Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Κατσε ρε συ, αφου του traveller's ειναι ΣΙΓΟΥΡΑ remixed. Ακουγεται καθαρα. Μαλιστα θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι στο journey through the dark εχει και επιπλεον φωνητικα στον επιλογο (περα απο παρα πολυ διαφορετικο ηχο).

Αυτες οι εκδοσεις του 2017 πρεπει να βασιζονται στα remixes του traveller's με καποια επιπλεον επεξεργασια ισως. Θα το ψαξω περετερω γιατι σκαλωσα τωρα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Κυρ 17 Ιαν 2021, 13:11 Κατσε ρε συ, αφου του traveller's ειναι ΣΙΓΟΥΡΑ remixed. Ακουγεται καθαρα. Μαλιστα θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι στο journey through the dark εχει και επιπλεον φωνητικα στον επιλογο (περα απο παρα πολυ διαφορετικο ηχο).

Αυτες οι εκδοσεις του 2017 πρεπει να βασιζονται στα remixes του traveller's με καποια επιπλεον επεξεργασια ισως. Θα το ψαξω περετερω γιατι σκαλωσα τωρα.
Ξέρω ότι το compilation Memories of a Time to Come που βγήκε το '12 ήταν σίγουρα remixed.

Για τα άλμπουμ που περιείχε το box set νομίζω ήταν απλά remastered, μπορεί να λέω και μαλακίες, δεν το αγόρασα τότε (μεγάλο λάθος), οπότε δεν είμαι σίγουρος.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Therion - Beloved Antichrist (2018)

Εικόνα

Στον κάθε άνθρωπο έχουν υπάρξει μοναδικές στιγμές στη ζωή που έφθασε ή ξεπέρασε τα οριά του. Τέτοιες στιγμές που είναι πιο έντονες στην μνήμη μου ήταν όταν έτρεξα ημιμαραθώνιο, όταν είχα καταναλώσει για πρωινό ανακαταμμένο μείγμα καφέ/coca colla/red bull/τσάι (εξεταστική γαρ - κι έζησα), όταν είχα πάρει σάντουιτς από τον λέχρα με τη μαύρη σακούλα στο Κλουβί (κι έζησα), όταν συμμετείχα σε from dusk till dawn tennis όπου έπαιξα για 9 ώρες συνεχόμενο τένις (με μικρά διαλλείματα) για φιλανθρωπικό σκοπό κι όταν είχα βγάλει νύχτα σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι... έχουν γίνει πράγματα γενικότερα.

Ο άθλος να κάτσω να ακούσω (σερί) την τρίωρη ατελείωτη βαρεμάρα των Therion, Beloved Antichrist, δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο.

Μία εγκληματικά κακογραμμένη νερόβραστη μουσική σούπα, σερβιρισμένη σε μορφή όπερας, κακούργημα ενάντια στην τέχνη.

Δικαίωση για τους Kürsch/Olbrich πως ο φίλος τους ο Christofer Johnsson δημιούργησε κάτι πολύ χειρότερο (metal opera κι έτσι) από το Legacy of the Dark Lands.

Υποψήφιο για το πιο ανούσιο άλμπουμ όλων των εποχών.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Maiden - Piece of Mind (1983)

