Heddigan's Collection
- apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Ε κοίτα, και η Λίβερπουλ πιο εύκολα παίρνει ch.l. παρά Premier League...Τι θέλω να πω με αυτό: Αν θες να ανταγωνιστείς το NWOBHM κίνημα και να είσαι η νο1 μπάντα αυτού, θα έχεις τον DiAnno τραγουδιστή.
Αν δεν θες να συμμετάσχεις στο NWOBHM κίνημα αλλά θες κάτι πιο 'επαγγελματικό' θα έχεις τον Dickinson.
Άλλο δηλαδή το brand name σου, και άλλο το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος στη χώρα σου σε πραγματική σύγκριση.
Το λέω αυτό γιατί με όρους NWOBHM, υπάρχουν δεκάδες μπάντες που με διασκεδάζουν περισσότερο από Maiden με Dickinson...
Κατά τα άλλα, συνήθως τα remastering καταστρέφουν το αρχικό συναίσθημα του αυθεντικού ακούσματος. Δεν ξέρω τι έχει παίξει εδώ, αλλά κάτι Battle Hymns που άκουσα, δεν άντεξα πάνω από 30 δευτερόλεπτα... Στίχοι δεν υπάρχουν γιατί τότε δεν έμπαιναν στίχοι στους δίσκους, οπότε η εταιρεία ήθελε πιθανόν να συσχετίσει την κυκλοφορία με το πνεύμα της τότε εποχής...
Αν δεν θες να συμμετάσχεις στο NWOBHM κίνημα αλλά θες κάτι πιο 'επαγγελματικό' θα έχεις τον Dickinson.
Άλλο δηλαδή το brand name σου, και άλλο το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος στη χώρα σου σε πραγματική σύγκριση.
Το λέω αυτό γιατί με όρους NWOBHM, υπάρχουν δεκάδες μπάντες που με διασκεδάζουν περισσότερο από Maiden με Dickinson...
Κατά τα άλλα, συνήθως τα remastering καταστρέφουν το αρχικό συναίσθημα του αυθεντικού ακούσματος. Δεν ξέρω τι έχει παίξει εδώ, αλλά κάτι Battle Hymns που άκουσα, δεν άντεξα πάνω από 30 δευτερόλεπτα... Στίχοι δεν υπάρχουν γιατί τότε δεν έμπαιναν στίχοι στους δίσκους, οπότε η εταιρεία ήθελε πιθανόν να συσχετίσει την κυκλοφορία με το πνεύμα της τότε εποχής...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
Όχι ρε συ, τα Manowar remastered είναι απίστευτα, μακάρι να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα μέχρι το Triumph.apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Σεπ 2020, 13:25 Κατά τα άλλα, συνήθως τα remastering καταστρέφουν το αρχικό συναίσθημα του αυθεντικού ακούσματος. Δεν ξέρω τι έχει παίξει εδώ, αλλά κάτι Battle Hymns που άκουσα, δεν άντεξα πάνω από 30 δευτερόλεπτα... Στίχοι δεν υπάρχουν γιατί τότε δεν έμπαιναν στίχοι στους δίσκους, οπότε η εταιρεία ήθελε πιθανόν να συσχετίσει την κυκλοφορία με το πνεύμα της τότε εποχής...
Βέβαια σε μία σωστή remaster έκδοση, απαιτώ από τη δισκογραφική να χώσει ένα πλούσιο καλογυαλισμένο booklet με άπειρα liner notes, στίχους, φωτογραφίες της μπάντας από εκείνη την εποχή. Από τη στιγμή που δίνω χρήματα να πάρω κάτι που ήδη έχω, θέλω να αξίζει τον κόπο.
Πάμε και σε μία απογοήτευση...
Rage - Speak of the Dead (2006)
Στα μέσα της δεκαετίας των 00s, το κοινό πράγμα που είχαν οι Rage με τον Peavy Wagner ήταν η τεράστια κοιλιά. Ο Wagner είχε φουσκώσει τη μπάκα του χλαπακιάζοντας σαβούρα στο Λεχματζούν στο Πασαλιμάνι κι οι Rage διένυαν μία καλλιτεχνική πτώση κυκλοφορώντας μετριότητες σαν το Speak of the Dead.
