Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

HammerFall - Glory to the Brave (1997)

Εικόνα

Από μικρό παιδί το γεωκρατικό σύστημα των χωρών που βιώνουμε εδώ και δύο αιώνες το αντιμετωπίζω με γνωσιακό ενδιαφέρον αλλά τίποτε περισσότερο. Αγαπάω φανατικά ιστορία των εθνών, γουστάρω σύμβολα και σημαίες, τσουτσουριάζω με την πολυπολιτισμικότητα, το diversity, δηλώνω πολίτης του κόσμου και μόνη πατρίδα τα παιδικά μου όνειρα. Κοσμοπολίτης μεν αλλά προφανώς έχω ιδιαίτερη σύνδεση με την Ελλάδα στην οποία γεννήθηκα κι έχω ζήσει το μεγαλύτερο (ως τώρα) μέρος της ζωής μου, αλλά με την συμβατική έννοια του όρου θα έλεγα πως η Σουηδία κάποτε αποτέλεσε τη δεύτερη μου πατρίδα. Έζησα στην Στοκχόλμη ως φοιτητής αλλά ενσωματόθηκα και περιηγήθηκα στον Σουηδικό κοινωνικό ιστό, την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής των Σκανδιναβών.

Για κάποιους η Σουηδία είναι η χώρα με τους δίμετρους ξανθούς αγγέλους (άσχημη Σουηδέζα δεν αντίκρυσα, αλλά δίμετρες δεν τις λες), για άλλους η χώρα του Ζλάταν, των ABBA (respect), για μένα είναι η χώρα των HammerFall.

Είχα ήδη γίνει οπαδός τους μέσα από τα πρώτα τρία χρυσά δεκάρια άλμπουμ τους και τους είχα δώσει τα σκήπτρα του πρεσβευτή της κοσμοπολίτικης Σουηδίας, παραγκωνίζοντας άλλους συμπατριώτες τους - μεταλλικά μεγαθήρια. Όταν προετοιμαζόμουν για το μεγάλο ταξίδι, ονειρευόμουν πως πήγαινα στο home of the brave, θα περνούσα το river of steel να αντικρύσω τον ματωμένο δράκο, να ζήσω την Metal Age, τους Templars και όλα τα όμορφα πράγματα για τα οποία έχει τραγουδήσει η μοναδική φωνή του Joacim Cans.

Ένα ονειρικό ντεμπούτο, από εκείνα που ταράζουν τα νερά της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Οκτώ κομματάρες κι η Walrord διασκευή (μαζί με το Ravenlord των Stormwitch, στην anniversary edition), που έγραψαν ιστορία. Αμέτρητες φορές έχω τραγουδήσει (βασικά, όλοι το έχουμε τραγουδήσει) το ρεφρέν του Glory to the Brave, με κλειστά μάτια γεμάτος όνειρα.

Nothing on earth stays forever, But none of your deeds were in vain
Deep in our hearts you will live again, You're gone to the home of the brave


Η μαγεία του λυρικού heavy/power το οποίο λειτουργεί ως energy charging, φορτίο που θα απελευθερωθεί σε full force κομμάτια όπως το Metal Age, Steel Meets Steels, Unchained και στον ύμνο Hammerfall.

Το κομμάτι της συλλογής μου είναι το 20 Year Anniversary Edition, με bonus live CDάκι και DVDάρα που η 1,5 ώρα συνέντευξη των original μελών της μπάντας μιλόυν για το πως ξεκίνησε η φάση, πως συναντήθηκαν, πως έγραψαν τη δισκάρα που ακούμε. Απολαυστικός ο Joacim Cans για τα προ-Hammerfall χρόνια του, πως μπήκε στη μουσική και το πόση σημασία είχαν οι Stormwitch για τη δημιουργία της μπάντας. Επετειακή έκδοση με απόλυτο λόγο ύπαρξης.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Santana - Supernatural (1999)

