Ήταν/είναι οι μεταλλάδες οι απόκληροι της κοινωνίας;

[rbrigade]

Τελικά το μόνο bullying ήταν από μεγαλύτερους μεταλλάδες και από γονείς! Άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται, είστε όλοι mainstream και αποδεκτοί μέχρι αηδίας!

[Priamos]

Τελικά το μόνο bullying ήταν από μεγαλύτερους μεταλλάδες και από γονείς! Άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται, είστε όλοι mainstream και αποδεκτοί μέχρι αηδίας!

Ρε δεν είπαμε ότι όλοι οι μεταλλαδες ήταν "bullyμενοι", αλλά αν ήσουν και δεν ήθελες να κάθεσαι στο σπίτι σου και να κλαίς τη μοίρα σου, το metal σού παρείχε αρκετά πρότυπα και ψυχολογική υποστήριξη για να ξεφλωρεψεις.

Επίσης ... Ρε υποκριτές, λαμόγια!! Όλοι οι μουσικόφιλοι εδώ μαζευτηκατε; Εκεί στα 13-14 χρόνια σας ανάμεσα στη Νανά Μούσχουρη, Miles Davis και Χατζηδάκη, ακούσατε και Motorhead και είπατε: " Oh my God! Διακρίνω πολλές μουσικές αρετές και μια λανθάνουσα ποιητική διάθεση σε αυτό το άκουσμα. Ας αφιερωθω σ αυτό εφ όρου ζωής!" Γιατί δεν παραδέχεστε ότι , τουλάχιστον αρχικά, το "τυράκι" ήταν το image, το attitude και το lifestyle; Εγώ παιρνουσα καλά και με Modern Talking , αλλά "κωλοτριβομουν" και ψαχνομουν με το metal γιατί μου άρεσε το ζορικο, αρρενωπό και ελιτίστικο που έβγαζε.

[rbrigade]

Για να παραφράσω μια φράση του Countraven... Είσαι σε λάθος φόρουμ!

[Priamos]

Για να παραφράσω μια φράση του Countraven... Είσαι σε λάθος φόρουμ!

Ε, τότε θα φτιάξω ένα δικό μου που θα λέγεται: "Πληγωμένες καρδιές που βρήκαν τη λύτρωση στο metal". Θα έχει μουσικό χαλί μονιμα τους Primordial.

[rbrigade]

Αυτός είσαι...

[manillard]

Με αφορμή την πάντα ρομαντική ματιά του Πρίαμου θέτω καυτά ερωτήματα;

-Όταν πηγαίναμε σχολείο δεν μας παίζανε τα άλλα παιδάκια;
-Τα σπυράκια mας κρατήσανε περισσότερα χρόνια από των υπολοίπων;
-Ήμασταν θύματα bullying;
-Δεν σταυρώναμε γκόμενα ούτε σε εκκλησία;
-Είχαμε τους πιο χάλια βαθμούς;
-Δημιουργούσαμε μυστικές σέκτες για αληλλοβοήθεια και επιβίωση ενάντια στους mainstream διώκτες μας;

Σε όλα όχι πλην το τελευταίο και όχι κατ'αποκλειστηκότητα.

Στα 13 άρχισα και εγώ, 1η γυμνασίου. Φαντάζομε το Keep the faith των Bon Jovi που είχα κερδίσει δώρο από την Coca Cola, στα 12 δεν μετράει

[rbrigade]

Μετράει και ''μετράει''!

[Zippo190]

