Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Ναι σε όλα και δις ισόβια σε αυτούς που του έριξαν "10αρια" απανταχού της γης :D
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Heddigan έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 14:20

- O είκοσι χρόνια νεότερος John Petrucci, που έγραψε τους στίχους για το Scenes from a Memory, ενάντια στον future himself που παραδίδει ένα απλοϊκό στιχουργικό σενάριο σαν να προορίζεται για επεισόδιο του Captain Planet.
Καποιον αλλο δισκο θα εννοεις γιατι οι στιχοι του scenes from a memory ειναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο γελοιοι (τοσο σε κονσεπτ οσο κυριως σε υλοποιηση) απο αυτη την ομολογουμενως επισης γελοια sci-fi οπερα.

Βασικα ο petrucci εχει να γραψει πολυ καλους στιχους απο το FII.

Κατα τα άλλα, συμφωνω πως το astonishing ειναι το απολυτο ναδιρ ενος αστρου που ειχε ηδη σβησει μετα την αποχωρηση portnoy (αντε βαρια μεχρι το dramatic turn of events).
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 16:40
Καποιον αλλο δισκο θα εννοεις γιατι οι στιχοι του scenes from a memory ειναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο γελοιοι (τοσο σε κονσεπτ οσο κυριως σε υλοποιηση) απο αυτη την ομολογουμενως επισης γελοια sci-fi οπερα.
Sorry αλλά διαφωνώ, το Scenes είναι από τα αγαπημένα μου concept stories (ok τα παραχέζουν λίγο στα πολλαπλά plot twists) που δένει άρτια με τη μουσική. Δεν έχει κοινωνικοπολοτικά μηνύματα ή αλληγορία, its just a story but a good one.
Scrollkeeper έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 14:24 Ναι σε όλα...
Είσαι λίγο :pasok: ... :D
DeletedUser

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από DeletedUser »

Heddigan έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 17:29
theBox έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 16:40
Καποιον αλλο δισκο θα εννοεις γιατι οι στιχοι του scenes from a memory ειναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο γελοιοι (τοσο σε κονσεπτ οσο κυριως σε υλοποιηση) απο αυτη την ομολογουμενως επισης γελοια sci-fi οπερα.
Sorry αλλά διαφωνώ, το Scenes είναι από τα αγαπημένα μου concept stories (ok τα παραχέζουν λίγο στα πολλαπλά plot twists) που δένει άρτια με τη μουσική. Δεν έχει κοινωνικοπολοτικά μηνύματα ή αλληγορία, its just a story but a good one.
Scrollkeeper έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 14:24 Ναι σε όλα...
Είσαι λίγο :pasok: ... :D
δεν κουραστηκαν και πολυ βεβαια...
https://www.imdb.com/title/tt0101669/?r ... lmg_act_53
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Πιο πολυ τον τροπο γραφης βρισκω cringy. Αυτο το τελειως πεζο/αφηγηματικο και καθολου ποιητικο.

Εντάξει γουστα ειναι αυτα προφανως, παρολα αυτα ετσι για την καβλαντα και την ιντριγκα, θα παραθεσω μερικα απο τα "αγαπημενα" μου cringe-fest του δισκου...

"Feeling good
this Friday afternoon.
I ran into Julian,
said we'd get together soon.
He's always had my heart,
he needs to know.
I'll break free of the Miracle,
it's time for him to go."

"Headline: "Murder, young girl killed.
Desperate shooting at Echo's Hill.
Dreadful ending, killer died.
Evidently suicide."

A witness heard a horrifying sound.
He ran to find a woman,
dead and lying on the ground.

Standing by her was a man!
Nervous, shaking, gun in hand.
Witness says he tried to help,
but he turned the weapon on himself!

His body fell across
that poor young girl.
After shouting out in vain,
the witness ran to call
for assistance."

Το αγαπημένο μου, σε συνδιασμο με την μουσικη που το πλαισιωνει (λολ):

"They continued to investigate,
they found a note in the killer's pocket.
It could have been a suicide letter,
maybe he had lost her love."

