Heddigan's Collection
Heddigan's Collection
πυλώνες πολιτισμού.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Heddigan's Collection
Heddigan's Collection
Έτσι, γιατί μας στηρίζουν κι αυτά.
Shadow Gallery - Legacy (2001)
Η σταθερά της παγκόσμιας έλξης (G), τα ποσοστά του ΚΚΕ στις εκλογές και το δεκάρι σε κάθε άλμπουμ των Shadow Gallery (με Mike Baker ή χωρίς) είναι τα πράγματα που δεν αλλάζουν στη φύση. To υποτιμημένο Legacy, αν και στη σκιά των Tyranny και Carved in Stone, από τα αγαπημένα progressive της συλλογής μου.
Και μόνο για το Society of the Mind, το καλύτερο Shadow Gallery κομμάτι (my opinion) ever, θα έπρεπε να μείνει στην ιστορία, αλλά εκτός της ποιότητας που ξεχειλίζει στα υπόλοιπα tracks, το άλμπουμ ξεκινάει με τη συνέχεια του εκπληκτικού Cliffhanger και κλείνει με το 34λεπτο έπος του Γκιγκαμες, First Light, που σβήνει δισκογραφίες.
Heddigan's Collection
Ολα καλα τα λες, μονο που εγω προσωπικα δεν μπορεσα ποτε να χωνεψω το 34λεπτο (με 10 λεπτα κενο ομως αν θυμαμαι καλα) First Light. Ειχα προσπαθησει αρκετες φορες να "νιωσω" με το κομματι και δεν το καταφερα ποτε. Στα μάτια μου παραμενει μια 30λεπτη "μπαλαντα" που δεν "μπαινει" ποτε στο ψητο. Πανε και χρονια απο την τελευταια προσπάθεια βεβαια.
Κατα τα αλλα, ο δισκος στεκεται στα γνωστα υψηλοτατα SG επίπεδα. Ειδικη μνεια να κανω μονο στο instrumental μερος του Cliffhanger pt2 που ειναι απο τα καλυτερα instrumental sections που εχουν γραφτει ποτε απο αυτη, ή οποιοδηποτε άλλη μπάντα του είδους συμπεριλαμβάνομενης και της μπάντας με τα καμπαρε/τσαρλεστον πιανάκια.
Κατα τα αλλα, ο δισκος στεκεται στα γνωστα υψηλοτατα SG επίπεδα. Ειδικη μνεια να κανω μονο στο instrumental μερος του Cliffhanger pt2 που ειναι απο τα καλυτερα instrumental sections που εχουν γραφτει ποτε απο αυτη, ή οποιοδηποτε άλλη μπάντα του είδους συμπεριλαμβάνομενης και της μπάντας με τα καμπαρε/τσαρλεστον πιανάκια.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Για το κενό του First Light αναφέρεσαι μάλλον στο τελευταίο instrumental επτάλεπτο, που το κομμάτι κλείνει με μία σχετικά "αργή" μουσική δομή. Η μουσική σε αυτό το σημείο εξυπηρετεί την προώθηση της ιστορίας που πλέον η εξιστόρηση δεν γίνεται με λόγια (θυμίζει αρκετά soundtrack ταινίας) κι αποδίδει την κατάληξη του ήρωα. Δεν είναι για όλες τις στιγμές, αλλά απέχει από progressive δηθενιές που έχει γεμίσει ο χώρος του prog metal.
Προσωπικά το Legacy το άκουγα στο repeat σε ένα γαμημένα ατελείωτο ταξίδι με τρένο στη Γερμανία, και δεν βαρέθηκα ούτε δευτερόλεπτο, αλλά είχα χωθεί με τα μπούνια σε στίχους και μουσική.
Προσωπικά το Legacy το άκουγα στο repeat σε ένα γαμημένα ατελείωτο ταξίδι με τρένο στη Γερμανία, και δεν βαρέθηκα ούτε δευτερόλεπτο, αλλά είχα χωθεί με τα μπούνια σε στίχους και μουσική.