Εικόνα

Είμασταν σε road trip, σε απομακρυσμένα μέρη του βορρά, εκεί όπου συναντάς μόνο λύκους, αλεπούδες, ασβούς και χωρικούς κάτοικους από το Yharnam. H μουσική σε αυτές τις φάσεις είναι πιο σημαντική κι από τρόφιμα για το ταξίδι, οπότε μερικά CD καλό να υπάρχουν πρόχειρα (γιατί από ράδιο σε τέτοια μέρη το μόνο που μπορεί να πιάσουμε, αν είμαστε τυχεροί, είναι Numbers Stations). Το έτερο μου ήμισυ είχε αναλάβει το soundtrack κι είχε φέρει κάτι Neil Young CDs όπου τα είχε από την εφηβεία της. Τα δισκάκια ήταν σε χείριστη κατάσταση και το player αρνιόταν να τα παίξει κανονικά, οπότε πέρα από τη φωνή του Neil έπρεπε να ανεχθώ και το σπαστικό "χρουτσου χρουτσου"

Επιλογές δεν υπήρχαν άλλες, ώσπου σταματήσαμε σε ένα παντοπωλείο - κυριολεχτικά στη μέση του πουθενά - στους πρόποδες ενός λόφου, για προμήθειες. Αυτά τα παραδοσιακά παντοπωλεία που δεν τα έχει αγγίξει ο χρόνος και μυρίζουν παρελθόν. Ο ιδιοκτήτης, ένας γερος άνω των 90, έμπειρη μουσάκλα, archdruid με πολλά levels στην πλάτη να μας κοιτάει με creepy βλέμμα. Καθώς η σύζυγος διάλεγε πόσιμα και βρώσιμα καλούδια, εμένα το μάτι μου έπεσε σε ένα stand με CDs. "Τι έχω να χάσω", σκέφτηκα και πήγα να ρίξω μία ματιά μήπως βρω κάτι να σωθούμε από το μαρτύριο της προηγούμενης παραγράφου.

Το stand ήταν γεμάτο με παραδοσιακή (μάλλον) μουσική, με κάτι τραγικά εξώφυλλα - φάτσες από μία άλλη εποχή, άθλιας αισθητικής, τα άπαντα της Γωγώ Τσαμπά της βόρειας Ευρώπης. Κρυμμένο αναμεσά τους ήταν το Supernatural του Santana. Αδιανόητο, ανέλπιστο, αναπάντεχο, είχα την υποψία πως είναι κάποιο bait από τον γέρο και πως αν το αγοράσω θα αφυπνίσω το κακό πνεύμα της περιοχής (φάση όπως στο The Cabin in the Woods). Στο δίλλημα Shoggoth ή χρουχρουτσουριασμένο Neil Young, η απόφαση ήταν εύκολη κι έβαλα στο καλάθι το CD να το αγοράσουμε.

Οι γνώσεις μου για τη μουσική του Santana περιορίζονταν στο βίντεο της YouTube σειράς Musicville που παρακολουθούσα κυρίως γιατί ήμουν εθισμένος στην αγγλική προφορά του τύπου που έκανε τα βίντεο (στο βίντεο έκραζε τον Santana ότι και καλά είναι one hit wonder, κακώς έκανε καριέρα και τέτοια). Το κράξιμο του Musicville είχε μία βάση μιας και στο Supernatural, στα συγγραφικά credits συναντάς καμιά 30αριά νοματαίους, ενώ οι συμμετοχές rock legends περισσεύουν. Ο Santana έβαλε απλά το όνομά του στο εξώφυλλο.

Το Supernatural έχει πάντως όμορφη μουσική, μίξεις κιθαριστικού ροκ με latin, fusion, τζαζιές, μπλουζιές και mainstream ατμόσφαιρα. Μας κράτησε όμορφη συντροφιά στο ταξίδι, έπιασα και την κουβέντα για τον Santana, με βάση ότι θυμόμουν από το παραπάνω βίντεο, το έπαιξα κι ιστορία στην κυρά (φάση θα σου αποδημήσω τον Santana, πόσο cool σύζυγο έχεις).

Από τα κομμάτια της συλλογής μου που μπήκαν κάπως ουρανοκατέβατα αλλά προσθέτουν όμορφο diversity στις μουσικές επιλογές.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kreator - Pleasure to Kill (1986)

Εικόνα

Έχω πολύ ψηλά τους Kreator στις thrash επιλογές μου, αλλά έχω ψιλοαπαξιώσει τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ. Από το Coma of Souls, όπου η παρατεταμένη εφηβεία του Mille και του Ventor δείχνει πως ολοκληρώνεται, οι Κάσατορ γίνονται Kreator και παίζουν πιο στοχευμένο μελωδικό thrash με βαρύτητα στον στίχο και συνθέσεις που διαχέονται από όμορφα μουσικά θέματα. Στην Κάσατορ περίοδο με πυλώνες το Pleasure to Kill και το Extreme Aggression είναι φάση "πουτάνα όλα" κάτι που δουλεύει ως μία ηλικία κι ύστερα έχει μόνο νοσταλγική αξία.