Καλά τα λέτε όλοι σας αλλά δεν ήταν παντού έτσι όμορφα: Στην Νίκαια mid 90s η φάση ήταν low bap και Ελληνικό ρόκ οπότε οι μεταλλάδες ήμασταν περιορισμένοι: και για την ακρίβεια στην εφηβεία μου είχα ελάχιστους φίλους με παρόμοια ακούσματα. Παρέες υπήρχαν αλλά οι περισσότεροι ήταν μεγαλύτεροι από εμένα (ένα χρόνο) και επειδή ξεκίνησα να ακούω λίγο πιο μετά (ξέρω ΄γω αυτοί στα 13 και εγώ όταν έφτασα 15, δεν θυμάμαι κιόλας) έπεφτε πολύς σνομπισμός. Και γενικά αν δεν άκουγες από τα γεννοφάσκια σου ήσουν λίγο ψευτομέταλλος (όπως μας φώναζαν τότε). Από την άλλη mid 90s διάβαζα τις τελευταίες σελίδες του Metal Invader και έψαχνα για Twisted Tower Dire και Cirith Ungol οπότε δεν είχα ιδιαίτερα κοινά με τους λοιπούς μεταλλάδες. Και με τους συμμαθητές δεν τα πήγαινα καλά: ήμουν και χοντρούλης και με σπυριά και σιδεράκια και γυαλιά και με μαλλί αφάνα σαν τον Dave Dufort των Angel Witch και περίεργος (με magic the gathering και dungeons and dragons ασχολίες) και με κακούς βαθμούς και τελείως μη δημοφιλής με κοπέλες (επαφές ελάχιστες) και με κοροϊδευτικό παρατσούκλι και τραγουδάκι από την υπόλοιπη τάξη (το οποίο το έλεγαν με το που έμπαινα μέσα) και γενικά ελάχιστες καλές αναμνήσεις από τότε. Για να πω και την αλήθεια με το που τελείωσα το μπουρδέλο το σχολείο ήμουν πολύ ευτυχισμένος, δεν θα ξαναγύρναγα εκεί ούτε με σφαίρες.

Αυτό είναι το μοναδικό σοβαρό πόστ για αυτό το τόπικ. Δεν θα κάνω άλλο.

[giannis.pantazis]

Κατάθεση Ψυχής...

[Priamos]

Έτσι. Μόνο εγώ κι ο Ζιππο είμαστε αληθινοί μεταλλαδες. Γεννημενοι από τον πόνο και τις στερήσεις. Εσείς όλοι είστε χριστιανοί black metalαδες , δηλαδή δεν συνάδει η μουσική με τον τρόπο ζωής σας! Κανονικα έπρεπε να ακούτε lounge και bosa nova... όπως... ο Ζιππο. Ουπς! Κάπου χωλαινει η επιχειρηματολογία μου!!

[Zippo190]

Έτσι. Μόνο εγώ κι ο Ζιππο είμαστε αληθινοί μεταλλαδες. Γεννημενοι από τον πόνο και τις στερήσεις. Εσείς όλοι είστε χριστιανοί black metalαδες , δηλαδή δεν συνάδει η μουσική με τον τρόπο ζωής σας! Κανονικα έπρεπε να ακούτε lounge και bosa nova... όπως... ο Ζιππο. Ουπς! Κάπου χωλαινει η επιχειρηματολογία μου!!

καλύτερα bossa nova και Herbie Hancock παρά αμεταλοποιημένο μέταλ (Primordial). Τόσα χρόνια στον βόθρο της κοινωνικότητας έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να ακούμε ότι θέλουμε.

[starchild]

Με τόσα χρόνια στο βόθρο της κοινωνικότητας έπρεπε να ακούς Primordial κάθε μέρα

[theBox]

Στην πρώτη λυκείου έπεσε στα χέρια μου το images and words από dream theater. Αμέσως μετά άρχισε ένα σερί ενασχολησης με το προγκ ροκ (με αφετηρία τα 70ς) το οποίο κράτησε περίπου 10 χρόνια. ΕΚΕΙ να δείτε το μοναχικό μονοπάτι του πολεμιστή του φωτός...

[Vic]

Σεντόνι, ντελίριο αναμνήσεων, ατάκτως ερριμένα όλα.


