Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Να ρε σεις ωραιο συγχρονο mainstream power metal, και μάλιστα με γυναικεια φωνητικα, που είναι γενικα πιο δύσκολο να αποφύγουν τη γυφτιά.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Αυτοί είναι ενδιαφέροντες αλλά αν δεν κάνω λάθος έχουν μια ροπή προς το extreme, πρέπει να παίζουν και κάφρικα φωνητικά/παιξίματα.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Ε, ελάχιστα. Πιο πολύ σαν γαρνιτούρα. Τουλάχιστον σε αυτό το δισκο, τα παλιότερα δεν τα έχω ακούσει.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Ωραίο θέμα, το είχαμε πιάσει και στο Ηράκλειο με τους εκλεκτούς καλεσμένους, συνεπώς θα το πιάσω με πάσα σοβαρότητα και αυστηρά ακαδημαϊκά.
Επιτρέψτε μου λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι να σας παρουσιάσω την νέα μου θεωρία/όρο: Το cartoon metal, το metal για παιδιά. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος έχει κάνει γερό κροσόβερ με το eurovision metal του οποίου που αποτελεί την μετεξέλιξη/βασικό παρακλάδι ή και κροσόβερ. Η πρώτη εμφάνισή του στο power metal, το σωστό το ορθόδοξο, φρονώ ότι συμβαίνει το 1987, ήτοι στο Keeper of the Seven Keys με το Future World. Βέβαια σε σχέση με κάτι Blind and Frozen μιλάμε για ντεθ μέταλ καφρίλα που στάζει έμπνευση (καλά, αυτή την στάζει έτσι κι αλλιώς) αλλά και πάλι, η αρχή είναι εκεί. Εδραιώνεται ακόμα περισσότερο το 1988 με κάτι Dr. Stein, Rise or Fall και I Want Out αν και πάλι θεωρώ τα παραπάνω πολύ εμπνευσμένα κομμάτια και ειδικά τα Dr. Stein, I Want Out δεν το θεωρώ καν χαζοχαρούμενα. Είναι όμως εύπεπτα, είναι πιασάρικα στο βαθμό που θα το ακούγανε και οι γονείς σου (τότε οι γονείς καίγανε δίσκους και μπλούζες, είναι μεγάλο το θέμα, καμία σχέση με τώρα). Το μέταλ πάντως σε αυτούς τους δίσκους παύει να είναι το ΣΚΛΗΡΟ και το ΧΕΒΥ το θέμα (και υπενθυμίζω ότι ο όρος POWER αφορούσε ακριβώς αυτό το θέμα) και εκτός από τρελή επιτυχία, γέννησε άπειρους απογόνους. Το europower πλεόν, το power metal των Keepers γέννησε αυτό που λένε οι Αμερικάνοι flower metal, ήτοι αυτό που συζητάμε, το eurovision metal ή και cartoon metal που λέω εγώ (θα επανέλθω).
Μιας και τα έζησα τα χρόνια, θυμάμαι πώς οι Helloween όσο πηγαίνανε τα σκατώνανε και περισσότερο (μιλάω μέχρι και Chameleon) ενώ ο Kai Hansen φαινόταν να μπορεί με άνεση να κρατά τις ισορροπίες και να παρέχει και το χέβυ, το σπιντ αλλά και να σου πετάει πάντα και το χαρντ ροκάκι του (με μεικτά αποτελέσματα αργότερα). Δεν ήταν αυτοί το *πρόβλημα*. Το πρόβλημα για μένα εμφανίζεται στα ΤΕΛΗ των 90ς. 97 και πέρα ας πούμε. Το europower μέχρι τότε έβγαλε μια χαρά δισκάρες, με τους Γερμανούς να οδηγούν την φάση (Helloween - άντε, κάνω το χατήρι, αν και Weikath/Deris ευθύνονται ίσως και για περισσότερα χαζοχαρούμενα, Gamma Ray, Running Wild, Blind Guardian, Rage, Heaven's Gate) και τους γύρω από αυτούς, Stratovarius να είναι η μεγάλη ανερχόμενη δύναμη και εδώ θα σταθώ, η βασική έμπνευση όλου του συρφετού που λέμε. Αυτοί, οι Hammerfall και οι Nightwish, που στην τελική ξεκίνησαν σαν ακόμα πιο φλώροι Stratovarius με σοπράνο. Οι Rhapsody συμπληρώνουν το πακέτο, την τετράδα του κακού και για αυτό λέω και 1997 γενικά. Εκεί για μένα αρχίζει πλέον και αυτό το πράμα εκτός από ένα παρακλάδι του europower να γίνεται το επίκεντρο του ιδιώματος σε βαθμό να εκτοπίζει τις ρίζες του και είναι και η χρονιά που οι Αμερικάνοι σιγά-σιγά (και με την βοήθεια του ίντερνετ πλέον και το σιχτίριμα με το νου μέταλ) αντιλαμβάνονται ότι κάτι τρέχει στην Ευρώπη. Τώρα γίνεται μεγάλη σκηνή, η βασική επιρροή πιτσιρικιών και το πράμα παγιώνεται (επανέρχομαι λοιπόν) στο eurovision/cartoon metal.
