ERESHKIGAL (GR) – The Erevos Arisen (2020)

[CountRaven]

Θέλω πραγματικά πολύ καιρό να γράψω για αυτή τη δισκάρα και αυτή τη μπαντάρα που επανήλθε στο προσκήνιο με δεύτερο άλμπουμ. Το ντεμπούτο "The Raping of the Divine" είχε βγει πίσω στο 2005 αλλά οι ρίζες της μπάντας είναι πολύ παλιότερες. Μιλάμε για Βετεράνους που παίζουν μπάλα από το 1988. Αν τα ονόματα FLEGETHON και Nigel Foxxe σας χτυπάνε καμπανάκια τότε συνεχίστε να διαβάζετε. Ναι ο Nigel παίζει στη μπάντα, για τα υπόλοιπα διαβάστε το review στο οποίο αναφέρω αναλυτικά την ιστορία τους.

Μουσικά τώρα: Έχουμε Black / Thrash Metal. Με σπηλαιώδες ηχητικό υπόστρωμα, γενναιόδωρες μελωδίες και tech περάσματα. Μιλάμε για δισκάρα.

Την ίδια πλάκα είχα πάθει και με το ντεμπούτο τους που είχε βγει μόνο σε βινύλιο το 2005 -όπως ήδη έγραψα-.

Οι @Scrollkeeper , @theBox , @Blackwinged , @Coroner και λοιπά μέλη του FS Black / Thrash Militia -τρόμαξα- να τσεκάρουν οπωσδήποτε.

[CountRaven]

Bonus: Συνέντευξη που είχα πάρει στην μπάντα λίγο μετά τη κυκλοφορία του ντεμπούτου.

Ειλικρινά για την συνέντευξη με τους Έλληνες Black Metallers Ereshkigal, δυσκολεύτηκα να γράψω κάποιον πρόλογο. Είναι τόσο ουσιαστικά και εύστοχα τα γραφόμενα τους που πραγματικά η προτροπή μου για τη ανάγνωση της συνέντευξης είναι ο ουσιαστικότερος πρόλογος. Γνωρίστε λοιπόν μια μπάντα που μετρά αρκετά χρόνια διακριτικής παρουσίας στη σκηνή χωρίς διατυμπανισμούς και φαμφάρες –όπως συνηθίζουν ορισμένοι-. Το παρθενικό τους άλμπουμ The Raping of the Divine δε, αποτελεί ένα από τα συναρπαστικότερα κομμάτια βινυλίου που έχουν δει το φως της ημέρας από Ελληνική Black Metal μπάντα τα τελευταία χρόνια. Το εξαιρετικό τους Black Metal σε συνδυασμό με τα πιστεύω, τις απόψεις και τη γενικότερη κοσμοθεωρία της μπάντας συμπληρώνουν ένα ενδιαφέρον παζλ. Χαίρομαι να βλέπω τέτοιες μπάντες στις σελίδες του MetalMare. Τα περαιτέρω ανήκουν στους Γιώργο Rotten Flesh και Δημήτρη Pinhead.

Η ιστορία μάλλον ξεκινάει από πολύ παλιά έτσι; Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες συγκεντρωθήκατε πρώτη φορά ως μπάντα; Ποιοι ήταν οι «στόχοι» τότε;

Όντως, η ιστορία αυτού του σχήματος ξεκινά πολλά χρόνια πίσω, και συγκεκριμένα στα τέλη του 1988. Με τελείως άλλη μορφή τότε, και ουσιαστικά κάποια στιγμή προς τα τέλη του 1989 το σχήμα παίρνει τη μορφή των Flegethon, οι οποίοι και θα διαγράψουν μια πορεία για 4 περίπου χρόνια. Οι στόχοι, πολλοί απλοί. Ήμασταν μια παρέα φίλων, ενθουσιασμένοι με τον ακραίο ήχο των πρωτοπόρων συγκροτημάτων της εποχής και των αρχών των 80s, και θέλαμε να δώσουμε σάρκα και οστά και στις δικές μας ιδέες, με πολύ απλά μέσα και χωρίς καμία απολύτως επιδίωξη για “μεγάλα πράγματα”, πέραν της παρουσίας στο πλαίσιο του underground. Οι Ereshkigal είναι η μετεξέλιξη των Flegethon με τους οποίους βγάλαμε ένα 7ιντσο, μέσω της κλασσικής ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, λίγο καιρό πριν η εταιρεία ξεψυχήσει…

Από τους Flegethon στους Ereshkigal. Αλλαγή ή εξέλιξη; Γιατί συνέβη;

Και αλλαγή και εξέλιξη, ταυτόχρονα. Αλλαγή, γιατί ορισμένα μέλη των Flegethon είχαν κουραστεί και δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Αυτό ιδιαίτερα ισχύει για τον παλιό μου φίλο και συνιδρυτή των Flegethon, τον Παναγιώτη “Marduk”, μιας και ο “Marduk” είχε προτείνει την ονομασία Flegethon, αποφάσισα να ξεκόψουμε εντελώς από το παρελθόν και να γίνει μια νέα αρχή ως Ereshkigal, όνομα το οποίο έχει επίσης σαφείς αναφορές όπως και το παλαιότερο Flegethon. Έτσι, ξεκινά η πορεία ως Ereshkigal, με τον Δημήτρη “Pinhead” και εμένα ως μέλη, επιβάτες και κυβερνήτες ταυτόχρονα…

Πότε γίνεται η πρώτη απόπειρα ηχογράφησης υλικού των Ereshkigal; Που καταλήγουν τελικά αυτές οι ηχογραφήσεις;

