CountRaven έγραψε: ↑Τρί 16 Απρ 2019, 17:36
Ένα κοκτέιλ αμορφωσιάς, ημιμάθειας, οτινανισμού και κοντόφθαλμης σκοπιμότητας. Όλη αυτή η φάση με τα δήθεν "κινήματα" γύρω από "μουσικές".
Είναι πραγματικά για γέλια όλα τα σχόλια και από τις δύο πλευρές.
Μόνο θλίψη μου προκαλεί το γεγονός να χρησιμοποιείται η μουσική ως προπύργιο και κάλυψη για να βγουν προς τα έξω ιδεολογίες του κώλου.
Τώρα αν κάποιοι φαντασιώνονται κινήματα επειδή κόλλησαν μια αφίσα κάποτε σε ένα πανεπιστήμιο, έριξαν καμιά ψηλή έξω από κανένα μπιλιαρδάδικο ή σε καμιά κατάληψη, ΟΚ ο καθένας μπορεί να φαντασιώνεται με ότι γουστάρει. Και να το πλασάρει όπως γουστάρει. Το γόνιμο έδαφος για τον κάθε Πρασούλα, τον κάθε Λιακόπουλο, τον κάθε Μισιάκα έχει δημιουργηθεί ήδη, τα μουλάρια / προβάτα ανοίγουν το δρόμο "ταϊσμένα" ιδεολογία και οι βοσκοί χασκογελάν από μια γωνία με το πορτοφόλι γεμάτο.
Στην πραγματικότητα "δεν φταίνε" όλοι οι παραπάνω -βλέπε ονόματα και προσθέστε όποιον "παρόμοιο" θέλετε στην λίστα-, βρήκαν ελεύθερο πεδίο να κάνουν το κομμάτι τους, για το συμφέρον τους. Πάτησαν ακριβώς στη νοοτροπία του μέσου Έλληνα που ήταν πολύ χειρότερη στα 80ς.
Μια νοοτροπία μαθημένη στην τεμπελιά και την ημιμάθεια. Μια νοοτροπία που την ιδιότητα του προβάτου την έχει περασμένη by default, μέσα από ομάδες, γήπεδα, μπουζούκια και κλαρίνα. Μια νοοτροπία μαλθακή που βαριέται να ανοίξει τα στραβά της να κοιτάξει γύρω της και να αναρωτηθεί. Που αυτός που την κουβαλάει είναι σίγουρος πως κάνει το σωστό γιατί είναι απόγονος μιας ξεχωριστής επιλεγμένης φυλής, με ένδοξο παρελθόν και πως μια μέρα αυτή η δόξα θα επιστρέψει δίνοντας σε όλους αυτό που μας αξίζει...
...Ένα αρχίδι λέω εγώ.
Ο φίλος μας σε άλλο τόπικ -
viewtopic.php?f=37&t=1448&p=27890&hilit ... %82#p27890 - το γράφει καθαρά: "ανακάλυψα την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής το 2010 (όταν και άρχισαν να ανεβαίνουν τα ποσοστά της)"...
Παίρνω σαν παράδειγμα την ατάκα που την έχω ακούσει από πολλούς, που δεν ήξεραν την ΧΑ και την ανακάλυψαν όταν άρχισε να παίρνει αμπάριζα, ήξεραν όμως απέξω την 11δα του ΠΑΟΚ, το ποιος πήρε πρωτάθλημα, ποιος κέρδισε στο reality, με ποιον γαμιέται η από κάτω, πόσα χρωστάει ο τάδε κτλ κτλ. Ο καθένας μαθαίνει αυτό που επιλέγει και αυτό με το οποίο ασχολείται.