Eurovision metal: χαρά και κέφι, γλυκερές μελωδίες, ρεφρέν, εδώ βρίσκονται οι καταπιεσμένοι AORάδες/μελόντικ χαρντ "ρόκερς" απανταχού της υφηλίου που δεν το ξέρουνε ακόμη. Το flower metal, το "μέταλ" που περιγράφετε τόσες σελίδες. Αυτό που παίζει μπορείτε να το φανταστείτε στον διαγωνισμό με σημαίες να ανεμίζουν από κάτω όλο μπρίο και κέφι; Ε, eurovision metal. Blind and Frozen αποθέωση αυτού. Τα μισά κοριτσομέταλ επίσης. Nightwish, Stratovarius η ρίζα.
Cartoon metal: ΜΕΤΑΛ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. Δεν τρομάζει, είναι φιλικό στους γονείς, έχει ένα gimmick ή δέκα gimmicks. Αυτό που παίζει μπορείτε να το φανταστείτε σε τίτλους καρτούν αλά Θάντερκατς, Τζι Άι Τζο, Ράμπο ή κάποιο Γιαπωνέζικο με ρομπότ και διάστημα και ποδόσφαιρο; Ε, καρτούν μέταλ. Τhe Beast is Back, Black Ninja, Dragonforce, Sabaton*, καμιά φορά αν με πιάνουν τα διαόλια μου θα πω και Amon Amarth ή Arch Enemy ή Children of Bodom. Που μου την σπάνε πολύ περισσότερο από τα τρου καρτούν μέταλ γιατί το παίζουν εξτρίμ και βάικινγκ και πίτσες μπλε και κρύβουν το καρτούν πίσω από ένα γρύλισμα ("death metal" χαχαχαχαχα)
Ένα τελευταίο: Μιλάω ελαφρά. Στην πραγματικότητα συμφωνώ με Τραμπ και Ανδρέα, ζημιές και τέτοια δεν τα δέχομαι. Μουσική είναι. Κύκλους κάνει. Μόδες βγαίνουν. Νέα παρακλάδια. Συμφωνώ ότι οι εταιρείες μας έχουν ζαλίσει με το κάθε παιδικό τυρί και την κάθε πλαστικούρα παραγωγή αλλά αυτά είναι που φέρνουν και την αντίδραση και βράζει το underground, όπως πήξαμε σε καρμπόν νεοθρασάκια καρικατούρες και σου βγάζει γη Νορβηγία το ένα αριστούργημα μετά το άλλο για μας τους κάφρους. Πιο του δε πόιντ, λατρεύω το πρώτο Rhapsody, έχω λιώσει το Beast is Back και το Black Ninja (σοβαρά, ειδικά το πρώτο το θεωρώ κομματάρα, το υπερθέμα για καρτούν, πόρωση!) και ενώ αγαπημένο μου φαγητό είναι ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ, στιγμές στιγμές μπορεί να τρώω και γαριδάκια και σκατολοϊδια τέτοια και κανά γαλακτομπούρεκο. Από την άλλη μεγάλωσα με τις διδαχές του Paul Baloff και έχω ακόμα τέτοια αντανακλαστικά, χιουμοριστικά πάντα αλλά το ξεκαθαρίζω, ειδικά μετά τον μεγάλο τζέρτζελο με το Χάμερ και τους ΑΟΡάδες.
Επίσης μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μουσική και όχι μαθηματικά. Δεν είναι ασπρόμαυρα τα πράματα. Παίζει κάποιοι πού και πού να πατάνε και από δω και από κει, να τους βγαίνει λίγο έτσι, να έχουν κανά κομμάτι τέτοιο κλπ. Σιχαίνομαι τις γενικεύσεις χωρίς νόημα και τις ισοπεδώσεις. Πιο πολύ όμως σιχαίνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας πρασουλικής νοοτροπίας. Οι εταιρείες, το κεφάλαιο που βάλλει κατά του μέταλ, ο γκέι δάχτυλος που αλώνει την Πόλη ίσως.
