Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Aphelian »

Blackwinged έγραψε: Πέμ 16 Ιούλ 2020, 11:50 Κάπου με αυτόν τον δίσκο και όχι τόσο με τους Cradle of Filth, θεωρώ πως χάθηκε για τα καλά η μπάλα στο black metal. Παρα έγινε αυτοσκοπός η -και καλά σκοτεινή και...... ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα....- και παράτησαν τις κιθάρες και το παραδοσιακό, ορθόδοξο, σιδηροδρομικό, Thornes-ικό riffing. Αλλά και με τα παλαιότερά τους, προσωπικά δεν μου έκαναν ποτέ κλικ οι Dimmu Borgir. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο, όλοι ζητούσαν να δουν ένα video clip από αυτόν τον δίσκο και από τους άλλους τους ξυλοκόπους, τους Dark Funeral, που είχαν βγάλει και εκείνοι ένα hardcore και καλά βίδεο κλιπ..

Μέτρια στιγμή, από ένα υπερτιμημένο συγκρότημα κατ' εμέ. Όντως είχα μείνει και εγώ να κοιτάω εκείνη την ξανθιά κοπέλα στο booklet.. Αυτή ναι, μου είχε κάνει εντύπωση.
Λατρευω ευλαβικα αυτο και το προηγουμενο αλμπουμ τους (PEM) αλλα η ξανθια κοπελα στο Booklet, παραμενει αξεπεραστη.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Blackwinged έγραψε: Πέμ 16 Ιούλ 2020, 11:50 Μέτρια στιγμή, από ένα υπερτιμημένο συγκρότημα κατ' εμέ. Όντως είχα μείνει και εγώ να κοιτάω εκείνη την ξανθιά κοπέλα στο booklet.. Αυτή ναι, μου είχε κάνει εντύπωση.
Aphelian έγραψε: Παρ 17 Ιούλ 2020, 12:58 Λατρευω ευλαβικα αυτο και το προηγουμενο αλμπουμ τους (PEM) αλλα η ξανθια κοπελα στο Booklet, παραμενει αξεπεραστη.
Ποια ξανθιά, η παχουλή μιλφάρα με την επισκληρίδια ένεση είναι όλα τα λεφτά.

Metallica - St. Anger (2003)
Metallica - Some Kind of Monster (2004)


Εικόνα

Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πως γίνεται τα άτομα που κάποτε έγραψαν το For Whom the Bell Tolls και το Welcome Home, να κυκλοφορούν ένα τόσο κακό άλμπουμ σαν το St. Anger. Δεν είναι απλά μία αδύναμη κυκλοφορία, δεν ακούγεται αυτό το πράγμα. Με εξαίρεση τα St. Anger (cool clip by the way) και το Some Kind of Monster που κάπως παλεύονται, τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια θέλουν αρκετή υπομονή, στωικότητα κι ανοχή για ακρόαση (St. Anger is bad, m'kay?).

Οι ασθένειες του δίσκου είναι πάνω κάτω γνωστές. Κατσαρόλια, τραγικές κιθάρες, no solos, στίχοι ότι να 'ναι, η διάρκεια των κομματιών έχει τραβηχτεί όσο δεν πάει (πραγματικό βασανιστήριο), αναρωτιέται κανείς αν έκατσαν να τον ακούσουν εκεί στην παραγωγή έστω και μία φορά (πως να αντέξεις να το ακούσεις) πριν αρχίσουν να κόβουν κόπιες.

Η απάντηση στο όλο παράδοξο του κρύβεται στο φιλμ Some Kind of Monster που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στη ψυχοκοινωνική κατάσταση των μελών της μπάντας, την φυγή του Newsted ή ότι άλλο complexity βίωναν εκείνη την περίοδο. Τα πράγματα είναι πολύ απλά (personal – not so serious - opinion as always ).