Οι Ereshkigal ξεκινούν επίσημα κάποια στιγμή στις αρχές του 1994. Μέχρι τότε υπήρχαν ήδη αρκετά ημιτελή κομμάτια, τα οποία αρχικά προορίζονταν για επόμενη ηχογράφηση των Flegethon. Τα κομμάτια αυτά θα τα επεξεργαστούμε και εξελίξουμε, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν πλέον ως Ereshkigal. Παράλληλα, γράφονται από εμένα αρκετά ακόμη, νεώτερα κομμάτια. Η πρώτη απόπειρα ηχογράφησης ήταν παράλληλα και μια μεγάλη απόφαση. Αντί να αρχίσουμε να ανακατευόμαστε με rehearsals, demos και όλα αυτά τα κλασσικά, πάμε κατευθείαν για την ηχογράφηση ενός ολόκληρου album. The real deal! Είναι Αύγουστος του 1996, διαλέγουμε ένα από τα καλύτερα studio της εποχής, συνεισφορά και αυτό του Nigel, με τον οποίο ήδη έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε μαζί για το LP. Ηχογράφηση που ξεκίνησε με τα υψηλότερα standards της εποχής, μπομπίνες 2 ιντσών και όλα τα συναφή. Περιττό να πω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ ήταν το κόστος, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις θέλουν και μεγάλες θυσίες… Ηχογραφούνται τα πάντα εκτός από τα φωνητικά. Γίνονται μερικά takes για τα φωνητικά, αλλά ο χρόνος πιέζει (περισσότερο εμένα τον ίδιο) και ο προϋπολογισμός στεγνώνει. Έτσι, ανανεώνουμε το ραντεβού στο studio για μερικούς μήνες αργότερα, για να τελειώσουμε και τα φωνητικά και να προχωρήσουμε με παραγωγή και τα υπόλοιπα. Μέχρι να υλοποιήσουμε τα σχέδια μας, το studio πλημμυρίζει μετά από μια μεγάλη νεροποντή. Τα master tapes βρίσκονταν στο studio και ουσιαστικά καταστρέφονται… game over!

Γνωρίζω ότι το περιεχόμενο το παρθενικού σας άλμπουμ προέρχεται κατά βάση από ηχογραφήσεις που έγιναν τουλάχιστον 10 χρόνια πριν. Δεν σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να ηχογραφήσετε ξανά αυτό το υλικό από την αρχή; Γιατί δεν το κάνατε; Πρακτικοί ή δεοντολογικοί λόγοι;

Περιέγραψα ήδη τι ακριβώς συνέβη… Χωρίς master tapes είναι σαν να μην έχουμε τίποτα στα χέρια μας. Αυτό που μας έμεινε ήταν μια κασέτα με όλο το ηχογραφημένο υλικό περασμένο εκεί. Ειλικρινά δεν είχαμε ούτε το κουράγιο, ούτε και μπορούσαμε να ξοδευτούμε πάλι από την αρχή και να αρχίσουμε να ηχογραφούμε λίγο-λίγο. Όμως πιστεύουμε ότι το διαβολεμένο το υλικό είναι όντως καλό! Πολύ καλό για να το πετάξουμε στα σκουπίδια για πάντα, όλη μας η ψυχή είναι δοσμένη μέσα εκεί. Θέλοντας να κρατήσουμε όλο το feeling της αρχικής ηχογράφησης, έτσι όπως καταφέραμε να το αποτυπώσουμε τη συγκεκριμένη στιγμή, ξεκινάμε τη μαραθώνια διαδικασία της επεξεργασίας του υλικού από την κασέτα. Τώρα όποιος γνωρίζει έστω και τα στοιχειώδη, καταλαβαίνει τι σημαίνει να δουλέψει κανείς από μια κασέτα. Ούτε κανάλια, ούτε διαχωρισμένα όργανα… Τέλος πάντων, η επεξεργασία αρχίζει κάποια στιγμή στις αρχές του 2002. Σιγά-σιγά ηχογραφούνται πλέον και όλα τα φωνητικά, προστίθενται και ορισμένα εφφέ ακόμη και αρχίζει ο μακρός πειραματισμός σχετικά με την παραγωγή και την υλοποίηση του καλύτερου δυνατού ήχου. Φτάνουμε στο αποτέλεσμα που θεωρούμε ότι είναι το βέλτιστο δυνατό, μετά από αμέτρητες προσπάθειες, on and off, και φυσικά με την αμέριστη συμπαράσταση και ενδιαφέρον του φίλου μας του Λάμπη, στο studio του “Encore”. Αυτό είναι λοιπόν το “The Raping of the Divine”. Να γίνω υπερόπτης και να το χαρακτηρίσω ως “cult album”;

Σχήματα που σας έχουν επηρεάσει;

Που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς… Ένα είναι σίγουρο πάντως, δεν θα ακούσεις από την αφεντιά μου, και πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για τον Δημήτρη και τον Nigel, ονόματα(κια) των τελευταίων χρόνων. Όχι γιατί δεν υπάρχουν νέοι και ωραίοι και καλοί, που το υλικό τους με ευχαριστεί, αλλά γιατί Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ, και άνθρωπος που ξεχνά τις ρίζες του, την παράδοση και το ένδοξο παρελθόν, είναι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που μεγαλούργησαν, δημιούργησαν και εδραίωσαν τον ήχο του ακραίου Metal, στις αρχές και μέσα της δεκαετίας του 80, όλοι είναι μέσα στην καρδιά μας, με αυτούς μεγαλώσαμε και στα 25 χρόνια που ασχολούμαστε δεν έχουμε ποτέ σταματήσει να ενθουσιαζόμαστε με το απίστευτο υλικό τους, τα ίδια συναισθήματα μας κατακλύζουν ακόμη και ύστερα από τόσες χιλιάδες ακροάσεις… Venom, Bathory, Hellhammer / Celtic Frost, Slayer, Metallica, Exodus, Death, Possessed, morbid angel, γερμανοί thrashers (Sodom, Kreator, Destruction, Necronomicon και τόσοι άλλοι), onslaught, napalm death, bolt thrower, Candlemass, μερικά ονόματα από τα πιο γνωστά, χωρίς να απαριθμήσω εδώ και τους τόσους άλλους underground πρωτεργάτες. Όσο για την πιο πρόσφατη εποχή, μόνο μια λέξη εγώ έχω να πω: Nightwish. Δεν έκανα αναφορά και σε σχήματα του κλασσικού Heavy, αλλά φυσικά έχουν επίσης τεράστια βαρύτητα παντού, δηλαδή ΠΟΥ θα ήμασταν ΟΛΟΙ μας χωρίς τους “παππούδες” Sabbath; Εγώ προσωπικά, πάντα είχα βαθύτατο ενδιαφέρον και στον χώρο του Hardcore Punk, κυρίως του δεύτερου κύματος των αρχών των 80s της Βρετανικής σχολής. Γιατί έχω και αυτή τη θεωρία: που θα ήταν σήμερα, και όχι μόνο, το ακραίο Metal, χωρίς τους Discharge; Σκεφτείτε το γιατί ο ίσκιος τους είναι παρών παντού, μα παντού. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτά τα δικά μου ακούσματα. Και με το Grind έχω λυσσάξει, ακόμη και στο Noise Core έχω βρεθεί, όπως και στο Doom, όπως και στο παλιό Hard Rock, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, από Pink Floyd, μέχρι Dead Can Dance, μέχρι Sisters, μέχρι…

