Luca Turilli - King of the Nordic Twilight (1999)
The Ancient Forest of Elves (1999)
Κλασσική ατάκα του τραγουδιστή σε συνοικιακές ροκ συναυλίες "για να δούμε πόσο ροκ εν ρολ μπορείτε να αντέξετε", στην οποία πάντα ήθελα να απαντήσω κάτι του στυλ "σιγά ρε ροκαμπίλι με τους τόνους ροκ που κουβαλάς και δεν θα αντέξουμε". Αγαπημένη συναυλιακή ατάκα πάντως.
Το πραγματικό metal ερώτημα είναι πόσο Rhapsody μπορούμε να αντέξουμε. Από το 1995 που εμφανίστηκε το θρυλικό demo τους μέχρι σήμερα έχουν πολλαπλασιαστεί με γρηγορότερους ρυθμούς κι από κύτταρα σε λογαριθμική φάση. Ουδείς γνωρίζει πόσες πραγματικά μπάντες Rhapsody υπάρχουν, κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται και μία καινούργια. Νομίζω η όλη φάση ξεκίνησε με το King of the Nordic Twilight.
Πριν το κλείσιμο του αιώνα είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο επιτυχημένα άλμπουμ, εισάγοντας στα ηχεία μας το Hollywood Metal. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για το πείραμα, solo άλμπουμ του Turilli με Sascha Paeth, τη Γερμανική "κλασσική" europower φωνή του Olaf Hayer και τον κλασσικό (Rhapsody) παραγωγό Miro Rodenberg. Όλα στο ίδιο κι απαράλλαχτο στυλ με τους Ραψωδούς. Στίχοι, εξώφυλλο, αισθητική και δέκα κομμάτια από τη Rhapsody μανιέρα, διαφοροποίηση μηδέν.
Το πείραμα ήταν επιτυχές κι έδειξε το δρόμο στο τι πρόκειται να ακολουθήσει, τα επόμενα χρόνια. Μαζική παραγωγή Rhapsodίλας με αλλεπάλληλα πήγαινε-έλα μεταξύ των μελών, μαλώνουμε-τα βρίσκουμε, δικό μου το όνομα-όχι δικό μου-θα του κοτσάρω ένα fire κι έτοιμοι, singles, EPs, live, guests κι ένας τόνος από δίσκους στο διψασμένο κοινό που μπορεί να αντέξει Rhapsody πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς.
Νομίζω πως αν το King of the Nordic Twilight δεν ήταν καλό άλμπουμ (για Rhapsody δεδομένα), ίσως η ιστορία να ήταν κάπως αλλιώς. Αλλά είναι ένα όμορφο δείγμα Ιταλικού cheesy fantasy power metal γεμάτο κλισέ που ο νερντουλοχαρακτήρας μου αγαπά. Τίγκα στις μελωδίες, χορωδίες, απαγγελίες, πρελούδια, κομμάτια με επικά ρεφρέν που εντυπώνονται άμεσα στη μνήμη (Legend of Steel, The Ancient Forest of Elves, Where Heroes Lie), μελιστάλαχτες μπαλάντες και το μεγάλο κομμάτι στο τέλος, King of the Nordic Twilight για το grand finale.
Εξώφυλλο του συνήθη ύποπτου, Eric Philippe και στίχοι βγαλμένοι από Dragonlance νουβέλα
Old lands and red dragons filled his open eyes, Kings, queens and proud warriors in his magic dreams
Mystical energies led him straight there, To the lonely holy wild path
Συμπέρασμα, το καραγουστάρω το King of the Nordic Twilight, αγαπώ το πόσο προβλέψιμο και πιστό είναι σε αυτό που υπηρετεί. Όσο "παιδιάστικο" κι αν χαρακτηριστεί αυτή η μουσική προσέγγιση των Ιταλών, το παιδί που κρύβω μέσα μου, που στην τρυφερή ηλικία μαγεύτηκε με τον παραμυθένιο κόσμο των δράκων και των ιπποτών, είναι πανίσχυρο. Άσχετα με την ηλικία και την ωρίμανση του σώματος και του πνεύματος, this will never end (τα έχουν πει οι Blind Guardian). Ποτέ δεν θα πάψει η έκσταση όταν αντικρύζω ένα fantasy έργο τέχνης, η συγκίνηση που νοιώθω όταν ρίχνω το εικοσάπλευρο ζάρι, η πώρωση με τη μουσική που μιλάει για ήρωες που κρατούν enchanted swords κι ορμούν σε mystic forests να αναμετρηθούν με πλάσματα του σκότους.
Ακόμη κι όταν γεράσω, κι όταν φύγω από αυτό τον κόσμο θα επιστρέψω σαν Lich King (θα το γυρίσω και στο death metal) για ένα ακόμη campaign.