Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Amon Amarth - The Crusher (2001)

Εικόνα

Έβρισκα πάντα διασκεδαστικές τις διάφορες ευρηματικές ταμπέλες στη metal μουσική όπως Viking Metal με τους Amon Amarth να έχουν αγκαλιάσει το ρόλο αυτό. Το The Crusher είναι αγαπημένος death δίσκος με ταιριαστούς πολεμικούς στίχους από τη Νορβηγική μυθολογία.

Αν βασιστώ στην κριτική που είχα διαβάσει στο Metal Hammer, ότι η ηχητική έκθεση του The Crusher οδηγεί τον ακροατή στον να αρπάξει το battleaxe του και να αρχίσει να σφάζει περαστικούς βιάζοντας ταυτόγχρονα παρθένες (... τι μαλακίες καθόντουσαν και εγραφαν εκεί στο Hammer...), ο δίσκος αποτυγχάνει στην αποστολή του. Κατά τα άλλα μια χαρά επική deathιά είναι, αγαπάω Amon Amarth, ανυπομονώ να τους ξαναδώ live κάποια στιγμή.
Άβαταρ μέλους
Starman
Δημοσιεύσεις: 1530
Εγγραφή: Παρ 02 Νοέμ 2018, 14:09
Τοποθεσία: ATHENS

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Starman »

Παρόλο που είναι ταγμένοι σε έναν ήχο που δεν είναι γενικά του γούστου μου, αυτούς τους πάω με χίλια και ας είναι cheesy. Από τις βαρβάτες κυκλοφορίες τους αυτή. Και ναι το live στο Fuzz μαζί με Grand Magus από τα καλύτερα τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Τα live τους τα σπάνε άγρια, κι ο Jonah Hegg είναι μορφάρα. Στο Fuzz που τους είχα δει κι εγώ (με τους Heathendom), είχε πετάξει την ατάκα "το Death metal είναι γαμάτο γιατί μπορείς να τραγουδήσεις όλους τους στίχους ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζεις".
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Accept - Blind Rage (2014)

Εικόνα

Τρία στα τρία μόνο ο Σπανούλης κι οι Accept. Τρίτο album με την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας κι επιστροφή στις κυκλοφορίες δεκατέσσερα χρόνια από το συμπαθητικό Predator. Όπως είχε τονίσει (στάζοντας δηλητήριο) ο γιγάντιος κοντός Udo, ο Hoffmann κι η παρέα του είχαν διαθέσιμο ένα τεράστιο διάστημα να γράψουν μουσική και να φιλτράρουν τις καλές ιδέες μέχρι να βρουν το Rottweiler Mark Tornillo και να κυκλοφορούν δισκάρες κάθε δύο χρόνια.

Το Blind Rage αποτελεί την προσωπική μου επιλογή ανάμεσα στην Tornillo περίοδο των Accept, με κομμάτια΄, που στα αυτιά μου είναι ήδη κλασσικά, Dying Breed, Fall of the Empire, 200 Years και Final Journey. Αν και στο booklet δεν αναγράφονται τα συνθετικά και στιχουργικά credits, κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Tornillo είχε κύρια συμμετοχή στους στίχους όπου έβγαλε τα εσωψυχά του και τις κοινωνικές του ανησυχίες για το που βαδίζει (κατά διαόλου) ο πλανήτης κι οι κατοικοί του.

Παρά το θαυμασμό μου για τον Tornillo που συνέβαλε ουσιαστικά στην αναγέννηση της μπαντάρας Accept, να πω πως στην περιοδεία τους για το Blind Rage έτυχε να τους δω δύο φορές σε Γερμανία και Δουβλίνο. Και τις δύο φορές με ξένισε ιδιαίτερα η φωνή του Mark που πάσχιζε να βρει το δρόμο της στα ηχεία. Ενώ η μουσική από τα όργανα της μπάντας ήταν μια χαρά, ο Tornillo ακουγόταν σαν να βρίσκεται στο πηγάδι με τη Σάντακο και να δίνει μάχη να ακουστεί.

