Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Death Dealer - Conquered Lands (2020)

Εικόνα

Διατηρώ την παράδοση και πρώτο post της χρονιάς, ατσάλι από τους Death Dealer. Έστειλα μάλιστα email στον Stu Marshall να συνεχίσει παραγωγικός το 2021 γιατί αγαπώ τις παραδόσεις. Οι Death Dealer στον τρίτο δίσκο εξακολουθούν να παίρνουν κεφάλια και να μοιράζουν θάνατο. Με ένα ακόμη εξαιρετικό Warhammer inspired εξώφυλλο από τον Dusan Markovic, κι έντεκα συνθέσεις του Marshall, η μία καλύτερη από την άλλη.

Πρωτοάκουσα το άλμπουμ στο αμάξι μου και με το που μπαίνει το Sorcerer Supreme, μπαίνω σε “metal καύλα” mode, σφίγγοντας τα δόντια, αριστερό χέρι σπάει σε ορθή γωνία κι αρχίζω να τις ρυθμικές κάθετες γροθιές στον λεβιέ ταχυτήτων. Όλο το άλμπουμ είναι απόλαυση, καραφλοφωνάρα/τσιρίδα του Sean Peck στα καλύτερά της και τρισμέγιστη κιθαρούμπα του Ross.

Αγαπημένα κομμάτια το Running with the Wolves, το οποίο (δεν του φαίνεται από τον τίτλο) είναι Death Dealer οπαδικό κομμάτι να γουστάρουμε, με το κοπάδι των λύκων να είναι η στρατιά των οπαδών όπου το ζουν άγρια και μπαίνουν full force στα mosh pits (γίνονται mosh pits στις συναυλίες των Death Dealer? Δίνουν live οι Death Dealer?). Η άλλη κομματάρα είναι το Conquered Lands το οποίο είναι πιο low tempo αλλά απολαμβάνω στο maximum (και ζάχαρη στο μηδέν) την μοναδική τρεμοροφωνή του καταστροφέα της κόλασεως.

Η εκπληκτική κυκλοφορία της μπάντας ολοκληρώνεται με την πολύ όμορφη ιδέα στα thank you credits, αντί να αρχίσουν να αναφέρουν μαμά, μπαμπά, γυναίκες, γκόμενες και μπατζανάκηδες, τα μέλη της μπάντας δίνουν κάποια fun facts για τους ίδιους όπως first album, αγαπημένες ταινίες, συμβουλές για νέους μουσικούς κ.τ.λ. Πέραν της λατρείας από όλα τα μέλη για Manowar/Black Sabbath/KISS (έλεος), χάρηκα για το γεγονός πως ο Peck είναι τρελός νέρντουλας που παίζει επιτραπέζια RPGs, έχει πολύ ψηλά τις Marvel ταινίες κι αγαπά σκυλιά/γατιά, θέτοντας το respect μου για αυτόν σε άλλο level.

Απολαυστικό άλμπουμ με γνωστή πετυχημένη απλή μεν συνταγή αλλά φτιαγμένη δε με υψηλής ποιότητας υλικά.

While here in Metal we all get along, The rich and the poor the weak and the strong
And when we're dead and gone, Remember why we sing this song
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8723
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

δισκάρα, ίσως το καλύτερο από τα τρία. Steel Cartel αγάπη. Έχεις ακούσει το Night Legion που επίσης συμμετέχει ο Stu Marshall;
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Κυρ 03 Ιαν 2021, 14:11 δισκάρα, ίσως το καλύτερο από τα τρία. Steel Cartel αγάπη. Έχεις ακούσει το Night Legion που επίσης συμμετέχει ο Stu Marshall;
Αγαπάω και τα τρία, αλλά ναι το Conquered Lands είναι το καλύτερο. Night Legion δεν έχω ακούσει αλλά ι μπήκαν στα υπόψιν.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Skyclad - Jonah's Ark (1993)

Εικόνα

Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης σε κάποιο εργαστήριο της σχολής μου, περνούσα ώρες ατελείωτες μπροστά σε μία οθόνη με κώδικα που θύμιζε Matrix καταστάσεις, σχεδιαγράμματα ψηφιακών κυκλωμάτων, στοίβες βιβλίων, έναν κουβά γεμάτο καφέ και το Winamp player έλιωνε Skyclad MP3s. Για κάποιον λόγο η μουσική των Άγγλων μεταλλικών μουσουργών ταίριαζε απόλυτα με την φοιτητήλα που απόπνεε η δημιουργική περίοδος της πρακτικής μου άσκησης κατά την οποία έγραψα μπόλικο αρχιδάτο κώδικα και σχεδίασα concepts που με ακολούθησαν στην επαγγελματική μου ζωή. Δίνω credit στους Skyclad που ήταν αρρωγοί σε αυτή την προσπάθεια, ως συντροφιά, πηγή έμπνευσης και κοινωνικού προβληματισμού.

