Heddigan's Collection
- Blackwinged
- Δημοσιεύσεις: 398
- Εγγραφή: Σάβ 26 Οκτ 2019, 18:33
- Τοποθεσία: Ιωάννινα
Heddigan's Collection
[mention]Zippo190[/mention] Θυμάμαι, μικρό παιδάκι, να ξεκινά η κασέτα με τα βογκητά της άλλης και να σκέφτομαι... "όχι ρε, αυτά που θέλω να κάνω στις συμμαθήτριές μου, άλλοι τα έκαναν δίσκο 20 κάτι και βάλε χρόνια πίσω". ΑΠΟΘΕΩΣΙΣ!!
Heddigan's Collection
Ακριβως αυτό τι να λέμε τώρα, ο αρχηγός έχει φροντίσει για τα πάντα.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Heddigan's Collection
Dark Tranquility - The Absolute (2017)
Αγαπημένη συνήθεια η συλλογή 7ιντσων, ειδικά από μπάντες που τρέφω σεβασμό αλλά για διάφορους λόγους δεν εντρύφησα στη δισκογραφία τους (προφανώς δεν μπορώ να ακούσω/συλλέξω τα πάντα).
Το Absolute περιέχει τα δύο bonus κομμάτια του δίσκου Atoma. Βαρετό modern metal της (είμασταν κάποτε deathάδες) Gothenburg σχολής με χίπικο κόμικ εξώφυλλο (στο δρόμο που χάραξαν οι In Flames).
Αγαπημένη συνήθεια η συλλογή 7ιντσων, ειδικά από μπάντες που τρέφω σεβασμό αλλά για διάφορους λόγους δεν εντρύφησα στη δισκογραφία τους (προφανώς δεν μπορώ να ακούσω/συλλέξω τα πάντα).
Το Absolute περιέχει τα δύο bonus κομμάτια του δίσκου Atoma. Βαρετό modern metal της (είμασταν κάποτε deathάδες) Gothenburg σχολής με χίπικο κόμικ εξώφυλλο (στο δρόμο που χάραξαν οι In Flames).
Heddigan's Collection
Beast in Black - From Hell with Love (2019)
Το γεννετικό υβρίδιο Ελλάδας-Σουηδίας είναι συνταγή της επιτυχίας σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, Παπαρίζου, Apollo Παπαθανασίου, Nightrage κι η milfάρα της καρδιάς μας Αλεξάνδρα Πασχαλίδου, την οποία γνώρισα κι απο κοντά όταν σπούδαζα στη Στοκχόλμη πριν από 15 χρόνια. Έτσι κι οι Beast in Black, μετά την πρώτη δισκάρα η συνεργασία του Γιάννη Παπαδόπουλου με την παρέα του Kabanen δίνει και δεύτερη δισκάρα κι εγώ την τίμησα με διπλό βινύλιο.
Η συνταγή δεν αλλάζει, και καλά κάνουν τα παλικάρια γιατί το ποιοτικό uplifting μελωδικό heavy metal πρέπει να συνεχίζει να κοσμεί τις δισκοθήκες κι ηχεία μας. Pop/disco pseudo metal και το Cry Out for a Hero, Repentless και Die by the Blade να παίρνουν κεφάλια.
Δυνατή η διασκευή στο Killed by Death, ψιλομέτρια κι αχρείαστη η διασκευή στο No Easy Way Out (με τον Σταλόνε να δέρνει τον κομμουνισμό). Τέλος, μεγάλο fault το να γράψεις τραγούδι με τίτλο Heart of Steel, απαράδεχτο, ανεπίτρεπτο, έχει αποσυρθεί η φανέλα.
Το γεννετικό υβρίδιο Ελλάδας-Σουηδίας είναι συνταγή της επιτυχίας σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, Παπαρίζου, Apollo Παπαθανασίου, Nightrage κι η milfάρα της καρδιάς μας Αλεξάνδρα Πασχαλίδου, την οποία γνώρισα κι απο κοντά όταν σπούδαζα στη Στοκχόλμη πριν από 15 χρόνια. Έτσι κι οι Beast in Black, μετά την πρώτη δισκάρα η συνεργασία του Γιάννη Παπαδόπουλου με την παρέα του Kabanen δίνει και δεύτερη δισκάρα κι εγώ την τίμησα με διπλό βινύλιο.