Η φάση στο Speak of the Dead πάει στραβά από την αρχή. Επιστρέφει η Lingua Mortis, την οποία ενσαρκώνει αυτή τη φορά η συμφωνική ορχήστρα του Μινσκ (You point, I punch). Τα πρώτα οκτώ κομμάτια εντάσσονται στη σουίτα της συμφωνικής φάσης (Suite Lingua Mortis) και τα μισά είναι instrumental. Και τα οχτώ δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο την μεταλλική ομορφιά του Lingua Mortis άλμπουμ του '96 ή τη συνθετική ποιότητα του XII. Η συμφωνική ορχήστρα παίζει κοινότυπο soundtrack για ταινία εποχής με ανύπαρκτο μπάτζετ κι από τα κομμάτια με στίχους το μόνο που πάει κάπως να σώσει την κατάσταση είναι το No Regrets.
Το δεύτερο μισό του άλμπουμ που είναι pure Rage, συνεχίζει στην μετριότητα. Το Soul Survivor μου αρέσει, ξεκινάει με ριφάτο κοπάνημα και ρίχνει ταχύτητες στο ρεφρέν για απόλαυση της φωνάρας του μπουχεσάκου της καρδιάς μας. Τα υπόλοιπα επτά κομμάτια, που δεν έχουν να μου πουν κάτι, δείχνουν πόσο στραβό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα όταν η χημεία μεταξύ Peavy και Smolski δεν έχει τις σωστές αναλογίες και τους κατάλληλους καταλύτες. Το Speak of the Dead βρωμάει βότκα (ή ότι άλλο σκατά πίνουν οι Λευκορώσοι) κι ελάχιστα Bratwurst, κι απέχει χιλιόμετρα από τα εξαιρετικά Unity και Soundchaser.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαν κυκλοφορήσει μόνο τη σουίτα σαν EP και να δούλευαν τα υπόλοιπα κομμάτια περισσότερο για το επόμενο άλμπουμ. Από την άλλη, ένα μέτριο Rage άλμπουμ είναι πρόβλημα; Όχι βέβαια, η μπαντάρα έχει δώσει τόσες δισκάρες που αντιστοιχούν σε 3-4 δισκογραφίες άλλων συγκροτημάτων με υψηλότερο κιόλας status.
Heddigan's Collection
Υποθετω πως εννοει τα re-recorded,γιατι τα remasters ηταν οντως πολυ καλα.Heddigan έγραψε: ↑Δευ 14 Σεπ 2020, 14:19Όχι ρε συ, τα Manowar remastered είναι απίστευτα, μακάρι να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα μέχρι το Triumph.apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Σεπ 2020, 13:25 Κατά τα άλλα, συνήθως τα remastering καταστρέφουν το αρχικό συναίσθημα του αυθεντικού ακούσματος. Δεν ξέρω τι έχει παίξει εδώ, αλλά κάτι Battle Hymns που άκουσα, δεν άντεξα πάνω από 30 δευτερόλεπτα... Στίχοι δεν υπάρχουν γιατί τότε δεν έμπαιναν στίχοι στους δίσκους, οπότε η εταιρεία ήθελε πιθανόν να συσχετίσει την κυκλοφορία με το πνεύμα της τότε εποχής...
Βέβαια σε μία σωστή remaster έκδοση, απαιτώ από τη δισκογραφική να χώσει ένα πλούσιο καλογυαλισμένο booklet με άπειρα liner notes, στίχους, φωτογραφίες της μπάντας από εκείνη την εποχή. Από τη στιγμή που δίνω χρήματα να πάρω κάτι που ήδη έχω, θέλω να αξίζει τον κόπο.
Heddigan's Collection
Ψιλο-ασχετο: Παιδια δεν θυμαμαι για το into glory αλλά στο hail to england εχει βαλει κατι εντελως ακυρα reverb και delay στη φωνη του Ανταμς που δεν υπηρχαν στην κανονικη ηχογράφηση, αλλοιώντοντας πολυ το αποτελεσμα κατ εμε. (λολ Κουτης πιουρίστας Μανοβαρ, κι ετσι).Aphelian έγραψε: ↑Δευ 14 Σεπ 2020, 15:04Υποθετω πως εννοει τα re-recorded,γιατι τα remasters ηταν οντως πολυ καλα.Heddigan έγραψε: ↑Δευ 14 Σεπ 2020, 14:19Όχι ρε συ, τα Manowar remastered είναι απίστευτα, μακάρι να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα μέχρι το Triumph.apeitharxos έγραψε: ↑Κυρ 13 Σεπ 2020, 13:25 Κατά τα άλλα, συνήθως τα remastering καταστρέφουν το αρχικό συναίσθημα του αυθεντικού ακούσματος. Δεν ξέρω τι έχει παίξει εδώ, αλλά κάτι Battle Hymns που άκουσα, δεν άντεξα πάνω από 30 δευτερόλεπτα... Στίχοι δεν υπάρχουν γιατί τότε δεν έμπαιναν στίχοι στους δίσκους, οπότε η εταιρεία ήθελε πιθανόν να συσχετίσει την κυκλοφορία με το πνεύμα της τότε εποχής...