Όποιος έχει τελέσει πρακτική σε πανεπιστημιακό εργαστήριο γνωρίζει πως πέρα από την όποια έρευνα, γίνεται γραμματέας του εκάστοτε καθηγητή, καθαριστής κι ενίοτε babysitter όταν θα φέρει το κακομαθημένο μούλικο στο εργαστήριο και πρέπει κάποιος να το κρατήσει απασχολημένο. Υπάρχουν όμως και τα τυχερά, όπως η συναναστροφή με φοιτητές (φοιτητριούλες στην περίπτωσή μας) μικρότερων εξαμήνων, όπου μπορείς να πουλήσεις μούρη "παλαιού" και να γίνει κατιτίς.

Μία λοιπόν ηλιόλουστη ημέρα, εκεί που έγραφα ένα module για multidrive βηματικών κινητήρων κι απολάμβανα το άλμπουμ Jonah's Ark, σκάει στο εργαστήριο το κνίτικο γκομενάκι που ήθελε κάποιες σημειώσεις για εργαστηριακή άσκηση. Τυπική κνίτισα με μπερδεμένο μακρύ μαλλί, γκρίζο παλτό σοβιετίλα, βυσσινί αρβύλες και πολύ περιποιημένο προσωπάκι (αυτά που λένε για αξύριστες κι άπλυτες είναι τεράστιες μπούρδες). Στα ηχεία έπαιζε το Thinking Allowed (και γουστάραμε). Αφού είπαμε τα τυπικά, τις έδωσα τις σημειώσεις, ήθελα να την ξεφορτωθώ να επιστρέψω στην Assembly μου. Κι εκεί με ρωτάει "Judas Priest είναι αυτοί, το Breaking the Law?". Μειδιάζοντας (με αιφνιδίασε η Παπαρήγα), της απαντώ "Όχι, αλλά δίκιο έχεις, μοιάζει λίγο. Είναι Skyclad, έχεις ακούσει?"

Σιγά μην είχε ακούσει, οι Κνίτησες τα έφτιαχαν μονίμως με tribal παιδαράδες από τα ΕΑΑΚ κι οι metal μουσικές αναφορές ξεκινούσαν από Sepultura μέχρι Ektomorf. Αλλά το μυαλό μου πήρε σωστή στροφή κι είπα να παίξω το σωστό χαρτί. "Ξέρεις οι Skyclad είναι heavy metal από Αγγλία με πολύ ωραίο κοινονικωπολιτικό αιχμηρό στίχο. Το συγκεκριμένο άλμπουμ θίγει πολλά θέματα για την οικολογία και την κακή διαχείριση των πόρων του πλανήτη. Κάτσε να ακούσεις, να μου κάνεις παρέα."

Κι απολαύσαμε παρέα το Jonah's Ark με τις όμορφες speedothrashάτες folkies, το έπος Cry of the Land, το Earth Mother, the Sun and the Furious Host, το αγαπημένο Bewilderbeast και το κλείσιμο με την οξύμωρο τίτλο It Wasn't Meant to End This Way. Η τέλεια φωνή του Martin Walkyier να ξεστομίζει πικρές αλήθειες, ερωτήματα απόγνωσης κι η κάθαρση να έρχεται από τις heavy κιθάρες των Ramsey/Pugh, συνοδεία με το βιολί της Jenkins.

Απολογισμός της ημέρας, ένας καλογραμμένο module-δυνατό λιθαράκι για την όλο τότε project, θηλυκή συνοδεία για το φεστιβάλ ΚΝΕ, ακρόαση κι ανάλυση του Jonah's Ark – όχι το αγαπημένο μου Skyclad άλμπουμ, αλλά εξαιρετικό όπως όλες οι δουλειές της τεράστιας μπάντας.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι η deluxe edition με bonus το δυνατό EP, Tracks from the Wilderness.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

In Flames - The Jester Race (1996)

Εικόνα

Κάποτε οι In Flames ήταν μπαντάρα και κυκλοφορούσαν δισκάρες σαν το Jester Race. Πριν γίνουν μοδατοί, γκρουβάτοι και προδώσουν το σωστό μελωδικό death metal. Έγραφαν εκπληκτικές ακουστικές κιθάρες για να τις εντάξουν σε μουσικά death έπη χωρίς να προσπαθούν να πουλήσουν ψεύτικη αγριμίλα.