Φυσικά και ήταν πανεύκολο για την ΧΑ να ανεβάσει ποσοστά περνώντας γριούλες απέναντι, προσκυνώντας τα θεία, πουλώντας πατριωτισμό και σημαιάκια και μιλώντας για το ένδοξο ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Υπήρξε και ποιο έμμεση προεργασία και καλή ζύμωση τα προηγούμενα χρόνια αλλά ας μην πλατειάσω -αν και θα έπρεπε-. Όπως και να έχει το marketting ήταν σωστό και το έδαφος έτοιμο. Μετά μπήκε στη βουλή, έβγαινε στις τηλεοράσεις και μίλαγε για Ορθοδοξία και δωδεκάθεο και αφού συνέχιζε να σκοτώνει κόσμο σαν κανονική εγκληματική οργάνωση που είναι, παράλληλα ασκούσε και ασκεί το έργο της ΚΑΙ από τα έδρανα της βουλής πλέον. Μαντέψτε ποιοι την ψηφίσαν.
Και όποιος κοιμάται ακόμα τον ύπνο του δικαίου νομίζοντας ότι η πλειοψηφία των Μεταλλάδων / Ροκάδων στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει άλλου είδους νοοτροπίες εκτός από αυτή του ημιμαθή Ελληνάρα, απατάται οικτρά και μπορεί να γυρίσει πλευρό να κοιμηθεί.
Η νοοτροπία του μέσου Έλληνα Μεταλλά ειδικά μέσα στα 80ς, ήταν ότι χειρότερο. Οπότε ήταν απόλυτα λογικό ο κάθε Πρασούλας να βρει ακόλουθους και υποστηρικτές.
Μια ματιά ακόμα και στα τωρινά -2014- σχόλια στο παραπάνω link είναι ικανή να προκαλέσει άφθονο γέλιο, με τις δεκάδες κλισέ αναφορές στη "συναυλία των Maiden το 88", στην "παρουσία των Μεταλλάδων στο δρόμο" και άλλα χαριτωμένα με τις μουσικές αναφορές να πιάνουν και τους ... Def Leppard -είναι 80ς ρε μαλάκα-, τους Nightwish -έλα ρε είναι καινούριοι αυτοί καλά τα λένε είναι και μουνάρα η Tarja- αλλά και το εχθρικό ... Funk Metal -κόντεψα να πέσω από την καρέκλα-.
ΜΑ ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΩΡΑ ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΡΘΕΙ ΟΙ ΜΕΗΝΤΕΝ ΤΟ 88 ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΘΑ ΣΕΒΕΣΕ ΡΕ.
Δεν ξέρω πόσοι από τους Μεταλλάδες των 80ς ήταν γύρω από τα μπιλιαρδάδικα ή τα γήπεδα ή στα τότε μαγαζιά ή τις πλατείες και πόσοι γύρω από τα δισκάδικα ή τα βιβλιοπωλεία. Δεν ήμουν εκεί γιατί γεννήθηκα το 1980.
Από αυτά που διαβάζω όμως δικαίως ή αδίκως / δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα συμπαιρένω πως για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στην Ελλάδα το Metal στα 80ς ήταν απλά μια τουριστική κάλυψη για "την φάση".
Συνεπώς ξαναλέω, το έδαφος ήταν γονιμότατο για κάθε Ιππότη του ΄Ηλίου.
Και οι νοοτροπίες / πρακτικές / απόψεις / στεγανά / παιδικές αρρώστιες που ακολούθησαν το σινάφι μας και στις δεκαετίες που ακολούθησαν και που έζησα, μάλλον επιβεβαιώνουν τις παραπάνω σκέψεις / απόψεις μου.
Δεν θέλω να θίξω κανέναν προσωπικά, παρατηρώ το γενικό φαινόμενο και καταθέτω άποψη, ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του, αν το κρίνει αναγκαίο, ξέροντας την φάση του.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είτε το 1986, είτε το 1996 είτε το 2006 πως εφόσον εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κριτική σκέψη, ανοιχτό αυτί και μάτι και μυαλό σε εγρήγορση, πως εφόσον εμείς -στη πλειοψηφία- ως Ελληνάρες είμαστε βουτιγμένοι σε μια γαμησέ τα νοοτροπία -ανεξάρτητα από τα μουσικά γούστα μας-, μην απορείτε για τίποτα.
Τις 11 σελίδες του τόπικ δεν έχω βρει χρόνο να τις διαβάσω αν και θέλω...
