The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Η γωνιά μου. Κειμενακια σε γνωστα και μη, ακουσματα, μονο και μονο για να αναμοχλεύουμε αναμνησεις.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Ark - Burn The Sun
Εικόνα

Η ’’Κιβωτος’’ του Tore Ostby προσπαθει να σωσει την Μουσικη απο τα επικινδυνα νερα των ’’ΜΗ’’ και των ’’ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ/ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ”και το επιτυγχανει.Ειναι οι Γενναιοι μιας σχολης(μαζι με ελαχιστους αλλους) που εχει βαλτωσει εκεινη την περιοδο και οι Ark δινουν το απαραιτητο φιλι ζωης.ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ,και αυτη ειναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Με την βοηθεια του λαρυγγικου χαμαιλεοντα,Jorn Lande,τον ανθρωπο που θα μπορουσε να τραγουδα ολες τις φωνες (αντρικες και γυναικειες) σε δισκο των Ayreon,ακροβατει αναμεσα στις μουσικες κορυφες διαφορετικων ηχοτοπιων και χρησμποιει αντιστοιχες ταιριαστες φωνες(αλλοτε θυμιζει Coverdale,αλλοτε Dio,αλλοτε Plant κ.α. )με μεγαλη ευκολια.Να σημειωθει οτι οι συνθεσεις ολων των τραγουδιων ειναι μια συμπραξη των Ostby/Macaluso/Lande και το αποτελεσμα δικαιωνει αυτην την ομαδικη προσπαθεια μιας και οι επιρροες τους και οι συμμετοχες τους ειναι τοσες πολλες και διαφορετικες που το τελικο αποτελεσμα ειναι Μοναδικο.Η παραγωγη ανηκει στον Tommy Newton(Victory) με την βοηθεια των Ostby/Macaluso και ο ηχος ειναι ο επιθυμητος.Κρυσταλλινος αλλα ζεστος συναμα.Μακρια απο τις prog παραγωγες των 90ς αλλα με την ιδια νοοτροπια και δινοντας βαση σε ΟΛΑ τα οργανα μιας και στο Prog Metal εχουν την ιδια σπουδαιοτητα και κανενα δεν παραμελειται σαν συνοδευτικο.
Η απολυτη ευχαριστηση κανοντας ακροαση αυτου του δισκου,ειναι οτι κρατα το ενδιαφερον μεχρι το τελος.Εχει τοσες ρυθμικες αλλαγες, διαφορετικες μουσικες φιλτραρισμενες, συναρπαστικες προκλησεις,καλοντυμενες ευκολομνημοντευτες μελωδιες,ενδιαφεροντες στιχους ,συναισθιματικες (απο)φορτισεις),σφαιρικες μουσικες αντιληψεις κτλ που καθε δευτερολεπτο παραμενεις με το στομα ανοιχτο,περιμενοντας τα 2 δευτερολεπτα κενου αναμεσα στα τραγουδια ωστε να παρεις και παλι μια βαθια ανασα.