Το reality/rockumentary film των Berlinger, Sinofsky είναι απλά ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στο χώρο. Είναι απολαυστικό, είτε το πάρει κανείς στα σοβαρά (όσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα μονταρισμένο reality show), είτε σαν κωμωδία (βλέπε clip - collaboration με τους Swiss Beats και Ja Rule είναι απλά χρυσάφι). Ο guest που κλέβει την παράσταση είναι ο κοινωνιολόγος/ψυχοθεραπευτής (κοινώς ντεμέκ ψυχολόγος - έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους) Phil Towle και βέβαια η μορφάρα Bob Rock.

To φιλμ Some Kind of Monster είναι εκείνο που δίνει λόγω ύπαρξης στο δίσκο St. Anger κι όχι το ανάποδο. Υπό αυτό το πρίσμα όλα έχουν λογική. Ένας απίστευτα τραγικός δίσκος (στα όρια του σουβέρ) και μία "ταινία" - κολάζ σκηνών (δίχως να υπάρχει πάντα λογική συνέχεια) με metal/rock stars να εκφράζονται και συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα πεντάχρονα. Αν το St. Anger ήταν σε (υποφερτό) επίπεδο The Final Frontier (τυχαίο παράδειγμα), θα ακύρωνε όλο το φιλμ και θα ήταν κρίμα.

Διόλου τυχαίο πως πρώτα αγόρασα το DVD και χρόνια αργότερα βρήκα το St. Anger από δεύτερο χέρι με 1.5 ευρώ (ακριβά το πήρα) και το τσίμπησα για να έχω ολοκληρωμένη εμπειρία.

Σαν κατακλείδα να είμαστε αντικειμενικοί και να παραδεχτούμε πως οι Metallica πρωτοστατούν σε πολλούς τομείς και δεν είναι τίποτε λουλούδες. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά λίγα χρόνια αργότερα μπόρεσαν το ακατόρθωτο. Eίχαν ενεργή συμμετοχή σε κυκλοφορία ακόμη χειρότερη από το St. Anger.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Savior - Titancraft (2016)

Εικόνα

Limited σε 500 κομμάτια clear βινύλιο. Έχω την τιμή να είμαι ένας από τους 500 ανθρώπους που έχουν τον 11ο δίσκο των Savior σε αυτή το σπάνιο format. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη, αποφεύγω οπτική επαφή με τον σκεμπέ, χαμογελώ με ικανοποίηση και σκέφτομαι "ευτυχώς που είσαι παντρεμένος αγόρι μου γιατί δεν θα τα προλάβαινες τα γκομενάκια με τέτοιο κόσμημα στη συλλογή σου". Η αλήθεια είναι πως με Iron Savior δεν γάμησε κανείς, αλλά η παρέα του Piet Sielck συνεχίζει να γαμεί και να δέρνει κυκλοφορώντας τέτοια διαμάντια.

Το Titancraft με ανατίναξε σαν Aeldari Eagle Bomber. Οι πάντες είχαν τους Savior σαν την κλασσική power μπάντα που θα επαναπαυτεί στις δάφνες του παρελθόντος κι απλά θα κυκλοφορεί ένα safe μέτριο άλμπουμ από γραμμή παραγωγής κάθε 3-4 χρόνια, αφορμή για περιοδεία και το μεροκάματο να βγαίνει. Αυτές τις απόψεις τις ακούω από τις αρχές του αιώνα, πριν ακόμη βγάλουν το (άλλο διαμάντι) Condition Red. Κι όμως κάθε φορά εκπλήσσουν με την μουσική ποιότητα που φέρουν σε κάθε κυκλοφορία.

Από τις αρχές της ύπαρξής τους, στα διάφορα μεταλλικά στέκια, τους είχαν κολλήσει ταμπέλες όπως "Guardian με τέρμα τα γκάζια", "εκεί που οι Gamma Ray συναντούν τους Accept", λες κι η μπάντα δεν μπορούσε να αυτοπροσδιοριστεί. Ως μέγας φαν της τεράστιας δουλειάς που έχει παρουσιάσει ο Piet Sielck στο μεταλλικό σύμπαν (μακάρι μία μέρα να τον γνωρίσω, να του σφίξω το χέρι και να τον ευχαριστήσω), το Titancraft είναι δίσκος δικαίωσης κι επιβράβευσης της εμπιστοσύνης και στήριξης. Οι Iron Savior έχουν τον δικό τους ήχο, είκοσι χρόνια τώρα, έχοντας αποκτήσει πνευματικά τέκνα σε Αμβούργο και ευρύτερη Γερμανία.

