The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Metal Church - Metal Church

Εικόνα

Χαράς ευαγγέλια για πολλούς από εμάς που οι Metal Church επιστρέφουν με καινούριο δίσκο και τον Mike Howe πίσω από το μικρόφωνο. Οι πρώτοι πέντε δίσκοι τους είναι ιεροί για τους λάτρεις του Speed Metal και εκτός από την αλλαγή του άλλου Θεού-τραγουδιστή, David Wayne (R.I.P. 2005/γάγγρενα) , η ομάδα παρέμεινε σχεδόν ίδια. Στην δισκογραφία τους έχουν τόσα τραγούδια που έχουν λατρευτεί που αποκλείεται να μη τους ερωτευτεί κάποιος που θα έρθει σε επαφή με την μουσική τους. Δυστυχώς η φυγή του Howe to 1995 και η επιστροφή του Wayne τρία χρόνια αργότερα, δεν κατάφερε να κρατήσει το ποιοτκό σερί δίσκων και το ‘’Masterpeace’’ να είναι κατώτερο των προκατόχων του. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ο Wayne αλλάζει στρατόπεδο και μαζί με τον έτερο αρχικό κιθαρίστα Wells κυκλοφορούν δίσκο σαν Wayne και βαπτίζουν τον μοναδικό τους δίσκο…Metal Church. Σύγχυση και άσχημες καταστάσεις. Τουλάχιστον το παρόν τους φαίνεται θετικό αλλά όπως και να χει, θα υπάρχουν πέντε διαμάντια να μας θυμίζουν παντοτινά της ύπαρξη των Metal Church.

Το ‘’Metal Church’’ ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 1984 μετά από την ύπαρξη λιγοστών ντέμος και περιέχει 8 ευλογημένα τραγούδια (και μια διασκευή). Τα τέσσερα από αυτά είχαν ακουστεί και αγαπηθεί ήδη μιας και περιέχονταν στις ντεμοκασσέτες των τριών προηγούμενων χρόνων και έτσι δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο να αγαπηθεί ο δίσκος από το φανατικό κοινό τους που ήδη αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Ο δίσκος ξεκινά με καινούριο υλικό και δείχνει αμέσως τα δόντια του. Οι κιθάρες γλιστράνε ασάλιωτες και πλέκουν ριφολογίες τυπολογίες στην Ιερά Βίβλο της Κιθάρας. Το σκηνικό παραμένει ίδιο σε όλη την Λειτουργία, την ακρόαση ήθελα να γράψω. Στακάτοι ρυθμοί που προσφέρονται προς σπασμωδικές κινήσεις, χορδές που τις χρησιμοποιούν ως νήματα και τα συστρέφουν ασύστολά και μια χαρακτηριστική, εγκωμιαστική φωνή που οι αρετές του είναι αναρίθμητες και τις ζυγίσει όπως και όποτε θέλει προς όφελος του.

Οι συνθέσεις είναι όλες των Wayne, Vanderhoof, Wells και η χημεία μεταξύ τους είναι ανεπανάληπτη. Το ορχηστρικό τραγούδι ακούγεται ανεξέλεγκτο, σαν τραίνο που εκτροχιάζεται και καίει τις μεταλλικές ράγες. Και καπάκι το ‘’Gods Of Wrath’’, ένα από τα τραγούδια που είναι ικανά να σε κάνουν να αγοράσεις ολόκληρο δίσκο για χάρη τους. Προορισμένο για την κορυφή, με σολαρίσματα που πυρπολούν τα ηχεία και ένα λαρύγγι που ταλανίζει την διάσταση του ήχου. Η συνέχεια του δίσκου δεν υστερεί σε τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ταχύτατοι, σαδιστικά περίτεχνα και συνάμα σκληρά, με άφθονη όρεξη και ιδέες. Και κάποια στιγμή, ξεχύνεται το ‘’Battalions’’ με τάγματα από ριφς που εξοστρακίζονται και σε παίρνουν αμπάριζα. Εδώ πιάνουν συνθετικό ζενίθ, ένα τραγούδι περήφανο για κάθε ηχητικό του δευτερόλεπτο. Εκπέμπουν μεταλλικά σήματα και εκχέουν λιωμένο μέταλλο μέσα σου. Αγαπημένο ανάμεσα σε αγαπημένα τραγούδια. Το ‘’Metal Church’’ κλείνει με μια αχρείαστη διασκευή σε Deep Purple. Καθόλου άσχημη, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο ή ενδιαφέρον. Με 8 τραγούδια ο δίσκος θα έφτανε το ΑΠΟΛΥΤΟ.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Metropolis - Unsure Destination

Εικόνα

Οπαδοί και συγκροτήματα μιλάνε για αδικία. Οι οπαδοί θα ήθελαν κάποια συγκροτήματα να γίνουν πιο γνωστά ή να αναγνωριστούν πιο πολύ οι αξίες τους και μπάντες που θεωρούν πως θα έπρεπε η τύχη και οι συνθήκες να τους φερθούν ευνοικότερα. Πόσες όμως απίστευτες συνθετικά μπάντες υπάρχουν που δεν τους αναφέρουν καν τα Metal Archives, εκεί που βρίσκεις οποιαδήποτε μικρή μπάντα που έβγαλε ένα άθλιο ντέμο σε 20 κασέτες. Και όμως οι Metropolis από την Αμερική δεν αναφέρονται πουθενά. Μήπως δεν είναι metal; Είναι, και πολύ περισσότερο από χιλιάδες άλλους. Μήπως δεν είναι progressive; Είναι σε όλα τους και πάλι δεν έχουν καμιά αναφορά από τους λάτρεις και τον Τύπο του είδους.