Το Blind Rage το είχα πάρει σε CD κι αργότερα που πήρε το μάτι την Box Set έκδοση που έβγαλε η Nuclear Blast σε προσφορά την τσίμπησα επι τόπου. Μαζί με το CD είχε το live στη Χιλή σε DVD/Blu Ray, δύο picture discs singles, σημαιάρα και διάφορα άλλα καλούδια.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8723
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Τρί 17 Σεπ 2019, 13:11 Amon Amarth - The Crusher (2001)

Εικόνα

Έβρισκα πάντα διασκεδαστικές τις διάφορες ευρηματικές ταμπέλες στη metal μουσική όπως Viking Metal με τους Amon Amarth να έχουν αγκαλιάσει το ρόλο αυτό. Το The Crusher είναι αγαπημένος death δίσκος με ταιριαστούς πολεμικούς στίχους από τη Νορβηγική μυθολογία.

Αν βασιστώ στην κριτική που είχα διαβάσει στο Metal Hammer, ότι η ηχητική έκθεση του The Crusher οδηγεί τον ακροατή στον να αρπάξει το battleaxe του και να αρχίσει να σφάζει περαστικούς βιάζοντας ταυτόγχρονα παρθένες (... τι μαλακίες καθόντουσαν και εγραφαν εκεί στο Hammer...), ο δίσκος αποτυγχάνει στην αποστολή του. Κατά τα άλλα μια χαρά επική deathιά είναι, αγαπάω Amon Amarth, ανυπομονώ να τους ξαναδώ live κάποια στιγμή.
τίμιοι οι Sabaton του death metal αλλά τότε με τα γεγονότα με τους Hammerfall είχαν πέσει πολύ στα μάτια μου. Κοκοβίκινγκς τους φώναζα.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
castledemon
Δημοσιεύσεις: 932
Εγγραφή: Δευ 02 Απρ 2018, 14:02

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από castledemon »

Zippo190 έγραψε: Τετ 18 Σεπ 2019, 12:44
Heddigan έγραψε: Τρί 17 Σεπ 2019, 13:11 Amon Amarth - The Crusher (2001)

Εικόνα

Έβρισκα πάντα διασκεδαστικές τις διάφορες ευρηματικές ταμπέλες στη metal μουσική όπως Viking Metal με τους Amon Amarth να έχουν αγκαλιάσει το ρόλο αυτό. Το The Crusher είναι αγαπημένος death δίσκος με ταιριαστούς πολεμικούς στίχους από τη Νορβηγική μυθολογία.

Αν βασιστώ στην κριτική που είχα διαβάσει στο Metal Hammer, ότι η ηχητική έκθεση του The Crusher οδηγεί τον ακροατή στον να αρπάξει το battleaxe του και να αρχίσει να σφάζει περαστικούς βιάζοντας ταυτόγχρονα παρθένες (... τι μαλακίες καθόντουσαν και εγραφαν εκεί στο Hammer...), ο δίσκος αποτυγχάνει στην αποστολή του. Κατά τα άλλα μια χαρά επική deathιά είναι, αγαπάω Amon Amarth, ανυπομονώ να τους ξαναδώ live κάποια στιγμή.
τίμιοι οι Sabaton του death metal αλλά τότε με τα γεγονότα με τους Hammerfall είχαν πέσει πολύ στα μάτια μου. Κοκοβίκινγκς τους φώναζα.
Τι ειχε παιχτεί;
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Τετ 18 Σεπ 2019, 12:44 τίμιοι οι Sabaton του death metal αλλά τότε με τα γεγονότα με τους Hammerfall είχαν πέσει πολύ στα μάτια μου. Κοκοβίκινγκς τους φώναζα.
Τι είχε γίνει;

Update:

Έκανα λίγο search και βρήκα. Αναφέρεσαι στο κομμάτι Metalwrath που περιέχει τους παρακάτω στίχους κι υποτίθεται πως ανοίγουν beef με τους Hammerfall? (πωωω... τι να μας πουν τα γατάκια οι ραπερς)

We are all
Gazing to the skies
We'll make the false hammer fall
And we'll make Thor arise
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

τους τρώνε για πρωινό οι hammerfall και δεν είμαι καν φαν
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8723
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Τετ 18 Σεπ 2019, 13:06
Zippo190 έγραψε: Τετ 18 Σεπ 2019, 12:44 τίμιοι οι Sabaton του death metal αλλά τότε με τα γεγονότα με τους Hammerfall είχαν πέσει πολύ στα μάτια μου. Κοκοβίκινγκς τους φώναζα.
Τι είχε γίνει;

Update:

Έκανα λίγο search και βρήκα. Αναφέρεσαι στο κομμάτι Metalwrath που περιέχει τους παρακάτω στίχους κι υποτίθεται πως ανοίγουν beef με τους Hammerfall? (πωωω... τι να μας πουν τα γατάκια οι ραπερς)

We are all
Gazing to the skies
We'll make the false hammer fall
And we'll make Thor arise

Δεν υποτίθεται, μια χαρά τα έλεγαν τότε και στις συνεντεύξεις και στον επόμενο δίσκο τα μάζευαν σε φάση βρεθήκαμε και μιλήσαμε και είναι οκ παιδια΄.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Aura Noir - Out to Die (2012)

Εικόνα

Τους Aura Noir τους είχα δει live στο An Club, κοντά στα 20 χρόνια πριν (ούτε που θυμάμαι). Με είχαν σύρει κάτι αναρχοπανκιά φίλοι μου μετά από μπύρες στα Εξάρχεια. Η συναυλία είχε φάση αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Όπως και να έχει, διατηρώ μία εμμονή να αγοράζω δίσκο, CD, κάτι... από κάθε μπάντα που βλέπω live, οπότε μπήκαν οι Aura Noir στη λίστα με τις μελλοντικές αγορές. Κάποια στιγμή βρήκα το Out to Die σε βινύλιο σε πολύ καλή τιμή προσφορά (σιγά μην έδινα τώρα χρήματα για Aura Noir), λέω δε μαμιέται ας το πάρω να βγει η εμμονική υποχρέωση.

Thrash ήχος με black αισθητική και το old school punk στοιχείο να περιφέρεται στα κομμάτια του σύντομου (32 λεπτά) δίσκου. Σαν ακροατής και συλλέκτικής όλου του metal φάσματος μου αρέσει να έχω διάσπαρτους τέτοιους δίσκους στη δισκοθήκη μου, άσε που όλο και κάποιο κομμάτι-διαμάντι ανακαλύπτω (όπως το Fed to the Flames).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Manowar - Louder than Hell (1996)

Εικόνα

Το album των τεράστιων Manowar με τον καλύτερο τίτλο και το καλύτερο εξώφυλο. Γουστάρω όταν ένας δίσκος δεν τιτλοφορείται από κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά o τίτλος χαρακτηρίζει την αύρα που εκπέμπουν τα κομμάτια και κρύβεται ανάμεσα στους στίχους καλώντας τον ακροατή να τον ανακαλύψει.

Το εξώφυλο (που ξεδιπλώνεται) με τον υπερμπρατσαρά Manowarrior να σπάει σιδερένια δεσμά κι αμόνια κατακτώντας το crown and the ring από τους ηττημένους εχθρούς του (λείπουν οι γκόμενες με τις βυζάρες αλλά anyway...)

Παρά το κράξιμο που έχει φάει αυτός ο δίσκος από fans (κυρίως) και μη, να γράψω κι εγώ δύο λόγια τα κομμάτια του επικού αριστουργήματος που κοσμεί τη συλλογή μου.

Return of the Warlord: Sequel του εναρκτήριου αιρετικού κομματιού του υπερέπους Into Glory Ride, που φέρνει ένα καινούργιο attitude στη μπάντα. Φουλ γκάζια στη Harley Davidson, sprit of freedom, σάπια πρώην πορνοστάρ γκόμενα να συνοδεύει από πίσω και Kiss My Ass If You Don't Like Me I Don't Care...

Brothers of Metal Part I: Origin story του Metal Warriors κομματιού από το προηγούμενο υπερέπος Triumph of Steel. Ανθεμική κομματάρα που ανατριχιάζει και τον τελευταίο ποζερά που αποκύρηξε τους Manowar μετά το τέταρτο τους αλμπουμ.

The Gods made Heavy Metal: Συνεχίζουν στη rock n roll διάθεση του δίσκου με ένα κομμάτι (δεν είναι το καλύτερό τους) αλλά full respects για τις ατελείωτες στιγμές ποζεριάς που μας χάρισαν επι σκηνής αδέρφια μας Manowariors από όλον τον κόσμο, στις live εκτελέσεις του κομματιού, εμπλουτίζοντας τη γαματοσύνη των Hell on Earth DVDs.

Courage: Μοναδική Power ballad από αυτές που μόνο ο DeMaio μπορεί να γράψει και να την απογειώσει η φωνή του Adams.