Το υλικό σας ανοίγει κατευθείαν την πύλη στην εποχή όπου το Black / Death Metal ήταν τελείως διαφορετικά –από μουσικολογικής άποψης και όχι μόνο-, από ότι χαρακτηρίζει τα συγκεκριμένα ήδη σήμερα. Συμφωνείς; Αναπαράγετε μουσικά αυτά με τα οποία μεγαλώσατε; Πιστεύεις ότι αποτελείτε την εξαίρεση σε έναν κανόνα που α θέλει όλα πλαστικά;

Θα συμφωνήσω. Έχω να κάνω και μια μικρή παρατήρηση επίσης, κάτι που ίσως σήμερα δύσκολα γίνεται αντιληπτό. Σήμερα υπάρχει μια τεράστια κατηγοριοποίηση των πάντων, σε βαθμό του να έχουμε το υπό-είδος του υπό-είδους, του υπό-είδους, το οποίο βγαίνει από το τάδε παρακλάδι του δεν- ξέρω –κι – εγώ - ποιου ήχου που “δημιούργησε” η τάδε “γκρουπάρα” (μάλλον γκρουπούσκουλο). Μπράβο;! Το Metal εξελίχθηκε ΤΟΣΟ πολύ, που έφτασε να γίνει Επιστήμη υψηλών προδιαγραφών; Γιατί τέτοια μεθοδικότητα μετά βίας θα συναντήσουμε π.χ. στη Ζωολογία, όπου θα προσπαθήσουμε να κατατάξουμε το πράσινο κανισάκι που μόλις δημιουργήσαμε στο κομματάκι του δένδρου που του αρμόζει… Έχουμε σαλτάρει τελείως μου φαίνεται… Όταν το ακραίο Metal ξεκινούσε και για μερικά χρόνια μετά, οι ταμπέλες είχαν μικρή σημασία. Τι ήταν οι Venom; Black Metal! Σύμφωνοι… Οι Celtic Frost; Black; Death; Thrash; Τίποτα; Όλα; Οι πρώιμοι Slayer τι ήταν; Thrash, ε; Φυσικά, ποιος το αρνείται; Και οι στίχοι του “Show no Mercy” τι είναι; Μήπως κατά βάση Black; Πείτε μου εσείς, εγώ είμαι αδαής. Το να έρθει κάποιος νεανίας σήμερα (τον οποίο κατά τα άλλα μπορεί να γουστάρω και να σέβομαι) και να μου κάνει ολόκληρη διάλεξη περί ultra-super-duper-ακραίου-μίζερου-Nordic-Black και δε συμμαζεύεται, μπορούν να προστεθούν πολλά ακόμη κατά το δοκούν, δηλαδή ποιος δουλεύει ποιον; Δεν ξέρω τι είναι οι Ereshkigal, πολλά και τίποτα. Είναι ΕΜΕΙΣ και εμείς έχουμε την καρδιά μας εκεί που προανέφερα. Την κατάταξη θα την αφήσω στους… δόκτορες της Ζωολογίας, εγώ ο φτωχός είμαι απλά δόκτορας Χημείας και μέχρι εκεί σκαμπάζω. Αν είμαστε εξαίρεση; Επίσης δεν γνωρίζω, και ειλικρινά ΔΕΝ θα το ήθελα. Εμείς απλά σκεφτόμαστε με το μυαλό και την (όποια) πείρα κουβαλάνε τα χρόνια μας, και το μοναδικό που θα ευχόμουν να έκανε κάθε άνθρωπος θα ήταν να σκεφτεί πρώτα για τον εαυτό του πριν αρχίζει να ακούει τις διάφορες φωνές που έρχονται από παντού.

Δημήτρης: Εξαίρεση; ΒΕΒΑΙΩΣ!

Πια είναι η τωρινή σύνθεση της μπάντας;

Πρέπει να θεωρούμε πλέον τον Nigel ότι έχει πλήρη συμμετοχή στην πορεία των Ereshkigal, έτσι είμαστε οι τρεις μας: Nigel Foxxe (σ.σ. θρυλική μορφή της 80ς Metal Ελληνικής σκηνής οι Flames αλλά και το προσωπικό του σχήμα οι Nigel Foxxe.inc είναι μπάντες στις οποίες άφησε τη σφραγίδα του), Δημήτρης Pinhead και εγώ, Γιώργος Rotten Flesh.

Πως προήλθε η συνεργασία με την Temple Of Darkness;

Με αρκετά παράδοξο τρόπο είναι η αλήθεια. Τον Jose Luis ουσιαστικά τον γνώρισα όταν έκλεισα κάποιους από τους δίσκους που πωλούσε στο Ebay. Αποδείχθηκε και αυτός παλιά καραβάνα στον χώρο και επίσης μέγας λάτρης του Ελληνικού ήχου. Εκείνη την εποχή μόλις είχαμε ολοκληρώσει το LP και κάναμε τις πρώτες σκέψεις για κυκλοφορία και είχαμε αρχίσει να μοιράζουμε κάποια αντίτυπα του promo CD μας. Εστί, του στέλνω μια κόπια, απλά για να μας γνωρίζει και να έχει στη συλλογή του και κάτι δικό μας αφού μάζευε τα πάντα από Ελλάδα. Ο Jose Luis ξετρελάθηκε (σοβαρά) και θέλει σαν τρελός να κυκλοφορήσει τη δουλειά μας. Ακριβώς εκείνη την εποχή ξεκινούσε την Temple of Darkness, και η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετές επιφυλάξεις. Τελικά όμως τον εμπιστευτήκαμε, κάναμε το σωστό βήμα, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Έκανε μια πολύ καλή προσπάθεια, δέχθηκε όλες τις δικές μου σκληροπυρηνικές απαιτήσεις για μια special κυκλοφορία και έτσι το LP είναι γεγονός.