-
apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Μεγάλη δισκάρα το Black Moon Pyramid, χτυπάει άνετα ακόμη και δίσκους των Rainbow, πολύ καλό επίσης και το Magic, το Oceans of Time με ψιλοαπογοήτευσε (όταν έχει να διαδεχθεί τις δύο παραπάνω δισκάρες πώς να μην απογοητεύσει) αλλά δεν ήταν κακό ωστόσο, από εκεί και πέρα δεν ασχολήθηκα...Heddigan έγραψε: ↑Πέμ 26 Σεπ 2019, 19:57 Axel Rudi Pell - The Masquerade Ball (2000)
Τον Axel τον πάω πολύ (σε αντίθεση με τον παπάρα των Guns N Roses) γιατί ενώ εμπίπτει στην κατηγορία των guitar hero bands οι δίσκοι του είναι απολαυστικό μελωδικό Hard n Heavy χωρίς φανφάρες ανούσιας τεχνικής στο παιξιμό του. Υπερπαραγωγικός με ποιοτική δισκογραφία, συνεργάστηκε με φωνάρες, κι ενώ είναι ωραίο παλικάρι δεν βάζει τον εαυτό του στα εξώφυλα των δίσκων του (όπως κάτι άλλοι μπουλούκοι).
Δεν έχω πολλά πράγματα από την πλούσια δισκογραφία του Axel, κάποια στιγμή θέλω να αποκτήσω τις δουλειές του με Jeff Scott Soto και Rob Rock, οπότε για την ώρα απολαμβάνω το The Masquerade Ball. Κολλητικός δίσκος που γούσταρα από το πρώτο άκουσμα, με ραδιοφωνικές στιγμές όπως το Voodoo Nights και Tear Down the Walls αλλά και μακρόσυρτα κομμάτια όπως το ομώνυμο ή το The Temple of the Holy που δεν θες να τελειώσει.
Φωνάρα ο Gioeli τον οποίο δεν τον είχα ξανακούσει, και φοβερή δουλειά στο rhuthm session από τον - πάντα δίπλα στον Axel - Volker Krawczak και τον - γύρνα πίσω στους Rage - Mike Terrana.
Διπλός δίσκος βινύλιο που αξίζει να μπει σε κάθε δισκοθήκη.
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
Battleroar - Codex Epicus (2018)
Ο μακαρίτης ο Scott Columbus είχε αναφερθεί κάποτε στο κομμάτι Guyana (Cult of the Damned) ότι είναι σαν το καλό κόκκινο κρασί που ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου. Η όποια ενασχόληση μου με τον επικό μεταλλικό ήχο σαν ακροατής, μου έχει διδάξει πως αυτό ισχύει γενικότερα για στιβαρά ποιοτικά άλμπουμ του συγκεκριμένου ιδιώματος. Το Codex Epicus αν και δεν έχει λάβει τις απαραίτητες ακροάσεις από μεριά μου, έχει βρει το δρόμο ωρίμανσής του στο μουσικό μου κελάρι. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα του Κώστα Τζώρτζη εξελίσσεται σε κάθε δίσκο (από τα βιολιά περάσαμε στα κλαρίνα - why not), με υψηλά standards κάθε φορά (ειδικά από το To Death and Beyond κι ύστερα), και την ατσούμπαλή φωνή του Gerrit Mutz, που καραγουστάρω, να με ταξιδεύει σε sword and sorcery καταστάσεις.
Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του άλλου μακαρίτη Mark Shelton, πραγματικά συγκινήθηκα με την επικά μυσταγωγική του ερμηνεία (όπως πάντα) στο Sword of the Flame, πριν μας αφήσει να πάει να συναντήσει τον Crom και να δώσει την απαντησή του στο riddle of steel.
Οι Battleroar είναι από τα συγκροτήματα που ποτέ δεν μπήκα στην, αγαπημένη για κάθε μεταλλά, διαδικασία σύγκρισης των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Το αν το Codex Epicus είναι το καλύτερο ή το χειρότερο λίγο με νοιάζει, έχει μία μοναδική θέση στη δισκοθήκη μου όπως και τα υπόλοιπα έπη των Battleroar (με εξαίρεση το ντεμπούτο τους που δεν έτυχε να αποκτήσω).
Το βινύλιο της συλλογής μου από την Ιταλική Cruz Del Sur, όσο γαμάτο εξώφυλλο και concept art έχει, τόσο φθηνή κατασκευή χαρακτηρίζει το gatefold που αδικεί το όλο πακέτο. Όταν το έλαβα μέσο ταχυδρομείου και το έβγαλα από τα bubblerubs, το gatefold είχε πιο πολλές ζάρες και ζουμπίγματα από τη Nulfaga στο Daggerfall.