Ίδια φάση και με άλλα thrash συγκροτήματα. Απολαμβάνω πολύ περισσότερο τα πρόσφατα Overkill, τα τελευταία Testament, τα ώριμα Sodom. Θα έλεγε κάποιος πως μεγαλώνουμε παράλληλα, βλέπουμε τα πράγματα με περισσότερη γνώση κι εμπειρία. Το Pleasure to Kill είναι η οργισμένη εφηβεία, η φάση που ξεφεύγεις από την παιδική αθωότητα, ανοίγεις τα μάτια κι αντικρύζεις έναν κόσμο βουτηγμένο και δομημένο στα σκατά, οπότε η αντίδραση είναι "πουτάνα όλα" (ίσως η πιο thrash έκφραση) και τα ξαναχτίζω από την αρχή.

Find your own way, You must go alone, Kill all next to you

Ώσπου η εφηβεία λαμβάνει τέλος, μπαίνει πιο ορθολογικές σκέψεις στο κεφάλι, αντιλαμβάνεσαι πως αντί να σκοτώσεις τους πάντες που σε ενοχλούν γύρω σου, καλύτερα να συμβιώσεις μαζί τους. Κι η φρίκη της εφηβικής πρώτης αντίληψης μετουσιώνεται σε κίνητρο για προσωπική βελτίωση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Εκεί είναι που μπαίνει το Pleasure to Kill στο συρτάρι (ή στο ράφι - ότι έχει ο καθένας) κι ενίοτε βγαίνει για να γουστάρω με τα Under the Guillotine, Rippng Corpse και Pestilence, ενθυμούμενος την εφηβική οργή.

Το κομμάτι της συλλογής μου είναι το Remasterd Digibook της Noise, με μπόλικο πράμα για ανάγνωση, hardcover (έτσι, σκληροί καριόληδες λέμε) και bonus το Flag of Hate EP.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Εγώ πάλι τα βλέπω εντελώς ανάποδα από την προσέγγισή σου.
α) Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο δεκτικός στην μουσική καφριλα, οπότε το νεαρό της ηλικίας δεν είναι πάντα προαπαιτούμενο.
β) Η οργή είναι ανεξέλεγκτο, ενστικτώδες συναισθήμα και η έκφραση της μέσω τέχνης μόνο ανεξέλεγκτη και ωμή μπορεί να είναι. Ελεγχόμενη , "σκεπτόμενη" οργή , για μένα είναι οξύμωρο και αυτοαναιρειται, οπότε μιλάμε για κάποιο άλλου είδους συναισθήμα που προσομοιάζει μόνο επιφανειακά με την οργή.
γ) Thrash = τρελα, αδρεναλίνη, ακραία έκφραση συναισθημάτων ή έκφραση ακραίων συναισθημάτων. Από τη στιγμή που ωρίμασε, για μένα έχασε κάθε λόγω ύπαρξης είτε μουσικό , είτε συνολικά καλλιτεχνικό. Για αυτό και γουστάρω σχεδόν αποκλειστικά τον speed/thrash ήχο μέχρι 1985-86.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Priamos έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 12:30 Εγώ πάλι τα βλέπω εντελώς ανάποδα από την προσέγγισή σου.
α) Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο δεκτικός στην μουσική καφριλα, οπότε το νεαρό της ηλικίας δεν είναι πάντα προαπαιτούμενο.
β) Η οργή είναι ανεξέλεγκτο, ενστικτώδες συναισθήμα και η έκφραση της μέσω τέχνης μόνο ανεξέλεγκτη και ωμή μπορεί να είναι. Ελεγχόμενη , "σκεπτόμενη" οργή , για μένα είναι οξύμωρο και αυτοαναιρειται, οπότε μιλάμε για κάποιο άλλου είδους συναισθήμα που προσομοιάζει μόνο επιφανειακά με την οργή.
γ) Thrash = τρελα, αδρεναλίνη, ακραία έκφραση συναισθημάτων ή έκφραση ακραίων συναισθημάτων. Από τη στιγμή που ωρίμασε, για μένα έχασε κάθε λόγω ύπαρξης είτε μουσικό , είτε συνολικά καλλιτεχνικό. Για αυτό και γουστάρω σχεδόν αποκλειστικά τον speed/thrash ήχο μέχρι 1985-86.
Μια χαρά το πανε στην "σκεπτομενη οργη" απο το reboot και μετα. Τοσο στιχουργικα όσο και μουσικα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Priamos έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 12:30 Εγώ πάλι τα βλέπω εντελώς ανάποδα από την προσέγγισή σου.
α) Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο δεκτικός στην μουσική καφριλα, οπότε το νεαρό της ηλικίας δεν είναι πάντα προαπαιτούμενο.
β) Η οργή είναι ανεξέλεγκτο, ενστικτώδες συναισθήμα και η έκφραση της μέσω τέχνης μόνο ανεξέλεγκτη και ωμή μπορεί να είναι. Ελεγχόμενη , "σκεπτόμενη" οργή , για μένα είναι οξύμωρο και αυτοαναιρειται, οπότε μιλάμε για κάποιο άλλου είδους συναισθήμα που προσομοιάζει μόνο επιφανειακά με την οργή.
γ) Thrash = τρελα, αδρεναλίνη, ακραία έκφραση συναισθημάτων ή έκφραση ακραίων συναισθημάτων. Από τη στιγμή που ωρίμασε, για μένα έχασε κάθε λόγω ύπαρξης είτε μουσικό , είτε συνολικά καλλιτεχνικό. Για αυτό και γουστάρω σχεδόν αποκλειστικά τον speed/thrash ήχο μέχρι 1985-86.
Δεκτό το (α). Για το (β), (γ) μπορούμε να ανοίξουμε κουβέντα. Το συναίσθημα της οργής εκπορεύεται από λογική σκέψη. Κάποια πληροφορία έχει επεξεργαστεί ο εγκέφαλος, κάποιο ερέθισμα έχει λάβει πριν μπει σε rage mode. Αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό, ότι σαν καλλιτεχνική έκφραση ένας 20άρης των mid 80s με ανόθευτο μυαλό, θα βγάλει ένα πιο "αληθινό" αποτέλεσμα, αλλά στις μπάντες που αναφέρω στο post, γουστάρω περισσότερο το τι έχουν να δώσουν αφού ωρίμασαν πνευματικά και μουσικά (μην ξεχνάμε πως σε πολλές νεαρές τότε thrash μπάντες η αμπαλοσύνη πήγαινε σύννεφο).
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από RedSharks »