Τι θα ακουσεις μεσα σε αυτο το δισκο ωστε να αξιζει αναμεσα στα 100 καλυτερα μιας ολοκληρης δεκαετιας?Heal the Waters για το απολυτο μπασιμο στα βαθια νερα.Υποθετο χαπι και ολα ηρεμουν γυρω σου εκτος απο την ιδια την Ενταση που μεταμορφωνεται σε νοτες και σου επιτιθεται.Μπασο-μπαζουκας,κιθαρα-ριβολβερ και πληκτρα-ακουστικες ναρκες.Αντεξες?Torn και πολυσχισμικα φωνητικα απο πλευρας Lande με μια δοση ειρωνιας.Πιασαρικος ηχος και κρουστα-κροταλα παλιας γιαπωνεζικης ταινιας.Τρελα και ευφυια να τρεμοπαιζουν στην οριακη τους γραμμη.Συνεχιζεις ακουγοντας το ομωνυμο Burn The Sun που ειναι πιο ευθυτενες,πιο μεταλ και πιο σκοτεινο,κατι σαν Evergrey,Tad Morose κτλ.Στο ημιμπαλαντοειδες Ressurection παιζουν με την σταδιακη κορυφωση,Ακουστικες κιθαρες και χαμηλους τονους στα φωνητικα ωστε να τα’’σπασουν’’ στο ρεφραιν και μετα παλι καταβαση.Και παμε ξανα...Ακουστε πως προφερει τις 3 μαγικες λεξεις ’’I feel alive...’’ .Ο ανθρωπος νιωθει οτι ανασταινεται πραγματικα,χαχαχα.Συνεχιζεις?Προκαλεις την τυχη σου?Absolute Zero.Ισως το κορυφαιο για μενα,Παρανοικο.Σαν να ανηκει στους Mayfair,στους Last Crack,σε οτιδηποτε δεν συμβιβαζεται,δεν καλουπωνεται.Μυριζεις κατι καψαλισμενο.Στα ρουθουνια σου...κατι δεν παει καλα με τον εγκεφαλο σου.Στο Just a Little ακουγονται Flamenco ρυθμοι,Μεσογειακη μυρωδια,πιασαρικοι τονοι φιλτραρισμενα μεσα απο προγκ μεταλλικα φιλτρα που αποσκοπουν να κρατησουν μακρια μονο τα εντελως εξωγενη στοιχεια.Οπως και να χει,αλλαγη πλευσης και αρκετα πιο ξεκουραστο σαν ακουσμα.Waking Hour και ΄΄πιο εκφραστικος πεθαινεις΄΄.Το μπασο βορβοριζει (δεν ξερω αν υπαρχει τετοια λεξη) αλλα αυτο με αναγκασε να γραψω αυτος ο ηχος.Επισης μια απο τις πολλες επιδειξεις/αποδειξεις του Macaluso στα ντραμς/κρουστα.Οκ,αν εχεις συμμετασχει σε 20 δισκους διαφορετικων μπαντων,πρεπει να εισαι το κατι παραπανω απο τον ντραμμερ που ΄΄βαραει΄΄ ακαταπαυστα.Ακομα την παλευεις?Μαλλον θα εισαι Προγκ Φαν.Ακου τωρα το Noose που αγαπα την υπερβολη.Το πιο Προγκ του δισκου και με τις 2 σημασιες που πηρε το ειδος.Και προοδευτικο,και τεχνικο,και επιδεικτικο,και οτι τελος παντων ακουσες και αγαπησες στις προγκ μεταλ μπαντες του παρελθοντος.Πιο Hard Rock ρυθμοι στο Feed the Fire,πιο ευθυμοι ρυθμοι,πιο ερωτιαρικοι,πιο Whitesnake γενικοτερα.Το I Bleed ειναι η μετριοτητα του δισκου,οχι οτι του λειπει κατι,απλα δεν κανει την υπερβαση.Και για το τελος η 9λεπτη μπαλλαντα Missing You που ξεκινα με σπαρακτικες κιθαρες του Ostby και ακολουθει η τρυφερη/κλαψιαρικη φωνη του Lande.Εδω το παιχνιδι κλεβει ατμοσφαιρα που δημιουργουν τα μαγικα δακτυλα του Olausson στο μαγικο μηχανημα που οι Γηινοι ονομασαν πληκτρα.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από LuciferSteele »