Ο μακαρίτης ο Scott Columbus είχε αναφερθεί κάποτε στο κομμάτι Guyana (Cult of the Damned) ότι είναι σαν το καλό κόκκινο κρασί που ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου. Η όποια ενασχόληση μου με τον επικό μεταλλικό ήχο σαν ακροατής, μου έχει διδάξει πως αυτό ισχύει γενικότερα για στιβαρά ποιοτικά άλμπουμ του συγκεκριμένου ιδιώματος. Το Codex Epicus αν και δεν έχει λάβει τις απαραίτητες ακροάσεις από μεριά μου, έχει βρει το δρόμο ωρίμανσής του στο μουσικό μου κελάρι. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα του Κώστα Τζώρτζη εξελίσσεται σε κάθε δίσκο (από τα βιολιά περάσαμε στα κλαρίνα - why not), με υψηλά standards κάθε φορά (ειδικά από το To Death and Beyond κι ύστερα), και την ατσούμπαλή φωνή του Gerrit Mutz, που καραγουστάρω, να με ταξιδεύει σε sword and sorcery καταστάσεις.
Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του άλλου μακαρίτη Mark Shelton, πραγματικά συγκινήθηκα με την επικά μυσταγωγική του ερμηνεία (όπως πάντα) στο Sword of the Flame, πριν μας αφήσει να πάει να συναντήσει τον Crom και να δώσει την απαντησή του στο riddle of steel.
Οι Battleroar είναι από τα συγκροτήματα που ποτέ δεν μπήκα στην, αγαπημένη για κάθε μεταλλά, διαδικασία σύγκρισης των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Το αν το Codex Epicus είναι το καλύτερο ή το χειρότερο λίγο με νοιάζει, έχει μία μοναδική θέση στη δισκοθήκη μου όπως και τα υπόλοιπα έπη των Battleroar (με εξαίρεση το ντεμπούτο τους που δεν έτυχε να αποκτήσω).
Το βινύλιο της συλλογής μου από την Ιταλική Cruz Del Sur, όσο γαμάτο εξώφυλλο και concept art έχει, τόσο φθηνή κατασκευή χαρακτηρίζει το gatefold που αδικεί το όλο πακέτο. Όταν το έλαβα μέσο ταχυδρομείου και το έβγαλα από τα bubblerubs, το gatefold είχε πιο πολλές ζάρες και ζουμπίγματα από τη Nulfaga στο Daggerfall.
Heddigan's Collection
Wind Rose - Wintersaga (2019)
Ιταλικό folk power, με χορωδιακά φωνητικά, battle metal διάθεση, βιολιά, θεματολογία Tolkien και World of Warcraft cosplay φωτογράφιση. Τέρμα safe επιλογές για ένα δίσκο που τον βρίσκω σχετικά διασκεδαστικό, αλλά κι αρκετές στιγμές του με ψιλοκουράζουν.
Το Wintersaga κομμάτι με το πρελούδιο Of Iron and Gold που ανοίγει το δίσκο αλλά και το μακρύ storytelling style We Were Warriors, μακράν οι αγαπημένες μου στιγμές, αλλά δυστυχώς ο υπόλοιπος δίσκος μου δίνει μία filler αίσθηση.
Ελπίζω στο live που θα τους δω σε λίγες εβδομάδες να μου αλλάξουν τη γνώμη και να πάω στο merchandise τους να τσιμπήσω κάποιο CD από τις προηγούμενες κυκλοφορίες.
Ιταλικό folk power, με χορωδιακά φωνητικά, battle metal διάθεση, βιολιά, θεματολογία Tolkien και World of Warcraft cosplay φωτογράφιση. Τέρμα safe επιλογές για ένα δίσκο που τον βρίσκω σχετικά διασκεδαστικό, αλλά κι αρκετές στιγμές του με ψιλοκουράζουν.
Το Wintersaga κομμάτι με το πρελούδιο Of Iron and Gold που ανοίγει το δίσκο αλλά και το μακρύ storytelling style We Were Warriors, μακράν οι αγαπημένες μου στιγμές, αλλά δυστυχώς ο υπόλοιπος δίσκος μου δίνει μία filler αίσθηση.
