Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Starman έγραψε: Δευ 21 Σεπ 2020, 17:54 Ρε @Heddigan έτσι από περιέργεια, τελικά την πιτσιρίκα την κατάφερες με Running Wild;
Αν υπάρχει περίπτωση να μας διαβάζει και η σύζυγος, μην απαντήσεις ποτέ.
Το αναφέρω στο τέλος, φίκι φίκι δεν έπεσε. Ήμουν νέος και πορωμένος, δεν μπορούσα να αντιληφθώ πόσο "ξένο στο αυτί" θα ακουστεί ένα Running Wild ή ένα Guardian κομμάτι σε κάποια που δεν έχει την παραμικρή επαφή με ροκ μουσική.

H σύζυγος δεν διαβάζει γιατί δεν ξέρει Ελληνικά, αλλά δεν έχει τέτοια θέματα.
Άβαταρ μέλους
Starman
Δημοσιεύσεις: 1530
Εγγραφή: Παρ 02 Νοέμ 2018, 14:09
Τοποθεσία: ATHENS

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Starman »

Heddigan έγραψε: Δευ 21 Σεπ 2020, 21:15 Το αναφέρω στο τέλος, φίκι φίκι δεν έπεσε.
Πιο απρόσεκτος, πεθαίνεις. :S o_O
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Blind Guardian ‎– Guardians Of The Rings (1998)
Legendary Songs (2001)
War Of Wrath (2002)
The Sacred Worlds And Songs Divine Tour (2010)
The Tides Of War (2018)


Εικόνα

Bootlegs, official/unofficial κυκλοφορίες που τα μάζεψα από περιοδικά, πάγκους σε συναυλίες ή διαδικτυακούς επιτήδειους. Αντικειμενικά, τα πιο αχρείαστα κομμάτια μίας μουσικής συλλογής, αλλά όταν πρόκειται για την αγαπημένη μου μπάντα, δίνουν ένα diversity στο μαγικό κόσμο της σιντοθήκης μου που το γουστάρω πολύ.

Κάποτε τα bootleg είχαν ιδιαίτερο βάρος κι αξία, ειδικά όταν περιείχαν κάποια σπάνια (live συνήθως) εκτέλεση. Για παράδειγμα, στο Legendary Songs υπάρχουν τα School's Out και Trooper από τους Demons and Wizards. Επίσης έχει και ένα τραγούδι των Αργεντίνων thrasher Nepal με τη συμμετοχή του Hansi και της βυζαρού Biddle (την έμαθα επιτέλους) στο βιολί. Φαντάζομαι σήμερα με μερικά κλικς είναι πολύ απλό στον οποιονδήποτε να βρει αυτές τις live "σπάνιες" εκτελέσεις. Ή το ακυκλοφόρητο Tides of War από το γερμανικό Rock Hard.

Αλησμόνητο είναι και το μπουγιουρντί στην παράτυπη αγορά των self-made bootlegs. Θυμάμαι παλικάρι στη σχολή μου, που είχε θησαυρίσει πωλώντας DIY κασέτα από το live των Rage το '91 (το οποίο είχε ηχογραφήσει με δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι). Είχε ρίξει δουλειά στο εξώφυλλο, να αναγράφεται σωστά το setlist, αλλά ο ήχος ήταν τρισάθλιος. Κι όμως τα κορόϊδα έκαναν ουρά για να αποχτήσουν μία κόπια από αυτή τη μπούρδα κι υπέβαλαν τους εαυτούς τους στο μαρτύριο να το ακούσουν.

Για τους βάρδους υπάρχουν διαθέσιμες οι λίστες με τα bootlegs στα διάφορα fan websites, άπειρο υλικό. Δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί κάποιος να θέλει να έχει διαθέσιμες δεκάδες live εκτελέσεις του Mirror Mirror με τις περισσότερες να είναι ερασιτεχνικά ήχογραφημένες. Είναι η ψευδαίσθηση της expanded συλλογής, η μετουσίωση του υπερβολικού fanboyισμού που δίνει παραπάνω levels από τον μέσο οπαδό (ψιτ μάγκα, έλα να δεις το σπάνιο Metalway bootleg του '09, στο Script for My Requiem ο Hansi παίρνει μισή ανάσα παραπάνω μετά το πρώτο ρεφρέν, δεν το έχεις ξανακούσει λέμε).

