Σελίδα 12 από 18

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τρί 16 Απρ 2019, 23:31
από Zippo190
Να πώ και εγώ μια μικρή άποψη: προσωπικά τον Πρασούλα τον αγαπώ ώς ένα βαθμό γιατί μέσω αυτού μπήκα στον μαγικό κόσμο του επικού ήχου και γενικότερα της φαντασίας. Θεωρώ ότι τα κείμενα του έχουν κάποια φιλοσοφική/ηθική αξία αλλά η απόσταση ανάμεσα σε αυτά και σε πολιτικοποιημένη/κομματοποιημένη στάση είναι χαόδης. Και αυτό γιατί η πραγματική ζωή είναι πολύ πιο πολύπλοκή, περιλαμβάνει δύσκολες αποφάσεις και ένω σωρό άλλες ενέργειες που δεν αναλύονται στις όπερες του Βάγκνερ ή στην Ηλιάδα. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορείς να έχεις σαν "φάρο" κάποια πράγματα όπως είναι η τιμιότητα, η γενναιότητα, η ηθική, η προστασία των αδυνάτων, η αγάπη για την πατρίδα (οτιδήποτε ονομάζει ο καθένας πατρίδα όχι μόνο την χώρα) αλλά η μετουσίοση όλων αυτών σε πολιτική στάση μου φαίνεται ως μια διαστρεύλωση. Όπως και διαστρεύλωση μου φαινόταν πάντα η σύνδεση του μέταλ με τον χουλιγκανισμό κ.α. Δηλαδή όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες ομάδες θεωρώ ότι οδηγούνται από άλλους λόγους (ξεκινόντας από κοινωνική αποξένωση και φτάνοντας σε οικονομική ασφυξία) και τα υπόλοιπα είναι απλά συνοδευτικά.

Επίσης κοιτόντας λίγο στο παρελθόν, την εποχή που ήμουν φοιτητής (2000 κάπου) ναι μεν υπήρχε η ΧΑ αλλά η δυναμική της ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη με εξαίρεση τα γεγονότα στα συλλαλητήρια της Μακεδονίας. Περισσότερο όμως θυμάμαι ότι υπήρχε κάτι σαν άτυπη ανοχή με την ένοια ότι ακόμα και οι ακροδεξιοί άνοικανε σε "αντικοινωνικές" ομάδες, δηλαδή το μεγάλο "πρόβλημα" ήταν ο δικοματισμός που σάρωνε τα πάντα ενώ οι υπόλοιποι ήταν μύγες που μπορεί να μην συναντούσες ποτέ σου. Βέβαια από τότε όλα άλλαξαν προς το χειρότερο....

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τρί 16 Απρ 2019, 23:56
από CountRaven
Vic έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 22:46 Εννοείται ότι δεν είπες ότι ο Πρασούλας συνεισέφερε στην άνοδο της ΧΑ, ούτε το πήρα προσωπικά, την ΧΑ την ξέρω από μικρός τι ήταν και μεγαλύτερος οι περισσότερες παρέες μου ήταν αντίφα. Απλά έχω μια ένσταση στην στοχοποίηση των ατόμων που δεν ήξεραν. Δεν είναι παράλογο που δεν ήξεραν και δεν τους κάνει επικίνδυνους η άγνοιά τους. Εγώ θα σου πω ότι το μεγάλο σοκ το έπαθα στην δεύτερη γύρα, που πιάσανε το 7%. Όταν έβγαινε ο άλλος με το "εγέρθητω", όταν χτύπαγε την Κανέλη ο άλλος λάιβ, όταν βγήκανε στην φόρα ότι είναι νεοναζί με την βούλα κλπ έλεγα ότι ο κόσμος που δεν ήξερε τώρα θα δει επιτέλους και θα πάψει η ιστορία με το "μα είναι εθνικιστές απλώς". Ε, τελικά ο κόσμος όχι μόνο τα είδε αλλά γούσταρε κιόλας. Ξύλο, τσαμπουκάς και μπινελίκια σε όσους γονάτισαν την Ελλάδα οικονομικά. Με λίγα λόγια, ένα 7% βαράει την γυναίκα του (ή δεν έχει θέμα) και η πολιτική του σκέψη φτάνει μέχρι "γαμήστε τους", όπου το "τους" αφορά όλους τους απέναντι. Δηλαδή τον άλλο. Όχι αυτόν. Κλασικά. Αλλά και στ'αρχίδια του αν είναι ναζί τελικά ο άλλος. 7%.

Έπεσα σε ταρίφα και του έλεγα "μπορώ να δεχτώ ότι είσαι πατριώτης και αγαπάς την πατρίδα σου αλλά να το ρίχνεις σε ναζί ρε φίλε δε γίνεται, αν είσαι Έλληνας τότε είσαι και προδότης!" Και μου άρχισε ότι "έτσι ήταν στα νιάτα τους", μετά "έχουν γίνει βήματα προς την σωστή κατεύθυνση" και γενικά επειδή με έβλεπε ανένδοτο, κατέληξε ότι "τουλάχιστον αυτοί υπερασπίζονται τα αυτονόητα της πατρίδας! Κανείς άλλος!" και γενικά κατέληξε ότι ούτε αυτός γουστάρει τα ναζιστικά αλλά "ρε φίλε κάποιος πρέπει να τα λέει στην βουλή, τόσα χρόνια μας γαμάνε, ας τους γαμήσει κάποιος", το οποίο συνοψίζει νομίζω το 6% των ψηφοφόρων της ΧΑ σήμερα. Αλλά το άτομο, όπως και ένας γνωστός μου που μου παραδέχτηκε ότι το έριξε ΧΑ, δεν ήταν εθνικοχουλιγκάνος ή "κάψτε τους ξένοι". Νομίζουν ότι έτσι υπερασπίζονται την πατρίδα τους από τους ξεπουλημένους. Είναι η πλατεία αγανακτισμένων που μετατράπηκε σε πλατεία απελπισμένων και αντιδράει (σαν μωρό παιδί) στην αριστερή ρητορεία (την ξέρετε, μην τα λέμε, όπου ο Έλληνας είναι ο πάτος της ανθρωπότητας περίπου) και πλέον στα αρχίδια της. Αν ας πούμε ο Καμμένος δεν είχε βγει και αυτός καρεκλολάγνος καριερίστας πολιτικάντης κωλοτούμπας θα έκαναν την δουλειά τους εκεί. Αλλά και αυτοί, όπως όλοι σχεδόν που ψηφίζουν εδώ που τα λέμε, ψάχνουν να βρουν το λιγότερο κακό, δεν υπάρχουν πολιτικοί να εμπνεύσουν. Προφανώς, αυτή η κοινωνία τέτοιους πολιτικούς βγάζει, συνεπώς, καταλήγω, πάλι ενδοσκόπηση του καθενός χρειάζεται, να κοιτάξει ο καθένας την δικιά του καμπούρα και να σταματήσει αυτό το ανελέητο κατηγορητήριο στον ανώνυμο και απρόσωπο Έλληνα, υπάρχει καθρέφτης σε κάθε σπίτι, ο καθένας να κάνει τα κουμάντα του. Εγώ πάντωςαντί να ξεγράφω φίλους και γνωστούς, τους παρουσιάζω ήρεμα (όσο μπορώ) γιατί να το ρίχνουν ΧΑ είναι πολιτική ξεφτίλα, ειδικά για πατριώτες.

Πάλι ξεκίνησα αλλιώς και κατέληξα αλλού αλλά τέλος πάντων.. Νομίζω πάντως πως τον ταρίφα τον προβλημάτισα γιατί του πέταξα και τα χριστιανικά τα δικά μου και τον έπιασα εντελώς απροετοίμαστο (όταν μπήκα με πέρασε για αναρχοτέτοιο) και ψιλοχαώθηκε οπότε στο τέλος εκεί οπου με άφησε σημείωνε βιβλία που του πρότεινα και ειλικρινά έφυγα με την εντύπωση ότι τον ταρακούνησα για την ΧΑ. Μπορεί και όχι, πάντως η κουβέντα κάτι άφησε. Και στους δυο μας. Καλύτερα από το στάνταρ "κλασικός μαλάκας ελληνάρας ταρίφας" και κράξιμο στο fb και περισσότερη πόλωση...
Πάρα πολλά από αυτά που γράφεις στο ποστ σου εμένα πάλι στην άγνοια με οδηγούν. Στην άγνοια και στην κακή Ελληνική νοοτροπία --> που έχουν σαν συνέπειες τα όσα περιγράφεις.

