Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Megadeth - Rust in Peace (1990)

Εικόνα

To 2010 o Brian Russ, γνωστός κι ως BNR Metal Pages, διεξήγαγε μία ψηφοφορία για το best metal of all time, ξεκινώντας με 64 άλμπουμ και νοκ άουτ γύρους. Το Rust in Peace των Megadeth αφού πέταξε έξω Amon Amarth, Mercyful Fate, το Heaven and Hell των Sabbath, πήγε προημιτελικά με τον Άσσο Μπαστούνι των Μηχανοκέφαλων, ημιτελικά με το Reign in Blood (δε σας χάλασε) και στον τελικό έριξε σακούλα στο Master of Puppets και δώστου Κλαψάλικα.

Είχα παρακολουθήσει με πολύ ενδιαφέρον την όλη διαδικασία κι είχα εκπλαγεί με το αποτέλεσμα. Συνήθως σε κάτι τέτοιες ψηφοφορίες (στημένες ή μη), στην πρώτη θέση παίζει Master of Puppets, Number of the Beast (ούτε καν καλύτερο Maiden...) ή το Heaven and Hell των Sabbath. Επικοινώνησα με τον Brian Russ και μου έδωσε κάποια ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία. Σε κάθε knock out ψηφοφορία είχε χιλιάδες συμμετοχές με τη συντριπτική πλειοψηφία από Καναδά και Ηνωμένες Πολιτείες. Τρέχοντας ένα φιλτράρισμα μόνο στις ψήφους με Ευρωπαϊκή IP Address, το Rust in Peace δεν θα έφθανε ούτε καν προημιτελικά. Οι Αμερικάνοι Megadeth οπαδοί είχαν άλλη άποψη κι έδωσαν στον Mustaine μία γλυκιά νίκη (ίσως κι η μοναδική) ενάντια στους αιώνιους αντίπαλους.

Το Rust in Peace κοντράρει το Peace Sells για την κορυφαία δουλειά του κοκκινοτρίχη, με την προσωπική μου θέση να αμφιταλαντεύεται ανάλογα με τις διαθέσεις μου. Η μεγαλύτερη αρετή του Rust in Peace δεν είναι πως όλες οι συνθέσεις είναι μία και μία, ούτε ότι η φωνή (ρε φίλε έλεος, πάρε έναν τραγουδιστή) του Mustaine είναι βελτιωμένη, ούτε το πόσο αριστουργήματα είναι τα Holy Wars, Tornado of Souls. Όλα τα λεφτά είναι ο Marty Friedman. Δεν είναι τυχαίο πως στη Remixed/Remastered έκδοση που έχω, στο δισέλιδο λογύδριο του MegaDave, το 70% αναφέρεται στον Friedman και πως τελικά επιλέχθηκε κ.τ.λ, κ.τ.λ, μπλα, μπλα, μπλα.

Ο κιθαριστικός οργασμός (Mustaine/Friedman) του Rust in Peace είναι δίχως προηγούμενο, με ένα rhythm session των Ellefson/Menza να σπάει πέτρες και να στρώνει χαλικόχωμα. Είχαν ομαδάρα τότε οι Megadeth και φρόντισαν να την αξιοποιήσουν (όχι για πολύ). Όσο κι αν έχω λιώσει το Rust in Peace, με headbanging και μεταλλικά γούστα, τη φωνή του Mustaine δεν θα τη χωνέψω ποτέ. Ναι μεν είναι χαρακτηριστική, με την (και καλά) "ειρωνική/επιθετική" χροιά, αλλά δεν έχεις το λαρύγγι ρε αδερφέ. Τόσες φωνές υπήρχαν εκεί έξω, πάρτε έναν αληταρά με ούμπαλα να σαρώνει μικρόφωνα και να βάζει που και που φρένο στην διαχρονική μπουρδολαγνεία του Dave.

Το CD της συλλογής μου έχει και τις εκτελέσεις των Rust in Peace, Holy Wars, Take no Prisoners με τον Chris Poland στην κιθάρα, για τους κιθαρολάγνους που τους αρέσουν οι συγκρίσεις.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

BNR metal pages τι μου θύμισες τώρα. Θυσαυρός.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Τετ 22 Απρ 2020, 14:36 BNR metal pages τι μου θύμισες τώρα. Θυσαυρός.
Ζωντανή ιστορία του World Wide Web.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rhapsody - Holy Thunderfoce (2000)
Rhapsody - Dawn of Victory (2000)


Εικόνα

Λένε πως τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή είτε είναι ανήθικα, είτε παχαίνουν. Μπούρδες, το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή είναι η μαζεμένη παρέα, Παρασκευή βράδυ, ολονύχτιο RPG session, πίτσες μπύρες καναπές κι οι Rhapsody στο CD player. Ούτε ανήθικό είναι, ούτε παχαίνει (εκτός αν φάει ο καθένας τριάντα κομμάτια πίτσα με κεμπάπ και μία ντουζίνα μπύρες). Κι όσο αν δεν το παραδεχόμαστε, οι Rhapsody γράφουν μουσική ακριβώς για αυτές τις περιστάσεις και φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά.