* Sabaton. Με ένα B. Για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει να τους βλέπω με 2 b, σαν να τους κολακεύει η ορθογραφία αυτή (Sabbath/Sabbat), ΟΥ ( -Α!) από κει χάμου! αν και το To Hell and Back μου άρεσε
(νάτα)
Επιτρέψτε μου λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι να σας παρουσιάσω την νέα μου θεωρία/όρο: Το cartoon metal, το metal για παιδιά. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος έχει κάνει γερό κροσόβερ με το eurovision metal του οποίου που αποτελεί την μετεξέλιξη/βασικό παρακλάδι ή και κροσόβερ. Η πρώτη εμφάνισή του στο power metal, το σωστό το ορθόδοξο, φρονώ ότι συμβαίνει το 1987, ήτοι στο Keeper of the Seven Keys με το Future World. Βέβαια σε σχέση με κάτι Blind and Frozen μιλάμε για ντεθ μέταλ καφρίλα που στάζει έμπνευση (καλά, αυτή την στάζει έτσι κι αλλιώς) αλλά και πάλι, η αρχή είναι εκεί. Εδραιώνεται ακόμα περισσότερο το 1988 με κάτι Dr. Stein, Rise or Fall και I Want Out αν και πάλι θεωρώ τα παραπάνω πολύ εμπνευσμένα κομμάτια και ειδικά τα Dr. Stein, I Want Out δεν το θεωρώ καν χαζοχαρούμενα. Είναι όμως εύπεπτα, είναι πιασάρικα στο βαθμό που θα το ακούγανε και οι γονείς σου (τότε οι γονείς καίγανε δίσκους και μπλούζες, είναι μεγάλο το θέμα, καμία σχέση με τώρα). Το μέταλ πάντως σε αυτούς τους δίσκους παύει να είναι το ΣΚΛΗΡΟ και το ΧΕΒΥ το θέμα (και υπενθυμίζω ότι ο όρος POWER αφορούσε ακριβώς αυτό το θέμα) και εκτός από τρελή επιτυχία, γέννησε άπειρους απογόνους. Το europower πλεόν, το power metal των Keepers γέννησε αυτό που λένε οι Αμερικάνοι flower metal, ήτοι αυτό που συζητάμε, το eurovision metal ή και cartoon metal που λέω εγώ (θα επανέλθω).
Μιας και τα έζησα τα χρόνια, θυμάμαι πώς οι Helloween όσο πηγαίνανε τα σκατώνανε και περισσότερο (μιλάω μέχρι και Chameleon) ενώ ο Kai Hansen φαινόταν να μπορεί με άνεση να κρατά τις ισορροπίες και να παρέχει και το χέβυ, το σπιντ αλλά και να σου πετάει πάντα και το χαρντ ροκάκι του (με μεικτά αποτελέσματα αργότερα). Δεν ήταν αυτοί το *πρόβλημα*. Το πρόβλημα για μένα εμφανίζεται στα ΤΕΛΗ των 90ς. 97 και πέρα ας πούμε. Το europower μέχρι τότε έβγαλε μια χαρά δισκάρες, με τους Γερμανούς να οδηγούν την φάση (Helloween - άντε, κάνω το χατήρι, αν και Weikath/Deris ευθύνονται ίσως και για περισσότερα χαζοχαρούμενα, Gamma Ray, Running Wild, Blind Guardian, Rage, Heaven's Gate) και τους γύρω από αυτούς, Stratovarius να είναι η μεγάλη ανερχόμενη δύναμη και εδώ θα σταθώ, η βασική έμπνευση όλου του συρφετού που λέμε. Αυτοί, οι Hammerfall και οι Nightwish, που στην τελική ξεκίνησαν σαν ακόμα πιο φλώροι Stratovarius με σοπράνο. Οι Rhapsody συμπληρώνουν το πακέτο, την τετράδα του κακού και για αυτό λέω και 1997 γενικά. Εκεί για μένα αρχίζει πλέον και αυτό το πράμα εκτός από ένα παρακλάδι του europower να γίνεται το επίκεντρο του ιδιώματος σε βαθμό να εκτοπίζει τις ρίζες του και είναι και η χρονιά που οι Αμερικάνοι σιγά-σιγά (και με την βοήθεια του ίντερνετ πλέον και το σιχτίριμα με το νου μέταλ) αντιλαμβάνονται ότι κάτι τρέχει στην Ευρώπη. Τώρα γίνεται μεγάλη σκηνή, η βασική επιρροή πιτσιρικιών και το πράμα παγιώνεται (επανέρχομαι λοιπόν) στο eurovision/cartoon metal.
Eurovision metal: χαρά και κέφι, γλυκερές μελωδίες, ρεφρέν, εδώ βρίσκονται οι καταπιεσμένοι AORάδες/μελόντικ χαρντ "ρόκερς" απανταχού της υφηλίου που δεν το ξέρουνε ακόμη. Το flower metal, το "μέταλ" που περιγράφετε τόσες σελίδες. Αυτό που παίζει μπορείτε να το φανταστείτε στον διαγωνισμό με σημαίες να ανεμίζουν από κάτω όλο μπρίο και κέφι; Ε, eurovision metal. Blind and Frozen αποθέωση αυτού. Τα μισά κοριτσομέταλ επίσης. Nightwish, Stratovarius η ρίζα.