Σε πόσες κόπιες τυπώθηκε το άλμπουμ; Γιατί μόνο σε βινύλιο; Πως μπορεί να το προμηθεύει κανείς;

Τυπώθηκαν 1000 αριθμημένα αντίτυπα, σε έγχρωμο βινύλιο, gatefold εξώφυλλο, όλα τα αναγκαία μιας βινυλιακής κυκλοφορίας για τον μερακλή. Ναι, μόνο βινύλιο. Και ο ίδιος ο Jose Luis κυρίως βινύλια θέλει να κυκλοφορεί. Εμένα η σκέψη μου ΠΑΝΤΑ είναι στο βινύλιο, είπαμε κολλημένος 25 χρόνια πίσω! Το CD ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Το θεωρώ μια καθαρά εμπορική κίνηση. Από το CD πάει κανείς να βγάλει χρήματα, και καλά κάνει. Αλλά κανένα CD δεν θα έχει ποτέ την αίγλη, τον ήχο, την αξία ενός καλού βινυλίου. Το CD είναι ευκολία, το βινύλιο είναι όμως μεράκι και πραγματική καλλιτεχνική αναζήτηση. Άσε που εγώ προσωπικά ήμουν πάντα εναντίον του CD και ιδεολογικά. Ακόμη ένα δικό μου κόλλημα; Σίγουρα, αλλά εγώ αγαπητέ θα κάνω τη μικρή δική μου ηλίθια επανάσταση και δεν θα συνεισφέρω νταβατζιλίκι στο κόλπο των γιγαντιαίων πολυεθνικών. Μπορώ να το κάνω και το κάνω και κανένα πρόβλημα δεν έχω στη ζωή μου. Κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται “καλά τι μαλακίες μας λέει τώρα”; Λοιπόν, η ωραία μαλακία είναι ότι για ΚΑΘΕ CD, γραμμένο, άγραφο, τυπωμένο, μα οτιδήποτε, ένα ποσοστό αυτού που πληρώνουμε πηγαίνει κατευθείαν στην τσέπη π.χ. της Philips. Μιλάμε για πολλά δις, και μπορεί να μην ενδιαφέρει κανέναν, αλλά είναι μια ύπουλη τακτική που εγώ καταδικάζω. Για να μην πω περισσότερα για το γεγονός ότι το 1€ που είναι το κόστος κατασκευής του CD μεταφράζεται σε 15-20€ στο ταμείο. Ποιος είναι ο ξύπνιος και ποιος ο ανόητος; Επιλογή δική μας δεν είναι αν θα θησαυρίσει ο κάθε στυγνός έμπορας με τα λεφτουδάκια μας; Anyway, το LP είναι ακόμη διαθέσιμο, αν και οι κόπιες έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν πια. Υπάρχει σε πολλούς διανομείς, στην ίδια την Temple of Darkness, το έχουμε δώσει σε λίγα δισκάδικα, και βέβαια έχουμε και εμείς οι ίδιοι μερικά αντίτυπα διαθέσιμα ακόμη. Η τιμή του LP από εμάς τους ίδιους είναι 12€, αυτό περιλαμβάνει όλα τα έξοδα συσκευασίας και αποστολής. Βέβαια, η τιμή αυτή είναι για εντός Ελλάδας. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο grEreshkigal@yahoo.gr για λεπτομέρειες.

Φαντάζομαι ότι εσείς οι ίδιοι έχετε την καλλιτεχνική επιμέλεια του υλικού σας. Τα λέω καλά; Θεωρείτε το έργο σας ποιο ολοκληρωμένο όταν αυτό έχει τη σφραγίδα σας όχι μόνο στη μουσική αλλά και στα υπόλοιπα κομμάτια που συνθέτουν το ολοκληρωμένο παζλ μιας κυκλοφορίας (artwork, εξώφυλλα, booklet κτλ);

Ναι, εμείς αναλαμβάνουμε την επιμέλεια για όλο το υλικό. Το θεωρώ αναπόσπαστο στοιχείο της κάθε κυκλοφορίας. Ασφαλώς η μουσική είναι το σπουδαιότερο κομμάτι και πρέπει να είναι. Αλλά δεν είναι μόνο ο ήχος και το οπτικό αποτέλεσμα έχει να δηλώσει κάτι και θεωρώ ότι είναι πάντα ένα συν να βλέπει κανείς ότι το συγκρότημα ασχολείται και με αυτό το στοιχείο. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μου αρέσει να βλέπω μόνο πιασάρικο artwork και γκομενίστικες πόζες, έτσι για να βγει το μάτι και να ανέβουν οι πωλήσεις με το οφθαλμόλουτρο. Σίγουρα όχι όταν το μουσικό περιεχόμενο είναι για τα μπάζα. Αλλά μια επιμελημένη καλλιτεχνική παρουσίαση που σχετίζεται και συνυπάρχει με το μουσικό περιεχόμενο είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Δε σημαίνει ότι πρέπει πάντα να είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο, πολλές φορές μια πολύ απλή αλλά ευφυής ιδέα εξυπηρετεί τέλεια τον σκοπό αυτό, π.χ. εξώφυλλα των πρώτων δίσκων των Venom, Bathory και πολλών άλλων.

Κοιτώντας τα Special Thanks στο εσώφυλλο αντιλαμβάνεται κανείς τη πολύχρονη πορεία σας και το γεγονός ότι έχετε δεσμούς με ποικίλα άτομα και σχήματα της Metal πραγματικότητας γενικότερα. Από Oliver Magnum μέχρι Nekromantia… φαίνεται πως δράτε υπογείως τόσα χρόνια. Υπάρχει στις μέρες μας ακόμα η έννοια της «σκηνής»; Πιστεύετε στους δεσμούς μεταξύ ατόμων και συγκροτημάτων ή όλα αυτά είναι απλοί ρομαντισμοί;