Το Dawn of Victory είναι το τρίτο μέρος της πενταλογίας The Emerald Sword Saga που έγραψε ο Κατρουλίλης, πάνω στην οποία βασίζεται όλο το στιχουργικό περιεχόμενο. Η ιστορία επικής φαντασίας του Dargor, του Ice Warrior και Dark Lord Akron στον μαγικό κόσμο των Enchanted Lands με αφηγητή τον ancient wizard Aresius. Έχοντας "διαβάσει" όλη την ιστορία μέσα από τα άλμπουμ κι εντατική μελέτη στα booklet, ήταν ιδιαίτερα δημιουργικό η όλη φάση που ακολούθησε το συγκρότημα. Το λογοτεχνικό επίπεδο του story δεν το λες Tolkien, αλλά με το αρκετά καλό ποιοτικό ιταλικό power το υπηρέτησαν πιστά στα πέντε άλμπουμ.

Βέβαια αν είχαν και λίγο περισσότερο επιχειρηματικό μυαλό, θα είχαν φροντίσει να συνεργαστούν με κάποια toys line και να κυκλοφορήσουν action figures, D20 Campaign setting βασισμένο στον κόσμο τους, comic/νουβέλες, μέχρι και action RPG video game series. O συλλεκτικός καταναλωτισμός που διάγει τους νερντουλάδες είναι παροιμιώδεις (κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια) και σκεπτόμενος πόσο hot όνομα ήταν οι Rhapsody στις αρχές του αιώνα, θα είχε απήχηση κάτι τέτοιο.

Στα της μουσικής (που είναι κι η ουσία), το Dawn of Victory είναι πολύ δυνατός δίσκος, που έχει αντέξει στην ιστορία μέσα από τη χαοτικό υπερφίαλο παραφουσκωμένο μουσικό πύργο της Βαβέλ των Rhapsody. Εξαιρετικά κομμάτια με το Dawn of Victory, Village of Dwarves, Bloody Rage of the Titans (ερμηνεία ο Lione, όχι αστεία), Holy Thunderforce (με βιντεοκλίπ στα όρια του κιτς). Ο Λουκάς στην κιθάρα εξαιρετικός όπως πάντα, φοβερή δουλειά και στα πλήκτρα από τον Stratopoli. Μελανό σημείο το εννιάλεπτο (κλασσικά) επικό κλείσιμο, που μουσικά είναι ψιλό-αδύναμο.

Συμπέρασμα, όση λάσπη κι αν έχει δεχθεί αυτό το συγκρότημα, τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα:

For Ancelot, the ancient cross of war, for the holy town of gods
Gloria, gloria perpetua, in this dawn of victory
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - Unity (2002)

Εικόνα

"We are Rage, we are equal!!!", ούρλιαζε γεμάτος γκάνβλα ο Mike Terana στο tour bus που βιντεοσκοπούσαν εκείνη την περίοδο. Η G.U.N περίοδος είχε τελειώσει, δισκογραφική στέγη με τη Steamhammer, νέο (αίσχος) logo, ανανεωμένη Rage-On.de ιστοσελίδα (θυμάμαι εκείνη την περίοδο ακολουθούσα τα website των αγαπημένων μου συγκροτημάτων, πλέον ούτε καν μπαίνω στον κόπο, έμαθα στα newsletters και social media), τα τρία ιδεογράμματα των μελών στο εξώφυλλο, η ομάδα ήταν δεμένη σαν Μακεδονική Φάλαγγα. Εξού και το όνομα Unity, υπήρχε καλό κλίμα στους Rage κι αυτό έβγαινε προς τα έξω.