Βέβαια σε μία σωστή remaster έκδοση, απαιτώ από τη δισκογραφική να χώσει ένα πλούσιο καλογυαλισμένο booklet με άπειρα liner notes, στίχους, φωτογραφίες της μπάντας από εκείνη την εποχή. Από τη στιγμή που δίνω χρήματα να πάρω κάτι που ήδη έχω, θέλω να αξίζει τον κόπο.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Jag Panzer - Chain of Command (2004)
Δεν είμαι ειδήμονας με την ιστορία των Jag Panzer και δεν γνωρίζω τι ακριβώς παίχτηκε με το δίσκο Chain of Command. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Ιούνιο του 2004 με τον Bob Parduba στη φωνή και τέσσερις μήνες αργότερα κυκλοφορούν και το Casting the Stones με τον Conklin.
Περιέχει το Shadow Thief και την Iron Butterfly διασκευή από τα demo sessions του '86. Απορία έχω αν τα υπόλοιπα κομμάτια προϋπήρχαν σε demo μορφή ή αν τα έγραψαν ύστερα από το Mechanized Warfare. Κι αν υπήρχαν από τα 80s πως και δεν είχαν συμπεριλάβει στις ως τότε κυκλοφορίες, έπη σαν το Chain of Command, το She Waits και το Sword to Silence. Και γιατί έφεραν τον Γαρδούμπα να τραγουδήσει (γαμώ τις φωνές by the way, κι ας μην αρέσει σε κάποιους).
Έχω το βινύλιο με την High Roller επανέκδοση με τα bonus When the Walls Come Down και live εκτέλεση του Battle Zones.
Δεν είμαι ειδήμονας με την ιστορία των Jag Panzer και δεν γνωρίζω τι ακριβώς παίχτηκε με το δίσκο Chain of Command. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Ιούνιο του 2004 με τον Bob Parduba στη φωνή και τέσσερις μήνες αργότερα κυκλοφορούν και το Casting the Stones με τον Conklin.
Περιέχει το Shadow Thief και την Iron Butterfly διασκευή από τα demo sessions του '86. Απορία έχω αν τα υπόλοιπα κομμάτια προϋπήρχαν σε demo μορφή ή αν τα έγραψαν ύστερα από το Mechanized Warfare. Κι αν υπήρχαν από τα 80s πως και δεν είχαν συμπεριλάβει στις ως τότε κυκλοφορίες, έπη σαν το Chain of Command, το She Waits και το Sword to Silence. Και γιατί έφεραν τον Γαρδούμπα να τραγουδήσει (γαμώ τις φωνές by the way, κι ας μην αρέσει σε κάποιους).
Έχω το βινύλιο με την High Roller επανέκδοση με τα bonus When the Walls Come Down και live εκτέλεση του Battle Zones.
Heddigan's Collection
Ας το πουμε αλλη μια φορα: Με διαφορα ο καλυτερος δισκος Panzer.Heddigan έγραψε: ↑Τετ 16 Σεπ 2020, 15:03 Jag Panzer - Chain of Command (2004)
Δεν είμαι ειδήμονας με την ιστορία των Jag Panzer και δεν γνωρίζω τι ακριβώς παίχτηκε με το δίσκο Chain of Command. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Ιούνιο του 2004 με τον Bob Parduba στη φωνή και τέσσερις μήνες αργότερα κυκλοφορούν και το Casting the Stones με τον Conklin.
Περιέχει το Shadow Thief και την Iron Butterfly διασκευή από τα demo sessions του '86. Απορία έχω αν τα υπόλοιπα κομμάτια προϋπήρχαν σε demo μορφή ή αν τα έγραψαν ύστερα από το Mechanized Warfare. Κι αν υπήρχαν από τα 80s πως και δεν είχαν συμπεριλάβει στις ως τότε κυκλοφορίες, έπη σαν το Chain of Command, το She Waits και το Sword to Silence. Και γιατί έφεραν τον Γαρδούμπα να τραγουδήσει (γαμώ τις φωνές by the way, κι ας μην αρέσει σε κάποιους).