Ο Πρασούλας είχε ωραίες μουσικές προτάσεις. Αλλά η προπαγάνδα του παραήταν ενοχλητική ακόμα και για έναν έφηβο. Φρόντιζα να παίρνω την μουσική. Θα σας γράψω αναλυτικά τι σκεφτόμουν σαν έφηβος όταν έβλεπα το δισέλιδο του -1995-.
"Πωωω πάλι μαλακίες για αρχαίες τραγωδίες γράφει, βαριέμαι, δεν τα διαβάζω. Κάτσε να σημειώσω τις προτάσεις του μήνα -Playlist- και να δω πιο από αυτό μοιάζει με Warlord".
viewtopic.php?f=5&t=993&start=150
Εγώ πάλι λέω ότι η ανάρτησή σου είναι αόριστη και περισσότερο αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπωσιασμού και εφέ, παρά στο να εστιάσει στην ουσία. Λες μάλιστα ότι δεν θες να τσουβαλιάσεις, αλλά τσουβαλιάζεις. Και, εν τέλει, δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος σε αυτά που γράφεις από τους υπόλοιπους, στα οποία γραφόμενα το κλου, λίγο πολύ, είναι ότι πρέπει να μισούμε τους εαυτούς μας επειδή έχουμε μια άλφα καταγωγή επειδή υπάρχει η Χρυσή Αυγή και ο Πρασούλας.
Λοιπόν, για να σας λυθούν οι απορίες, έτσι είχαν τα πράγματα τότε, εσύ λες ότι είσαι γεννημένος το ’80, εγώ είμαι 6 χρόνια πιο νωρίς από εσένα, οπότε πρόλαβα κάποια πράγματα παραπάνω από εσένα.
Ό,τι θα πω/σχολιάσω επομένως αναφέρεται στην εποχή από ’90 έως περίπου αρχές ’00.
Πρώτον: Αυτό που είναι απολύτως ξεκάθαρο είναι ότι το δισέλιδο του Πρασούλα στο metal hammer, από το ’90 (που ξεκίνησα να το αγοράζω) έως το ’96, που ήταν και η τελευταία φορά που αγόρασα το metal hammer (δεν θυμάμαι αν το ’96 σταμάτησε και η στήλη- και πλέον αυτό με έκανε να σταματήσω οριστικά να αγοράζω και το περιοδικό), είναι ότι αυτοί που είχαν συνηθίσει να ανοίγουν το περιοδικό και να διαβάζουν για αμιγώς metal υλικό, σταδιακά (από τις αρχές των ‘90s) το άνοιγαν και διάβαζαν ένα κάρο αηδίες που πλασάρονταν για metal, εκτός από true metal/κλασικό metal/παραδοσιακό metal όπως θες πες το.
Το περιοδικό, από ένα σημείο και μετά ήταν απολύτως για τα σκουπίδια σε ό,τι αφορά τον παραδοσιακό ήχο. Διαβάζαμε κριτικές πλήρους υποτίμησης στο heavy metal που ξέραμε, και την αποθέωση της κάθε κωλοτρυπίδας ως νεωτερίστικης και ψαγμένης.
Διαβάζαμε για το ‘μέτριο’ Courts of Chaos και το ‘μέτριο’ Dehumanizer την ίδια στιγμή που αποθεώνονταν οι nirvana, οι pantera, οι paradise lost του one second ή οι ‘θεοί’ metallica των black album & load ή οι ‘πρωτοποριακοί’ anathema & the gathering και όλος αυτός ο συρφετός του gothic/doom με τα γυνακεία φωνητικά και τα βιολιά που προσπαθούσαν να μας περάσουν ως νεωτερισμό (της πούτσας) . Διαβάζαμε επίσης για τη λαίλαπα του black metal (immortal και σία). Και αργότερα για τους slip***t, τους gohira και η κατηφόρα δεν έχει τελειωμό. Να μην αναφέρω επίσης το πρήξιμο των όρχεων με τους Dream Theater και την επιδημία του prog που είχαν μετατρέψει όλες τις νέες μπάντες που έβγαιναν τότε, σε ευνουχισμένους του παλατιού.
Με το prog, το heavy metal, αυτή η direct μουσική πρόταση, είχε αντικατασταθεί από μια γλυκανάλατη (όπως π.χ. στην περίπτωση των late fates warning), άνευ ουσίας και επαναστατικότητας πολυπλοκότητα.