Εικόνα

Ήταν καλή φάση, για όσο κράτησε, όταν μαζί με καλούς φίλους και κάποια παιδιά από το forum του rpg.gr (respect στον Έρικ και τη Αλίνα) είχαμε φτιάξει μία λέσχη φίλων λογοτεχνίας. Νοικιάζαμε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών σε ένα από τα κτίρια της Χαλκοκονδύλη στο κέντρο όπου κάθε Παρασκευή βράδυ μαζευόμασταν κι είχαμε αφιέρωμα σε κάποιον συγγραφέα. Δεν το είχαμε δει (τελείως) νερντoυλίστικα και δεν το περιορίσαμε στην high/dark fantasy, sci fi ή στην horror λογοτεχνία. Υπήρχε μία πιο κουλτουρέ προσέγγιση στο θέμα, π.χ. κάποια Παρασκευή είχαμε ανάλυση στο έργο του Καβάφη (όπου έγινε αρκετός χουλιαμάς μιας και βγήκαν κάποιοι ομοφοβικοί από τις ντουλάπες τους). Κάποιοι ετοίμαζαν και προέβαλαν μία μικρή παρουσίαση στο μίνι προτζέκτορα που είχαμε εξασφαλίσει, γινόταν ανάγνωση επιλεγμένων αποσπασμάτων, ενώ κάποιος έβρισκε άλλες μορφές τέχνης (συνήθως εστιάζαμε στη μουσική και στα εικαστικά) που συσχετιζόταν με το έργο του συγγραφέα.

Στην αξιομνημόνευτη Παρασκευή που θα την αφιερώναμε στο σπουδαιότερο μούσι της SciFi λογοτεχνίας, τον Frank Herbert κι είχα επωμιστεί το έργο να βρω μουσική συσχετισμένη με το λογοτεχνικό έπος Dune. Γεμάτος Guardianική περηφάνεια, περίμενα πως και πως γεμίσει το δωματιάκι (120 ευρώ το μήνα δίναμε, εμείς κι η Original) με την αθάνατη κιθάρα νουαυαα να νουουα να νααα ναααα ναα ναααα νααααααααααα του Traveler in Time. Για αδιευκρίνιστο λόγο προτίμησα, να βάλω ως εναρκτήριο άσμα να παίξει το To Tame a Land των Maiden κι η πααααμμμμ, μπαρλαλαλα λααααμ, μπαρλαλαλαλαλουα λα μπααμμμμ κιθαριστική εισαγωγή μάγεψε το ακροατήριο. Και τότε έγινε η ερώτηση από κάποιον που εκτροχίασε την όλη φάση. "Maiden δεν είναι αυτό;"

To Το Tame a Land δεν είναι απλά "ένα ακόμη Maiden" κομμάτι, είναι από τα καλύτερα έργα τους που με την πάροδο του χρόνου ωριμάζει σαν στο Ουίσκι από το Tennessee (εκεί που κάτι τεμπελχανάδες παίζουν με τις τάπες των βαρελιών), κι ενώ όλοι βάζουν το δίσκο για να ακούσουν τα χιλιοπαιγμένα Revelations, Flight of Icarus και The Trooper, στο επικό κλείσιμο είναι που χαμογελούν πραγματικά.

Κι αυτό ήταν το point που άλλαξε το διαλεκτικό ρου της βραδιάς, όπου αντί να πιάσουμε το μεγαλείο του Dune και το συλλογικό έργο του Herbert, ξεκινήσαμε να λέμε για το Piece of Mind και που μπορεί να οφείλεται το γεγονός πως ενώ υπάρχουν μουσικοί θησαυροί σαν το Still Life, Sun and Steel και το αναφερθέν έπος, υπήρξε διαχρονικά σαφής προτίμηση του κοινού στα πιο εύπεπτα mainstream maiden hits του άλμπουμ.

Ωραία κουβεντούλα με Maiden μουσική από τις χρυσές εποχές, Παρασκευή βράδυ με καλή παρέα. Ντροπή μας κι αίσχος για την ασέβεια στο τεράστιο μούσι (που μεταφέρθηκε για την τότε επόμενη εβδομάδα), αλλά κι οι μαλλιάδες ήταν, είναι και θα είναι μέρος της κουλτούρας μας.

