Καλύτερα όπως ήταν τότε

[Northbound]

Ruthless Steel (τι απέγιναν αυτοί)

Πςς Αλικάρα μας λείπεις ρε

Έχει μετακομίσει Σουηδία νομίζω, η μπάντα πλέον λέγεται Scarblade και είχανε βγάλει και το μέχρι στιγμής μοναδικό τους δισκάκι με την No Remorse.

Κάπου πρόσφατα βγάλανε και αυτό το καινούργιο single:

[CountRaven]

Το έγραψα και σε άλλο ποστ.
Η μυθοποίηση, πάει πρωτευόντως στο έργο και όχι στους δημιουργούς.
Οι δημιουργοί είναι άνθρωποι, δεν είναι τέλειοι, έχουν πάθη και αδυναμίες.

Καμία κούραση.

Το αξιακό υπόβαθρο και το ηθικό, εκπορεύεται από το δημιούργημα, όχι από τον δημιουργό.
Η υπόλοιπη φαντασιακή ηθική συνθήκη, είναι καθαρά προσωπικό θέμα του καθενός.

Συγνώμη, αλλά λατρεύω τη φωνή του Rob Halford.
To τι ηθική ή τι γούστα έχει στο κρεβάτι του για παράδειγμα, ούτε με ενδιαφέρουν, ούτε μου αρέσουν.

Εγώ τον λατρεύω ως τραγουδιστή των Judas Priest.
Ως Metal God. Ως φωνάρα, ως δημιουργό. Όχι ως άνθρωπο σώνει και καλά, που σίγουρα θα είναι με τα καλά του και με τα στραβά του.

Στη φαντασιακή μου συνθήκη ο Halford με leather and spikes, είναι σύμβολο αρρενοπώτητας, για να θυμηθούμε και τις cult συζητήσεις προηγούμενων δεκαετιών.

Ο μύθος είναι στο έργο - δημιούργημα, όχι στον άνθρωπο - δημιουργό.

Να το εξηγήσω κάπως καλύτερα το ηθικό κομμάτι, στο οποίο αναφέρομαι εντελώς ρεαλιστικά, δίνοντας βάση στα πεπραγμένα.

Καλώς ή κακώς τις ιστορίες αυτών των συγκροτημάτων -Warlord, Cirith Ungol κτλ- κάποιοι τις διαβάσαμε έστω κουτσουρεμένες σε σχετικά μικρή ηλικία. Και σε αρκετούς από εμάς, συνέβαλαν στο να στρώσουμε χαρακτήρα.

Στη βάση της όλη αυτή η ιστορία της μπάντας που περνάει από 40 κύματα, χωρίς να συμβιβάζεται, προσπαθώντας να επικοινωνήσει την μουσική της, κρατώντας ψηλά την σημαία της, σε πολλούς από εμάς χτύπησε και άλλου είδους ραντάρ, οδηγώντας μας σε όλα τα never surrender που έχουμε κάνει πράξη στη ζωή μας σε πραγματικές συνθήκες.

Όλο το παραπάνω φυσικά σε μια ισορροπημένη φάση ανθρώπων που ωριμάζουν και αποκτούν κριτική σκέψη και σύνεση, πράττοντας ανάλογα.

Δεν αναφέρομαι δηλαδή σε κάποια ρομαντική ιδεοληψία. Εξάλλου όλοι όσοι ασχοληθήκαμε αργότερα πολύ διεξοδικά με την ιστορία ενός ή περισσότερων συγκροτημάτων, ανακαλύψαμε σε μια ίσως και -λίγο- επίπονη διαδικασία κατάρριψης του όποιου ρομαντισμού, πως για τα στραβά και τα ανάποδα της κάθε μπάντας, πάντα φταίνε οι άνθρωποι μέσα σε αυτή. Δεν υπάρχει καμία αδικία και καμιά "άδικη φάση και βιομηχανία", υπάρχει έλλειψη χρημάτων, υπάρχει η πραγματική ζωή που καλεί, υπάρχει ο εγωισμός, το συμφέρον και οι κάθε είδους εμμονές του κάθε μέλους -πχ. εγωπάθεια-.