Να μην σου πω καλύτερα για συντάκτες τύπου Χάρης Καραολίδης τι πίπες προσπαθούσαν να μας πασάρουν, κάτι πουθενάδικες grunge μπάντες.
Άλλα έτσι γίνεται όταν ο συντάκτης είναι απλά ο κολλητός που γνωρίζεις και που, στην πραγματικότητα, είναι επιφανειακός ακροατής του είδους (πού είναι σήμερα ο πουθενάς κύριος Καραολίδης, και όλοι οι τότε συντάκτες του περιοδικού; Με εξαίρεση κάποιους που ακόμη και σήμερα εμπλέκονται, με οικονομικό όφελος ωστόσο στο περιοδικό, οι υπόλοιποι επαγγελματίες οπαδοί πού είναι;).
Στο δε μάλιστα black album των metallica μόνον ένας συντάκτης έγραψε ότι ‘οκ, ωραίο άλμπουμ είναι, αλλά εγώ ρε παιδιά δεν ακούω heavy metal σε αυτό τον δίσκο, είναι κάτι άλλο’ (Ο Βενιέρης το είχε πει αυτό και μάλιστα κάπου στις υποσημειώσεις της στήλης του, όχι δηλαδή κάπου εμφανώς).
Ο δε Πρασούλας ήταν τσακωμένος με τον Lord που είχε την sound & vision τότε (όλοι ξέρουμε τι ήταν sound & vision) και μάλιστα τον αποκαλούσε στη στήλη του υποτιμητικά ‘έμπορα’.
Είχε δηλαδή τις όρχεις να τα βάλει με τον ουσιαστικό δικτάτορα του περιοδικού, που επέβαλλε τη γραμμή του, προκειμένου να πουλάει το κατάστημά του.
Σε όλο αυτό το περιβάλλον λοιπόν εν κατακλείδι, υπήρχε η στήλη του Sun Knight και του Forgotten Jewels που ήταν η όαση στην χωματερή στην οποία μετατρεπόταν αργά αλλά σταθερά το metal hammer. Στήλες που ακολουθούσαν την δική τους γραμμή, στήλες από τις οποίες μάθαμε δισκάρες του είδους.
Επομένως έχουμε δεδομένο πρώτο: Διψούσαμε κάθε μήνα να πάρουμε το περιοδικό για να μάθουμε για το metal που αγαπήσαμε: Το επικό metal, το nwobhm και το ‘70s hard rock. Και πολύ καλώς έπραττε ο Πρασούλας και έβριζε τα υπόλοιπα είδη γιατί είχαν παραγκωνίσει την αγαπημένη μας μουσική σε μονόστηλα, και τους οπαδούς της σε γραφικούς.
Συνεχίστηκε μάλιστα αυτός ο πόλεμος ενάντια στο παραδοσιακό heavy metal για χρόνια, τότε με τους sacred steel και την συναυλία τους στην Ελλάδα για όποιον θυμάται. Πού είναι σήμερα αυτοί οι πουθενάδες συντάκτες να ζητήσουν ένα συγγνώμη για τα όσα είχαν σούρει στους sacred steel;
Δεύτερον: Ναι, τότε οι παρέες των μεταλλάδων είχαν κάτι πιο αγνό, σε σχέση με το σήμερα. Τότε μεταξύ των παρεών δεν υπήρχε τίποτε το χρησιμοθηρικό όπως υπάρχει σήμερα. Δεν έκανε ο άλφα τον βήτα παρέα επειδή ο βήτα είχε δισκάδικο και περίμενε να του δώσει κανά δίσκο σε καλύτερη τιμή. Ούτε επειδή ο βήτα ήταν συντάκτης σε κάποια γκεμπελικού τύπου φυλλάδα με διαφημίσεις πολυεθνικών, με σκοπό να κάνει μια ευνοϊκή κριτική στην μπάντα του (τυχαία παραδείγματα αναφέρω). Δεν υπήρχαν αυτά.