Εγώ είμαι κάπου στην μέση. Ήμουν άριστος μαθητής μέχρι την δευτέρα λυκείου όπου απλά δεν ασχολιόμουν με τίποτα άλλο εκτός από το ΜΕΤΑΛ και την μπάντα που είχαμε τότε. Έπαιζα όμως και καλό μπασκετάκι οπότε ήμουν οκ από άποψη να μην θεωρούμαι νερντ/φυτό κλπ. Αλλά ήμουν χεβυμεταλλάκι από πολύ νωρίς με το ανάλογο τουπέ. Πάντα στο τελευταίο θρανίο, με συγκαταβατικότητα στους συμμαθητές μου που θεωρούσα (και ήταν εδώ που τα λέμε) όλοι τους φλώροι, παρέα με λίγα συγκεκριμένα παιδιά κλπ. Μαζί υπολογίζουμε και τον ελιτισμό μου, εγώ είμαι έξυπνος - εσείς ηλίθιοι, εγώ ανεξάρτητος - εσείς πρόβατα, εγώ μέταλ - εσείς σκυλάδικα κ.ο.κ. Πάντως δεν ήμουν ακοινώνητος με όλους (αυτό άρχισε να γίνεται έντονα στο λύκειο) με τους χεβυμεταλλάδες όλα καλά εκτός από αυτούς που θεωρούσα πανάσχετους στα γυμνασιακά μου χρόνια (μεταλλοπατερισμός), που και με αυτούς τα πήγαινα καλά δηλαδή αλλά έπεφτε δούλεμα και μια φορά μια κακή εκμετάλλευση δικής μου εμπνεύσεως. Έβαλα ένα φίλο και πούλησε το Twilight of the Gods σε έναν πόζερο νιουμπά 17 χιλιάρικα (το 1993) που του είχα πει ότι έχω έναν φίλο που το έχει υπογεγραμμένο από τον Quorthon μετά από λάιβ. Get it? Και έπιασε. Ακόμα με βαραίνει αυτό γιατί το παιδί ήταν απλώς άσχετο και ήθελε πολύ να μπει στην παρέα μας (δεν μπήκε ποτέ) και απλώς πέταξε τα λεφτά του. Τέσπα. Είχαν πολλά οικογενειακώς (ιδιωτικό είπαμε). Αυτό το μεταλλοπατερίστικο bullying εγώ το έζησα στο δημοτικό από τον μεγάλο αδερφό μου που μας θεωρούσε by default άσχετους και ρώταγε σε κάθε περίσταση "ποιος είναι αυτός" σε φωτογραφίες, πώς λένε τον μπασίστα των τάδε κλπ και κάγχαζε με την ασχετοσύνη μου. Από εκεί πρέπει να κόλλησα και το μικρόβιο να θέλω να μαθαίνω, να μην με ξαναδουλέψει ποτέ κανείς. Πάντως δούλεψε γιατί αρκετές φορές "μεγάλοι" στην Αθήνα αλλά και το Ηράκλειο μου την πέφτανε αλλά φεύγανε εντυπωσιασμένοι με τον πιτσιρίκο "που ξέρει" (μεγάλη υπερηφάνεια --> εξού και ο δικός μου μεταλλοπατερισμός μετά).

Λύκειο ήδη άρχισα να τα ξεπερνάω αυτά τα μεταλλοπατερίστικα αλλά όχι στο πόσο κοντραριζόμουν με τους συμμαθητές μου με τα σκυλάδικα και την ανύπαρκτη σχέση με την μουσική αλλά και σε άλλα μέτωπα. Και ήμουν και κυνίκλας σαρκαστικός της καραπουτανάρας. Γενικά, αν κοντραριζόμουν πρέπει να ήμουν πολύ αντιπαθής τότε (πιο πολύ δηλαδή από τώρα στα χειρότερά μου, φανταστείτε!). Όχι ότι ήταν ένα ίδιο πράμα και τα 6 χρόνια του γυμνασίου λυκείου... Στα 5 χρόνια πήγαινα σε ιδιωτικό. Είχα φίλους, ήμασταν και 5-6 μεταλλάδες (οι 2 εγώ και ο αδερφός μου) στα 500 άτομα περίπου. Εννοείται στην τάξη μου, ολομόναχος. Η παρέα μου ήταν όλοι άκυροι και μόνον ένα μύησα όσο μπορούσα (τελικά έφαγε κόλλημα - αλλά ΚΟΛΛΗΜΑ - μόνο με τους Guns n Roses). Κάναμε παρέα αλλά παίζαμε και τα μπασκετάκια μας, αγοροπαρέες, όλα καλά. Τρίτη λυκείου για δικούς μου λόγους (επανάστασης κ.α.) ζήτησα να φύγω απ΄το ιδιωτικό (κάνοντας πουτάνα την μαθητική μου καριέρα, εδώ γράφαμε ντέμο όμως, ποιος τα χέζει τα μαθηματικά) και εκεί ήμουν ΠΟΛΥ ακοινώνητος. Αμίλητος. Έκανα παρέα με το παιδί της σφαλιάρας της τάξης το οποίο ήταν μακράν το πιο έξυπνο παιδί με τεράστια ταλέντα, του δίδαξα πολύ μπαλίτσα στην μουσική (και άπειρο μέταλ) και έθαβα όλους τους άλλους, συχνά και στα μούτρα τους γιατί ήταν νεοελληναράκια εκκολαπτόμενα (πω, τα θυμάμαι και μου βγαίνει όλη η σκατοψυχιά της εφηβείας τώρα! χαχα). Πολύ μεγαλύτερο σχολείο αλλά τεράστια έλλειψη μεταλλάδων, στην καλύτερη έβλεπες "ροκάδες" (Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Παπακωνσταντίνου) και ένα παιδί που έφτανε μέχρι Μέηντεν ή Μότορχεντ το θεωρούσα σπουδαίο πράμα. Μιλάμε για μια εποχή που αξιολογούσα τα πάντα υπό το φίλτρο "μέταλ", μακράν το σημαντικότερο πράμα στην ζωή μου. Στο νέο σχολείο ήξερα ήδη κάποιο κόσμο μέσω της μπάντας μου, από τους ροκάδες δηλαδή και τις εξόδους που οι ροκομεταλλάδες στο Ηράκλειο ήταν όλοι μα όλοι γνωστοί μεταξύ τους και πήγαιναν στα ίδια 2-3 μέρη. Πρόλαβα κανονικά τον συντηρητισμό του "θε μου μακρύ μαλλί", "σκουλαρίκι!!!!! μα είναι δυνατόν!" και το καθιερωμένο σταμάτημα και ψάξιμο από αστυνομίες, εξακρίβωση στοιχείων κλπ. Μου πήρε και πάρα πολλά χρόνια να μπορέσω να αφήσω το μαλλί που θέλω καθώς είχα τεράστιο θέμα με τους γονείς που με αφήσανε ήσυχο μόλις στα τέλη λυκείου, με αποτέλεσμα όλα τα σχολικά μου χρόνια να τα περάσω με το λουκ "ακούρευτος", που όταν άρχιζε να πλησιάζει τα στάνταρ που να γουστάρω γινόταν ο τεράστιος καυγάς σπίτι, το ντροπιαστικό κούρεμα, τα μούτρα, τα επιφωνήματα συμμαθητών ("ωωω") και να μισώ την ζωή μου επειδή δεν είχα μαλλούρα σαν τους Forbidden. Ωραία χρόνια.