Ελπίζω στο live που θα τους δω σε λίγες εβδομάδες να μου αλλάξουν τη γνώμη και να πάω στο merchandise τους να τσιμπήσω κάποιο CD από τις προηγούμενες κυκλοφορίες.
Heddigan's Collection
Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas (1994)
Πριν από 12 χρόνια είχα βρεθεί στο Όσλο για ένα συνέδρειο και στον ελευθερο μου χρόνο, όπως συνηθίζω, έκοβα βόλτες στην πόλη. Σε κάποιο στενό πέτυχα ένα μικρό δισκοπωλείο με metal περιεχόμενο και μπήκα να το τιμήσω. Έπιασα την πάρλα με τον Νορβηγό μαγαζάτορα, ο οποίος ήταν ίδιος ο Mick Jagger με πιο μπουκλέ μαλλί, και λέγαμε για Dimmu Burgers, τον Μπουρζούμι, τους πεθαμένους, τους Immortal και γενικότερα την mainstream Black σκηνή της Νορβηγίας. Με τα πολλά, με έψησε ο άτιμος πως πρέπει να επενδύσω τις λιγοστές μου κορώνες στο opus magnum των Mayhem.
Αν και σπανίζει το Black από τις μουσικές επιλογές μου (μία στο τόσο ή όταν διαβάζω Lovecraft/Barker), κάποιες μπάντες και δίσκοι υπάρχουν στη δισκογραφία μου. Το φλώρικο ατμοσφαιρικό μη-trve Black είναι πολύ πιο κοντά στα γούστα μου, αλλά σε αυτό το δίσκο οι Mayhem χωρίς πλήκτρα, χορωδίες ή ορχήστρες, βγάζουν μία σκοτεινίλα που μόνο βαρετή ή μονότονη δεν είναι. Χωρίς νεκρομπουρμπουρίλες και μισανθρωπικές ποζεριές, με highlights τα Funeral Fog και Freezing Moon, το De Mysteriis μια στο τόσο θα παίξει στα ηχεία μου.
Πριν από 12 χρόνια είχα βρεθεί στο Όσλο για ένα συνέδρειο και στον ελευθερο μου χρόνο, όπως συνηθίζω, έκοβα βόλτες στην πόλη. Σε κάποιο στενό πέτυχα ένα μικρό δισκοπωλείο με metal περιεχόμενο και μπήκα να το τιμήσω. Έπιασα την πάρλα με τον Νορβηγό μαγαζάτορα, ο οποίος ήταν ίδιος ο Mick Jagger με πιο μπουκλέ μαλλί, και λέγαμε για Dimmu Burgers, τον Μπουρζούμι, τους πεθαμένους, τους Immortal και γενικότερα την mainstream Black σκηνή της Νορβηγίας. Με τα πολλά, με έψησε ο άτιμος πως πρέπει να επενδύσω τις λιγοστές μου κορώνες στο opus magnum των Mayhem.
Αν και σπανίζει το Black από τις μουσικές επιλογές μου (μία στο τόσο ή όταν διαβάζω Lovecraft/Barker), κάποιες μπάντες και δίσκοι υπάρχουν στη δισκογραφία μου. Το φλώρικο ατμοσφαιρικό μη-trve Black είναι πολύ πιο κοντά στα γούστα μου, αλλά σε αυτό το δίσκο οι Mayhem χωρίς πλήκτρα, χορωδίες ή ορχήστρες, βγάζουν μία σκοτεινίλα που μόνο βαρετή ή μονότονη δεν είναι. Χωρίς νεκρομπουρμπουρίλες και μισανθρωπικές ποζεριές, με highlights τα Funeral Fog και Freezing Moon, το De Mysteriis μια στο τόσο θα παίξει στα ηχεία μου.
Heddigan's Collection
Rage - Black in Mind (1995)
Μπορεί το End of All Days να είναι ο αγαπημένος μου Rage δίσκος, το Black in Mind είναι σίγουρα (κατ'εμέ) ο πιο ολοκληρωμένος. H νοσταλγική speed/power era έχει δώσει οριστικά τη θέση της σε heavy καταστάσεις, οι τσιρίδες του Peavy μας έχουν αφήσει χρόνους, συνθετικά ο Wagner δίνει χώρο στους αδελφούς Ευθυμιάδηδες και στιχουργικά δίνει πόνο (διαχρονικά το πιο δυνατό σημείο των Rage).
