The big DREAM THEATER Thread

Κουβέντες μεταλλικές, απλές και σταράτες...
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

The big DREAM THEATER Thread

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Κυρ 07 Οκτ 2018, 22:33 θελω να ακουσω άποψη @theBox για Portnoy και κουτσομπολιά εξόδου από τη μπάντα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι παιχτηκε με αυτό...
Υπόσχομαι ημι-σεντονι μέσα στις επόμενες μέρες. Stay tuned!
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

The big DREAM THEATER Thread

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Κυρ 07 Οκτ 2018, 22:33 θελω να ακουσω άποψη @theBox για Portnoy και κουτσομπολιά εξόδου από τη μπάντα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι παιχτηκε με αυτό...
Θα ξεκινήσω λέγοντας οτι τα χρόνια που προηγήθηκαν της φυγής του Μικέ, εγω προσωπικά είχα ξενερώσει πολύ με την πάρτη του. Οι Θίατερ, αρχίζοντας με το six degrees δειλα δειλα, βάραιναν όλο και περισσότερο τον ήχο τους και μεταλ-λάσσονταν σταδιακά, σε κάτι πολύ πιο ΟΥΓΚ από αυτό που ήταν στα 90'ς. Σε γενικές γραμμές φροντιζαν να αντισταθμίσουν αυτο το heavy στοιχείο με πιο "ορθόδοξα" θιατερ σημεία, αλλά η συνισταμένη των δυνάμεων έτεινε πολύ περισσοτερο σε αυτο που ο Μικε ο ίδιος αποκαλούσε BALLS n' CHUNK και για το οποιο καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι.

Ατοπιματα όπως το Glass Prison, Train of though (ολόκληρο), Root of all evil, Constant Motion, Dark Eternal Night, Shattered Fortress και (το χειρότερο όλων) το σημείο μα τα "brutal" (χαχαχαχαχαχαααα) φωνητικά στο A Nightmare to Remember, φαίνονταν να είναι κυρίως η ηχητική πρόταση που ο Mike εφερνε στο τραπέζι. ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη είναι οτι οι theater δεν ήταν ποτέ μια μέταλ μπάντα. Τουλάχιστον οχι μέταλ με την έννοια του ΜΟΣΧΑΡΙΣΙΟΥ αμερικάνικου ήχου, και κάθε τετοια προσπάθεια μου φαινοταν επιτηδευμένη και ανέμπνευστη σε σχέση με τις μπάντες που ΟΝΤΩΣ υπηρετούν τον ήχο αυτο (Lamb of God) πχ.

Λόγω των παραπάνω, εγω προσωπικά, και αν θυμάμαι καλά και πολλοί άλλοι, ξαλαφρώσαμε πολύ όταν μάθαμε τα νέα της φυγής του. Έιχα(με) κρεμάσει όλα όσα πηγαίναν λάθος με την μπάντα, γύρω απο το λαιμό του Portnoy, και τώρα ευχόμασταν good riddance, ανοίξαμε σαμπάνιες και περιμέναμε το Images and Words part II....

...το οποίο ήρθε μεν με τον ακριβώς επόμενο δίσκο, αλλά κατι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ο καινούριος ντράμμερ ακουγόταν πολύ χειροτερος απο τον Portnoy! Καμία φαντασία στους ρυθμούς, οι μπότες να ακολουθούν κατά γράμμα τα ριφφ του Πετρουτσι, ΠΟΥΘΕΝΑ "ανάποδα" παιξίματα και κακος ήχος. Λίγο αργότερα έμαθα πως τα τύμπανα του τα είχε πραγραμματίσει ο Πετρούτσι και αυτός τα άκουσε και έπαιξε πολύ κοντά στο πνεύμα των αρχικών ιδεών χωρίς να πειραματιστεί και πολύ. Όταν το ίδιο προβλημα επαναλήφθηκε με τον επόμενο δίσκο, στον οποίο ο Mangini υποτήθεται πως συμμετείχε ενεργά στη σύνθεση των κομματιων, σιγουρεύτηκα. "PORTNOY ΛΕΙΠΕΙΣ...." ούρλιαζα χαράματα σουρωμένος στους δρόμους της Αθήνας. Στη συνειδητοποίηση βοήθησε και το γεγονός οτι ειδικά με το ομόνυμο, η ποιότητα των συνθέσεων είχε ήδη πέσει αρκέτα, καθως και η παραγωγη/ ήχος όλων των μετα-portnoy albums, ήταν για κλάματα. Ειδικά στον τομέα της κιθάρας και των τυμπάνων. Ως εκ τουτου ενα ακομα πραγμα ήταν σίγουρο. Ο Portnoy έλλειπε ΚΑΙ ως παραγωγός.

...to be continued, με στοιχεία από τη βιογραφία για το παρασκήνιο της φύγης...
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

The big DREAM THEATER Thread

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Κοινώς ο Portnoy "έφταιγε" για ότι ήταν, αλλά και για ότι δεν ήταν η μπάντα μέχρι τη στιγμή της φυγής του. Πάντως, είχα παραξενευτεί που πήραν τον Μανγκίνι και όχι τον Ντονάτι, ο οποίος Ντονάτι ΧΑΛΑΡΑ έτρωγε για πρωινό όσους εμφανίστηκαν σε εκείνη τη περίφημη οντισιόν. Μάλιστα μου είχε φανεί τοσο σικέ η όλη φάση που από εκεί και έπειτα επήλθε η ταφόπλακα των DT για μένα.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

The big DREAM THEATER Thread

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Δευ 08 Οκτ 2018, 20:47 Κοινώς ο Portnoy "έφταιγε" για ότι ήταν, αλλά και για ότι δεν ήταν η μπάντα μέχρι τη στιγμή της φυγής του.
Δεν μπορώ να το πώ με σιγουριά αυτο, αλλά φαινεται να ήταν σίγουρα ο ΚΥΡΙΟΣ εκφραστης της balls n' chunk αισθητικης. Επίσης ξεχασα να αναφέρω οτι στα τελευταία την ειχε δεί και τραγουδιστης και ειχαν αυξηθεί επικύνδινα τα σημεία με τη γαιδουροφωνάρα του.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

The big DREAM THEATER Thread

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Δευ 08 Οκτ 2018, 20:47 Πάντως, είχα παραξενευτεί που πήραν τον Μανγκίνι και όχι τον Ντονάτι, ο οποίος Ντονάτι ΧΑΛΑΡΑ έτρωγε για πρωινό όσους εμφανίστηκαν σε εκείνη τη περίφημη οντισιόν.
Εμένα μου είχε αρέσει περισσότερο ο Μιννεμαν να σου πω την αλήθεια. Πάντως, όπως αναφέρει και η βιογραφία και υπαγορεύει και η κοινή λογικη, η επιλογή του Μανγκινη ήταν no brainer, δεδομένου οτι ήταν αμερικάνος (κοινή κουλτούρα), είχε λιγο πολυ παρόμοιο background με τους υπόλοιπους, και ειχε έδρά κυριολεκτίκα στην "αποπάνω γειτονια" (logistics!!!!).
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Heavy metal καταστάσεις...”