Cartoon metal: ΜΕΤΑΛ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. Δεν τρομάζει, είναι φιλικό στους γονείς, έχει ένα gimmick ή δέκα gimmicks. Αυτό που παίζει μπορείτε να το φανταστείτε σε τίτλους καρτούν αλά Θάντερκατς, Τζι Άι Τζο, Ράμπο ή κάποιο Γιαπωνέζικο με ρομπότ και διάστημα και ποδόσφαιρο; Ε, καρτούν μέταλ. Τhe Beast is Back, Black Ninja, Dragonforce, Sabaton*, καμιά φορά αν με πιάνουν τα διαόλια μου θα πω και Amon Amarth ή Arch Enemy ή Children of Bodom. Που μου την σπάνε πολύ περισσότερο από τα τρου καρτούν μέταλ γιατί το παίζουν εξτρίμ και βάικινγκ και πίτσες μπλε και κρύβουν το καρτούν πίσω από ένα γρύλισμα ("death metal" χαχαχαχαχα)
Ένα τελευταίο: Μιλάω ελαφρά. Στην πραγματικότητα συμφωνώ με Τραμπ και Ανδρέα, ζημιές και τέτοια δεν τα δέχομαι. Μουσική είναι. Κύκλους κάνει. Μόδες βγαίνουν. Νέα παρακλάδια. Συμφωνώ ότι οι εταιρείες μας έχουν ζαλίσει με το κάθε παιδικό τυρί και την κάθε πλαστικούρα παραγωγή αλλά αυτά είναι που φέρνουν και την αντίδραση και βράζει το underground, όπως πήξαμε σε καρμπόν νεοθρασάκια καρικατούρες και σου βγάζει γη Νορβηγία το ένα αριστούργημα μετά το άλλο για μας τους κάφρους. Πιο του δε πόιντ, λατρεύω το πρώτο Rhapsody, έχω λιώσει το Beast is Back και το Black Ninja (σοβαρά, ειδικά το πρώτο το θεωρώ κομματάρα, το υπερθέμα για καρτούν, πόρωση!) και ενώ αγαπημένο μου φαγητό είναι ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ, στιγμές στιγμές μπορεί να τρώω και γαριδάκια και σκατολοϊδια τέτοια και κανά γαλακτομπούρεκο. Από την άλλη μεγάλωσα με τις διδαχές του Paul Baloff και έχω ακόμα τέτοια αντανακλαστικά, χιουμοριστικά πάντα αλλά το ξεκαθαρίζω, ειδικά μετά τον μεγάλο τζέρτζελο με το Χάμερ και τους ΑΟΡάδες.
Επίσης μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μουσική και όχι μαθηματικά. Δεν είναι ασπρόμαυρα τα πράματα. Παίζει κάποιοι πού και πού να πατάνε και από δω και από κει, να τους βγαίνει λίγο έτσι, να έχουν κανά κομμάτι τέτοιο κλπ. Σιχαίνομαι τις γενικεύσεις χωρίς νόημα και τις ισοπεδώσεις. Πιο πολύ όμως σιχαίνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας πρασουλικής νοοτροπίας. Οι εταιρείες, το κεφάλαιο που βάλλει κατά του μέταλ, ο γκέι δάχτυλος που αλώνει την Πόλη ίσως.
* Sabaton. Με ένα B. Για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει να τους βλέπω με 2 b, σαν να τους κολακεύει η ορθογραφία αυτή (Sabbath/Sabbat), ΟΥ ( -Α!) από κει χάμου! αν και το To Hell and Back μου άρεσε
(νάτα)
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Vic την Τρί 28 Αύγ 2018, 16:39, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Ο vic επέστρεψε φουριοζος με δοκιμαστική απόπειρα να καταθέσει στο FS την προσωπική του Μαχαμπαράτα. Λύγισα στη πρώτη παράγραφο, και τρέμω στην ιδέα τι θα συμβεί όταν εξαπολύσει το αληθινό του Magnum opus- σχόλιο.
Race of Cain, ascend to heaven,
And cast God down upon the earth!
And cast God down upon the earth!
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Eγώ πάλι διαπιστώνω για νιοστή φορά ότι έγραψα το Rise and Fall ως rise or fall που ως γνωστόν πρόκειται περί έπους επών των Leatherwolf που θα μπορούσαν μόνοι τους να ανοίξουν μια άλλη κουβέντα για την σχέση US Power και melodic rock (Princess of Love είναι μέγιστο υπερέπος) αλλά θα σιωπήσω και θα αφήσω αυτή την πάρβα για άλλη μέρα.
Τώρα πάω στο άλλο τόπικ να αφήσω τον οβολό μου για τα διηγήματα που με συντρόφεψαν στην νότια Κρήτη
Τώρα πάω στο άλλο τόπικ να αφήσω τον οβολό μου για τα διηγήματα που με συντρόφεψαν στην νότια Κρήτη
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Εκεί αγόρι μου εκφράσου ελεύθερα!