Οι πληροφορίες που ξέρουμε για την μπάντα είναι ελάχιστες (και βασίζονται όλες στο βιβλιαράκι του cd). Μας έρχονται από Αμερική (Νέα Υόρκη) και έχουν μόνο ένα και μοναδικό δίσκο, το ‘’Unsure Destination’’ που κυκλοφόρησε το 1994 με όλες τις συνθέσεις να είναι γραμμένες μεταξύ 1991-93. Κυκλοφόρησε από την TMI, σε παραγωγή Glenn Arthur και των ίδιων των Metropolis. Οι Metropolis είναι οι Jon Zimmerman (Φωνή), Stephen D. Harris (κιθάρες/πλήκτρα), Greg Stenz (κιθάρες), Scott Tuttle (μπάσο) και Jay Ovittore (ντραμς). Οι μουσική είναι γραμμένη από τον Harris εκτος του ‘’Endless Tides’’ που ανήκει στον έτερο κιθαρίστα Stenz. Επίσης οι περισσότεροι στίχοι είναι και αυτοί του Harris (όχι όμως όλοι). Όλες οι άλλες πληροφορίες δεν νομίζω να ενδιαφέρουν κανένα εκτός ίσως του ότι το εξώφυλλο είναι φτιαγμένο από κάποιον Trever Talbert. Τέρμα με λόγια, let the music flow.

¨Ότι και να γράψω για αυτό τον δίσκο είναι λίγο. Τέχνη. Μουσική με πρώτο συνθετικό, όντως την Μούσα. Παικταράδες, μεταμορφώνουν τα όργανα τους σε δίαυλους καλλιτεχνίας. ¨Όλα τα όργανα ακούγονται εξίσου ισοδύναμα και στην ίδια ένταση και μοιράζονται το ίδιο πάθος και μερίδιο σε αυτό το ατελείωτο Θαύμα. Θα ακούσεις Prog Rock με heavy metal δυναμικές και ακόμα και jazz/funky ακολουθίες. Συνθετικές ιδέες και συλλογισμοί ζωγραφισμένοι στα ιστία που ανεμοδέρνονται σε κάθε κατεύθυνση αλλά με σίγουρη πορεία και προορισμό. Την καλλιτεχνική και αισθητική ποιότητα. Να σας γράψω ότι παίζουν με απόλυτη ευκολία στο αυτί και οι χορδές διασχίζουν κάθε φυσική δυσκολία με ροπή προς την τελειότητα. Κάνουν το δύσκολο να φαίνεται πανεύκολο. Το Γόρδιο δεσμό σαν δέσιμο κορδονιών. Κανείς τους δεν παίζει ακίνδυνα ή βαρετά και μονότονα. Αλλαγή στην αλλαγή, με εμφανή εχθρότητα στα παρωχημένα και επαναλαμβανόμενα, καταφέρνουν να ταυτίσουν τις συνθέσεις και το παίξιμο τους σε τίποτα λιγότερο του Τέλειου. Αυτό κύριοι είναι η προοδευτική μουσική, το prog rock/metal.

To ‘’Unsure Destination’’ διαρκεί πάνω από μια ώρα και περιέχει δέκα τραγούδια να τα ακούς καθημερινά χωρίς να σε κουράζουν ούτε δευτερόλεπτο. Είναι και η φωνή του Jon που σου χαιδεύει τα αυτιά με την γλυκύτητα της φωνής του. Ένας αστερισμός ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας. Μυρώνει την έτσι και αλλιώς ευωδία του ήχου τους. Το νιώθεις σε κάθε χτύπημα, σε κάθε τίναγμα, σε κάθε ηλεκτρικό φορτίο που σε διαπερνά ότι η μουσικής τους είναι προιόν εσωτερικής φαντασίας και όχι εξωτερικού κατασκευάσματος. Είμαι σίγουρος ότι όταν προβάρανε την μουσική τους στο στούντιο, θα χαν τα μάτια τους κλειστά και απλά θα παίζανε.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Ozzy Osbourne - The Ultimate Sin

Εικόνα

Είναι κάποιες μπάντες ή τραγουδιστές (και λιγότερα συχνά κιθαρίστες) που έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν 67χρονο τραγουδιστή, ο οποίος υπήρξε μέλος της πρώτης Heavy Metal μπάντας του πλανήτη. Ο λόγος βέβαια για τον Ozzy (Osbourne). Δεν χαραμίζω παραπάνω χρόνο μιλώντας για τα πρώτα 8 άλμπουμς των Black Sabbath ούτε για την προσωπική του καριέρα ή ζωή. Μεταφέρομαι απλά και μαγικά στο 1986, τότε που κυκλοφόρησε το ‘’The Ultimate Sin’’, τον τέταρτο δίσκο του ως Ozzy. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι προσωπικά τον θεωρώ αγαπημένο, ακόμα και σε σχέση με τα δυο πρώτα του διαμάντια. Τον απολαμβάνω κάθε φορά και στο σύνολο, όσο εμπορικός και να μου ακούγεται.