Το Jester Race με είχε συγκλονίσει όταν το πρωτοάκουσα, με κομματάρες σαν το Moondance, Lord Hypnos, Dead Eternity, December Flower. Η μελωδία κι η death επιθετικότητα μπαλαντζάρισαν με τη φωνή του Fridén να σιγοντάρει τη φάση. Δίχως το κλασσικό μπούκωμα με chromatic ριφ, γιατί είμαστε πολύ διεστραμμένοι και κακοί... αααααααργγγγκκκκκ, χωρίς όμως να μπαίνουν και στα μονοπάτια των γειτόνων τους (λέγε με Φιλανδία) του "παίζω europower και χώνω brutal φωνητικά μπας και ξεγελάσω κανένα". Οι In Flames ήταν γαμάτοι, πρωτότυποι, ερωτεύσιμοι κι με είχαν κάνει να νοιώσω πως ένας νέος μουσικός κόσμος ξανοίγετε μπροστά μου.

Είχα πορωθεί τόσο πολύ που μου είχε περάσει από το μυαλό να αφήσω τα power metal σπαθάκια, τους δράκους, τα λιβάδια κι ότι είχε έρθει η ώρα να γίνω σωστός deathάς με σκληρό δολοφονικό ύφος και το φτυάρι (μεταφορικό και κυριολεκτικό) στον ώμο. Είχε σκάσει τότε όλο το Σουηδικό ρεύμα με Soilwork, At the Gates, Dark Tranquillity και δεν συμμαζεύεται, γινόταν σωστό παιδομάζωμα. Φίλοι και συνοδοιπόροι άλλαζαν πλευρές, προδότες άρχιζαν να εμφανίζονται στις τάξεις των Τευτόνων κι αμφιταλαντευόμουν.

Τελικά δεν πρόδωσα τις αξίες που μας παρέδωσε ο τυφλός φρουρός και δεν παραδόθηκα στις φλόγες. Αγαπάμε πρώιμη σκηνή Gothenburg, αγαπάμε ακόμη και IFK Gothenburg για τις σακούλες που έχει ρίξει στον βάζελο, αλλά μέχρι εκεί.

Το digipack κομμάτι της συλλογής μου περιέχει και bonus κομμάτια από το EP Black-Ash Inheritance.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Judas Priest - Firepower (2018)

Εικόνα

Εδώ ταιριάζει η ατάκα των Myers και Carvey, από την (απίστευτα βαρετή και σαχλή - in my opinion) ταινία Wayne's World, στην σκηνή με τον Alice Cooper. We're not worthy! We're not worthy! Η metal κοινότητα, η μουσική σκηνή, η ανθρωπότητα η ίδια δεν είναι άξια για την υπερμπάντα Judas Priest. Με παρουσία 50 χρόνων, να έχουν δώσει τα πάντα από ύμνους, αλμπουμάρες, live που έχουν μείνει στην παγκόσμια ιστορία, να κυκλοφορούν τον 19ο δίσκο τους, με δεκατέσσερα κομμάτια (13 + 1 instrumental πρελούδιο) και να είναι τόσο μα τόσο γαμημένα τέλειος.
Κι η τιποτένια ανθρωπότητα να τους έχει ξεγράψει, να μην τους έχει μόνιμα headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, να παίζουν στην μεγαλύτερη αρένα του κόσμου μπροστά σε 250.000 κόσμο και ταυτόχρονα με ολογράμματα να μεταδίδεται τo live και σε άλλες πόλεις του κόσμου (θα γαμούσε απίστευτα κάτι τέτοιο, παγκόσμια περιοδεία με μία μόνο συναυλία).

Το Firepower είναι απίστευτος δίσκος, κι ας μην έχει τον Κάππα Κάππα κι ας έχει γεράσει ο υπερκαράφλας κι η φωνή του δεν βγάζει τις τσιρίδες της νιότης του. Όταν αυτό το άλμπουμ πάρει τις απαιτούμενες ακροάσεις (είναι θέμα χρόνου) πιστεύω πως θα κοιτάξει στα ίσια τα μεγαθήρια του παρελθόντος και πιστεύω πως θα μπει εύκολα στο προσωπικό μου top 5 των Priest. Οι Tipton/Halford/Faulkner έκατσαν κι έγραψαν φρεσκότατη JP μουσική, χωρίς safe μανιέρες (όπως στο Angel of Retribution), ούτε πειραματισμούς (βλέπε Nostradamus), αλλά μπήκαν σε μία χρονομηχανή γύρισαν στις αρχές του 90 κι έφεραν τον πραγματικό διάδοχο του Painkiller.