Number 1: Από τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος οι συνδρομές στα γυμναστήρια παγκοσμίως είχαν μία αύξηση 25%. Από προσωπική εμπειρία, είναι απόλυτο must στο soundtrack κάθε επαγγελματία ή ερασιτέχνη αθλητή πριν πάει να ριχτεί στον αγωνιστικό στίβο και να μετατρέψει σε κιμά τα άσχημα μούτρα του αντιπάλου του.

Outlaw: Γρήγορη καθαρή Manowar σύνθεση που αν και ποτέ δεν με κέρδισε ένα μικρό sing along θα το ρίξω όποτε παίζει στα ηχεία μου.

King: Ο DeMaioς γουστάρει να γράφει στίχους που περιέχουν αυτούσιους τους τίτλους των προηγούμενων albums, τίτλους προηγούμενων κομματιών, διαιωνίζοντας το αστείο με τα Manowar lyrics generators.

Today is Good Day to Die: Σε αυτό το σχεδόν 10λεπτό κομμάτι βαρέθηκα πιο πολύ κι συναυλία Opeth. Δεν ξέρω αν την είδε Pink Floyd o Ινδιάνος, ή αν έγραφε μουσική υπόκρουση για στιγμή πριν τη μονομαχία δύο βάρβαρων σε ταινία επικής φαντασίας του Αγγελόπουλου, αλλά πραγματικά για τους ψυχαναγκαστικούς (σαν κι εμένα) που ποτέ δεν πατάνε skip σε ένα δίσκο αυτό το κομμάτι είναι μικρό μαρτύριο.

My Spirit Lives On: Κιθαριστικό instrumental σύνθεση που φωνάζει Karl Logan, αδιάφορη.

The Power: Συναυλίακη Manowar κομματάρα με την λέξη Power να επαναλαμβάνεται 25 φορές ενώ τη συναντούμε άλλες 18 φορές στο υπόλοιπο album.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από LuciferSteele »

ούτε εγώ είχα ιδέα για το Almanac
πως πέρασε έτσι και δεν ακούμπησε???
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

[mention]Metal_Warrior[/mention] Έχουν 2-3 καλά κομμάτια σε κάθε δίσκο, αλλά σαν σύνολα και οι δύο είναι απλά αξιοπρεπείς

[mention]LuciferSteele[/mention] Δεν παρακολουθείτε Τσοβολοσυλλογές μου φαίνεται...

Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από LuciferSteele »

και Frank και Readman??? η καρδιά μου!
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Παρ 20 Σεπ 2019, 16:54 Manowar - Louder than Hell (1996)

Εικόνα

Το album των τεράστιων Manowar με τον καλύτερο τίτλο και το καλύτερο εξώφυλο. Γουστάρω όταν ένας δίσκος δεν τιτλοφορείται από κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά o τίτλος χαρακτηρίζει την αύρα που εκπέμπουν τα κομμάτια και κρύβεται ανάμεσα στους στίχους καλώντας τον ακροατή να τον ανακαλύψει.

Το εξώφυλο (που ξεδιπλώνεται) με τον υπερμπρατσαρά Manowarrior να σπάει σιδερένια δεσμά κι αμόνια κατακτώντας το crown and the ring από τους ηττημένους εχθρούς του (λείπουν οι γκόμενες με τις βυζάρες αλλά anyway...)

Παρά το κράξιμο που έχει φάει αυτός ο δίσκος από fans (κυρίως) και μη, να γράψω κι εγώ δύο λόγια τα κομμάτια του επικού αριστουργήματος που κοσμεί τη συλλογή μου.

Return of the Warlord: Sequel του εναρκτήριου αιρετικού κομματιού του υπερέπους Into Glory Ride, που φέρνει ένα καινούργιο attitude στη μπάντα. Φουλ γκάζια στη Harley Davidson, sprit of freedom, σάπια πρώην πορνοστάρ γκόμενα να συνοδεύει από πίσω και Kiss My Ass If You Don't Like Me I Don't Care...

Brothers of Metal Part I: Origin story του Metal Warriors κομματιού από το προηγούμενο υπερέπος Triumph of Steel. Ανθεμική κομματάρα που ανατριχιάζει και τον τελευταίο ποζερά που αποκύρηξε τους Manowar μετά το τέταρτο τους αλμπουμ.