"I shut the door and
traveled to another home.
I met an older man,
he seemed to be alone.

I felt that I could trust him,
he talked to me that night:

"Lad, did you know a girl
was murdered here?
This fatal tragedy was
talked about for years!"

Victoria's gone forever,
only memories remain!
She passed away,
she was so young."

Κτλ κτλ.....

Παραδοξως, οι στιχοι για το HOME (του Πορτνου) , ειναι οι πιο καλογραμμένοι του άλμπουμ, και αυτο γιατι ΔΕΝ ειναι περιγραφικοι, αλλά βασιζονται σε σκέψεις και συναισθηματα των χαρακτήρων.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kostello έγραψε: Κυρ 24 Μάιος 2020, 17:47 δεν κουραστηκαν και πολυ βεβαια...
https://www.imdb.com/title/tt0101669/?r ... lmg_act_53
Έλα ρε, δεν το ήξερα (θα ψάξω να την βρω την ταινία). Βρε τους τεμπέληδες τους κοπιαδόρους. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο τελικά.

[mention]theBox[/mention] έχεις ένα point για τον τρόπο που αποδίδουν τους στίχους (σαν να διαβάζεις νουβέλα), αλλά ποτέ δεν με ξένισε στο αυτό στο Scenes. Αντιθέτως, παρόμοια φάση η τριλογία του Liverani (Genius), που οι στίχοι είναι εντελώς "σκέφτομαι και γράφω", βγαίνει μία ξενέρα όταν το ακούω (συμπαθητικά άλμπουμ παρολαυτά).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Motörhead - Overkill (1979)

Εικόνα

Η πορεία κι εξέλιξη της σχέσης μου με τους Motörhead είναι παρόμοια με αυτή που είχα με τις φακές. Στην αρχή δεν την πάλευα καθόλου με την πάρτι τους, είχα όμως γνώση για την θρεπτική αξία (σε σώμα και νου) που παρέχουν. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας άλλαξα τελείως γνώμη (για φακές και Motörhead), τους εκτίμησα κι αγάπησα. Οι φακές είναι το καλύτερο πιάτο που έφαγα κατά τη διάρκεια της θητείας μου, ήμουν ο μόνος μαλάκας που περίμενε πως και πως την Τετάρτη για να χλαπακιάσει μία γαβαθάρα φακές με μπόλικη φέτα και πιπέρι. Ακόμη κι ο πιο άμπαλος μάγειρας, σέρβιρε αξιοπρεπές μερίδες γευστικών οσπρίων και κάλυπτα τις ανάγκες μου για Nutrition Metal με σίδηρο, φώσφορο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο.

Στον στρατό εκτίμησα και την μπάντα του Lemmy Kilmister, όντας στην συμπαθητική Λάρισα, στο αφιλόξενο στρατόπεδο του Μπουγά, έχοντας ξεμείνει με ένα mp3 player full τη δισκογραφία των Motorhead. Στις εξόδους μου στην πόλη, δεν ήθελα να ξοδεύω τα χρήματα μου στα Λαρισαϊκά σουβλατζίδικα με τις παράλογες τιμές και κέτσαπ στο σουβλάκι, οπότε έκοβα βόλτες με συντροφιά τη βραχνή φωνή και μπάσο του Lemmy, τις κιθάρες των Phil Campbell/Fast Eddie Clarke και τα τύμπανα των Mikkey Dee/Philthy Animal (έχουν περάσει κι άλλοι από τη μπάντα αλλά πάντα αυτοί οι πέντε θα είναι οι στυλοβάτες των Μηχανοκέφαλων).

