The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Kamelot - Eternity

Εικόνα

Οι Kamelot είναι μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μπάντες του Power Metal αυτή τη στιγμή. Έντεκα πλέον παράσημα στο πέτο τους. Ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί με κάποιο από δαύτα. Τα πιο αγαπητά παραμένουν αυτά της μεσαίας περιόδου τους προ και μετά της προηγούμενης χιλιετίας. Υπάρχουν και οι καμένοι (ένας από αυτούς και γω) που λατρεύουν τα δυο πρώτους τους δίσκους, αυτούς που θυμίζουν έντονα Queensryche. Μια εποχή που πίσω από το μικρόφωνο ήταν ο Mark Vanderbilt του οποίου δυστυχώς τα ίχνη έχουν πλέον χαθεί. Κρίμα, είχε πολύ ωραία φωνή. Επίσης στην τότε σύνθεση υπήρχε άλλος πληκτράς και ντράμερ, άρα τα 3/5 της τότε σύνθεσης ήταν διαφορετικό. Και αν οι στίχοι ήταν γραμμένοι από τον Richard (drums), όλες οι συνθέσεις γραφόντουσαν από τον ήδη από τότε αρχηγό και κιθαρίστα της μπάντας, Thomas Youngblood. Άρα ο συνθετικός κορμός ήταν ίδιος ακόμα και στο ‘’Eternity’’ του 1995.

Η δέσμευση συνθετικής ποιότητας ξεκινά από το πρώτο λεπτό του ομώνυμου τραγουδιού και διαρκεί ωσότου η σιωπή κυριεύσει τα ηχεία μετά το πέρας 50 λεπτών. Συμφωνική εισαγωγή και μετά αντρίκιο power metal που χρωστά πολλά στους Queensryche. Οκ, η ομοιότητα στην φωνή του Mark με τον Tate είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Σχεδόν αντιγραφή. Κάποιους ενοχλεί αυτό. Όχι όμως εμένα που θεωρώ την φωνή του Tate σαν μια από τις 5 καλύτερες που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου. Άρα όχι μόνο δεν ενοχλεί αυτή η ομοιότητα, αλλά με συνεπαίρνει. Μουσικά και πάλι θυμίζει αρκετά παλιούς Queensryche. To power/prog metal τους φέρνει την αντίστοιχη εποχή των προαναφερθέντων στα 80ς. Ύμνοι σαν το ‘’Warbird’’, ‘’Black Tower’’, ‘’One Of The Hunted’’ και ‘’Cal Of The Sea’’ λειτουργούν ως κομιστές μίξης μελωδίας και δύναμης, τεχνικής και λυρισμού, μειλιχιότητας και οργής. Η παραγωγή του Jim Morris στα Morrisound Studios επισφραγίζει την καθαρότητα και την δυναμικότητα του ήχου τους και τους επιτρέπει να ακουστούν όσο πιο κοντά είχαν τον ήχο που ήθελαν στον μυαλό τους.

Αυτοί που θα συνεχίσουν την ακρόαση ενός δίσκου που θυμίζει τόσο πολύ το ‘’The Warning’’ θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω. Λες και βρίσκεις καθημερινά δίσκους που είναι συγκρίσιμοι με το Θαύμα. Φωτοβόλες αρμονίες από παντού, κάθε όργανο. Κυτταρικός οργασμός. Όπως όλοι οι προσκυνητές του Αμερικάνικου λυρικού Power/Prog, οι ταχύτητες κυμαίνονται στη μέση με συχνή υποτροπή τσιριχτών (και υψηλών συχνοτήτων) φωνητικών και τις κιθάρες να κορεννύουν με μελωδίες τον αέρα. Ο Pavlicko έκανε εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα και δικαιολογεί πλήρως την ύπαρξη του χτίζοντας και απλώνοντας πολλές στρώσεις χαρμοσύνης. Προκαλούν την τέρψη του ακροατηρίου με οργανωμένες συνθέσεις που περιέχουν επιτυχημένες γέφυρες, επωδούς, σολαρίσματα και οτιδήποτε μπορεί να ευχαριστήσει στο έπακρο αυτόν που θα του δώσει τον ανάλογο χρόνο. Και επειδή ολοκληρωμένο αποτέλεσμα χωρίς μπαλάντα και ορχηστρικό τραγούδι, δεν γίνεται, στο παιχνίδι μπαίνουν τα ‘’What About Me’’ και ‘’Etude Jongleur’’. Το πρώτο, όπως αρμόζει σε τέτοιου είδους τραγούδι, συμπεριλαμβάνει ακουστικές κιθάρες, χαμηλότερους τόνους, ερωτικούς στίχους, περισσότερη ατμόσφαιρα. Και τα τιμάει όλα. Το δε ορχηστρικό, είναι σύντομο και μάλλον λειτουργεί ως εισαγωγή του τελευταίου τραγουδιού παρά ως αυτόνομη σύνθεση. Κρίμα, μιας και πάνω στο κεντρικό ριφ θα μπορούσε να χτιστεί μια τρομερή σύνθεση. Το ‘’The Gleeman’’ που κλείνει το δίσκο ακούγεται πιο συμφωνικό, τολμώ να γράψω ότι μου φέρνει Angra και Symphony X στο μυαλό. Πάντως είναι η πιο κοντινή σύνθεση στο μέλλον που τους περίμενε λίγα χρόνια αργότερα.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Zeitgeist - The Eyes of Time