Διασκεδαστικό και απηχητικό (πιασάρικο) άλμπουμ. Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί και σε παρασέρνουν στο τρελό χορό τους. Η φωνή του Ozzy, μια και μοναδική. Ακμαιότατη εκείνη την εποχή κελεύει τα κορμιά μας να λικνιστούν στις πληκτροφόρες μελωδίες. Ο Jale Lee κατέχει μαγικά δάκτυλα και μετατρέπει κάθε άγγιγμα σε χρυσό. Δεν υπάρχει κραιπάλη σε κάποιο όργανο και όλα ακούγονται αλληλοεξαρτώμενα. Γέφυρες, λούπες, επωδοί, όλα γραμμένα έτσι ώστε να τραγουδιούνται δυνατά μέσα σε clubs και συναυλίες όσο πιο δυνατά αντέχει η φωνή σου. Το ‘’Ultimate Sin’’ έσπασε ρεκόρ σε πωλήσεις air guitar χάρη σε τραγούδια σαν το ‘’Secret Loser’’. O Όζζυ έχει εξουσιοδοτήσει τους συμπαίκτες του να νιώσουν ελεύθερα και να παίξουν όπως νιώθουν και αυτό το συναίσθημα περνά και στον ακροατή. Εξάλλου όλες οι συνθέσει είναι καρπός συνεργασίας του Ozzy με τον Lee εκτός του ‘’Shot In The Dark’’ που ανήκει στον Ozzy/Soussan.

Κάθε σύνθεση του δίσκου είναι αρκετή για να αγαπήσει κάποιος αυτόν τον δίσκο. Ο γραφόντας λατρεύει το ‘’Thank God For The Bomb’’. Η χροιά του Ozzy τον εξιτάρει στα κουπλέ, η ειρωνεία στους στίχους τον βάζει και σκέφτεται, το βασικό ριφ τον περνά από εξετάσεις για τον λόγο ύπαρξης μουσικής, το ρυθμικό μέρος τον μετατρέπει σε παιδάκι που γυρνά το κεφάλι του δεξιά –αριστερά 180 μοίρες. Its only rock ‘n’ roll που λέει και ο θείος. Τα ίδια και χειρότερα παθαίνει στο ‘’Killer Of Giants’’ με τις μελωδίες να γατζώνονται στο μυαλό του και να μην λένε να φύγουν ούτε την ώρα του ύπνου. Ξεκινά ατμοσφαιρικά με κιθάρες και πλήκτρα σε πρωταρχικό ρόλο μέχρι να αρχίσει ο τραβαδούρος να μαγεύει με τον τρόπο του και ο Castillo να διεκδικεί την δύναμη να κατευθύνει την ένταση του τραγουδιού με τα χτυπήματα του. Ρε τι να λέμε τώρα. Όσο κερί και να χουν τα αυτιά σου, ότι μουσική και να ακούς, δεν παίζει να ακούσεις το ‘’Fool Like You’’ με συνοδεία μιας μπύρας και να μην τα απολαύσεις αμφότερα λίγο παραπάνω από τι μόνα τους. Το ‘’Ultimate Sin’’ θα παρεμείνει παντοτινή δισκογραφική παρέα μας, δεκαετίες μετά.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

Καλά το "Temple of shadows" είναι ίσως ότι καλύτερο έβγαλαν ποτέ.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Παρ 21 Σεπ 2018, 17:25 Metropolis - Unsure Destination

Εικόνα

Οπαδοί και συγκροτήματα μιλάνε για αδικία. Οι οπαδοί θα ήθελαν κάποια συγκροτήματα να γίνουν πιο γνωστά ή να αναγνωριστούν πιο πολύ οι αξίες τους και μπάντες που θεωρούν πως θα έπρεπε η τύχη και οι συνθήκες να τους φερθούν ευνοικότερα. Πόσες όμως απίστευτες συνθετικά μπάντες υπάρχουν που δεν τους αναφέρουν καν τα Metal Archives, εκεί που βρίσκεις οποιαδήποτε μικρή μπάντα που έβγαλε ένα άθλιο ντέμο σε 20 κασέτες. Και όμως οι Metropolis από την Αμερική δεν αναφέρονται πουθενά. Μήπως δεν είναι metal; Είναι, και πολύ περισσότερο από χιλιάδες άλλους. Μήπως δεν είναι progressive; Είναι σε όλα τους και πάλι δεν έχουν καμιά αναφορά από τους λάτρεις και τον Τύπο του είδους.

Οι πληροφορίες που ξέρουμε για την μπάντα είναι ελάχιστες (και βασίζονται όλες στο βιβλιαράκι του cd). Μας έρχονται από Αμερική (Νέα Υόρκη) και έχουν μόνο ένα και μοναδικό δίσκο, το ‘’Unsure Destination’’ που κυκλοφόρησε το 1994 με όλες τις συνθέσεις να είναι γραμμένες μεταξύ 1991-93. Κυκλοφόρησε από την TMI, σε παραγωγή Glenn Arthur και των ίδιων των Metropolis. Οι Metropolis είναι οι Jon Zimmerman (Φωνή), Stephen D. Harris (κιθάρες/πλήκτρα), Greg Stenz (κιθάρες), Scott Tuttle (μπάσο) και Jay Ovittore (ντραμς). Οι μουσική είναι γραμμένη από τον Harris εκτος του ‘’Endless Tides’’ που ανήκει στον έτερο κιθαρίστα Stenz. Επίσης οι περισσότεροι στίχοι είναι και αυτοί του Harris (όχι όμως όλοι). Όλες οι άλλες πληροφορίες δεν νομίζω να ενδιαφέρουν κανένα εκτός ίσως του ότι το εξώφυλλο είναι φτιαγμένο από κάποιον Trever Talbert. Τέρμα με λόγια, let the music flow.