μπάντες σαν τους Ark λείπουν από το metal του σήμερα
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

Θα γίνω αιρετικός αλλά πότε δεν τους χώνεψα. Μπερδεμένοι μουσικά, υπερβολικά μεταμοντέρνοι στα αυτιά μου και γενικά κομμένοι και ραμμένοι για την νεο-μελωδική metallopop σκηνή που σε γενικές γραμμές προσπερνώ.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

αρκετα μοντερνοι,ναι. σιγουρα οχι μπερδεμενοι, χαχα
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από rbrigade »

Zippo190 έγραψε: Τρί 30 Ιαν 2018, 18:29 Θα γίνω αιρετικός αλλά πότε δεν τους χώνεψα. Μπερδεμένοι μουσικά, υπερβολικά μεταμοντέρνοι στα αυτιά μου και γενικά κομμένοι και ραμμένοι για την νεο-μελωδική metallopop σκηνή που σε γενικές γραμμές προσπερνώ.
Waste of talent. Όλη τους η προσφορά κάνα δυο τραγούδια που θυμίζανε progressive metal εκδοχή των White Snake. Άλλη μια ιερή αγελάδα λοιπόν!
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από theBox »

Αιρετικές αποψεις πραγματικά...Dargaard πολυ ωραίο το γραπτό και το ARK φυσικα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

King Diamond-Abigail

Εικόνα
Ο Βασιλιάς είναι ακόμα ζωντανός. Ζήτω ο Βασιλιάς. Μια φωνή που με την πρωτη επαφή σου μαζί της την κατατάσσεις σε λατρεία ή απέχθεια. Αν ανήκεις στους πρώτους είσαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχεις να κερδίσεις πολλά από την μουσική τους. O Kim Petersen (ο King Diamond δηλαδή) είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Εκτός από την ξεχωριστή του φωνή, είναι τρομερός μουσικοσυνθέτης, έντυνε τα προσωπικά του δημιουργήματα με σύντομες ιστορίες τρόμου και διάλεγε εξέχοντες μουσικούς να τον συνοδεύσουν (εννοείται ότι είχε πάντα τον Andy LaRocke στο πλευρό του, μια τεράστια μορφή στον χώρο σαν κιθαρίστας και συνθέτης αλλά και πλέον ως παραγωγός). Στην προσωπική δισκογραφία του King Diamond θεωρώ σχεδόν άπαντα δισκάρες με τα πρώτα πέντε του να έχουν αποκτησει μια αμετατόπιστη θέση στα μνημεία της Heavy Metal μουσικής. Και ο σημερινός κλήρος πέφτει στο Abigail (προσωπική θέση Νο3 για μένα) που έχει αγαπηθεί και από κουφούς μόνο και μόνο για την ιστορία, το εξώφυλλο και το βάψιμο του Βασιλιά. Αν μπορεί και να το ακούσει, τότε κλάψτα Χαράμπιγκαιλ...
Στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Ο Βασιλιάς Διαμαντής σκηνογραφεί στο μυαλό του το πρώτο ολοκληρωμένο κόνσεπτ, την πρώτη μικρή ιστορία του (η συγκεκριμένη θα συνεχίστει και το 2002 με το Abigail II) ,αυτήν της Abigail, της αγέννητης κόρης-δαίμονα (στο πολύ πολύ γενικό). Μια πραγματική τρομακτική εισαγωγή με νόημα και ουσία (μιλάμε για το 1987 παίδες, σου προκαούσαν δέος τότε, ειδικά με τις διάφορες ιστορίες που ακούγαμε, υπερβολικές και μη, περί του προσώπου του K.D.). Εν αρχεί, γίνηκεν το σόλο του Mike Denner (συνοδοιπόρος του στους Mercyful Fate, όπως επίσης και ο μπασίστας της μπάντας, Timi Hansen ) που διαπομπέυει τυχάρπαστους με κιθάρες στο χέρι και πληκτρολόγιο στο άλλο. Και μια δαιμονική φωνή εξαπολύεται. Λάθος, δύο. Πάλι λάθος. Τρεις είναι...