Priamos έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 12:30 γ) Thrash = τρελα, αδρεναλίνη, ακραία έκφραση συναισθημάτων ή έκφραση ακραίων συναισθημάτων. Από τη στιγμή που ωρίμασε, για μένα έχασε κάθε λόγω ύπαρξης είτε μουσικό , είτε συνολικά καλλιτεχνικό. Για αυτό και γουστάρω σχεδόν αποκλειστικά τον speed/thrash ήχο μέχρι 1985-86.
Νομίζω ότι το βλέπεις πολύ μονοδιάστατα και εν τέλει το αδικείς. Διαφορετικά πράγματα καλείσαι να εκτιμήσεις, ως ακροατής, στα διάφορα υποείδη του thrash, όπως ακριβώς διαφορετικά πράγματα καλείσαι να εκτιμήσεις, ως θεατής, σε διαφορετικά genres και subgenres του κινηματογράφου. Πρόκειται για διαφορετικούς τύπους «απόλαυσης». Η απόλαυση που σου προσφέρει ένα low budget cult slasher σαν το Evil Dead είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που σου προσφέρει ένα mainstream «ώριμο» θρίλερ σαν τη Σιωπή των Αμνών, και αυτό πάλι είναι εντελώς διαφορετικό από ένα «κουλτουριάρικο» ψυχολογικό θρίλερ όπως το The Tenant του Polanski. Και τα τρία έχουν γενικά κάποια σχέση με το συναίσθημα του τρόμου, όμως η αισθητική, οι προσεγγίσεις και αυτό που καλείσαι να «εκτιμήσεις» ως αποδέκτης του καλλιτεχνικού έργου είναι τελείως διαφορετικό σε κάθε περίπτωση.

