Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8723
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Κρίμα η Black Lotus προσπάθησε να μπει στο παιχνίδι αλλά δεν τα κατάφερε. Το Leash Law θυμάμαι που το διαφήμιζαν αρκετά, αλλά ήταν υπερβολικά μέτριο. Έκτοτε όπως προ-αναφέρθηκε το βλέπω παντού, λες και δεν πούλησε τίποτα!
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Ποντάρανε σε άλογο κουτσό από τα 3 πόδια...
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Από ότι φαίνεται σε κανένα δεν άρεσε το άλμπουμ (λογικό είναι, σκέτη μετριότητα) αλλά ούτε το εξώφυλλο του Αντωνίου (a.k.a Seth).

Tις άπειρες cover art δουλειές που έχει αναλάβει ο Seth στις metal κυκλοφορίες (ούτε εργολαβία από τη metal community να ήταν), τις βρίσκω βαρετές κι επαναλαμβανόμενες. Σάπιες σάρκες, οστά που διακρίνονται, αντιαισθητικά βυζιά εδώ κι εκεί, γραμματοσειρές που καταρρέουν το ίδιο πράγμα συνεχώς.

Το Dogface όμως έχει κάποιο ενδιαφέρον, τραβάει το μάτι στο να εστιάσεις και να παρατηρήσεις τι παίζει με τις φάτσες στο κόκκινο φόντο και τη δεσπόζουσα σκυλόφατσα, σχετίζεται με τους στίχους του ομώνυμου κομματιού (αν ποτέ μπει κανείς στον κόπο να τους διαβάσει, αν όχι δεν χάνει και κάτι), γενικότερα την παλεύει σαν εξώφυλλο.

My two cents.

Fates Warning - Live in Athens (2005)

Εικόνα

Θα ήθελα να ήμουν εκείνη η βραδυά στο Gagarin μόνο για ακούσω τον Ray να ουρλιάζει Athiiinaaa!!!

Μικρή σε διάρκεια συναυλία πάντως.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

The Fall - Wonderful and Firghtening world of (1984)

Εικόνα

Δεν έχω ιδέα πόσο σημαντικό ή μεγάλο συγκρότημα είναι οι The Fall στο χώρο του post-punk. Όπως δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω πως το συγκρότημα που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 70, εντάσσεται σε ένα μουσικό κίνημα που παρουσιάστηκε στα 90s. Ας το λύσουν οι ταμπελοποιοί. Λόγος της απόχτησης αυτή της τουμπανιασμένης special edition του άλμπουμ Wonderful and Firghtening world (τέσσερα CD με singles, rough mixes, BBC session, γαμάτο προσεγμένο βιβλιαράκι με μπόλικο υλικό για ανάγνωση) ήταν το live speach της ροκ μιλφέγκο Brix Smith Start στο Δουβλίνο, όπου βρέθηκα στο ακροατήριο.

Η Brix υπήρξε μέλος των The Fall, κιθάρα και δεύτερη φωνή (είχε και ερωτική σχέση με τον ιδρυτή του συγκροτήματος ή κάτι τέτοιο), και θα έδινε συνέντευξη με ζωντανό κοινό. Κάτι τέτοια events είναι γαμάτα και παίζουν αρκετά στη βόρεια Ευρώπη, όποτε βρίσκω ευκαιρία συμμετέχω ακόμη κι αν δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με τον καλεσμένο. Άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, πάντα έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να μοιραστούν ενώ πάντα θα υπάρχουν κι οι αναπάντεχες ερωτήσεις από το κοινό για πιο spicy καταστάσεις.