Piece of Mind, βινύλιο 180 γραμμαρίων, κατά καιρούς ο αγαπημένος μου Maiden δίσκος, σίγουρα εκείνος με τον πιο απολαυστικό (κατ'εμε) Dickinson.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kotipelto - Coldness (2004)

Εικόνα

Οποιοδήποτε CD ή δίσκος μπαίνει στη συλλογή μου, λαμβάνει τη μόνιμη θέση του. Δεν έχω πουλήσει ποτέ CD, κι ούτε πρόκειται να το κάνω, όσο κακό κι αν βρίσκω κάποιο άλμπουμ. Όσο χάλια, βαρετή, ανούσια, μουσική κι αν έχει γράψει ένας καλλιτέχνης, βρήκε το δρόμο του για να κυκλοφορήσει και να γίνει διαθέσιμο στο ευρύ κοινό, οπότε έχει το λόγο ύπαρξής του.

Με το Coldness έφθασα πολύ κοντά να αναιρέσω όλες τις παραπάνω αντιλήψεις. In my humble opinion, ένα αφόρητα βαρετό άλμπουμ, από έναν τραγουδιστή που πάντα την φωνή του (αλλά και την ανθρώπινη υπόστασή του, τα λένε χρόνια οι ερευνητές του παραφυσικού αλλά ποιος τους ακούει) έβρισκα αμφιλεγόμενη. Η φωνή του Kotipelto δεν είναι κακή, τουναντίον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "αλάνθαστη". Κλασσική υψίφωνη europower φωνή, με μοναδική χροιά που αφήνει άμεσα το ψηφιακό της αποτύπωμα στο μυαλό του ακροατή. Με χαλάει όμως που δεν βρίσκω "ψυχή" στις φωνητικές γραμμές, δεν βρίσκω συναίσθημα, σαν να έχουμε βάλει ένα cyborg να τραγουδάει (βρε λες?).

Άσχετα με τις παραπάνω εικασίες, το Coldness παίζει που και που στο player. Λόγω ενός περίεργου αθεράπευτου ψυχαναγκασμού από τον οποίο πάσχει ο βλαμμένος ψυχισμός μου, δίνω περιστασιακές ακροάσεις ακόμη και σε άλμπουμ που δεν γουστάρω. Σπαράζει η καρδιά μου να τα βλέπω να κάθονται στο ράφι. Αλλά το Coldness, σταθερά παγερά αδιάφορο. Δέκα κομμάτια ψευδοeuropower/hardrockάκια κι ούτε ένα να μου κάνει κάποιο κλικ.

Κι έχει τον τεράστιο Michael Romeo στις κιθάρες, το συνοδοιπόρο Στρατόσαυρο Kainulainen και τους έμπειρους Rantanen/Wirman σε τύμπανα/πλήκτρα, αλλά τα κομμάτια συγγραφής και παραγωγής του Kotipelto θέλουν παραπάνω κούκους για να έρθει η άνοιξη. Έπαιξε ρόλο κι οι κάποιες προσδοκίες που είχα γιατί το πρώτο του solo, το Waiting for the Dawn ήταν αξιοπρεπές με ωραίες ιδέες.

Άσχετα αν τρελαίνομαι ή όχι για τη φωνή του Timo, αναμφισβήτητα είναι χαρακτηριστικά μοναδική. Ξεχωρίζει αμέσως, έχει τη δική της ταυτότητα κι έχει ερμηνείες σε πολύ δυνατά Stratovarius τραγούδια. Μοναδική κι αναλλοίωτη είναι κι η μόνιμη έκφραση που παίρνει ο Κοτιπέλτος σε κάθε φωτογραφία. Αυτό το βλοσυρό ύφος, με το ανεπαίσθητο duckface στα χείλη, ελαφριά κλίση ολίγων μοιρών το κεφάλι στα δεξιά, μαγνητίζει το φακό. Οι πόζες αλλάζουν, η έκφραση όμως ποτέ. Ένα απλό googlάρισμα επιβεβαιώνει τη θεωρία και μπορεί να γεννήσει πολλά σενάρια για το ποιος ή τι πραγματικά είναι ο Timo.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Mentalist - Freedom of Speech (2020)

Εικόνα

Είναι ξεκάθαρο πως αν στο ρόστερ των Mentalist δεν συμμετείχε ο τεράστιος Thomen Stauch, δεν υπήρχε περίπτωση να δώσω σημασία σε μία ακόμη random Γερμανική power μπάντα. Αλλά η παρουσία του και μόνο με έβαλε στην διαδικασία του pre-order με κλειστά τα μάτια και cross my heart and hope to die. Τους υπόλοιπους δεν τους ήξερα, παρά την παρουσία τους σε διάφορα μουσικά projects από δω κι από εκεί. Ειδικά ο Σουηδός τραγουδιστής Rob Lundgren έχει κρατήσει πολλά μικρόφωνα.