Για αυτό το τελευταίο δεν στέκομαι τόσο πολύ στον άνθρωπο. Δεν θα ταυτιστώ ποτέ με κανέναν καλλιτέχνη ανθρωποκεντρικά σε έναν απόλυτο βαθμό. Δεν θα τον απορρίψω τελείως από το κάδρο αλλά θα σταθώ στην τέχνη του και στα πεπραγμένα του / νοοτροπία του αν τα τελευταία οδηγούν σε κάτι υγιές -και αυτό να πω την αμαρτία μου γίνονταν περισσότερο τα πρώτα χρόνια τέτοιου είδους αναζητήσεων-. Για να το πω απλά με παράδειγμα:

Από τους Cirith πχ. κράτησα την πίστη που είχαν στο έργο τους, κράτησα την επιμονή που είχαν για το έργο τους όταν όλοι τους έκλειναν τις πόρτες, κράτησα την ενότητα τους σαν ομάδα -για δεκαετίες όλοι μαζί χωρίς πολλές line up αλλαγές και ιστορίες για αγρίους-, κράτησα την σταθερή τους πορεία στην αισθητική τους, κράτησα την εμμονή στην λεπτομέρεια και το "όλα μόνοι μας για το έργο μας" attitude -από επιλογή εξώφυλλων, μέχρι οργάνωση lives κτλ-. Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά όταν άρχισα να στήνω και τις δικές μου μπάντες τα είχα σαν πυξίδα. Ε για αυτό ξενερώνω τώρα διπλά με αυτά που βλέπω. Όλα τα παραπάνω είναι πεπραγμένα ανθρώπων που πίστεψαν στο έργο τους και την αποστολή τους. Σε αυτά θα μείνω και δεν θα ταυτιστώ προσωποκεντρικά με τον Baker ή τον Rob -αυτό για να μην ξεχάσουμε και την αναφορά στον άνθρωπο-.

Ελπίζω να έγινα κατανοητός τώρα.

[CountRaven]

Και πιο συγκεκριμένα, το "ξεκατίνιασμα στα social" που θίγει ο @CountRaven αφορά στις δικές μας αντιδράσεις έναντι στο τί κάνουν τα γκρουπ ή υπάρχει κάτι άλλο, αλλού, στο οποίο στοχευμένα αναφέρεσαι Χρήστο;

Αναφέρομαι στο φαινόμενο γενικά ειδικά όταν γίνεται με την μορφή δημόσιο λιθοβολισμού. Από μέλη μπαντών, μεταξύ τους, από οπαδούς μεταξύ τους και από μέλη και οπαδούς ταυτόχρονα. Για όλες τις πλευρές η διαχείρισή αυτής της συνύπαρξης σε μια νέα πλατφόρμα που οδηγεί σε μια νέα κατάσταση που παλιότερα δεν ήταν καν υπαρκτή -ειδικά το τελευταίο κομμάτι με μέλη και οπαδούς-. Εκεί οι γωνίες οξύνονται πολύ. Και πολλές φορές ο έλεγχος χάνεται.

Ναι είναι ωραίο για τον οπαδό να επικοινωνεί με την αγαπημένη του μπάντα ανά πάσα ώρα και στιγμή αλλά αυτό δεν είναι πάντα ρόδινο.

Θυμάμαι πριν 10 και παραπάνω χρόνια, όταν ο Tsamis "ανακάλυπτε" και αυτός την επαφή με τους φανς στο facebook -όπως έχει συμβεί με τον κάθε έναν που μπορεί να έτρεχε ή να τρέχει μια μπάντα -πόσο μάλλον αν αυτός είναι και κάποια ηλικίας οπότε καλείται να μπει στα νέα δεδομένα-, αλλά φυσικά έχει συμβεί και με τον καθένα από μας έτσι;-.