Στα του δίσκου (δισκάρας καλύτερα), το από την εισαγωγή Under Siege ξεκινούν οι ανατριχίλες (ειδικά με την distorted φωνή απόγνωσης στο background) και το Titancraft είναι έτοιμο να μας ταξιδέψει Where No Man Has Gone Before. Συνέχεια με Way of the Blade και heavy metal στα καλύτερά του, Seize the Day κλασσικό Iron Savior κομμάτι με πολλές παρελθοντικές αναφορές (καλό κομμάτι αλλά ιδέες που έχουν ξαναπαιχτεί από τη μπάντα). Καλπασμός αλόγων στην εισαγωγή του Gunsmoke (κι αναφορά στο Maginificent Seven) αλλά τέτοια heavy κομματάρα (με δεδομένο το sci-fi χαρακτήρα των Savior) θα μπορούσε να είναι το απόλυτο soundtrack για το BraveStarr.

Το Beyond the Horizon, ένα ακόμη τυπικό Iron Savior αλλά απόλυτα ποιοτικό, το The Sun Won't Rise in Hell αν και δεν θεωρείται από τις δυνατές στιγμές του δίσκου είναι το προσωπικό αγαπημένο. Το Heavy Metal μεγαλείο συνεχίζει με το "φουλ τους κινητήρες" Strike Down the Tyranny και το αδύναμο Brothers in Arms (ίσως το μόνο μελανό σημείο του δίσκου). Το I Surrender είναι η power μπαλάντα που αφιερώνεις σε μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή στη σύζυγο/κοπέλα/ότι στήριγμα έχει ο καθένας στη ζωή του και το ακούς με δάκρυα χαράς κι ένα τζόνι κόλα στο χέρι.

Για κλείσιμο το power ανθεμικό Rebellious, που στιχουργικά εξυμνεί τον κάθε είδους επαναστάτη με αρχές κι αξιοπρέπεια. Άψογή τελμάτωση του δίσκου με ένα τραγούδι που σου μεταφέρει δύναμη και θετικά συναισθήματα για να βγεις και να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο (αφού πρώτα έχεις κόψει τον κώλο του κάθε συστημικού καριόλη).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Blind Guardian - A Past and Future Secret (1995)
- Bright Eyes (1995)
- Mr. Sandman (1996)
- Mirror Mirror (1998)
- And Then There Was Silence (2001)
- A Voice in the Dark (2010)
- Fly (2006)
- Another Stranger Me (2007)
- A Voice in the Dark (2010)
- The Bard's Song (In the Forest) (2003)
- Twilight of the Gods (2014)


Εικόνα

Έχω μαζέψει όλες τις επίσημες CD single κυκλοφορίες των Βάρδων, που πέρα από τη συλλεκτική αξία εξυπηρετούν και τον actual σκοπό για τον οποίο υπάρχουν: να δώσουν μία γεύση του νέου άλμπουμ που θα ακολουθήσει. Την εποχή που δεν υπήρχαν YouTube κανάλια, πριν το Napster, το eMule, το WinMX, το LimeWire, το Kazaa (και τα λοιπά software της όλης εκείνης παρέας), ο μόνος τρόπος να σνιφάρω μία δόση από το καινούργιο άλμπουμ των Guardian, ήταν το single.