![=]](./images/smilies/icon_e_biggrin.gif "grin"){kind=icon}
(εκτός αν είναι αρνητικά τα σχόλια, οπότε καλό είναι να είμαστε φειδωλοί και συγκρατημένοι. 
είναι όπως λένε: "αν κάτι δεν σας αρεσε, πείτε το σε μας. Αν κάτι σας άρεσε, πείτε το στους φίλους σας!" )Race of Cain, ascend to heaven,
And cast God down upon the earth!
And cast God down upon the earth!
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Εγώ απλά να αναφέρω ότι 28/09 θα ξεχωρίσουν οι οπαδοί του άνευρου pop metal από αυτούς του υπερηχητικού U.S. ατσαλιού.
Προσκυνώ post Vic.
Προσκυνώ post Vic.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
-
Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5950
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Παίδες, νομίζω πως η κουβέντα απομακρύνεται από εκεί που ξεκίνησε, μιας και το αν κάτι είναι (χαζο)χαρούμενο ή όχι δεν αποτελεί από μόνο του πρόβλημα. Όπως αναφέρθηκε, και τα Helloween είναι μέσα στην ανεμελιά, αλλά συνθετικά είναι κλάσης ανώτερα από τις σημερινές φλόμπες Ο Μποξ αναφέρεται κυρίως στο μουσικό κομμάτι από τη πλευρά του μουσικού που δεν το "κουράζει" ιδιαίτερα και του εταιριούχου που βαφτίζει τα φασόλια κρέας, και όχι του ακροατή που μπορεί να θέλει να ακούσει τσιφτετέλια.
Νομίζω πως κατά την περίοδο αρχές με τέλη 00's η power σκηνή πάσχει, μιας κ ο αριθμός των νέων μπαντών που ξεχωρίζουν από τη μάζα είναι ελάχιστος. Συνέβαλε κ η στροφή του κόσμου σε άλλα υποείδη. Τα δε καλά 00's αλμπουμ έρχονται (τις περισσότερες φορές) από μπάντες που προυπήρχαν από τα 90's και όχι από νέο αίμα. Και αναφέρομαι κυρίως στην Ευρωπαϊκή σκηνή, γιατί το Αμέρικα αν κ υποτονικό, μου φαίνεται πιο σταθερό στις αξίες του.
Έτσι τα έχω στο κεφάλι μου και σε κάποια θα είμαι λάθος ή κολλημένος. Το να λέω, όμως, ότι υπό αυτές τις συνθήκες υπήρξαν μπάντες που πήγαν την μετριοσύνη τους μπροστά επειδή κάποιες εταιρείες χρύσωσαν το χάπι σε υπερθετικό βαθμό, νομίζω δεν είναι ούτε υπερβολικό, ούτε πρασούλικο. Αυτές οι μπάντες κράταγαν το banner του power metal και για μένα αποτέλεσαν ως ένα βαθμό πηγή μη-εμπνευσης για κάποιες άλλες μεταγενέστερες. Τόσο απλά.
Πρασούλικο θα ήταν να βλέπω πολέμιους του μέταλ στο black album των Metallica και τους Ghost. Flame on
Ο Μποξ αναφέρεται κυρίως στο μουσικό κομμάτι από τη πλευρά του μουσικού που δεν το "κουράζει" ιδιαίτερα και του εταιριούχου που βαφτίζει τα φασόλια κρέας, και όχι του ακροατή που μπορεί να θέλει να ακούσει τσιφτετέλια.Νομίζω πως κατά την περίοδο αρχές με τέλη 00's η power σκηνή πάσχει, μιας κ ο αριθμός των νέων μπαντών που ξεχωρίζουν από τη μάζα είναι ελάχιστος. Συνέβαλε κ η στροφή του κόσμου σε άλλα υποείδη. Τα δε καλά 00's αλμπουμ έρχονται (τις περισσότερες φορές) από μπάντες που προυπήρχαν από τα 90's και όχι από νέο αίμα. Και αναφέρομαι κυρίως στην Ευρωπαϊκή σκηνή, γιατί το Αμέρικα αν κ υποτονικό, μου φαίνεται πιο σταθερό στις αξίες του.
Έτσι τα έχω στο κεφάλι μου και σε κάποια θα είμαι λάθος ή κολλημένος. Το να λέω, όμως, ότι υπό αυτές τις συνθήκες υπήρξαν μπάντες που πήγαν την μετριοσύνη τους μπροστά επειδή κάποιες εταιρείες χρύσωσαν το χάπι σε υπερθετικό βαθμό, νομίζω δεν είναι ούτε υπερβολικό, ούτε πρασούλικο. Αυτές οι μπάντες κράταγαν το banner του power metal και για μένα αποτέλεσαν ως ένα βαθμό πηγή μη-εμπνευσης για κάποιες άλλες μεταγενέστερες. Τόσο απλά.