Ναι, μερικά πράγματα δεν μπορούν να μείνουν κρυμμένα… Προσωπικά ασχολούμαι με τον χώρο του underground ήδη από το 1985, όλα αυτά τα χρόνια είχα αμέτρητες επαφές με πολύ κόσμο, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχα άτομα και να κάνω φίλους. Είχαμε ακόμη την ευκαιρία να γνωρίσουμε, και να τολμήσω να πω, να βοηθήσουμε να αναδειχθούν συγκροτήματα που είναι πραγματικοί κολοσσοί σήμερα. Με τους περισσότερους έχουμε χάσει πια επαφή, αυτοί γίνονταν όλο και πιο διάσημοι κι εμείς δεν είχαμε τον χρόνο και την ορμή να συνεχίσουμε όλο αυτό το κυνήγι των επαφών. Αλλά εγώ χαίρομαι που γνώρισα όλο αυτόν τον κόσμο, ιδιαίτερα όταν κοιτώ τα παλιά γράμματα της αλληλογραφίας και το fanzine που ετοίμαζα πίσω στα 1989-1993, όλος ο καλός λαός από εκεί πέρασε… από Entombed, Morbid Angel, Mayhem, Marduk, Impaled Nazarene κλπ κλπ… Τότε που είχαν μόλις τα πρώτα demos τους, τι εποχές… και βέβαια έρχονται και οι αναμνήσεις με φίλους που δεν υπάρχουν πλέον σε αυτό τον κόσμο, όπως ο Euronymous (έχω φυσικά κρατήσει όλα τα μακροσκελή και διασκεδαστικά γράμματά του), ο Dead και άλλοι… Ήταν άλλες οι εποχές, δεν υπήρχε Internet, παρά μόνο κλασσική αλληλογραφία snail-mail. Τότε που μπορεί να περίμενες και μήνες για τα νεώτερα από την άλλη άκρη της Γης, αλλά υπήρχε μια άλλη αμεσότητα. Ασφαλώς το Internet και όλη η τεχνολογία είναι μεγάλο bonus και βοήθεια στην καθημερινή ζωή μας. Αλλά δεν ξέρω, το γεγονός ότι κάποιος θα αφιέρωνε το χρόνο του για να πιάσει ένα στυλό και να μεταφέρει τις σκέψεις του με μελάνι στο χαρτί, πάντα σημαίνει πολλά για μένα. Με θλίβει το γεγονός ότι η σημερινή γενιά σιγά-σιγά έχει ξεχάσει να γράφει! Όχι να πληκτρολογεί, να ΓΡΑΦΕΙ με ειρμό πάνω στο χαρτί. Η γραφή, μια κορυφαία κατάκτηση του ανθρώπινου είδους και του πολιτισμού, κοντεύει να εκλείψει…

Χμ, η σκηνή… Κάποτε υπήρχε η σκηνή, αυτό το πράγμα τέλος πάντων που οριοθετούσε την ανεξάρτητη σκέψη και κίνηση μέσα σε ένα χώρο, όπως ήταν το ακραίο Metal. Η σκηνή πάντα είχε κάποιες προϋποθέσεις για να υπάρχει. Ανθρώπους με θέρμη και έτοιμους για συμμετοχή σε κάτι που το αγαπούσαν με την καρδιά τους, ανθρώπους που οι περισσότεροι ήταν ερασιτέχνες και με πολλές ατέλειες. Αλλά η σκηνή δεν είναι ο αποστειρωμένος χώρος της τελειότητας, δεν είναι ο χώρος του “επαγγελματισμού” και της αρπαχτής. Ναι υπήρχε κάτι γνήσια αυθόρμητο και ρομαντικό κάποτε. Δεν ξέρω τι γίνεται σήμερα. Δεν τα παρακολουθώ όλα με τόση λεπτομέρεια πλέον. Η αλήθεια είναι ότι έχω μπουχτίσει και απογοητευθεί εδώ και χρόνια. Πολλά γίνονται και τίποτα ταυτόχρονα. Είμαι σίγουρος ότι όπως και παλιά υπάρχουν ξεχωριστά άτομα με τον “ρομαντισμό” μέσα τους για ωραία πράγματα. Αν αυτό οδηγεί κάπου, μακάρι να είναι έτσι. Το μόνο σίγουρο και καλό σήμερα είναι ότι βλέπω ότι πολλές προσπάθειες είναι περισσότερο σοβαρές, τουλάχιστον στην άποψη ότι μπαίνει κάποια σωστή δουλειά και βάσεις για μερικές καλές συνθέσεις, ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες. Τώρα αν με ρωτήσεις για πρωτότυπες ιδέες, έστω αντιγραφές με ενθουσιασμό και πίστη, και άλλα τέτοια όμορφα… άσε καλύτερα. Έχω βαρεθεί να ακούω το “καλό” ακόμη και το “πολύ καλό”. Με λίγη προσοχή όλοι το πετυχαίνουν αυτό. Γιατί να ασχολούμαι όμως όταν ήδη υπάρχει το “εξαιρετικό”, πόσο μάλλον το “συγκλονιστικό”; Ναι, μπορεί ακόμη να προσθέτω καινούργιες πολύ καλές κυκλοφορίες στη συλλογή μου. Αλλά ποτέ δεν πρόκειται να με συγκινήσουν όπως οι χιλιάδες συγκλονιστικοί δίσκοι που ήδη κατέχω. Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε…

Οι στίχοι σας έχουν έναν εσχατολογικό χαρακτήρα με το Κακό να θριαμβεύει παίρνοντας τελικά ότι του ανήκει. Είναι απλοί συμβολισμοί όλα αυτά ή κρύβουν και μια δόση αλήθειας;

Οι στίχοι που έγραψα για το πρώτο LP κινήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο και περιστρέφονταν γύρω από ορισμένα κεντρικά σημεία. Θεωρώ ότι υπάρχει μια χαλαρή concept αντίληψη, αλλά όχι με τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το concept. Εφόσον ετοιμάζαμε έναν Black Metal δίσκο, τουλάχιστον αυτή ήταν η πραγματική κατεύθυνση, το στιχουργικό περιεχόμενο δεν θα μπορούσε, κατ’ εμέ, να κινείται σε άλλα πλαίσια και εφόσον στόχος ήταν να δημιουργηθεί κάτι όντως ακραίο, δεν θα μπορούσα επίσης να μασάω τα λόγια μου και αυτό ακριβώς συνέβη, ήταν μια διαρκής και ακριβής επίθεση, κάτω από τον γενικό τίτλο “βλασφημία”. Δεν θα μιλήσεις για το Κακό στο Black Metal; Μα αυτό είναι ο ορισμός του. Όσο για το τι είναι συμβολικό, τι όχι, τι λίγο αλήθεια και τι πραγματικά αλήθεια, ε, δεν θα κάτσω να γράψω δοκίμιο. Θα το αφήσω στην κρίση του καθενός, αν καταλάβει τη σκέψη μου και τι παίζεται έχει καλώς. Εγώ δεν θα κάτσω να ξεστομίσω ένα κάρο αμπελοφιλοσοφίες, ο νοών νοήτω…