Με τον ίδιο τρόπο, το ακατέργαστο «βάρβαρο» thrash των πρώιμων Kreator, Sodom, Sepultura, Possessed κτλ έχει πολύ διαφορετικούς στόχους (όσον αφορά την εμπειρία και τα συναισθήματα που θέλουμε να βιώσει ο ακροατής) από το χαβαλετζίδικο feel-good thrash των Tankard και των Exodus, το high-tech thrash των Heathen, Toxik και Deathrow ή το κοινωνικοπολιτικά ανήσυχο «σκεπτόμενο» thrash των μεταγενέστερων Kreator, Sepultura κτλ. Όλες αυτές οι μουσικές ομαδοποιούνται κάτω από την ομπρέλα «thrash» λόγω των προφανών μουσικών ομοιοτήτων, αλλά είναι λίγο ισοπεδωτικό να λέμε ότι όλοι αυτοί έχουν στόχο την «έκφραση οργής / ακραίων συναισθημάτων». Εντελώς διαφορετικές εμπειρίες, όπως εντελώς διαφορετικές εμπειρίες και moods προσφέρουν οι μουσική των Manilla Road και η μουσική των Manowar.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

RedSharks έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 14:22
Priamos έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 12:30 γ) Thrash = τρελα, αδρεναλίνη, ακραία έκφραση συναισθημάτων ή έκφραση ακραίων συναισθημάτων. Από τη στιγμή που ωρίμασε, για μένα έχασε κάθε λόγω ύπαρξης είτε μουσικό , είτε συνολικά καλλιτεχνικό. Για αυτό και γουστάρω σχεδόν αποκλειστικά τον speed/thrash ήχο μέχρι 1985-86.
Νομίζω ότι το βλέπεις πολύ μονοδιάστατα και εν τέλει το αδικείς. Διαφορετικά πράγματα καλείσαι να εκτιμήσεις, ως ακροατής, στα διάφορα υποείδη του thrash, όπως ακριβώς διαφορετικά πράγματα καλείσαι να εκτιμήσεις, ως θεατής, σε διαφορετικά genres και subgenres του κινηματογράφου. Πρόκειται για διαφορετικούς τύπους «απόλαυσης». Η απόλαυση που σου προσφέρει ένα low budget cult slasher σαν το Evil Dead είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που σου προσφέρει ένα mainstream «ώριμο» θρίλερ σαν τη Σιωπή των Αμνών, και αυτό πάλι είναι εντελώς διαφορετικό από ένα «κουλτουριάρικο» ψυχολογικό θρίλερ όπως το The Tenant του Polanski. Και τα τρία έχουν γενικά κάποια σχέση με το συναίσθημα του τρόμου, όμως η αισθητική, οι προσεγγίσεις και αυτό που καλείσαι να «εκτιμήσεις» ως αποδέκτης του καλλιτεχνικού έργου είναι τελείως διαφορετικό σε κάθε περίπτωση.