Συγκροτήματα σαν τους Motörhead ή τους Saxon είναι μπάντες που η δισκογραφία τους ομοιάζει με μία πολύ καλή μακρόχρονη τηλεοπτική σειρά (π.χ Homeland). Θα υπάρχουν οι στιγμές που προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις, οι πιο αδύναμες φάσεις, αλλά ο fan δεν θέλει να χάσει επαφή. Έτσι κι εγώ, αφού ο στρατός με έμπασε στους Motörhead-fans (αντί για ρουφιάνο, φιδέμπορα ή 200 κιλά όπως κάνει με τους περισσότερους), ξεκίνησα να προσθέτω τα άλμπουμ τους στη συλλογή μου.

Το Overkill είναι από τα all time classics με τον πρωτόλειο ήχο (που παρέμεινε πρωτόλειος μέχρι το τέλος) να δεσπόζει, ακατέργαστο rock n roll μέσα στη μπόχα και τη βρωμιά. Δέκα ύμνοι που ξεκινούν με το Overkill καταλήγοντας στο Limb from Limb κι έχοντας περάσει από κάτι Stay Clean, κάτι Capricorn, κάτι Damage Case και Metropolis κι ένα εκπληκτικό Snaggletooth εξώφυλο. Νοσταλγικό, τίμιο, διαχρονικό γαμημένο rock n roll που παίζει στα ηχεία μου loud n proud να γουστάρουμε.

Το CD της συλλογής μου είναι το reissue της Sanctuary Midline με bonus τη Richard Berry διασκευή (Louie Louie), Β sides και instrumental έκδοση του Tear Ya Down.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Επρέπε να επενδύσω σε μοτορχεντ και φακες στο στρατο τελικα...αντι αυτου έπεσα πανω στο μουσακα, στα ζαμπονοτύρια και στους seventh wonder και πήρα 10 κιλά που δεν έφυγαν ποτε(ς)....
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Τετ 27 Μάιος 2020, 10:42 Επρέπε να επενδύσω σε μοτορχεντ και φακες στο στρατο τελικα...αντι αυτου έπεσα πανω στο μουσακα, στα ζαμπονοτύρια και στους seventh wonder και πήρα 10 κιλά που δεν έφυγαν ποτε(ς)....
Μουσακά στο στρατό; Ζωάρα έκανες :D
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Η αληθεια ειναι οτι το φαγητο ηταν καταπληκτικο στον εξωτικο Δορισκο, στον Εβρο.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

theBox έγραψε: Τετ 27 Μάιος 2020, 11:49 Η αληθεια ειναι οτι το φαγητο ηταν καταπληκτικο στον εξωτικο Δορισκο, στον Εβρο.
Θα μοιράζουν και τις δικές μου εμπειρίες από Λαγό και Διδυμότειχο, αλλά ήμουν ΔΕΑ και δεν γνωρίζω. :toothy:
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Stratovarius - Intermission (2001)

Εικόνα

Δεν θυμάμαι πότε, για ποιο λόγο, τι παίχτηκε κι αγόρασα αυτό το αχρείαστο compilation των Στρατοσάβριους (συνήθως έχω μνήμη για την αγορά σε κάθε κομμάτι της συλλογής μου). Είμαι σίγουρος ότι το πήρα από το Metropolis στην Ομόνοια, αλλά αδυνατώ να φέρω στη μνήμη το σκηνικό και για ποιον πούστη λόγο έκανα αυτή την αγορά.

Όπως και να έχει, περιέχει κομμάτια από την χρυσή περίοδο της μπάντας, τρεις δυνατές διασκευές σε Priest και Rainbow, γενικά τίμια φάση αλλά το ερώτημα παραμένει.
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

συμπαθητική συλλογή, μάλλον το πήρες γιατί περιέχει ακυκλοφόρητα και B sides Stratovarius (τουλάχιστον γι αυτό το πήρα εγώ)
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Metal_Warrior έγραψε: Παρ 29 Μάιος 2020, 10:51 συμπαθητική συλλογή, μάλλον το πήρες γιατί περιέχει ακυκλοφόρητα και B sides Stratovarius (τουλάχιστον γι αυτό το πήρα εγώ)
Μάλλον για τις διασκευές θα το πήρα και πρέπει να ήταν σε τιμή προσφορά. Δεν ήμουν ποτέ τόσο μεγάλος φαν των Strats να παίρνω τέτοια compilation με unreleased και B sides.