Εικόνα

Δεν χρειάζεται ένα συγκρότημα να είναι πασίγνωστο ή να έχει δεκάδες δίσκους για να θεωρηθούν σημαντικά τα έργα του. Βοηθά αλλά δεν είναι και νόμος. Πολλές μπάντες με ένα και μοναδικό δίσκο κατάφεραν πολλά περισσότερα πράγματα από παλιότερες και ποσοτικά (δισκογραφικά) μεγαλύτερες μπάντες. Κάποιες υπήρξαν και παντελώς άγνωστες όπως οι Αμερικανοί Zeitgeist που υπηρέτησαν το Progressive Metal με ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο. Το μοναδικό τους δημιούργημα, ‘’The Eyes Of Time’’, υπήρξε αυτοχρηματοδοτούμενο και δυστυχώς έφτασε σε λίγα αυτιά και καρδιές. Τα λιγοστά που γνωρίζουμε για την μπάντα είναι ότι δημιουργήθηκαν το 1991 στην Καλιφόρνια και ξεκίνησαν να κερδίζουν οπαδούς παίζοντας συχνά στην περιοχή τους. Το 1993 κυκλοφόρησαν την ομώνυμη κασέτα που εξαφανίστηκε άμεσα και έτσι σύντομα ξεκίνησαν την σύνθεση νέας μουσικής. Το 1994 ήταν έτοιμο το υλικό του ‘’The Eyes Of Time’’ αλλά λόγω χαμηλού budget η μίξη καθυστέρησε λίγους μήνες και τελικά κυκλοφόρησε το 1995 έχοντας πέντε νέα τραγούδια αλλά και τρία από την κασέτα του πρωτοκυκλοφόρησαν παλιότερα. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια και ο θάνατος του κιθαρίστα τους το 2012 λιγοστεύει τις πιθανότητες να ακούσουμε κάτι από αυτούς ποτέ ξανά στο μέλλον.
Αρχίζοντας την ακρόαση του δίσκου, το πρώτο που παρατηρώ είναι ο ζεστός του ήχος. Ξεχειλίζει ζωντάνια, χωρίς ίχνος πλαστικούρας ή υποβοήθησης. Σαν να παίζουν δίπλα μου, είμαι σίγουρος ότι και ζωντανά τα κατάφερναν εξίσου καλά. Μηχανικός ήχος ο άγνωστος Eric Stolz στα Adam’s Green’s LCA Digital Studios ο οποίος για μένα παρόλη την οικονομική φτώχια των μηχανημάτων του, ανέδειξε τον μουσικό πλούτο των Zeitgeist. Και τι πλούτος; Εξαιρετικοί ρυθμοί, μια θαυμάσια φωνή που εξυψώνει το τελικό αποτέλεσμα, πηχτές μελωδίες από διπλές κιθάρες που υφαίνουν ένα μινόρε πλέγμα. Δεν ξέρω μου βγάζει μια λεπτή γραμμή στενοχώριας. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν και οι ακουστικές κιθάρες. Ακούστε το ‘’Behind The Eyes Of Tomorrow’’ με την γρήγορη ροή και την ανάλαφρη αίσθηση που αφήνει πάντοτε τυλιγμένο από σκεπάσματα αρμονίας.
Η φωνή του Jason ακούγεται εξιλεωτική και επιστήθια. Το μπάσο ενθαρρύνεται να ακούγεται αποφασιστικό και το πράττει. Ο αδερφός του μπασίστα και συνάμα ντράμερ της μπάντας λειτουργεί σαν ολόκληρη ταξιαρχία και συντονίζεται μαζί του σαν να είναι ΕΝΑ. Τρομερά γυρίσματα σε ντραμς και κιθάρες αγγίζουν και αποτυπώνουν την τέχνη της μουσικής στον πίνακα του ‘’The Eyes Of Time’’. Οι λεπτομέρειες σκιαγραφούνται και αποθανατίζονται και το συναπάντημα των ήχων ψηλαφίζει τις πιο τρυφερές γωνίες του μυαλού σου. Και όλα αυτά σε ένα Prog Metal δίσκο, όχι σε κάτι επιτηδευμένα ρομαντικό, σκοτεινό ή μελαγχολικό δίσκο. Καθαρά από τους ήχους που βγάζουν. Οι στίχοι (μόνο για τα πέντε πρώτα τραγούδια) είναι κοινωνικοπροσωπικοί και αφήνουν μια λυπητερή γεύση. Αγαπημένο άσμα το ‘’The Firing Line’’ με το ολόψυχο χάρισμα και τις διακαείς μουσικές τους εξαγνίσεις.
Τα τελευταία τρία τραγούδια όπως ήδη γράφτηκε, είναι από την πρώτη τους κασέτα. Εδώ ακούγονται πιο σκληροί και πιο τεχνικοί. Χάνουν σε συναίσθημα και το κερδίζουν σε ηχητικούς πόντους. Δραστήριοι, δαμάζουν τα όργανα τους και εκτελούν ελικοειδείς συνθέσεις. Η παροχή ακουστικών αγαθών είναι απλόχερη και θα χαροποιήσει κάθε προγκ μεταλ λάτρη. Εγχείριση ψυχής με μοναδικά εργαλεία τα μάτια του Χρόνου.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Angra - Angels Cry