Υπήρχε αγνή φιλία και μόνο, τότε. Μας ένωνε η μουσική και αυτό ήταν αρκετό. Και επειδή από τότε ήμασταν μειοψηφία, αν συναντούσαμε στο Μετσόβειο (στο οποίο φοίτησα και εγώ) κάποιον μεταλλά γινόμαστε αμέσως κολλητοί, γιατί ήμασταν ο ένας στους 150, και μας αντιμετώπιζαν με ειρωνεία το υπόλοιπο 99,5% της σχολής, γιατί ήμασταν επικάδες και φουσκώναμε από υπερηφάνεια όταν το λέγαμε, όταν εκείνους το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να γλύψουν κανέναν καθηγητή για να πάρουν βαθμό ή να μπουν στην ΠΑΣΠ, την ΝΔ-ΦΚ και την Πανσπουδαστική.
Ούτε που ρωτούσαμε πού ανήκει ο καθένας ιδεολογικά όταν συναντούσαμε μεταλλάδες, δεν μας απασχολούσε καν (δεν υπήρχε και η κρίση τότε για να μας κάνει να ασχοληθούμε), απλά ανταλλάζαμε τηλέφωνα για να βγούμε για καφέ στα Εξάρχεια (συνήθως στο Γκρότα), ή για να πάμε παρέα στο Χωρίς Ανάσα.
Αν θες να μάθεις, δεν υπήρχε τίποτε το επιλήψιμο τότε στο να νιώθουμε υπερήφανοι ως Έλληνες για έναν ακόμη λόγο, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτος έλεγε τότε: 'Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες' (μπορεί να του καταλογίζουμε, και σωστά, ένα εκατομμύριο κακά, αλλά αυτό πρέπει να του το πιστώσουμε).
Δεν μας ενδιέφεραν τα πολιτικά επομένως, ούτε και τα συζητούσαμε ποτέ. Αν μας άρεσε που ήμασταν Έλληνες, που δηλαδή είχαμε γεννηθεί στην Ελλάδα θες να ρωτήσεις; Πάντως, δεν νομίζω ότι θα θέλαμε να έχουμε γεννηθεί σε κάποια άλλη χώρα για πολλούς και διάφορους λόγους.
Αν τώρα βλέπαμε και κανένα αφισάκι όπως αυτό στην εν λόγω ανάρτηση του Πρασούλα με σκίτσα με σπαθιά και αρχαιοελληνικές ασπίδες (που εγώ ειλικρινά δεν είχα δει ποτέ μου- και απόλυτα λογικά όπως το καταλαβαίνω σήμερα), μόνο χαρά θα νιώθαμε διότι οι συνειρμοί με την αγαπημένη μας μουσική ήταν αδιαμφισβήτητοι.
Συμπέρασμα δεύτερο επομένως: Ίσως τελικά να μην μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ζούσαμε όμως στον δικό μας και μάλιστα σε πολύ πιο αγνό επίπεδο απ’ ό,τι σήμερα.
Τρίτον: Θες μήπως να μάθεις για ποιο λόγο μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα σήμερα προσελκύει μεγάλες δόξες του παρελθόντος στο επικό metal και όλες αυτές οι μπάντες κάνουν σαν τρελές να παίξουν στο up the hammers; Θες να μάθεις γιατί οι manowar, όταν ανακάλυψαν το φανατικό τους κοινό σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα έφτιαξαν ένα concept άλμπουμ για την Ελλάδα;
Διότι αυτή την καύλα για τον επικό ήχο την νιώθαμε, όσοι πηγαίνουμε σήμερα σε τέτοια event, από τότε (εμπνευσμένοι ή όχι από τις μουσικές προτάσεις του Πρασούλα δεν έχει σημασία), και την εκδηλώναμε περισσότερο από τον καθένα. Σε πολλούς από εμάς δεν έφυγε ποτέ αυτή η καύλα.
Νιώσαμε ανείπωτη χαρά το ’92 όταν μάθαμε ότι θα βλέπαμε τους manowar (άσχετα αν απογοητευτήκαμε στο ΣΕΦ γιατί περιμέναμε ΤΗΝ εμφάνιση, όχι γιατί δεν έπαιξαν καλά). Διότι το θέλαμε σαν τρελοί να δούμε τους βασιλιάδες του ήχου.