Ξεφυλλίζοντας αρχικά το booklet παρατήρησα κάποιο τυπογραφικό λάθος. Στα credits του artwork αναφέρεται ο Andreas Marschall. Λάθος πρέπει να είναι αυτό, ή κάποια συνωνυμία γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως ο μέγιστος δάσκαλος σχεδίασε αυτό το ανυπέρβλητα αισχρό εξώφυλλο. Λογότυπο σε αποχρώσεις του πορτοκαλί σε ότι να 'ναι γραμματοσειρά με τις ακτίδες φωτός από πίσω στο να διαπερνούν τα σύννεφα του γαλανού ουρανού. Ανετά αυτό το καρακιτσαριό logo θα μπορούσε να παίξει σε αμερικάνικη τηλε-ευαγγελική εκπομπή. Ύστερα ο μπάρμπας (να υποθέσω ο Mentalist) με την καμπαρτίνα επιδειξία και την κουκούλα (ο άεργος τρίτος ξάδερφος του Τυφλού Φρουρού), κρατώντας την Ελεύθερη Ώρα, με το κίνημα των Αγανακτισμένων και τους Δεν Πληρώνω να κρατούν κομμάτια πίτσας με το Ying Yang. Θέλει σκληρά ναρκωτικά για να φθάσεις σε τέτοιο concept. Κι ο Λευκός Οίκος με το Κρεμλίνο και την Αγία Σοφιά στο background.

Το σοκ του εξώφυλλου ξεπεράστηκε εύκολα, έχω δει και χειρότερα. To έβαλα να παίξει με την αγωνία "για να δούμε τι θα ακούσουμε". Nothing special, τετριμμένο power metal της Γερμανικής σχολής των late 90s, πολλές ιδέες που έχουν χιλιοπαικτεί, στίχοι που περνούν απαρατήρητοι (You focus on your money app, Meanwhile you walk in a trap, Someone steals your purse away) αλλά με δύο τρεις καλές στιγμές που αξίζουν προσοχή.

Το Your Throne (δεν αναφέρεται στην τουαλέτα) είναι καλό κομμάτι και το γουστάρω. Δυνατές κιθάρες, δομή μεταβαλλόμενη (θύμισε λίγο τις Savage Circus ματσακωνιές), και τα φωνητικά να δίνουν πράμα. Επίσης το Run Benjamin θυμίζει (κάπως) παλιές καλές εποχές που το power metal από την χώρα του Bratwurst μοίραζε ανατριχίλες. Σε γενικές γραμμές, σαν φαν αυτής της μουσικής σχολής που μου έχει χαρίσει τόσο όμορφες στιγμές, το Freedom of Speech χτυπάει κάποια όμορφα καμπανάκια, οπότε το συνολικό αποτέλεσμα έχει ένα θετικό πρόσημο. Δίχως όμως να παραβλέπω πως το σύνολο του άλμπουμ είναι πράγματα που πάνω κάτω έχουν ξαναπαιχτεί, περισσότερο αναμασήματα του παρελθόντος παρά ρετρό μουσικές ιδέες για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Σε κάθε περίπτωση, η επαναδραστηριοποίηση του Stauch, μετά τους Serious Black, είναι σημαντική. Ακόμη κι αν θυμίζει επαγγελματία ποδοσφαιριστή που πλησιάζει τα σαράντα, με καράφλα και μπάκα και πλέον βολοδέρνει σε ομάδες Γ' κατηγορίας. Ανυπομονώ και την κυκλοφορία από το άλλο project του, τους Dawn of Amber. Τα teaser video που δημοσιεύουν εδώ και 2 χρόνια αφήνουν υποσχέσεις κι ίσως είναι το μεγάλο comeback του αγαπημένου μου βάρδου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Lethean - The Waters of Death (2018)