Μόνο το εναρκτήριο Black in Mind και το έπος In a Nameless Time αρκούσαν να με ανατινάξουν, αλλά οι bloody bastards, που λένε κι οι Ιρλανδοί, κατεβάζουν στο γήπεδο τη μία κομματάρα μετά την άλλη. Ριφάρες, γρυλίσματα, ατμόσφαιρα, τύμπανα, συναίσθημα, εναλλαγές, cover art από Marschall, της πουτάνας γίνεται στο Black in Mind, σχεδόν 70 λεπτά δίσκος και δεν έχει δευτερόλεπτο αδύναμης στιγμής.
Το κομμάτι της συλλογής μου είναι η 20th Anniversary με bonus track το δυνατό Chase και bonus CD με demos, acoustic κι ακυκλοφόρητα κομμάτια της εποχής που δεικνύουν τι οργιαστική δημιουργικότητα είχε ο Peavy εκείνα τα χρόνια.
Μπορεί το End of All Days να είναι ο αγαπημένος μου Rage δίσκος, το Black in Mind είναι σίγουρα (κατ'εμέ) ο πιο ολοκληρωμένος. H νοσταλγική speed/power era έχει δώσει οριστικά τη θέση της σε heavy καταστάσεις, οι τσιρίδες του Peavy μας έχουν αφήσει χρόνους, συνθετικά ο Wagner δίνει χώρο στους αδελφούς Ευθυμιάδηδες και στιχουργικά δίνει πόνο (διαχρονικά το πιο δυνατό σημείο των Rage).
Μόνο το εναρκτήριο Black in Mind και το έπος In a Nameless Time αρκούσαν να με ανατινάξουν, αλλά οι bloody bastards, που λένε κι οι Ιρλανδοί, κατεβάζουν στο γήπεδο τη μία κομματάρα μετά την άλλη. Ριφάρες, γρυλίσματα, ατμόσφαιρα, τύμπανα, συναίσθημα, εναλλαγές, cover art από Marschall, της πουτάνας γίνεται στο Black in Mind, σχεδόν 70 λεπτά δίσκος και δεν έχει δευτερόλεπτο αδύναμης στιγμής.
Το κομμάτι της συλλογής μου είναι η 20th Anniversary με bonus track το δυνατό Chase και bonus CD με demos, acoustic κι ακυκλοφόρητα κομμάτια της εποχής που δεικνύουν τι οργιαστική δημιουργικότητα είχε ο Peavy εκείνα τα χρόνια.
-
Metal_Warrior
- Δημοσιεύσεις: 1166
- Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18
Heddigan's Collection
έπος, και δεν έχω το διπλό CD, θα το ψάξω...
Heddigan's Collection
Blind Guardian - This Storm (2019)
Αποφεύγω να ακούω μουσική από youtube, spotify ή κατεβαστήρια. Όπως όταν ήμουν ακόμη έφηβος Heddigan, απολαμβάνω την προσμονή της κυκλοφορίας του νέου δίσκου, να πιάσω το φυσικό format στα χέρια μου και να μετατραπώ σε Usain Bolt σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στο κατοστάρι μεταξύ δισκάδικου και σπιτιού. Μετά από αυτή τη ανούσια εισαγωγή, επιτέλους το single για την νέα κυκλοφορία του ορχηστρικού project των Blind Guardian.
Είχα διαβάσει σε κριτικές και φόρα πως είναι σκέτη απογοήτευση, βαρετό κι άλλα τέτοια αποκαρδιωτικά. Μετά από αρκετές ακροάσεις στο repeat, μπορώ να πω πως Το This Storm δεν έχει καμία σχέση με την ως σήμερα Blind Guardian μουσική πέρα από τη φωνή του Kürsch (ο οποίος έχει δομήσει τόσες εναλλαγές στη φωνή του να κάνει πιο πολλές ντρίμπλες κι από τον Ronaldinho στις καλές του εποχές). Από το πρίσμα καθαρά της μουσικής βρήκα πολύ όμορφα και προσεγμένα τα θέματα που έγραψε ο Olbrich (ειδικά στο B side του single που είναι η instrumental version) κι η φωνή του Hansi είναι σαν το τυρί φέτα, πάει παντού και μαμάει.