Τα παπαγαλίσματα του Ταρίφα ανήκουν τελικά στον ίδιο παρονομαστή άγνοιας που κρύβει ένα "γαμήστε τους", αυτό ξέρουμε, αυτό καταλαβαίνουμε, αυτό λέμε και δεν μας κάηκε ποτέ καρφί να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα...

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:13
από RedSharks
Vic έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 22:46 Είναι η πλατεία αγανακτισμένων που μετατράπηκε σε πλατεία απελπισμένων και αντιδράει (σαν μωρό παιδί) στην αριστερή ρητορεία
Συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έγραψες εκτός κυρίως από αυτό. Το κίνημα των αγανακτισμένων, αυτοί δηλαδή οι άνθρωποι που κατασκήνωσαν για μερικές βδομάδες στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011, ήταν ένα σαφώς αριστερό κίνημα. Και κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο όμορφα και υγιή κινήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο όμορφο ήταν γιατί ήταν ακομμάτιστο. Έβλεπες νέους ανθρώπους από όλο το φάσμα της Αριστεράς (από Συριζαίους μέχρι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι και αναρχικούς) να συνεργάζονται, να συγκροτούν εθελοντικές ομάδες, να κάνουν συζητήσεις και συνελεύσεις κτλ μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού, χωρίς κανένας να αναφέρει ούτε μισή κουβέντα για το κόμμα που ψηφίζει. Τις μέρες που βρέθηκα εκεί δεν άκουσα ούτε μια φορά κάποιον να κάνει προπαγάνδα υπέρ κάποιου κόμματος. Ήταν σαν να μην υπήρχαν κομματα. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ υπήρχε στην πλατεία ήταν φασίστες και εθνικιστές. Αυτοί ήρθαν μέτα, στα επεισόδια και στις προβοκάτσιες που έστησε η τότε κυβέρνηση για να διαλύσει το κίνημα.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:37
από rbrigade
Δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό, αλλά το σεντόνι του Vic μου άρεσε! Παίδες, μια χαρά ξέρει κατά βάθος ο κόσμος τι είναι η ΧΑ. Αλλά όπως λέει και ο Vic πλέον τους περισσότερους δεν τους νοιάζει, γιατί θεωρεί ότι αυτή η ψήφος είναι:
α) τιμωρητική/εκδικητική
β) αντισυστημική
γ) ότι λειτουργεί σαν ανάχωμα και μετατοπίζει το κέντρο βάρους του πολιτικού τοπίου προς την σωστή κατεύθυνση
Το γ' θα το αναλύσω λίγο περισσότερο για να γίνει πιο κατανοητό: Αν εγώ π.χ. είμαι δεξιός και βλέπω το κλασικό δεξιό κόμμα, την ΝΔ, να μου γράφει βιβλία με Ρεπούσιους συνωστισμούς, να υποχωρεί από την εθνική γραμμή ''Όχι Μακεδονία ή σύνθετα'' στην σύνθετη ονομασία, να ευχαριστεί δια Παυλόπουλου τους λαθρομετανάστες που μας προτιμάνε, να αφήνει την Αθήνα να καίγεται έναν μήνα από τους αναρχικούς το 2008 και κυριολεκτικά δεκάδες ή εκατοντάδες ακόμα παρόμοιες καταστάσεις, τότε είναι αναμενόμενο -δεν λέω σωστό ή λογικό- να πάω σε μια πιο ακραία ψήφο -αρχικά Καρατζαφέρης, τώρα ΧΑ- για να αντιστρέψω την πορεία των πραγμάτων και να αλλάξω την ατζέντα προς τα δεξιά. Όπως ας πούμε η Μέρκελ από το ''μπάτε όλοι μέσα'' πριν μερικά χρόνια άλλαξε θέση και είπε ''φτάνει γεμίσαμε'' επειδή είδε ξαφνικά μπροστά της ένα AFD να ξεπερνάει το 10%.
δ) εν τέλει πάντα υπήρχε ένα 5-10% με ακροδεξιά/φιλοχουντικά αισθήματα, μπορεί να ήταν τσουβαλιασμένοι στην ΝΔ παλιότερα και να μην είχαν πάντα εκλογική εκπροσώπηση (αν το ψάξετε υπήρξε και παλιότερα, δεκαετία 70 νομίζω ή αρχές 80 κόμμα εθνικιστικό/φιλοχουντικό με ανάλογο ποσοστό.

Και για αν το γενικεύσω, είναι πλέον τόσο γελοία η πολιτική κατάσταση της χώρας που σου έρχεται ο άλλος και σου λέει θα ψηφίσω τον τάδε και δεν ξέρεις τι να του πεις, γιατί έχει κι αυτός τα δίκια του και στην τελική δεν υπάρχει και κάποια σοβαρή εναλλακτική.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:44
από rbrigade
RedSharks έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:13
Vic έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 22:46 Είναι η πλατεία αγανακτισμένων που μετατράπηκε σε πλατεία απελπισμένων και αντιδράει (σαν μωρό παιδί) στην αριστερή ρητορεία
Συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έγραψες εκτός κυρίως από αυτό. Το κίνημα των αγανακτισμένων, αυτοί δηλαδή οι άνθρωποι που κατασκήνωσαν για μερικές βδομάδες στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011, ήταν ένα σαφώς αριστερό κίνημα. Και κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο όμορφα και υγιή κινήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο όμορφο ήταν γιατί ήταν ακομμάτιστο. Έβλεπες νέους ανθρώπους από όλο το φάσμα της Αριστεράς (από Συριζαίους μέχρι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι και αναρχικούς) να συνεργάζονται, να συγκροτούν εθελοντικές ομάδες, να κάνουν συζητήσεις και συνελεύσεις κτλ μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού, χωρίς κανένας να αναφέρει ούτε μισή κουβέντα για το κόμμα που ψηφίζει. Τις μέρες που βρέθηκα εκεί δεν άκουσα ούτε μια φορά κάποιον να κάνει προπαγάνδα υπέρ κάποιου κόμματος. Ήταν σαν να μην υπήρχαν κομματα. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ υπήρχε στην πλατεία ήταν φασίστες και εθνικιστές. Αυτοί ήρθαν μέτα, στα επεισόδια και στις προβοκάτσιες που έστησε η τότε κυβέρνηση για να διαλύσει το κίνημα.
Σόρρυ αλλά έχεις πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα. Αν η Πλατεία ήταν μόνο οι αριστεροί που λες θα ήταν άδεια σαν τις σκόρπιες διαδηλώσεις των κομμάτων που αναφέρεις. Επίσης μην λες για ακομμάτιστες καταστάσεις γιατί όλοι αυτοί που στήνονταν στα τραπεζάκια και το παίζανε μούρες είναι αυτοί που γίνανε βουλευτές το 2012 και υπουργοί το 2015. Ή που τσιμπήσανε εκλογικές επιδοτήσεις επειδή πιάσανε κάποιο πσοοστό. Ο μεγάλος όγκος του κόσμου ήταν οι πασοκτζήδες που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιοί που πήγαν στους ΑΝΕΛ (θυμίζω ότι στις πρώτες εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17% και οι ΑΝΕΛ 12%).