και αυξάνονται. Τελικά ένας είναι και έχει φωνή διαμάντι, και ψυχή λέιζερ και την κόβει όπως θέλει. Κοψίματα από τους Andy και Mike, μελωδίες που υδρολισθούν με μεγαλύτερη ταχύτητα από όσο μπορεί να κρατήσει ο νους σου. Ατελείωτα σολαρίσματα, παρθενογενέσεις. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Πλαγιοκόπημα και από τις δυο πλευρές. Και μετά την εξασθένηση, η Διαβολική Φωνή. Και δεν ξεχνάμε ότι ο Mikkey Dee ξεκίνησε από εδώ να βασανίζει δέρματα, μαζί με αυτόν που βασάνιζε μετά τις ψυχές τους.
Το ’’Abigail’’ δεν είναι ο δίσκος που μπορείς να ξεχωρίσεις τραγούδια, να διαλέξεις αγαπημένα. Δεν υπάρχουν συμπληρώματα, δεν υπάρχουν κολπάκια. Ότι παίρνεις είναι αυθόρμητο, ζωντανό, σαν τους σκοτεινοπαραμυθένιους χαρακτήρες του. Μέσα στα 8 τραγούδια του (και μια εισαγωγή) θα νιώσεις το έρεβος να ζωντανεύει, τον τρόμο να καραδοκεί, την αγωνία να σου τεντώνει τα νεύρα (ειδικά αν διαβάζεις πρώτη φορά την ιστορία), μια ψύχρα να σε χαιδεύει. Και με τι όπλα; Δυο ζευγάρια εξάχορδες που αναπλάθουν τις ιστορίες του Παραμυθά και τις μετατρέπουν σε ηχητικούς παλμούς και συχνότητες κατευθείαν για βρώση. Και ο μουστακαλής (ναι, χωρίς κεφαλαίο μιας και του πήρε την θέση ένας Άγγλος) δημιουργεί ψευδαισθήσεις με τις Σειρήνες του. Οποια και να αποφύγεις, κάποια θα σε γραπώσει, κάποια θα σε σαγηνεύσει. Στριγκλίζει, σιχτιρίζει, προειδοποιεί, φοβάται, ειρωνέυεται, τρομάζει (πόσες φορές χρησιμοποίησα αυτήν την λέξη στο ίδιο κείμενο, δεν γίνεται να την αποφύγω για κανένα τρόμ...λόγο), κυριαρχεί, υπνωτίζει.... Ότι και να προσθέσεις, το κάνει με αυτήν την θαυματουργή φωνή του. Και τον συνοδεύει και ένα ρυθμικό ντουέτο που δεν σου επιτρέπει ούτε στιγμή να σταματήσεις να εκστασιάζεσαι από το χτύπημα. Τελειώνει σε λίγο το ’’Black Horsemen’’ και νιώθω ακόμα το μπάσο να με βομβαρδίζει. 10:20 το πρωί και κοιτώ έξω, έχει σκοτεινιάσει ή μου φαίνεται; Και είμαι και μόνος σπίτι....
\r\nΕχω και αυτό το ασπρόμαυρο γατί δίπλα μου, για καλό ήρθε;
Κλείνοντας με πιο τεχνικά θέματα και λεπτομέρειες, αναφέρω ότι όλες οι συνθέσεις είναι του King Diamond με εξαίρεση το ’’A Mansion in Darkness’’ μαζί με τον Andy LaRocke καθώς επίσης και τα ’’The 7th Day of July 1777’’ και ’’The Possession’’ μαζί με τον Denner. Στίχοι εννοείται όλοι δικοί του όπως πάντα ενώ παραγωγή και πάλι δική του με τη βοήθεια του Dee και Denner. Ηχογραφήθηκε στα Sound Track Studio (Κοπεγχάγη) ΄τελη 86-αρχές 97, με εξώφυλλο από το studio Dzyan, τον Thomas Holm και τον Torb Jorn Jorgenson. Ο δίσκος αφιερώνεται στον πατέρα του King Diamond. Αυτά. Πάω να ακούσω και κανένα άλλο τους τώρα...
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