Δεν είναι metal, όπως δεν θα είναι και η full length κυκλοφορία, αλλά αυτό που άκουσα με κέρδισε απόλυτα και δεν βλέπω τις μέρες να απολαύσω και την πλήρη δουλειά τους.
P.S. Αγαπητοί τσαντιρόγυφτοι της Nuclear Blast, κυκλοφορείτε πολυαναμενόμενο single σε μία από τις major μπάντες του label σας και το σαβουριάζετε σε μία θήκη ζελατίνα. Πόσο δύσκολη είναι μία χάρτινη γαμωθήκη για 7ιντσο με μία υποτυπώδη γαμωράχη, να μπορώ να τα εντοπίζω στη δισκοθήκη μου σαν άνθρωπος.
Αποφεύγω να ακούω μουσική από youtube, spotify ή κατεβαστήρια. Όπως όταν ήμουν ακόμη έφηβος Heddigan, απολαμβάνω την προσμονή της κυκλοφορίας του νέου δίσκου, να πιάσω το φυσικό format στα χέρια μου και να μετατραπώ σε Usain Bolt σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στο κατοστάρι μεταξύ δισκάδικου και σπιτιού. Μετά από αυτή τη ανούσια εισαγωγή, επιτέλους το single για την νέα κυκλοφορία του ορχηστρικού project των Blind Guardian.
Είχα διαβάσει σε κριτικές και φόρα πως είναι σκέτη απογοήτευση, βαρετό κι άλλα τέτοια αποκαρδιωτικά. Μετά από αρκετές ακροάσεις στο repeat, μπορώ να πω πως Το This Storm δεν έχει καμία σχέση με την ως σήμερα Blind Guardian μουσική πέρα από τη φωνή του Kürsch (ο οποίος έχει δομήσει τόσες εναλλαγές στη φωνή του να κάνει πιο πολλές ντρίμπλες κι από τον Ronaldinho στις καλές του εποχές). Από το πρίσμα καθαρά της μουσικής βρήκα πολύ όμορφα και προσεγμένα τα θέματα που έγραψε ο Olbrich (ειδικά στο B side του single που είναι η instrumental version) κι η φωνή του Hansi είναι σαν το τυρί φέτα, πάει παντού και μαμάει.
Δεν είναι metal, όπως δεν θα είναι και η full length κυκλοφορία, αλλά αυτό που άκουσα με κέρδισε απόλυτα και δεν βλέπω τις μέρες να απολαύσω και την πλήρη δουλειά τους.
P.S. Αγαπητοί τσαντιρόγυφτοι της Nuclear Blast, κυκλοφορείτε πολυαναμενόμενο single σε μία από τις major μπάντες του label σας και το σαβουριάζετε σε μία θήκη ζελατίνα. Πόσο δύσκολη είναι μία χάρτινη γαμωθήκη για 7ιντσο με μία υποτυπώδη γαμωράχη, να μπορώ να τα εντοπίζω στη δισκοθήκη μου σαν άνθρωπος.
Heddigan's Collection
Beast in Black - Berserker (2017)
Αυτό το βινύλιο συγκαταλέγεται στις ψυχαναγκαστικές αγορές που οφείλω να κάνω για τις μπάντες που θα είδα ή θα δω live. Γνώριζα ότι η μπάντα είχε δημιουργηθεί από τον πρώην κιθαρίστα των - πιο Eurovision πεθαίνεις - Battle Beast που για κάποιο λόγο τα έσπασε μαζί τους, με δράμα στα μεσημεριανάδικα και Τατιάνες της Φιλανδίας.