Κυλάει νεράκι όλο το άλμπουμ, από τα κλασσικά πριστικά Firepower, Lightning Strike, τον ύμνο Never the Heroes, το αγαπημένο Necromancer (στο οποίο ο Halford δίνει τσιρίδα - έχουν λυσσάξει οι πάντες, 69 έχει φθάσει ο gay της καρδιάς μας), ρεφρενάρα το Children of the Sun (κάθε σοβαρό άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει ένα κομμάτι με τίτλο Children of the ... κάτι) και μετά από το χαλάρωμα του Guardians/Rising from Ruins πάμε full επίθεση με Flame Thrower/Spectre και No Surrender. Κλείσιμο με Sea of Red, από τα ιδιόμορφα απολαυστικά ατμοσφαιρικά τραγούδια που μόνο οι Priest μπορούν να γράψουν.

Είναι από τα σπάνια άλμπουμ που πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αγαπημένο κομμάτι, ούτε καν top three. Υπάρχει μία τόσο μαγευτική ισορροπία καλής μουσικής, εξαιρετικό δημιούργημα από τους πραγματικούς τιτάνες της heavy metal.

Αυτή την μπαντάρα που μας προσφέρει τόσο μεγαλείο, ακόμη και με 50 χρόνια στην πλάτη της (όταν άλλοι τα παράτουν στην δεκαετία και μετά το παίζουν "θρύλοι" κι έτσι) περίμενα πως και πως να δω live, έστω και σαν guest support της σάπιας μούμιας που μας το πήγαινε από αναβολή σε αναβολή (κι ήρθε ο Covid κι έδεσε το γλυκό). Μην ακυρώνετε τη συναυλία, βάλτε τον Ozzy σε μία σαρκοφάγο να κάνει τον Mumm-Ra κι αφήστε τους Priest να δώσουν τρίωρη λαίβάρα στη θέση του, να παίξουν παλιούς και νέους ύμνους αντί να ακούσουμε για χιλιοστή φορά ξεψυχισμένη εκτέλεση του Paranoid.

Ανυπομονώ πως και πως το επόμενο έπος τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Achelous - Macedon (2018)

Εικόνα

Από τα fanzines Legions και Experience the Power έμαθα τους Αθηναίους Achelous και με ιντρίγκαρε η περιγραφή του παραδοσιακού heavy metal σε συνδυασμό με την concept θεματολογία για τον ξακουστό Μακεδόνα στρατηλάτη. Η πρώτη μου απορία ήταν στο όνομα της μπάντας, αφού πίστευα πως έχει να κάνει με τον ποταμό Αχελώο (μετά τις μπάντες με ονόματα ηπείρων και πόλεων τώρα και ποτάμια. Σειρά θα έχουν τα βουνά κι οι Pentelica). Αλλά η απορία λύθηκε όταν πρόσεξα πως είναι το επίθετο του Chris, το παλικάρι που την ξεκίνησε σαν σόλο φάση πριν μπουν στην ομάδα κι οι υπόλοιποι παικταράδες.

Κι όπως πολύ ωραία τα έγραφαν τα παλικάρια από τα fanzines, το Macedon είναι αγνό ανόθευτο κλασσικό heavy metal με τρία εξαιρετικά κομμάτια (Gordian Knot, Gaugamela και Persepolis) και το υπόλοιπο άλμπουμ να έχει τις όμορφες στιγμές του. Ειδικά η περιγραφή της μάχης στα Γαυγάμηλα είναι τεράστιο έπος. Ξεκινάει ωραία με την Ποντιακή Λύρα που παίζει ο Παυλάντης με το κλασσικό ροκ ρυθμό της μουσικής των Ποντίων. Αρχίζω εγώ να ρίχνω ένα Κότσαρι μέχρι που μπαίνει η τσαμπουκαλεμένη ριφάρα και το γυρνάω σε ανελέητο headbanging. Μου αρέσει όλος ο δίσκος, κι ας υπάρχουν κάποιες "άγουρες" στιγμές, ειδικά όταν πέφτουν οι ταχύτητες. Στα πολεμικά όμως κομμάτια η Μακεδονική φάλαγγα έχει προτάξει τις σάρισες μπροστά και προελαύνει.