¨Ότι και να γράψω για αυτό τον δίσκο είναι λίγο. Τέχνη. Μουσική με πρώτο συνθετικό, όντως την Μούσα. Παικταράδες, μεταμορφώνουν τα όργανα τους σε δίαυλους καλλιτεχνίας. ¨Όλα τα όργανα ακούγονται εξίσου ισοδύναμα και στην ίδια ένταση και μοιράζονται το ίδιο πάθος και μερίδιο σε αυτό το ατελείωτο Θαύμα. Θα ακούσεις Prog Rock με heavy metal δυναμικές και ακόμα και jazz/funky ακολουθίες. Συνθετικές ιδέες και συλλογισμοί ζωγραφισμένοι στα ιστία που ανεμοδέρνονται σε κάθε κατεύθυνση αλλά με σίγουρη πορεία και προορισμό. Την καλλιτεχνική και αισθητική ποιότητα. Να σας γράψω ότι παίζουν με απόλυτη ευκολία στο αυτί και οι χορδές διασχίζουν κάθε φυσική δυσκολία με ροπή προς την τελειότητα. Κάνουν το δύσκολο να φαίνεται πανεύκολο. Το Γόρδιο δεσμό σαν δέσιμο κορδονιών. Κανείς τους δεν παίζει ακίνδυνα ή βαρετά και μονότονα. Αλλαγή στην αλλαγή, με εμφανή εχθρότητα στα παρωχημένα και επαναλαμβανόμενα, καταφέρνουν να ταυτίσουν τις συνθέσεις και το παίξιμο τους σε τίποτα λιγότερο του Τέλειου. Αυτό κύριοι είναι η προοδευτική μουσική, το prog rock/metal.

To ‘’Unsure Destination’’ διαρκεί πάνω από μια ώρα και περιέχει δέκα τραγούδια να τα ακούς καθημερινά χωρίς να σε κουράζουν ούτε δευτερόλεπτο. Είναι και η φωνή του Jon που σου χαιδεύει τα αυτιά με την γλυκύτητα της φωνής του. Ένας αστερισμός ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας. Μυρώνει την έτσι και αλλιώς ευωδία του ήχου τους. Το νιώθεις σε κάθε χτύπημα, σε κάθε τίναγμα, σε κάθε ηλεκτρικό φορτίο που σε διαπερνά ότι η μουσικής τους είναι προιόν εσωτερικής φαντασίας και όχι εξωτερικού κατασκευάσματος. Είμαι σίγουρος ότι όταν προβάρανε την μουσική τους στο στούντιο, θα χαν τα μάτια τους κλειστά και απλά θα παίζανε.
Εκπληκτικό άλμπουμ. Πολύ καλό κείμενο.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Soul Cages - Moments

Εικόνα

Μου είναι δύσκολο να γράφω για βιώματα ζωής που απλά τυγχάνει να περικλείονται με μουσικές νότες. Οι progsters Soul Cages ανήκουν σε αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα που δικαιούνται μιας τέτοιας σύγκρισης. Γερμανοί progsters που έδωσαν περισσότερο βάση στον λυρισμό παρά στην επίδειξη τεχνικής. Δυο ντέμος που το ένα δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας και έχουμε ένα λόγο να ζούμε. Με ένα ντεμπούτο που μόνο δείγμα λατρείας θα μπορούσε να είναι τοτέμ λατρείας. Το επόμενο τους ΘΑΥΜΑ ονομάστηκε ‘’Moments’’ και το διαλέγεις και μόνο τουμαζί σου στο νησί ώς ναυαγός ή στο μοναστήρι για μοναχός. Εκεί πιάσανε και το ζενίθ τους με ένα τρίτο δίσκο να μην στερείται ποιότητας αλλά να είναι ένα σκαλί χαμηλότερα από τα δυο πρώτα τους. Διάλυση (ή πιο σωστά, δισκογραφική αποχή) το 1999 και γι αυτούς όπως και χιλιάδες άλλες prog metal μπάντες και επανασύνδεση το 2013 με ένα νέο δίσκο που τιμά το όνομα τους και το είδος. Τους είδαμε και ζωντανά και μπορούμε να πεθάνουμε ήσυχοι πλέον.

Τι να πρωτογράψω για το ‘’Moments’’; Δεν είναι από τους δίσκους που έχουν τις στιγμές τους. Είναι όλος ο δίσκος μια κορυφαία στιγμή. Βασικό συστατικό τους ο λυρισμός και η ατμόσφαιρα. Η πόρτα προς την μαγική στιγμή που η μουσική σε συνεπαίρνει και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην ζωή σου. Η μουσική συγκινεί με την αγάπη τους προς τον συναισθηματικό τομέα παρά τον τεχνικό ενώ παράλληλα φαίνεται ότι έχουν τις δυνατότητες να παίξουν τα ….άπαιχτα. Η φωνή του Thorsten μοναδική, καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συχνοτήτων, άλλοτε ακούγεται νοσταλγικός, άλλοτε μελαγχολικός και άλλοτε πιο παγωμένος. Πολλές ακροάσεις, πολλές σκέψεις και ατελείωτες θύρες να ανοίξεις και να διαβείς χωρίς φόβο. Κάθε νότα σε παρασέρνει στο κόσμο που η συγχορδίες που αναβλύζουν φως και εσωτερικό συναισθηματισμό. Δακρύζω πνευματικά στους ήχους του ‘’Naked World’’, του ‘’Moments’’’ και του ‘’Impressions’’ μέχρι απόλυτου στεγνώματος. Είναι τέτοιες οι αρμονικές τους προεκτάσεις που σκεπάζουν όλο το πεδίο όσο τα ριφς χτενίζουν κάθε ηχητικό τετραγωνικό χιλιοστό. Και μέσα στην ειρηνική σιωπή τους ακούγονται φωνητικά ξεσπάσματα, αντρικά και μερικές φορές γυναικεία.

