράγραφο: Η μουσική σήμερα έχει γίνει περισσότερη και πιό εύκολη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

[TitusGroan]

η στόφα της μουσικής μας έχει αλλάξει, προς το χειρότερο.

Αυτο

[Advancing Yokeda]

Επιπλέον είναι δύσκολο να προσδιοριστεί τί είναι παλιό και τί είναι καινούριο σε μια μουσική 50 και βάλε ετών και με τα σύγχρονα δεδομένα ταχύτητας και πληθώρας.
Το Domine που αναφέρει ο Κόμης πιο πάνω είναι παλιό ή καινούριο?
Οι Eternal Champion είναι ένα παλιό πλέον συγκρότημα ή ένα σύγχρνο?

Με τα σημερινά δεδομένα το Domine μου φαντάζει παλιό.

Το Hail to England μου φανταζει αρχαίο. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να σταθεί πλάι στο Warriors of the world. Εϊναι 2 διαφορετικές μπάντες. Κομμάτια από τα 2 αυτα αλμπουμς δε μπορούν να βρίσκονται στην ίδια συλλογή.

Τα 70'ς μοιάζουν πιο πολύ με μυθική εποχή παρά με πραγματική.

Μπορεί να ακούγεται παρανοικό το περσινό Sumerlands να χαρακηρίζεται κλασικό, αλλά ήδη το 2ο Eternal Champion είναι ένας παλιός δίσκος.

[CountRaven]

Μπορεί να μου βρει κάποιος ένα φετινό τραγούδι σαν αυτό;

[Advancing Yokeda]

Μπορεί να μου βρει κάποιος ένα φετινό τραγούδι σαν αυτό;

Ευκολακι ήταν αν και περσινό

Αυτά είναι που ψάχνουμε στο σήμερα

[CountRaven]

Το περίμενα το Riot City και γω αυτό θα έβαζα. Μα είναι μόνο ένα το άτιμο.

[Xstroyer]

Τα δυο παραδείγματα του Yokeda δεν είναι καλή, γαμιστερή μουσική, σαν το απίθανο Riot. Αυτά είναι υπερβατική μουσική που δημιουργήθηκε σε μια συγκεκριμένη εποχή η οποία με τη σειρά της, δημιούργησε και όρισε πράγματα που δεν θα ξανανιώσουμε εμείς. Αυτά δεν είναι πολλά ονόματα (είναι περισσότερα τα άλμπουμς) και αν τα βάλουμε στην εξίσωση, ό,τι και να μπει δίπλα τους, θα φαντάζει λίγο. Ακόμα και της εποχής τους, όχι μόνο 40 χρόνια μετά.