Εικόνα

Η Βόρεια Αμερική γέννησε και γεννά καθημερινά εκατοντάδες metal συγκροτήματα. Αντιθέτως, η Νότια δεν είχε (άυτό έχει αλλάξει δραστικά στις μέρες μας) τόσο μουσικό πλούτο, στα δικά μας μουσικά γούστα πάντα. Λίγες μπάντες, και από αυτές οι περισσότερες να ανήκουν στα ακραία είδη. Τα ίδια ίσχυαν και στην Βραζιλία με Dorsal Atlantica, Holocausto, Overdose, Sarcofago και φυσικά τους Sepultura. Στον Heavy/Power ήχο, ελάχιστες μπάντες και αυτές που ενθουσιάζουν μετριούνται και από νήπιο. Οι καλύτεροι με διαφορά ήταν οι Viper. Τα δυο πρώτα τους άλμπουμς (Soldiers Of Fortune και Theatre Of Fate) είναι αξιοθαύμαστα και παρά τις έντονες επιρροές τους (από Maiden) ακούγονται πολύ , μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα.

Σε αυτούς τους Viper λοιπόν τραγουδούσε μια μοναδική φωνή για την γενιά του, ο Andre Matos.Λίγοι συγκρίνονται μαζί του, τόσο βαθιά και συναισθηματική φωνή, τόσο φωτεινή και λυρική χροιά, λίγοι έχουν. Μαζί με άλλους εξαίσιους νεαρούς μουσικούς γεννήθηκαν οι Angra, και με την βοήθεια (όχι ότι την χρειαζόντουσαν) κάποιων guest stars, το ‘’Angels Cry’’ έγινε πραγματικότητα. Ο δίσκος είναι τέλειος και δεν του λείπει απολύτως τίποτα. Το μόνο που θα μπορούσε να προστεθεί, είναι κάποια παραδοσιακά στοιχεία (Βραζιλία) και αυτό συνέβη στο επόμενο τους δίσκο ‘’Holy Land’’. Εκεί το τερματίσανε και λογικό ήταν μετά να επέλθει σταδιακή κατιούσα (Fireworks) και το απόλυτο σχίσμα αργότερα. Οι Angra είναι ακόμα ζωντανοί και σεβαστοί από όλους μιας και συνεχίζουν να κυκλοφορούν ωραίο υλικό. Σαν τα δυο πρώτα όμως, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.

Οι Angra αγαπήσανε πολύ τον ήχο των παλιών Stratovarius. Ο ήχος τους σε αρκετά συμφωνικός και γρήγορων ρυθμών. Όλα τα όργανα που ακούγονται συνδέονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους που το αποτέλεσμα δεν είναι απλά ομαδικό αλλά ενιαίο. Και όταν λέω όργανα συμπεριλαμβάνω στην περίπτωση των Angra και την φωνή του Matos. Αυτό το χάρισμα που έχει, είναι ο παράγοντας που αγκαλιάζει τις συνθέσεις και τις πορεύει στον τελικό τους προορισμό. Δεν αρκείται μόνο στο φυσικό του χάρισμα και παίζει πλήκτρα/πιάνο αποβλέποντας έτσι στον συμφω(ο)νικό-ορχηστικό προοδευτικό τόνο που δένει με την πιο ροκ πλευρά τους. Τα δυο εναπομείναντα αυθεντικά μέλη μέχρι σήμερα είναι οι δυο κιθαρίστες της μπάντας. Χωρίς να έχουν πρωτύτερη εμπειρία ως μουσικοί, κατάφεραν και έδωσαν όλο τους το ‘’είναι’’ στην διαβίβαση των ηχητικών πληροφοριών, άλλοτε στην στη μετάδοση γλυκών μελωδιών και άλλοτε ελευθερώνοντας την αγέλη πεινασμένων ριφς. Ιδιαιτέρως, ο ένας εκ των δυο, ο Bittencourt μοιράζεται την συγγραφή των συνθέσεων μαζί με τον Matos. Κάποια μαζί, κάποια μόνος του o Matos αλλά έχει και μια κατάδικη του σύνθεση, το ‘’Stand Away’’, ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) τραγούδια του δίσκου στο οποίο ακόμα και οι Άγγελοι κλαίνε με την απόδοση του Matos.