Πρασούλικο θα ήταν να βλέπω πολέμιους του μέταλ στο black album των Metallica και τους Ghost. Flame on
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Μα ο τίτλος του θρεντ λέει για το power που πήγε στο pop. Αν εννοούμε στυλιστικά μόνο και σαν στήσιμο, ΟΚ, αλλά μιλάμε ότι αν λέγαμε εμείς κάποτε ότι το πάουερ έχει τιγκάρει σε ανεμπνευσιά (τέλη 90ς, αρχές 00ς) είναι απλώς η φυσική τάξις των πραγμάτων. Πλέον έμεινε το συμφωνικό ποπ παρακλάδι που έλεγα γιουροβίζιον/καρτούν το οποίο ήταν/είναι πιο νέο στην ηλικία από το παραδοσιακό κορμό του power αλλά και αυτό πλέον έχει περάσει προ πολλού την εποχή του (πες ότι ήταν η προηγούμενη δεκαετία) και έχουμε πήξει στην ανεμπνευσιά και το ποπ αμπαλάζ και σπρώξιμο. Ή το σκέτο ποπ με κάτι σκληρές κιθάρες, Λακούνα Κόιλ και Εβανέσενς και γυναικεία φωνητικά, δεν ξέρω, εμένα αυτά δεν μου αρέσουνε να πούμε, έτσι βγάζουν ψωμάκι οι εταιρείες, τα μαγαζιά με ρούχα, γαμάνε και οι νέρντουλες (σεξιστικό καθίκι, απολογούμαι, απλά το είπα σαν αστείο στο Ηράκλειο και γυρίσανε όλοι - ΟΛΟΙ - και είπανε "ε, τι, για αστείο το λες; αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είναι!", οπότε το αφήνω εδώ) - βασικά με το power metal είπα τι σχέση θεωρώ ότι έχουν, συγγενική από την μεριά του παππού, αλλά μέχρι εκεί.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Ηθελα να το γραψω εγω αλλα δεν ειχα χρονο. Μπράβο ρε Scroll!!!Scrollkeeper έγραψε: ↑Τρί 28 Αύγ 2018, 20:02 Παίδες, νομίζω πως η κουβέντα απομακρύνεται από εκεί που ξεκίνησε, μιας και το αν κάτι είναι (χαζο)χαρούμενο ή όχι δεν αποτελεί από μόνο του πρόβλημα. Όπως αναφέρθηκε, και τα Helloween είναι μέσα στην ανεμελιά, αλλά συνθετικά είναι κλάσης ανώτερα από τις σημερινές φλόμπες
ΑΥΤΑ ακριβως είναι τα δυο αρχικα πόιντς μου, μαζί με τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ όπως πολύ σωστα καταλάβε ο Scroll αλλά και ο Ζίππο σε παραπάνω ποστ.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Εδώ καλά μας τα λες. ΠΑρόλα αυτα όμως, αφένος εμπορικά καλά το βλέπω να κρατάει ακόμα, αφετέρου, συγγενικη σχέση με το power metal μπορεί να έχει (συμφωνω 100%), αλλά η napalm/nuclear/century κτλ κτλ σαν power metal το σπρώχνουν στις μάζες.Vic έγραψε: ↑Τρί 28 Αύγ 2018, 20:36 Πλέον έμεινε το συμφωνικό ποπ παρακλάδι που έλεγα γιουροβίζιον/καρτούν το οποίο ήταν/είναι πιο νέο στην ηλικία από το παραδοσιακό κορμό του power αλλά και αυτό πλέον έχει περάσει προ πολλού την εποχή του (πες ότι ήταν η προηγούμενη δεκαετία) και έχουμε πήξει στην ανεμπνευσιά και το ποπ αμπαλάζ και σπρώξιμο. Ή το σκέτο ποπ με κάτι σκληρές κιθάρες, Λακούνα Κόιλ και Εβανέσενς και γυναικεία φωνητικά, δεν ξέρω, εμένα αυτά δεν μου αρέσουνε να πούμε, έτσι βγάζουν ψωμάκι οι εταιρείες, τα μαγαζιά με ρούχα, γαμάνε και οι νέρντουλες (σεξιστικό καθίκι, απολογούμαι, απλά το είπα σαν αστείο στο Ηράκλειο και γυρίσανε όλοι - ΟΛΟΙ - και είπανε "ε, τι, για αστείο το λες; αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είναι!", οπότε το αφήνω εδώ) - βασικά με το power metal είπα τι σχέση θεωρώ ότι έχουν, συγγενική από την μεριά του παππού, αλλά μέχρι εκεί.