Επίσης βρήκα μεγάλη κοροϊδία το όλο εμπόριο που στήθηκε γύρω από τα bootlegs κι η εκμετάλευση αυτής της ψευδαίσθησης. Είχα βρει δισκάδικο στη Στοκχόλμη που είχε ειδικό bootlegs section με με τιμές 30% σε σχέση με τις κανονικές κυκλοφορίες. Η εξέλιξη του διαδικτύου πιστεύω εξάλειψε τα παραπάνω φαινόμενα με την ψηφιακή μορφή των bootlegs είναι διαθέσιμη δωρεάν.

Εν κατακλείδι, θα χαρακτήριζα τα bootlegs σαν τα ναρκωτικά της μουσικής βιομηχανίας του πρόσφατου παρελθόντος. Δεν παρασύρθηκα στον εθισμό, την οικονομική αφαίμαξη και την ανούσια ακρόαση random lives αλλά πήρα μία μικρή τζούρα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Maiden - Killers (1981)

Εικόνα

Αγαπημένη θεματολόγια στα comics και στο heavy metal είναι το What If. H Marvel το πήρε χαμπάρι πολύ νωρίς κι από το 1977 εκδίδει την φοβερή comic σειρά What If με σενάρια εναλλακτικής πραγματικότητας στο υπερ-ηρωικό σύμπαν. Στη μουσική είναι λίγο δύσκολο κάτι τέτοιο να γίνει (αν κι έχουν πάρει το μάτι μου κάτι YouTube video), οπότε η What If παπατζολογία εστιάζεται στο επίπεδο της συζήτησης.

Τι θα συνέβαινε αν ο Kirk Hammet είχε σκοτωθεί αντί του Cliff Burton, αν ο Iommi δεν είχε το ατύχημα στα δάχτυλα, πως θα ήταν το Back in Black με Bon Scott κι αν δεν έπιανε γραμμή όταν ο Marcolin τηλεφώνησε στον Leif να του ζητήσει να τραγουδήσει στο Nightfall. O βασιλιάς των heavy metal What If είναι αν ο Dickinson δεν προσχωρούσε ποτέ στους Maiden κι η μπάντα συνέχιζε με τον Di'Anno.

Μέχρι η αστροφυσική να μας δώσει τον τρόπο να αποχτήσουμε εμπειρίες από παράλληλα σύμπαντα κι εναλλακτικές πραγματικότητες, η απάντηση (κατ’ εμέ) στο τελευταίο What If κρύβεται στο άλμπουμ Killers. Ύστερα από το σπαντεξάτο βρετανικό heavy metal του πρώτου δίσκου, το Killers είναι η φυσική του εξέλιξη. Με τη μη έλευση του Bruce και διατήρηση του πάνκη στο μικρόφωνο θα είχαμε περισσότερα Killers, συνέχεια στο ευθύ NWBHM, δίχως φωνητικές κορώνες κι όπερα. Περισσότερο Wrathchild, Genghis Khan, Purgatory, ίσως να έγραφαν κομμάτι και για άλλη Ελληνική ομάδα πέρα από τη Λαμία, κι ατελείωτο yoyoyoyoyoyo στις συναυλίες όπου θα άνοιγαν για τον Dickinson.

Ένα ακόμη remastered βινύλιο διαμάντι από τη μπαντάρα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Savatage - Handful of Rain (1994)

Εικόνα

Η συζυγική συμβίωση αργά ή γρήγορα φέρνει την συζυγική περιστασιακή ανία που οφείλετε στην εξοικείωση. Δεν είναι κάτι κακό, απόλυτα φυσιολογικό. Όσο όμορφα μούτρα κι αν έχει το έτερο σου ήμισυ, επιβάλλεται η αλλαγή παραστάσεων. Παλιά υπήρχε το καφενείο. Στη σημερινή εποχή υπάρχουν τα σεμινάρια και τα μεταπτυχιακά για άνω των "-άντα". Έτσι κι εγώ σαν σωστός σύζυγος πριν από λίγα χρόνια, άρχισα να ψάχνω ένα απογευματινό part-time Μaster, για αλλαγή των παραστάσεων. Βρήκα το πιο “Αμερικανιά” θέμα (ψωνάρα mode on), Master in Cyber-Psychology (oh yeah baby!) και χώθηκα σαν μεσήλικας μπήχτης.