Απολαυστικό ήταν όλο το background story της Brix, σχετικά με το περιστατικό του Gary Lineker στο μουντιάλ του 90, στο παιχνίδι με την Ιρλανδία. Όπως έχει αποτυπωθεί στην κάμερα ο τεράστιος striker είχε παρατήσει τον αγώνα για σκουπίσει τον ποπό του με γρασίδι (youtube για live footage). Η Brix (με τον γκόμενο) ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς καλεσμένους της εθνικής Αγγλίας κι υπήρξε μάρτυρας στα λαζάνια με κιμά που καταβρόχθιζαν την προηγούμενη ημέρα ο Lineker με τον Gascoigne. Ο κοιλαράς Gazza που ήταν συνηθισμένος στον τρώει σαβούρα δεν είχε πρόβλημα αλλά το ευαίσθητο στομάχι Gary τον πήγε εμπλοκή. Μετά αναρωτιούνται οι Άγγλοι γιατί πέρα από το πέτσινο μουντιάλ του '66, δεν έχουν δει (κι ούτε πρόκειται) τίτλο.

Όσον αφορά το άλμπουμ, του έχω δώσει ακροάσεις αλλά σίγουρα είναι not my cup of tea. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον ως προς τον ήχο, εντόπισα αρκετά Hawkwind στοιχεία, είδα θετικά την παρουσία του ηλεκτρικού μπάσου που κεντάει νότες και δεν δίνει απλά όγκο και ρυθμό. Τα φωνητικά είναι ιδιαίτερα, περισσότερο ομοιάζουν με απαγγελία αληταρά (που θες να του σπάσεις τη μούρη) παρά με φωνητική μουσική εκτέλεση. Still not my cup of tea, αλλά και στη φωνή βρήκα κάποιο ενδιαφέρον. Νομίζω το εναρκτήριο Lay of the Land, που το θεωρώ και καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό για την εντύπωση που έλαβα από το δίσκο.

Γενικότερα η μη τριβή μου με τον post-punk (ή ότι τέλως πάντων είναι) ήχο συγκροτημάτων σαν τους The Fall, έχει να μου δώσει πράγματα, αλλά σίγουρα δεν με κέρδισε ώστε να μπω πιο βαθιά στο είδος.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Neverland - Reversing Time (2008)

Εικόνα

Όσοι Έλληνες έχουν ζήσει ή ζουν στο εξωτερικό και δη σε χώρες της βορειοκεντρικής Ευρώπης, έχουν έρθει στην "άβολη" στιγμή που θα συναντήσουν, σε ένα casual περιβάλλον, κάποιο άτομο από χώρες "παραδοσιακούς εχθρούς της Ελλάδας". Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει η επιλογή της επικράτησης κοινής λογική "klein mein αν ο άλλος είναι Τούρκος, Ουζμπέκος ή Ιταλός, μαλάκας (ή Άγγλος) να μην είναι". Υπάρχει όμως κι η επιλογή "soldier unit in random strategy videogame" όπου όταν έρθει σε κοντινή απόσταση με unit της αντίπαλης ομάδας, μπαίνει αυτόματα σε attack mode.

Όταν εργαζόμουν στη Γερμανία σε μία γνωστή πολυεθνική εταιρεία (της οποία το όνομα δεν θα αποκαλύψω για να μην τους κάνω διαφήμιση, τόσες μίζες με το Ελληνικό Δημόσιο - δεν έχουν ανάγκη), για κάποιους μήνες θα συνεργαζόμουν στενά με ένα παλικάρι από την Άγκυρα. Ήταν κι η εποχή που οι σχέσεις των δύο κρατών ήταν τεταμένες (κάθε τρεις και λίγο - πρέπει να ζήσουν κι οι έμποροι όπλων), είχα χρέος με την πρώτη ευκαιρία να τον απομονώσω στο server room και να του ξηγηθώ αλμυρό φιστίκι. Θαρσείν χρή, πίθηκας mode κι έτοιμος να τιμήσω την όψη του σπαθιού την τρομερή. Δεν είχα όμως παρατηρήσει δύο πράγματα, το μέγεθος του μπράτσου του (ήταν σφίχτουλας ο γιουσουρούμ) και το tattoo με το σφυρί από το Sign of the Hammer (κοινωνικό μήνυμα: οι Manowar ενώνουν τους λαούς) που είχε χτυπήσει. Σαν δεύτερος Ιωάννης Μελισσανίδης, άριστη κυβίστηση, αλλαγή σχεδίου και προώθηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Τις επόμενες ημέρες οι φιλικές συζητήσεις που ακολούθησαν, πέρα από τη μασαμπούκα, αθλητικά κι αν έχουν πιο μεγάλα βυζιά οι Ελληνίδες ή οι Τουρκάλες, μόνιμο θέμα ήταν κι η μουσική, ώσπου πιάσαμε την metal κοινή συνισταμένη των δύο χωρών τους Neverland.