Με τον ίδιο τρόπο, το ακατέργαστο «βάρβαρο» thrash των πρώιμων Kreator, Sodom, Sepultura, Possessed κτλ έχει πολύ διαφορετικούς στόχους (όσον αφορά την εμπειρία και τα συναισθήματα που θέλουμε να βιώσει ο ακροατής) από το χαβαλετζίδικο feel-good thrash των Tankard και των Exodus, το high-tech thrash των Heathen, Toxik και Deathrow ή το κοινωνικοπολιτικά ανήσυχο «σκεπτόμενο» thrash των μεταγενέστερων Kreator, Sepultura κτλ. Όλες αυτές οι μουσικές ομαδοποιούνται κάτω από την ομπρέλα «thrash» λόγω των προφανών μουσικών ομοιοτήτων, αλλά είναι λίγο ισοπεδωτικό να λέμε ότι όλοι αυτοί έχουν στόχο την «έκφραση οργής / ακραίων συναισθημάτων». Εντελώς διαφορετικές εμπειρίες, όπως εντελώς διαφορετικές εμπειρίες και moods προσφέρουν οι μουσική των Manilla Road και η μουσική των Manowar.
Ναι... Έχετε κι εσείς τα δίκια σας... Αλλά εγώ είμαι της σχολής, που λέει ότι αν είσαι πχ εκατομμυριούχος, δεν "μπορείς" να τραγουδάς οργισμένος κατά του συστήματος. Όλα αυτά μου βγάζουν μια ψευτιά, μια έλλειψη γνησιότητας, αυθεντικότητας. Αν το thrash δεν είναι λυσσασμένο δεν υπάρχει νόημα να είναι thrash. Αν το metal δεν είναι τσαμπουκαλεμενο, δεν υπάρχει νόημα να είναι metal. Αν το black δεν είναι σκατοψυχο και μισανθρωπικο, δεν έχει νόημα να είναι black. Αν το epic δεν είναι ηρωικό, περήφανο δεν έχει νόημα να είναι epic. Νιώθω ότι κάποιοι "προσεταιριζονται" τις μουσικές φόρμες, χωρίς να νιώθουν, χωρίς να εκφράζονται από αυτές, σαν μουσικοί "χαμαιλέοντες". Καλά δε σημαίνει ότι το thrash πρέπει να φορτωθεί όλες τις "αμαρτίες " των μουσικών , αλλά επειδή είναι από τα είδη που ξεκίνησε ως γνήσια μουσική έκφραση συναισθημάτων, και όχι ως μουσική που προσελκύει πάσης φύσεως μουσικόφιλους που θέλουν να πειραματιστούν ή να "πετύχουν" καλλιτεχνικά και οικονομικά, η παρέκκλιση από τις ρίζες του μοιάζει πιο ενοχλητική και εξοφθαλμη. Το thrash δεν είναι jazz πχ που μπορεί να προσελκύσει μουσικούς ανεξαρτήτως mentality και ιδιοσυγκρασίας. Αν θέλεις να κάνεις "τέχνη" μου φαίνεται ψευτιά να επιλέξεις το thrash. Νταξει θα μου πείτε ... Το tech thrash πχ δεν είχε δικαίωμα ύπαρξης; Φυσικά και είχε, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι κάτι "κατασκευασμένο", "τεχνητό" κι όχι κάτι γνήσιο, χωρίς να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα κακό. Απλά ενεργοποιεί τα "πιουριστικα" αντανακλαστικά μου. :D

Υγ. Tenant γαμαει!
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

ΠΟΛΥ πιουριστας ο Πριαμος οντως...Παντως δεν νομιζω οτι ο Mille (μιας και απο αυτον ξεκινησε η κουβεντα) ειναι εκατομμυριουχος. Τουναντιον μαλιστα για 100% "εργατικη τάξη" τον κόβω, χωρις να υποστηριζω οτι γνωριζω τα οικονομικα του καθενος.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 15:51 ΠΟΛΥ πιουριστας ο Πριαμος οντως...Παντως δεν νομιζω οτι ο Mille (μιας και απο αυτον ξεκινησε η κουβεντα) ειναι εκατομμυριουχος. Τουναντιον μαλιστα για 100% "εργατικη τάξη" τον κόβω, χωρις να υποστηριζω οτι γνωριζω τα οικονομικα του καθενος.
Δεν ξέρω αν είναι εκατομμυριούχος (κατά πάσα πιθανότατα όχι), αλλά το έχουν σκίσει κι οι Kreator με την εμπορευματικοποιήση του ονοματός τους. Κρασιά, ουίσκια, καφέδες, χαρμάνια, usb sticks, μόνο προφυλακτικά δεν έβγαλαν ακόμη.

Πάραυτα, αγαπάμε Mille και Kreator (παλιούς και μοντέρνους).
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Heddigan έγραψε: Δευ 14 Δεκ 2020, 16:10 Δεν ξέρω αν είναι εκατομμυριούχος (κατά πάσα πιθανότατα όχι), αλλά το έχουν σκίσει κι οι Kreator με την εμπορευματικοποιήση του ονοματός τους. Κρασιά, ουίσκια, καφέδες, χαρμάνια, usb sticks, μόνο προφυλακτικά δεν έβγαλαν ακόμη.
Προσπαθει να χρηματοδοτησει την επανάσταση ο καημένος... :twisted:
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Spyros
Δημοσιεύσεις: 327
Εγγραφή: Τρί 13 Μαρ 2018, 20:31

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Spyros »

ΚΑτανοητές και δεκτές όλες οι τοποθετήσεις σίγουρα. Πάντως στο Α του Πρίαμου θα πρέπει να βάλω κι εγώ +1.
Και όσο μεγαλώνω δεν απομακρύνομαι καθόλου από τη μουσική προσέγγιση των early kreator λ.χ, όπως επίσης μεγαλώνοντας έχουνε βρει δίοδο προς τα μένα πολυ πιο extreme πράγματα που μικρός δεν μου έκαναν καθόλου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Queen - Greatest Hits II (1991)

Εικόνα

Δύο είναι Θρύλοι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι Queen κι ο Ολυμπιακός και συνδυάζονται στις φιέστες όταν σηκώνουμε τις κούπες υπό τους ήχους του We are the Champions, τότε βγαίνουν θρυλικά γούστα.