Κατά τη γνώμη σας είναι οι θρησκείες η πληγή της ανθρωπότητας; Κρύβουν αλήθειες ή είναι ένα καλοστημένο παιχνιδάκι για να κοιμούνται οι άνθρωποι τον ύπνο του δικαίου (η θρησκεία είναι το όποιο του λαού λέει μια παλιά θεωρία), να χύνονται ποτάμια αίματος αυτών που σφάζονται στο όνομα του κάθε θεού και να βγαίνουν κερδισμένοι αυτοί που «στήνουν» το παιχνιδάκι;

Αναμφίβολα ναι. Είναι στο γενετικό προφίλ του ανθρώπινου είδους φαίνεται, να αναζητά θεούς παντού και στο όνομά τους να μάχεται μέχρις εξοντώσεως. Από την Παλαιολιθική Εποχή τίποτα δεν έχει αλλάξει, μόνο τα μέσα έγιναν πιο θανατηφόρα. Ασφαλώς κάποιοι επωφελούνται περισσότερο από την όλη ιστορία. Η πίστη είναι ένα πράγμα, πολύ σημαντικό και πραγματικό στήριγμα για τον άνθρωπο. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση για τον άνθρωπο να αναζητεί και να διατηρεί την πίστη του. Πίστη όμως σε τι; Εδώ αρχίζουν τα παιχνίδια, οι φαντασιώσεις και η εξαπάτηση και ο πραγματικός όλεθρος συμβαίνει όταν η πίστη διαστρέφεται και γίνεται εμμονή. Η εμμονή οδηγεί στην παράλογη σκέψη, στο ανεξέλεγκτο πάθος, και τελικά στην καταστροφή, του ίδιου του ατόμου και συνανθρώπων του. Η θρησκεία, και ιδιαίτερα οι οργανωμένες θρησκείες του σύγχρονου κόσμου, μπορεί να είναι καταλυτική στην μετάλλαξη του πιστού ανθρώπου σε φανατικό γεμάτο εμμονές και χωρίς αναστολές. Ο οποίος βέβαια θα καταλήξει να διαπράξει αίσχη στο όνομα κάποιου ιερού σκοπού. Είναι τεράστια η ευθύνη των ηγετών των θρησκειών όταν οδηγούν τον απλό άνθρωπο στα αίσχη. Το αστείο είναι ότι βασικά κηρύγματα και προϋποθέσεις των περισσότερων θρησκειών βασίζονται σε ευγενείς ιδέες που θα έπρεπε να οδηγούν το ανθρώπινο είδος στην πρόοδο – αν κάποιος θα ήθελε να το δει και έτσι, πιο κοντά στον “θεό” τον ίδιο. Από αυτή την παραδοχή μέχρι του σημείου των γενοκτονιών ή και του απλού ανθρώπου που θα πάρει μαζί του άλλους 100 με μια βόμβα, που είναι η αλήθεια και ποια η πορεία προς ποια ανθρώπινα ή “θεϊκά” ιδεώδη;

Η αιώνια μάχη μεταξύ των δυνάμεων του Καλού και των Κακών δυνάμεων του σκότους μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας αφελής συμβολισμός (από κάποιους). Είναι κατά τη γνώμη σας τόσο σαφή τα όρια μεταξύ Καλού και Κακού;

Τι είναι το Καλό και τι είναι το Κακό; Όσο εύκολο, άλλο τόσο δύσκολο να το ορίσει κανείς. Μήπως όμως πραγματικά μιλάμε για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος; Υπάρχει κάπου το απόλυτο, ανόθευτο Καλό; Μήπως το Κακό; Εγώ με το μικρό μου μυαλό πιστεύω ότι ουσιαστικά μιλάμε για δυο ρεύματα, δυο δυνάμεις θα μπορούσε χοντρικά να τις ονομάσει κανείς, που λιγότερο ή περισσότερο συνυπάρχουν παντού (και μέσα στον άνθρωπο). Κανείς δεν είναι ο απόλυτος Άγιος, και κανείς ο απόλυτος Δαίμονας και από τα δυο έχουμε όλοι μέσα μας. Φυσικά, υπάρχουν συμπεριφορές, πράξεις και ιδέες που θα μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν στον ένα ή στον άλλο πόλο. Και αν κάποιες έννοιες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αιώνιες και αναλλοίωτες, κάποιες άλλες ερμηνεύονται μέσα στο εκάστοτε πλαίσιο πραγματικότητας, π.χ. κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό περιβάλλον. Αλλά αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε λίγο και στις ανακαλύψεις της ίδιας της Επιστήμης, θα δούμε ότι τελικά υπάρχουν δυο κύριες δυνάμεις, αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλομαχόμενες την ίδια στιγμή. Το θετικό και αρνητικό φορτίο, τα αντίθετα spin, το αρσενικό και το θηλυκό, το λευκό και το μαύρο, η δράση και η αντίδραση. Παγκόσμιες, και με όσα ξέρουμε μέχρι τώρα, Συμπαντικές σταθερές. Ο Κόσμος όπως τον αντιλαμβανόμαστε είναι χτισμένος πάνω τους. Όσο για την αναζήτηση του Ενός, της Μιας Δύναμης, της απόλυτης ενοποίησης, εγώ είμαι πολύ επιφυλακτικός και πιστεύω ότι είναι το κυνήγι της Ουτοπίας.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι τελικά το Κακό έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο. Τι και αν φοράει τη στολή με τα άμφια και τα ράσα; Το αίμα τρέχει ποτάμι, οι αξίες και τα ιδανικά χάνονται, το χρήμα και ο υλισμός κυβερνάνε.. Μήπως τελικά ο σκοπός έχει επιτευχθεί;