Η συνταγή δεν αλλάζει, και καλά κάνουν τα παλικάρια γιατί το ποιοτικό uplifting μελωδικό heavy metal πρέπει να συνεχίζει να κοσμεί τις δισκοθήκες κι ηχεία μας. Pop/disco pseudo metal και το Cry Out for a Hero, Repentless και Die by the Blade να παίρνουν κεφάλια.
Δυνατή η διασκευή στο Killed by Death, ψιλομέτρια κι αχρείαστη η διασκευή στο No Easy Way Out (με τον Σταλόνε να δέρνει τον κομμουνισμό). Τέλος, μεγάλο fault το να γράψεις τραγούδι με τίτλο Heart of Steel, απαράδεχτο, ανεπίτρεπτο, έχει αποσυρθεί η φανέλα.
- apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Θεϊκές ατάκες παίζονται σε αυτή τη στήλη, ας συγκεντρώσω τις τελευταίες...
Blackwinged έγραψε: ↑Σάβ 02 Νοέμ 2019, 21:50 @Zippo190 Θυμάμαι, μικρό παιδάκι, να ξεκινά η κασέτα με τα βογκητά της άλλης και να σκέφτομαι... "όχι ρε, αυτά που θέλω να κάνω στις συμμαθήτριές μου, άλλοι τα έκαναν δίσκο 20 κάτι και βάλε χρόνια πίσω". ΑΠΟΘΕΩΣΙΣ!!
Για πες... πάντως τώρα μιλφάρα είναι η Παπαρίζου, θα μου πεις δεν είναι ακόμα 40, αλλά αν έχει τέτοια καπούλια τώρα, φαντάσου στα 45 τι θα γίνεται [mention]Zippo190[/mention] @rbrigade θέλω γνώμες...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
ρε η Πασχαλίδου είναι γυναικάρα καμία σχέση με την Παπαρίζου την οριακά φώκια.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Heddigan's Collection
Στη Στοκχόλμη είχα πιάσει κολλητιλίκια με τον Έλληνα πρέσβη, έναν ωραίο μπουλούκο τύπο, εγκάθετος του Σημίτη. Η Πασχαλίδου τότε, είχε γράψει ένα βιβλίο, "Σε ξένες γειτονιές" (αρκετά καλό), κι είχε έρθει στο Rinkeby από όπου η ίδια μεγάλωσε, για την παρουσίαση. Μετά την παρουσίαση έκατσε η φάση και πήγαμε για έναν καφέ με τον πρέσβη και την Πασχαλίδου κι πιάσαμε την πάρλα.apeitharxos έγραψε: ↑Τρί 05 Νοέμ 2019, 01:22 Για πες... πάντως τώρα μιλφάρα είναι η Παπαρίζου, θα μου πεις δεν είναι ακόμα 40, αλλά αν έχει τέτοια καπούλια τώρα, φαντάσου στα 45 τι θα γίνεται [mention]Zippo190[/mention] @rbrigade θέλω γνώμες...
Η σύγκριση με την Παπαρίζου είναι τελίως άκυρη. Η Παπαρίζου είναι να βγεις για μία νύχτα με ξύδια και ντρόγκια, να περάσεις καλά - μέχρι εκεί. Την Πασχαλίδου την παντρεύεσαι επιτόπου κάνεις οικογένεια μαζί της και ξέρεις ότι κάθε βράδυ στο σεξ θα σου ξεζουμίζει μέχρι και τα λιπαρά οξέα.
- apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Όντως, της Παπαρίζου το βλέμμα έχει κάτι το απλανές, και μάλλον δεν είναι εγγενές χαρακτηριστικό της αυτό .Heddigan έγραψε: ↑Τρί 05 Νοέμ 2019, 10:29
Η σύγκριση με την Παπαρίζου είναι τελίως άκυρη. Η Παπαρίζου είναι να βγεις για μία νύχτα με ξύδια και ντρόγκια, να περάσεις καλά - μέχρι εκεί. Την Πασχαλίδου την παντρεύεσαι επιτόπου κάνεις οικογένεια μαζί της και ξέρεις ότι κάθε βράδυ στο σεξ θα σου ξεζουμίζει μέχρι και τα λιπαρά οξέα.