Νιώσαμε αργότερα ανείπωτη χαρά όταν μάθαμε ότι θα έρχονταν οι omen το 2003 (στο An που σχεδόν είχε γεμίσει τότε), και ακόμη μεγαλύτερη χαρά το 2004 στους manilla road πάλι στο Αν (δυστυχώς εκεί πλέον δεν ήταν τόσοι πολλοί).
Είναι λίγο περίεργο λοιπόν, μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, με άλλο παραδοσιακό ήχο, και τον, περισσότερο, υπόλοιπο κόσμο, λίγο ή πολύ προσκολλημένο στα παραδοσιακά όργανα της ελληνικής κουλτούρας (ή φερόμενης ως ελληνικής παραδοσιακής κουλτούρας), να προσελκύει όχι μόνο τις κορυφαίες του είδους μπάντες (maiden, manowar κλπ), αλλά και μικρότερες του ίδιου ύφους.
Το θέλεις λοιπόν είτε όχι, το επικό metal ακουμπάει στις καρδιές μας λίγο ή πολύ περισσότερο από άλλους λαούς της Ευρώπης, γιατί έχουμε αυτή την ιστορία που έχουμε. Και δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο να νιώθεις υπερήφανος για την καταγωγή σου και την ιστορία σου, έχοντας μάλιστα πλάσει στο μυαλό σου την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ως το ηχητικό περιτύλιγμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος.
Ακούγαμε λοιπόν αυτή τη μουσική και νιώθαμε υπερήφανοι, όχι μόνο γιατί ήταν μια μουσική πρόταση έξω από τα συνηθισμένα της trash μουσικής, και γιατί αντιπροσώπευε έναν άλλο τρόπο ζωής.
Αλλά και γιατί υποσυνείδητα νιώθαμε ότι μας ταίριαζε ως Έλληνες.
Δεν το λέγαμε ποτέ αναμεταξύ μας, δεν χρειαζόταν άλλωστε, απλά το νιώθαμε, το ξέραμε. Νιώθαμε κατά κάποιο τρόπο ότι ήμασταν οι ιδανικοί αποδέκτες αυτής της μουσικής για έναν άγνωστο λόγο. Δεν ήμασταν μόνο απέναντι στο σύστημα (αυτό άλλωστε το κάνει και το punk με το οποίο το επικό metal δεν έχει τίποτε κοινό), ήταν αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα της ψυχής που είχε αυτή η μουσική, και που ταίριαζε τόσο πολύ στο μέταλλο των γονιδίων μας.
Ούτε φυσικά, επειδή νιώθαμε υπερήφανοι για αυτό που ήμασταν, και επειδή υποσυνείδητα συνδέαμε το επικό metal με την ιστορική μας κληρονομιά, μισούσαμε άλλους λαούς. Αυτά είναι αστεία πράγματα, σημερινές (καφενειακού επιπέδου) αναλύσεις του κώλου (κωλοαναλύσεις).
Τρίτον: Αν εσύ όλο αυτό το concept (το να νιώθεις υπερήφανος για την ιστορική σου κληρονομιά εν γένει) το αντιμετωπίζεις με ειρωνεία ή πιστεύεις ότι είναι θέμα αγραμματοσύνης, για εμένα είναι ολοφάνερο ότι εσύ έχεις καταπιέσει τόσο πολύ αυτό το συναίσθημα για μην σε περάσουν για χρυσαυγίτη. Σε τέτοιο βαθμό πλέον που έχεις το έχεις εκτοπίσει μέσα σου.
Γιατί αυτή είναι η δουλειά της Χρυσής Αυγής, γι’ αυτό τόσα χρόνια οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ (οι αριστεροί φασίστες) και όλο το πολιτικό σύστημα δεν κάνει τη δίκη τους. Τους βολεύει η ύπαρξή της.