Ένα από τα σπουδαιότερα compilation άλμπουμ όλων των εποχών με τα Queen hits της δεκαετίας 81-91. Έχει πουλήσει πάνω από 22 εκατομμύρια κόπιες παγκοσμίως. Μαζί με τους ABBA και τους Eagle είναι οι μόνες μπάντες που κυκλοφορούν Greatest Hits άλμπουμ με τέτοιες αδιανόητες πωλήσεις. Ο εκάστοτε καταγεγραμμένος πληθυσμός του 76% των υπάρχοντών κρατών έχουν μικρότερο αριθμό κατοίκων από το πόσοι άνθρωποι αγόρασαν το άλμπουμ των Queen. Ακόμη μεγαλύτερες πωλήσεις έχει το πρώτο μέρος με τα hits της 70s δεκαετίας.

Προβληματίζει όμως το γεγονός πως κανένα από τα full length άλμπουμ τους δεν έφθασε σε τέτοια επίεπδα, δεικνύοντας την ανομοιογένεια αποδοχής της μουσικής τους στο ευρύ κοινό.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - Carved in Stone (2008)
Rage - Gib Dich Nie Auf (2009)


Εικόνα

Κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της κι έχει σκοπό να κυκλοφορήσει περισσότερα άλμπουμ κι από τις σεζόν του Τόλμη και Γοητεία, πρέπει να γράφει που και που, δίσκους σαν το Carved in Stone. Μέτρια μεν, τίμια δε άλμπουμ. Αυτό ακριβώς είναι το Carved in Stone, τίποτε άλλο.

Ο μέσος φανατικός Rage οπαδός θα το πάρει, θα το αγαπήσει γιατί έχει μέσα κομματάρες όπως το ομώνυμο, το Long Hard Road και το Open My Grave, αλλά και το υπόλοιπο άλμπουμ έχει όμορφες στιγμές. Στον βαμμένο Rage-ά, λειτουργεί ως μέσο σύγκρισης με τα διαμάντια, τα χρυσά δεκάρια. Όπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να βγάζεις συνέχεια αριστουργήματα. Ακόμη κι αν το κάνεις, αναπόφευκτα κάποιες κυκλοφορίες θα ολισθήσουν στις προτιμήσεις. Οπότε χρειάζεται το reference point, το άλμπουμ που ναι μεν δεν είναι το highlight της καριέρας τους, αλλά αυτό που δείχνει πως ακόμη κι όταν ήρθε ο συγγραφικός κορεσμός, πάλι θα γουστάρεις με την καινούργια μουσική.

Ύστερα υπάρχει κι ο μέσος ακροατής της μέταλ μουσικής που δεν κόβει φλέβες για τον Peavy, απλά θα το προσπεράσει και καλά θα κάνει. Υπάρχουν άλλες κυκλοφορίες να δώσει προτεραιότητα. Δεν γίνεται να γουστάρουμε τα πάντα από τους πάντες.

Ο ανυποψίαστος όμως πιτσιρικάς που για κάποιον λόγο θα έλθει για πρώτη φορά σε επαφή με Rage μέσο του Carved in Stone, θα του ξετινάξει το μυαλό. Γιατί στα αυλάκια των old school Drop Dead, Lost in the Void και τη Smolskίλα Lord of the Flies, κρύβεται Rage μεγαλείο το οποίο ξεδιπλώνεται στο έπακρο στα άλμπουμ. Το Carved in Stone συνδιάζει παρελθόν, παρών και μέλλον, απλά δεν πιάνει maximum quality levels. Είναι όμως ότι πρέπει για συστάσεις με το μουσικό άρμα του χοντρού.

To πακετάκι της συλλογής μου περιέχει και το EP Gib Dich Nie Auf με την εκτέλεση του Never Give Up στα Γερμανικά.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Majestica - A Christmas Carol (2020)

Εικόνα

O Heddigan απολαμβάνοντας τα europower κάλαντα από τους Majestica, εύχεται σε όλους καλά Χριστούγεννα, καλές γιορτές κι ευτυχισμένο το νέο έτος.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”