Σε μία εργασία που αφορούσε το auditory attention και κατά πόσο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να εστιάσει σε πολλαπλά ακουστικά stimulus, εργαλείο για την ερευνά μου υπήρξε το κομμάτι Chance. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης έβαλα να παίξει το κομμάτι και ζήτησα από το ακροατήριο να εστιάσει στις φωνές (και να μην ξεκινήσει headbanging). Στο αριστούργημα που έγραψαν οι Savatage, o Ζαχαρίας παραδίδει μαθήματα φωνητικής αντίστιξης. Στην κορύφωση του κομματιού παίζουν ταυτόχρονα πέντε φωνητικές ακολουθίες, η καύλα χτυπάει κόκκινο κι όλο το αμφιθέατρο είχε μείνει άφωνο (έτσι ρε, οι Savatage πρέπει να διδάσκονται στα πανεπιστήμια). Το Chance έδωσε το έναυσμα για τη χρήση overdubbed vocals κάτι που θα επαναληφθεί κι αργότερα.

Το Handful of Rain δεν έχει όμως μόνο το Chance, όλο το άλμπουμ ξεχειλίζει από ποιότητα. Το εναρκτήριο Taunting Cobras βαράει άσχημα, το Handful of Rain είναι από τα καλύτερα Savatage κομμάτια (κι έχει να ανταγωνιστεί μουσικούς ογκόλιθους), το Nothing's Going On έχει τη σφραγίδα του Criss, αγαπημένο Symmetry και στο Alone you Breath γίνονται στιχουργικά/μουσικά references στο Believe και When the Crowds are Gone, το τέλειο αντίο στον αδικοχαμένο Oliva.

Εντύπωση μου έκανε και το κομμάτι Castles Burning που πραγματεύεται τον Ιταλό δικαστή Giovanni Falcone που τον καθάρισε η Cosa Nostra. Παρόμοια φάση (στιχουργικά) είναι και το Complaint in the System από το Wake of Magellan που αναφέρονται στη Veronica Guerin την Ιρλανδέζα δημοσιογράφο που δολοφονήθηκε από την τοπική μαφία. Φαίνεται πως η μπάντα είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με την πληγή του οργανωμένου εγκλήματος, τέλεια ιδέα για επανένωση και concept άλμπουμ ώστε να αναδειχθούν μορφές που ύψωσαν το ανάστημά τους κι έγιναν μάρτυρες στα χέρια του υποκόσμου (θέλουμε Savatage reunion ρε!).
Άβαταρ μέλους
JimmyF
Δημοσιεύσεις: 460
Εγγραφή: Τρί 03 Σεπ 2019, 12:37

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από JimmyF »

Heddigan έγραψε: Δευ 28 Σεπ 2020, 10:18 Savatage - Handful of Rain (1994)

Εικόνα

Η συζυγική συμβίωση αργά ή γρήγορα φέρνει την συζυγική περιστασιακή ανία που οφείλετε στην εξοικείωση. Δεν είναι κάτι κακό, απόλυτα φυσιολογικό. Όσο όμορφα μούτρα κι αν έχει το έτερο σου ήμισυ, επιβάλλεται η αλλαγή παραστάσεων. Παλιά υπήρχε το καφενείο. Στη σημερινή εποχή υπάρχουν τα σεμινάρια και τα μεταπτυχιακά για άνω των "-άντα". Έτσι κι εγώ σαν σωστός σύζυγος πριν από λίγα χρόνια, άρχισα να ψάχνω ένα απογευματινό part-time Μaster, για αλλαγή των παραστάσεων. Βρήκα το πιο “Αμερικανιά” θέμα (ψωνάρα mode on), Master in Cyber-Psychology (oh yeah baby!) και χώθηκα σαν μεσήλικας μπήχτης.