Κι ήταν υπέροχο, το single ήταν ο προπομπός του main event (full length κυκλοφορία), γεννούσε ελπίδες, δημιουργούσε debates ανάμεσα στους φίλους κι εχθρούς και πάντα πρόσφερε κάτι έξτρα (πέρα από το τραγούδι(α) του καινούργιου άλμπουμ). Κάποια διασκευή, κάποιο live, κάποια alternative έκδοση του κομματιού, είχε πάντα το κατιτίς του για να δέσει το γλυκό. Η ίδια η επιλογή του κομματιού ως "αντιπρόσωπος" της νέας κυκλοφορίας είχε ενδιαφέρον (όπως έγινε με το Fly), αφού ήταν ένα μήνυμα για το πως έβλεπε το συγκρότημα (κι η δισκογραφική) την καινούργια μουσική που είχαν στα σκαριά.

Μουσικά relics που προσδίδουν μία ποικιλομορφία στη συλλογή και δημιουργούν ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Υ.Γ Το 7ιντσο Banish From Sanctuary της No Remorse λείπει από το ρόστερ κι έτσι θα μείνει γιατί (a) δεν υπάρχει λόγος να αγοράσω το single ενός άλμπουμ που έχω ακούσει εκατοντάδες φορές χρόνια τώρα (b) αρνούμαι να δώσω τις υπέρογκες τιμές που έχουν διαμορφωθεί στο άτυπο χρηματιστήριο δίσκων/cd. Το να ξοδέψω 50 ευρώ για ένα 7ιντσο (όσο σπάνιο κι αν είναι) διαλύει όλη τη μαγεία, τις αναμνήσεις κι ιστορίες που έρχονται στο μυαλό μου κάθε φορά που βάζω ένα από τα δισκάκια να παίξει. Κανένα κομμάτι της συλλογής μου δεν θέλω να συνδεθεί με τη σκέψη "ξόδεψα (ο μαλάκας) ένα σωρό λεφτά να το αποχτήσω".
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Angel Witch - Angel Witch (1980)

Εικόνα

Κάποια άλμπουμ θα έπρεπε να κυκλοφορούν μόνο σε δίσκο βινυλίου. Άλμπουμ που "απαιτούν" η ακρόαση να μετατραπεί σε ιεροτελεστία. Η μοναδική στιγμή που θα αφήσει το χέρι τη βελόνα να βρει το δρόμο της στα αυλάκια του μουσικού λαβύρινθού και να ταξιδέψει τον ακροατή.

To πρώτο άλμπουμ των Λονδρέζων οκουλτιστών είναι πύλη για άλλες παράξενες διαστάσεις (σαν αυτές που άνοιγε το καπέλο του Mighty Max - το έβλεπε κανείς αυτό το έπος;). Ξεκινώντας από το αριστούργημα του John Martin "The Fallen Angels entering Pandemonium" (άνετα το πιο ταιριαστό εξώφυλλο - καλλιτεχνικό αντιδάνειο - στην metal μουσική), θα χαθώ μέσα στην μαγεία του ενόσω το μεταλλικό μυστικιστικό ομώνυμο έπος παίζει στα ηχεία. Θα ανοίξω το gatefold να βιώσω την καταστροφή της Ατλαντίδας και τον διωγμό της Λευκής Μάγισσας. Θα επιστρέψω πάλι στο εξώφυλλο ενόσω η ριφάρα του Confused παίζει στο μυαλό μου και μετά θα εμφανιστούν οι Sorcerers (πόσο κομματάρα).

Η ιεροτελεστία περνάει στο δεύτερο μέρος, το μυθικό πλάσμα του σκότους από τα Αρχαία Ελληνικά Γριμόρια, Gorgon, παίρνει υπόσταση μέσω της μουσικής του Heybourne. H μοναδικότητα του (πιο βρετανίλα δεν πάει) Sweet Danger που ακολουθεί δεικνύει ποιοι πραγματικά ήταν τότε οι Angel Witch και γιατί αυτός ο δίσκος έχει legendary status. Οι ταχύτητες πέφτουν ώστε ο ακροατής να νοιώσει ελεύθερος και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου Angel of Death (ποιοι Slayer τώρα) τα σαρώνει όλα με το ριφ που έγραψε ο ίδιος ο Malebolgia. Iδανικό closure της ακροαματικής τελετής, το κιθαριστικό instrumental Devil's Tower.