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 01:00
από RedSharks
rbrigade έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:44
RedSharks έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:13
Vic έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 22:46 Είναι η πλατεία αγανακτισμένων που μετατράπηκε σε πλατεία απελπισμένων και αντιδράει (σαν μωρό παιδί) στην αριστερή ρητορεία
Συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έγραψες εκτός κυρίως από αυτό. Το κίνημα των αγανακτισμένων, αυτοί δηλαδή οι άνθρωποι που κατασκήνωσαν για μερικές βδομάδες στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011, ήταν ένα σαφώς αριστερό κίνημα. Και κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο όμορφα και υγιή κινήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο όμορφο ήταν γιατί ήταν ακομμάτιστο. Έβλεπες νέους ανθρώπους από όλο το φάσμα της Αριστεράς (από Συριζαίους μέχρι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι και αναρχικούς) να συνεργάζονται, να συγκροτούν εθελοντικές ομάδες, να κάνουν συζητήσεις και συνελεύσεις κτλ μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού, χωρίς κανένας να αναφέρει ούτε μισή κουβέντα για το κόμμα που ψηφίζει. Τις μέρες που βρέθηκα εκεί δεν άκουσα ούτε μια φορά κάποιον να κάνει προπαγάνδα υπέρ κάποιου κόμματος. Ήταν σαν να μην υπήρχαν κομματα. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ υπήρχε στην πλατεία ήταν φασίστες και εθνικιστές. Αυτοί ήρθαν μέτα, στα επεισόδια και στις προβοκάτσιες που έστησε η τότε κυβέρνηση για να διαλύσει το κίνημα.
Σόρρυ αλλά έχεις πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα. Αν η Πλατεία ήταν μόνο οι αριστεροί που λες θα ήταν άδεια σαν τις σκόρπιες διαδηλώσεις των κομμάτων που αναφέρεις. Επίσης μην λες για ακομμάτιστες καταστάσεις γιατί όλοι αυτοί που στήνονταν στα τραπεζάκια και το παίζανε μούρες είναι αυτοί που γίνανε βουλευτές το 2012 και υπουργοί το 2015. Ή που τσιμπήσανε εκλογικές επιδοτήσεις επειδή πιάσανε κάποιο πσοοστό. Ο μεγάλος όγκος του κόσμου ήταν οι πασοκτζήδες που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιοί που πήγαν στους ΑΝΕΛ (θυμίζω ότι στις πρώτες εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17% και οι ΑΝΕΛ 12%).
Δεν ξέρω από που αντλείς τις πληροφορίες σου, αλλά καμία σχέση. Ήμουν εκεί για 3 μέρες σερί, πήρα μέρος σε συζητήσεις και συνελεύσεις, πρόσφερα εθελοντική εργασία για κάποιες ώρες (στην ομάδα ασφαλείας, βασικά κάναμε περιπολίες στην πλατεία), μίλησα με δεκάδες ανθρώπους και στο email μου έχω ακόμα δεκάδες μηνύματα με πρακτικά και αποφάσεις συνελεύσεων που η κάθε ομάδα έστελνε στα μέλη της, όπου φαίνονται δεκάδες ονόματα ανθρώπων που συμμετείχαν τότε. Δεν αναγνωρίζω σε αυτά ονόματα βουλευτών και υπουργών (έλεος, τι άλλο θα ακούσουμε).

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 01:04
από rbrigade
Έλα ρε, θα με τρελλάνεις τώρα; Θα ξεχάσουμε και τους Λαφαζάνηδες και τους Καζάκηδες και όλα τα παρόμοια φρούτα; Ή θα μας πεις ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε 50 και 100.000 κόσμο; Δεν θέλω να συνεχίσω την συζήτηση αλλά έλεος εγώ...

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 01:08
από RedSharks
rbrigade έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:44
RedSharks έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 00:13
Vic έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 22:46 Είναι η πλατεία αγανακτισμένων που μετατράπηκε σε πλατεία απελπισμένων και αντιδράει (σαν μωρό παιδί) στην αριστερή ρητορεία
Συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έγραψες εκτός κυρίως από αυτό. Το κίνημα των αγανακτισμένων, αυτοί δηλαδή οι άνθρωποι που κατασκήνωσαν για μερικές βδομάδες στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011, ήταν ένα σαφώς αριστερό κίνημα. Και κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο όμορφα και υγιή κινήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο όμορφο ήταν γιατί ήταν ακομμάτιστο. Έβλεπες νέους ανθρώπους από όλο το φάσμα της Αριστεράς (από Συριζαίους μέχρι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι και αναρχικούς) να συνεργάζονται, να συγκροτούν εθελοντικές ομάδες, να κάνουν συζητήσεις και συνελεύσεις κτλ μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού, χωρίς κανένας να αναφέρει ούτε μισή κουβέντα για το κόμμα που ψηφίζει. Τις μέρες που βρέθηκα εκεί δεν άκουσα ούτε μια φορά κάποιον να κάνει προπαγάνδα υπέρ κάποιου κόμματος. Ήταν σαν να μην υπήρχαν κομματα. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ υπήρχε στην πλατεία ήταν φασίστες και εθνικιστές. Αυτοί ήρθαν μέτα, στα επεισόδια και στις προβοκάτσιες που έστησε η τότε κυβέρνηση για να διαλύσει το κίνημα.
Σόρρυ αλλά έχεις πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα. Αν η Πλατεία ήταν μόνο οι αριστεροί που λες θα ήταν άδεια σαν τις σκόρπιες διαδηλώσεις των κομμάτων που αναφέρεις. Επίσης μην λες για ακομμάτιστες καταστάσεις γιατί όλοι αυτοί που στήνονταν στα τραπεζάκια και το παίζανε μούρες είναι αυτοί που γίνανε βουλευτές το 2012 και υπουργοί το 2015. Ή που τσιμπήσανε εκλογικές επιδοτήσεις επειδή πιάσανε κάποιο πσοοστό. Ο μεγάλος όγκος του κόσμου ήταν οι πασοκτζήδες που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιοί που πήγαν στους ΑΝΕΛ (θυμίζω ότι στις πρώτες εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17% και οι ΑΝΕΛ 12%).
Προφανώς και όσοι συμμετείχαμε, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, κάτι ψηφίζουμε. Δεν είμαστε απολιτίκ. Η αίσθησή μου είναι ότι όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα και άκουσα να μιλάνε σε συζητήσεις κτλ ήταν αριστερών φρονημάτων. Το «ακομμάτιστο» που είπα σημαίνει ότι όλο αυτό δεν καπελώθηκε από κανένα κόμμα. Δεν ήταν ένα πανηγυράκι που είχε στήσει η ΚΝΕ ή η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο ήμουν εκεί δεν άκουσα κανέναν να αναφέρει όνομα οποιουδήποτε κόμματος.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 01:11
από RedSharks
rbrigade έγραψε: Τετ 17 Απρ 2019, 01:04 Έλα ρε, θα με τρελλάνεις τώρα; Θα ξεχάσουμε και τους Λαφαζάνηδες και τους Καζάκηδες και όλα τα παρόμοια φρούτα; Ή θα μας πεις ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε 50 και 100.000 κόσμο; Δεν θέλω να συνεχίσω την συζήτηση αλλά έλεος εγώ...
Ο Λαφαζάνης και ο Καζάκης και πολλοί ακόμα ήρθαν να μιλήσουν μετά από πρόσκληση του κινήματος (και καλώς έκαναν). Ήρθαν, μίλησαν, και έφυγαν. Δεν κατσκήνωσαν στην πλατεία ούτε και συμμετείχαν στη συλλογικότητα του κινήματος με κάποιον άλλο τρόπο.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 15:54
από Vic
Η πλατεία μάζεψε 1,5 μύριο και είχε σημαία το ακομμάτιστο του πράγματος, ειδικά στην αρχή αλλά γενικά προσπάθησε να το κρατήσει έτσι όλο τον καιρό. Αλλά επ'ουδενί δεν ήταν "γενικά αριστεροί" εκεί, ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, ήταν όλοι όσοι είχαν μπουχτήσει και απελπιστεί και αγανακτήσει κυριολεκτικά με την πολιτική κατάσταση - και για αυτό είχε και τόση μαζική προσέλευση.

Αλλά [mention]RedSharks[/mention], χωρίς να αμφισβητώ το βίωμά σου μιας και δεν ήμουν εκεί, ίσως κράτησες περισσότερο τις εικόνες και τις καταστάσεις που σε εξέφραζαν. Γιατί σίγουρα είχε και πάρα πολλούς πατριώτες και από νωρίς υπήρξε θέμα. Προσωπικά θυμάμαι να ποστάρονται φωτογραφίες με άτομα που φορούσαν την ελληνική σημαία σαν μπέρτα και να αρχίζει (εξ αριστερών) η ειρωνεία και η αντίδραση και γενικώς υπήρχε ένα θεματάκι, ώσπου όπως θυμόμαστε νομίζω όλοι, σε λίγες μέρες η πλατεία είχε σπάσει σε 2 κομμάτια, το οποίο θεωρώ και το πιο γλαφυρό παράδειγμα για την πολιτική πραγματικότητα του νεοέλληνα. Και οι δύο μεριές απλά δεν μπορούσαν να κάνουν μαζί, θα πλακώνονταν αν μένανε στο ίδιο μέρος. Και πότε; Όταν ήταν *όλοι* σύμφωνοι ότι η κατάσταση έφτασε στο τέρμα, ότι οι πολιτικοί είναι άχρηστοι ή ξεπουλημένοι ή και τα δύο.