Dreamquest - Lost Horizons (2006)

Εικόνα

To 2006 o Lu CaTurilli ήταν σε έξαρση δημιουργικότητας. Κυκλοφόρησε δίσκο με τους Rhapsody, με την solo μπάντα του και το έτερο project του, τους Dreamquest. Μαζί με τον (είμαι σε κάθε power metal δίσκο) Sascha Paeth και την Bridget Fogle, μία γυναικάρα που βγάζει γούστα σε όσους πίνουν τον καφέ τους black και με μπόλικα λιπαρά (το υγρό όνειρο του Heddigan). Το Lost Horizons ήταν ψυχαναγκαστική αγορά την περίοδο που είχα εντρυφήσει στον κόσμο των Rhapsody με τα ατελείωτα παρακλάδια.

Ενώ είχα συμβιβαστεί με την ιδέα πως όσες ονομασίες κι αν αλλάξει το παρεάκι από το Trieste, ο κεντρικός μουσικός άξονας δεν αλλάζει (κοινώς τα ίδια και τα ίδια). Όλος παραδόξως, το Lost Horizons έχει μία διαφοροποίηση από τις κλασσικές νόρμες του Turilli. Η Fogle έχει φωνάρα κι ο Λουκάς τη βάζει να παίξει επίθεση, ειδικά σε μία περίοδο που το female fronted metal πωλούσε σαν ζεστά Laugenbrötchen (με δύο φέτες τυρί γκούντα, ζαμπόν γαλοπούλας, αγγούρι και λίγο σκορδοβούτυρο - αδιανόητα νόστιμο σάντουιτς). Σε πολλά κομμάτια όπως το Virus ή το Dreamquest, η μουσική θυμίζει κλασσικούς Nightwish, αλλά η δυναμική των συνθέσεων να είναι κάπως πεσμένη. Υπάρχουν στιγμές που έφεραν After Forever συνειρμούς, ενώ δεν λείπουν κι οι Rhapsody αναφορές, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα το βρήκα μέτριο και ψιλοτετριμένο.

Το Lost Horizons θα το βάλω να παίξει κυρίως για τη Fogle η οποία πραγματικά δίνει ρέστα με την ερμηνεία της, αλλά η ερμηνεία δεν είναι αρκετή αν δεν υπάρχουν και τα σωστά κομμάτια ώστε να τα υπηρετήσει και να βγει μεγαλειώδες αποτέλεσμα. Virus κι Energy, αγαπημένες μου στιγμές με το Lost Horizons να ακολουθεί.

Άνευ σχολιασμού δεν μπορεί να περάσει και το γεγονός πως το booklet είναι πήχτρα στις φωτογραφίες του Turilli, ντυμένος με την τελευταία λέξη της Ιταλικής μόδας. Ρε τζόβενο Λουκά, βάλε και καμία φωτογραφία από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Dreamquest λέγεται το συγκρότημα, όχι Luca Turilli vol. 2. Η καημένη η Fogle να μη φαίνεται πουθενά (ούτε καν το ονομά της, σαν Myst αναφέρεται), επειδή είναι μαύρη χοντρούλα και φέρνει πιο πολύ σε gospel. Αν ήταν καμία fitness βυζουκλού με μπαζοφωνή, θα είχαμε booklet - Playboy αφιέρωμα στη metal queen του μήνα.