Σε μία εργασία που αφορούσε το auditory attention και κατά πόσο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να εστιάσει σε πολλαπλά ακουστικά stimulus, εργαλείο για την ερευνά μου υπήρξε το κομμάτι Chance. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης έβαλα να παίξει το κομμάτι και ζήτησα από το ακροατήριο να εστιάσει στις φωνές (και να μην ξεκινήσει headbanging). Στο αριστούργημα που έγραψαν οι Savatage, o Ζαχαρίας παραδίδει μαθήματα φωνητικής αντίστιξης. Στην κορύφωση του κομματιού παίζουν ταυτόχρονα πέντε φωνητικές ακολουθίες, η καύλα χτυπάει κόκκινο κι όλο το αμφιθέατρο είχε μείνει άφωνο (έτσι ρε, οι Savatage πρέπει να διδάσκονται στα πανεπιστήμια). Το Chance έδωσε το έναυσμα για τη χρήση overdubbed vocals κάτι που θα επαναληφθεί κι αργότερα.

Το Handful of Rain δεν έχει όμως μόνο το Chance, όλο το άλμπουμ ξεχειλίζει από ποιότητα. Το εναρκτήριο Taunting Cobras βαράει άσχημα, το Handful of Rain είναι από τα καλύτερα Savatage κομμάτια (κι έχει να ανταγωνιστεί μουσικούς ογκόλιθους), το Nothing's Going On έχει τη σφραγίδα του Criss, αγαπημένο Symmetry και στο Alone you Breath γίνονται στιχουργικά/μουσικά references στο Believe και When the Crowds are Gone, το τέλειο αντίο στον αδικοχαμένο Oliva.

Εντύπωση μου έκανε και το κομμάτι Castles Burning που πραγματεύεται τον Ιταλό δικαστή Giovanni Falcone που τον καθάρισε η Cosa Nostra. Παρόμοια φάση (στιχουργικά) είναι και το Complaint in the System από το Wake of Magellan που αναφέρονται στη Veronica Guerin την Ιρλανδέζα δημοσιογράφο που δολοφονήθηκε από την τοπική μαφία. Φαίνεται πως η μπάντα είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με την πληγή του οργανωμένου εγκλήματος, τέλεια ιδέα για επανένωση και concept άλμπουμ ώστε να αναδειχθούν μορφές που ύψωσαν το ανάστημά τους κι έγιναν μάρτυρες στα χέρια του υποκόσμου (θέλουμε Savatage reunion ρε!).
Που είναι τα riffs? Πού είναι τα γκάζια?Έτσι έλεγε το 'ποτισμένο' πιτσουρίκι (εγώ) από τα gutter και hall και..νταξ όλα τα Sava, όταν το πρωτάκουσα. Φυσικά, μετά από λίγο καιρό είχα λιώσει το album και αποθέωνα το μεγαλείο του Ζαχαρία. Το παράδοξο είναι ότι τα 2 πιο heavy κομμάτια (taunting και nothings going on), από τότε έως και τώρα τα θεωρώ τα πιο αδύναμα του δίσκου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Neverland - Ophidia (2010)

Εικόνα

Όσοι έχουν παίξει το φοβερό cRPG Icewind Dale θυμούνται τον επικό διάλογο με έναν από τους Yuan-ti priests, που εξηγεί τον αρχέγονο φόβο που έχουν οι άνθρωποι για τα ερπετά. Όσοι δεν το έχουν παίξει, ντροπή κι αίσχος. Το Icewind Dale είναι φοβερό όπως και τα περισσότερα cRPGs βασισμένα στους Forgotten Realms κόσμους. Κάνω αυτή την άκυρη σύνδεση με τον τίτλο του δεύτερου άλμπουμ των Neverland που βάσισε εξώφυλλο και τίτλο στα ερπετά, αφενός για να δώσω τα εύσημα σε έναν μαγικό ψηφιακό κόσμο που μου χάρισε συγκινήσεις κι όμορφες εμπειρίες κι αφετέρου να γλυκάνω κάπως την απογοήτευση που πήρα από το άλμπουμ.

Δεύτερη κυκλοφορία για τους Neverland κι Ophidia (ω! φίδια). Είχα προσδοκίες από τον πρώτο δίσκο, αλλά απογοητεύτηκα. Τα φωνητικά πλέον έχει αναλάβει o Oganalp Canatan κι η Μαυράκη είναι σχεδόν απούσα. Έχει την εισαγωγική απαγγελία στο This Voice Inside, κάποια backing vocals και στο bonus Forest of Hope που μαϊμουδεύει ιδέες από το πρώτο άλμπουμ. Ο Κανάτας προσπαθεί αλλά νομίζω δεν έχει τη φωνή για να πάρει το άλμπουμ πάνω του.