Έχω το βινύλιο με την High Roller επανέκδοση με τα bonus When the Walls Come Down και live εκτέλεση του Battle Zones.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Δίσκάρα, ναι, αλλά ξέρεις τι παίχτηκε με τη συγγραφή του; Ήταν παλιές ιδέες που αποφάσισαν να τις κυκλοφορήσουν ή το '04 είχαν τόσο πολύ υλικό που έβγαλαν δύο δίσκους; Και γιατί η προσωρινή άλλαγή του τραγουδιστή;
Heddigan's Collection
Δισκάρα! Κι από τις σπάνιες περιπτώσεις που παρόλο που τα κομμάτια τα έμαθα με τη φωνή του Χάρη, τα γουστάρω σαφώς περισσότερο με τη φωνή του Pardubinho!
Heddigan's Collection
Τιποτα απο ολα αυτα. Δισκος που ηχογραφηθηκε στα 80ς και δεν κυκλοφορησε ποτε τοτε. Κυκλοφορησε πολυ αργοτερα σαν afterthought. Αν δεν με απατα η μνημη μου προοριζοταν να ειναι το 2ο full lenght τους.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Με την ευκαιρία να πεταχτώ εδώ και να πω, μιας και μιλάμε για High Roller, ότι για τους λάτρεις των shape picture, η εν λόγο εταιρεία τον επόμενο χρόνο θα επανακυκλοφορήσει σε αυτό το format τα Chain of Command/ She Waits, Shadow Thief/ Viper, Licensed to Kill/ Symphony of Terror, και Deathrow/ Metal Melts the Ice.
Heddigan's Collection
Sabaton - The Last Stand (2016)
Από τους πιο ψεύτικα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Θέλοντας να επαναλάβουν την επιτυχία που είχε το 40:1 (μόνο καινούργιο εθνικό ύμνο δεν το έχουν ανακηρύξει στην Πολωνία), οι σαμπατόνιδες βάλθηκαν να το επαναλάβουν αλλά σε ολόκληρο (concept - μη χέσω) άλμπουμ. Επικές μάχες της ανθρώπινης ιστορίας, όπου η αναλογία μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατευμάτων ήταν συντριπτική υπέρ της μίας μεριάς κι η αδύναμη πλευρά να παλεύει με απαράμιλλο ηρωισμό (Δαβίδ/Γολιάθ φάση).
Δέκα κομμάτια και μία απαγγελία από τον Jon Schaffer (αντί να τον βάλουν να παίξει λίγη κιθάρα, είπε ποίημα σχολικής εορτής). Και τα δέκα κομμάτια συνθέσεις που έγιναν στο πόδι, με κακογραμμένους στίχους (ούτε έκθεση παιδιού από τη σχολική εορτή που λέγαμε), δηλώνουν τον αναπάντεχο κορεσμό μίας εμπορικά επαναλαμβανόμενης μπάντας που οι αλλαγές στο ρόστερ δεν έφεραν αέρα ανανέωσης.
Η μουσική που υποτίθεται πρέπει να εξυπηρετήσει την εκάστοτε ιστορική αναφορά είναι μόνιμα στο generic Sabaton tune mode. To εναρκτήριο Sparta είναι άψογο παράδειγμα. Τόσες και τόσες metal μπάντες έχουν εξυμνήσει αρχαία Ελληνική ιστορία και μυθολογία, με τη μουσική να σε ταξιδεύει νοερά. Στο Sparta o μόνος ιστορικός συνειρμός είναι το ααα-οουυ από την ταινία του Zack Snyder (τι τραγωδία κι αύτη, που χειροκροτούσε ο κάθε Ελληναράς στο σινεμά μία fantasy κομικ σινε-μεταφορά).
Ακόμη κι η διάρκεια (36 λεπτά) δείχνει τόσο πόση πρόχειρη δουλειά έπεσε. Έγραψαν καμμιά δεκαριά τρίλεπτα κομμάτια που στο τέλος δεν μένει κανένα. Ασχολίαστη κι η special edition που κάπου την πήρε το μάτι μου (σε τιμή κοντά στα 200 ευρώ) με κάποιες bonus διασκευές κι ένα tank (άθλια) μινιατούρα (δεν πάω να δώσω 200 ευρώ να πάρω κανένα ολοκληρωμένο Warhammer στρατό, να βάλω Bolt Thrower και να γαμηθώ στο βάψιμο).