Οι Neverland εκ πρώτης όψεως είναι η Τουρκική μπάντα Dreamtone με συμμετοχή στα φωνητικά από την Ίριδα Μαυράκη. To όλο project πλαισιώνεται από Έλληνες και Τούρκους μουσικούς, στο Reversing Time δε, έχουν και τρεις τιτάνες vocal guests, τον Hansi (ένας είναι ο Kürsch), τον Englund από τους Evergrey (μπαντάρα) και τον μακαρίτη τον Mike Baker (πριν πεθάνει, προφανώς). Ο δίσκος είναι μελωδικό progressive/power που μπαίνει στο player κι αρνείται να βγει.

Το άλμπουμ είναι γεμάτος περίπλοκες μελωδίες πάνω στις οποίες η ηλεκτρική κι ακουστική κιθάρα κεντάει, χωρίς ανούσιες ακροβασίες (η μάστιγα της progressive μουσικής). Επίσης δεν πέφτει στην παγίδα της εύκολης "χαζοχαρούμενης" μελωδίας που έχει γεμίσει η Ευρωπαϊκή prog/power σκηνή. Οι συνθέσεις που υπογράφει ο Σπηλιοτόπουλος (φαντάζομαι όχι αυτός της ΝΔ), ο Canatan, ο Özkoç κι η Μαυράκη είναι καλοδουλεμένες, με μπόλικη λεπτομέρεια και βάθος. Θα μπορούσε να δουλέψει εύκολα και σαν soundtrack/instrumental άλμπουμ, αλλά είπαν να βάλουν και φωνητικά για να δέσει το (σοροπιαστό) γλυκό.

Εξαιρετικά κομμάτια εκείνα που δίνουν στους guest να φέρουν εις πέρας. Το To Lose the Sun που συμμετέχει ο Kürsch δεν φέρει ίχνος blindguardianίδίλας αλλά ταιριάζει τόσο όμορφα η "τραχιά" φωνή του Γερμανού βάρδου, στο Reversing Time (best tune of the album) o Baker δίνει την τελευταία του ερμηνεία (respect), στο Mountain of Joy δίνει μαθήματα κιθάρας ο Gary Wehrkamp κι ο πάντα βλοσυρός Englund καταθέτει πόνο στο World Beyond These Walls. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στην power μπαλάντα Everlasting Tranquility. Σε ένα άλμπουμ πήχτρα στη μελωδία, συνήθως η μπαλάντα(-ες) είναι μία βαρετή μαλακία - διεκπαιρεωτική. Το Everlasting Tranquillity είναι σκέτη ανατριχίλα με το εξαίσιο μουσικό θέμα και την Ροδίτισσά αοιδό να δίνει απίστευτη ερμηνεία.

Το Reversing Time είναι τόσο δισκάρα που δίνει added value στα τεράστια ονόματα που συμμετείχαν αντί να συμβεί το ανάποδο.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Ακόμα δεν έχω καταφέρει να ακούσω ούτε νότα από τους Τούρκους Pentagram, λένε ότι είναι καλοί (άσχετο με το θέμα μας, αλλά μιας και οι τουρκικές μπάντες είναι στην συζήτηση)...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Savatage - Dead Winter Dead (1995)