Για τους ARK... δεν θα ξεχάσω ποτέ το κανονικό ΣΟΚ που έπαθα με το ντεμπούτο τους αλλά και με το επόμενο. Κυριολεκτικά όποτε επιστρέφω σε αυτούς τους δύο δίσκους ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, ανακαλύπτω καινούρια πράγματα.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Φανταζομαι οτι δεν ενδιαφερουν κανεναν εδω μεσα ακραια ακουσματα. Ελπιζω να γουσταρετε παλιους Anathema,χαχα

Anathema - Eternity

Εικόνα

Θυμάμαι σαν σήμερα να κυκλοφορεί το Serenades και να μου το πασάρουν σε μια αντιγραμμένη κασσέτα οι παλιότεροι μεταλλάδες της παρέας. Και λίγες μέρες αργότερα με κοροιδεύανε που στην ερώτηση ποιά τραγούδια μου άρεσαν, τους απαντούσα το J’ai fait une promesse(μαζί με Sweet Tears και Sleepless). Δεν είμουν μάλλον αρκετά σκληρός τότε. Ίσως να μην είχα και ενθουσιαστεί και τόσο πολύ. Και μετά βγήκε το The Silent Enigma.... Άμεση αγορά, εκατοντάδες ακούσματα, παντοτινή συνοδεία σε άπειρες στιγμές. Αγαπημένος μου υποκειμενικά και κάποτε θα του κάνω κατάθεση ψυχής. Αλλά σήμερα θα υπενθυνίσω στον εαυτό μου τον αγαπημένο μου αντικειμενικά, το ’’Eternity’’, μια τελειότητα από μόνης της, όπως και να την γυρίσεις, όπως και να την κοιτάξεις, όσο και να το κατακερματίσω για να βρω μια ατελής λεπτομέρεια. Ίδια ομάδα με το ’’ The Silent Enigma’’, ακόμα πιο δεμένη, πιο έμπειρη, πιο ώριμη. Και την 8 μέρα ο Θεός ξανάπιασε δουλειά και ιδού τα αποτελέσματα. Οι άνθρωποι δεν είναι για πάντα, η αψεγάδιαστη μουσική είναι.
Μερικές φορές δεν χρεάζεται να ακούσεις κάτι πολύπλοκο ή δύσκολο για να ενθουσιαστείς ή να σε αγγίξει. Λίγα πλήκτρα, καμμιά ακουστική κιθάρα, ένα παιδικό γέλιο ή κλάμα. Η τελετή κλήτευσης θλιμμένων αγγέλων διαρκεί μια ώρα και μια αιωνιότητα. Οι αδερφοί Cavanagh είναι η πεμπτουσία της μελαγχολίας, είτε στον τομέα της φωνής είτε στην μουσική. Τραβάει την φωνή του σαν να μην υπάρχει αύριο, θρηνεί για την ύπαρξη του, χύνει δάκρυα από το στόμα (’’The Beloved ’’) . Ο άλλος είναι χειρότερος. Ματώνει τα δάκτυλα του πάνω σε συρμάτινες χορδές και αφήνει τις στάλες να πέσουν πάνω στον ενισχυτή του και να ακουστεί σαν ήχος, σαν μουσική μελωδία. Συμφορά σε όσους θέλουν να ακουστούν σαν τους Anathema του Eternity. Αδύνατο να ακουστείς τόσο απογοητευμένος και να το μετατρέψεις σε παλμούς, δονήσεις και συχνότητες. Τα πλήκτρα του (που τα μοιράζεται με τον Leslie Smith των Cradle Of Filth εποχής ’’Cruelty And The Beast’’) απαθλιώνουν ακόμα περισσότερο τον ψυχισμό σου, απορροφόντας ακόμα και την ελάχιστη ελπίδα για κάτι θετικό σε αυτή τη ζωή. Έχω ακούσει ακόμα μόνο 3-4 τραγούδια και ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει. Μόνο τσιμπήματα στην καρδιά, καρφώματα στο μυαλό. Και παραισθήσεις στο eternity part II, ένα γαλαξιακό ταξίδι με στάσεις μόνο στους πλανήτες Λύπη και Πόνο. Και συνεχίζουν να τραβούν αυτήν την συναισθηματική φόρτιση στα όρια με μια διασκευή στο ’’Hope’’ του Roy Harper (Whatever Happened to Jugula? 1985) που το μεταμορφώνουν σε ένα μουσικό δράμα. Είναι και αυτό το κιθαριστικό ναρκωτικό που σου προσφέρουν που δίνουν στην διασκευή ένα άλλο πρόσωπο. Πραγματική διασκευή, αναθεώρηση, βελτίωση.
Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσεις σε κάποιο τραγούδι, να αγνοήσεις κάποια τους σύνθεση. Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Patterson μιας και έξι από τις συνθέσεις ανήκουν σε αυτόν. Μουσική ευφυία. Μπορεί το μπάσο του να μην πρωταγωνιστεί (οκ, το ’’Far Away’’ είναι εξαίρεση) αλλά το μυαλό του το κάνει με περίσσια χάρη. Οι δικές του συνθέσεις είναι ακόμα πιο χαρισματικές, πιο επίπονες. Η χασούρα, η ψυχεδέλεια και το κενό πρέπει να ήταν οι Μούσες του. Πάντως παρόλη τον βουκολικό τους ρυθμό και το νιώσιμο σαν αρνί που υα ευχαριστούσε να σφαχτεί, αρκετές φορές υπάρχει ένας πιο ζωντανός ρυθμικός τόνος με καίρια χτυπήματα. Και βροχή από κραυγές αγωνίας και πόνου. Χρονοπαγίδα. Με έστειλε πίσω 18 χρόνια, τότε που έπνιγα τις δύσκολες μου στιγμές στην μουσική και η Μουσική λειτουργούσε ώς Καθαρτήριο και είχε αποτέλεσμα. Τελικά είμαι πιο δυνατός από όσο νομίζω. Έφτασα στο ’’Cries on the Wind ’’ και παρόλο το πνιγηρό συναίσθημα που με έχει καταβάλλει, συνεχίζω να αφουγκράζομαι στους ήχους του. Λίγα λεπτά μείνανε και θα δραπετύω από την ζοφερότητα..Ευτυχώς ζωντανεύουν προς το τέλος. Ανάληψη προς τον Μουσικό παράδεισο... Δοκιμάστε το.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