Τα δύο πυρηνικά όπλα έμπνευσης, Smolki και Wagner, έγραψαν φοβερή μουσική και στίχους στο Unity. Τι κι αν ήταν ο δέκατος-πέμπτος δίσκος του συγκροτήματος και πόσους τόνους φανταστικής μουσικής είχαν ήδη προσφέρει κι οι δύο στην ανθρωπότητα. Επισκέφθηκαν τις υπόγειες κρύπτες τους που φυλάσσουν μουσικές δημιουργίες για τους επόμενους δύο αιώνες, και ανέσυραν heavy power συνθέσεις σαν το All I Want και το Insanity, το (πουτάνα όλα) Down, το ανθεμικό Set This World on Fire, το (παίρνω τον ύμνο και φτιάχνω έπος) Dies Irae, το (classic Rage song) You Want It, You'll Get It και το ενδιαφέρον επτάλεπτο instrumental Unity που έγραψε ο Smolksi για να το παίζουν live και να παίρνει ανάσες το λαρύγγι του Peavy που είχε αρχίσει να μπαίνει στα πρώτα στάδια "Βαγγέλης Μαρινάκης mode" εθισμένος στις λιχουδιές που σαβούριαζε στον Καράμπαμπα.

Άλμπουμ με το οποίο είμαι συνδεδεμένος, αποτελούσε soundtrack στις ΠΣΚ εξορμήσεις μου στη Γερμανία. Θυμάμαι να το ακούω στο mp3 player, καθώς έκανα δασοπορεία στο Black Forest, και να τραγουδώ τους στίχους δυνατά (ζμπούτσαμ οι περαστικοί). Ειδικά στο Set This World on Fire, είχα σηκώσει κεφάλι και χέρια ψηλά και μαζί με τη φωνή του Wagner στα αυτιά μου έδινα πόνο και τάραζα το οικοσύστημα του Μέλανα Δρυμού.

Το Unity είναι η ζωντανή απόδειξη της θεωρίας πως όταν ένας Καπιταλιστής, ένας Κομμουνιστής κι ένας Τεχνοκράτης ενώνουν τις δυνάμεις τους, παράγουν έργο που οργιάζει ομορφιά.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Sinbreed - When Worlds Collide (2010)

Εικόνα

Ένα σημαντικό στοιχείο που δεικνύει κατά πόσο έχει μεγεθύνει το status μίας μπάντας είναι τα ενεργά υποκαταστήματά της κι η αποδοχή που βρίσκουν στο κοινό. Οι Blind Guardian δεν αποτελούν εξαίρεση και παράλληλα με το side project D&W του Kürsch, τα υπόλοιπα μέλη συμμετέχουν ως δανεικοί ή μόνιμα μέλη σε θυγατρικά συγκροτήματα αγνοώντας το νόμο περί πολύ-ιδιοκτησίας.

Ο διάδοχος (που ποτέ δεν αγαπήθηκε) του Thomen the "Omen", Frederik Ehmke, με εμφάνιση Zealot που υπηρετεί τον Tzeentc και τους υπόλοιπους σκοτεινούς Dark Gods, χτυπάει τα τύμπανα των Sinbreed πάνω από δέκα χρόνια. Στους Sinbreed θα κάνει δυναμικό πέρασμα για κάποια χρόνια κι ο πιο συμπαθητικός τυφλός φρουρός, Marcus Siepen, διαλύοντας κάθε αμφιβολία ότι οι Sinbreed κινούνται στο άρμα των Guardian. Το When Worlds Collide είναι το ντεμπούτο που (δυστυχώς) δεν έχει Siepen.

Έχει όμως Herbie Langhans κι ο τύπος όταν ήταν μικρός έπεσε στη χύτρα με το "teutonic power metal voice" ζωμό. Απολαυστική φωνή, χαίρεσαι να την ακούς ακόμη κι αν το κομμάτι δεν έχει να πει πολλά πράγματα (κάτι που συμβαίνει σωρηδόν σε αυτό το άλμπουμ). Τα δύο τραγούδια που ανοίγουν το δίσκο, Newborn Tomorrow, Book of Life είναι αξιόλογα, παίζουν ευχάριστα, αλλά μετά τα πράγματα παίρνουν λίγο την κάτω βόλτα, το ξαναβρίσκουν κάπως στο Through the Dark κι Enemy Lines, αλλά η όλη γεύση που μου μένει είναι παρόμοια με εκείνη όταν δοκιμάζω ταχινόπιτα.

Κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ δυσκολεύομαι να ακούσω τις κιθάρες, το rythm session αγγίζει κάποιες στιγμές τα όρια της βαβούρας και το μόνο που ξεχωρίζει στο όλο κομμάτι είναι η φωνή (αλλά φωνάρα λέμε). Οι στίχοι έχουν κάποιο ενδιαφέρον (ειδικά το Οργουελικό Room 101), αλλά δεν είναι αρκετό.