Έπειτα είναι οι ίδιες οι συνθέσεις των τραγουδιών. Αδύναμες, λίγες, περιορισμένες, φιλόδοξες αλλά... δεν, θυμίζουν λίγο την ιστορία του ΟΦΗ στην επαγγελματική κατηγορία. Τα πιο αξιομνημόνευτα κομμάτια είναι εκείνα που έχουμε τους guests. To Silence the Wolves ξεχωρίζει εύκολα με τον Urban Breed να καρφώνει τις φωνητικές πάσες του Canatan. Πολύ ωραία κιθάρα και δυνατή συμμετοχή του Breed στο Silence the Wolves.

Την συμμετοχή του Mountain King στο Invisible War την βρήκα τελείως αταίριαστη. Το κομμάτι έχει όμορφες κιθάρες, ρυθμό κι αλλαγές που θέλεις να τις ακούσεις κι έρχονται κι οι δύο φωνές (Κανάτας κι Oliva) και το ψιλοχέζουν. Η φωνή του Oliva είναι "περίεργα" μιξαρισμένη λες και βγαίνει από το πηγάδι (που να χωρέσει εκεί ο χοντρός με τη Sadako) που δεν θα την αναγνώριζα (τη φωνή του, όχι τη Sadako) αν δεν ήταν γραμμένη στα credits του κομματιού. Κρίμα γιατί το τραγούδι είναι δυνατό.

Στο Ashes to Fall ο μεγάλος Edu Falaschi δίνει ερμηνεία σε ένα μίνι prog κόσμημα και το ανεβάζει δύο σκάλες πάνω (η μέρα με τη νύχτα το πόσο ταιριαστή είναι συμμετοχή του Falaschi σε σχέση με εκείνη του Oliva).

O μεγάλος πρωταγωνιστής του άλμπουμ είναι τα έγχορδα και στο πολύ καλό instrumental Into the Horizon γίνεται απόλυτα αντιληπτό. Overall ο δίσκος είναι μέτριος/αδιάφορος δεδομένου των προσδοκιών που δημιούργησαν με το ντεμπούτο.

Last but not least, έλεος ρε AFM με το επικοινωνιακό τρικ με το αυτοκολητάκι For Fans of Blind Guardian, Dream Theater, Fates Warning, Angra & Shadow Gallery. Σίγουρα Guardian δεν έχει το Ophidia πουθενά, Dream Theater δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχει, Fates Warning (χμ... κάτι ψιλά), Angra (με δεδομένο ότι παίζει Falashi πάω πάσο), Shadow Gallery (not even close).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Luca Turilli - King of the Nordic Twilight (1999)
The Ancient Forest of Elves (1999)


Εικόνα

Κλασσική ατάκα του τραγουδιστή σε συνοικιακές ροκ συναυλίες "για να δούμε πόσο ροκ εν ρολ μπορείτε να αντέξετε", στην οποία πάντα ήθελα να απαντήσω κάτι του στυλ "σιγά ρε ροκαμπίλι με τους τόνους ροκ που κουβαλάς και δεν θα αντέξουμε". Αγαπημένη συναυλιακή ατάκα πάντως.

Το πραγματικό metal ερώτημα είναι πόσο Rhapsody μπορούμε να αντέξουμε. Από το 1995 που εμφανίστηκε το θρυλικό demo τους μέχρι σήμερα έχουν πολλαπλασιαστεί με γρηγορότερους ρυθμούς κι από κύτταρα σε λογαριθμική φάση. Ουδείς γνωρίζει πόσες πραγματικά μπάντες Rhapsody υπάρχουν, κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται και μία καινούργια. Νομίζω η όλη φάση ξεκίνησε με το King of the Nordic Twilight.

Πριν το κλείσιμο του αιώνα είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο επιτυχημένα άλμπουμ, εισάγοντας στα ηχεία μας το Hollywood Metal. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για το πείραμα, solo άλμπουμ του Turilli με Sascha Paeth, τη Γερμανική "κλασσική" europower φωνή του Olaf Hayer και τον κλασσικό (Rhapsody) παραγωγό Miro Rodenberg. Όλα στο ίδιο κι απαράλλαχτο στυλ με τους Ραψωδούς. Στίχοι, εξώφυλλο, αισθητική και δέκα κομμάτια από τη Rhapsody μανιέρα, διαφοροποίηση μηδέν.