Από τα διαμάντια της συλλογής μου (ρουμπίνι συγκεκριμένα, λόγω χρώματος του βινυλίου).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Mad Max - Interceptor (2013)

Εικόνα

Καταρχάς full respect στους Γερμανούς που έδωσαν ένα τόσο badass όνομα στη μπάντα τους, τιμώντας τον απόλυτο post apocalyptic κόσμο του George Miller και το πρότυπο hero of survival, Max Rockatansky (ακόμη και το όνομα ροκάρει). Ένας κόσμος που πέρα από τις τέσσερις ταινίες (σούπερ-έποι το 2 και το Fury Road), θα έπρεπε να είχε εμπνεύσει καλλιτέχνες από διάφορους τομείς της τέχνης και ψυχαγωγίας. Ο κόσμος του Mad Max έδωσε έναυσμα κι έμπνευση για πολλαπλά post apocalyptic concepts, αλλά το original θα μπορούσε να έχει δώσει πολύ περισσότερο πνευματικό υλικό στα 30 και βάλε χρόνια ύπαρξης.


Στα της μουσικής, οι Mad Max είναι κι αυτοί δεκαετίες στο κουρμπέτι, γερόλυκοι της ροκ, ταγμένοι στο ευθύ hard 'n heavy με μπόλικη μελωδία, γκαζάτα (αλλά και slow) κομμάτια που έχουν γραφτεί για να ακούγονται στα ηχεία του αυτοκινήτου ή στα bluetooth speakers του κράνους. By the way, επειδή οδηγούσα για χρόνια μοτοσυκλέτα (νταξ, scooter ήταν αλλά αρχιδάτο 400 κυβικά), το να παίζει μουσική στο κράνος σε πορεία στην εθνική (που δεν ακούς και τίποτε αν δεν έχεις σκάσει μία περιουσία για σωστό κράνος) είναι γαμώ. Το να παίζει όμως μουσική στην πόλη και να μην υπάρχει επαφή με τους εξωτερικούς ήχους, θεωρώ πως είναι τέρμα επικίνδυνο κι ευτυχώς το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο αλλά όχι θανάσιμο (κι ας έπαιζε Grave Digger στα ηχεία).

Το Interceptor είναι έμπειρο heavy/hard rock με τη μελωδική ζεστή φωνή του Voss, αγνή κιθάρα χωρίς ψιψιψώνια και σκορδόψωμα αλλά αφενός λείπει το μεγάλο hit που θα περίμενα πως και πως να παίξει στη ροή του άλμπουμ (Godzilla, Five Minute Warning και Show no Mercy ξεχωρίζω). Δεν έχω ψαχτεί με τη δισκογραφία τους, ότι έχω ακούσει σκόρπια από δω κι από εκεί, οπότε δεν μπορώ να κρίνω με μέτρο σύγκρισης τις προσδοκίες που θα έπρεπε να έχω από τους MadMaxιδές.

Στο αμάξι το άλμπουμ ρέει όμορφα, ρυθμός, στίχοι με δυναμισμό και περιπέτεια, πέφτει και λίγο sing along (με κλειστά παράθυρα όταν περνάω από πόλη η χωριό, να μπει λίγο όριο στο ρεζιλίκι), αλλά δεν νομίζω ποτέ να το έχω βάλει να παίξει εκτός οχήματος.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Bolt Thrower - Those Once Loyal (2005)

Εικόνα

Το κύκνειο άσμα των Bolt Thrower που μου προκαλεί συγκίνηση και λύπη γνωρίζοντας πως αυτή τη τεράστια μπάντα δεν υπάρχει πια. Ποτέ δεν περίμενα πως θα δεθώ τόσο με ένα αμιγώς death συγκρότημα και θα τους ακολουθήσω πιστά στον πόλεμο.