Στο ‘’Stand Away’’ και ακόμα περισσότερο στο ‘’Never Understand’’ νομίζω αποκαλύφθηκε και το μέλλον των Angra που θα άκουγε τρία χρόνια αργότερα στο όνομα ‘’Holy Land’’. Εδώ έχουμε και φιλοξενούμενους μουσικούς που τους δωρίζουν κιθαριστικά σόλος και δεν είναι άλλοι από τους Sascha Paeth των Heaven’s Gate (και παραγωγός του δίσκου μαζί με τον Charlie Bauerfeind σε μια εξαιρετική δουλειά να μου επιτρέψετε να γράψω), τον Kai Hansen και Dirk Schlachter των Gamma Ray. Φυσικό είναι να είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι με τις ταστιέρες να παίρνουν φωτιά και τα riff συρρέουν σαν σμήνος μελισσών στην φωλιά τους σε περίπτωση κινδύνου. Μιας και αναφέρθηκα σε εξωγενείς παράγοντες που βοήθησαν στην διαμόρφωση του πρώτου γλυπτού των Angra, να γραφτεί και να μείνει παντοτινά στην μνήμη μας ότι τις καταπληκτικές τυμπανοκρουσίες τις οφείλουμε καθαρά στον Alex Holzwarth των Sieges Even (ΘΕΟΙ) και όχι στον Ricardo Confessori που προστέθηκε στην μπάντα εκείνη την περίοδο στην μπάντα. Ο Holwarth είναι αυτός που εμφυσά ζωή σε κάθε χτύπημα που ακούμε, σε κάθε σύνθεση που καλλιεργεί με τον ρυθμό του ώστε να αποικίσουν οι μελωδίες των κιθάρων και της φωνής με τόσο ευκολία. Σε όλα εκτός τους ‘’Wuthering Heights’’ (εκεί εκτελεί ο Thomas Nack των τότε Gamma Ray),μια διασκευή στο τραγούδι της Kate Bush. Πολύ καλά εκτελεστικά αλλά και αφομοιωμένη σωστά. Τα ‘’θηλυπρεπή’’ φωνητικά του Andre (μην του το πείτε αυτό, χαχα) κολλάνε γάντι (ακούστε και την αντίστοιχη διασκευή από Ataraxia, πολύ πιο κοντά στο ύφος της Bush).

Δέκα τραγούδια Power (/Prog) metal, με αγάπη και σεβασμό στην Ευρωπαική σκηνή των Helloween, Gamma Ray και Stratovarius . Τιθασεύουν όλες τις επιρροές τους, μαθαίνουν από τους καλύτερους και ξεκινούν την κίνηση των δικών τους γραναζιών. Και η μηχανή του ξεκινά να παράγει χυτοπρεσσαριστό μέταλλο, διανθισμένο με υπέροχες μελωδίες από πληκτροφόρες προσευχές και τον αγέρα να σου τραγουδά φιλώντας σου τα αυτιά με το ευλογημένο φωνητικό του γνώρισμα. Και όμως, η (σύντομη) συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

dargaard-79 έγραψε: Τετ 05 Σεπ 2018, 20:28 Intense Confession - Whispers of Fear

Εικόνα
Ευχαριστώ για το ξεστράβωμα. Μέγα έπος το δισκίο B)
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από LuciferSteele »

έχω επανειλημμένα προσπαθήσει για επανακυκλοφορία.... τζίφος
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

LuciferSteele έγραψε: Τρί 11 Σεπ 2018, 17:22 έχω επανειλημμένα προσπαθήσει για επανακυκλοφορία.... τζίφος
δεν ενδιαφέρονται ή δεν βρίσκεις κανέναν; πάντως αν αγοράσεις όλες τις κόπιες που ανέφερε ο dargaard-79 ίσως σκεφτούν τη πρότασή σου με άλλο μάτι :twisted: :twisted:
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από LuciferSteele »

έχω μιλήσει με τον κιθαρίστα κατά καιρούς
δε βγαίνει άκρη
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8723
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

Χυσάκι για Kamelot, όταν είχε βγεί ήταν τεράστια έκπληξη.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από LuciferSteele »

Zippo190 έγραψε: Τρί 11 Σεπ 2018, 19:14 Χυσάκι για Kamelot, όταν είχε βγεί ήταν τεράστια έκπληξη.
χυσάρα βασικά
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