Από τους πιο ψεύτικα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Θέλοντας να επαναλάβουν την επιτυχία που είχε το 40:1 (μόνο καινούργιο εθνικό ύμνο δεν το έχουν ανακηρύξει στην Πολωνία), οι σαμπατόνιδες βάλθηκαν να το επαναλάβουν αλλά σε ολόκληρο (concept - μη χέσω) άλμπουμ. Επικές μάχες της ανθρώπινης ιστορίας, όπου η αναλογία μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατευμάτων ήταν συντριπτική υπέρ της μίας μεριάς κι η αδύναμη πλευρά να παλεύει με απαράμιλλο ηρωισμό (Δαβίδ/Γολιάθ φάση).
Δέκα κομμάτια και μία απαγγελία από τον Jon Schaffer (αντί να τον βάλουν να παίξει λίγη κιθάρα, είπε ποίημα σχολικής εορτής). Και τα δέκα κομμάτια συνθέσεις που έγιναν στο πόδι, με κακογραμμένους στίχους (ούτε έκθεση παιδιού από τη σχολική εορτή που λέγαμε), δηλώνουν τον αναπάντεχο κορεσμό μίας εμπορικά επαναλαμβανόμενης μπάντας που οι αλλαγές στο ρόστερ δεν έφεραν αέρα ανανέωσης.
Η μουσική που υποτίθεται πρέπει να εξυπηρετήσει την εκάστοτε ιστορική αναφορά είναι μόνιμα στο generic Sabaton tune mode. To εναρκτήριο Sparta είναι άψογο παράδειγμα. Τόσες και τόσες metal μπάντες έχουν εξυμνήσει αρχαία Ελληνική ιστορία και μυθολογία, με τη μουσική να σε ταξιδεύει νοερά. Στο Sparta o μόνος ιστορικός συνειρμός είναι το ααα-οουυ από την ταινία του Zack Snyder (τι τραγωδία κι αύτη, που χειροκροτούσε ο κάθε Ελληναράς στο σινεμά μία fantasy κομικ σινε-μεταφορά).
Ακόμη κι η διάρκεια (36 λεπτά) δείχνει τόσο πόση πρόχειρη δουλειά έπεσε. Έγραψαν καμμιά δεκαριά τρίλεπτα κομμάτια που στο τέλος δεν μένει κανένα. Ασχολίαστη κι η special edition που κάπου την πήρε το μάτι μου (σε τιμή κοντά στα 200 ευρώ) με κάποιες bonus διασκευές κι ένα tank (άθλια) μινιατούρα (δεν πάω να δώσω 200 ευρώ να πάρω κανένα ολοκληρωμένο Warhammer στρατό, να βάλω Bolt Thrower και να γαμηθώ στο βάψιμο).
Heddigan's Collection
100% Agree. Kι ακομα πιο puzzling το γεγονος οτι ακριβως την ιδια περιοδο κυκλοφορησαν το single Bischmark που παιζει να ειναι στην τοπ πεντάδα τους.Heddigan έγραψε: ↑Παρ 18 Σεπ 2020, 13:54 Sabaton - The Last Stand (2016)
Από τους πιο ψεύτικα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Θέλοντας να επαναλάβουν την επιτυχία που είχε το 40:1 (μόνο καινούργιο εθνικό ύμνο δεν το έχουν ανακηρύξει στην Πολωνία), οι σαμπατόνιδες βάλθηκαν να το επαναλάβουν αλλά σε ολόκληρο (concept - μη χέσω) άλμπουμ. Επικές μάχες της ανθρώπινης ιστορίας, όπου η αναλογία μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατευμάτων ήταν συντριπτική υπέρ της μίας μεριάς κι η αδύναμη πλευρά να παλεύει με απαράμιλλο ηρωισμό (Δαβίδ/Γολιάθ φάση).
Δέκα κομμάτια και μία απαγγελία από τον Jon Schaffer (αντί να τον βάλουν να παίξει λίγη κιθάρα, είπε ποίημα σχολικής εορτής). Και τα δέκα κομμάτια συνθέσεις που έγιναν στο πόδι, με κακογραμμένους στίχους (ούτε έκθεση παιδιού από τη σχολική εορτή που λέγαμε), δηλώνουν τον αναπάντεχο κορεσμό μίας εμπορικά επαναλαμβανόμενης μπάντας που οι αλλαγές στο ρόστερ δεν έφεραν αέρα ανανέωσης.