Ακούστε κάθε όργανο ξεχωριστό, απομονώστε κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά και νιώστε την μαγεία και την χημεία που χρειάστηκε για την διεκπεραίωση αυτού του κομψοτεχνήματος. Κάθε μέλος της μπάντας γνωρίζει πώς να σε αγγίξει και να σε γεμίζει συναισθήματα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορεί να σου προκαλέσει η μουσική. Μουσική (με Μ κεφαλαίο) για την ακρίβεια, μιας και 8 Μούσες, μια για κάθε τραγούδι, επικαλούνται και προσφέρουν όλο τους το Είναι σε ισόρροπη συνεργασία με την σύνθεση του συγκροτήματος. Και αν η μουσικοσύνθεση είναι ομαδική δουλειά και αγγίζουν την κορυφή, οι στίχοι δεν δικαιούνται λιγότερους επευφημισμούς. Αρτιστικοί, εσωστρεφείς και πολύ έξυπνοι και εκδηλωτικοί, οι στίχοι είναι γραμμένοι είτε από τον κιθαρίστα Knut είτε από τον παλιό τους τραγουδιστή Frank. Όλα υποδεικνύουν ένα άψογο και άμωμο δείγμα προοδευτικής μουσικής και το εξώφυλλο του Winfried Groke συντελεί και αυτό. Πρόοδος, Τέχνη και τεχνική και πάνω από όλα συναισθηματισμός λυρισμός.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Thunder Rider - Tales of Darkness and Light

Εικόνα

Epic Metal δεν είναι μόνο οι Manowar και οι όμοιοι τους. Τραχείς και πολεμοχαρείς. Υπήρχαν και πιο μελωδικοί αντιπρόσωποι αυτής της σκηνής όπως οι Warlord αλλά και πιο άγνωστες μπαντάρες όπως οι Longing’s Past (πρώην Enchanter) και οι Thunder Rider. Οι Καναδοί κυκλοφόρησαν μερικά ντέμος την δεκαετία των 80ς και μόλις στο τέλος της (1989) έβγαλαν το πρώτο τους δίσκο, ‘’Tales Of Darkness And Light’’. Απερίγραπτη μαγεία με αγαπημένο ξόρκι να σου σηκώνει την τρίχα σε όλο το κορμί σου για μισή ώρα. Και επειδή αν η μουσική σου είναι απλά η απόδειξη εσωτερικής ανάγκης για εξωτερίκευση συναισθημάτων χωρίς βιασύνες και υποχρεώσεις, το θαύμα επαναλαμβάνεται με το δεύτερο μέρος του μόλις το 2002. Αυτοχρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες σε cds (1997 ή πρώτη), δύσκολες να βρεθούν αλλά γι αυτό υπάρχει το ‘’κατέβασμα’’ και οι ‘’μουσικοσωλήνες’’.

Η απόλυτη μαγεία του επικού ήχου είναι εδώ, χωρίς ίχνος προσποίησης και ψεύδους. Ο αρχηγός, ο πανύψηλος Johnny Black Wing έχει ινδιάνικες ρίζες και τις τιμά. Κάθε λέξη που τραγουδά, την πιστεύει την νιώθει. Το ίδιο ισχύει και για την μουσική υπόσταση του δίσκου. Αρχή με το ‘’Death To Death’’, μια ομαδική σύνθεση. Επιβλητική φωνή, επική ατμόσφαιρα από πλήκτρα και κιθάρες που εγχαράσσουν πάνω στην μνήμη μας παντοτινά τα μοναδικά τους ρίφς. Μυθικά περάσματα που χαρακτηρίζονται από ένα σχετικά αργό αλλά άκρως ρυθμικό καβαλίκευμα. Το μπάσο ακούγεται ζωντανό και τα τύμπανα χορεύουν τους δικούς τους πολεμικούς ρυθμούς. Το ‘’Electric Chair’’ είναι πιο ευθυτενές και ροκάρει πιο άμεσα. Μια ολόδικη σύνθεση του Blackwing, το ‘’Executioner’’ , με εκπληκτικό παίξιμο στα τύμπανα και πυρακτωμένες εμβολισμούς από τις χορδές που πάλλονται ασταμάτητα. Άλλη μια σύνθεση του Blackwing το ‘’For Christ’s Sake’ βρίσκεται μόνο στην έκδοση του cd και έχει Χριστιανικό/θετικό στίχο. Και εδώ η ατμόσφαιρα αγκαλιάζει την συνθετική και εκτελεστική ομορφιά των υπολοίπων και παραδίδει ένα τραγούδι δύο ταχυτήτων.