Είναι εύκολο να απογοητευθεί κανείς και να αηδιάσει με τη τροπή που έχουν πάρει σήμερα τα πράγματα. Δεν θα το κρύψω ότι κι εγώ έχω σιχαθεί και μερικές φορές φτάνω στο σημείο να κάνω μέχρι και μισάνθρωπες σκέψεις. Από την άλλη μεριά έχω πλέον αποδεχθεί αυτό που πραγματικά είναι το ανθρώπινο πλάσμα. Θαύμα της Φύσης και Κατάρα ταυτόχρονα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δυστυχώς, όσο προσπαθούμε με τρομερούς αγώνες και κόπο να χτίσουμε κάτι δαπανώντας πολύτιμο χρόνο, άλλο τόσο μπορούμε να καταστρέψουμε τα επιτεύγματά μας μέσα σε μια στιγμή. Ο άνθρωπος έχει το μεγαλείο αλλά και την αυτοκαταστροφή μέσα του. Είναι το μοναδικό είδος ζωής που εμφανίστηκε ποτέ στον πλανήτη με το χάρισμα τόσο εξελιγμένης σκέψης, αλλά και το μοναδικό που από την πρώτη στιγμή εξοντώνει με λύσσα τον συνάνθρωπό του, τα υπόλοιπα ήδη ζωής και βιάζει τον πλανήτη, τον ίδιο του τον οίκο με τόση μεθοδικότητα. Τα σημάδια δεν είναι καλά. Να πιστέψουμε τις αβάσιμες αυταπάτες για ουτοπικές καταστάσεις στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, όπου όλα θα είναι τέλεια και αρμονικά; 5000 χρόνια καταγραμμένης Ιστορίας υποδεικνύουν το αντίθετο. Όσο ο άνθρωπος γινόταν ισχυρότερος στη σκέψη και με τις ανακαλύψεις του, τόσο πιο επιτυχής ήταν στις καταστροφές του. Μέσα σε 50 χρόνια καταφέραμε να προξενήσουμε τόσα δεινά όσα δεν έγιναν για περιόδους εκατομμυρίων ετών. Αν υπάρχει κάποιος με στοιχειώδη νοημοσύνη σήμερα που δεν προβληματίζεται για τον κόσμο μας σε 20, 50 ή 100 χρόνια, ή πρέπει να εθελοτυφλεί ή να είναι φυσικά ο στυγνός μεγαλοκεφαλαιοκράτης που η όλη του ύπαρξη βασίζεται στην αρπαγή για το προσωπικό όφελος.

Έχετε σκεφθεί ποτέ το ενδεχόμενο να παίξετε ζωντανά;

Όχι, οι Ereshkigal είναι καθαρά project σχήμα που κάνουν ηχογραφήσεις. Κατά καιρούς είχαν υπάρξει κάποιες σκέψεις, όμως αυτές ποτέ δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Δεν νομίζω ότι κανένας μας έχει τον χρόνο και την ενέργεια να ασχοληθεί σε σοβαρή βάση για την προετοιμασία ενός σετ κομματιών για live παρουσίαση. Εμείς δουλεύουμε όταν και όποτε έχουμε τη διάθεση και τον χρόνο, για να σχηματίσουμε υλικό που πρώτα απ’ όλα ευχαριστεί εμάς τους ίδιους, και εάν κρίνουμε ότι αξίζει να τεθεί στην κρίση και του κοινού, τότε θα προχωρούμε σε ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας; Κάτι πήρε το αυτί μου για ένα 7’’. Έχουμε περισσότερες πληροφορίες για αυτό;

Ύστερα από χρόνια απραξίας και απογοητεύσεων τα πράγματα είναι πλέον πιο καθαρά. Αν και δεν υπήρχε μεγάλη κινητικότητα, έχει μαζευτεί ένας αριθμός καινούργιων κομματιών, αρκετά για δυο ακόμη LP. Αυτή τη στιγμή προχωρούμε με γοργούς ρυθμούς στην ολοκλήρωση του νέου album. Ο τίτλος θα είναι “The Erevos Arisen”, περισσότερα από τα μισά κομμάτια είναι ολοκληρωμένα. Δεν έχω ακόμη ακριβή αριθμό των τραγουδιών που θα περιέχει, σίγουρα δεν θα είναι λιγότερα από 8. Ο ήχος αυτή τη φορά θα ΤΣΑΚΙΣΕΙ, γιατί η ηχογράφηση γίνεται με όλα τα σύγχρονα μέσα, χωρίς αναποδιές και ατυχίες. Σε γενικές γραμμές το υλικό δεν θα είναι τόσο γρήγορο όσο το πρώτο LP, περισσότερο προς το mid tempo, αλλά σαφώς πιο βαρύ και ογκώδες. Κατά τα άλλα θα περιέχει όλα τα γνωρίσματα των Ereshkigal, αν και οι στίχοι σε αυτό το LP δεν θα είναι πλέον στο στενό πλαίσιο του πρώτου, περισσότερο ίσως σε πιο epic κατευθύνσεις, κάπως σαν το “Blood, Fire, Death” θα τολμούσα να πω. Το artwork και τα συναφή είναι επίσης σχεδόν έτοιμα, μιλάμε πάλι για gatefold εξώφυλλο, πλήρως έγχρωμο μέσα-έξω, μάλλον θα υπάρχει και ένθετο, τέτοια καλούδια… Έχουμε ήδη έτοιμο και ένα 7ιντσο με 2 κομμάτια, μόλις το ολοκληρώσαμε και τις επόμενες μέρες το στέλνω για πιθανή κυκλοφορία. Το 7ιντσο περιέχει δυο διασκευές-έκπληξη κλασσικών κομματιών των 80s! Θέλω να συνεργαστούμε και πάλι με την Temple of Darkness, ελπίζω μόνο να μπορέσουμε να κυκλοφορήσουμε χωρίς μεγάλη καθυστέρηση γιατί η εταιρεία σχεδιάζει την κυκλοφορία δεκάδων (!) δίσκων και υπάρχει μεγάλη ουρά! Βέβαια, εννοείται ότι οι κυκλοφορίες θα είναι σε βινύλιο, προσεγμένη κοπή με όλα τα ωραία, για να χαρούν οι απανταχού βινυλιάκηδες! Τέλος, στον ορίζοντα υπάρχει και το τρίτο LP. Τα περισσότερα κομμάτια υπάρχουν και γι αυτό, αλλά βέβαια δεν θα ξεκινήσουμε ακόμη δουλειά σε αυτό, όχι πριν βγει το δεύτερο τουλάχιστον. Πάντως ο τίτλος που έχουμε για τον τρίτο αυτή τη στιγμή είναι “The Ætherial Testimony” και ο προσανατολισμός του πιθανότατα σε ακόμη πιο βαρείς και doomy δρόμους…

Σχήματα τα οποία θεωρείτε αξιοσέβαστα και αξιόλογα στις μέρες μας από την Ελληνική και παγκόσμια σκηνή;