Ιδανικό κλείσιμο με ένα ακόμη ατόφιο άλμπουμ πολεμικού death μεγαλείου. Αν και δεν προοριζόταν να είναι το τελευταίο τους μουσικό πόνημα, το Those Once Loyal έχει τον χαρακτήρα - end of an era - και περικλείει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Bolt Thrower τόσο αγαπητούς.

Ογκώδεις συνθέσεις με ριφάρες να βγαίνουν στο προσκήνιο της άμορφης ηχητικής μάζας που γεμίζει τον χώρο ακρόασης και την θανατηφόρα φωνή του Willetts. Εννέα κομμάτια που ολοκληρώνουν το campaign, εννέα death πυρηνικές κεφαλές με τα At First Light, Killchain και Salvo να κουβαλούν λίγο περισσότερο σχάσιμο υλικό.

Το Those Once Loyal είναι ο βετεράνος πεζοναύτης που μπορεί τα χρόνια να έχουν μειώσει τις φυσικές του δυνάμεις, φέρει όμως την μάχιμη εμπειρία ετών. Το Those Once Loyal είναι ο Kurt Russell στο Soldier που σάπισε τους bio-enchanced ψάρακες marines στο πεδίο της μάχης.

Καθώς κλείνει το άλμπουμ με το When Cannons Fade, παίρνω ανα χείρας το airsoft M16 τουφέκι (δεν θα βγάλουν Warhammer 40K guns ρέπλικες, που θα πάει...) μου και ρίχνω δις στον αέρα.

Now the guns are silenced, End of hell storm
The final argument of kings, All earth transformed
....When cannons fade
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Όπως ήρθαν τα πράγματα με την «αποχώρηση» του Kearns, και να το προσπαθούσαν τέτοιο φινάλε δεν θα είχαν κάνει ΙΜΗΟ. RIP Kiddie.


Heddigan έγραψε: Δευ 03 Αύγ 2020, 10:38 και ρίχνω δις στον αέρα.
Αυτό μου θύμισε ατάκα καραβανά σε κάποιο ξεχασμένο στρατόπεδο της επικράτειας «τα άδεια όπλα σκοτώνουν παιδί μου». Με προσοχή λοιπον 8-]
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Δευ 03 Αύγ 2020, 11:39 Όπως ήρθαν τα πράγματα με την «αποχώρηση» του Kearns, και να το προσπαθούσαν τέτοιο φινάλε δεν θα είχαν κάνει ΙΜΗΟ. RIP Kiddie.


Heddigan έγραψε: Δευ 03 Αύγ 2020, 10:38 και ρίχνω δις στον αέρα.
Αυτό μου θύμισε ατάκα καραβανά σε κάποιο ξεχασμένο στρατόπεδο της επικράτειας «τα άδεια όπλα σκοτώνουν παιδί μου». Με προσοχή λοιπον 8-]
Ναι ρε συ, έφυγε νωρίς το παλικάρι.

Έχεις υπόψιν τι παίζει με τους Memoriam? Είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια των Bolt Thrower? Έχει ακούσει κανείς κάποιο από τα τρία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει?
Scrollkeeper έγραψε: Δευ 03 Αύγ 2020, 11:39 Αυτό μου θύμισε ατάκα καραβανά σε κάποιο ξεχασμένο στρατόπεδο της επικράτειας «τα άδεια όπλα σκοτώνουν παιδί μου». Με προσοχή λοιπον 8-]
Με αεροβόλο όπλο και πλαστικά BBs θέλει πολύ προσπάθεια για θανατηφόρο ατύχημα. Με αλλαγή ελατηρίων και χρήση μεταλλικών BBs κάτι γίνεται, αλλιώς το πολύ πολύ να βγάλεις κάνα μάτι.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Heddigan έγραψε: Δευ 03 Αύγ 2020, 19:02 Έχεις υπόψιν τι παίζει με τους Memoriam? Είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια των Bolt Thrower? Έχει ακούσει κανείς κάποιο από τα τρία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει?
Στην ουσία είναι η μπάντα του τραγουδιάρη και του πρώην ντραμμερ των BT. Έχω ακούσει τα 2 πρώτα, γνώριμος ήχος, αλλά δεν πλησιάζουν σε feeling/riffαρες τα BOLT THROWER για μένα. Είναι κ η φωνή μετά που έχει χάσει αρκετά από το edge της και δε μου κάνει κλικ. Προς το παρόν μπορώ κ χωρίς αυτά :D
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - Lingua Mortis (1996)