LuciferSteele έγραψε: Τρί 11 Σεπ 2018, 19:09 έχω μιλήσει με τον κιθαρίστα κατά καιρούς
δε βγαίνει άκρη
Case sensitive. xD
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Δευ 10 Σεπ 2018, 17:49 Zeitgeist - The Eyes of Time

Εικόνα

Δεν χρειάζεται ένα συγκρότημα να είναι πασίγνωστο ή να έχει δεκάδες δίσκους για να θεωρηθούν σημαντικά τα έργα του. Βοηθά αλλά δεν είναι και νόμος. Πολλές μπάντες με ένα και μοναδικό δίσκο κατάφεραν πολλά περισσότερα πράγματα από παλιότερες και ποσοτικά (δισκογραφικά) μεγαλύτερες μπάντες. Κάποιες υπήρξαν και παντελώς άγνωστες όπως οι Αμερικανοί Zeitgeist που υπηρέτησαν το Progressive Metal με ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο. Το μοναδικό τους δημιούργημα, ‘’The Eyes Of Time’’, υπήρξε αυτοχρηματοδοτούμενο και δυστυχώς έφτασε σε λίγα αυτιά και καρδιές. Τα λιγοστά που γνωρίζουμε για την μπάντα είναι ότι δημιουργήθηκαν το 1991 στην Καλιφόρνια και ξεκίνησαν να κερδίζουν οπαδούς παίζοντας συχνά στην περιοχή τους. Το 1993 κυκλοφόρησαν την ομώνυμη κασέτα που εξαφανίστηκε άμεσα και έτσι σύντομα ξεκίνησαν την σύνθεση νέας μουσικής. Το 1994 ήταν έτοιμο το υλικό του ‘’The Eyes Of Time’’ αλλά λόγω χαμηλού budget η μίξη καθυστέρησε λίγους μήνες και τελικά κυκλοφόρησε το 1995 έχοντας πέντε νέα τραγούδια αλλά και τρία από την κασέτα του πρωτοκυκλοφόρησαν παλιότερα. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια και ο θάνατος του κιθαρίστα τους το 2012 λιγοστεύει τις πιθανότητες να ακούσουμε κάτι από αυτούς ποτέ ξανά στο μέλλον.
Αρχίζοντας την ακρόαση του δίσκου, το πρώτο που παρατηρώ είναι ο ζεστός του ήχος. Ξεχειλίζει ζωντάνια, χωρίς ίχνος πλαστικούρας ή υποβοήθησης. Σαν να παίζουν δίπλα μου, είμαι σίγουρος ότι και ζωντανά τα κατάφερναν εξίσου καλά. Μηχανικός ήχος ο άγνωστος Eric Stolz στα Adam’s Green’s LCA Digital Studios ο οποίος για μένα παρόλη την οικονομική φτώχια των μηχανημάτων του, ανέδειξε τον μουσικό πλούτο των Zeitgeist. Και τι πλούτος; Εξαιρετικοί ρυθμοί, μια θαυμάσια φωνή που εξυψώνει το τελικό αποτέλεσμα, πηχτές μελωδίες από διπλές κιθάρες που υφαίνουν ένα μινόρε πλέγμα. Δεν ξέρω μου βγάζει μια λεπτή γραμμή στενοχώριας. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν και οι ακουστικές κιθάρες. Ακούστε το ‘’Behind The Eyes Of Tomorrow’’ με την γρήγορη ροή και την ανάλαφρη αίσθηση που αφήνει πάντοτε τυλιγμένο από σκεπάσματα αρμονίας.
Η φωνή του Jason ακούγεται εξιλεωτική και επιστήθια. Το μπάσο ενθαρρύνεται να ακούγεται αποφασιστικό και το πράττει. Ο αδερφός του μπασίστα και συνάμα ντράμερ της μπάντας λειτουργεί σαν ολόκληρη ταξιαρχία και συντονίζεται μαζί του σαν να είναι ΕΝΑ. Τρομερά γυρίσματα σε ντραμς και κιθάρες αγγίζουν και αποτυπώνουν την τέχνη της μουσικής στον πίνακα του ‘’The Eyes Of Time’’. Οι λεπτομέρειες σκιαγραφούνται και αποθανατίζονται και το συναπάντημα των ήχων ψηλαφίζει τις πιο τρυφερές γωνίες του μυαλού σου. Και όλα αυτά σε ένα Prog Metal δίσκο, όχι σε κάτι επιτηδευμένα ρομαντικό, σκοτεινό ή μελαγχολικό δίσκο. Καθαρά από τους ήχους που βγάζουν. Οι στίχοι (μόνο για τα πέντε πρώτα τραγούδια) είναι κοινωνικοπροσωπικοί και αφήνουν μια λυπητερή γεύση. Αγαπημένο άσμα το ‘’The Firing Line’’ με το ολόψυχο χάρισμα και τις διακαείς μουσικές τους εξαγνίσεις.
Τα τελευταία τρία τραγούδια όπως ήδη γράφτηκε, είναι από την πρώτη τους κασέτα. Εδώ ακούγονται πιο σκληροί και πιο τεχνικοί. Χάνουν σε συναίσθημα και το κερδίζουν σε ηχητικούς πόντους. Δραστήριοι, δαμάζουν τα όργανα τους και εκτελούν ελικοειδείς συνθέσεις. Η παροχή ακουστικών αγαθών είναι απλόχερη και θα χαροποιήσει κάθε προγκ μεταλ λάτρη. Εγχείριση ψυχής με μοναδικά εργαλεία τα μάτια του Χρόνου.
χίλια μπράβο για την αναφορά σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ που λίγοι έχουν εκτιμήσει και αρκετοί έχουν θάψει.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Δευ 10 Σεπ 2018, 17:47 Kamelot - Eternity