Πάραυτα, οι Sinbreed πήραν κι άλλες ευκαιρίες στις επόμενες κυκλοφορίες τους (Siepen παρόντος) και δεν απογοητεύτηκα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Maiden - En Vivo! (2012)

Εικόνα

Οι κουρουμπαγλάδες που managάρουν legendary rock συγκροτήματα και βάζουν τις ετοιμοθάνατες μούμιες στη σκηνή να παίζουν μουσική (λες και βλέπεις το Horror Show των Iced Earth στο Σπόρτινγκ), να πάρουν το En Vivo να μελετήσουν πως γίνεται σωστά.

Ότι και να προσάψει κανείς στου Maiden, όσα Final Frontiers κι αν έχουν βγάλει, τα live τους είναι από άλλο πλανήτη.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Orden Ogan - To the End (2012)

Εικόνα

Πριν από λίγα χρόνια μου ψιθύρισε ένας φίλος πως οι Orden Ogan είναι οι νέοι Guardian και στο καπάκι είχα μπει στο διαδικτυακό δισκάδικο της γειτονιάς να παραγγείλω όλη τους τη δισκογραφία. (Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, με τόση μαλακία που με δέρνει πως κατάφερα να κάνω σεξ με γυναίκα.) Εν πάση περιπτώσει, όσο περίμενα τον ταχυδρόμο καρτερικά να φέρει την παραγγελία, έκανα μία μικρή έρευνα για το τι εστί Orden Ogan.

Μουσικό συγκρότημα από το Arnsberg, περιοχή που η γερμανική προφορά των κατοίκων είναι χειρότερη κι από Σκωτσέζο καράβλαχο. Βλέπω κάτι μαλλιάδες, κάτι μούσια ανάποδες τρίαινες, βλέμματα περίεργα, καλό ξεκίνημα. Όνομα, σωστό, τίμιο, Orden Ogan - The Order of Fear, σε μία μίξη Γερμανικών και Gaelic (Ógán = Fear). Μασκότ στα εξώφυλλά των δίσκων, ο Alister Vale, ένας immortal Gunslinger, με παρουσία στους στίχους των τραγουδιών. "Μπράβο λέω τα παλικάρια, το πάνε σωστά το γράμμα", γούσταρα με το εξωτικό όνομα - να γεμίζει και λίγο το 'Ο' section της CDοθήκης - Andreas Marschal (ναι ρε φίλε) στο εξώφυλλο, πάμε να ακούσουμε τίμιο metal, τευτονικό.

To άλμπουμ ξεκινάει με το ανθεμικό instrumental - The Frozen Few, όπως πρέπει να είναι πάντα το πρώτο κομμάτι ενός power metal album, να σε βάζει στο κλίμα. Το δεύτερο κομμάτι - To the End, πρέπει να σε αρπάζει από τα μαλλιά (εκτός αν είσαι καράφλας οπότε σου κάνει κεφαλοκλείδωμα) με δυνατή ριφάρα και κιθαριστικά σόλο υψηλού επιπέδου ώστε να μην διακοπεί η ροή του headbanging. Στο τρίτο κομμάτι - The Things We Believe In, έφαγα upper cut κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης (που μόνο η μουσική μπορεί) στο πρόσωπο. Και στο Land of the Dead, πετάγονται σαν τις πορδές οι Guardian επιρροές, χωρίς όμως να κοπιάρουν τους βάρδους (εξαίρεση το Till the Stars Cry Out που η lead κιθάρα είναι λες και παίζει ο ίδιος ο Olbrich).

Ολόκληρο το To The End κυλάει φανταστικά για κάποιον που αγαπάει το ευρωπαϊκό power metal, δίχως εκπλήξεις, με φοβερές κιθάρες και ρυθμό, τις μπαλάντες, τα δυνατά περάσματα, τις soundtrack γέφυρες, απλή όμορφη μουσική που ξεσηκώνει εσωτερικά θετικά συναισθήματα, ανυψώνοντας το Υπερεγώ, οδηγώντας σε ψυχική έξαρση.