Εικόνα

Κατά κάποιον τρόπο είναι το άλμπουμ που ευθύνεται για το θάνατο του συγκροτήματος. Μία ροκ όπερα, όχι στα χνάρια του Streets, που γέννησε τους Trans Siberian Orchestra (κι από εκεί και πέρα ξεκίνησε η αρχή του τέλος για τη μπάντα). Είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ που ο κάφρος (a.k.a Chris Caffery) έχει επίσημη παικτική συμμετοχή. Το concept της ιστορίας ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, αφού καταπιάνονται με τη μετα-σοσιαλιστική περίοδο και τις εμφύλιες συρράξεις που ακολούθησαν στη πρώην Γιουγκοσλαβία και συγκεκριμένα στο πολυτάραχο Σαράγιεβο. Βέβαια, επειδή όλες οι Savatage ιστορίες παίρνουν μέσα από ένα Broadway πρίσμα, το μουσικό και στιχουργικό ύφος της όλης ροκ όπερας, θυμίζει περισσότερο Νέα Υόρκη παρά την πρωτεύουσα της Βοσνίας.

Το Dead Winter Dead μπήκε στη συλλογή μου χρόνια αργότερα αφού οι Savatage είχαν διαλυθεί (? - θα επιστρέψουν, οι ιδέες δεν πεθαίνουν). Έχοντας όλη τη δισκογραφία τους στο μουσικό μέρος της μνήμης μου, από τους US Power πρώτους δίσκους μέχρι και το τελευταίο Poets and Madmen, το Dead Winter Dead δεν είχε να μου δώσει κάτι καινούργιο. Σαν ιδέα (ροκ όπερα κι έτσι), το είχαν ξανακάνει πολύ καλύτερα με το Streets (και στη συνέχεια με τους TSO). O Stevens είχε καθιερωθεί σαν τραγουδιστής της μπάντας, αλλά τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια του άλμπουμ είναι το I Am και το Doesn't Matter Anyway που τραγουδάει ο Mountain King.

Επιπρόσθετα, το Starlight και το One Child, τα έχω στην υπόληψή μου με θετικό πρόσημο, αλλά θα το χαρακτήριζα ως το πιο αδύναμο άλμπουμ της Zak εποχής.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Fifth Angel - Time will Tell (1989)

Εικόνα

Ακόμη και στις πιο δυσάρεστες στιγμές, όταν όλα έχουν εντελώς σκατά, το σύμπαν έχει συνωμοτήσει να με γαμήσει (κι ας λέει τις παπαριές του ο Paulo Coelho), δισκάρες σαν το Time will Tell θα με γεμίσουν ενέργεια, αισιοδοξία και δύναμη να αντιμετωπίσω τον κάθε καριολοκατάσταση. Πολυαγαπημένο βινύλιο της συλλογής μου από μπάντα που αδίκησε τον εαυτό της κι αντί να έχει κυκλοφορήσει καμμία δεκαπενταριά άλμπουμ να γουστάρουμε τα τελευταία 35 χρόνια, μπήκε σε σχεδόν τριάντα-ετή χειμερία νάρκη.

Οι Archer, Pilot (φωνάρα) και Mary έγραψαν τραγούδια που εντυπώνονται στον εγκέφαλο με την πρώτη ακρόαση (ελάχιστες μπάντες το καταφέρνουν αυτό). H μουσική τρυπάει το κρανίο σαν αυτούς που θέλουν να αποκτήσουν τρίτο μάτι, δημιουργεί το δικό της domain κι από εκεί και πέρα σε κάθε ακρόαση στέλνει πολλαπλά σήματα που διεγείρουν συναισθήματα, φορτίζοντας τους αδένες θετικής ενέργειας (χορηγός amita motion).

Ο δίσκος ανοίγει με τα ξεσηκωτικά Cahtedral, Midnight Love και Seven Hours. Δεν παίζει να ακούσει άνθρωπος τέτοια κομμάτια και να μην τραγουδήσει δυνατά τα refrain.

