DECEMBERANCE (GR) - Implisions (2023)

Ό,τι λέει ο τίτλος.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14656
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

DECEMBERANCE (GR) - Implisions (2023)

Δημοσίευση από CountRaven »



Οι Αθηναίοι Decemberance μια από τις παλιότερες και ενεργές Doom / Death Metal μπάντες της χώρας μας επιστρέφουν με το τρίτο άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφορεί αρχές Μάρτη στην Razorbleed Productions.

Έγραψα στο λόγια για το άλμπουμ στο Metal Invader:

https://metalinvader.net/el/decemberance-implosions/


Decemberance – Implosions

Είδος: Doom / Death Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρεία: Razorbleed Productions
Έτος: 2023

Το «Implosions» σηματοδοτεί την επιστροφή των Αθηναίων doomsters, DECEMBERANCE στην δισκογραφία και αποτελεί το τρίτο και κατά την γνώμη μου το ωριμότερο και πιο ολοκληρωμένο βήμα της μπάντας.

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν υποσκελίζει σε καμιά περίπτωση τα προηγούμενα πονήματα ενός σχήματος που υπηρετεί πιστά και με συνέπεια το καλλιτεχνικό του όραμα από τα μέσα των 90ς. Με το «Implosions» όμως όλα τα ζητούμενα της μπάντας δείχνουν να πραγματώνονται στην ολότητά τους: Μουσική, στιχουργική και αισθητική μεταφέρουν με την απόλυτη πληρότητα το DECEMBERANCE μήνυμα εκεί έξω.

Το άλμπουμ αποτελείται από τρεις συνθέσεις. Η συνολική του διάρκεια είναι 71 λεπτά.

Νομοτελειακά η αναφορά στο κομμάτι «The Blue Thread (Η Μπλε Κλωστή)», πρέπει να έρθει πρώτη στην ροή του κειμένου, μιας και αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την δημιουργία του «Implosions». Πρόκειται για μια αριστουργηματική σύνθεση για πιάνο και τσέλο η οποία μέσα από την κλασικότροπη φόρμα της και μέσα από την εξέλιξη της, δημιουργεί νότα με την νότα ένα μουσικό ψηφιδωτό που φέρνει σε συνύπαρξη ανάλογα μουσικά μοτίβα που έχουμε κατά καιρούς συναντήσει στο υλικό των ELEND, των MY DYING BRIDE, των VIRGIN BLACK, των ATARAXIA και άλλων.

Η σύνθεση έχει έναν σχεδόν μινιμαλιστικό χαρακτήρα ως προς τον βασικό της σκελετό, δίνοντας με σαφήνεια στον ακροατή την μελωδική της φόρμα. Βαδίζοντας όμως προς την κορύφωση / ολοκλήρωση της αποκτά έναν χαρακτήρα ελεγειακό -ως προς τη μουσικότητα της- φέρνοντας στο μυαλό έστω και στιγμιαία την «Ραψωδία» του Βαγγέλη Παπαθανασίου (από τις επίσης ελεγειακές «Ραψωδίες» του 1986 με την Ειρήνη Παππά).

Το τσέλο πάντα έπαιζε έναν ουσιαστικό ρόλο στο DECEMBERANCE γίγνεσθαι. Με την «Μπλε Κλωστή» ο ρόλος αυτός γίνεται πρωταρχικός, προικίζοντας με σκιερό φως μια σύνθεση που θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας υποτιθέμενης ταινίας. Εγώ πάντως ένα «καιρός ήταν» το ψιθύρισα ακούγοντας το κομμάτι, βλέπετε είμαι από τους λίγους που εκείνο το βράδυ της 19ης Απριλίου του 2002, έβγαινα από το Σπόρτινγκ έχοντας καρφωμένη στο μυαλό μου την μεγαλοπρεπή εικόνα του τσέλου πάνω στη σκηνή και την ατμόσφαιρα που έφτιαξαν οι DECEMBERANCE ανοίγοντας για τους CANDLEMASS. Όλα καλά καμωμένα από τότε, και όλα ευθυγραμμίζονται με τον σωστό τρόπο, μέσα σε -και μετά από- 21 χρόνια.