Υπήρχε όμως μία γαμημένη λεπτομέρεια (βασικά, καθόλου λεπτομέρεια) που με χάλασε. H φωνή του Sebastian Levermann. Δεν είναι κακή φωνή, άψογος επαγγελματίας μουσικός, η πλειοψηφία των συνθέσεων/στίχων είναι δική του αλλά δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στις φωνές που έχουν τιμήσει τη βαριά φανέλα του ευρωπαϊκού heavy/power. Και νομίζω πως το γνωρίζει κι ο ίδιος αν κρίνω την "υπερβολική" χρήση χορωδίας. Ειδικά σε slow tempo κομμάτια σαν το The Ice Kings, όπου περιμένεις ο τραγουδιστής να βγάλει πάθος, εκεί που θα ανοίξει διάπλατα το στόμα, θα κλείσει τα μάτια μέχρι τα φρύδια να αγγίξουν σαγόνι, θα λυγίσει και λίγο τα γόνατα υπό το ατελείωτο συναισθηματικό βάρος.... ε ο αγαπητός Sebastian δεν το κάνει.

Εξαιρετικό packaging από την AFM, με bonus δωράκι το DVD από την εμφανισή του στο Wacken το 2010.
Εν κατακλείδι, οι Orden Ogan χέστηκα αν είναι ή δεν είναι οι νέοι Guardian (ρε δεν έχουν πεθάνει οι βάρδοι, θα επιστρέψουν μία ημέρα), είναι μπαντάρα που μπήκε στη δισκοθήκη μου και σε αντίθεση με κάτι Opeth κι Ozzy, θα ανεβάσει το κύρος και την αξία του 'O' section της συλλογής μου.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Τετ 29 Απρ 2020, 10:16 Sinbreed - When Worlds Collide (2010)

Εικόνα

Ένα σημαντικό στοιχείο που δεικνύει κατά πόσο έχει μεγεθύνει το status μίας μπάντας είναι τα ενεργά υποκαταστήματά της κι η αποδοχή που βρίσκουν στο κοινό. Οι Blind Guardian δεν αποτελούν εξαίρεση και παράλληλα με το side project D&W του Kürsch, τα υπόλοιπα μέλη συμμετέχουν ως δανεικοί ή μόνιμα μέλη σε θυγατρικά συγκροτήματα αγνοώντας το νόμο περί πολύ-ιδιοκτησίας.

Ο διάδοχος (που ποτέ δεν αγαπήθηκε) του Thomen the "Omen", Frederik Ehmke, με εμφάνιση Zealot που υπηρετεί τον Tzeentc και τους υπόλοιπους σκοτεινούς Dark Gods, χτυπάει τα τύμπανα των Sinbreed πάνω από δέκα χρόνια. Στους Sinbreed θα κάνει δυναμικό πέρασμα για κάποια χρόνια κι ο πιο συμπαθητικός τυφλός φρουρός, Marcus Siepen, διαλύοντας κάθε αμφιβολία ότι οι Sinbreed κινούνται στο άρμα των Guardian. Το When Worlds Collide είναι το ντεμπούτο που (δυστυχώς) δεν έχει Siepen.

Έχει όμως Herbie Langhans κι ο τύπος όταν ήταν μικρός έπεσε στη χύτρα με το "teutonic power metal voice" ζωμό. Απολαυστική φωνή, χαίρεσαι να την ακούς ακόμη κι αν το κομμάτι δεν έχει να πει πολλά πράγματα (κάτι που συμβαίνει σωρηδόν σε αυτό το άλμπουμ). Τα δύο τραγούδια που ανοίγουν το δίσκο, Newborn Tomorrow, Book of Life είναι αξιόλογα, παίζουν ευχάριστα, αλλά μετά τα πράγματα παίρνουν λίγο την κάτω βόλτα, το ξαναβρίσκουν κάπως στο Through the Dark κι Enemy Lines, αλλά η όλη γεύση που μου μένει είναι παρόμοια με εκείνη όταν δοκιμάζω ταχινόπιτα.

Κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ δυσκολεύομαι να ακούσω τις κιθάρες, το rythm session αγγίζει κάποιες στιγμές τα όρια της βαβούρας και το μόνο που ξεχωρίζει στο όλο κομμάτι είναι η φωνή (αλλά φωνάρα λέμε). Οι στίχοι έχουν κάποιο ενδιαφέρον (ειδικά το Οργουελικό Room 101), αλλά δεν είναι αρκετό.