Οι κιθάρες των Chris/Μαυρομμάτη/Ντίνου είναι όλα τα λεφτά. Στο Warriors with Wings δίνουν σεμινάριο πως να δημιουργήσει επική πολεμική ατμόσφαιρα με έξι χορδές κι έναν ενισχυτή, χωρίς πλήκτρα/χορωδίες ή ακριβοπληρωμένα samples. Η φωνή του έτερου Χρήστου Κάππα την πάω με τα χίλια. Όπως κι άλλοι Έλληνες metal τραγουδιστές, έχει την κλασσική "όλα χύμα" χροιά με αγγλική προφορά που δεν την χαρακτηρίζεις Οξφορδιανή, αλλά ταιριάζει απόλυτα στο heavy metal. Κι ο drummer Ρούσης, πέρα από το γαμάτο Motorhead "ζμπούτσαμ όλα" στήσιμο στην φωτογραφία του booklet, φέρνει με επιτυχία εις πέρας το δύσκολο έργο των τυμπάνων που απαιτεί τέτοια μουσική.

Ενδιαφέρον έχει το πως ηχεί στα αυτιά ενός Έλληνα μουσική που οι στίχοι εμπεριέχουν πολλές ονόματα ανθρώπων και τοποθεσιών που είμαστε εξοικειωμένοι με την Ελληνική απόδοση. Προς χάριν του αγγλικού στίχου, είναι λογικό ο καλλιτέχνης να ακολουθεί την Αγγλική απόδοση, το οποίο στις πρώτες ακροάσεις ηχεί παράξενο στα αυτιά μου. Για παράδειγμα, στο στίχο

The Persians will fall, In the land of Gaugamela

Τα Γαυγάμηλα στα αγγλικά ο τονισμός μετακινείται προς μία συλλαβή δεξιά και γίνεται Γαυγαυμήλα (φάση μίλα ρε γαβ γαβ) το οποίο στις πρώτες ακροάσεις θα ξενίσει κάπως. Όμορφες λεπτομέρειες που κάνουν τέτοια μουσικά έργα ακόμη πιο μοναδικά.

Εξαιρετική επιλογή η στιχουργική ενασχόληση με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όπως έχω ξαναγράψει όλες οι περίοδοί της Αρχαίας Ελληνική ιστορίας και των Ελληνιστικών χρόνων έχουν τόνους υλικό για στιχουργική έμπνευση κι οι metal μπάντες οφείλουν σαν σύγχρονοι βάρδοι και ραψωδοί να το πλάσουν μουσικά δημιουργώντας μία καλλιτεχνικά αριστουργήματα, αναφορές στο μακρινό παρελθόν που μας μαγεύει ύστερα από 2 και βάλε χιλιετίες.
Άβαταρ μέλους
alexandros
Δημοσιεύσεις: 125
Εγγραφή: Σάβ 15 Αύγ 2020, 15:00

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από alexandros »

Ωραίο album. Μου το είχε χαρίσει ένας φίλος και η αλήθεια είναι ότi το Gaugamela είχε παίξει πολύ στο αμάξι. Κολληματικό τραγούδι. Στα του concept, πιστεύω ότι καλό θα ήταν οι ελληνικές μπάντες να ανοίξουν λίγο το ρεπερτόριο και να καταπιαστούν και με υπόλοιπα έπη της ιστορίας ή και πιο χωμένα πράγματα της μυθολογίας. Νομίζω,όμως, ότι η απόλυτη κορυφή για την πορεία του Μ. Αλεξάνδρου έχει γραφτεί από τους Sacred Blood στο Alexandros. Πάρα πολύ προσεγμένο concept και γενικότερα φοβερά προσεγμένος δίσκος, που απορώ γιατί δεν συζητιέται και πολύ. Και οι sacred blood, όμως, σε τρία album έχουν καταπιαστεί με Θερμοπύλες, Μεγαλέξανδρο και Αργοναυτική Εκστρατεία, πράγματα λίγο-πολύ τετριμμένα. Μου άρεσε η κίνηση των Astronomikon, στην μοναδική αλμπουμάρα τους, να μιλήσουν για τον μύθο του Περσέα και της γοργόνας Μέδουσας. Τόσα και τόσα έχει η ελληνική ιστορία και μυθολογία.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