Προσπαθούσα να του εξηγήσω, βλέποντας σε πολλές τον περιπτώσεων το μέτρο να χάνεται -από όλες τις πλευρές, γενικά και ειδικά- πως όλος αυτός ο νέος τρόπος επικοινωνίας θέλει μια Α διαχείριση. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα, όσοι ζήσανε τις μέρες του Battle Choir και του αναβρασμού του πρώτου Ελληνικού live, θυμούνται.

Και δεν αναφέρομαι σε καμιά περίπτωση στη διατήρηση ενός cult status. Ακόμα και αν μιλάμε για τον Tsami που μέχρι τότε δεν ξέραμε καν αν υπήρχε και ήταν στο θρόνο του χαμένου ήρωα, και πλέον είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε μαζί του κάθε μέρα.

Με λίγα λόγια αλλαγή δεδομένων για όλες τις πλευρές. Και κάθε φορά που αλλάζουν τα δεδομένα η ισορροπία πρέπει να παίζει τον πρωταρχικό ρόλο.

Αλλαγή δεδομένων όμως έφερε / φέρνει το μέσο των social media για όλους οπότε η ισορροπία είναι πάλι το ζητούμενο.

Φυσικά όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο όταν βλέπω το επίσημο προφίλ των Warlord να "την λέει" σε οπαδούς στην ομάδα του FS.

Μην παρεξηγηθώ: Δεν είμαι κατά του δημόσιου διαλόγου, και εδώ κάτι τέτοιο έχουμε. Είμαι κατά της ασυδοσίας.

[CountRaven]

Είναι όλα μέσα (όπως συνήθως )
- 80's vs σήμερα
- διασυρμός τρανών ονομάτων του heavy metal στα social, με ξεκατινιάσματα και οτιδήποτε άλλο δεν έχει σχέση με μουσική
- ληστές που σφάζουν ο ένας τον άλλο μετά τη ληστεία για να αυξηθεί το μερτικό
- reunions για τα φράγκα, με τη χειρότερη δυνατή μουσική
- ασέβεια στους νεκρούς
- πολλά patch/t-shirt/κονκαρδες, λίγη μουσική και αυτή ντεμί

Οι θρύλοι των 80'ς θα έπρεπε να έχουν μείνει θρύλοι. Το μέταλ πάσχει στο ότι δεν υπάρχει στόφα θρύλου σε νέες μπάντες anymore...
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που ακόμα.... Riiiiiide the Niiiiiiight...... ουυυυυυ ουυυυυυυ

Αυτό.

[CountRaven]

Μιλάς για ένα θέμα, χωρίς να γνωρίζεις τις επιμέρους λεπτομέρειες και βγάζεις πόρισμα περί αληθινής αισχρής πραγματικότητας.

Δηλαδή ξέρεις αν ο Χ,Υ,Ζ που τον σουτάρανε, δεν τον σουτάρανε επειδή είχαν σοβαρό λόγο για να το κάνουν;
Ξέρεις αν αυτός δεν ήταν μ@λάκας, απέναντι στους υπόλοιπους, αν δεν έχει άλλου είδους πρόβληματα;

Το ξέρεις ;

Πώς εκφέρεις άποψη χωρίς να έχεις όλα τα δεδομένα, στην περίπτωση των Cirith Ungol, ας πούμε;

Και αυτός να έφταιγε, πάλι σκουπίδια είναι και πάλι η πραγματικότητα που διαμορφώθηκε είναι αισχρη και δε θα έπρεπε να αφορά αυτη τη μπάντα. Δεν έχει να κάνει με το ποιός φταίει....

Θα το πάω λίγο πιο ήπια και θα πω πως όταν βλέπω πως ο Barazza ψάχνει για δικηγόρο για να πάρει αυτά που του αναλογούν μου χτυπάει αρνητικά το ραντάρ μου.