Κι αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια η κοπέλα στο βιογραφικό της. Συγκεκριμένα:
"With many recordings under her belt, she entered the world of heavy metal, recording 2 solo projects with metal king, Luca Turilli, bringing even more fans to their knees."
Μάλλον μπερδεύτηκε με τον πραγματικό metal king, Joey που μανάτζαρε την κυκλοφορία με την Magic Circle, o Turilli μέχρι metal δήμαρχος σε κωμόπολη της Ιταλίας.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Arch Enemy - 1996-2017 (2018)

Εικόνα

Οι Ιρλανδοί είναι ιδιόρυθμος λαός με πλούσια ενδιαφέρουσα ιστορία και παραδόσεις που έχουν καθορίσει την ψυχοσυνθεσή τους. Αν και ποτέ δεν πούλησαν το badassιλίκι ως culture status, είναι οι πιο σκληροί καριόληδες από όσους λαούς έχω ζήσει και συναναστραφεί. Μιλάμε για ένα έθνος που έμαθε να λύνει τις όποιες διαφορές του με απροειδοποίητες βομβιστικές επιθέσεις (ανεπίσημα στα σχολεία διδάσκεται η οικειακή παρασκευή semtex).

Αυτή το σκληροτράχηλο attitude το συνάντησα και στον γυναικείο πληθυσμό της χώρας, ιδιαίτερα στο άτομο που έκλεψε την καρδιά μου. Πίσω από το γλυκό κι αθώο πρόσωπο της Angela-Rose, υπάρχει κι η αιμοβόρα bitch που ανέχεται με στωική (και στοργική) αγάπη όλες τις παραξενιές, παλιμπαιδισμούς κι ιδιαιτερότητές μου. Στην περίπτωση όμως, του ασυγχώρητου λάθους (a.k.a απιστία), γνωρίζω πως δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να με φιμώσει την ώρα που κοιμάμαι και με ένα πρόχειρο στιλέτο θα μου κόψει σύριζα τον φισφιρίγκο και θα εκθέσει το όργανο στη γειτονιά δίπλα σε έναν αναπτήρα (όπως κάνουν οι γεωλόγοι ως μέτρο σύγκρισης μεγέθους).

Σε αυτό το κλίμα αγάπης, πέρυσι, έψαχνε με κόπο να μου κάνει ένα όμορφο δώρο για τις γιορτές των Χριστουγέννων κι ήθελε να είναι κάτι που να σχετίζεται με τη μουσική μου συλλογή. Το δώρο Χριστουγέννων είναι κάτι πολύ σημαντικό για εκείνη, οπότε μπήκε σε serious research mode για να βρει κάτι ιδιαίτερο που θα λειτουργήσει ως ευχάριστη έκπληξη. Είχε βγει στη γύρα στα δισκάδικα του Δουβλίνου κι αναζητούσε μουσικά box sets.

Η προσεγμένη limited (σε 2500 κομμάτια) κυκλοφορία βινυλίων των Arch Enemy της τράβηξε την προσοχή. Δεν είχε ιδέα ποια είναι η μπάντα και τι ρόλο βαράνε στη metal σκηνή κι όταν πήρε την απάντηση από τον υπάλληλο "extreme metal συγκρότημα με γυναίκα στα death φωνητικά", ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα που ένα ακόμη ανδρικό στερεότυπο είχε καταρριφθεί (γυναικείο μυαλό, δεν βγάζεις άκρη). Ο ενθουσιασμός ενισχύθηκε όταν έμαθε πως η τραγουδίστρια που έφερε στο προσκήνιο το female fronted death metal έχει το ίδιο όνομα με εκείνη, Angela, με οικολογική δράση ακτιβίστριας, φιλοζωικές ενέργειες και άλλα συναφή. Οπότε ο Heddigan φορτώθηκε αυτό το vinyl box set των Arch Enemy (πάλι καλά να λέω, η alternative σκέψη ήταν πακέτο μαθημάτων για ερασιτεχνική άδεια πιλότου).

Δίνω ένα μικρό σχόλιο για τον κάθε δίσκο, πλην του bonus disc Covers and Rarities στον οποίο διασκευάζουν από Manowar μέχρι Pretty Maids.

Black Earth (1996): Φασαριόζικο ξεκίνημα, με καλές προθέσεις των αδερφών Amott, αλλά οι δομές των τραγουδιών μου αφήνει την αίσθηση της ημιτελής συρραφής. Προσωπικά highlights: Eureka, Idolatress, Cosmic Retribution.