alexandros έγραψε: Κυρ 10 Ιαν 2021, 22:26 Ωραίο album. Μου το είχε χαρίσει ένας φίλος και η αλήθεια είναι ότi το Gaugamela είχε παίξει πολύ στο αμάξι. Κολληματικό τραγούδι. Στα του concept, πιστεύω ότι καλό θα ήταν οι ελληνικές μπάντες να ανοίξουν λίγο το ρεπερτόριο και να καταπιαστούν και με υπόλοιπα έπη της ιστορίας ή και πιο χωμένα πράγματα της μυθολογίας. Νομίζω,όμως, ότι η απόλυτη κορυφή για την πορεία του Μ. Αλεξάνδρου έχει γραφτεί από τους Sacred Blood στο Alexandros. Πάρα πολύ προσεγμένο concept και γενικότερα φοβερά προσεγμένος δίσκος, που απορώ γιατί δεν συζητιέται και πολύ. Και οι sacred blood, όμως, σε τρία album έχουν καταπιαστεί με Θερμοπύλες, Μεγαλέξανδρο και Αργοναυτική Εκστρατεία, πράγματα λίγο-πολύ τετριμμένα. Μου άρεσε η κίνηση των Astronomikon, στην μοναδική αλμπουμάρα τους, να μιλήσουν για τον μύθο του Περσέα και της γοργόνας Μέδουσας. Τόσα και τόσα έχει η ελληνική ιστορία και μυθολογία.
Αυτο. ΗΜΑΡΤΟΝ πιά.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

HammerFall - Rebels with a Cause (2008)

Εικόνα

Αυτά τα DVD που στην ουσία είναι ένα κολλάζ από συνεντεύξεις, backstage, tour clips και μουσικά video clips, είναι θησαυρός για τους hardcore οπαδούς της μπάντας αλλά αδιάφορα για όλους τους υπόλοιπους. Αν απλά γουστάρεις HammerFall αλλά δεν κόβεις φλέβες για αυτούς, το τρίωρο σχεδόν περιεχόμενο του Rebels with a Cause γίνεται κάπως βαρετό.

Το μόνιμο κόλλημα σε αυτού του είδους wannabe rockumentaries είναι ότι πρέπει (πάντα) σε κάποιο σημείο να φανούν αντιαισθητικά οπίσθιά (και καλά ξεκαρδιστικό). Στην έναρξη της απολαυστικής ομαδικής συνέντευξης της μπάντας, το Rebels with a Cause δίνει για ζέσταμα κωλαρίκο Anders Johansson και δυστυχώς what has been seen cannot be unseen.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Blind Guardian - Imaginations from the Other Side (1995)

Εικόνα

Το αγαπημένο άλμπουμ όλων των εποχών, η καλύτερη μπάντα στην καλύτερη της στιγμή. Η απόλυτη μουσική τελειότητα, μία ονειρική ομάδα βάρδων, η θεσπέσια φωνή, σεμιναριακή παραγωγή, o καλύτερος μηχανικός ήχου, αραβουργιματικοί στίχοι κι ένα μοναδικό έργο τέχνης για εξώφυλλο. Ακόμη κι ο τίτλος είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να εμπνευστεί κάποιος.

Το Imaginations from the Other Side δεν είναι απλά το άλμπουμ που θα τοποθετούσα πρώτο σε κάποια all time λίστα προτίμηση, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Η σύνδεση που έχω με τα 50 λεπτά μουσικής που αποτελούν την ψυχή των ψηφιακών δίσκων της φωτογραφίας, θα μπορούσε να συγκριθεί με τη σύνδεση που έχω για κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Το έχω ακούσει άπειρες φορές, σε όλες τις διαφορετικές εκδόσεις που κάθε τρεις και λίγο τα labels των Guardian κυκλοφορούν, μα δε λέει να γεράσει μέσα μου.

Στο άλμπουμ υπάρχουν δυσδιάκριτες διλογίες/τριλογίες που μουσικές και στιχουργικές αλληλοαναφορές. Ξεκινώντας από το εναρκτήριο ομότιτλο φαίνεται η φανταστική δουλειά του Flemming Rasmussen. Στο Imaginations (το κομμάτι) για πρώτη φορά οι Guardian εισάγουν ξεκάθαρα πανέμορφες progressive κιθάρες. Η φωνή του Hansi με τις ανατριχιαστικές εναλλαγές δίνει σώμα και πνεύμα στους στίχους, τα χορωδιακά φωνητικά να ορίζουν το ηχητικό τοπίο, πλήκτρα και μιξαρισμένα εφέ δίνουν την ατμόσφαιρα αλλά αυτός που είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι τα τύμπανα του Thomen Stauch. Το δομικό υλικό του εναρκτήριου αριστουργήματος είναι το συγκλονιστικό παίξιμο κρουστών που κρατούν έναν εξωπραγματικό ρυθμό, έναν ρυθμό που όσο διαρκεί μεταφέρομαι στο μυαλό του βλαμμένου πιτσιρικά που έχει μπερδέψει τους κόσμους φαντασίας με την ζοφερή πραγματικότητα.