Αλλά ΝΑΙ όλα αυτά δεν θα έπρεπε να ΑΦΟΡΟΥΝ τους Ungol. Για πολλούς λόγους.

[CountRaven]

Riiiiiide the Niiiiiiight...... ουυυυυυ ουυυυυυυ

Εκεί καταλήγουμε πάλι.

[theBox]

Εμ αυτα παθαινετε αν παρελθοντολαγνειτε με τα μυθικα 80ς και δεν ακουτε ενεργα τους καλλιτεχνες που παραγουν εργο ΣΗΜΕΡΑ. Γκρεμιζονται ενα ενα τα ειδωλα.

Παντως συμφωνω με @Bersekeros οτι η ηθικη υπασταση που δινουμε στην τεχνη ειναι στο φαντασιακο του καθενος. ΧΡΗΣΙΜΗ Κ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ διαδικασια για τον δεκτη, αλλά να γνωριζουμε και περι τινος προκειται και να μην τρεφουμε αυταπατες.

[Mamercus]

Και πιο συγκεκριμένα, το "ξεκατίνιασμα στα social" που θίγει ο @CountRaven αφορά στις δικές μας αντιδράσεις έναντι στο τί κάνουν τα γκρουπ ή υπάρχει κάτι άλλο, αλλού, στο οποίο στοχευμένα αναφέρεσαι Χρήστο;

...

Με λίγα λόγια αλλαγή δεδομένων για όλες τις πλευρές. Και κάθε φορά που αλλάζουν τα δεδομένα η ισορροπία πρέπει να παίζει τον πρωταρχικό ρόλο.
...

Με βρίσκεις ΑΠΟΛΥΤΑ σύμφωνο με αυτό. ΑΠΟΛΥΤΑ!

[GeorgeKallinis]

Το έγραψα και σε άλλο ποστ.
Η μυθοποίηση, πάει πρωτευόντως στο έργο και όχι στους δημιουργούς.
Οι δημιουργοί είναι άνθρωποι, δεν είναι τέλειοι, έχουν πάθη και αδυναμίες.

Καμία κούραση.

Το αξιακό υπόβαθρο και το ηθικό, εκπορεύεται από το δημιούργημα, όχι από τον δημιουργό.
Η υπόλοιπη φαντασιακή ηθική συνθήκη, είναι καθαρά προσωπικό θέμα του καθενός.

Συγνώμη, αλλά λατρεύω τη φωνή του Rob Halford.
To τι ηθική ή τι γούστα έχει στο κρεβάτι του για παράδειγμα, ούτε με ενδιαφέρουν, ούτε μου αρέσουν.

Εγώ τον λατρεύω ως τραγουδιστή των Judas Priest.
Ως Metal God. Ως φωνάρα, ως δημιουργό. Όχι ως άνθρωπο σώνει και καλά, που σίγουρα θα είναι με τα καλά του και με τα στραβά του.

Στη φαντασιακή μου συνθήκη ο Halford με leather and spikes, είναι σύμβολο αρρενοπώτητας, για να θυμηθούμε και τις cult συζητήσεις προηγούμενων δεκαετιών.

Ο μύθος είναι στο έργο - δημιούργημα, όχι στον άνθρωπο - δημιουργό.

Να το εξηγήσω κάπως καλύτερα το ηθικό κομμάτι, στο οποίο αναφέρομαι εντελώς ρεαλιστικά, δίνοντας βάση στα πεπραγμένα.

Καλώς ή κακώς τις ιστορίες αυτών των συγκροτημάτων -Warlord, Cirith Ungol κτλ- κάποιοι τις διαβάσαμε έστω κουτσουρεμένες σε σχετικά μικρή ηλικία. Και σε αρκετούς από εμάς, συνέβαλαν στο να στρώσουμε χαρακτήρα.