Η μουσική που υποτίθεται πρέπει να εξυπηρετήσει την εκάστοτε ιστορική αναφορά είναι μόνιμα στο generic Sabaton tune mode. To εναρκτήριο Sparta είναι άψογο παράδειγμα. Τόσες και τόσες metal μπάντες έχουν εξυμνήσει αρχαία Ελληνική ιστορία και μυθολογία, με τη μουσική να σε ταξιδεύει νοερά. Στο Sparta o μόνος ιστορικός συνειρμός είναι το ααα-οουυ από την ταινία του Zack Snyder (τι τραγωδία κι αύτη, που χειροκροτούσε ο κάθε Ελληναράς στο σινεμά μία fantasy κομικ σινε-μεταφορά).
Ακόμη κι η διάρκεια (36 λεπτά) δείχνει τόσο πόση πρόχειρη δουλειά έπεσε. Έγραψαν καμμιά δεκαριά τρίλεπτα κομμάτια που στο τέλος δεν μένει κανένα. Ασχολίαστη κι η special edition που κάπου την πήρε το μάτι μου (σε τιμή κοντά στα 200 ευρώ) με κάποιες bonus διασκευές κι ένα tank (άθλια) μινιατούρα (δεν πάω να δώσω 200 ευρώ να πάρω κανένα ολοκληρωμένο Warhammer στρατό, να βάλω Bolt Thrower και να γαμηθώ στο βάψιμο).
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Gates of Ishtar - The Dawn of Flames (1997)
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας που έχουν κυκλοφορήσει οι Gates of Ishtar. Για τον ίδιο το δίσκο θα μπορούσα να γράψω πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που είχα αναφέρει στο At Dusk and Forever. Βατό μελωδικό death metal που απευθύνεται στους fans του ιδιώματος με το μεγάλο (σε διάρκεια) κομμάτι - Dawn of Flames στην περίπτωσή μας - να κλέβει την παράσταση με τον πλουραλισμό θεμάτων και τις όμορφες μουσικές ιδέες.
Στα notes της επανέκδοση της Century Media, βρήκα πολύ ενδιαφέρον τις παρακάτω σκέψεις του Mikael Sandorf, τραγουδιστή και στιχουργό της μπάντας
The label also mishandled the cover art to the Dawn of Flames. Famously singled out as one of the worst covers in the 90s, the green barbarian motif, replete with a topless female warrior, had very little to do with the Gates of Ishtar. Not musically and certainly not lyrically - which centered on Sandorf's personal demons not imbecilic interpretations of Conan sagas - the cover was so egretious the label omitted the artist credit.
"We were sent a version of the cover from Invasion", recalls Sandorf. "We liked it. But we wanted small changes to it. We pointed those out. They promised to make the changes. Then, we did not hear anything about it. We were under the impression everything was as we had agreed upon. Then, when we got the final print, it was not only a totally different cover, but also the ugliest piece of cover we had ever seen. We were furious as hell, but the damage was already done."
Στη φωτογραφία έχω συμπεριλάβει το original άθλιο εξώφυλλο. Η βυζουκλού που έχει γραπώσει τη spikeball σαν να κρατάει pokeball, τον βάρβαρο που κρεμάει το σπαθί του στο τζάκι, τον πολεμιστή πιο πίσω που κρατάει αλλοπρόσαλλά το battleaxe (το οποίο για κάποιον αδιανόητο λόγο καλύπτει το μπράτσο του βάρβαρου - Photoshop από τα Lidl) κι η γκόμενα ακόμη πιο πίσω με το πιο αντιαισθητικό γυμνασμένο σώμα (τα βυζιά της κοντεύουν να φτάσουν στις μασχάλες), πυρσό στο αριστερό χέρι και τσιγάρο στο δεξί (αλάνι της θύρας 7 κατά την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο).
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας που έχουν κυκλοφορήσει οι Gates of Ishtar. Για τον ίδιο το δίσκο θα μπορούσα να γράψω πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που είχα αναφέρει στο At Dusk and Forever. Βατό μελωδικό death metal που απευθύνεται στους fans του ιδιώματος με το μεγάλο (σε διάρκεια) κομμάτι - Dawn of Flames στην περίπτωσή μας - να κλέβει την παράσταση με τον πλουραλισμό θεμάτων και τις όμορφες μουσικές ιδέες.