Πάραυτα, οι Sinbreed πήραν κι άλλες ευκαιρίες στις επόμενες κυκλοφορίες τους (Siepen παρόντος) και δεν απογοητεύτηκα.
πολύ δυνατή μπάντα αγνού Γερμανικού Power που για κάποιο λόγο περνάνε στην αφάνεια.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Σάβ 02 Μάιος 2020, 11:26 πολύ δυνατή μπάντα αγνού Γερμανικού Power που για κάποιο λόγο περνάνε στην αφάνεια.
Πολλές αξιόλογες Γερμανικές power μπάντες της τελευταίας δεκαετίας, είναι στην αφάνεια. Σημεία των καιρών. :|

Cradle of Filth - Bitter Suites to Succubi (2001)

Εικόνα

Σε άλλες πιο αθώες εποχές, δύο δεκαετίες πίσω, ήταν mainstream να ακούς Cradle of Filth. Επίσης ήταν mainstream και ψαγμένο να κράζεις τη μπάντα του Dani Filth (ειδικά αν ήσουν Black-άς, έπεφτε το μπινελίκι σύννεφο). Εξαίρεση αποτελούσαν τα βαμπιρογκομενάκια που έσκαγαν στα metal bar της Αθήνας, με μπλούζες Cradle όπου τα νεανικά τους κάλλη (κοινώς βυζόμπαλα) έδεναν όμορφα με τους απόκοσμους τρόμους που αποτυπώνονταν στο ύφασμα. Επηρεασμένος από το όλο σκηνικό τρομοκρατίας, αγόραζα στα κρυφά τα CD των Filth και τα έκρυβα σε κουτί κρυψώνα το οποίο το είχα για τα ντρόγκια (το κουτί έγινε χρηστικό).

Μεγάλωσα όμως κι έμαθα πως τα μπελερίνια, πέρα από εργοστάσια παραγωγής σπέρματος, χρησιμεύουν κι ως κατάλογος στον οποίο γράφεις με ανεξίτηλο μελάνι, όσους δεν χλευάζουν τις μουσικές σου προτιμήσεις. Απελευθερωμένος πλέον από τύψεις κι ενοχές, σαν αναγεννημένη vegan λεσβία, απολαμβάνω Cradle of Filth βοθροτσιρίδες με gothic/horror/vampirism/black/βάλε πράμα/ ηχητική επένδυση ακροβατώντας στο όρια της στιχουργικής κοσμικής τρέλας.

Το Bitter Suites to Succubi είναι ένα EP διάρκειας (σχεδόν) 50 λεπτών, που βγήκε στην πιο δημιουργική (κατ’ εμέ) περίοδο του συγκροτήματος μετά το Midian αριστούργημα. Περιέχει τρεις επανεκδόσεις από το (άλλο - ε όχι κι αριστούργημα) The Principle of Evil Made Flesh, έξι νέα κομμάτια πιστά στο Midian ύφος και μία διασκευή στις Αδελφές του Ελέους (No Time to Cry). Για όσους γουστάρουν εκείνη την CoF περίοδο, αυτό το EP ήταν λουκουμάκι πασπαλισμένο με κανέλα.

Πλέον δεν ασχολείται κανείς με αυτή τη μπάντα, οπότε βάζω το All Hope in Eclipse να παίζει και να αναπολήσω τις όμορφες εκείνες εποχές.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Μπέρδευε κανείς άλλος του DIMMU BORGIR με τους CRADLE OF FILTH όταν ήταν μικρός ή μόνο εγώ την πάταγα; :P
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 06 Μάιος 2020, 11:08 Μπέρδευε κανείς άλλος του DIMMU BORGIR με τους CRADLE OF FILTH όταν ήταν μικρός ή μόνο εγώ την πάταγα; :P
Έπαιζε και κόντρα μεταξύ τους, είχαν ζηλέψει τα beef των rapάδων.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 06 Μάιος 2020, 11:08 Μπέρδευε κανείς άλλος του DIMMU BORGIR με τους CRADLE OF FILTH όταν ήταν μικρός ή μόνο εγώ την πάταγα; :P
Ρε άμπαλε, οι dimmu ηταν η χαρα του powerchord. Οι filth ειχαν actuall riffs και maiden-ικα leadακια!!!
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Δεν ξέρω τι λες για power cords, εγώ πάντως τους έδιναν κρέντιντ λόγω Βόρτεξ κ του άλλου του πληκτρά που ξεπατικωσε τραγουδάκια απο την αμίγκα :pasok:

They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 06 Μάιος 2020, 11:08 Μπέρδευε κανείς άλλος του DIMMU BORGIR με τους CRADLE OF FILTH όταν ήταν μικρός ή μόνο εγώ την πάταγα; :P
πλάκα-πλάκα υπάρχουν ακόμα και οι δύο τους;
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”