Υ.Γ. Επειδη απέχω χρόνια, ήθελα να ξερα το (μετα '10ς) hammer τα σπρώχνει αυτα τα γρουπς που συζητάμε ή τα χλευάζει;
Υ.Γ. 2 Οι Stratovarius έστρωσαν αμέσως μόλις πήραν σοβαρό κιθαρίστα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Και τους Ghost σαν απογόνους του King Diamond μας τους σπρώχνανε, τι μας νοιάζει τι παπαριές λένε; Να ξεχωρίζουν και οι τουρίστες που τα αναμασάνε αυτά.
Nightwish πάντα είχαν προώθηση, Sabaton μέχρι να φύγω δεν βρισκόταν άτομο να γράψει κριτική ("δεν είσαι καλά, χαχα, βρες άλλον"), μέχρι που βρέθηκε (άτομο με τατού Στρατοβάριους, συμπαθέστατος κατά τα άλλα αλλά δεν νομίζω ότι θα βρισκόταν δεύτερος), Stratovarius μετά την σαπουνόπερα που έφυγε ο Τόλκι τα συνηθισμένα και γενικά όλοι αυτοί συνηθισμένη κάλυψη έχουν, δηλ. καμιά συνέντευξη το πολύ δισέλιδη οι πιο μεγάλοι (Kamelot, Epica πχ), κριτική και μετά καληνύχτα. Τα κοριτσομέταλ πάντα καλύπτονταν, μαζί και τα εγχώρια, εικάζω ότι θα είναι στα πλαίσια και του πληρωμένου πακέτου κάποια από αυτά ειδάλλως δεν μπορώ να φανταστώ ποιοι εκεί πέρα καίγονται ιδιαιτέρως για τέτοια πράματα*. Πλην Nightwish επαναλαμβάνω που έτσι κι αλλιώς είχαν από νωρίς πολύ κοινό εδώ και προφανώς και ανάμεσα στους γραφιάδες. Αυτοί πάντα έχουν την τιμητική τους από όσο θυμάμαι (και ακόμα σπάζομαι που θυμάμαι ότι γίνανε εξώφυλλο στο τεύχος με τους Vektor, μου το γάμησαν!) Από εκεί και πέρα τώρα πια καλύπτονται και οι Σάμπατον, σε φάση δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Αλλά εδώ τώρα καλύπτονται ποζεριλίκια και εκτοπίζουν ΦΛΟΤΣΑΜ και ΒΙΣΙΟΥΣ ΡΟΥΜΟΡΣ και ΦΕΗΤΣ ΓΟΥΩΡΝΙΝΓΚ, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, έρχεται το τέλος, μετανοείτε!!!!
* αυτά που τα γουστάρουν τα καλύπτουν μόνοι τους, πχ Sacral Rage ή Dead Congregation δεν πληρώσανε ποτέ δεκάρα, το Χάμερ πήγε σε αυτούς, το αυτό για Convixion που θυμάμαι όταν ήμουν εγώ κλπ. Τώρα κάτι χέβυ ροκ/στόνερ ή μονδερνοπρογκ κλπ που βλέπω κατά καιρούς, (και δεν μιλάω προφανώς για την γνωστή τριάδα των ελλήνων στονεράδων - πλάνετ, βικ, στώκερ) χωρίς να έχω ιδέα, εικάζω επαναλαμβάνω ότι εμπίπτουν στην κατηγορία που λέω άνωθεν.
Αλλά να το πάμε και ανάποδα... Εγώ θέλω δισέλιδα σε Condor, Antichrist, Deathhammer και Nekromantheon. Εγώ και άλλοι 20 άνθρωποι. Όλοι οι υπόλοιποι θέλουν Κάμελοτ και Αρτς Ένεμι και Αμον Αμαρθ. Τι να κάνουν και αυτοί;
Nightwish πάντα είχαν προώθηση, Sabaton μέχρι να φύγω δεν βρισκόταν άτομο να γράψει κριτική ("δεν είσαι καλά, χαχα, βρες άλλον"), μέχρι που βρέθηκε (άτομο με τατού Στρατοβάριους, συμπαθέστατος κατά τα άλλα αλλά δεν νομίζω ότι θα βρισκόταν δεύτερος), Stratovarius μετά την σαπουνόπερα που έφυγε ο Τόλκι τα συνηθισμένα και γενικά όλοι αυτοί συνηθισμένη κάλυψη έχουν, δηλ. καμιά συνέντευξη το πολύ δισέλιδη οι πιο μεγάλοι (Kamelot, Epica πχ), κριτική και μετά καληνύχτα. Τα κοριτσομέταλ πάντα καλύπτονταν, μαζί και τα εγχώρια, εικάζω ότι θα είναι στα πλαίσια και του πληρωμένου πακέτου κάποια από αυτά ειδάλλως δεν μπορώ να φανταστώ ποιοι εκεί πέρα καίγονται ιδιαιτέρως για τέτοια πράματα*. Πλην Nightwish επαναλαμβάνω που έτσι κι αλλιώς είχαν από νωρίς πολύ κοινό εδώ και προφανώς και ανάμεσα στους γραφιάδες. Αυτοί πάντα έχουν την τιμητική τους από όσο θυμάμαι (και ακόμα σπάζομαι που θυμάμαι ότι γίνανε εξώφυλλο στο τεύχος με τους Vektor