Εικόνα

Οι Kamelot είναι μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μπάντες του Power Metal αυτή τη στιγμή. Έντεκα πλέον παράσημα στο πέτο τους. Ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί με κάποιο από δαύτα. Τα πιο αγαπητά παραμένουν αυτά της μεσαίας περιόδου τους προ και μετά της προηγούμενης χιλιετίας. Υπάρχουν και οι καμένοι (ένας από αυτούς και γω) που λατρεύουν τα δυο πρώτους τους δίσκους, αυτούς που θυμίζουν έντονα Queensryche. Μια εποχή που πίσω από το μικρόφωνο ήταν ο Mark Vanderbilt του οποίου δυστυχώς τα ίχνη έχουν πλέον χαθεί. Κρίμα, είχε πολύ ωραία φωνή. Επίσης στην τότε σύνθεση υπήρχε άλλος πληκτράς και ντράμερ, άρα τα 3/5 της τότε σύνθεσης ήταν διαφορετικό. Και αν οι στίχοι ήταν γραμμένοι από τον Richard (drums), όλες οι συνθέσεις γραφόντουσαν από τον ήδη από τότε αρχηγό και κιθαρίστα της μπάντας, Thomas Youngblood. Άρα ο συνθετικός κορμός ήταν ίδιος ακόμα και στο ‘’Eternity’’ του 1995.

Η δέσμευση συνθετικής ποιότητας ξεκινά από το πρώτο λεπτό του ομώνυμου τραγουδιού και διαρκεί ωσότου η σιωπή κυριεύσει τα ηχεία μετά το πέρας 50 λεπτών. Συμφωνική εισαγωγή και μετά αντρίκιο power metal που χρωστά πολλά στους Queensryche. Οκ, η ομοιότητα στην φωνή του Mark με τον Tate είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Σχεδόν αντιγραφή. Κάποιους ενοχλεί αυτό. Όχι όμως εμένα που θεωρώ την φωνή του Tate σαν μια από τις 5 καλύτερες που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου. Άρα όχι μόνο δεν ενοχλεί αυτή η ομοιότητα, αλλά με συνεπαίρνει. Μουσικά και πάλι θυμίζει αρκετά παλιούς Queensryche. To power/prog metal τους φέρνει την αντίστοιχη εποχή των προαναφερθέντων στα 80ς. Ύμνοι σαν το ‘’Warbird’’, ‘’Black Tower’’, ‘’One Of The Hunted’’ και ‘’Cal Of The Sea’’ λειτουργούν ως κομιστές μίξης μελωδίας και δύναμης, τεχνικής και λυρισμού, μειλιχιότητας και οργής. Η παραγωγή του Jim Morris στα Morrisound Studios επισφραγίζει την καθαρότητα και την δυναμικότητα του ήχου τους και τους επιτρέπει να ακουστούν όσο πιο κοντά είχαν τον ήχο που ήθελαν στον μυαλό τους.