Το ‘’Raindance’’ ξεκινά με ένα ινδιάνικο κάλεσμα και συνεχίζει σε ένα πιο επικό τόνο. Εδώ τα ρίφς επιτάσσουν της προσοχής μας ενώ ο Johnny κραυγάζει φωνές απελπισίας και στενοχώριας. Τα δάκτυλα γλιστράνε στις ταστιέρες και τα χέρια και τα πόδια του Pat παρελαύνουν με ακριβή συγχρονισμό. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου λέγεται (ω μα τι σύμπτωση) Blackwing. Και μόνο αυτή την σύνθεση να περιείχε το ‘’Tales..’’, θα άξιζε να αγοραστεί ή έστω ακουστεί. Αρμονίες κατακλύζουν τα αυτιά μου και αδυνατώ να περιγράψω με λόγια τον Τέλειο συνθετικό οίστρο. Πέντε λεπτά υπερπληρώνονται με έμπνευση. Το βασικό ριφ, ο τρόπος που τραγουδά, τα κοψίματα και γυρίσματα προς χάρη της αντίθεσης, το φλάουτο, το..το… Στο ‘’Galaxy ‘’οι νότες πλέον έχουν σχήματα σαν σύννεφα στο μυαλό μου και το μπάσο με ξυπνάει από την ουτοπική μουσική νιρβάνα μου με τον όγκο του. Το φλάουτο ζωγραφίζει πάνω στο καμβά και τα κιθαριστικά μέρη ξεδιπλώνουν νοσταλγικές και φανταστικές οπτασίες. Ο δίσκος κλείνει με το ‘’Preacher’’, επίσης ευρισκόμενο μόνο στην έκδοση του cd και με αντίστοιχο στίχο με το ‘’For Christ’s Sake’’. Η σύνθεση της μπάντας σε αυτά τα 2 τραγούδια διαφέρει από τα υπόλοιπα και θεωρώ ότι προέρχονται από κάποιο παλιό demo της μπάντας. Ξεχωριστός δίσκος των ‘’Tales Of Darkness and Light’’ που δεν θυμίζει τίποτα άλλο και δεν συγκ
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Tiamat - Wildhoney

Εικόνα

Πολλές μπάντες του ακραίου Metal σταδιακά άρχισαν να αλλάζουν τον ήχο τους προς μελωδικότερα μονοπάτια. Άλλες επιτυχημένα, άλλες όχι. Πάντοτε όμως οι αρχικοί οπαδοί μιλούσαν για προδοσία, ακόμα και αν το μέλλον τους ήταν καλύτερο από το παρελθόν τους. Οι Tiamat είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση πειραματισμού και μεταβλικότητας. Ξεκίνησαν σαν death metal (Treblinka), με λίγα doom στοιχεία αργότερα που δίσκο με τον δίσκο αυξάνονταν. Μετά το doom στοιχείο άρχιζε να μετατρέπεται σε γοτθικό και το Metal σε rock και στην τελικά να φτάσουν να μην έχουν απολύτως καμιά σχέση με την αρχική μπάντα. Ηγέτης και συνθέτης, ο Johan Edlund, με τους Tiamat να είναι το προσωπικό μουσικό του όχημα. Το παρελθόν τους σε αντίθεση με τον παρόν τους, ήταν λαμπρό και αγαπημένο για πολλούς. Το ‘’Sumerian Cry’’ είναι από τους πρώτους Σουηδικού death metal δίσκους, το ‘’Astral Sleep’’ μια δισκάρα death/doom, ενώ το ‘’Clouds’’ ( ο πρώτος δίσκος που άκουσα και ερωτεύτηκα από δαύτους, μάλλον εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου) μια τέλεια ισορροπία μελωδίας και αγριάδας. Και μετά ήρθε το ‘’Wildhoney’’…..

Στο ‘’Wildhoney’’ η ομάδα των Tiamat έχει διαλυθέι. Μόνο ο μπασίστας Hagel βρίσκεται ακόμα στο πλευρό του Edlund. Λογικό μιας και πλέον βυθίζονται ακόμα πιο βαθιά σε σκοταδιστικές ατμόσφαιρες αφήνοντας οτιδήποτε θύμιζε έστω και στο ελάχιστο (άντε, μείνανε λίγα βαριά φωνητικά) death metal. Το artwork και οι στίχοι βοηθούν στο ταξίδι και η ακρόαση καταραμένων μελωδιών σε στέλνουν σε αυτό χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Τα τύμπανα μαγεύουν και βοηθούν στις μεταβάσεις. Στο ‘’The Ar’’, μια σύνθεση του Hagel και Sorychta που παίζει μαγευτικά πλήκτρα στο ‘’Wildhoney’’. Γυναικεία φωνητικά από την Birgit (Moonspell/Sentenced) ακούγονται σαν Σειρήνες που προσπαθούν να σε αποπροσανατολίσουν από τον στόχο σου και να σε γητέψουν. Εκπληκτικές αρμονίες αποστομώνουν κάθε αρνητικό σχόλιο που σου γαργαλά τον ουρανίσκο και στοιχειώνει κάθε σου σκέψη.

Το ‘’Gaia’’ (σύνθεση του Hagel) αγαπήθηκε όσο λίγα τραγούδια των Tiamat και αυτό όχι τυχαία. Αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις με τις κιθαριστικές απολαύσεις που μαγειρεύει ο Jonan, ενώ ό γρέζος, αγριόμελος τόνος της φωνής του τολμά με λεκτικές αλήθειες. Ο ρυθμός είναι συναρπαστικός και γοητεύει κάθε φορά, σε κάθε ακρόαση. To ‘’Visionaire’’ που ακολουθεί θα μπορούσε να βρίσκεται και στο ‘’Clouds’’. Σκιτσάρει το παρελθόν και φαντάζεται το μέλλον. Η ατμόσφαιρα του σκλαβώνει το μυαλό σου, ζυγίζει τα βάρη της ψυχής σου. Τα 4 ιντερλούδια απλά μουδιάζουν τις αισθήσεις πριν βυθιστεί το αιχμηρό μαχαίρι της φωνής και των πιο σκληρών ριφς με το ‘’Planets’’ να είναι το πιο διαστημικό και εξωγήινο. Το ‘’Wildhoney’’ θα παραμείνει αξεπέραστο δείγμα ατμοσφαιρικού Metal.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Twisted Sister - Stay Hungry