Προχωρώντας στην αναφορά μου για τα δύο υπόλοιπα κομμάτια που υπάρχουν στο «Implosions» θέλω από την αρχή να τονίσω ένα βασικό χαρακτηριστικό το οποίο χαρακτηρίζει και τις δύο μακροσκελής αυτές συνθέσεις:

Η δουλειά που έχει γίνει στο δομικό κομμάτι του υλικού είναι τόσο αριστοτεχνική που πραγματικά είναι να απορεί κανείς. Μιλάμε για δύο τραγούδια 24 και 37 λεπτών αντίστοιχα τα οποία καταφέρνουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, με το Doom Metal των DECEMBERANCE να ανοίγει το κάδρο του σε μια πληθώρα ακραίων Metal αναφορών τοποθετημένων σε άρτια μετρημένες ακολουθίες που εξυπηρετούν το σύνολο της εκάστοτε σύνθεσης.

Το πρώτο μέρος του «Scaffold» (μέχρι το 8ο λεπτό) ακολουθεί μια σαφέστατα μινιμαλιστική προσέγγιση φέρνοντας στο προσκήνιο τα βασικά στοιχεία της DECEMBERANCE ταυτότητας: Το Doom / Death Metal των 90ς το οποίο αφήνει σταδιακά το πρώτο του δέρμα έρποντας προς την Funeral Doom πραγμάτωση που του πρέπει. Από τους MORGION και τους FUNERAL της πρώτης εποχής, στους WORSHIP, τους ESOTERIC και τους SKEPTICISM οι οποίοι άνετα μπορούν να αναφερθούν και ως συνδετικός κρίκος για το ala MORBID ANGEL (σχεδόν) γρήγορο part που δεσπόζει για ουσιώδη χρονικό διάστημα σε αυτό το πρώτο 8λεπτο (τελικά αυτό το «Towards the End» εφτάρι του 92 έστρωσε χαρακτήρες και χαρακτήρες).

Και έρχεται στο 8ο λεπτό το πρώτο ακουστικό part που θα διανθιστεί με το τσέλο και ενώ περιμένεις να πάρεις μια μικρή ανάσα νιώθεις ότι συνεχίζεις να βυθίζεσαι… Ένα μικρό υπνωτικό ντελίριο μελωδίας που σε τραβάει μέσα στις σκιές. Από το 10ο λεπτό ξεκινούν θεματικές εναλλαγές ενός νέου semi acoustic και σχεδόν αφαιρετικού σημείου, με το απλωμένο riff και τη βασική -σχεδόν λυτρωτική- μελωδία στο τσέλο. Μια ακολουθία που ενώ περιμένεις να σε οδηγήσει σε μια οριστική κορύφωση, τελικά καταλήγει σε ένα καινούριο έρπων θέμα, φέρνοντας μου στο μυαλό την σχεδόν κλειστοφοβική διαχείριση που κάνουν οι μεγάλοι APHONIC THRENODY στις μελωδίες τους, «πνίγοντας» σταδιακά τον ακροατή. Εν τέλη το ξέσπασμα θα έρθει τμηματικά, μέσα σε 4 θέματα, προετοιμάζοντας κατά μια έννοια τον ακροατή για ότι ακολουθεί.