Rage - Metal Meets Classic (2001)


Εικόνα

"H metal είναι η συνέχεια της κλασσικής μουσικής"

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεταλλάς που δεν έχει ακούσει ή πει αυτή την "άποψη" αγνόοντας πλήρως τους ιστορικούς διαχωρισμούς της μουσικής του δυτικού πολιτισμού. Οι πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω γνωρίσει, με στον όρο "κλασσική" τσουβαλιάζουν Μπαρόκ, Ρομαντισμό, Αναγέννηση, γενικότερα ότι περιέχει ορχήστρα εγχόρδων.

Πίσω από την φαινομενικά φούσκα αυτοεπιβεβαίωσης που κρύβει η αρχική πρόταση, υπάρχει ψωμί. Ο Βρετανός καθηγητής Ψυχολογίας Andrian North, στο άρθρο που δημοσίευσε πριν από μία δεκαετία, Individual Differences in Musical Taste, εξετάζει τους συμπεριφορικούς παράγοντες και τον συσχετισμό με τις μουσικές επιλογές του ατόμου. Με την πειραματική μέθοδο αναλύει τις αιτίες που ευθύνονται για την αποδοχή ή απόρριψη ενός μουσικού ρεύματος και βρίσκει κοινές συνιστάμενες ανάμεσα στα διαφορετικά είδη μουσικής.

Στα πολλαπλά συμπεράσματα της ερευνάς του, καταλήγει πως υπάρχει άμεσος συσχετισμός προτίμησης της Αναγεννησιακής/Baroque εποχής και του παραδοσιακού heavy/power/epic metal. Ο North εστιάζει στους ακροατές και τις αιτίες επιλογής, δεν μπαίνει σε χωράφια μουσικοσυνθετικής ανάλυσης και εκτελεστικές συγγένειες μεταξύ των διαφόρων ειδών. Έχοντας υπόψιν τις πληροφορίες που αντλώ από το άρθρο, θεωρώ πως το αρχικό statement είναι ψιλοπαπαριά, δεν στέκει καν ως λογική πρόταση αλλά εκφράζει (με έναν αφελή τρόπο) τις εμφανείς επιρροές σημαντικών metal μουσικών από κλασσικά ρεύματα του παρελθόντος και το όμορφο ηχητικό "πάντρεμα" όταν ένα metal τραγούδι αποδίδεται με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας.

Σε αυτό το ηχητικό πάντρεμα, οι Rage πήραν άριστα το 1996 με τη Lingua Mortis κυκλοφορία όπου εκτελούν 8 κομμάτια τους (το Alive but Dead σε δύο εκδοχές) και δείχνουν πως γίνεται σωστά (S&M και τρίχες). Το καλύτερο δείγμα της σωστής δουλειάς που έχει γίνει είναι στο Black in Mind που το αποδίδουν σε χαμηλό tempo για να αναδυθεί η πανέμορφη μελωδία μέσα από τη συμφωνία εγχόρδων. Όμοια και στο In a Nameless Time απογειώνει ένα τέλειο σκοτεινό επικό metal κομμάτι.