Και το πιο βασικό: Δεν υπήρχε κανένας να εμπνεύσει (την καλύτερη εικόνα είχε ο Καζάκης αν θυμάμαι καλά) και δεν υπήρχε καμία ρεαλιστική πρόταση δράσης (πλην μουτζώστε, σπάστε στο ξύλο, βάλτε τους φυλακή κλπ) γιατί στην τελική άρχιζε ο καθένας τα δικά του. Πήγαιναν και φίλοι μου, πήγαινε και ο Χρονόπουλος τότε παρεμπιπτόντως και είχαμε μεγάλες κουβέντες για το θέμα. Προσωπικά το βρήκα αποκαρδιωτικό εντελώς στο φινάλε το σκηνικό. Απόδειξη ότι και μαζικά να αντιδράσει ο Έλληνας μπροστά στο προφανές δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Επιβεβαιώθηκε η τάση για διχασμό και πόλωση πολύ γρήγορα και επιβεβαιώθηκε η παντελής άγνοια για το τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
---------

Γενικά, άγνοια και παιδεία είναι προβλήματα προφανή [mention]CountRaven[/mention]. Το θέμα για μένα είναι τι κάνουμε. Και το να λέμε ότι οι άλλοι (βασικά σχεδόν όλοι οι άλλοι) είναι μαλάκες απαίδευτοι και με προβληματική νοοτροπία δεν κάνει κάτι. Ίσα-ίσα πιστεύω αυτή η νοοτροπία του άχρηστου απέναντι καταλήγει στο αδιέξοδο της πλατείας. Πώς να συμφωνήσει ένα μύριο κόσμος όταν θεωρεί τον διπλανό του αθεράπευτο μαλάκα;

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Τετ 17 Απρ 2019, 16:17
από rbrigade
Νομίζω ότι ξεφύγαμε εντελώς από το θέμα και στο τέλος θα καταλήξουμε να τσακωνόμαστε για πολιτικά/κομματικά, καλύτερα να γυρίσουμε στο κράξιμο του Πράσουλα που μας ενώνει! 8-]

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Σάβ 20 Απρ 2019, 18:34
από apeitharxos
CountRaven έγραψε: Τρί 16 Απρ 2019, 17:36
Ένα κοκτέιλ αμορφωσιάς, ημιμάθειας, οτινανισμού και κοντόφθαλμης σκοπιμότητας. Όλη αυτή η φάση με τα δήθεν "κινήματα" γύρω από "μουσικές".

Είναι πραγματικά για γέλια όλα τα σχόλια και από τις δύο πλευρές.

Μόνο θλίψη μου προκαλεί το γεγονός να χρησιμοποιείται η μουσική ως προπύργιο και κάλυψη για να βγουν προς τα έξω ιδεολογίες του κώλου.

Τώρα αν κάποιοι φαντασιώνονται κινήματα επειδή κόλλησαν μια αφίσα κάποτε σε ένα πανεπιστήμιο, έριξαν καμιά ψηλή έξω από κανένα μπιλιαρδάδικο ή σε καμιά κατάληψη, ΟΚ ο καθένας μπορεί να φαντασιώνεται με ότι γουστάρει. Και να το πλασάρει όπως γουστάρει. Το γόνιμο έδαφος για τον κάθε Πρασούλα, τον κάθε Λιακόπουλο, τον κάθε Μισιάκα έχει δημιουργηθεί ήδη, τα μουλάρια / προβάτα ανοίγουν το δρόμο "ταϊσμένα" ιδεολογία και οι βοσκοί χασκογελάν από μια γωνία με το πορτοφόλι γεμάτο.

Στην πραγματικότητα "δεν φταίνε" όλοι οι παραπάνω -βλέπε ονόματα και προσθέστε όποιον "παρόμοιο" θέλετε στην λίστα-, βρήκαν ελεύθερο πεδίο να κάνουν το κομμάτι τους, για το συμφέρον τους. Πάτησαν ακριβώς στη νοοτροπία του μέσου Έλληνα που ήταν πολύ χειρότερη στα 80ς.

Μια νοοτροπία μαθημένη στην τεμπελιά και την ημιμάθεια. Μια νοοτροπία που την ιδιότητα του προβάτου την έχει περασμένη by default, μέσα από ομάδες, γήπεδα, μπουζούκια και κλαρίνα. Μια νοοτροπία μαλθακή που βαριέται να ανοίξει τα στραβά της να κοιτάξει γύρω της και να αναρωτηθεί. Που αυτός που την κουβαλάει είναι σίγουρος πως κάνει το σωστό γιατί είναι απόγονος μιας ξεχωριστής επιλεγμένης φυλής, με ένδοξο παρελθόν και πως μια μέρα αυτή η δόξα θα επιστρέψει δίνοντας σε όλους αυτό που μας αξίζει...

...Ένα αρχίδι λέω εγώ.

Ο φίλος μας σε άλλο τόπικ - viewtopic.php?f=37&t=1448&p=27890&hilit ... %82#p27890 - το γράφει καθαρά: "ανακάλυψα την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής το 2010 (όταν και άρχισαν να ανεβαίνουν τα ποσοστά της)"...

Παίρνω σαν παράδειγμα την ατάκα που την έχω ακούσει από πολλούς, που δεν ήξεραν την ΧΑ και την ανακάλυψαν όταν άρχισε να παίρνει αμπάριζα, ήξεραν όμως απέξω την 11δα του ΠΑΟΚ, το ποιος πήρε πρωτάθλημα, ποιος κέρδισε στο reality, με ποιον γαμιέται η από κάτω, πόσα χρωστάει ο τάδε κτλ κτλ. Ο καθένας μαθαίνει αυτό που επιλέγει και αυτό με το οποίο ασχολείται.

Φυσικά και ήταν πανεύκολο για την ΧΑ να ανεβάσει ποσοστά περνώντας γριούλες απέναντι, προσκυνώντας τα θεία, πουλώντας πατριωτισμό και σημαιάκια και μιλώντας για το ένδοξο ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Υπήρξε και ποιο έμμεση προεργασία και καλή ζύμωση τα προηγούμενα χρόνια αλλά ας μην πλατειάσω -αν και θα έπρεπε-. Όπως και να έχει το marketting ήταν σωστό και το έδαφος έτοιμο. Μετά μπήκε στη βουλή, έβγαινε στις τηλεοράσεις και μίλαγε για Ορθοδοξία και δωδεκάθεο και αφού συνέχιζε να σκοτώνει κόσμο σαν κανονική εγκληματική οργάνωση που είναι, παράλληλα ασκούσε και ασκεί το έργο της ΚΑΙ από τα έδρανα της βουλής πλέον. Μαντέψτε ποιοι την ψηφίσαν.

Και όποιος κοιμάται ακόμα τον ύπνο του δικαίου νομίζοντας ότι η πλειοψηφία των Μεταλλάδων / Ροκάδων στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει άλλου είδους νοοτροπίες εκτός από αυτή του ημιμαθή Ελληνάρα, απατάται οικτρά και μπορεί να γυρίσει πλευρό να κοιμηθεί.

Η νοοτροπία του μέσου Έλληνα Μεταλλά ειδικά μέσα στα 80ς, ήταν ότι χειρότερο. Οπότε ήταν απόλυτα λογικό ο κάθε Πρασούλας να βρει ακόλουθους και υποστηρικτές.

Μια ματιά ακόμα και στα τωρινά -2014- σχόλια στο παραπάνω link είναι ικανή να προκαλέσει άφθονο γέλιο, με τις δεκάδες κλισέ αναφορές στη "συναυλία των Maiden το 88", στην "παρουσία των Μεταλλάδων στο δρόμο" και άλλα χαριτωμένα με τις μουσικές αναφορές να πιάνουν και τους ... Def Leppard -είναι 80ς ρε μαλάκα-, τους Nightwish -έλα ρε είναι καινούριοι αυτοί καλά τα λένε είναι και μουνάρα η Tarja- αλλά και το εχθρικό ... Funk Metal -κόντεψα να πέσω από την καρέκλα-.

ΜΑ ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΩΡΑ ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΡΘΕΙ ΟΙ ΜΕΗΝΤΕΝ ΤΟ 88 ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΘΑ ΣΕΒΕΣΕ ΡΕ.

Δεν ξέρω πόσοι από τους Μεταλλάδες των 80ς ήταν γύρω από τα μπιλιαρδάδικα ή τα γήπεδα ή στα τότε μαγαζιά ή τις πλατείες και πόσοι γύρω από τα δισκάδικα ή τα βιβλιοπωλεία. Δεν ήμουν εκεί γιατί γεννήθηκα το 1980.

Από αυτά που διαβάζω όμως δικαίως ή αδίκως / δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα συμπαιρένω πως για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στην Ελλάδα το Metal στα 80ς ήταν απλά μια τουριστική κάλυψη για "την φάση".

Συνεπώς ξαναλέω, το έδαφος ήταν γονιμότατο για κάθε Ιππότη του ΄Ηλίου.

Και οι νοοτροπίες / πρακτικές / απόψεις / στεγανά / παιδικές αρρώστιες που ακολούθησαν το σινάφι μας και στις δεκαετίες που ακολούθησαν και που έζησα, μάλλον επιβεβαιώνουν τις παραπάνω σκέψεις / απόψεις μου.