Στη βάση της όλη αυτή η ιστορία της μπάντας που περνάει από 40 κύματα, χωρίς να συμβιβάζεται, προσπαθώντας να επικοινωνήσει την μουσική της, κρατώντας ψηλά την σημαία της, σε πολλούς από εμάς χτύπησε και άλλου είδους ραντάρ, οδηγώντας μας σε όλα τα never surrender που έχουμε κάνει πράξη στη ζωή μας σε πραγματικές συνθήκες.

Όλο το παραπάνω φυσικά σε μια ισορροπημένη φάση ανθρώπων που ωριμάζουν και αποκτούν κριτική σκέψη και σύνεση, πράττοντας ανάλογα.

Δεν αναφέρομαι δηλαδή σε κάποια ρομαντική ιδεοληψία. Εξάλλου όλοι όσοι ασχοληθήκαμε αργότερα πολύ διεξοδικά με την ιστορία ενός ή περισσότερων συγκροτημάτων, ανακαλύψαμε σε μια ίσως και -λίγο- επίπονη διαδικασία κατάρριψης του όποιου ρομαντισμού, πως για τα στραβά και τα ανάποδα της κάθε μπάντας, πάντα φταίνε οι άνθρωποι μέσα σε αυτή. Δεν υπάρχει καμία αδικία και καμιά "άδικη φάση και βιομηχανία", υπάρχει έλλειψη χρημάτων, υπάρχει η πραγματική ζωή που καλεί, υπάρχει ο εγωισμός, το συμφέρον και οι κάθε είδους εμμονές του κάθε μέλους -πχ. εγωπάθεια-.

Για αυτό το τελευταίο δεν στέκομαι τόσο πολύ στον άνθρωπο. Δεν θα ταυτιστώ ποτέ με κανέναν καλλιτέχνη ανθρωποκεντρικά σε έναν απόλυτο βαθμό. Δεν θα τον απορρίψω τελείως από το κάδρο αλλά θα σταθώ στην τέχνη του και στα πεπραγμένα του / νοοτροπία του αν τα τελευταία οδηγούν σε κάτι υγιές -και αυτό να πω την αμαρτία μου γίνονταν περισσότερο τα πρώτα χρόνια τέτοιου είδους αναζητήσεων-. Για να το πω απλά με παράδειγμα:

Από τους Cirith πχ. κράτησα την πίστη που είχαν στο έργο τους, κράτησα την επιμονή που είχαν για το έργο τους όταν όλοι τους έκλειναν τις πόρτες, κράτησα την ενότητα τους σαν ομάδα -για δεκαετίες όλοι μαζί χωρίς πολλές line up αλλαγές και ιστορίες για αγρίους-, κράτησα την σταθερή τους πορεία στην αισθητική τους, κράτησα την εμμονή στην λεπτομέρεια και το "όλα μόνοι μας για το έργο μας" attitude -από επιλογή εξώφυλλων, μέχρι οργάνωση lives κτλ-. Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά όταν άρχισα να στήνω και τις δικές μου μπάντες τα είχα σαν πυξίδα. Ε για αυτό ξενερώνω τώρα διπλά με αυτά που βλέπω. Όλα τα παραπάνω είναι πεπραγμένα ανθρώπων που πίστεψαν στο έργο τους και την αποστολή τους. Σε αυτά θα μείνω και δεν θα ταυτιστώ προσωποκεντρικά με τον Baker ή τον Rob -αυτό για να μην ξεχάσουμε και την αναφορά στον άνθρωπο-.

Ελπίζω να έγινα κατανοητός τώρα.

Εδώ βλέπω μια υγιέστατη στάση, κρατάει ισορροπίες και με βρίσκει σύμφωνο.

Μπορεί κάποιος να παραδειγματιστεί, χωρίς να αγιοποιεί, πάντα με κριτική στάση και απόλυτη επίγνωση ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός για το οτιδήποτε, από το καλύτερο στο χειρότερο.