Ανοίγω εδώ απαραίτητη πολιτική παρένθεση για να γίνω κατανοητός. Βγήκε ο νοσταλγός του Τρότσκι, του Λένιν, του Στάλιν και του Τσαουσέκου και του Ζαχαριάδη να μας πει ότι όσοι είναι ενάντια στην απόδοση του ονόματος των Σκοπίων ως Μακεδονία είναι ακροδεξιοί. Οτιδήποτε και αν συμβαίνει, τα αποδίδουν σε ακροδεξιούς, δηλαδή στην Χρυσή Αυγή. Προληπτικά έκανε προσαγωγές το τσόκαρο η κυρά-Όλγα σε όσους έφεραν ελληνική σημαία, επειδή ίσως και να ήταν ακροδεξιοί.
Μα δεν το βλέπεις ότι ναζιστοποιείται το ελληνικό συναίσθημα λόγω της Χρυσής Αυγής; Γι’ αυτό υπάρχει, είναι ολοφάνερο.
Γι’ αυτό είναι τόσο χρήσιμη στο σύστημα. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται στην εξουσία, τόσο θα ανεβαίνουν και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Καλώς ή κακώς (κακώς μάλλον) και τα δύο κόμματα, λόγω του μη αστικού χαρακτήρα τους, και ως παράγωγα του μπολσεβικισμού που είναι και τα δύο, επενδύουν στην πολιτειακή ανωμαλία, και η δημιουργία πολωτικού κλίματος βοηθάει και τους δύο σε αύξηση της επιρροής τους. Ένας λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πιάσει πάτο στις προσεχείς εκλογές είναι και αυτός: Διότι θα πάψει η εμετική ρητορική του να χρησιμοποιείται σε κάθε αφορμή, και έτσι θα παρασύρει και τα ποσοστά της ΧΑ χαμηλά (Όταν δηλαδή η αντιπολίτευση είναι η ΝΔ αλλά εσύ αντιπολιτεύεσαι την ΧΑ, αργά ή γρήγορα η ΧΑ θα γίνει και επισήμως αντιπολίτευση)
Κλείνω εδώ την απαραίτητη (για τις ανάγκες της απάντησής μου) πολιτική παρένθεση.
Δυστυχώς τα παιδιά της ΦΛΕΦΑΛΟ και οι ακόλουθοι του Sun Knight εικάζω ότι πολλοί από αυτούς ίσως δεν έζησαν καν στην εποχή που περιγράφω, ως εκ τούτου αντιμετωπίζουν στρεβλά το θέμα Πρασούλας (έτσι πιστεύω).
Πάντως, όλος αυτός ο συνδυασμός ηρωική φαντασία-heavy metal- δημιουργία συλλόγου & περιοδικού φαίνεται κάτι ωραίο.
Τώρα, αν κάποιοι από αυτούς συνδέονται με την ΧΑ, είναι δικό τους πρόβλημα να θελήσουν να αποβάλλουν ή να αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα.
Την συνέντευξη του Μαμούτου πάντως που ανεβάσατε σε σχετικό link, την διάβασα προσεκτικά και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και έχει πολύ δίκιο σε όσα γράφει, για την οικονομία της ανάρτησης όμως δεν θα την σχολιάσω περαιτέρω.
Τέλος:
Όσο για τον Πρασούλα τον ίδιο σήμερα (αλλά και για το forgotten jewels), τι να πω: Εγώ προσωπικά τoυς ευχαριστώ για τους μουσικούς ορίζοντες που μου άνοιξαν. Ωστόσο, σήμερα ο Πρασούλας είναι ένας άνθρωπος που ζει με τις αναμνήσεις. Ουδεμία αναφορά σε νέες μπάντες, μια απλή νοσταλγία για τους παλιούς manowar και τους Warlord και τίποτε περισσότερο. Το heavy metal υπάρχει και είναι ζωντανό στην underground φάση του.
Δεν μας ενδιαφέρουν τα στρατιωτάκια, και τα επιτραπέζια εκείνης της εποχής.
Θα περίμενα λίγο περισσότερο ενδιαφέρον και αναζήτηση για το σημερινό κλασικό heavy metal γίγνεσθαι στο σημερινό του blog, αν και νομίζω πως τα γούστα του πρέπει να έχουν εξελιχθεί σε πολύ soft πλέον, για να περιμένουμε κάτι τέτοιο.