Beast in Black λοιπόν, βάζω το βινύλιο στο φωνογράφο, αράζω στον καναπέ, περιμένω να εμφανιστεί η Δάφνη Μπόκοτα στην οθόνη, εγώ με το τηλέφωνο στο χέρι για να δώσω το δωδεκάρι στην Κύπρο. Τελικά αντί για δωδεκάρι δίνω γροθιά υψωμένη στον αέρα κι ένα hail στον Anton Kabanen γιατί ο δίσκος σπέρνει άσχημα. Φρέσκο Europower που βαράει από την αρχή μέχρι το τέλος, κολλητικές μελωδίες και catchy κομμάτια που έχουν ξεχάσει να γράφουν οι Edguy εδώ και χρόνια. Και το καρντάση ο Παπαδόπουλος στη φωνή, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Από στιχουργική θεματολογία, την επιλογή του να καταπιαστεί με το Berserk, την είδα αρχικά λίγο καχύποπτα. Επιτηδευμένο με εμπορικούς σκοπούς, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως Moorckok, Tolkien, Lovecraft, Howard τους έχουμε ξεζουμίσει, οπότε ας πιάσουμε και τα manga/anime, why not?
Αυτό το βινύλιο συγκαταλέγεται στις ψυχαναγκαστικές αγορές που οφείλω να κάνω για τις μπάντες που θα είδα ή θα δω live. Γνώριζα ότι η μπάντα είχε δημιουργηθεί από τον πρώην κιθαρίστα των - πιο Eurovision πεθαίνεις - Battle Beast που για κάποιο λόγο τα έσπασε μαζί τους, με δράμα στα μεσημεριανάδικα και Τατιάνες της Φιλανδίας.
Beast in Black λοιπόν, βάζω το βινύλιο στο φωνογράφο, αράζω στον καναπέ, περιμένω να εμφανιστεί η Δάφνη Μπόκοτα στην οθόνη, εγώ με το τηλέφωνο στο χέρι για να δώσω το δωδεκάρι στην Κύπρο. Τελικά αντί για δωδεκάρι δίνω γροθιά υψωμένη στον αέρα κι ένα hail στον Anton Kabanen γιατί ο δίσκος σπέρνει άσχημα. Φρέσκο Europower που βαράει από την αρχή μέχρι το τέλος, κολλητικές μελωδίες και catchy κομμάτια που έχουν ξεχάσει να γράφουν οι Edguy εδώ και χρόνια. Και το καρντάση ο Παπαδόπουλος στη φωνή, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Από στιχουργική θεματολογία, την επιλογή του να καταπιαστεί με το Berserk, την είδα αρχικά λίγο καχύποπτα. Επιτηδευμένο με εμπορικούς σκοπούς, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως Moorckok, Tolkien, Lovecraft, Howard τους έχουμε ξεζουμίσει, οπότε ας πιάσουμε και τα manga/anime, why not?
Heddigan's Collection
Και γι αυτο ανεβαινεις σταθερα στα ματια ολων!
Heddigan's Collection
Bolt Thrower - Warmaster (1991)
Οι Bolt Thrower ήταν είναι και θα είναι (ακόμη κι όταν δεν είναι) Warhammer metal. Προσωπικά, βλέπω το κάθε album τους ως το απαραίτητο soundtrack για κάθε τι που σχετίζεται με τον μαγικό κόσμο της Games Workshop. Η όμορφη αυτή σχέση που κρατάει από την παιδική ηλικία έως και σήμερα (μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε αλλά μυαλά δεν αλλάξαμε), το Warmaster είναι η εναρκτήρια ηχητική υπόκρουση όταν με σύζυγο και φίλους μαζευόμαστε κι ξεδιπλώνουμε τον μαγικό κόσμο του απόλυτου επιτραπέζιου, Hero Quest (20 χρόνια τώρα).
This solemn image - Constructed with resolution
A monument - To war's terminal conclusion
Cenotaph
Οι Bolt Thrower ήταν είναι και θα είναι (ακόμη κι όταν δεν είναι) Warhammer metal. Προσωπικά, βλέπω το κάθε album τους ως το απαραίτητο soundtrack για κάθε τι που σχετίζεται με τον μαγικό κόσμο της Games Workshop. Η όμορφη αυτή σχέση που κρατάει από την παιδική ηλικία έως και σήμερα (μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε αλλά μυαλά δεν αλλάξαμε), το Warmaster είναι η εναρκτήρια ηχητική υπόκρουση όταν με σύζυγο και φίλους μαζευόμαστε κι ξεδιπλώνουμε τον μαγικό κόσμο του απόλυτου επιτραπέζιου, Hero Quest (20 χρόνια τώρα).
This solemn image - Constructed with resolution
A monument - To war's terminal conclusion
Cenotaph