Αναγκαστικά θα πρέπει πάλι να αναφερθώ σε όλα τα “παππούδια” που συνεχίζουν απτόητοι μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα, τι να πω… Πώς να ξεχάσω τους αγαπητούς μου Rotting Christ και Varathron; Σπουδαία άτομα και το ΤΟΝΙΖΩ αυτό, σχεδόν 20 χρόνια στο κουρμπέτι και ποτέ δεν καβάλησαν κανένα καλάμι. Βλέπω τον Σάκη πότε-πότε σε απίθανους τόπους και πάλι πιάνουμε την κουβέντα και κάνουμε τις ίδιες πλάκες όπως και το 1987! Τα ίδια και με τον Στέφανο, γράφει ο ένας στον άλλο γράμματα με μελάνι, the old way, μερικές φορές βρισκόμαστε και πάλι αν και υπάρχει και γεωγραφική απόσταση. Ίδια φάση! Σαν να ήταν χθες που ήμασταν 20άρηδες, κάτι τέτοια με γεμίζουν χαρά… Βάλε και τους άλλους ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΥΣ, τους Despise! Α ρε Μάκη, αμήν και πότε τόσα χρόνια για την κυκλοφορία, ΜΠΡΑΒΟ, μη μασάτε εσείς! Όπως επίσης πολύ χαίρομαι που βλέπω παιδιά σαν τους Αντίδραση να μην μασάνε, τόσα χρόνια τώρα να τραβούν το δικό τους μοναχικό δρόμο και να τα λένε χύμα, όπως πρέπει… Από κει και πέρα, μια χαρά καινούργια συγκροτήματα και παιδιά υπάρχουν στην Ελλάδα, μπράβο σε όσους έχουν ψυχή και το προσπαθούν. Δεν έχω πλέον τον χρόνο και τις επαφές με πολλούς από τους νεώτερους, αλλά κάθε τόσο χαίρομαι να βλέπω και να ακούω νέα παιδιά που κάνουν σωστά βήματα και ενίοτε, μερικοί πιτσιρικάδες είναι τόσο καλοί, που μου φτιάχνουν την μέρα!

Από το εξωτερικό, τα πολλά-πολλά τα έχω κόψει. Οι παλιές καραβάνες είναι πολύ λίγοι πλέον, οι περισσότεροι άλλοι έγιναν πολύ διάσημοι και πρώτες μούρες για να ασχολούνται με του λόγου μας, και από τους νεώτερους δεν μπαίνω στον κόπο να την πολυψάξω. Μπορεί να προμηθευτώ κάποιο νέο υλικό και να πω μια-δυο κουβέντες, αλλά μου φαίνεται ότι ο βεντετισμός και το τουπέ έχει παραγίνει και δεν θα κάτσω εγώ να σαλιαρίσω για μια λέξη ή μια ματιά, frankly χέστηκα μεγάλε!

Τι είναι αυτό που λείπει από το ακραίο Metal στις μέρες μας; Τι είναι αυτό που σας δυσαρεστεί εσάς σαν ακροατές από όλο αυτό τον σωρό από σχήματα που διατυμπανίζουν την «ακρότητα» και την «επιθετικότητα» τους;

Πιστεύω ότι υπάρχει μια έλλειψη αυθορμητισμού ενώ μάλλον περισσεύει ο μιμητισμός και πολλές φορές η υπεροψία. Προσωπικά πλέον ενοχλούμαι ιδιαίτερα με την κατάσταση που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στο Black Metal. Το μόνο που βλέπει κανείς είναι μια κατάσταση που θυμίζει trash TV, το μόνο ζητούμενο είναι ποιος θα φανεί περισσότερο “ακραίος”, “true” και όλα τα συναφή. Μόνο φατσούλες βαμμένες, δέρματα επί δερμάτων, τόνους καρφιών και κάθε είδους λεπίδες και όπλα, όλα αυτά για να δείξουν τι; Ένα διαρκές καρναβάλι που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια έστω του γραφικού, ούτε καν για κακόγουστο αστείο δεν περνά πλέον. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Την ίδια στιγμή η ίδια η μουσική και όσα τη συνοδεύουν, είναι τόσο απαράδεκτη που ακόμη και ερασιτεχνικά rehearsals του 1985 φαντάζουν αριστουργήματα σε σύγκριση. Όταν βλέπεις το τελευταίο γκρουπούσκουλο πιτσιρικάδων να μας μοστράρουν 20 “κυκλοφορίες” μέσα σε δυο χρόνια τι να πεις; Ότι έχουμε να κάνουμε με μεγαλοφυΐες που διαθέτουν έναν αστείρευτο ποταμό ιδεών και εμπνεύσεων; Με συγχωρείς, αλλά αποδεδειγμένα ταλέντα σε οποιονδήποτε χώρο της μουσικής ποτέ δεν κατάφεραν να είναι τόσο παραγωγικοί στην καλλιτεχνική διαδρομή τους. Άσε που βλέπεις αρκετές από αυτές τις “κυκλοφορίες” να χτυπάνε εξωφρενικές τιμές στην (μαύρη) αγορά. Σίγουρα δεν πάμε καθόλου καλά. Είμαι επίσης σίγουρος ότι άνθρωποι που έθεσαν τα θεμέλια στον χώρο αυτό, όπως οι Quorthon και Euronymous, αν ήταν ακόμη μαζί μας θα έπαιρναν με τις πέτρες όλα αυτά τα καραγκιοζάκια που πίνουν νερό στο όνομά τους… Βρε ουστ από εδώ, που θα μας κάνετε και κηρύγματα περί καθαρότητας και αγνότητας!

Αυτά για την ώρα. Συμπληρώστε ότι τυχόν θέλετε και ξέχασα να το ρωτήσω. Μακάρι η φλόγα να καίει για πάντα…

Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και για την ευκαιρία της παρουσίασης μέσα από τις σελίδες του Metalmare. Χάρηκα πολύ που τα είπαμε μετά από τόσο καιρό και η όλη συνέντευξη ήταν άκρως ευχάριστη. Η φλόγα θα συνεχίσει να φωτίζει τα μονοπάτια που ακολουθούμε για όσο καιρό φροντίζουμε να καίει πρώτα μέσα στην ίδια μας την καρδιά. Εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, όπως ήμασταν τόσα χρόνια, και θα συνεισφέρουμε το δικό μας μικρό κομματάκι σε αυτή την προσπάθεια. Είμαστε πάντα ανοικτοί για επικοινωνία, μπορείτε να στείλετε μηνύματα στο grEreshkigal@yahoo.gr, εγώ απαντώ σε όλους χωρίς εξαιρέσεις. Ευχαριστίες και Χαιρετισμούς σε όλους!

Χρήστος “CountRaven” Παπαδάκης