Εικόνα

Όλοι έχουν τις πρώτες μας αγάπες και παντοτινές. Αυτές που μας κατάφεραν να μας εισάγουν στο χώρο της σκληρής μουσικής. Η δικιά τέτοια μπάντα έγινε με τους Twisted Sister πίσω το 1989 από μια μεγαλύτερη ξαδέλφη. Μια κασέτα που περιείχε το ‘’Come Out And Play’’ και πλέον ο έρωτας με την μπάντα αλλά και όλο το hard rock/metal συνεχίζεται 27 χρόνια μετά. Οι Αμερικανοί Twisted Sister γιγαντώθηκαν μια εποχή που στην χώρα τους κυριαρχούσε το Hair/Glam metal, δηλαδή hard rock/metal μουσική που έδινε μεγάλη βάση στην εξωτερική εμφάνιση (χτένισμα/βάψιμο) και στίχους καλοπέρασης. Και οι Twisted Sister υπήρξαν το αντίθετο από αυτό, αφότου βέβαια μπήκε στην μπάντα ο Θεός Dee Snider και εκτός από την φωνή, έγραφε και όλους τους στίχους και την μουσική. Βαμμένοι σαν άσχημα τραβέλια και στίχους του δρόμου και της πραγματικότητας. Και αλήτική, τσαμπουκαλίδικη μουσική με εμφυτεύματα μελωδίας. Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο. Οι τέσσερις από τους πέντε (έξι με τα…Χριστουγεννιάτικα) δίσκους τους αξίζουν μια θέση για γράψιμο αλλά το τυχερό είναι το πιο επιτυχημένο εμπορικά και συνθετικά μαζί, το ‘’Stay Hungry’’.

Μπορεί το ‘’Come Out and Play’’ του 1985 να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος αλλά νομίζω ότι πολύ σωστά οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι το ‘’Stay Hungry’’ που προηγήθηκε ένα χρόνο νωρίτερα, έχει τα πιο επιτυχημένα και χαρακτηριστικά τους χιτάκια. Απορώ με τον Snider, τόσες συνθέσεις και τόσο άψογες, μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Δέκα τραγούδια στο ‘’Stay Hungry’’, και τα δέκα, ακρόαση και αμαρτία.

Αρχή με το ομώνυμο του δίσκου, στακάτο, ρυθμικό, heavy metal. Δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, σε τρώει ζωντανό. Η φωνή του Dee ανυπέρβλητη και μοναδική, τα ριφς δίνουν μαθήματα πως less is more και ο πλέον αποθανόντας Jero (R,I.P. 2015=τελευταία περιοδεία φέτος και μετά διάλυση για τους Twisted Sister)δίνει χορευτικό ρυθμό ακόμα και σε κουφάρια. Χιτάκι Νο1 το ‘’We ‘re Not Gonna Take It’’, πιασάρικο, τσαμπουκαλίδικι, ότι πρέπει για να σου ανάψει τα αίματα και να σηκώσεις της γροθιά σου. Το ΄΄Burn In Hell’’ ξεκινά αρκετά ήρεμα, με μια γαλήνια διάθεση που δεν σε προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει. Το γελάκι του Dee σε συνδυασμό με την κραυγή …’’You are gonna Burn In Hell’’ και μετά η Κόλαση ανοίγει διάπλατα. Πώς να συγκριθεί αυτή η μπάντα με ποζεράδες της ίδιας εποχής όταν οι ριφάρες στάζαν καυτό μέταλλο και ο Dee ούρλιαζε σαν να φτανε το τέλος του κόσμου. Καμμιά σύγκριση, άλλο το πλαστικό και άλλο το ανοξείδωτο ατσάλι ακόμα και αν είναι βαμμένο με παρδαλά χρώματα. Το ‘’Horror-Teria’’ χωρίζεται σε δυο μέρη με το πρώτο να μην συγκινεί ιδιαίτερα σε αντίθεση με το δεύτερο (Street Justice) που μου σηκώνει την τρίχα. Δυναμικό, με πολλές μπακέτες να μοιάζουν με ξυλάκια για κινέζικη μάσα μετά την χρήση τους για το παίξιμο του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Χιτάκι Νο2 το ‘’I Wanna Rock’’ με απλοικό ρυθμό και κινητικότητα στο έπακρο. Στίχους για να τραγουδιούνται σε συναυλίες και πολλοί έφηβοι να υπερασπίζονται το όνομα του rock ‘n’ roll βράζοντας το αίμα τους στους ήχους του συγκεκριμένου τραγουδιού. Η μπαλάντα του δίσκου λέγεται ‘’The Price’’ και είναι το πρώτο τραγούδι που αποστήθισα στίχους στην ζωή μου. Δεν έχω λόγια για να το περιγράψω παρά μόνο ως κιθάρες που κλαίνε υγρές μελωδίες. Καπάκι αγαπημένο τραγούδι, το ‘’Don’t Let Me Down’’, μια μεταλλική έκρηξη που γδέρνει το μυαλό με την ευθύτητα και την πόρωση του. Το ‘’The Beast’’ ακούγεται αρκετά σκοτεινό με πολλούς δίαυλους μελωδίας να μεταφέρουν την έκχυση τους. Τέλος με το ‘’ S.M.F.’’, αφιερωμένο στους οπαδούς της μπάντας, τους ‘’Sick Mother Fuckers’’. Πόρωση μέχρι τελικής πτώσης, έχει τραγουδηθεί σε όποιο μέρος μπορείτε να φανταστείτε, φωναχτά ή μη. Ο Dee το ζει το τραγούδι, το τραγουδά με πάθος, ενώ η μουσική εκθέτει μια ολοκληρωμένη σύνθεση που σφίγγει από ζωντάνια και ελευθερώνει ακουστική περηφάνια.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