, μου το γάμησαν!) Από εκεί και πέρα τώρα πια καλύπτονται και οι Σάμπατον, σε φάση δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Αλλά εδώ τώρα καλύπτονται ποζεριλίκια και εκτοπίζουν ΦΛΟΤΣΑΜ και ΒΙΣΙΟΥΣ ΡΟΥΜΟΡΣ και ΦΕΗΤΣ ΓΟΥΩΡΝΙΝΓΚ, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, έρχεται το τέλος, μετανοείτε!!!! * αυτά που τα γουστάρουν τα καλύπτουν μόνοι τους, πχ Sacral Rage ή Dead Congregation δεν πληρώσανε ποτέ δεκάρα, το Χάμερ πήγε σε αυτούς, το αυτό για Convixion που θυμάμαι όταν ήμουν εγώ κλπ. Τώρα κάτι χέβυ ροκ/στόνερ ή μονδερνοπρογκ κλπ που βλέπω κατά καιρούς, (και δεν μιλάω προφανώς για την γνωστή τριάδα των ελλήνων στονεράδων - πλάνετ, βικ, στώκερ) χωρίς να έχω ιδέα, εικάζω επαναλαμβάνω ότι εμπίπτουν στην κατηγορία που λέω άνωθεν.
Αλλά να το πάμε και ανάποδα... Εγώ θέλω δισέλιδα σε Condor, Antichrist, Deathhammer και Nekromantheon. Εγώ και άλλοι 20 άνθρωποι. Όλοι οι υπόλοιποι θέλουν Κάμελοτ και Αρτς Ένεμι και Αμον Αμαρθ. Τι να κάνουν και αυτοί;
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Και να ξαναπώ όμως. Καρτούν πάουερ μέταλ, καρτούν ντεθ μέταλ (Dethklokk!), είναι σαν το σπιντ ένα πράμα, όχι είδος μόνο του, προσδιορισμός είδους!
Αυτό είναι καρτούν πάουερ που ΓΑΜΕΙ ρε παιδιά, σοβαρά:
Kαι αυτό είναι γιουροβίζιον καρτούν μέταλ που με κάνει να ντρέπομαι που γουστάρω το από πάνω:
Η απάντηση πάντως "γιατί οι εταιρείες επενδύουν στο πλαστικό τυρί για παιδιά" απαντάται στα views. Στα μύρια μετρώνται. Και ακόμα περισσότερο, το γιουροβίζιον καρτούν έχει 8 μύρια, το πάουερ καρτούν έχει 1.5 μύριο. Ο φραγκάτος της NB εσύ πού λες να επενδύσει; Όποιος θέλει να ακούσει POWER METAL στο underground και ξώφαλτσα μπορεί να ακουστεί και κάτι πιο mainstream, ειδικά αν δεήσει κανάς μεγάλος να βγάλει καλό δίσκο. Α, να πω και για νιοστή φορά, πόσο με έχουν ξενερώσει οι λατρείες μου οι Blind Guardian που μετά το A Night at the Opera το γυρίσανε και αυτοί στο (ποιοτικό, δεν λέω) συμφωνικό αλλά οριακά καρτούν μέταλ...
Αυτό είναι καρτούν πάουερ που ΓΑΜΕΙ ρε παιδιά, σοβαρά:
Kαι αυτό είναι γιουροβίζιον καρτούν μέταλ που με κάνει να ντρέπομαι που γουστάρω το από πάνω:
Η απάντηση πάντως "γιατί οι εταιρείες επενδύουν στο πλαστικό τυρί για παιδιά" απαντάται στα views. Στα μύρια μετρώνται. Και ακόμα περισσότερο, το γιουροβίζιον καρτούν έχει 8 μύρια, το πάουερ καρτούν έχει 1.5 μύριο. Ο φραγκάτος της NB εσύ πού λες να επενδύσει; Όποιος θέλει να ακούσει POWER METAL στο underground και ξώφαλτσα μπορεί να ακουστεί και κάτι πιο mainstream, ειδικά αν δεήσει κανάς μεγάλος να βγάλει καλό δίσκο. Α, να πω και για νιοστή φορά, πόσο με έχουν ξενερώσει οι λατρείες μου οι Blind Guardian που μετά το A Night at the Opera το γυρίσανε και αυτοί στο (ποιοτικό, δεν λέω) συμφωνικό αλλά οριακά καρτούν μέταλ...
Γιατι το power metal κατάντησε pop metal?
Η κότα κανει το αυγό όμως, ή το αυγό την κότα;;;
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.