Η τριλογία συνεχίζεται με το "πειραματικό" έπος Bright Eyes με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες των Siepen/Olbrich και την μοναδική ερμηνεία της απόλυτης φωνής. Στο Bright Eyes γίνεται ξεκάθαρο (στιχουργικά) πως ο μικρός το έχει χάσει τελείως, αλλά σαν ακροατής θέλω να παραμείνω κοντά του για να δω το τέλος της ιστορίας. And the Story Ends, το καλύτερο κλείσιμο δίσκου στην ιστορία της μουσικής. Μπαίνουν τα αααουααα αααουααα αουαααα αααααα... and the story ends... ΕΠΟΣ!!! Ένα κομμάτι που ζωντανεύει τον μαγικό καθρέπτη που εικονίζεται στο εξώφυλλο, ο οποίος με καλεί να ταξιδέψω στους μαγικούς κόσμους της φαντασίας και να ελευθερωθώ από την τρέλα της πραγματικότητας. Κι όσο ξεκάθαρα αν είναι τα τεκταινόμενα της τριλογίας, η υποβόσκουσα μυστηριακή ατμόσφαιρα των κομματιών αφήνει το ερώτημα ποιος είναι τελικά εγκλωβισμένος στην πραγματικότητα και ποιος στην φαντασία. Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνεται από τους στίχους ή εγώ ο μαγεμένος ακροατής; Το And the Story Ends κλείνει με cliff-hanger για το αν ο πιτσιρικάς πέρασε στην άλλη πλευρά του μαγικού καθρέπτη, το οποίο φρόντισαν οι αγαπημένοι μας βάρδοι να απαυτώσουν χρόνια αργότερα με τη μπούρδα του Red Mirror.

Διλογία είναι και το I'm Alive με το Born in a Mourning Hall. Δύο "γρήγορα" κομμάτια που ανοίγουν τόσο επικά που δημιουργούν χαμόγελα ικανοποίησης για το πόσο τέλειο ήχο μπορεί να βγάλει η καλοπαιγμένη κιθάρα του Olbrich. Ειδικά στο Born in a Mourning Hall, η αλληλουχία παιξίματος της εξάχορδης προκαλεί πολλαπλούς οργασμούς, ότι γαμηστερότερο έχω ακούσει ποτέ. Και στα δύο κομμάτια ο στίχος στριφογυρίζει γύρω από το διαρκή χειραγώγηση που λαμβάνουμε σε πολλαπλά επίπεδα, αλλά τα λυτρωτικά ρεφρέν που απογειώνει η φωνή του Kürsch σφύζουν power metal ενέργεια, γιατί η μάχη ενάντια στις σκιές δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Η πιο ξεκάθαρη διλογία είναι το King Arthur saga με το A Past and Future Secret και το Mordred's Song. Ο όρος "μπαλάντα" αδικεί πλήρως αυτούς τους δύο μουσικούς ογκόλιθους. Το πρώτο είναι απλά απόφθεγμα πανέμορφης επικής μουσικής. Βρήκαν κάπου στη Δανία (όπου έγινε η όλη παραγωγή) πρωτογενές ακατέργαστο κοίτασμα unbelievable beautiful epic music, το έστυψαν, το απόσταξαν και βγήκε το A Past and Future Secret. Όμοια και το Mordred's Song με ένα κλικ λιγότερης τελειότητας γιατί όπως και να το κάνουμε όταν μπαίνουν σε σύγκριση αυτές οι δύο αναγεννησιακές metal δημιουργίες το πρώτο πάντα κερδίζει. Στιχουργικά ναι μεν έχουμε Βασιλιά Αρθούρο και Μόρντρεντ, αλλά όχι στην κλασσική παπαρολογία "Είμαι ο Mordred κι είμαι κακός, τρώω ιππότες για πρωινό". Οι στίχοι και στα δύο κομμάτια είναι ποίηση δίνουν ελάχιστες αναφορές και μπορούν εύκολα να συμπεριληφθούν στο γενικότερο πλαίσιο του άλμπουμ. Γενικότερα το Imaginations from the Other Side θα μπορούσε να χαρακτηριστεί concept άλμπουμ από το κατάλληλο πρίσμα, ακόμη ένα χαρακτηριστικό που το κάνει τόσο μοναδικό.