Seven, hours, All I need's my love machine (ουπς... τι έγινε εδώ)

Μπαλάντα Broken Dreams, με εξαιρετική κιθάρα και κουβάδες κλάματα για τα χαμένα όνειρα, αλλά ακολουθεί το Time Will Tell να με αναθαρρεύει για να δώσω άντερα στα χέρια (των καριόλιδων που έκανα αναφορά προηγουμένως). Η UFO διασκευή Lights Out κλείνει κάπως περίεργα την πρώτη πλευρά του δίσκου, ίσως γιατί έχω συνηθίσει τέτοιες διασκευές να παίζουν στο τέλος.

Η δεύτερη πλευρά, ανοίγει με το φοβερό Wait for Me, που αν τραγουδήσεις το ρεφρέν την ώρα που πάει γκόμενα να σε χωρίσει, στάνταρ θα γυρίσει να σου δώσει μία δεύτερη ευκαιρία (εκτός κι αν φωνή είναι σαν αυτούς που κόβονται στα προκριματικά του X-Factor). Και μετά μπαίνει η κομματάρα, Angel of Mercy, το έπος, το τραγούδι που θα ήθελα να ακούσω να παίζουν live οι Fifth Angel, σε γηπεδική αρένα και 80.000 κόσμος να τραγουδούν στίχο-στίχο, χοροπηδώντας ρυθμικά κάνοντας μπάνιο στην περιέρουσα ιδρωτίλα.

Συνέχεια με δύναμη και We Rule που σφίγγουν οι γροθιές. Ακολουθεί το So Long που το βάζεις να χορέψεις με την κοπέλα στο μισοσκότεινο σαλόνι λίγες στιγμές πριν της πεις για πρώτη φορά πως την αγαπάς, κι άψογο κλείσιμο με το ραδιοφωνικό hard n' heavy έπος, Feel the Heat (το οποίο το κρατάς για μετά, το σεξ που θα ακολουθήσει σε κρεβάτι με καθαρά σεντόνια).

Μελανό σημείο της κυκλοφορίας, το εξώφυλλο. Ειδικά αν συγκριθεί με τα αριστουργήματα του πρώτου και τρίτου δίσκου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Dimmu Borgir - Forces of the Northern Night (2017)

Εικόνα

Αν με κάποιο τρόπο αφαιρέσεις τη μουσική των Dimmu Borgir (π.χ. πάτα το mute), το Forces of the Northern Night είναι ένα εξαιρετικό live Double DVD/CD, με τρομερή σκηνοθεσία/σκηνογραφία, κρυστάλινο ήχο (unmute εδώ), δελεαστικό packaging.

Περιέχει δύο live, στο Wacken και στην αρένα Spectrum στο Όσλο, συνοδεία της Norwegian Radio Orchestra.

'Αψογη επαγγελματική δουλειά. Η μουσική των Borgir είναι που το χαλάει.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Heddigan έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:41 'Αψογη επαγγελματική δουλειά. Η μουσική των Borgir είναι που το χαλάει.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς. Τελικά η μπάντα ήταν ο Mustis;
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:54
Heddigan έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:41 'Αψογη επαγγελματική δουλειά. Η μουσική των Borgir είναι που το χαλάει.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς. Τελικά η μπάντα ήταν ο Mustis;
Αν κάποια κομμάτια εφεραν τους Borgir στην αφρόκρεμα του εμπορικού black, τα έχει γράψει ο Mustis. Τα υπόλοιπα είναι σωστό marketing και κινήσεις σύμφωνα με τις τάσεις της μουσικής βιομηχανίας.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:54
Heddigan έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:41 'Αψογη επαγγελματική δουλειά. Η μουσική των Borgir είναι που το χαλάει.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς. Τελικά η μπάντα ήταν ο Mustis;
Χανω κάτι; Αφου στο enthrone darkness δεν ειχε μπει καν ακομα στη μπάντα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