Δεν θέλω να θίξω κανέναν προσωπικά, παρατηρώ το γενικό φαινόμενο και καταθέτω άποψη, ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του, αν το κρίνει αναγκαίο, ξέροντας την φάση του.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως είτε το 1986, είτε το 1996 είτε το 2006 πως εφόσον εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κριτική σκέψη, ανοιχτό αυτί και μάτι και μυαλό σε εγρήγορση, πως εφόσον εμείς -στη πλειοψηφία- ως Ελληνάρες είμαστε βουτιγμένοι σε μια γαμησέ τα νοοτροπία -ανεξάρτητα από τα μουσικά γούστα μας-, μην απορείτε για τίποτα.

Τις 11 σελίδες του τόπικ δεν έχω βρει χρόνο να τις διαβάσω αν και θέλω...

Ο Πρασούλας είχε ωραίες μουσικές προτάσεις. Αλλά η προπαγάνδα του παραήταν ενοχλητική ακόμα και για έναν έφηβο. Φρόντιζα να παίρνω την μουσική. Θα σας γράψω αναλυτικά τι σκεφτόμουν σαν έφηβος όταν έβλεπα το δισέλιδο του -1995-.

"Πωωω πάλι μαλακίες για αρχαίες τραγωδίες γράφει, βαριέμαι, δεν τα διαβάζω. Κάτσε να σημειώσω τις προτάσεις του μήνα -Playlist- και να δω πιο από αυτό μοιάζει με Warlord".
viewtopic.php?f=5&t=993&start=150

Εγώ πάλι λέω ότι η ανάρτησή σου είναι αόριστη και περισσότερο αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπωσιασμού και εφέ, παρά στο να εστιάσει στην ουσία. Λες μάλιστα ότι δεν θες να τσουβαλιάσεις, αλλά τσουβαλιάζεις. Και, εν τέλει, δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος σε αυτά που γράφεις από τους υπόλοιπους, στα οποία γραφόμενα το κλου, λίγο πολύ, είναι ότι πρέπει να μισούμε τους εαυτούς μας επειδή έχουμε μια άλφα καταγωγή επειδή υπάρχει η Χρυσή Αυγή και ο Πρασούλας.

Λοιπόν, για να σας λυθούν οι απορίες, έτσι είχαν τα πράγματα τότε, εσύ λες ότι είσαι γεννημένος το ’80, εγώ είμαι 6 χρόνια πιο νωρίς από εσένα, οπότε πρόλαβα κάποια πράγματα παραπάνω από εσένα.

Ό,τι θα πω/σχολιάσω επομένως αναφέρεται στην εποχή από ’90 έως περίπου αρχές ’00.

Πρώτον: Αυτό που είναι απολύτως ξεκάθαρο είναι ότι το δισέλιδο του Πρασούλα στο metal hammer, από το ’90 (που ξεκίνησα να το αγοράζω) έως το ’96, που ήταν και η τελευταία φορά που αγόρασα το metal hammer (δεν θυμάμαι αν το ’96 σταμάτησε και η στήλη- και πλέον αυτό με έκανε να σταματήσω οριστικά να αγοράζω και το περιοδικό), είναι ότι αυτοί που είχαν συνηθίσει να ανοίγουν το περιοδικό και να διαβάζουν για αμιγώς metal υλικό, σταδιακά (από τις αρχές των ‘90s) το άνοιγαν και διάβαζαν ένα κάρο αηδίες που πλασάρονταν για metal, εκτός από true metal/κλασικό metal/παραδοσιακό metal όπως θες πες το.

Το περιοδικό, από ένα σημείο και μετά ήταν απολύτως για τα σκουπίδια σε ό,τι αφορά τον παραδοσιακό ήχο. Διαβάζαμε κριτικές πλήρους υποτίμησης στο heavy metal που ξέραμε, και την αποθέωση της κάθε κωλοτρυπίδας ως νεωτερίστικης και ψαγμένης.

Διαβάζαμε για το ‘μέτριο’ Courts of Chaos και το ‘μέτριο’ Dehumanizer την ίδια στιγμή που αποθεώνονταν οι nirvana, οι pantera, οι paradise lost του one second ή οι ‘θεοί’ metallica των black album & load ή οι ‘πρωτοποριακοί’ anathema & the gathering και όλος αυτός ο συρφετός του gothic/doom με τα γυνακεία φωνητικά και τα βιολιά που προσπαθούσαν να μας περάσουν ως νεωτερισμό (της πούτσας) . Διαβάζαμε επίσης για τη λαίλαπα του black metal (immortal και σία). Και αργότερα για τους slip***t, τους gohira και η κατηφόρα δεν έχει τελειωμό. Να μην αναφέρω επίσης το πρήξιμο των όρχεων με τους Dream Theater και την επιδημία του prog που είχαν μετατρέψει όλες τις νέες μπάντες που έβγαιναν τότε, σε ευνουχισμένους του παλατιού.
Με το prog, το heavy metal, αυτή η direct μουσική πρόταση, είχε αντικατασταθεί από μια γλυκανάλατη (όπως π.χ. στην περίπτωση των late fates warning), άνευ ουσίας και επαναστατικότητας πολυπλοκότητα.

Να μην σου πω καλύτερα για συντάκτες τύπου Χάρης Καραολίδης τι πίπες προσπαθούσαν να μας πασάρουν, κάτι πουθενάδικες grunge μπάντες.
Άλλα έτσι γίνεται όταν ο συντάκτης είναι απλά ο κολλητός που γνωρίζεις και που, στην πραγματικότητα, είναι επιφανειακός ακροατής του είδους (πού είναι σήμερα ο πουθενάς κύριος Καραολίδης, και όλοι οι τότε συντάκτες του περιοδικού; Με εξαίρεση κάποιους που ακόμη και σήμερα εμπλέκονται, με οικονομικό όφελος ωστόσο στο περιοδικό, οι υπόλοιποι επαγγελματίες οπαδοί πού είναι;).

Στο δε μάλιστα black album των metallica μόνον ένας συντάκτης έγραψε ότι ‘οκ, ωραίο άλμπουμ είναι, αλλά εγώ ρε παιδιά δεν ακούω heavy metal σε αυτό τον δίσκο, είναι κάτι άλλο’ (Ο Βενιέρης το είχε πει αυτό και μάλιστα κάπου στις υποσημειώσεις της στήλης του, όχι δηλαδή κάπου εμφανώς).

Ο δε Πρασούλας ήταν τσακωμένος με τον Lord που είχε την sound & vision τότε (όλοι ξέρουμε τι ήταν sound & vision) και μάλιστα τον αποκαλούσε στη στήλη του υποτιμητικά ‘έμπορα’.
Είχε δηλαδή τις όρχεις να τα βάλει με τον ουσιαστικό δικτάτορα του περιοδικού, που επέβαλλε τη γραμμή του, προκειμένου να πουλάει το κατάστημά του.
Σε όλο αυτό το περιβάλλον λοιπόν εν κατακλείδι, υπήρχε η στήλη του Sun Knight και του Forgotten Jewels που ήταν η όαση στην χωματερή στην οποία μετατρεπόταν αργά αλλά σταθερά το metal hammer. Στήλες που ακολουθούσαν την δική τους γραμμή, στήλες από τις οποίες μάθαμε δισκάρες του είδους.

Επομένως έχουμε δεδομένο πρώτο: Διψούσαμε κάθε μήνα να πάρουμε το περιοδικό για να μάθουμε για το metal που αγαπήσαμε: Το επικό metal, το nwobhm και το ‘70s hard rock. Και πολύ καλώς έπραττε ο Πρασούλας και έβριζε τα υπόλοιπα είδη γιατί είχαν παραγκωνίσει την αγαπημένη μας μουσική σε μονόστηλα, και τους οπαδούς της σε γραφικούς.
Συνεχίστηκε μάλιστα αυτός ο πόλεμος ενάντια στο παραδοσιακό heavy metal για χρόνια, τότε με τους sacred steel και την συναυλία τους στην Ελλάδα για όποιον θυμάται. Πού είναι σήμερα αυτοί οι πουθενάδες συντάκτες να ζητήσουν ένα συγγνώμη για τα όσα είχαν σούρει στους sacred steel;