Stigmata (1998): Η δουλειά που έχει πέσει στις κιθάρες, αρχίζει και φαίνεται. Επίσης είναι ορατό πως φωνή του Johan Liiva δείχνει πως κάπου δεν κολλάει κι οι ταχύτητες πρέπει να ανέβουν. Κατά τα άλλα τίμιο death άλμπουμ. Προσωπικά highlights: Dark of the Sun, Black Earth, Bridge of Destiny.

Burning Bridges (1999): Εύκολα ο καλύτερος δίσκος πριν περάσουν στην κοντοστούπα-female fronted εποχή. Προσωπικά highlights: The Immortal, Pilgrim, Burning Bridges.

Wages of Sin (2001): Καλό το gimmick "φέραμε μία γκόμενα να τραγουδήσει death" αλλά δεν θα ήταν αρκετό, οπότε φρόντισαν τα αδέρφια Amott να είναι και δυνατός ο δίσκος. Η Angela Gossow, αν κι είχε προϋπηρεσία στο death metal, με το Wages of Sin άνοιξε ολόκληρο ασκό του Αιόλου. Προσωπικά highlights: Heart of Darkness, Dead Bury their Dead, Web of Lies.

Anthems of Rebellion (2003): Ο δίσκος που μισούν όλοι οι Arch Enemy οπαδοί. Mainstream, εμπορικός, πιο πολύ power παρά death (μόνο η φωνή), και γαμώ τους δίσκους (ο καλυτερός τους) κατά την άποψή μου. Προσωπικά highlights: We Will Rise, Dead Eyes see no Future, Leader of the Rats.

Doomsday Machine (2005): Πολύ (ποιοτική) κιθάρα, λίγη ουσία στις συνθέσεις των κομματιών. Ίσως σαν instrumental κυκλοφορία να είχε πιο πολύ νόημα. Προσωπικά highlights: Carry the Cross, Hybrids of Steel, Slaves of Yesterday.

Rise of the Tyrant (2007): Δίσκος (φοβερός δίσκος) που αποπνέει τόση θετική ενέργεια που έπρεπε να συμπεριληφθεί στην ψευτοκαμπάνια της Amita Motion. Προσωπικά highlights: Blood on Your Hands, The Last Enemy, Rise of the Tyrant.

Khaos Legions (2011): To κύκνειο άσμα της Gossow από το μικρόφωνο του ΑρχιΕχθρού με έναν καλό δίσκο που θάφτηκε από κριτικούς, οπαδούς και λοιπούς νοματαίους. Υποθέτω πως δεν άρεσε το γεγονός ότι το παράκαναν με τη μελωδία (δεν γουστάρουν κάτι τέτοια οι deathάδες), αλλά στα δικά μου αυτιά είναι μια χαρά. Προσωπικά highlights: Yesterday is Dead and Gone, City of the Dead, Cult of Chaos.

War Eternal (2014): H Gossow αφήνει το (τίγκα στο pitch-shifter) μικρόφωνο για να γίνει manager, η Alissa White-Gluz ήρθε ως αντικαταστάτης (αδυνατώ να συλλάβω κάποια διαφορά). Το War Eternal θυμίζει κυκλοφορία που βγήκε από γραμμή παραγωγής και δικαιολογεί γιατί το κοινό τους πλέον δίνει πιο πολύ βάση στα εκάστοτε δράματα με φωτογράφους παρά στη μουσική τους. Προσωπικά highlights: Stolen Life, On and On, War Eternal.

Will to Power (2017): Δεν το περίμενα, αλλά το Will to Power είναι δύναμη (το λέει κι ο τίτλος άλλωστε) από την αρχή μέχρι το τέλος. Φρέσκο, ανανεωμένο, ζωντανό death metal άλμπουμ με τις κιθαρο-poweries των Amott και Loomis να δίνουν ρέστα. Προσωπικά highlights: Murder Scene, The Race, Blood in the Water.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”