Ακούρευτος, δευτέρα λυκείου (93-94)


Γυναίκες... τα είχα χρόνια με την απουσιολόγο! Που ήταν έξυπνη αρκετά για μένα (...). Εντελώς άλλη φάση όμως, το καλύτερο, πιο ήσυχο κορίτσι του κόσμου. Αμέτρητες κασέτες μπας και δει το φως αλλά μόνο μέχρι τις (αμέτρητες) μπαλάντες κατάφερα να πείσω. Χωρίσαμε πριν πάω στο δημόσιο σχολείο. Μετά ήθελα απεγνωσμένα να βρω μια γυναίκα που να ΝΙΩΘΕΙ από μέταλ, εννοείται ανύπαρκτο το είδος, ειδικά στο Ηράκλειο. Μιλάμε για μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. 3 θυμάμαι (2 ασχημούλες αλλά τίμιες και μια όμορφη που τα είχε με τον φίλο μου κιθαρίστα μας), μετά το χάος. Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει στα τέλη 90ς, όχι πριν. Και πάλι, μιλάμε για κοπέλες που ακούνε Guardian και Loreena αλλά δεν πείραζε καθόλου! Μέχρι τότε στα λάιβ έβλεπες πάντοτε τις κλασικές φίλες φίλων που είχαν έρθει ξέμπαρκα για την φάση. Και 100 γύπες γύρω τους. Η επόμενη που βρήκα ήταν πάλι άσχετη στην φάση αλλά της έμαθα ό,τι μπορούσα και αναγκαστικά προσαρμόστηκε. Είδε και τους Grave Digger κανονικά λάιβ και ενθουσιάστηκε ενώ ήμουν Αγγλία και σπούδαζα, μιας και πήγε με την παρέα μου. Μεγάλος καημός πάντως να βρω άνθρωπο να μοιράζεται την αγάπη μου για αυτή τη μουσική. Οπότε μόλις τον βρήκα, τον παντρεύτηκα κιόλας!

Συνοπτικά πάντως, η φάση ήταν κάπου στην μέση. Ήμασταν λίιιγο οι απόκληροι της κοινωνίας αλλά το ευνοούσαμε και εμείς, το είχαμε παράσημο. Γυναίκες νομίζω αυτοί που το είχαν έτσι κι αλλιώς θα βρίσκανε.

[LuciferSteele]

μεγάλη υπόθεση αυτό με τις γυναίκες γιά εμάς που νοσούμε με heavy metal
και επειδή η νόσος είναι προοδευτική και χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο, είναι πολύ σημαντικό το να έχεις κάποια δίπλα σου που κατανοεί απόλυτα την αρρώστια σου και γιατί όχι πάσχει και αυτή