Η live κυκλοφορία Metal Meets Classic (που το setlist δίνει βάρος στο XIII) ήταν από τα ομορφότερα πράγματα που είδα ποτέ στην μικρή οθόνη του υπολογιστή μου. Θυμάμαι πως είχα αγοράσει 5:1 Creative ηχεία με μπαμπάτσικο subwoofer, ειδικά για να απολαύσω αυτό το DVD (με πίτσα και μπύρες). Θυμάμαι την ανατριχίλα όταν μπαίνουν οι πρώτες νότες του πιάνου που ανοίγουν το Overture του From the Cradle to the Grave, μία ανατριχίλα που επανέρχεται πολλές φορές. Έχω δει τους Rage live, 3 ή 4 φορές, αλλά θα τις θυσίαζα για να ήμουν παρών σε κάποιο live από την Lingua Mortis περιοδεία.

Οι Rage έδωσαν την δική τους εκδοχή στην πρόταση με την οποία άνοιξα το post, αλλά το ερώτημα όμως παραμένει "Πού είναι ο Wagner, πού είναι ο Puccini, πού έχουν πάει όλοι εκείνοι;"
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

Heddigan έγραψε: Τρί 04 Αύγ 2020, 21:17

Σε αυτό το ηχητικό πάντρεμα, οι Rage πήραν άριστα το 1996 με τη Lingua Mortis κυκλοφορία όπου εκτελούν 8 κομμάτια τους (το Alive but Dead σε δύο εκδοχές) και δείχνουν πως γίνεται σωστά (S&M και τρίχες).
περί τα 2000 έγινε μόδα η εκτέλεση rock/metal κομματιών με ορχήστρα. Οι rage όχι μόνο το έκαναν πριν το κύμα αρχίσει, αλλά το έκαναν καλύτερα απο όλους, δίνοντας πραγματικά άλλη διάσταση στα τραγούδια. Lingua Mortis τεράστιο έπος
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

To έκαναν επιτυχημένα, αλλά κατά την γνώμη μου δεν ήταν και η πλέον κατάλληλη μπάντα για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Θα μπορούσε να το κάνει κάποια πιο μελωδική και συνθετικά φιλόδοξη μπάντα. Μαγκιά τους που το τόλμησαν.
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

rbrigade έγραψε: Τετ 05 Αύγ 2020, 19:26 To έκαναν επιτυχημένα, αλλά κατά την γνώμη μου δεν ήταν και η πλέον κατάλληλη μπάντα για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Θα μπορούσε να το κάνει κάποια πιο μελωδική και συνθετικά φιλόδοξη μπάντα. Μαγκιά τους που το τόλμησαν.
ακριβώς έξτρα πόντους για αυτό. Για μια μπάντα με πλήκτρα, σύνθια κλπ θα ηταν πιο εύκολο. Αυτοί μεταμόρφωσαν κάποια τραγούδια τους για να χωρέσουν στο εγχείρημα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Mourning Beloveth - A Disease for the Ages (2008)

Εικόνα

Το A Disease for the Ages είναι δίσκος concept για το σκληρό θέμα της εξάρτησης από τοξικές ουσίες και της σωματικής και ψυχικής κατάβασης που ακολουθεί ο χρήστης. Έχοντας προσωπική εμπειρία απώλειας ατόμων από χρόνια χρήση ηρωίνης, το αργόσυρτο πένθιμο doom άλμπουμ των Ιρλανδών ενεργεί στο θυμικό μου σαν κάθαρση φέρνοντας μνήμες και προβληματισμούς.

Ακόμη και σαν παρατηρητής εξ ‘αποστάσεως, είναι τραγικό το βίωμα της μαρτυρίας ενός ανθρώπου που περνάει τα στάδια κοινωνικής αποξένωσης, αίσθημα ανεπάρκειας, σίγαση ζωτικής ενέργειας και σταδιακή εξαθλίωση.

Το άλμπουμ αυτό μέσα από τους στίχους, τα growl φωνητικά, τα καλοχτισμένα ριφ κι ένα rythm session full εκφραστικό, με βάζουν σαν ακροατή σε ένα (σχεδόν) ωριαίο βίωμα αρνητικών συναισθημάτων μέσα στο ασφαλές πλαίσιο που ορίζει η μουσική.

Απλά, δισκάρα!
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”