Η τελευταία διλογία είναι το The Script for My Requiem και το Another Holy War με τις πανέξυπνες σπονδυλωτές δομές, τα χορωδιακά ρεφρέν και την θρησκευτική θεματική. Η καταστροφή του θρησκευτικού φανατισμού μέσα από τις Σταυροφορίες και το σενάριο ενός νέου Μεσσία. Δύο heavy metal κομμάτια που αντέχουν στο πολλαπλό repeat, έχουν μπόλικη εξαιρετική μουσική να δώσουν και ρεφρέν τόσο δυνατά που αποτυπώνονται αυτόματα στη μνήμη. Το Another Holy War υπήρξε το αγαπημένο μου Guardian κομμάτι για χρόνια, μέχρι που εκθρονίστηκε από ένα, προσεχές στη συλλογή μου, άλλο έπος.

Τις συγγραφικές και παικτικές δυνατότητες των Guardian τις γνώριζα, τις σεβόμουν και πριν το Imaginations. Αλλά με τον Rasmussen στην παραγωγή, τον Piet Sielck στον ήχο αλλά και μορφές σαν τον Ronnie Atkins για backing vocals, τίποτε δεν έγινε τυχαία. Και ναι, το εξώφυλλο είναι έργο τέχνης, είναι το καλύτερο εξώφυλλο που έχουν αντικρύσει τα δύο μου μάτια (obviously το όλο post είναι προσωπική γνώμη), βγάλτε την πατσαβούρα τη Μόνα Λίζα από το Λούβρο και βάλτε την δρακοκιθάρα. Ο Andreas Marschall, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται στα liner notes της επετειακής Earbook έκδοσης, είναι η καλύτερη δουλειά του. Ο βάρδος, ο φρουρός, η δρακοκιθάρα που μπροστά από τον μαγικό καθρέπτη, οι κόσμοι της φαντασίας που σε καλούν πίσω από αυτόν και το βιβλίο που πάντα θα εσωκλείει και διαιωνίζει την μυθοπλασία των ανθρώπων. Τους κόσμους που πλάθει η φαντασία μας, από την απαρχή της ύπαρξής μας, χωρίς ποτέ να είναι ξεκάθαρο τι είναι πραγματικό και τι όχι. Ένα εξώφυλλο στο οποίο έχω χαθεί άπειρες στιγμές, στις ατελείωτες λεπτομέρειες, όπως η μουσική του άλμπουμ, περίπλοκη, διακριτικά σκοτεινή, ελκυστική, πύλη για την άλλη πλευρά.
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Aphelian »

Καταπληκτικο Post για το Imaginations (οπως πολλα άλλα εδω μεσα) και δεν χορταινω να το διαβαζω. Συμφωνω και απόλυτα.
Άβαταρ μέλους
Spyros
Δημοσιεύσεις: 327
Εγγραφή: Τρί 13 Μαρ 2018, 20:31

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Spyros »

Πιθανότατα και για μένα το νο.1 άλμπουμ από τα 15 μου που έχει μείνει εκεί πάνω χωρίς να το ακουμπάει τίποτα. Επίσης από τις πρώτες συναυλίες της ζωής μου και στο and the story ends στον επίλογο ήταν η πρώτη φορά που βούρκωσα σε live!
Επίσης το ομώνυμο στο τελευταίο κουπλέ και με τα I hope there is a way back ... I can't come back // I'm lost // But still I know
// There is another world ακόμα στα 40 μου 1 στις 2 θα μου φέρει οριακά δάκρυα στα μάτια :~(
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Παντως η αρχικη παραγωγη ειχε αρκετα θαμμένα πραγματα που ακούστηκαν μονο ΠΟΛΥ αργοτερα, νομιζω στα τελευταια remixes (οχι remasters). Εχω μπερδευτει λιγο με τις εκδοσεις, εννοω σιγουρα αυτες που βρισκονταν στο box set "A traveller's guide to space and time" και που αργοτερα κυκλοφορησαν και μονες τους αν δεν κανω λαθος.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Σάβ 16 Ιαν 2021, 19:09 Παντως η αρχικη παραγωγη ειχε αρκετα θαμμένα πραγματα που ακούστηκαν μονο ΠΟΛΥ αργοτερα, νομιζω στα τελευταια remixes (οχι remasters). Εχω μπερδευτει λιγο με τις εκδοσεις, εννοω σιγουρα αυτες που βρισκονταν στο box set "A traveller's guide to space and time" και που αργοτερα κυκλοφορησαν και μονες τους αν δεν κανω λαθος.
To '13 βγήκαν οι remastered του Traveler's Guide, (στο box set αλλά και μεμονωμένα CDs), το '17 reissue/remastered και το ΄18 τα deluxe edition που είναι remixed.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”