Δεύτερον: Ναι, τότε οι παρέες των μεταλλάδων είχαν κάτι πιο αγνό, σε σχέση με το σήμερα. Τότε μεταξύ των παρεών δεν υπήρχε τίποτε το χρησιμοθηρικό όπως υπάρχει σήμερα. Δεν έκανε ο άλφα τον βήτα παρέα επειδή ο βήτα είχε δισκάδικο και περίμενε να του δώσει κανά δίσκο σε καλύτερη τιμή. Ούτε επειδή ο βήτα ήταν συντάκτης σε κάποια γκεμπελικού τύπου φυλλάδα με διαφημίσεις πολυεθνικών, με σκοπό να κάνει μια ευνοϊκή κριτική στην μπάντα του (τυχαία παραδείγματα αναφέρω). Δεν υπήρχαν αυτά.
Υπήρχε αγνή φιλία και μόνο, τότε. Μας ένωνε η μουσική και αυτό ήταν αρκετό. Και επειδή από τότε ήμασταν μειοψηφία, αν συναντούσαμε στο Μετσόβειο (στο οποίο φοίτησα και εγώ) κάποιον μεταλλά γινόμαστε αμέσως κολλητοί, γιατί ήμασταν ο ένας στους 150, και μας αντιμετώπιζαν με ειρωνεία το υπόλοιπο 99,5% της σχολής, γιατί ήμασταν επικάδες και φουσκώναμε από υπερηφάνεια όταν το λέγαμε, όταν εκείνους το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να γλύψουν κανέναν καθηγητή για να πάρουν βαθμό ή να μπουν στην ΠΑΣΠ, την ΝΔ-ΦΚ και την Πανσπουδαστική.
Ούτε που ρωτούσαμε πού ανήκει ο καθένας ιδεολογικά όταν συναντούσαμε μεταλλάδες, δεν μας απασχολούσε καν (δεν υπήρχε και η κρίση τότε για να μας κάνει να ασχοληθούμε), απλά ανταλλάζαμε τηλέφωνα για να βγούμε για καφέ στα Εξάρχεια (συνήθως στο Γκρότα), ή για να πάμε παρέα στο Χωρίς Ανάσα.
Αν θες να μάθεις, δεν υπήρχε τίποτε το επιλήψιμο τότε στο να νιώθουμε υπερήφανοι ως Έλληνες για έναν ακόμη λόγο, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτος έλεγε τότε: 'Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες' (μπορεί να του καταλογίζουμε, και σωστά, ένα εκατομμύριο κακά, αλλά αυτό πρέπει να του το πιστώσουμε).
Δεν μας ενδιέφεραν τα πολιτικά επομένως, ούτε και τα συζητούσαμε ποτέ. Αν μας άρεσε που ήμασταν Έλληνες, που δηλαδή είχαμε γεννηθεί στην Ελλάδα θες να ρωτήσεις; Πάντως, δεν νομίζω ότι θα θέλαμε να έχουμε γεννηθεί σε κάποια άλλη χώρα για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αν τώρα βλέπαμε και κανένα αφισάκι όπως αυτό στην εν λόγω ανάρτηση του Πρασούλα με σκίτσα με σπαθιά και αρχαιοελληνικές ασπίδες (που εγώ ειλικρινά δεν είχα δει ποτέ μου- και απόλυτα λογικά όπως το καταλαβαίνω σήμερα), μόνο χαρά θα νιώθαμε διότι οι συνειρμοί με την αγαπημένη μας μουσική ήταν αδιαμφισβήτητοι.
Συμπέρασμα δεύτερο επομένως: Ίσως τελικά να μην μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ζούσαμε όμως στον δικό μας και μάλιστα σε πολύ πιο αγνό επίπεδο απ’ ό,τι σήμερα.

Τρίτον: Θες μήπως να μάθεις για ποιο λόγο μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα σήμερα προσελκύει μεγάλες δόξες του παρελθόντος στο επικό metal και όλες αυτές οι μπάντες κάνουν σαν τρελές να παίξουν στο up the hammers; Θες να μάθεις γιατί οι manowar, όταν ανακάλυψαν το φανατικό τους κοινό σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα έφτιαξαν ένα concept άλμπουμ για την Ελλάδα;

Διότι αυτή την καύλα για τον επικό ήχο την νιώθαμε, όσοι πηγαίνουμε σήμερα σε τέτοια event, από τότε (εμπνευσμένοι ή όχι από τις μουσικές προτάσεις του Πρασούλα δεν έχει σημασία), και την εκδηλώναμε περισσότερο από τον καθένα. Σε πολλούς από εμάς δεν έφυγε ποτέ αυτή η καύλα.
Νιώσαμε ανείπωτη χαρά το ’92 όταν μάθαμε ότι θα βλέπαμε τους manowar (άσχετα αν απογοητευτήκαμε στο ΣΕΦ γιατί περιμέναμε ΤΗΝ εμφάνιση, όχι γιατί δεν έπαιξαν καλά). Διότι το θέλαμε σαν τρελοί να δούμε τους βασιλιάδες του ήχου.
Νιώσαμε αργότερα ανείπωτη χαρά όταν μάθαμε ότι θα έρχονταν οι omen το 2003 (στο An που σχεδόν είχε γεμίσει τότε), και ακόμη μεγαλύτερη χαρά το 2004 στους manilla road πάλι στο Αν (δυστυχώς εκεί πλέον δεν ήταν τόσοι πολλοί).

Είναι λίγο περίεργο λοιπόν, μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, με άλλο παραδοσιακό ήχο, και τον, περισσότερο, υπόλοιπο κόσμο, λίγο ή πολύ προσκολλημένο στα παραδοσιακά όργανα της ελληνικής κουλτούρας (ή φερόμενης ως ελληνικής παραδοσιακής κουλτούρας), να προσελκύει όχι μόνο τις κορυφαίες του είδους μπάντες (maiden, manowar κλπ), αλλά και μικρότερες του ίδιου ύφους.

Το θέλεις λοιπόν είτε όχι, το επικό metal ακουμπάει στις καρδιές μας λίγο ή πολύ περισσότερο από άλλους λαούς της Ευρώπης, γιατί έχουμε αυτή την ιστορία που έχουμε. Και δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο να νιώθεις υπερήφανος για την καταγωγή σου και την ιστορία σου, έχοντας μάλιστα πλάσει στο μυαλό σου την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ως το ηχητικό περιτύλιγμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος.
Ακούγαμε λοιπόν αυτή τη μουσική και νιώθαμε υπερήφανοι, όχι μόνο γιατί ήταν μια μουσική πρόταση έξω από τα συνηθισμένα της trash μουσικής, και γιατί αντιπροσώπευε έναν άλλο τρόπο ζωής.
Αλλά και γιατί υποσυνείδητα νιώθαμε ότι μας ταίριαζε ως Έλληνες.
Δεν το λέγαμε ποτέ αναμεταξύ μας, δεν χρειαζόταν άλλωστε, απλά το νιώθαμε, το ξέραμε. Νιώθαμε κατά κάποιο τρόπο ότι ήμασταν οι ιδανικοί αποδέκτες αυτής της μουσικής για έναν άγνωστο λόγο. Δεν ήμασταν μόνο απέναντι στο σύστημα (αυτό άλλωστε το κάνει και το punk με το οποίο το επικό metal δεν έχει τίποτε κοινό), ήταν αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα της ψυχής που είχε αυτή η μουσική, και που ταίριαζε τόσο πολύ στο μέταλλο των γονιδίων μας.

Ούτε φυσικά, επειδή νιώθαμε υπερήφανοι για αυτό που ήμασταν, και επειδή υποσυνείδητα συνδέαμε το επικό metal με την ιστορική μας κληρονομιά, μισούσαμε άλλους λαούς. Αυτά είναι αστεία πράγματα, σημερινές (καφενειακού επιπέδου) αναλύσεις του κώλου (κωλοαναλύσεις).