theBox έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 13:36
Scrollkeeper έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:54
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς. Τελικά η μπάντα ήταν ο Mustis;
Χανω κάτι; Αφου στο enthrone darkness δεν ειχε μπει καν ακομα στη μπάντα.
[/quote]
Οπότε ήταν φωτοβολίδα που απλά συνέχισαν λογω marketing; Απότι καταλαβαίνω πάντως και ο προηγούμενος πληκτράς τραβαγε αρκετό κουπί 🤔
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 13:45
theBox έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 13:36
Scrollkeeper έγραψε: Τετ 09 Σεπ 2020, 12:54
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς. Τελικά η μπάντα ήταν ο Mustis;
Χανω κάτι; Αφου στο enthrone darkness δεν ειχε μπει καν ακομα στη μπάντα.
Οπότε ήταν φωτοβολίδα που απλά συνέχισαν λογω marketing; Απότι καταλαβαίνω πάντως και ο προηγούμενος πληκτράς τραβαγε αρκετό κουπί 🤔
[/quote]

Εξαρτάται πως το βλέπεις. Οι Dimmu Burger είδαν την εμπορική επιτυχία κι αναγνώριση από τα 00's και μετά που σιγά σιγά φλέρταραν όλο και πιο πολύ με τα blastbeats και συμφωνικά μέρη. Νομίζω πως ο Mustis ήταν καταλυτικός παράγοντας στην αλλαγή αυτή.

Τα δύο πρώτα με τη Νορβηγική γλώσσα και το Enthrone έχουν πιο πολύ αναγνώριση στους πιο trve Black οπαδούς, αλλά από άποψης πωλήσεων παίρνουν τα πάνω τους όταν έγιναν περισσότερο majestic (μουσικός όρος κι αυτός...) και λιγότερο black. Μπήκαν και στο Nuclear Blast ρόστερ, οπότε από μπάντα έγιναν brand name που πουλάει merchandise με το κιλό.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

Εικόνα

Ρίχνοντας μία ματιά στις δισκοθήκες των φίλων και γνωστών μου διαπιστώνω πως λείπουν κλασσικά άλμπουμ σαν το ντεμπούτο των Iron Maiden. Θεωρώ αυτονόητο πως όποιος έχει μία όποια επαφή με τη heavy metal μουσική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει ακούσει τη πρώτη full length κυκλοφορία των Maiden, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως το έχει και σε κάποιο φυσικό format. Σε αυτή την ομάδα άνηκα κι εγώ μέχρι πριν λίγο καιρό που αποφάσισα να αποχτήσω δίσκους ορόσημα της σκληρής μουσικής που έλειπαν από τα ράφια μου.

Πριν από λίγα χρόνια, η Parlophone έβαλε μπροστά την επανακυκλοφορία των πρώτων Maiden άλμπουμ σε βινύλιο 180 gr, με remastering στον ήχο, δίνοντας το ηχητικό αποτέλεσμα που ταιριάζει σε ένα τόσο σημαντικό άλμπουμ. Εξαιρετικής ποιότητας θήκη βινυλιο με illustration υφή και polyline sleeve γιατί αγαπάμε το περιβάλλον. Στην φούρια τους να παραδώσουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, ξέχασαν να συμπεριλάβουν το γαμώχαρτο με τους στίχους, αλλά θα θεώρησαν πως τόσα χρόνια έχουν περάσει θα τους ξέρουμε ήδη απέξω κι ανακατωτά (ισχύει, αλλά πάντα θέλω τους στίχους κάπου γραμμένους).

Ηλικιακά δεν θα μπορούσα να ανήκω στην ομάδα "Μόνα τα δύο πρώτα Maiden", αφού τους γνώρισα με Dickinson στα ντουζένια τους. Τους μπαρμπάδες που ανήκουν σε αύτη την ομάδα τους χαρακτήριζα πρηξαρχίδιδες μεταλλοπατέρες που δεν μπορούν να χωνέψουν την λέξη εξέλιξη. Εμβαθύνοντας όμως στις πρωτόλειες Maiden δημιουργίες Prowler, Running Free, Strange World (και τον υπόλοιπο δίσκο), πλέον τους σέβομαι, δεν τους συμμερίζομαι αλλά τους κατανοώ.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”