Το πείραμα ήταν επιτυχές κι έδειξε το δρόμο στο τι πρόκειται να ακολουθήσει, τα επόμενα χρόνια. Μαζική παραγωγή Rhapsodίλας με αλλεπάλληλα πήγαινε-έλα μεταξύ των μελών, μαλώνουμε-τα βρίσκουμε, δικό μου το όνομα-όχι δικό μου-θα του κοτσάρω ένα fire κι έτοιμοι, singles, EPs, live, guests κι ένας τόνος από δίσκους στο διψασμένο κοινό που μπορεί να αντέξει Rhapsody πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς.

Νομίζω πως αν το King of the Nordic Twilight δεν ήταν καλό άλμπουμ (για Rhapsody δεδομένα), ίσως η ιστορία να ήταν κάπως αλλιώς. Αλλά είναι ένα όμορφο δείγμα Ιταλικού cheesy fantasy power metal γεμάτο κλισέ που ο νερντουλοχαρακτήρας μου αγαπά. Τίγκα στις μελωδίες, χορωδίες, απαγγελίες, πρελούδια, κομμάτια με επικά ρεφρέν που εντυπώνονται άμεσα στη μνήμη (Legend of Steel, The Ancient Forest of Elves, Where Heroes Lie), μελιστάλαχτες μπαλάντες και το μεγάλο κομμάτι στο τέλος, King of the Nordic Twilight για το grand finale.

Εξώφυλλο του συνήθη ύποπτου, Eric Philippe και στίχοι βγαλμένοι από Dragonlance νουβέλα

Old lands and red dragons filled his open eyes, Kings, queens and proud warriors in his magic dreams
Mystical energies led him straight there, To the lonely holy wild path


Συμπέρασμα, το καραγουστάρω το King of the Nordic Twilight, αγαπώ το πόσο προβλέψιμο και πιστό είναι σε αυτό που υπηρετεί. Όσο "παιδιάστικο" κι αν χαρακτηριστεί αυτή η μουσική προσέγγιση των Ιταλών, το παιδί που κρύβω μέσα μου, που στην τρυφερή ηλικία μαγεύτηκε με τον παραμυθένιο κόσμο των δράκων και των ιπποτών, είναι πανίσχυρο. Άσχετα με την ηλικία και την ωρίμανση του σώματος και του πνεύματος, this will never end (τα έχουν πει οι Blind Guardian). Ποτέ δεν θα πάψει η έκσταση όταν αντικρύζω ένα fantasy έργο τέχνης, η συγκίνηση που νοιώθω όταν ρίχνω το εικοσάπλευρο ζάρι, η πώρωση με τη μουσική που μιλάει για ήρωες που κρατούν enchanted swords κι ορμούν σε mystic forests να αναμετρηθούν με πλάσματα του σκότους.

Ακόμη κι όταν γεράσω, κι όταν φύγω από αυτό τον κόσμο θα επιστρέψω σαν Lich King (θα το γυρίσω και στο death metal) για ένα ακόμη campaign.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Παραγουμε περθσσοτερους ραψοδυ απ οσους μπορουμε να καταναλωσουμε...
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3369
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

theBox έγραψε: Πέμ 01 Οκτ 2020, 11:07 Παραγουμε περθσσοτερους ραψοδυ απ οσους μπορουμε να καταναλωσουμε...
:D
Ήτανε Μπαμπούσκα πριν τους Μπαμπούσκα! :D


Υγ. Ήμουν μεγάλος επικ "συμφοπαουερ" οπαδός, αλλά όταν άκουσα τον Λεόνε να κλαψουριζει για εκατομμυριοστη φορά ότι ο δράκος του έπαθε δυσπεψία από την κατανάλωση οσπρίων και περδεται ασυστολως, κάτι έσπασε μέσα μου και δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω. Από τότε μόνο Primordial.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Πέμ 01 Οκτ 2020, 10:49 Luca Turilli - King of the Nordic Twilight (1999)
The Ancient Forest of Elves (1999)


Εικόνα

Κλασσική ατάκα του τραγουδιστή σε συνοικιακές ροκ συναυλίες "για να δούμε πόσο ροκ εν ρολ μπορείτε να αντέξετε", στην οποία πάντα ήθελα να απαντήσω κάτι του στυλ "σιγά ρε ροκαμπίλι με τους τόνους ροκ που κουβαλάς και δεν θα αντέξουμε". Αγαπημένη συναυλιακή ατάκα πάντως.