Τρίτον: Αν εσύ όλο αυτό το concept (το να νιώθεις υπερήφανος για την ιστορική σου κληρονομιά εν γένει) το αντιμετωπίζεις με ειρωνεία ή πιστεύεις ότι είναι θέμα αγραμματοσύνης, για εμένα είναι ολοφάνερο ότι εσύ έχεις καταπιέσει τόσο πολύ αυτό το συναίσθημα για μην σε περάσουν για χρυσαυγίτη. Σε τέτοιο βαθμό πλέον που έχεις το έχεις εκτοπίσει μέσα σου.
Γιατί αυτή είναι η δουλειά της Χρυσής Αυγής, γι’ αυτό τόσα χρόνια οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ (οι αριστεροί φασίστες) και όλο το πολιτικό σύστημα δεν κάνει τη δίκη τους. Τους βολεύει η ύπαρξή της.
Ανοίγω εδώ απαραίτητη πολιτική παρένθεση για να γίνω κατανοητός. Βγήκε ο νοσταλγός του Τρότσκι, του Λένιν, του Στάλιν και του Τσαουσέκου και του Ζαχαριάδη να μας πει ότι όσοι είναι ενάντια στην απόδοση του ονόματος των Σκοπίων ως Μακεδονία είναι ακροδεξιοί. Οτιδήποτε και αν συμβαίνει, τα αποδίδουν σε ακροδεξιούς, δηλαδή στην Χρυσή Αυγή. Προληπτικά έκανε προσαγωγές το τσόκαρο η κυρά-Όλγα σε όσους έφεραν ελληνική σημαία, επειδή ίσως και να ήταν ακροδεξιοί.
Μα δεν το βλέπεις ότι ναζιστοποιείται το ελληνικό συναίσθημα λόγω της Χρυσής Αυγής; Γι’ αυτό υπάρχει, είναι ολοφάνερο.
Γι’ αυτό είναι τόσο χρήσιμη στο σύστημα. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται στην εξουσία, τόσο θα ανεβαίνουν και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Καλώς ή κακώς (κακώς μάλλον) και τα δύο κόμματα, λόγω του μη αστικού χαρακτήρα τους, και ως παράγωγα του μπολσεβικισμού που είναι και τα δύο, επενδύουν στην πολιτειακή ανωμαλία, και η δημιουργία πολωτικού κλίματος βοηθάει και τους δύο σε αύξηση της επιρροής τους. Ένας λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πιάσει πάτο στις προσεχείς εκλογές είναι και αυτός: Διότι θα πάψει η εμετική ρητορική του να χρησιμοποιείται σε κάθε αφορμή, και έτσι θα παρασύρει και τα ποσοστά της ΧΑ χαμηλά (Όταν δηλαδή η αντιπολίτευση είναι η ΝΔ αλλά εσύ αντιπολιτεύεσαι την ΧΑ, αργά ή γρήγορα η ΧΑ θα γίνει και επισήμως αντιπολίτευση)
Κλείνω εδώ την απαραίτητη (για τις ανάγκες της απάντησής μου) πολιτική παρένθεση.

Δυστυχώς τα παιδιά της ΦΛΕΦΑΛΟ και οι ακόλουθοι του Sun Knight εικάζω ότι πολλοί από αυτούς ίσως δεν έζησαν καν στην εποχή που περιγράφω, ως εκ τούτου αντιμετωπίζουν στρεβλά το θέμα Πρασούλας (έτσι πιστεύω).
Πάντως, όλος αυτός ο συνδυασμός ηρωική φαντασία-heavy metal- δημιουργία συλλόγου & περιοδικού φαίνεται κάτι ωραίο.
Τώρα, αν κάποιοι από αυτούς συνδέονται με την ΧΑ, είναι δικό τους πρόβλημα να θελήσουν να αποβάλλουν ή να αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα.

Την συνέντευξη του Μαμούτου πάντως που ανεβάσατε σε σχετικό link, την διάβασα προσεκτικά και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και έχει πολύ δίκιο σε όσα γράφει, για την οικονομία της ανάρτησης όμως δεν θα την σχολιάσω περαιτέρω.

Τέλος:
Όσο για τον Πρασούλα τον ίδιο σήμερα (αλλά και για το forgotten jewels), τι να πω: Εγώ προσωπικά τoυς ευχαριστώ για τους μουσικούς ορίζοντες που μου άνοιξαν. Ωστόσο, σήμερα ο Πρασούλας είναι ένας άνθρωπος που ζει με τις αναμνήσεις. Ουδεμία αναφορά σε νέες μπάντες, μια απλή νοσταλγία για τους παλιούς manowar και τους Warlord και τίποτε περισσότερο. Το heavy metal υπάρχει και είναι ζωντανό στην underground φάση του.
Δεν μας ενδιαφέρουν τα στρατιωτάκια, και τα επιτραπέζια εκείνης της εποχής.
Θα περίμενα λίγο περισσότερο ενδιαφέρον και αναζήτηση για το σημερινό κλασικό heavy metal γίγνεσθαι στο σημερινό του blog, αν και νομίζω πως τα γούστα του πρέπει να έχουν εξελιχθεί σε πολύ soft πλέον, για να περιμένουμε κάτι τέτοιο.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Σάβ 20 Απρ 2019, 20:02
από theBox
apeitharxos έγραψε: Σάβ 20 Απρ 2019, 18:34 Να μην αναφέρω επίσης το πρήξιμο των όρχεων με τους Dream Theater και την επιδημία του prog που είχαν μετατρέψει όλες τις νέες μπάντες που έβγαιναν τότε, σε ευνουχισμένους του παλατιού.
Στηρίζω ευνούχους του παλατιού μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ωραίες εποχές τα 90s για τους λάτρεις του προοδευτικού μεταλλικού ήχου.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Δευ 22 Απρ 2019, 16:38
από Xstroyer
apeitharxos έγραψε: Σάβ 20 Απρ 2019, 18:34 Νιώσαμε αργότερα ανείπωτη χαρά όταν μάθαμε ότι θα έρχονταν οι omen το 2003 (στο An που σχεδόν είχε γεμίσει τότε), και ακόμη μεγαλύτερη χαρά το 2004 στους manilla road πάλι στο Αν (δυστυχώς εκεί πλέον δεν ήταν τόσοι πολλοί).
Oι Manilla Road έπαιξαν πρώτη φορά στην Αθήνα το 2002 στο Gagarin.

WARLORD, Πρασούλας κ Ελληνικό κοινό

Δημοσιεύτηκε: Δευ 22 Απρ 2019, 23:24
από apeitharxos
Xstroyer έγραψε: Δευ 22 Απρ 2019, 16:38
apeitharxos έγραψε: Σάβ 20 Απρ 2019, 18:34 Νιώσαμε αργότερα ανείπωτη χαρά όταν μάθαμε ότι θα έρχονταν οι omen το 2003 (στο An που σχεδόν είχε γεμίσει τότε), και ακόμη μεγαλύτερη χαρά το 2004 στους manilla road πάλι στο Αν (δυστυχώς εκεί πλέον δεν ήταν τόσοι πολλοί).
Oι Manilla Road έπαιξαν πρώτη φορά στην Αθήνα το 2002 στο Gagarin.
Το ξέρω! Οκτώβριος του 2002, σωστά; Το έμαθα πολύ αργότερα, για την ακρίβεια το έμαθα το 2010 (αν θυμάμαι καλά), γι’ αυτό και δεν ανέφερα την συναυλία στο Αν ως ‘πρώτη φορά’.

Έχω μπροστά μου το τεύχος 213 (9ος του 2002). Ουδεμία αναφορά στα upcoming events (σελ. 11). Για συνέντευξη φυσικά, ούτε λόγος. Για report μετά το live (11/2002); Απολύτως τίποτε.

Λόγω μάλιστα κάποιων άλλων πραγμάτων που μου συνέβαιναν τότε, έχασα και κάποια άλλα σημαντικά γεγονότα όπως την πρώτη συναυλία doomsword. Πολλά event τα μάθαινα από αφίσες που έβλεπα από βόλτες στα Εξάρχεια να φανταστείς (αντικειμενική πληροφόρηση γαρ).

Εδώ μου δίνεις επομένως μια ωραία πάσα, για αναφερθώ σε αυτή την πιο ‘σκοτεινή’ ίσως περίοδο της αγαπημένης μας μουσικής, από το 1998 περίπου μέχρι το 2008, τα πέτρινα χρόνια του είδους, και να τη συσχετίσω με την περίοδο Πρασούλα (οι περισσότεροι ίσως την ζήσατε).

Το διάστημα αυτό λοιπόν αφού αποχώρησε ο Πρασούλας από το περιοδικό (ή επιβλήθηκε η αποχώρησή του) και αφού σταμάτησαν κάποια έντυπα fanzine να εκδίδονται, που έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά σε ό,τι αφορά την αγαπημένη μας μουσική, η πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα της αγαπημένης μας μουσικής (και εννοώ μόνο το επικό metal, το uspm, το σοβαρό heavy/power, το speed και το doom, αφού αυτά συνέχιζαν να υφίστανται underground φάση, έστω και υποτυπωδώς, σε σχέση με το nwobhm ή το ‘70s hard rock) ήταν από ελάχιστη ως μηδαμινή.