Καμία από τις δύο δεν έχω δει από κοντά, και έτσι ό,τι και να πω δεν θα είναι 100% εμπεριστατωμένο.
Αλλά βάση ό,τι βλέπουμε στο γυαλί, από αυτό που έγραψες, υπονοείς ότι δεν αντέχεις τους ρυθμούς της Παπαρίζου η οποία δεν μαζεύεται με τίποτα, και προτιμάς την Πασχαλίδου, έχοντας στο μυαλό ότι είναι το γνωστό πρότυπο γυναίκας που όλοι οι άνδρες κατά βάθος θέλουμε;
Δεν ξέρω εσύ τι λες, αλλά εγώ όποτε βλέπω αυτή την εκπομπή, (το the voice δεν λέγεται;) τη βλέπω μόνο και μόνο για να δω κανένα σταυροπόδι της Παπαρίζου να φανούν οι juicy μπουτάρες της... αν το δω αυτό αλλάζω κανάλι στη συνέχεια...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
Bolt Thrower - For Victory (1994)
Αν δεν ντρεπόμουν για τις ικανότητές μου στο να βάφω μινιατούρες, θα εκθείαζα στη φωτογραφία με το εξώφυλλο του δίσκου και τους Warhammer στρατούς που έχω βάψει ακούγοντας το For Victory.
Υποτιμημένος δίσκος που δεν πολύ-μνημονεύεται από τους δισκοκριτικούς, με βαριές κι ασήκωτες ριφάρες και κιθαροσολιές τίγκα στη στρατιωτική νοσταλγία.
Headbanging με το For Victory, βάζουμε στο τέρμα το Graven Image, βαράμε προσοχή στο Silent Demise, χαιρετούμε στρατιωτικά στο Forever Fallen.
No chance for redemption
All life now ceased
Pleading for forgiveness
There shall be no peace
Αν δεν ντρεπόμουν για τις ικανότητές μου στο να βάφω μινιατούρες, θα εκθείαζα στη φωτογραφία με το εξώφυλλο του δίσκου και τους Warhammer στρατούς που έχω βάψει ακούγοντας το For Victory.
Υποτιμημένος δίσκος που δεν πολύ-μνημονεύεται από τους δισκοκριτικούς, με βαριές κι ασήκωτες ριφάρες και κιθαροσολιές τίγκα στη στρατιωτική νοσταλγία.
Headbanging με το For Victory, βάζουμε στο τέρμα το Graven Image, βαράμε προσοχή στο Silent Demise, χαιρετούμε στρατιωτικά στο Forever Fallen.
No chance for redemption
All life now ceased
Pleading for forgiveness
There shall be no peace
Heddigan's Collection
Απλα προσκυνω, τελος.
Heddigan's Collection
Deep Purple - Machine Head (1972)
Η ειδοποιός διαφορά του μεταλλά με τους fans του υπόλοιπου μουσικού φάσματος είναι ο τρόπος ενασχόλησης με τη μουσική. Τα έχουν γράψει άλλοι καλύτερα από εμένα, για την ακρόαση δίσκων κι όχι η αναζήτηση των hits, για την προσήλωση σε συγκροτήματα ή μουσικά ρεύματα σε σημείο οπαδισμού, τη συλλογή δισκογραφίας σε φυσικό format, την αντιμετώπιση της μουσικής ως κομμάτι της καθημερινότητας και την αναζήτηση πληροφορίας για τα ιστορικά δρώμενα του καλλιτέχνη, τις επιρροές και πηγές έμπνευσης.
Το Machine Head, πέρα από ένας iconic δίσκος της rock μουσικής, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές γενιές καλλιτεχνών του σκληρού ήχου. Gillan, Lord, Glover, Paice και Μαυροπερισσότερος με τα Highway Star, Pictures of Home, Smoke on the Water και Space Truckin' γέννησαν ολόκληρες σχολές, έθεσαν μουσικές βάσεις και πορεία που ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα εξελίσσοντας τον ήχο που έδωσαν οι Purple.
Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των Deep Purple, λίγα πράγματα από αυτούς έχω στη δισκοθήκη μου, αλλά είναι κάποιοι must δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν το Machine Head είναι σίγουρα ένας από αυτούς (κι ο δίσκος με τη συνεργασία του Gillan με τον Ρακιντζή).
Η ειδοποιός διαφορά του μεταλλά με τους fans του υπόλοιπου μουσικού φάσματος είναι ο τρόπος ενασχόλησης με τη μουσική. Τα έχουν γράψει άλλοι καλύτερα από εμένα, για την ακρόαση δίσκων κι όχι η αναζήτηση των hits, για την προσήλωση σε συγκροτήματα ή μουσικά ρεύματα σε σημείο οπαδισμού, τη συλλογή δισκογραφίας σε φυσικό format, την αντιμετώπιση της μουσικής ως κομμάτι της καθημερινότητας και την αναζήτηση πληροφορίας για τα ιστορικά δρώμενα του καλλιτέχνη, τις επιρροές και πηγές έμπνευσης.
Το Machine Head, πέρα από ένας iconic δίσκος της rock μουσικής, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές γενιές καλλιτεχνών του σκληρού ήχου. Gillan, Lord, Glover, Paice και Μαυροπερισσότερος με τα Highway Star, Pictures of Home, Smoke on the Water και Space Truckin' γέννησαν ολόκληρες σχολές, έθεσαν μουσικές βάσεις και πορεία που ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα εξελίσσοντας τον ήχο που έδωσαν οι Purple.
Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των Deep Purple, λίγα πράγματα από αυτούς έχω στη δισκοθήκη μου, αλλά είναι κάποιοι must δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν το Machine Head είναι σίγουρα ένας από αυτούς (κι ο δίσκος με τη συνεργασία του Gillan με τον Ρακιντζή).
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Heddigan's Collection
Superband πριν ακόμα προκύψει ο όρος.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Heddigan's Collection
Demons and Wizards - Demons and Wizards (1999)
Προς το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας εκεί που περιμέναμε το Millennium Bug να καταστρέψει όλες τις ψηφιακές συσκευές, οι Blind Guardian κι οι Iced Earth είχαν κυκλοφορήσει την περίοδο 95-98 τέσσερα υπερ επιτυχημένα άλμπουμ. Ειδικά στην Ελληνική αγορά οι Iced Guardian και Blind Earth σε επίπεδο πωλήσεων είχαν στείλει Volanis και Notis στο χώμα και το Ελληνικό κοινό έσκιζε μπλουζάκια κι έσπαγε τζαμαρίες για χάρη του Schaffer και Kürsch.
Και σκάει η ατομική βόμβα. Η καλύτερη φωνή με την καλύτερη Rhythm Guitar κι ένας παραγωγός με ούμπαλα (respect στον Jim Morris). Δεν θυμάμαι να έχω επιθυμήσει άλλο προσεχώς δίσκο με τέτοια προσμονή. Hταν η εποχή που δεν είχαμε φάει ακόμη βαριές ήττες από τέτοιου είδους projects, οπότε το κλίμα ήταν "πάμε να σηκώσουμε το double".
Κι επιτέλους μπαίνει το cd στο player, και σκάει η κιθάρα του εισαγωγικού Rites of Passage και τα ψαλμωδικά ουαουαουαουουαοαουα. Κάγκελο η τρίχα. Ο Mark Prator αρχίζει να βαράει τα τύμπανα, μπαίνουν οι κιθάρες, Heaven Denies, κι ο Hansi δίνει πόνο και δάκρυα χαράς αρχίζουν να κυλάνε από τα αυτιά. Η ίδια ιστορία συνεχίστηκε σε ολόκληρο το άλμπουμ, Poor Man's Crusade, Fiddler on the Green, Tear Down the Wall και My Last Sunrise. Οι γκαρντιανάκηδες-αις ντερθάκηδες φίλοι μου, κι εγώ είχαμε πάθει πλάκα. Είχαν δημιουργήσει ένα καινούργιο ήχο, συγγενή με τα δύο συγκροτήματα, αλλά διαφορετικό και το πιο σημαντικό, απόλυτα γαμάτο. Τεράστιος δίσκος, ογκόλιθος στην μουσική καριέρα των δύο καλλιτεχνών.