Καταιγισμός κειμένων. Thunder Rider αιώνια αγάπη.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
nicolasg
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: Κυρ 23 Αύγ 2020, 15:58

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από nicolasg »

dargaard-79 έγραψε: Τετ 05 Σεπ 2018, 20:28 Intense Confession - Whispers of Fear

Εικόνα

Πραγματική μαγεία όταν κάνεις μια άγνωστη προς εσέ αγορά και σου βγαίνει απίστευτο υλικό. Σε μια τέτοια τυχαία αγορά, ανακάλυψα τους Intense Confession λίγα χρόνια δυο χρόνια πριν και έμεινα άναυδος. Οι Αμερικανοί Power/Progsters έχουν κυκλοφορήσει μόνο δυο δίσκους από τους οποίους ο πρώτος τους, ‘’Into The Forbidden’’ μόνο σε κασέτα. Εύχομαι κάποια από τις εταιρίες που ειδικεύονται σε επανακυκλοφορίες τέτοιων χαμένων θεουργημάτων, να το κάνει κάποια στιγμή. Η ζωή των Intense Confession ήταν σύντομη και τα τρία παλικάρια που την εμφύσησαν, δεν συνέχισαν σε κάποια άλλη metal μπάντα αφήνοντας μας πεινασμένους (ο ντραμερ τους έχει σελίδα στο fb και λίγες κόπιες στο υπόγειο για κάποιους τυχερούς). Πληροφορίες πολλές δεν έχω μιας και το δισέλιδο booklet δεν περιέχει καν στίχους. Τουλάχιστον το ωραιότατο (προγκ) εξώφυλλο ομορφαίνει το συνολικό αποτέλεσμα ενώ η παραγωγή (και μηχανικός ήχου) του Richard Banks στα Rare Earth Studios κρίνεται ικανοποιητική.

Η σχεδόν εξάλειψη αυτού του ήχου που προσφέρουν οι Intense Confession είναι απογοητευτική. Ίσως για κάποιους να είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αλλά το καλό πράγμα δεν πρέπει να απειλείται με αφανισμό. Ένα πεντάλεπτο ορχηστρικό (τιμούν συχνά με ‘’άφωνες’’ λατρείες) δυναμικό τραγούδι μας ξεναγεί στις τεχνικές δυνατότητες της τριάδας. Το ‘’Revolution’’ δίνει το στίγμα του ήχου της μπάντας. Λυρικό U.S. power/prog metal. Εξιλεωτικά φωνητικά, αψεγάδιαστα ταχυδακτυλουργικά στην κιθάρα και προσαρτόμενα πλήκτρα προς ατμόσφαιρα. Και όλα αυτά από τον ίδιο άνθρωπο, τον Brian Hoeche. Το ρυθμικό ντουέτο συγκινεί με την συναισθηματική ευφορία που προκαλεί και μετενσαρκώνουν την μελωδία σε ήχους.

Οι Intense Confession κηρύττουν τον αρμονικό λυρισμό. Το πέρασμα από την φωτιά του ‘’Whispers Of Fear’’ αφήνει μόνο απανθρακωμένες ψυχές. Τα ‘’Windows Of Time’’, το ομώνυμο’’, ‘’Revolution’’ και ‘’Days Of Yesterday’’ μεγαλοποιούν αυτόνομα τις συνθέσεις τους οδηγώντας τραγουδοποιία και τεχνική κατάρτιση προς αυτές. Έμβλημα τους η ποιότητα και η ηχητική ελευθερία. Τα δάκτυλα γλιστράνε πάνω στις χορδές, η φωνή ανεβοκταβίζει όσο θέλει, τα ντραμς ακούγονται υπερφυσικά (από βαθμό δυσκολίας), τα πλήκτρα γοητεύουν μέχρι υπνωτισμού και το μπάσο πλανάται και στην πέφτει δαιμονισμένα. Αυτά και άφθονη δόση ψυχής είναι αρκετά ώστε να γευτούμε ηχητικά την αντανάκλαση τον στοχασμών και των επιδιώξεων τους. Σαν απολήξεις βουνών (metal ηχητικοί σκελετοί) που ροβολούν απαλά προς την θάλασσα (λυρισμός και μελωδία). Και πάντοτε μια μυστηριακή αύρα να πλαισιώνει κάθε τραγούδι και να το ιριδίζει συχνά. Αφήστε τους Intense Confession να σας φιλοξενήσουν τον κόσμο τους.
Το καλύτερό μου....να ανακαλύπτω τέτοια διαμάντια από το πουθενά!!!
Ειδικά μερικά τραγούδια είναι μεγάλα έπη!!
Πολύ καλό το ανωτέρο κείμενο , περιγράφει επακριβώς τι θα συναντήσει κανείς!
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”