Στα notes της επανέκδοση της Century Media, βρήκα πολύ ενδιαφέρον τις παρακάτω σκέψεις του Mikael Sandorf, τραγουδιστή και στιχουργό της μπάντας
The label also mishandled the cover art to the Dawn of Flames. Famously singled out as one of the worst covers in the 90s, the green barbarian motif, replete with a topless female warrior, had very little to do with the Gates of Ishtar. Not musically and certainly not lyrically - which centered on Sandorf's personal demons not imbecilic interpretations of Conan sagas - the cover was so egretious the label omitted the artist credit.
"We were sent a version of the cover from Invasion", recalls Sandorf. "We liked it. But we wanted small changes to it. We pointed those out. They promised to make the changes. Then, we did not hear anything about it. We were under the impression everything was as we had agreed upon. Then, when we got the final print, it was not only a totally different cover, but also the ugliest piece of cover we had ever seen. We were furious as hell, but the damage was already done."
Στη φωτογραφία έχω συμπεριλάβει το original άθλιο εξώφυλλο. Η βυζουκλού που έχει γραπώσει τη spikeball σαν να κρατάει pokeball, τον βάρβαρο που κρεμάει το σπαθί του στο τζάκι, τον πολεμιστή πιο πίσω που κρατάει αλλοπρόσαλλά το battleaxe (το οποίο για κάποιον αδιανόητο λόγο καλύπτει το μπράτσο του βάρβαρου - Photoshop από τα Lidl) κι η γκόμενα ακόμη πιο πίσω με το πιο αντιαισθητικό γυμνασμένο σώμα (τα βυζιά της κοντεύουν να φτάσουν στις μασχάλες), πυρσό στο αριστερό χέρι και τσιγάρο στο δεξί (αλάνι της θύρας 7 κατά την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο).
Heddigan's Collection
Running Wild - The Rivalry (1998)
Η κλασσική κίνηση που έχουν κάνει όλοι οι ροκάδες/μεταλλάδες είναι να γράψουν σε κασέτα (ή CD) συλλογή από power ballads για την κοπέλα που γουστάρουν. Πριν προβώ κι εγώ σε αυτή την απελπισμένη κίνηση είχα κάνει μία έρευνα για το τι τραγούδια παίζουν σε αυτές τις συλλογές κι έβλεπα διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Savatage, Scorpions, το Nothing Else Matters, το Nightmare από MSG, φαντασία μηδέν.
Θέλοντας να πρωτοτυπήσω, έφτιαξα κάτι διαφορετικό για μία τσούπρα που είχα γνωρίσει στην χορευτική ομάδα που συμμετείχα (ιδανικό μέρος για τέτοιου είδους γνωριμίες). Ξεκίνησα να μαζεύω κομμάτια από αγαπημένες μου μπάντες για να φτιάξω μία CD συλλογή που θα στιχουργικά θα αντικατόπτριζέ την ως τότε ζωή μου (τι μαλακίες έκανα μήπως και γαμήσω). Ιδιαίτερη σημασία είχα δώσει στο κεντρικό κομμάτι του CD το οποίο ήθελα να είναι μακροσκελές και θα αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά. Εκείνη την εποχή είχα ξεκινήσει να ακούω το Rivalry κι είχα κατενθουσιαστεί. Τι πιο ταιριαστό στον τότε (βλαμμένο) χαρακτήρα μου από τον αμφιλεγόμενο σκωτσέζο Captain William Kidd, και τις power μελωδίες που έγραψαν για αυτόν οι Running Wild.
Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, το Ballad of William Kidd αποτελεί την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, το θεωρώ το πιο δυνατό κομμάτι και περιστοιχίζεται από έπη όμοιας αξίας. March of the Final Battle/Rivalry, Fire & Thunder και το επικό κλείσιμο War & Peace, είναι όλα κλασσικά Running Wild αριστουργήματα. Στο Return of the Dragon οι Γερμανοί διδάσκουν τι απίστευτα πράγματα μπορείς να παράξεις με μία ηλεκτρική κιθάρα, αρκεί να έχεις μεράκι κι όρεξη. Kiss of Death, ένα ριφ - μία κομματάρα, τόσο απλά. Μερικές φορές νομίζω πως και μόνο που θα ακούσω την (αμυδρά drone-ιασμένη) χαρακτηριστική κιθάρα και την ψιλή φωνάρα του Rock 'n Rolf θα είναι αρκετό, αλλά όταν έχω και τη συγγραφή power metal διαμαντιών σαν αυτά που περιέχει το The Rivalry, είμαι πιο ευτυχισμένος κι από εκείνον που θα ξεθάψει τον θησαυρό από τo νησί των πειρατών.