dargaard-79 έγραψε: Τρί 30 Ιαν 2018, 22:14 King Diamond-Abigail

Σοκαριστικά δυνατός δίσκος. Θυμάμαι που το είχα σε αντεγραμμένη κασέτα (αυτές που ακούνε οι χίπστερ τώρα και πλασάρουν σαν κορυφαία ποιότητα ήχου) και προσπαθούσα να φτιάξω το λογότυπο. Δυστυχώς δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να διαβάσω τους στίχους αν και πλέον πρέπει. Δισκάρα από τις λίγες, με έμπνευση να φτάνει σχεδόν στο τέρμα (τερμάτησε στο "Them"). Ειδικά στο "Arrival" που μπαίνει ο King είναι ανατριχίλα η ίδια...
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Αν τους διαβασεις τωρα, δεν νομιζω να συγκινηθεις και ιδιαιτερα. Αν εισαι 15χρονος ομως, ε μια αυρα τρομου στην προκαλει. Ε δεν ειχαμε ακουσει και πολλους με τετοια φωνητικα τοτε (ουτε τωρα) που να μπορουν να κανουν τοσες πολλες διαφορετικες φωνες, φαλτσετος και όλα αυτα συγκαλλυμενα με αντιστοιχους χαρακτηρες που ο ιδιος ειχε επινοησει.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

dargaard-79 έγραψε: Πέμ 01 Φεβ 2018, 09:20 Αν τους διαβασεις τωρα, δεν νομιζω να συγκινηθεις και ιδιαιτερα. Αν εισαι 15χρονος ομως, ε μια αυρα τρομου στην προκαλει. Ε δεν ειχαμε ακουσει και πολλους με τετοια φωνητικα τοτε (ουτε τωρα) που να μπορουν να κανουν τοσες πολλες διαφορετικες φωνες, φαλτσετος και όλα αυτα συγκαλλυμενα με αντιστοιχους χαρακτηρες που ο ιδιος ειχε επινοησει.
Ακόμα και σήμερα με εντυπωσιάζει η ιδιοφυϊά του King Diamond, τόσο στο συνθετικό όσο και στο στιχουργικό τομέα. Θυμάμαι μικρός που είχε αγοράσει ο αδελφός του το "The eye" και το "Them" και τα είχαμε λιώσει. Πραγματικός τρόμος!
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Priamos »

Το Eternity μου αρεσε απο αρκετα παλια, αλλα μπερδευτηκα και σε τραμπα με τον κολλητο μου του ζητησα το Silent Enigma που το σκυλοβαρεθηκα. x_x Ετσι ξεμεινα με το SE που δε μου αρεσει και δεν εχω ακομα το Eternity! Επισης, οι αγαπημενοι μου Primordial φαινεται οτι εχουν ακουσει αρκετα Anathema.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τον συμφερτό που λέγεται Anathema, Amorphis, The Gathering και γενικά δεν την πάλεψα ποτέ με αυτό το υφάκι των πρώην death/doom metal νύν casual/post-rock/indie hipsters. Ενδεχομένως να ρίξω μια αυτιά αλλά κάθε φορά που ανακαλώ αυτά τα ονόματα θυμάμαι την σχεδόν εμμονική λατρεία των συνταχτών στην Anneke Vanκάτι και το circle jerking που έπεφτε στο όνομα της (με ταυτόχρονη αισθητική υποτίμηση της Lita Ford σε άθρο για τις γυναίκες στο metal).
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”