Στο πρακτικό του ζητήματος τώρα προς συζήτηση

Riiiiiiiiiiiide the niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiight

[CountRaven]

Οοοοοουυυυ οοοοοουυυυ.

[Bersekeros]

Για να μην κάνω παραθέσεις επί παραθέσεων, σεντονιών, που αισθητικά με κουράζουν,
θα πω ότι οι 2 τοποθετήσεις του @CountRaven , με κάλυψαν απόλυτα.

Έτσι όπως τα λέει CountRaven, τα αισθάνομαι κι εγώ τα πράγματα. Αυτή την αξιακή ηθική του Never Surrender, σε ανθρώπινο επίπεδο όσοι την ακολουθήσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την νιώσαμε για τα καλά στο πετσί μας , τι επιπτώσεις και τι συνέπειες αποφέρει.
Γι'αυτό τώρα που μεγαλώσαμε, αλλά μυαλό δεν βάλαμε που λέει ο λόγος, τουλάχιστον προσπαθούμε να βάλουμε αναγκαστικά περισσότερο ρεαλισμό ή και κυνισμό στη ζωή μας.

Μπορεί αυτό που έγραψα σε προηγούμενο ποστ, να ακούστηκε λίγο κυνικό, αλλά είναι και ένας μηχανισμός άμυνας, όλο αυτή η πιο αποστασιοποιημένη οπτική θεώρηση των πραγμάτων, ιδίως βλέπεις καταστάσεις "ξεφτιλίκια" από εκεί που δεν το περιμένεις, που σου προκαλούν πίκρα - στενοχώρια - αποστροφή.

Ναι καλύτερα ήταν τότε, που ασχολιόμασταν περισσότερο με την μουσική και όχι τα υπόλοιπα γύρω γύρω, ενώ για τα υπόλοιπα πλάθαμε με την φαντασία μας, μία δική μας πιο όμορφη πραγματικότητα, που τουλάχιστον μας έκανε πιο "ευτυχισμένους'".

[asgardlord]

@Bersekeros με κάλυψε απόλυτα. 1-2 πράγματα από προσωπική σκοπιά: Aν και έχω προ πολλού διαχωρίσει δημιουργό από έργο (συχνά τα πιο μεγαλειώδη έργα δημιουργούνται από την διεστραμμένη οπτική των "περίεργων" τύπων), όπως και σεις θλίβομαι από γεροντοξεκατινιάσματα. Χαλάνε το legacy και δείχνουν μικροπρέπεια, γιατί δεν νομίζω πως η περίπτωση των Cirith Ungol θα απέφερε αμύθητα ποσά στους εμπλεκόμενους, μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος. Για το συγκεκριμένο βέβαια θέμα (το οποίο κουράστηκε), δε νομίζω πως Barazza = Cirith Ungol (ούτε και Jarvis = CU βέβαια) και ίσως το ότι η μπάντα δεν έμπλεξε σε πόλεμο δηλώσεων να είναι και πιο αξιοπρεπές.

In any case, χαίρομαι που μπορέσαμε να δούμε κάποιους θρύλους live που υπό άλλες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση, εννοείται συνεχίζουμε να ψάχνουμε παλιούς, καλούς, εξαφανισμένους θησαυρούς, αλλά παράλληλα να θυμάστε πως κάτι Wrathblade, Solicitor, Air Raid κλπκλπ και ΓΑΜΑΝΕ και συμβαίνουν ΤΏΡΑ, οπότε καλό είναι να τα στηρίξουμε σε ενεστώτα χρόνο και όχι όταν έχουν γίνει καλτ και ζητάμε reunion. Βέβαια κάνω λίγο preaching to the choir γιατί εδώ μέσα όλοι στηρίζουμε έμπρακτα το underground, αλλά καταλάβατε τι θέλω να πω!

[Corum Jhaelen Irsei]

Προσπαθω να παρακολουθησω την ροη, αλλα εχει πολυ πραμα.