Αυτοί που θα συνεχίσουν την ακρόαση ενός δίσκου που θυμίζει τόσο πολύ το ‘’The Warning’’ θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω. Λες και βρίσκεις καθημερινά δίσκους που είναι συγκρίσιμοι με το Θαύμα. Φωτοβόλες αρμονίες από παντού, κάθε όργανο. Κυτταρικός οργασμός. Όπως όλοι οι προσκυνητές του Αμερικάνικου λυρικού Power/Prog, οι ταχύτητες κυμαίνονται στη μέση με συχνή υποτροπή τσιριχτών (και υψηλών συχνοτήτων) φωνητικών και τις κιθάρες να κορεννύουν με μελωδίες τον αέρα. Ο Pavlicko έκανε εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα και δικαιολογεί πλήρως την ύπαρξη του χτίζοντας και απλώνοντας πολλές στρώσεις χαρμοσύνης. Προκαλούν την τέρψη του ακροατηρίου με οργανωμένες συνθέσεις που περιέχουν επιτυχημένες γέφυρες, επωδούς, σολαρίσματα και οτιδήποτε μπορεί να ευχαριστήσει στο έπακρο αυτόν που θα του δώσει τον ανάλογο χρόνο. Και επειδή ολοκληρωμένο αποτέλεσμα χωρίς μπαλάντα και ορχηστρικό τραγούδι, δεν γίνεται, στο παιχνίδι μπαίνουν τα ‘’What About Me’’ και ‘’Etude Jongleur’’. Το πρώτο, όπως αρμόζει σε τέτοιου είδους τραγούδι, συμπεριλαμβάνει ακουστικές κιθάρες, χαμηλότερους τόνους, ερωτικούς στίχους, περισσότερη ατμόσφαιρα. Και τα τιμάει όλα. Το δε ορχηστρικό, είναι σύντομο και μάλλον λειτουργεί ως εισαγωγή του τελευταίου τραγουδιού παρά ως αυτόνομη σύνθεση. Κρίμα, μιας και πάνω στο κεντρικό ριφ θα μπορούσε να χτιστεί μια τρομερή σύνθεση. Το ‘’The Gleeman’’ που κλείνει το δίσκο ακούγεται πιο συμφωνικό, τολμώ να γράψω ότι μου φέρνει Angra και Symphony X στο μυαλό. Πάντως είναι η πιο κοντινή σύνθεση στο μέλλον που τους περίμενε λίγα χρόνια αργότερα.
Οι πραγματικοί Kamelot.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14655
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Δευ 10 Σεπ 2018, 17:51 Angra - Angels Cry

Εικόνα

Η Βόρεια Αμερική γέννησε και γεννά καθημερινά εκατοντάδες metal συγκροτήματα. Αντιθέτως, η Νότια δεν είχε (άυτό έχει αλλάξει δραστικά στις μέρες μας) τόσο μουσικό πλούτο, στα δικά μας μουσικά γούστα πάντα. Λίγες μπάντες, και από αυτές οι περισσότερες να ανήκουν στα ακραία είδη. Τα ίδια ίσχυαν και στην Βραζιλία με Dorsal Atlantica, Holocausto, Overdose, Sarcofago και φυσικά τους Sepultura. Στον Heavy/Power ήχο, ελάχιστες μπάντες και αυτές που ενθουσιάζουν μετριούνται και από νήπιο. Οι καλύτεροι με διαφορά ήταν οι Viper. Τα δυο πρώτα τους άλμπουμς (Soldiers Of Fortune και Theatre Of Fate) είναι αξιοθαύμαστα και παρά τις έντονες επιρροές τους (από Maiden) ακούγονται πολύ , μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα.

Σε αυτούς τους Viper λοιπόν τραγουδούσε μια μοναδική φωνή για την γενιά του, ο Andre Matos.Λίγοι συγκρίνονται μαζί του, τόσο βαθιά και συναισθηματική φωνή, τόσο φωτεινή και λυρική χροιά, λίγοι έχουν. Μαζί με άλλους εξαίσιους νεαρούς μουσικούς γεννήθηκαν οι Angra, και με την βοήθεια (όχι ότι την χρειαζόντουσαν) κάποιων guest stars, το ‘’Angels Cry’’ έγινε πραγματικότητα. Ο δίσκος είναι τέλειος και δεν του λείπει απολύτως τίποτα. Το μόνο που θα μπορούσε να προστεθεί, είναι κάποια παραδοσιακά στοιχεία (Βραζιλία) και αυτό συνέβη στο επόμενο τους δίσκο ‘’Holy Land’’. Εκεί το τερματίσανε και λογικό ήταν μετά να επέλθει σταδιακή κατιούσα (Fireworks) και το απόλυτο σχίσμα αργότερα. Οι Angra είναι ακόμα ζωντανοί και σεβαστοί από όλους μιας και συνεχίζουν να κυκλοφορούν ωραίο υλικό. Σαν τα δυο πρώτα όμως, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.

Οι Angra αγαπήσανε πολύ τον ήχο των παλιών Stratovarius. Ο ήχος τους σε αρκετά συμφωνικός και γρήγορων ρυθμών. Όλα τα όργανα που ακούγονται συνδέονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους που το αποτέλεσμα δεν είναι απλά ομαδικό αλλά ενιαίο. Και όταν λέω όργανα συμπεριλαμβάνω στην περίπτωση των Angra και την φωνή του Matos. Αυτό το χάρισμα που έχει, είναι ο παράγοντας που αγκαλιάζει τις συνθέσεις και τις πορεύει στον τελικό τους προορισμό. Δεν αρκείται μόνο στο φυσικό του χάρισμα και παίζει πλήκτρα/πιάνο αποβλέποντας έτσι στον συμφω(ο)νικό-ορχηστικό προοδευτικό τόνο που δένει με την πιο ροκ πλευρά τους. Τα δυο εναπομείναντα αυθεντικά μέλη μέχρι σήμερα είναι οι δυο κιθαρίστες της μπάντας. Χωρίς να έχουν πρωτύτερη εμπειρία ως μουσικοί, κατάφεραν και έδωσαν όλο τους το ‘’είναι’’ στην διαβίβαση των ηχητικών πληροφοριών, άλλοτε στην στη μετάδοση γλυκών μελωδιών και άλλοτε ελευθερώνοντας την αγέλη πεινασμένων ριφς. Ιδιαιτέρως, ο ένας εκ των δυο, ο Bittencourt μοιράζεται την συγγραφή των συνθέσεων μαζί με τον Matos. Κάποια μαζί, κάποια μόνος του o Matos αλλά έχει και μια κατάδικη του σύνθεση, το ‘’Stand Away’’, ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) τραγούδια του δίσκου στο οποίο ακόμα και οι Άγγελοι κλαίνε με την απόδοση του Matos.