Προς το 19ο λεπτό του κομματιού έχουμε την σταδιακή έναρξη ενός από τα πιο συγκλονιστικά μέρη του «Scaffold»: Το σόλο της κιθάρας εδώ λειτουργεί σαν πρόλογος και το καθαριστικό θέμα που θα κυριαρχήσει στη συνέχεια -και υφολογικά θα μας θυμίσει λίγο το βασικό εναρκτήριο μοτίβο του «Strange Machines» των THE GATHERING-, αποτελεί την ιδανική βάση για το ηχητικό απόσπασμα από την ταινία του Ερρίκου Θαλασσινού, «Ένας Νομοταγής Πολίτης» (1974) που δεσπόζει σε τούτον τον επίλογο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι DECEMBERANCE χρησιμοποιούν ένα ηχητικό απόσπασμα από ταινία σε δίσκο τους (θυμηθείτε για παράδειγμα το απόσπασμα από το «Ένα Γελαστό Απόγευμα» (1979) του Ανδρέα Θωμόπουλου, στο «Conceiving Hell» προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας). Και δεν θα είναι η τελευταία μιας και στο «Shrouds» κομμάτι που ακολουθεί θα ακουστούν αποσπάσματα από το «Άρωμα Γυναίκας» του Martin Brest (1992) και από το «Η Ψυχή στο Στόμα» Του Γιάννη Οικονομίδη (2006). Όπως φαίνεται η μπάντα βάζει συχνά στην φαρέτρα της το εν λόγω χαρακτηριστικό, το οποίο ίσως μετατραπεί και σε εμμονή για τους φανατικούς -με την έννοια της αναμονής του επόμενου αποσπάσματος ταινίας, στο εκάστοτε επόμενο κομμάτι του εκάστοτε επόμενου άλμπουμ-. Είπα, ίσως.

Όπως και να έχει, έγραψα ήδη πως ο επίλογος του «Scaffold» αποτελεί ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία στο συγκεκριμένο κομμάτι, εξαιτίας του συνδυασμού της μουσικής με το ηχητικό απόσπασμα από την ταινία. Ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω πως θεωρώ τον συγκεκριμένο επίλογο μια από τις μεγάλες στιγμής όχι μόνο του «Implosions» μα της γενικότερης μουσικής κατάθεσης των DECEMBERANCE.

Το «Shrouds» είναι περισσότερο πολύπλοκο και αρκετά πιο περιπετειώδες κομμάτι σε σχέση με το «Scaffold» και ουσιαστικά αναπτύσσει όλα τα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται στην εναρκτήρια σύνθεση του «Implosions» βάζοντας όμως στο παιχνίδι περισσότερες εναλλαγές σε ταχύτητες και ρυθμούς, καθώς και μια αξιοπρόσεκτη ποικιλία από κιθαριστικά θέματα:

Κιθαριστικά θέματα που θα ελιχθούν εύστροφα σε Death Metal φόρμες για να επιστρέψουν στην λογική της θρηνωδίας ακόμα και μέσα από στιγμιαίες Prog – Doom προσμίξεις που αν και στιγμιαίες θα υπηρετήσουν πιστά την αισθητική του συνόλου.

Περισσότερη μελωδία και πιο συγκεκριμένο focus στη 90ς Doom / Death προσέγγιση που όπως και να το κάνουμε αποτελεί την βάση τούτης της μπάντας, είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν -μεταξύ άλλων- το «Shrouds».

Όσο περισσότερο ακούω το κομμάτι τόσο πιο έντονα έχω την αίσθηση πως λειτουργεί και σαν μια περίληψη των DECEMNERANCE πεπραγμένων (σχεδόν τρεις δεκαετίες είναι αυτές). Σαν ένα puzzle του οποίου τα κομμάτια έχουν προσεκτικά συνδεθεί σε ένα αρμονικά ισορροπημένο αποτέλεσμα το οποίο κοιτάζει στα μάτια το σήμερα της μπάντας αντλώντας την ουσία των μέχρι τώρα βημάτων.

Εδώ θα ξαναβρούμε και τις μεγάλες ατμόσφαιρες του «Inside» πότε με το τσέλο να στοιχειώνει τα σχεδόν δυσαρμονικά riffs που είναι ποτισμένα στο DEATHSPELL OMEGA φαρμάκι (μην πάει καν ο νους σας στο blackmetal όμως) και πότε με τα ambient ηχοτοπία που προλογίζουν έναν ακόμα κιθαριστικό θρήνο.