The Gods made Heavy Metal: Συνεχίζουν στη rock n roll διάθεση του δίσκου με ένα κομμάτι (δεν είναι το καλύτερό τους) αλλά full respects για τις ατελείωτες στιγμές ποζεριάς που μας χάρισαν επι σκηνής αδέρφια μας Manowariors από όλον τον κόσμο, στις live εκτελέσεις του κομματιού, εμπλουτίζοντας τη γαματοσύνη των Hell on Earth DVDs.

Courage: Μοναδική Power ballad από αυτές που μόνο ο DeMaio μπορεί να γράψει και να την απογειώσει η φωνή του Adams.

Number 1: Από τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος οι συνδρομές στα γυμναστήρια παγκοσμίως είχαν μία αύξηση 25%. Από προσωπική εμπειρία, είναι απόλυτο must στο soundtrack κάθε επαγγελματία ή ερασιτέχνη αθλητή πριν πάει να ριχτεί στον αγωνιστικό στίβο και να μετατρέψει σε κιμά τα άσχημα μούτρα του αντιπάλου του.

Outlaw: Γρήγορη καθαρή Manowar σύνθεση που αν και ποτέ δεν με κέρδισε ένα μικρό sing along θα το ρίξω όποτε παίζει στα ηχεία μου.

King: Ο DeMaioς γουστάρει να γράφει στίχους που περιέχουν αυτούσιους τους τίτλους των προηγούμενων albums, τίτλους προηγούμενων κομματιών, διαιωνίζοντας το αστείο με τα Manowar lyrics generators.

Today is Good Day to Die: Σε αυτό το σχεδόν 10λεπτό κομμάτι βαρέθηκα πιο πολύ κι συναυλία Opeth. Δεν ξέρω αν την είδε Pink Floyd o Ινδιάνος, ή αν έγραφε μουσική υπόκρουση για στιγμή πριν τη μονομαχία δύο βάρβαρων σε ταινία επικής φαντασίας του Αγγελόπουλου, αλλά πραγματικά για τους ψυχαναγκαστικούς (σαν κι εμένα) που ποτέ δεν πατάνε skip σε ένα δίσκο αυτό το κομμάτι είναι μικρό μαρτύριο.

My Spirit Lives On: Κιθαριστικό instrumental σύνθεση που φωνάζει Karl Logan, αδιάφορη.

The Power: Συναυλίακη Manowar κομματάρα με την λέξη Power να επαναλαμβάνεται 25 φορές ενώ τη συναντούμε άλλες 18 φορές στο υπόλοιπο album.
Για πολλούς, όπως και για εμένα, οι Manowar είναι η μπάντα που μας άλλαξε τη ζωή. Αυτό και μόνο συνεπάγεται βαριά και ασήκωτη κληρονομιά, ακόμη και για το πόσο αυστηρά θα κρίνω την μπάντα μετά τα 4 πρώτα άλμπουμς (αν κάποιος θέλει να δώσει στα 4 πρώτα την αξία που τους αρμόζει, οφείλει να είναι αδέκαστα σκληρός για ό,τι ακολούθησε).
Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το τελευταίο χρονικά της μπάντας, στο οποίο η μπάντα καταφέρνει να έχει ένα spikes 'n' leather στυλ, και ηχητικά θα έλεγα ότι είναι φασαριόζικο heavy metal στο στυλ των motorhead & twisted sister.
Επομένως, είναι ένα άλμπουμ που το ακούω άνετα, διότι μετά από αυτό άρχισαν οι πλαστικούρες και η προσπάθεια να ακούγονται σαν rhapsody, ειδικά στο Gods of War συνέβη αυτό, άρα δεν ακούγονται...
Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, από την οπτική της ροκενρολάδικης πλευράς τους δηλαδή (η οποία ήταν και το ύφος της μπάντας στην ουσία από το 1987 και μετά), τα δύο πρώτα Return of the Warlord & Brothers of Metal είναι κομματάρες...Τα υπόλοιπα είναι μετριότητες, αλλά, ωστόσο ο γενικότερος ήχος του άλμπουμ, η παραγωγή του δηλαδή, μου αρέσει πολύ. Εξαιρείται, στην συνθετική μετριότητα (πλην φυσικά των δύο πρώτων που ανέφερα), το today is a good day to die, το οποίο για εμένα είναι ίσως το μόνο που θα μπορούσε να συγκαταλλέγεται σε άλμπουμς όπως το Sign of the Hammer. Και κρίμα που επέλεξαν να μην έχει φωνητικά το συγκεκριμένο έπος...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”