Μαι φιφτι σεντς

Οι Ungol ηταν αυτοι που ηταν στο παρελθον και τιμη τους και καμαρι τους. Τωρα κανουν κατι αλλο. Παλι τιμη τους και καμαρι τους.
Τα πραγματα αλλαζουν και αυτοι αλλαζουν. Υστερα απο τοσες δυσκολιες, ας κανουν οτι καταλαβαινουν.

[Aegon]

Για μένα απλά να πω ότι νοσταλγώ την εποχή που τα πράγματα ήταν πιο απόμακρα και ταυτόχρονα πιο "μυθικά". Πριν δηλαδή την εποχή του ξεκατινιάσματος των social media, τότε δηλαδή που ασχολούμασταν κατά 90% με την μουσική, χωρίς να ξέρουμε για τον χ, ψ καλλιτέχνη αν είναι ακροδεξιός, ή ακροαριστερός, αν πλακώνεται με τη γυναίκα του, αν είναι χρηματόδουλος, αν, αν, αν...Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά τα "αν", θέλω να επικεντρώνομαι στην μουσική, αλλά επειδή κι εγώ άνθρωπος είμαι, λογικό είναι να με επηρρεάσει κάτι το πολύ αρνητικό που μπορεί να ακούσω για κάποιον καλλιτέχνη! Ε προτιμώ λοιπόν να μην ανακατεύομαι πολύ με αυτά. Ναι, γούσταρα πολύ π.χ. που είχα γίνει φίλος στο fb με τον Bill Tsamis και μπορούσα να βλέπω τις σκέψεις του αποτυπωμένες, να επικοινωνώ μαζί του κλπ, αλλά ταυτόχρονα, δεν είχα καμία διάθεση να βλεπω σκηνικά τύπου να γράφει πόσο αγαπαέι τη γυναικούλα του τη Vidonne και μετά από 2-3 χρόνια να γράφει πόσο εφιάλτης ήταν η ζωή μαζί της και τώρα έιναι ευτυχισμένος με την πιτσιρίκα που της έμοιαζε!! Καλυτερα λοιπόν, από μακριά και αγαπημένοι

[CountRaven]

Για μένα απλά να πω ότι νοσταλγώ την εποχή που τα πράγματα ήταν πιο απόμακρα και ταυτόχρονα πιο "μυθικά". Πριν δηλαδή την εποχή του ξεκατινιάσματος των social media, τότε δηλαδή που ασχολούμασταν κατά 90% με την μουσική, χωρίς να ξέρουμε για τον χ, ψ καλλιτέχνη αν είναι ακροδεξιός, ή ακροαριστερός, αν πλακώνεται με τη γυναίκα του, αν είναι χρηματόδουλος, αν, αν, αν...Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά τα "αν", θέλω να επικεντρώνομαι στην μουσική, αλλά επειδή κι εγώ άνθρωπος είμαι, λογικό είναι να με επηρρεάσει κάτι το πολύ αρνητικό που μπορεί να ακούσω για κάποιον καλλιτέχνη! Ε προτιμώ λοιπόν να μην ανακατεύομαι πολύ με αυτά. Ναι, γούσταρα πολύ π.χ. που είχα γίνει φίλος στο fb με τον Bill Tsamis και μπορούσα να βλέπω τις σκέψεις του αποτυπωμένες, να επικοινωνώ μαζί του κλπ, αλλά ταυτόχρονα, δεν είχα καμία διάθεση να βλεπω σκηνικά τύπου να γράφει πόσο αγαπαέι τη γυναικούλα του τη Vidonne και μετά από 2-3 χρόνια να γράφει πόσο εφιάλτης ήταν η ζωή μαζί της και τώρα έιναι ευτυχισμένος με την πιτσιρίκα που της έμοιαζε!! Καλυτερα λοιπόν, από μακριά και αγαπημένοι

Πόσο δίκιο έχεις ρε φίλε.