Το ξέσπασμα πριν το τέλος του κομματιού είναι η καταιγίδα που οδηγεί στον επίλογο. Έναν επίλογο που ίσως νοσταλγεί, που ίσως περιμένει, μα σίγουρα (και πάλι) θρηνεί. Και στην προ-τελευταία πράξη ίσως προ-οικονομεί μέσα από τις κιθάρες του, τις επόμενες θύελλες, αφήνοντας το τσέλο να κυριαρχήσει υφαίνοντας τις τελευταίες μελωδίες του, οδηγώντας τελικά (;) στη λύτρωση.

Δεν θα δώσω χρονικά σημεία εδώ. Αφουγκράσου, ψάξε και άκου. Το «Shrouds» είναι η DECEMBERANCE πεμπτουσία.

Θεωρώ πως στο παρόν άλμπουμ οι στίχοι του Γιάννη Φιλιππαίου είναι ένα μικρό έργο τέχνης από μόνοι τους. Ένα ανοιχτό βιβλίο με σελίδες που καθρεφτίζουν την εσωτερική κατάρρευση. Δεν θα αναφέρω περισσότερα για να σε αφήσω να τους διαβάσεις.

Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι της παραγωγής η οποία αναδεικνύει το τελικό αποτέλεσμα. Το mixing και το mastering του παλιού DECEMBERANCE γνώριμου, Μάνου Κουσουρλή (ο οποίος παίζει και έξτρα πλήκτρα στο «Shrouds») λειτούργησαν τέλεια εδώ.

Όπως τέλεια λειτούργησε και το artwork του Νίκου Σταυριδάκη το οποίο δέρνει αρμονικά με την εξαίρετη δημιουργία του Santiago Caruso στο εξώφυλλο.

Θέλω να κλείσω το παρών κείμενο τονίζοντας πως για μένα οι DECEMBERANCE με αυτό τον δίσκο συνεχίζουν να παράγουν ήθος. Το γράφω αυτό γιατί στα μάτια τα δικά μου, ενός ακροατή – δέκτη, που λόγω ηλικίας παρακολουθεί τούτη τη μπάντα από την γέννηση της, οι DECEMBERANCE συνεχίζουν στο δρόμο που χάραξαν από την αρχή χωρίς συμβιβασμούς και τυμπανοκρουσίες, με προσήλωση στην Τέχνη τους η οποία εξελίσσεται και ωριμάζει μαζί με τους δημιουργούς της, χωρίς όμως την παραμικρή απόκλιση από τις βασικές της αξίες. Όλα τα παραπάνω είναι για μένα ζητούμενα ιδιαίτερα σημαντικά.

Σκέφτομαι πως η στάση τους αυτή δίνει άτυπα -ή ίσως όχι και τόσο άτυπα- το στίγμα για το σύνολο της μικρής Doom / Death Metal σκηνής στην Ελλάδα, ενός από τα τελευταία προπύργια του πραγματικού underground με τις μπάντες της να δουλεύουν με διακριτικότητα και ουσία, βγάζοντας προς τα έξω δείγματα γραφής που αξίζουν. Μακάρι όλοι να μπορούσαν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Αντί επιλόγου:

Εννοώ ότι σιγά σιγά θα καταλάβει ότι πρέπει να μπορούμε να σιχαινόμεθα τους άλλους αλλά και να τους βγάζουμε το καπέλο, και να τους αρνούμεθα αλλά και να υποτασσόμαστε σε αυτούς. Να θέλουμε το καλό και να κάνουμε το κακό. Να πιστεύομε στους φίλους και να προδίδουμε τους φίλους. Αυτό εννοώ. Διαφορετικά δεν πρόκειται να επιβιώσει κανείς. Θα τρελαθούμε όλοι. Καταλάβατε;

(Ένας Νομοταγής Πολίτης – 1974).

Παπαδάκης Χρήστος
Συνημμένα
received_510231671183140.jpeg
received_510231671183140.jpeg (138.84 KiB) Προβλήθηκε 353 φορές
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Απάντηση

Επιστροφή στο “Extreme metal κυκλοφορίες / επανακυκλοφορίες”