Το πραγματικό metal ερώτημα είναι πόσο Rhapsody μπορούμε να αντέξουμε. Από το 1995 που εμφανίστηκε το θρυλικό demo τους μέχρι σήμερα έχουν πολλαπλασιαστεί με γρηγορότερους ρυθμούς κι από κύτταρα σε λογαριθμική φάση. Ουδείς γνωρίζει πόσες πραγματικά μπάντες Rhapsody υπάρχουν, κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται και μία καινούργια. Νομίζω η όλη φάση ξεκίνησε με το King of the Nordic Twilight.

Πριν το κλείσιμο του αιώνα είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο επιτυχημένα άλμπουμ, εισάγοντας στα ηχεία μας το Hollywood Metal. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για το πείραμα, solo άλμπουμ του Turilli με Sascha Paeth, τη Γερμανική "κλασσική" europower φωνή του Olaf Hayer και τον κλασσικό (Rhapsody) παραγωγό Miro Rodenberg. Όλα στο ίδιο κι απαράλλαχτο στυλ με τους Ραψωδούς. Στίχοι, εξώφυλλο, αισθητική και δέκα κομμάτια από τη Rhapsody μανιέρα, διαφοροποίηση μηδέν.

Το πείραμα ήταν επιτυχές κι έδειξε το δρόμο στο τι πρόκειται να ακολουθήσει, τα επόμενα χρόνια. Μαζική παραγωγή Rhapsodίλας με αλλεπάλληλα πήγαινε-έλα μεταξύ των μελών, μαλώνουμε-τα βρίσκουμε, δικό μου το όνομα-όχι δικό μου-θα του κοτσάρω ένα fire κι έτοιμοι, singles, EPs, live, guests κι ένας τόνος από δίσκους στο διψασμένο κοινό που μπορεί να αντέξει Rhapsody πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς.

Νομίζω πως αν το King of the Nordic Twilight δεν ήταν καλό άλμπουμ (για Rhapsody δεδομένα), ίσως η ιστορία να ήταν κάπως αλλιώς. Αλλά είναι ένα όμορφο δείγμα Ιταλικού cheesy fantasy power metal γεμάτο κλισέ που ο νερντουλοχαρακτήρας μου αγαπά. Τίγκα στις μελωδίες, χορωδίες, απαγγελίες, πρελούδια, κομμάτια με επικά ρεφρέν που εντυπώνονται άμεσα στη μνήμη (Legend of Steel, The Ancient Forest of Elves, Where Heroes Lie), μελιστάλαχτες μπαλάντες και το μεγάλο κομμάτι στο τέλος, King of the Nordic Twilight για το grand finale.

Εξώφυλλο του συνήθη ύποπτου, Eric Philippe και στίχοι βγαλμένοι από Dragonlance νουβέλα

Old lands and red dragons filled his open eyes, Kings, queens and proud warriors in his magic dreams
Mystical energies led him straight there, To the lonely holy wild path


Συμπέρασμα, το καραγουστάρω το King of the Nordic Twilight, αγαπώ το πόσο προβλέψιμο και πιστό είναι σε αυτό που υπηρετεί. Όσο "παιδιάστικο" κι αν χαρακτηριστεί αυτή η μουσική προσέγγιση των Ιταλών, το παιδί που κρύβω μέσα μου, που στην τρυφερή ηλικία μαγεύτηκε με τον παραμυθένιο κόσμο των δράκων και των ιπποτών, είναι πανίσχυρο. Άσχετα με την ηλικία και την ωρίμανση του σώματος και του πνεύματος, this will never end (τα έχουν πει οι Blind Guardian). Ποτέ δεν θα πάψει η έκσταση όταν αντικρύζω ένα fantasy έργο τέχνης, η συγκίνηση που νοιώθω όταν ρίχνω το εικοσάπλευρο ζάρι, η πώρωση με τη μουσική που μιλάει για ήρωες που κρατούν enchanted swords κι ορμούν σε mystic forests να αναμετρηθούν με πλάσματα του σκότους.