Έτσι ό,τι μάθαινε κάποιος ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα ‘digging’ δικού του σε myspace κλπ (που άρχιζε τότε να κάνει τα πρώτα του βήματα- σε ρυθμούς downloading 15 λεπτά ανά τραγούδι) ή και κατά τύχη, ή από καταλόγους που μου έστελναν μαγαζιά του εξωτερικού (όπου εκεί υπήρχε και το ρίσκο του να πάρεις κάτι, και να μην σου βγει καλό).
Από το υλικό που έβλεπα στους καταλόγους της hellion και στο οποίο με ενδιέφερε πάρα πολύ, το 1/20 έβλεπα εδώ, στο rock city (sound & vision, όπως είπαμε).
Για το ‘αγαπημένο μας περιοδικό’ επομένως, και την ‘πληροφόρησή’ του, τα πράγματα ήταν απολύτως κατευθυνόμενα. Ίσως να είχε και πολιτική χροιά αυτό το γεγονός; Το να αποκόψει δηλαδή τους οπαδούς από το epic metal; Και αν ναι, για ποιο λόγο; Ας προσπαθήσω να το επιχειρηματολογήσω:

Βλέπω εδώ το εισαγωγικό σημείωμα του κυρίου αρχισυντάκτη τον 9ο του 2002 με σαφείς αιχμές, πιστεύω, στους οπαδούς του true metal (6 χρόνια μετά την αποχώρηση Πρασούλα):

‘Τι μας βρίσκει κάθετα αντίθετους;
Η συμπεριφορά που εν κατακλείδι συνοψίζεται στη φράση: ‘metal είναι ό,τι γουστάρω εγώ και μόνο’. Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουν πιτσιρικάς κάποιους να προσπαθούν να μας πείσουν για το τι θεωρείται metal και τι όχι, αναλόγως με τα μουσικά γούστα που πρέσβευαν. Αυτό το δηλητηριώδες για την μουσική μας φαινόμενο που διαγράφει, με χαρακτηριστική ευκολία, ολόκληρους κρίκους της αλυσίδας μας, επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, ευτυχώς όμως όχι στις διαστάσεις που ελάμβανε κάποτε (σχόλιο δικό μου: δηλ. πότε ακριβώς;)’


Συμπερασματικά λοιπόν, και κρίνοντας τα πράγματα τόσα χρόνια μετά, συμπεραίνω ότι ο Πρασούλας ίσως και να ήταν ενοχλητικός για την πορεία που θα ήθελε να ακολουθήσει το περιοδικό, και η οποία έπρεπε να είναι εναρμονισμένη της νοοτροπίας που επικρατεί σήμερα, της νοοτροπίας του ‘πολτοποιώ τα πάντα’, καταργώ σύνορα, παραδόσεις, κουλτούρες, διαχωριστικές γραμμές.
Τα βαφτίζω όλα metal, και αν πει ο άλφα ή ο βήτα ότι αυτό δεν είναι ‘true’ ή heavy metal είναι 'γραφικός', 'αναχρονιστικός', 'η σκέψη του δηλητηριάζει τη μουσική μας' ή 'πάσχει από γεροντική άνοια' κλπ.

Έτσι η αγαπημένη μας μουσική μετατράπηκε σε μια μικρή φράξια μέσα στο ίδιο το metal, από κυρίαρχη τάση που ήταν κάποτε.
Βέβαια, η αντικειμενικότητα και η πληροφόρηση προς το αγαπημένο μας είδος υπήρξε τόσο κατακλυσμιαία όλα αυτά τα χρόνια, που χορτάσαμε αναφορών στους dream theater, τους rotting Christ , τους cradle of filth και τους nigthwish. Ξέραμε για το πότε φτερνίστηκαν και πότε έβηξαν.

Αν μπορούσαν οι ιθύνοντες, θα σνόμπαραν και τις γάτες που έτυχε να περνούσαν από τέτοια ‘δικά μας’ event, όπως εκείνα των αρκετών πολλών πρώτων χρόνων, τα οποία διοργάνωναν οπαδοί, στην ουσία, με μόνο σπόνσορα την καύλα την δική τους και μερικών ακόμη ‘παραδοσιακών’, ‘αναχρονιστικών’ και ‘γραφικών’ τύπων που έπασχαν από ‘γεροντική ανία’.

Εν τέλει όμως, η αγαπημένη μας μουσική, με τον ηθικοπλαστικό της χαρακτήρα, με τον άνθρωπο ο οποίος αγωνιζόταν για το σύστημα αξιών του μέχρι τέλους, και την σκεπτικιστική (όχι αφοριστική), έως και φιλικά προσκείμενη, τάση απέναντι στην θρησκεία, μήπως δεν χώραγε στα τα πρότυπα της άκρατης καταναλωτικής κοινωνίας και του αθεϊστικού υλισμού, στα οποία ραγδαία μετατρεπόταν ο Δυτικός κόσμος συνολικά (ήδη δηλαδή είχε μετατραπεί όταν μεσουρανούσε);

Δεν πρέσβευε αυστηρά την rock’n’ roll ζωή, όπως πρόσφατα είδαμε στο ‘The Dirt’.
Δεν ήταν αρκετά συνυφασμένη με τα ναρκωτικά, τα ξίδια και την ύβρη, ήταν, στην ουσία, απέναντι σε ό,τι θα μπορούσε να ευνοήσει τον κανιβαλισμό της κοινωνίας, δημιουργούσε σύστημα αξιών, ήταν συντηρητική, αλλά όχι οπισθοδρομική (μιλάω για το strictly epic metal και τον τρόπο διαμόρφωσε νοοτροπίες αργότερα, ακόμη και στα συγγενή είδη).
Προχωρούσε με σεβασμό στο παρελθόν. Αδιανόητο για την σημερινή εποχή.
Υπήρχαν και τραγούδια τύπου gloves of metal βέβαια, αλλά ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, και η ερμηνεία τους (υπό το πρίσμα του true metal) πολύ διαφορετική, απ' ό,τι αν τα έλεγαν άλλες μπάντες.

Και κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα. Ίσως οι δύο τελευταίες προτάσεις να ήταν εικασίες δικές μου (και ίσως να είναι), αλλά σχεδόν κάθε ανάρτηση στο facebook σήμερα του σεβαστού (κατά τα άλλα) αρχισυντάκτη είναι άσκηση πολιτικής. Ακόμη και την νομιμοποίηση της κάνναβης διαφήμιζε (ή μήπως όχι;).

Για το σχόλιο του the box: το prog ακολούθησε μια πορεία στα πρότυπα των Rush, δηλαδή μια εντελώς τεχνοκρατική αντίληψη. Οι dream theater, πρόσθεσαν ακόμη περισσότερο τεχνοκρατισμό, αφόρητα πολύ. Μου αρέσουν πολύ οι rush, αλλά ίσως οι κορυφαία μπάντα του είδους είναι οι styx των 8 πρώτων δίσκων (πολυπλοκότητα, λυρισμός, αμεσότητα), όλα παντρεμένα ισομερώς. Μια ασύλληπτη μουσική κληρονομία, και υποτιμημένη στο έπακρο μπάντα σε σχέση με τις αντίστοιχες του είδους. Με τους οποίους Styx, τα forgotten jewels με είχαν παρακινήσει να ασχοληθώ.

edit: Ξέχασα να αναφέρω, στο θέμα πληροφόρηση, και το βραχύβιο invader, με την αντίστοιχη ραδιοφωνική εκπομή στον 902, αρκετά καλύτερο του ‘αγαπημένου περιοδικού’.
Ξεκίνησε (τέλη και δεκαετίας ’90) ως fanzine που το έβρισκες στα περίπτερα, στα δύο πρώτα τεύχη. Στη συνέχεια έγινε κανονικό περιοδικό.
Η συναυλία που είχε διοργανώσει ο Στασινόπουλος με venom, virgin steele σε χώρο του ΟΑΚΑ τότε (’99 νομίζω), ήταν από τις περιπτώσεις που νιώσαμε υπέρμετρα υπερήφανοι διότι βλέπαμε (κόντρα στην τάση που πήγαινε να δημιουργηθεί) μια μπάντα ανάμεσα στις καλύτερες του είδους στο επικό metal, να χαίρει επιτέλους της απήχησης που της άξιζε (τρελός κομπλεξισμός από τους venom τότε, που ο κώλος τους ήθελε λιμουζίνα όταν έφτασαν Αθήνα, και δεν άφησαν τους virgin steele να βγουν για encore. Όταν δε τελείωσαν οι virgin steele το show τους, ήταν σαν να είχε τελειώσει και η συναυλία. Μας είχαν φτιάξει τόσο πολύ οι VS, που οι αντιδράσεις του κόσμου στους venom ήταν πολύ χλιαρές. Συν του ότι δεν έπιασαν μία μπροστά στους, τότε, θεούς Virgin Steele- στο απόγειο της δόξας τους).
Δεν ξέρω πόσο κόσμο μάζεψε τότε αλλά ήταν πάρα πολύς για τα σημερινά δεδομένα. Ίσως να ήταν και 5.000 για αυτές τις δύο μπάντες. Μιλάμε για ανοιχτό χώρο.