Στη συλλογή μου έχω την αρχική έκδοση, αλλά και την πρόσφατη re-mastered σε βινύλιο το οποίο είναι για σεμινάριο. Πέρα τους απίστευτα βελτιωμένου ήχου, τη διασκευή White Room, η αισθητική και το packaging είναι από άλλο πλανήτη. Φοβερό artwork στο gatefold, giant size booklet που χαίρεσαι να το ξεφυλλίζεις.
Προς το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας εκεί που περιμέναμε το Millennium Bug να καταστρέψει όλες τις ψηφιακές συσκευές, οι Blind Guardian κι οι Iced Earth είχαν κυκλοφορήσει την περίοδο 95-98 τέσσερα υπερ επιτυχημένα άλμπουμ. Ειδικά στην Ελληνική αγορά οι Iced Guardian και Blind Earth σε επίπεδο πωλήσεων είχαν στείλει Volanis και Notis στο χώμα και το Ελληνικό κοινό έσκιζε μπλουζάκια κι έσπαγε τζαμαρίες για χάρη του Schaffer και Kürsch.
Και σκάει η ατομική βόμβα. Η καλύτερη φωνή με την καλύτερη Rhythm Guitar κι ένας παραγωγός με ούμπαλα (respect στον Jim Morris). Δεν θυμάμαι να έχω επιθυμήσει άλλο προσεχώς δίσκο με τέτοια προσμονή. Hταν η εποχή που δεν είχαμε φάει ακόμη βαριές ήττες από τέτοιου είδους projects, οπότε το κλίμα ήταν "πάμε να σηκώσουμε το double".
Κι επιτέλους μπαίνει το cd στο player, και σκάει η κιθάρα του εισαγωγικού Rites of Passage και τα ψαλμωδικά ουαουαουαουουαοαουα. Κάγκελο η τρίχα. Ο Mark Prator αρχίζει να βαράει τα τύμπανα, μπαίνουν οι κιθάρες, Heaven Denies, κι ο Hansi δίνει πόνο και δάκρυα χαράς αρχίζουν να κυλάνε από τα αυτιά. Η ίδια ιστορία συνεχίστηκε σε ολόκληρο το άλμπουμ, Poor Man's Crusade, Fiddler on the Green, Tear Down the Wall και My Last Sunrise. Οι γκαρντιανάκηδες-αις ντερθάκηδες φίλοι μου, κι εγώ είχαμε πάθει πλάκα. Είχαν δημιουργήσει ένα καινούργιο ήχο, συγγενή με τα δύο συγκροτήματα, αλλά διαφορετικό και το πιο σημαντικό, απόλυτα γαμάτο. Τεράστιος δίσκος, ογκόλιθος στην μουσική καριέρα των δύο καλλιτεχνών.
Στη συλλογή μου έχω την αρχική έκδοση, αλλά και την πρόσφατη re-mastered σε βινύλιο το οποίο είναι για σεμινάριο. Πέρα τους απίστευτα βελτιωμένου ήχου, τη διασκευή White Room, η αισθητική και το packaging είναι από άλλο πλανήτη. Φοβερό artwork στο gatefold, giant size booklet που χαίρεσαι να το ξεφυλλίζεις.
- apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Πιασάρικα ρεφρέν καθόλη τη διάρκεια της καριέρας τους, ευκολομνημόνευτες μελωδίες και σόλο χωρίς να γίνονται κιτς, χυδαίοι ή εμπορικοί, τι άλλο να ζητήσει κανείς από την μπάντα που αποτέλεσε τεράστια επιρροή για τις περισσότερες από τις metal μπάντες των '80s, με πρώτη και σημαντικότερη τους ίδιους τους maiden. Είναι (επειδή είσαι και φαν του ποδοσφαίρου), σαν τον Γκαρίντσα που άνοιξε το δρόμο για τον Πελέ, αλλά που ποτέ δεν πιστώθηκε (ο πρώτος) την πραγματική κληρονομιά που άφησε στο ποδόσφαιρο και πήρε ο Πελέ όλη τη δόξα...Heddigan έγραψε: ↑Πέμ 07 Νοέμ 2019, 12:50 Deep Purple - Machine Head (1972)
Η ειδοποιός διαφορά του μεταλλά με τους fans του υπόλοιπου μουσικού φάσματος είναι ο τρόπος ενασχόλησης με τη μουσική. Τα έχουν γράψει άλλοι καλύτερα από εμένα, για την ακρόαση δίσκων κι όχι η αναζήτηση των hits, για την προσήλωση σε συγκροτήματα ή μουσικά ρεύματα σε σημείο οπαδισμού, τη συλλογή δισκογραφίας σε φυσικό format, την αντιμετώπιση της μουσικής ως κομμάτι της καθημερινότητας και την αναζήτηση πληροφορίας για τα ιστορικά δρώμενα του καλλιτέχνη, τις επιρροές και πηγές έμπνευσης.
Το Machine Head, πέρα από ένας iconic δίσκος της rock μουσικής, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές γενιές καλλιτεχνών του σκληρού ήχου. Gillan, Lord, Glover, Paice και Μαυροπερισσότερος με τα Highway Star, Pictures of Home, Smoke on the Water και Space Truckin' γέννησαν ολόκληρες σχολές, έθεσαν μουσικές βάσεις και πορεία που ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα εξελίσσοντας τον ήχο που έδωσαν οι Purple.
Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των Deep Purple, λίγα πράγματα από αυτούς έχω στη δισκοθήκη μου, αλλά είναι κάποιοι must δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν το Machine Head είναι σίγουρα ένας από αυτούς (κι ο δίσκος με τη συνεργασία του Gillan με τον Ρακιντζή).
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
Ctulu - Sarkomand (2011)
Αν ο Cthulhu είχε υπόψιν του πόσα metal συγκροτήματα χρησιμοποιούν ανορθόγραφα το όνομά του σε στίχους, τίτλους κι ονόματα, θα είχε αναδυθεί από την χαμένη R'lyeh εδώ και χρόνια και θα είχε καταβροχθίσει πολύ κόσμο (θα είχαμε γλυτώσει κι από τον καρκίνο του St. Anger).
Το Sarkomand το αγόρασα καθαρά λόγω του ονόματος και της αγάπης που τρέφω για τον Lovecraft. Περίμενα πως θα είναι βαρετό unholy μπουντρούμι black metal, με φασαριόζικη παραγωγή. Αντιθέτως είναι black μεν αρκετά μελωδικό δε, με ωραίες ιδέες, πολύ rock n roll διάθεση, φωνητικά που θα τα πιάσουν όσοι sprechen Deutsch και ψιλοβρώμικη παραγωγή (μην μας αποκαλέσουν και τίποτε Dimmu Burger). Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι κρυφό διαμάντι για τον χώρο του είδους, όπως και το κλείσιμο με το Mondsucht.
Αν ο Cthulhu είχε υπόψιν του πόσα metal συγκροτήματα χρησιμοποιούν ανορθόγραφα το όνομά του σε στίχους, τίτλους κι ονόματα, θα είχε αναδυθεί από την χαμένη R'lyeh εδώ και χρόνια και θα είχε καταβροχθίσει πολύ κόσμο (θα είχαμε γλυτώσει κι από τον καρκίνο του St. Anger).
Το Sarkomand το αγόρασα καθαρά λόγω του ονόματος και της αγάπης που τρέφω για τον Lovecraft. Περίμενα πως θα είναι βαρετό unholy μπουντρούμι black metal, με φασαριόζικη παραγωγή. Αντιθέτως είναι black μεν αρκετά μελωδικό δε, με ωραίες ιδέες, πολύ rock n roll διάθεση, φωνητικά που θα τα πιάσουν όσοι sprechen Deutsch και ψιλοβρώμικη παραγωγή (μην μας αποκαλέσουν και τίποτε Dimmu Burger). Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι κρυφό διαμάντι για τον χώρο του είδους, όπως και το κλείσιμο με το Mondsucht.