Εικόνα

Από τους δίσκους που οφείλω στο Forgotten Scroll και στο review του [mention]CountRaven[/mention] . Το κλείσιμο στο review αντικατοπτρίζει απόλυτα το μουσικό έπος των Άγγλων.

This is an amazing album. This is how epic metal should be played in my opinion: enough space for serious heavy metal and doom metal touches. Amazing agony riffs, but also complete melodic guitar parts and interludes, deep vocal melodies and a gray, misty almost mournful atmosphere.

Δύο πυλώνες δομούν την μαγεία που ξετυλίγεται στο Waters of Death, η ατελείωτη ριφολογία του James Ashbey με μίνι solo injections κι η φωνάρα της Thumri Paavana.

Ο επικός καμβάς δημιουργείτε από τον Ashbey που παίζει τις κιθάρες του και χρωματίζει τον ηχητικό χώρο. Άλλες μπάντες φέρνουν έναν πληκτρά, του δίνουν ένα σάπιο Sanyo κι αρχίζει να πατάει μπάσες νότες τις οποίες κρατάει για δεκαοκτώ τόνους κι (ουάααου που θα έλεγε κι ο Γιάνης) και φτιάξαμε ατμόσφαιρα. Αντί αυτής της κακομοιριάς, ο Ashbey απλά παίζει heavy/doom ριφάρες και γκρεμίζει το σύμπαν. Στον καμβά έρχεται να ζωγραφίσει η Paavana. H κοπέλα έχει απίστευτη φωνή, με επιβλητική doom χροιά χωρίς όμως να γίνεται κουραστική. Είναι η Μελπομένη, η μούσα της τραγωδίας, είναι η μονοφωνική στομφώδης απαγγελία σε αρχαίο δράμα που συνταράσει τις ψυχές του πλήθους. Η ιδανική ερμηνεύτριά για ένα τέτοιο project.

Έξι κομματάρες, σχετικά μεγάλης διάρκειας (πλην του μονολιθικού τετράλεπτου Across Grey Waters, που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει), ότι πρέπει για τα προσωπικά μου γούστα που απολαμβάνω μπαμπάτσικα κομμάτια με μπόλικη πληροφορία, τίγκα στην εμπειρία κι ερεθισμό απόκρισης διάθεσης. Το πιο χαρακτηριστικό άσμα του δίσκου το Time and the Gods και το προσωπικό αγαπημένο είναι το δεκάλεπτο έπος Devouring Fire, που το ντουέτο ξεδιπλώνει με αργούς (άλλα όχι βασανιστικούς) ρυθμούς τα μουσικά καλούδια ενός βιωματικού heavy/doom αριστουργήματος.

Στίχοι περιγραφικοί που κρύβουν εσωτερική αναζήτηση, παράθεση γεγονότων και συναισθηματικά φορτισμένοι μονόλογοι με τον λυτρωτικό χαρακτήρα της Λήθης (είναι και το όνομα της μπάντας στα Λατινικά άλλωστε). Οξύμωρο το όνομα πάντως γιατί τέτοια δισκάρα άπαξ και την γευτείς ακουστικά δεν την ξεχνάς με τίποτε.

Στα thanks credits υπάρχει κι Ελληνική παρουσία με τους Αλεξανδράκης, Μπακουλας που είχαν πρότερη συμμετοχή στη μπάντα, αλλά και του Nick Παπακώστα (φαντάζομαι εννοεί των Strikelight, κι όχι τον μπάρμπα από τους Vice Human).