Η ομάδα με τους Hermann, Smuszynski και Michael έπαιξε τρελή μπαλίτσα στα 90s με τα Black Hand Inn, Masquerade και το αποκορύφωμα Rivalry, συνεχίζοντας με άλμπουμ υψηλής ποιότητας κρατώντας την πειρατική σημαία ύστερα από τα συνεχόμενα δεκάρια της post Jolly Roger περιόδου.
Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των Running Wild, προσωπικός αγαπημένος και για την ιστορία δεν έπεσε φίκι-φίκι (καλύτερα, η γκόμενα αποδείχτηκε εθνίκι με μυαλό κουνουπίδι).
Η κλασσική κίνηση που έχουν κάνει όλοι οι ροκάδες/μεταλλάδες είναι να γράψουν σε κασέτα (ή CD) συλλογή από power ballads για την κοπέλα που γουστάρουν. Πριν προβώ κι εγώ σε αυτή την απελπισμένη κίνηση είχα κάνει μία έρευνα για το τι τραγούδια παίζουν σε αυτές τις συλλογές κι έβλεπα διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Savatage, Scorpions, το Nothing Else Matters, το Nightmare από MSG, φαντασία μηδέν.
Θέλοντας να πρωτοτυπήσω, έφτιαξα κάτι διαφορετικό για μία τσούπρα που είχα γνωρίσει στην χορευτική ομάδα που συμμετείχα (ιδανικό μέρος για τέτοιου είδους γνωριμίες). Ξεκίνησα να μαζεύω κομμάτια από αγαπημένες μου μπάντες για να φτιάξω μία CD συλλογή που θα στιχουργικά θα αντικατόπτριζέ την ως τότε ζωή μου (τι μαλακίες έκανα μήπως και γαμήσω). Ιδιαίτερη σημασία είχα δώσει στο κεντρικό κομμάτι του CD το οποίο ήθελα να είναι μακροσκελές και θα αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά. Εκείνη την εποχή είχα ξεκινήσει να ακούω το Rivalry κι είχα κατενθουσιαστεί. Τι πιο ταιριαστό στον τότε (βλαμμένο) χαρακτήρα μου από τον αμφιλεγόμενο σκωτσέζο Captain William Kidd, και τις power μελωδίες που έγραψαν για αυτόν οι Running Wild.
Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, το Ballad of William Kidd αποτελεί την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, το θεωρώ το πιο δυνατό κομμάτι και περιστοιχίζεται από έπη όμοιας αξίας. March of the Final Battle/Rivalry, Fire & Thunder και το επικό κλείσιμο War & Peace, είναι όλα κλασσικά Running Wild αριστουργήματα. Στο Return of the Dragon οι Γερμανοί διδάσκουν τι απίστευτα πράγματα μπορείς να παράξεις με μία ηλεκτρική κιθάρα, αρκεί να έχεις μεράκι κι όρεξη. Kiss of Death, ένα ριφ - μία κομματάρα, τόσο απλά. Μερικές φορές νομίζω πως και μόνο που θα ακούσω την (αμυδρά drone-ιασμένη) χαρακτηριστική κιθάρα και την ψιλή φωνάρα του Rock 'n Rolf θα είναι αρκετό, αλλά όταν έχω και τη συγγραφή power metal διαμαντιών σαν αυτά που περιέχει το The Rivalry, είμαι πιο ευτυχισμένος κι από εκείνον που θα ξεθάψει τον θησαυρό από τo νησί των πειρατών.
Η ομάδα με τους Hermann, Smuszynski και Michael έπαιξε τρελή μπαλίτσα στα 90s με τα Black Hand Inn, Masquerade και το αποκορύφωμα Rivalry, συνεχίζοντας με άλμπουμ υψηλής ποιότητας κρατώντας την πειρατική σημαία ύστερα από τα συνεχόμενα δεκάρια της post Jolly Roger περιόδου.
Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των Running Wild, προσωπικός αγαπημένος και για την ιστορία δεν έπεσε φίκι-φίκι (καλύτερα, η γκόμενα αποδείχτηκε εθνίκι με μυαλό κουνουπίδι).
Heddigan's Collection
Ρε [mention]Heddigan[/mention] έτσι από περιέργεια, τελικά την πιτσιρίκα την κατάφερες με Running Wild;
Αν υπάρχει περίπτωση να μας διαβάζει και η σύζυγος, μην απαντήσεις ποτέ.
Αν υπάρχει περίπτωση να μας διαβάζει και η σύζυγος, μην απαντήσεις ποτέ.