Στο ‘’Stand Away’’ και ακόμα περισσότερο στο ‘’Never Understand’’ νομίζω αποκαλύφθηκε και το μέλλον των Angra που θα άκουγε τρία χρόνια αργότερα στο όνομα ‘’Holy Land’’. Εδώ έχουμε και φιλοξενούμενους μουσικούς που τους δωρίζουν κιθαριστικά σόλος και δεν είναι άλλοι από τους Sascha Paeth των Heaven’s Gate (και παραγωγός του δίσκου μαζί με τον Charlie Bauerfeind σε μια εξαιρετική δουλειά να μου επιτρέψετε να γράψω), τον Kai Hansen και Dirk Schlachter των Gamma Ray. Φυσικό είναι να είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι με τις ταστιέρες να παίρνουν φωτιά και τα riff συρρέουν σαν σμήνος μελισσών στην φωλιά τους σε περίπτωση κινδύνου. Μιας και αναφέρθηκα σε εξωγενείς παράγοντες που βοήθησαν στην διαμόρφωση του πρώτου γλυπτού των Angra, να γραφτεί και να μείνει παντοτινά στην μνήμη μας ότι τις καταπληκτικές τυμπανοκρουσίες τις οφείλουμε καθαρά στον Alex Holzwarth των Sieges Even (ΘΕΟΙ) και όχι στον Ricardo Confessori που προστέθηκε στην μπάντα εκείνη την περίοδο στην μπάντα. Ο Holwarth είναι αυτός που εμφυσά ζωή σε κάθε χτύπημα που ακούμε, σε κάθε σύνθεση που καλλιεργεί με τον ρυθμό του ώστε να αποικίσουν οι μελωδίες των κιθάρων και της φωνής με τόσο ευκολία. Σε όλα εκτός τους ‘’Wuthering Heights’’ (εκεί εκτελεί ο Thomas Nack των τότε Gamma Ray),μια διασκευή στο τραγούδι της Kate Bush. Πολύ καλά εκτελεστικά αλλά και αφομοιωμένη σωστά. Τα ‘’θηλυπρεπή’’ φωνητικά του Andre (μην του το πείτε αυτό, χαχα) κολλάνε γάντι (ακούστε και την αντίστοιχη διασκευή από Ataraxia, πολύ πιο κοντά στο ύφος της Bush).

Δέκα τραγούδια Power (/Prog) metal, με αγάπη και σεβασμό στην Ευρωπαική σκηνή των Helloween, Gamma Ray και Stratovarius . Τιθασεύουν όλες τις επιρροές τους, μαθαίνουν από τους καλύτερους και ξεκινούν την κίνηση των δικών τους γραναζιών. Και η μηχανή του ξεκινά να παράγει χυτοπρεσσαριστό μέταλλο, διανθισμένο με υπέροχες μελωδίες από πληκτροφόρες προσευχές και τον αγέρα να σου τραγουδά φιλώντας σου τα αυτιά με το ευλογημένο φωνητικό του γνώρισμα. Και όμως, η (σύντομη) συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη.
Σκέφτομαι μερικές φορές που παίζει και να γουστάρω περισσότερο το ντεμπούτο από το Holly Land, με ελάχιστη διαφορά, αλλά παίζει. Εσείς;
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Aphelian »

Κι εμενα το ντεμπουτο λιγο περισσοτερο απο το Holy Land νομιζω.
Βεβαια πειτε με ανωμαλο, αλλα δισκο σαν το Temple of Shadows δεν εχουν ξαναβγαλει και δεν νομιζω να ξαναβγαλουν και ποτε.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από LuciferSteele »

Aphelian έγραψε: Παρ 14 Σεπ 2018, 11:20 Κι εμενα το ντεμπουτο λιγο περισσοτερο απο το Holy Land νομιζω.
Βεβαια πειτε με ανωμαλο, αλλα δισκο σαν το Temple of Shadows δεν εχουν ξαναβγαλει και δεν νομιζω να ξαναβγαλουν και ποτε.
σωστός
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”