Ακόμη κι όταν γεράσω, κι όταν φύγω από αυτό τον κόσμο θα επιστρέψω σαν Lich King (θα το γυρίσω και στο death metal) για ένα ακόμη campaign.
King of the Nordic Twilight ατελείωτη δισκάρα, συμφωνικού europower, μου άρεσε ίσως και περισσότερο από τους Rhapsody. Υπερπαραγωγή με κομματάρες. Θυμάμαι επίσης κριτική Rhapsody στο steel conjuring για ένα e.p. limited edition 5.000 κομμάτια και Κουφάκη να σχολιάζει (limited my ass). Τι νούμερα έκαναν σε πωλήσεις τότε με 5χιλ κομμάτια limited;
theBox έγραψε: Πέμ 01 Οκτ 2020, 11:07 Παραγουμε περθσσοτερους ραψοδυ απ οσους μπορουμε να καταναλωσουμε...
Διαφωνώ, πλέον δεν παράγεται καθόλου αυτό το είδος, ή έστω ελάχιστα αν και νομίζω ότι ετοιμάζεται comeback. Αντίθετα πριν κανα δύο χρόνια, παράγαμε περισσότερους Enforcerακηδες από όσους αντέχαμε.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Εγω παντως με epic saga after epic saga της ευρυτερης rhapsody οικογενειας (σε συνδιασμο με Gloryhammer) ειμαι καλυμμένος για δυο ζωες.

(αμπαλους) Ενφορσεράκηδες ειχαμε δυστυχως απαραδεκτα πολλους. Τωρα αρχιζει να γινεται το ιδιο και με τα νεο-σπαθακια. Στην καλυτερη περιπτωση να δωσει η φαση 2-3 μπάντες που αξιζει κανεις να ασχοληθει. Αν και μαλλον (οπως παντα) θα φτυαρισουμε πολυ σκατο για να τις βρουμε.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Πέμ 01 Οκτ 2020, 12:45 Διαφωνώ, πλέον δεν παράγεται καθόλου αυτό το είδος, ή έστω ελάχιστα αν και νομίζω ότι ετοιμάζεται comeback.
Εννέα full length album την τελευταία δεκαετία και 28 συνολικά κυκλοφορίες (singles, EPs, Lives), από την Rhapsody οικογένεια. Χώρια, κάτι side projects Lione/Conti, χώρια οι άπειροι κλώνοι στυλ Twilight Force, ε όχι και δεν παράγεται καθόλου αυτό το είδος. Εργοστάσιο παραγωγής στην Κίνα έχει καταντήσει το θέμα :)
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Zippo190 έγραψε: Πέμ 01 Οκτ 2020, 12:45

King of the Nordic Twilight ατελείωτη δισκάρα, συμφωνικού europower, μου άρεσε ίσως και περισσότερο από τους Rhapsody. Υπερπαραγωγή με κομματάρες. Θυμάμαι επίσης κριτική Rhapsody στο steel conjuring για ένα e.p. limited edition 5.000 κομμάτια και Κουφάκη να σχολιάζει (limited my ass). Τι νούμερα έκαναν σε πωλήσεις τότε με 5χιλ κομμάτια limited;
Δεν θες να ξέρεις.
Ο Van Helden μου είχε πει ότι το συμβόλαιο που υπέγραψε με την γιαπωνέζικη Victor δεκαετία του '90 για τέσσερα άλμπουμ (Seven Years in the Past, Destinies of War, The Secret Place, Revitalize) ήταν για 70.000 κομμάτια συνολικά στην Ιαπωνία.
Όταν τον ρώτησα πού σε βρήκε η Victor μού απάντησε το εξής: Η Hellion έστελνε 300 κομμάτια την εβδομάδα στην Ιαπωνία από τις κυκλοφορίες των Attack, και έτσι η Victor φρόντισε και έμαθε, και αποφάσισε να τους κάνει συμβόλαιο...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

king of the nordic twilight όπως είπε και ο Zippo μάλλον καλύτερο και από rhapsody
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”