Εξαιρετικό και το εξώφυλλο/πίνακας ζωγραφικής από τον καλλιτέχνη Stefan Bleyl, όπου μία ματιά που έριξα στο πορτφολιό του, έχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αλλά δεν αναιρεί την φοβερή δουλειά που κοσμεί το βινύλιο μου.

Δισκάρα για ολονύκτιες ακροάσεις, ιδανικά με συνοδεία φωτιάς σε τζάκι, το πιστό σκυλί δίπλα στα πόδια του αφέντη και συναθροισμένους λαβωμένους (DnD) συμπολεμιστές, για μία επική βραδιά αναμνήσεων και περισυλλογής.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Δεν ειχα νιωσει καθολου ρε γμτ με το δισκο οταν ειχε βγει, παρα τις πολλές προτροπες. Θυμαμαι ειχε συμπεσει χρονικα και με το torchlight των new light choir, το οποιο εξυνε την φαγουρα μου για "μυσταγωγικο" και "συναισθηματικο" επικ, καλυτερα απο αυτο εδω. Δεν ειναι μυστικο οτι βλεπω τα γυναικεια φωνητικα σε αυτη τη φαση, οχι με ιδιαιτερα καλο ματι.



Τι να πω, ευκαιρια να ξαναβαλω.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Heaven & Hell - Live from Radio City Music Hall (2007)

Εικόνα

Sabbath με Dio ή με Ozzy. Η προτίμηση μου ήταν πάντα υπέρ του κοντού αντί της μούμιας, γιατί Heaven and Hell/Mob Rules (αφού). Επιπρόσθετα όμως βάζοντας στην ζυγαριά τις δύο επανασυνδέσεις, η μία μας έδωσε το The Devil you Know κι η άλλη το δεκατριάρι (στο ΠΡΟΠΟ). Και τέλος, οι live περιοδείες.

Το εν λόγω DVD έχει καταγεγραμμένη μεγαλειώδη εμφάνιση των τεράστιων Sabbath μορφών με τον Dio να είναι επιβλητικός (παρά το μικρός το δέμας). Το live των Heavn & Hell δεν χωράει σύγκριση με το πρόσφατό - ιστορικό μεν - με κάκιστο Ozzy δε, The End. Σαφώς υπάρχει κι ο παράγοντας ηλικία (άλλο Dio στα 65, άλλο Ozzy στα 90), αλλά επειδή πρόλαβα τον δω τον σχεδόν ογδοντάχρονο Leonard Cohen να δίνει πόνο επι σκηνής, μπορώ να πω πως το γήρας δεν είναι καταλυτικός παράγοντας.

To Live from Radio City Music Hal είναι η τελευταία επίσημη καταγεγραμμένη live εμφάνιση του Dio πριν αποχωρήσει από το μάταιο τούτο κόσμο, που δίνει ιδιάζουσα αξία σε αυτό το μουσικό relic.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - Ghosts (1999)

Εικόνα

Στο κλασσικό σκανάρισμα/ξεφύλλισμα στον ωκεανό μουσικής του καταστήματος, πρόσεξα στο βάθος ένα καινούργιο stand με την ταμπέλα "Μεταχειρισμένα". Γούρλωσα λίγο τα μάτια μου και σάστισα για μία στιγμή. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι κάποιος που είχε αγοράσει ένα άλμπουμ θα το μεταπωλούσε. Μάλλον παραήμουν ρομαντικός με τη μουσική και τα κόμικς αλλά στην τελική όλα τα πράγματα στη ζωή λαμβάνουν την αξία που τους δίνουμε εμείς οι ίδιοι. Μετά το φιλοσοφικό παραλήρημα, "όρμησα" στο stand να δω τι κελεπούρια έχει γιατί ήταν αυτονόητη η φόρμουλα Μεταχειρισμένο --> Φθηνότερη τιμή.

Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο αγαπημένο λογότυπο των Rage. "Υπάρχει άνθρωπος, που δεν του άρεσε άλμπουμ των Rage και το έδωσε πίσω για λίγα χρήματα; Που ζούμε, σε τι κοινωνία θα μεγαλώσω τα παιδιά μου;" Για να διορθώσω αυτό το σφάλμα και να αποχτήσει ξανά στέγη η ορφανή κόπια του τεράστιου συγκροτήματος, χωρίς δεύτερη σκέψη, τσίμπησα κοψοχρονιά το Ghosts.

Είναι το κλείσιμο της Lingua Mortis τριλογίας και σίγουρα το πιο αδύναμο. Ενώ έχει ένα υπέροχο concept, ένας μπάρμπας που έχει πεθάνει κι η μεταθανάτια ψυχή του διατηρεί την έννοια της ύπαρξης και της αυτοσυνείδησης. Στο άλμπουμ ακολουθούμε το μεταθανάτιο ταξίδι της ψυχής στα διάφορα επίπεδα, τις σκέψεις και παραδοχές με τα αγαπημένα πρόσωπα, μέχρι την ολοκληρωτική κατάληξη. Οι μουσικές ιδέες του Peavy όμως χωλαίνουν κάπως. Δεν υπάρχει η Rage ενέργεια, δεν υπάρχει πάθος, η παραγωγή είναι πιο μπουκωμένη κι από ντουντούκα καρπουζά κι είναι ολοφάνερο πως ήταν ένα άλμπουμ που "έπρεπε" να κυκλοφορήσει πριν το τελικό διαζύγιο με τους Ευθυμιάδηδες και τον Fischer.

Δεν είναι κακό άλμπουμ (δεν υπάρχει κακό Rage, νόμος), έχει το Back in Time και το γαμάτο Spiritual Awakening να κρατάνε τα μπόσικα κι αν είχε κυκλοφορήσει από το μετέπειτα τρίο με καλύτερη παραγωγή, θα μιλούσαμε για άλμπουμ έπος.

Αξιοσημείωτη η συμμετοχή του Smolksi σαν guest κιθαρίστας, κι η φωτογράφιση του μαζί με τον Terrana στο booklet (άσχετα αν δεν βαράει αυτός τα drums στο άλμπουμ), που είχαν ήδη προσχωρήσει στη μπάντα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Τώρα συνειδητοποιώ ότι στο προηγούμενο post για το Ghosts, έχασα την πρώτη παράγραφο, φτου, μαλακία. Anyway...

Iced Earth - Festival of the Wicked (2011)

Εικόνα

Όσο ο Jon Schaffer δεν εισβάλει στα Καπιτώλια για να ψεκάσει αρκούδες, εκτός από δισκάρες (όχι πάντα) δίνει φοβερά live με την μπάντα του (αυτό πάντα). Έχω δει τους Iced Earth ζωντανά με Barlow, με Ripper και με Stu (θα ήθελα πολύ να τους δω και με Greely αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο). Πάντα επαγγελματίες στην σκηνή με setlist που τιμάει όλη τη δισκογραφία τους, μεγάλα σε διάρκεια live κι εξαιρετική απόδοση, είτε παίζει με σεσσιονάδες, είτε με τα βαριά χαρτιά που έχουν περάσει από την παγωμένη γη.

Το Festival of the Wicked είναι χορταστικό DVD με Metal Camp στη Σλοβενία, Rock Hard Festival και Wacken. Στο μικρόφωνο έχουμε και τον μπάτσο και τον αντεροβγάλτη και καλύπτουν όλους τους απαιτητικούς Iced Earth fans.
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Re: Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

λείπουν αυτά τα ποστς. @Heddigan γύρνα πίσω!
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

ισχύει, πού χάθηκε αυτός;
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Re: Heddigan's Collection

Δημοσίευση από CountRaven »

Θέλουμε comeback!
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Re: Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Τα βάζει πλέον σε blog. Είχα πετύχει διαφήμιση (!!) στο fb.
Surreal Killer
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”